Awesome sauce

Al die mensen, die onbekende. Ze haatte het als alles zo onbekend voor haar was. Haar eerste indruk was hier nu wel gevallen, en ze wat ze kon zeggen was dat ze zich hier totaal niet thuis voelde. Haar eerste dag was in principe wel meegevallen. Want zoals gewoonlijk had ze weer gepiekerd over wat haar te wachten zou staan. Maar de eerste nacht hier was haar veel zwaarder gevallen. Al die mensen, pratend met elkaar. En zij lag daar, zo stil. Ze leek voor haar gevoel al gelijk iemand die niks met iedereen en alles te maken wilde hebben. Zo’n onbelangrijk iemand. Er waren wel mensen die haar hadden aangesproken. Maar op een of andere manier had ze niet kunnen antwoorden. Niet zo zeer omdat ze niks terug wilde zeggen, maar gewoon weg omdat ze geen woorden had. Wat als ze gelijk startte met woorden die mensen zouden afschrikken? Saheli zuchtte even en streek een bruine lok achter haar oor. Met haar rug leunde ze tegen het raam aan, terwijl ze wat ging verzitten op de vensterbank. Ergens wist ze zich geen houding te geven op dit moment, al waren er niet veel mensen, toch had ze het gevoel dat ze bekeken werd. Iets dat ze niet eens zo gek zou vinden. Misschien werd ze nu al wel gezien als het meisje dat geen normale persoonlijkheid leek te hebben. Het meisje dat maar niet van de vensterbank af wilde komen.
Saheli’s gedachten gingen even weer naar haar eerste dag hier. Ze had wel een iemand ontmoet. Soul genaamd. Maar echt een lang gesprek was het niet geweest. Al maakte dat voor haar niet uit, het ging er bij haar vooral om dat ze iemand kende. Dat ze iemands naam wist hier. Voor een moment richtte ze haar blik op haar boek dat in haar handen lag, opengeslagen. De tekst die in het boek stond gedrukt, kon ze niet goed lezen. Frans, niet echt haar lievelingsvak. Al was ze er wel goed in. Het feit dat ze het niet goed kon lezen was niet doordat ze slechtziend was of zo. Maar gewoon weg omdat ze haar aandacht er niet bij kon houden. Steeds had ze het gevoel dat er iemand langs zou komen die haar nog meer naar beneden zou halen dan zij bij haar zelf al gedaan had.

[Me&Soul]

Slenterend liep Soul door de gangen van Degree. Zijn handen zaten in de zakken van zijn vest en zijn rug hing wat voorover, een typische jongens houding eigenlijk. Zijn rood gekleurde ogen keken door een raam waar hij langs liep, waar niks boeiends – of überhaupt levend – uit zichtbaar was. Hij zat al een tijdje op Degree en hij had zijn redenen om zich daar te bevinden.
Thuis had hij het niet goed uit kunnen houden. Zijn broer – Wes – was zijn grote voorbeeld, maar hij werd getreiterd door het feit dat hij nooit zo goed kon zijn als Wes. Hij was professioneel violist en geen slechte. Soul had een aangeboren liefde voor de piano en was er altijd heel goed in geweest, maar het was lang niet zo goed als zijn broer met die viool. Die verdomde viool. Hij had vaak genoeg liederen gespeeld voor zijn ouders, maar het duurde vaak niet lang of Wes zou ook verschijnen en gezellig meedoen. Het idee dat zijn oudere broer beter dan hem was werd hem vaak genoeg ingeprent. En hij had nooit een goede reden gehad om Wes te haten, al had hij dat ook nooit gedaan.
Hij weigerde toe te geven dat hij een minderwaardigheidscomplex over had gehouden aan zijn broer en geloofde ook met heel zijn hart dat dit niet het geval was, al had de psychiater vastgesteld van wel. Wat wist die man er nou van? Soul wist zelf het beste wie hij was en niemand kon hem dat uitleggen. Hij wist nog goed dat hij dat stomme klembord uit zijn hand had gepakt en had gelezen wat erop stond. Terughoudend, pessimistisch, onzeker, laag zelfbeeld, afgezonderd, asociaal, sarcastisch, bindingsangst… Enzovoorts, enzovoorts. “Zo ben ik niet! Jij denkt dat je mij verdomme de les kan lezen over wie ik ben? Ik weet het zelf veel beter dan jou en ik kom hier nooit meer naartoe!”, had hij geroepen. Hij was het nog honderd procent eens met de woorden die hij toen had gesproken.
Na dat geval hadden zijn ouders honderden keren met hem gepraat over dat hij ging rebelleren en onhandelbaar werd. Ja natuurlijk, waarom ook niet? Dat zij nou al hun aandacht en alles aan Wes wouden geven… Hij sloot zijn ogen voor een moment en stond stil. En daarom was hij op Degree. Allemaal door die psychiater. Hij had toch zwijgplicht, of niet dan? Gaat ie ondertussen Soul’s levensverhaal door lopen lullen.
Hij opende zijn ogen en draaide de hoek van de gang om, waar zijn blik op een meisje viel. Ze had haar waarvan hij de kleur niet kon vaststellen. Het leek een beetje gingerkleurig, maar dan meer naar de bruin hangend. Hij had haar al een keer ontmoet. “Saheli,” sprak hij toen op nonchalante toon, zoals gewoonlijk. Hij zette zich naast haar neer op de vensterbank. "Ahn ... Vous devez apprendre le français. Vous avez un test bientôt?"

Nog altijd had ze haar blik gericht op het boek dat in haar handen lag. De zinnen leken eindeloos, waarom moest ze dit eigenlijk doen? Gelijk een overhoring Frans. Waar sloeg dat op? Alsof de Franse taal haar nu zo bezig hield. Nee, er waren wel andere dingen die haar nu wel meer bezig hielden. Even zuchtte ze vermoeid en richtte haar aandacht volledig op haar boek, door haar hoofd wat naar het boek toe te brengen. Haar haar viel daardoor voor een groot deel over haar schoot. Niet dat het haar deerde, niemand hoefde te zien wie ze was. En dat mocht haar part nu nog wel even zo blijven..
“Saheli,” De stem kwam haar bekend voor, maar ondanks dat deed het haar niet veel. Ze moest zich nu eigenlijk gewoon honderd procent concentreren. Toch kon ze het uiteindelijk niet laten om even op te kijken. Saheli ging met haar hand langs haar hoofd en streek haar haar naar achteren, waardoor ze recht in het gezicht van degene die haar zonet had aangesproken kon kijken. Als wist ze eigenlijk wel wie het was. Soul. Hij was ten eerste de enige die haar naam kende, tenminste dat was wat zij wist. En ze had zijn stem ook wel kunnen onthouden. Vooral de nonchalante toon in zijn stem deed haar op kijken. “Soul.” Mompelde ze, haar ogen richtte ze nu volledig op die van hem. Ergens wist ze niet veel meer te zeggen dan dat, al leek dat ook niet echt nodig aangezien hij zich alweer naast haar op de vensterbank had gezet. Een kleine glimlach prentte zich op haar lippen bij het idee dat ze er nu misschien niet meer zo eenzaam uit zag, al kon ze deze glimlach niet al te lang laten staan. "Ahn ... Vous devez apprendre le français. Vous avez un test bientôt?" Soul verbrak met deze zin de stilte die tussen hun leek te vallen. Iets waar ze wel blij mee was. Saheli moest in eerste instantie moeite doen om in haar hoofd de woorden te vertalen, maar uiteindelijk lukte het haar. “Ik zie dat jij er al heel wat van kunt.” Antwoordde, het glimlachje van zonet leek weer terug te komen. “Ik niet, volgens mij ga ik het nooit leren.” Verzuchtte ze en keek weer even terug in het boek. Misschien kwam dit wat asociaal over, al hoopte ze dat dat niet het geval zou zijn.

Er ontstond een stilte die niet langer duurde dan tien seconden en Soul zag Saheli’s gedachten tollen achter haar ogen. Zou ze goed zijn in Frans? Haar antwoord zou waarschijnlijk meer zeggen dan wat hij in zijn hoofd zou kunnen raden. Al gauw leek ze tot de conclusie te zijn gekomen dat ze wist wat de zin precies inhield. “Ik zie dat jij er al heel wat van kunt,” sprak ze toen met een klein glimlachje rond haar mond. Een brede grijns verscheen rond zijn mond, waardoor zijn tanden zich ontblootte. Het viel meteen op dat deze anders waren dan de meeste. Ze leken allemaal snijtanden, alsof hij bedoeld was om alles in zijn pad te verscheuren. Hij kwijlde ook behoorlijk. Meer dan dat sommige mensen deden in hun slaap. Daardoor likte hij vaak zijn lippen af en slurpte soort van lucht op, al was dat meer kwijl binnen houden dan wat je het verder kon noemen. “Ik niet, volgens mij ga ik het nooit leren,” zuchtte ze vervolgens en richtte haar bruine ogen weer in haar tekstboek.
“Donc, il est difficile de vraiment pas bien!” riep hij soort van semi-lacherig uit, al klonk het nog steeds duf. Niet omdat zijn woorden zo grappig waren, maar meer de manier waarop ze keek. Want hij zag opnieuw hoe haar gedachten begonnen te tollen en ze moeite moest doen om het te vertalen. De reden dat hij zo goed was in Frans, was simpel. Hij kwam uit een rijke familie. Deze was niet erg goed voor hem geweest, maar hij had een goede opleiding gehad. Privé lessen, altijd hoger dan een acht en zijn gemiddelde was dan ook nooit lager dan een acht. Het enige vak waar hij slecht in was, was drama. Hij kon liegen als de beste en als het in dat geval tot acteren kwam, was het voor hem zo makkelijk als wat. Maar hij kon op toneel niet zijn emotie stoppen in het stuk en hij stond totaal los van het karakter dat hij moest bespelen.
“Ik bedoel dat het niet zo moeilijk is… En ik denk dat je het heus wel weet,” hij trok het boek uit haar handen en leunde achterover, tegen het raam. Hij las een keer de woordjes door en herkende ze allemaal. “Wat is de omleiding, doorkruisen, de vrachtwagen en als laatste…” zijn ogen schoten over de bladzijden, “de vrachtwagenchauffeur?”

[Ik Godmod niet, ik heb toestemming van Saheli om te zeggen hoe ze keek :3]

Al was ze goed in Frans. Toch leek het nu niet te lukken. En bestond een kans dat ze Soul het idee zou geven dat ze er ook nooit goed in geweest was. Al was dat niet het geval. Talen lagen haar wel, maar op dit moment leek ze zich totaal niet te kunnen concentreren. En het feit dat Soul zonet naar haar toe gelopen was, deed haar wel goed. Nu kon ze zich tenminste ook nog op iets anders richten. Voor een moment liet Saheli haar ogen over zijn gezicht dwalen. Na haar woorden was er een brede grijns op zijn lippen verschenen. Ook zij glimlachte even, gewoon weg door zijn grijns. Doordat hij grijnsde viel het haar pas op wat voor aparte tanden hij had. Niet dat het haar zo opviel. Maar als ze langer haar blik op zijn gezicht hield, kon ze het wel duidelijk opmerken.
“Donc, il est difficile de vraiment pas bien!” De woorden gingen voor haar net wat te ver. Misschien dat ze het wel kon vertalen in haar hoofd als ze er echt moeite voor zou doen. Maar ergens leek ze het nu even op te geven. Als ze die simpele woordjes uit het boek niet goed kon leren, waarom dan wel hele zinnen? Ze zuchtte even en haar blik wendde ze even af, naar het boek. Haar blik viel op het woordje le routier De vrachtwagenchauffeur betekende het. Waarom was dit eigenlijk zo moeilijk? “Ik bedoel dat het niet zo moeilijk is… En ik denk dat je het heus wel weet,” Saheli was eigenlijk niet van plan geweest hem de vertaling te vragen, maar het was niet zo dat ze het niet wilde weten. Nog voordat ze kon reageren op zijn woorden, had Soul het boek uit haar handen getrokken en begon hij haar vragen te stellen. “Nee, nee. Dit is gewoon hopeloos.” Ze kon het niet laten om een zachte grinnik te laten horen.
Soul begon over de omleiding, even trok ze haar bedenkelijke gezicht. Maar tot haar verbazing wist ze het wel. “La deviation, toch?” antwoordde ze wat onzeker, maar voor ze kon checken of het wel degelijk goed was, ging hij weer verder. Doorkruisen. “Traverser, die weet ik zeker.” Antwoordde ze glimlachend. De vrachtwagen was zijn volgende vraag. Weer dacht ze na, alleen op deze kwam ze niet. In plaats van wat te zeggen, haalde ze haar schouders op. Ach, ze was al trots dat ze die andere twee woorden wist. Toen de vraag van de vrachtwagenchauffeur kwam, kon ze een grijns niet onderdrukken. Die wist ze zeker wel. “Le routier, die weet ik ook zeker.” Zei ze en trok het boek weer uit zijn handen. “Misschien dat ik het toch wel een beetje weet.” Gaf ze toe en haar grijns veranderde in een glimlach.

“La deviation, toch?” was haar antwoord, maar het klonk erg onzeker. Daar was helemaal geen reden toe. Hij knikte zachtjes en bedenkelijk; goed. Hij was benieuwd naar haar antwoord op het volgende woord, doorkruisen. “Traverser, die weet ik zeker,” en inderdaad. Die klonk ook wat meer zelf zekerder. Hij knikte opnieuw bedenkelijk, want ook deze was goed. Haar antwoord op ‘de vrachtwagen’ was een simpele optrekking van haar schouders, ter blijken dat ze het antwoord op het woordje niet goed wist. Tja, je kon niet alles goed hebben. En ze had al duidelijk aangegeven dat ze er niet zo goed in was. Al was het nog wel een feit dat hij haar voor geen meter geloofde. “Le camion betekent de vrachtwagen,” onthulde hij. Zelf vond hij dat juist het makkelijkste woord van alle woorden die hij had gevraagd en ging vragen, maar ja. Al gauw gingen ze door naar de volgende.
Ook deze klonk er zelf verzekerd: “Le routier, die weet ik ook zeker.” En al gauw werd het boek uit zijn handen gegrist voor hij er erg in kon hebben. Een jongensachtige grijns verscheen weer rond zijn mond terwijl hij weer even slurpte. “Misschien dat ik het toch we leen beetje weet,” gaf Saheli toe en had een kleine glimlach rond haar mond staan. Hij knikte even en leunde opnieuw tegen het raampje aan, met zijn handen in zijn zakken. Al gauw kwam een van zijn handen er weer uit om zijn hoofdband goed te zetten. Enkele witte plukken haar zaten onder zijn hoofdband nog net op zijn voorhoofd, sommige bijna voor zijn rode ogen. Hij likte een keer zijn lippen om zijn slijm binnen te houden. “Volgens mij heb je een talenknobbel hoor. ‘Ooh, ik kan niet goed Frans spreken!’, uhu… Niet liegen,” een ondeugende grijns bevond zich rond zijn mond terwijl hij opnieuw zijn ene hand in zijn zak deed en zich wat ging verzitten op het vensterbankje. Hij keek haar aan en trok een wenkbrauw op. “Stiekem ben je dus wel goed in Frans.”

Ergens was ze wel blij dat ze Soul de eerste dag al had ontmoet. Hij was tenminste niet iemand die gelijk oordeelde, tenminste zo'n indruk kreeg ze. Vandaag had ze twee mensen langs zien lopen, iets dat haar van binnen best wel pijn deed. De twee meisjes liepen hand in hand, druk met elkaar aan het kletsen. In hun houding en aan de toon van hun stemmen kon ze al meteen opmerken dat ze vriendinnen waren. Er had toen een soort van jaloezie in haar ontwaakt. Waarom kon zij geen vriendin hebben? Een échte vriendin? Oké, ze was misschien net nieuw, maar zou ze er ooit één krijgen? Er schoof een zucht van haar lippen, vroeger was het ook al zo gegaan. Maar waarom? Verdiende ze geen vriendin? Was dat het? Zacht beet ze op haar lip, hierbij ontging het haar totaal dat Soul nog naast haar op de vensterbank zat.
“Le camion betekent de vrachtwagen,” Soul ontwaakte haar als ware uit haar reeks van gedachten. Na nog even kort gezucht te hebben keek ze hem weer aan. Haar gezicht stond neutraal. "Ach ja, je kan niet alles weten." antwoordde ze simpelweg. Voor een moment staarde ze naar het boek dat ze zonet uit zijn handen had gegrist, ze was ergens wel weer iets zekerder geworden van haar zaak. Al wist ze nog steeds niet hoe dat af ging lopen morgen met die overhoring.
Nadat ze een tijdje in het boek had getuurd, liet ze haar blik weer naar Soul gaan die tegen het raam aan was gaan zitten. Saheli keek even naar de witte plukken die deels voor zijn rode ogen hingen. Maar al snel wendde ze haar blik weer af, aangezien ze hem anders dom weg aan zat te staren. “Volgens mij heb je een talenknobbel hoor. ‘Ooh, ik kan niet goed Frans spreken!’, uhu… Niet liegen,” hoorde ze Soul zeggen. Ze kon het even niet laten om hem weer aan te kijken, waardoor ze de grijns op zijn lippen zag. Ook op haar gezicht verscheen nu een onzeker glimlachje en een kort gegrinnik kon ze niet onderdrukken. "Ik lieg niet hoor, nou ja. Misschien dat ik er wel een beetje goed in ben, maar ik denk dat ik het liever enkel de woordjes houd. Dan al gelijk hele zinnen te gaan spreken." antwoordde ze glimlachend. "Zoals jij net deed." voegde ze er nog even aan toe. “Stiekem ben je dus wel goed in Frans.” Soul leek het eerst nog uit haar mond te willen horen. Saheli rolde even met haar ogen. "Al goed, misschien dat ik toch een beetje goed in Frans ben. Jij je zin.." antwoordde ze met nog steeds diezelfde glimlach.

Voor een moment spande hij zijn spieren aan terwijl hij zich voor de derde keer of zo ging verzitten. Die radiator zat hem niet heel lekker en de vensterbank was redelijk klein. Hij kende al een paar mensen, al was het niet echt kennen. Enkel bij gezicht, als iemand over hun sprak en alleen hun naam vermeldde, zou zijn reactie automatisch een ‘uhh…’ worden. Saheli was de enige die hij goed bij naam kende en waar hij zich redelijk op zijn gemak voelde. Niet op zo’n manier van: ‘ik vertel je al mijn geheimen’, want zo was hij totaal niet. Hij liet maar weinig los over vroeger en hield zich – wat dat betrof – erg tot zichzelf.
“Ik krijg altijd mijn zin,” een brede grimas bevond zich rond zijn mond waarna hij nog een keer slurpte. Hij leunde weer ietsjes tegen het glas terwijl hij de gang op keek. Er was niemand te bekennen, een totale stilte. Hij keek haar even aan en stond op. “Ik krijg een ernstig geval van ribbelkont als ik op dat ding zit…” fronste hij even kort en bekeek het ding waar hij zijn kont op had geplant. Hij deed zijn ‘haarband’ uit en daarna weer aan en trok enkele plukken eronder door. Dat ding gleed altijd een stukje naar boven wat het heel irritant maakte, maar het stond gaaf. En dat ging boven alles. Als je haar maar goed zat. Hij ging voor haar staan en deed zijn handen in zijn zakken. “Kan je nog andere talen goed?” vroeg hij toen uiteindelijk.

[Sorry, ik had ECHT geen inspiratie :\]

Voor een moment liet Saheli haar donkere ogen door de gang dwalen. Het was nog steeds erg rustig, en het mocht voor haar part ook wel zo blijven. Niet alleen omdat ze drukte haatte, maar ook omdat ze gewoon rustig met Soul wilde praten. Zonder dat ze de kans liep lastig gevallen te worden door van die gastjes die dachten dat ze alles waren. Want ze had het idee dat ze die kans wel kon lopen hier. Een zucht schoof van haar lippen terwijl ze weer een lok bruin haar achter haar oor schoof, om vervolgens haar blik op haar Frans boek te richten. Al had ze haar aandacht nog altijd voor het grootste deel bij Soul.
“Ik krijg altijd mijn zin,” De grimas op zijn gezicht zei haar eigenlijk al genoeg. Saheli rolde even met haar ogen. "Geloof ik niks van." antwoordde ze met een klein grijnsje. Het geluid van Soul die slurpte deed haar even opkijken, al negeerde ze het daarna verder maar. “Ik krijg een ernstig geval van ribbelkont als ik op dat ding zit…” Ze keek toe hoe hij opstond. Nog steeds stond hetzelfde grijnsje op haar gezicht, en automatisch maakte zij ook aanstalten om op te staan. Haar boek legde ze op de vensterbank en ze stond ook op, om hem vervolgens weer aan te kijken. "Je hebt gelijk, ik kan maar beter opstaan. Heb liever geen ribbel kont." antwoordde ze.
“Kan je nog andere talen goed?” Soul stelde haar alweer een volgende vraag. Saheli trok een gezicht waaraan goed te zien was dat ze nadacht. "Ehm, Duits gaat nog wel bij mij. Gek genoeg ben ik niet echt goed in Engels.." luidde haar antwoord. Ze had het altijd al gek gevonden, aangezien het grootste deel van de mensen die ze kende goed waren in Engels en juist níet in Frans. Of minder in ieder geval.. Snel schudde ze haar hoofd en richtte zich weer op Soul. "En jij, volgens mij heb jij wel een talenknobbel." grijnsde ze en keek hem afwachtend aan.