Waterproof .. ~

Een meisje met fel blauwe ogen liep in een redelijk snel tempo over de hoge grassen waar er een kleine toename van onkruid was. Een fris koel windje, die overigens erg zeldzaam was, streek voorbij en liet een paar smalle blaadjes meevaren. Het was net een aanzoek die vele bladeren toch maar aannamen. De zon scheen heerlijk tegen het eind van de hemel waardoor er een aangename warmte over haar heen viel. Al wou Nagisa niet al te veel opvallen, de koude die zich verborg onder haar kleding was toch fel te voelen waardoor ze toch maar besloot om wat meer in de zon te gaan staan waar er minder bomen stonden. Het meertje ergens verderop trok haar aandacht. Zou ze er eens naar toe gaan, wat gaan oefenen? Nagisa had veel interesse naar water en ijs, misschien dat daarom Moeder Natuur er voor had gezorgd dat ze die gave bezat. Nagisa wreef haar voorste lok haar achter haar oor terwijl ze dichterbij kwam. Hoe meer ze naar het water stapte des te warmer het werd. Hier waren bomen en dergelijke moeilijk te vinden waardoor Nagisa ook haar best niet moest doen om zich hier te gaan verstoppen. Ach, het was hier erg eenzaam vandaag. Normaal zaten er hier echt elke dag kinderen te joelen tot wanneer Nagisa er hoofdpijn van kreeg en ze opkraste. Het weeshuis waar ze nu en dan eens naar toe ging was echt veel te saai aan het worden. Met haar blauwe kijkers op het water strekte ze haar armen uit met haar handen naar het water gericht. Met een beetje concentratie lukte het haar een waterbel te vormen die ze met een beetje ijs liet voorbij vliegen om dan tegen een boom te doen knallen. MPet een tevreden glimlach op haar gezicht zag ze dat de bel al uitgeen gespatst was. Toen ze eraan dacht had ze best wel veel zin om met haar metgezel wat te gaan oefenen. Het werd tijd dat ze samen wat oefenden. Met een takje dat ze dicht bij haar vond tekende ze een cirkel rondom haar heen. Ze prevelde een paar woordjes wat haar metgezel kon gaan oproepen. Met haar ogen gesloten wachtte ze. Het was ontzettend warm dus overwoog ze of ze geen duik kon gaan nemen. Uiteindelijk sprong ze toch het water in, wetend dat dan haar transformatie zou gaan beginnen. Ze was dan een nimf, had een lange staart die ze behendig kon gebruiken. Het soort pakje dat ze kreeg was net eentje van een goudvis, alleen dan veel glitterder. Toen ze al wat verkoeliong had gehad sprong ze het water uit, wachtte tot ze haar normale lichaam weer had. Lync zou straks wel komen, daar was ze zich wel van bewust.

-Alleen Lync .. >3

Lync legde zijn armen op zijn knieën terwijl hij deze naar zijn borst trok. Zijn hoofd had hij in de groef tussen zijn benen in zijn borst begraven, met zijn voorhoofd op zijn arm. Het was niet vaak dat hij alleen was zonder Nagisa. Toen hij een welp was en enkele nare gebeurtenissen achter de rug had, had ze hem gevonden. Langzaam was hij zich verantwoordelijk gaan voelen voor het meisje. Dit was geen belofte van hem geweest, het was gewoon gebeurd. Hij voelde zich als haar grote broer en dat hij haar moest beschermen van alle kwaad om haar heen. Het was niet zo dat ze vaak in de problemen trad, maar als dit wel het geval was, was hij er altijd voor haar geweest. En dat zou in de toekomst niet veranderen… gezien zijn loyale karakter.
Over haar gesproken, daar riep ze al. Het duurde niet lang of zijn lichaam lichtte wit op en veranderde van vorm. Hij scheidde mist af rond zijn voeten – of poten – en nog geen tien seconden later stond een soort van tijger met ocelot achtige kenmerken. Het mist vervaagde en Lync haastte zich naar het zuiden, waar het geluid vandaan was gekomen. Het was een heel hoog geluidje die hij duidelijk kon horen. Ze had hem geleerd erop te reageren en dat had hij in mensen vorm ook overgenomen. Zijn staart zat in een lichte krul en zijn oren zaten tegen zijn hoofd aangedrukt terwijl hij ietsjes harder naar voren sprintte. Al gauw kwam het meisje in zicht. Hij remde lichtelijk af tot hij lopend aankwam.
“Nagisa,” begon hij op zijn altijd rustige toon. Zijn groen gekleurde ogen keken het meisje aan en zijn staart hing nog in precies diezelfde pose, lichtelijk krullend. Een bries gleed langs het meer en de haren op zijn vacht danste een beetje mee op de wind. Net voordat hij was aangekomen was het meisje nog in een nimf-achtige vorm geweest. “Je riep?” zei hij met een kleine – maar serieuze – glimlach rond zijn mond getoverd.

Nagisa keek oplettend naar voren toen ze een luid bonkend geluid hoorde. Dat kon niet anders dan haar tijger zijn. Met een grote tevreden glimlach op haar gezicht keek ze naar de gestalte die steeds dichterbij kwam. Ze plantte haar hand in haar zij en keek Lync na die in een looppasje naar haar toe kwam lopen en haar daarna aansprak met haar naam 'Nagisa'. "Lync." Begroette ze hem. Nagisa kwam dichterbij hem en gaf Lync een aai over z'n kop. Al snel kwam de vraag waarom ze hem had geroepen. "Lync, ik merk de laatste tijd dat je sterker en groter word. Het heeft geen zin meer om je als een welp of baby instructies te geven. Daarom wil ik nu met je trainen. Zien hoe sterk we zijn samen, dat kon ook gemakkelijker zijn voor later, moesten we echt in de problemen zitten." Nagisa keek Lync voor een moment aan. Nagisa wist maar al te goed dat er ooit een moment zou komen dat Nagisa zou moeten vertrouwen op haar tijger, haar beschermer. Net een engel dat boven haar hoofd zweefde en zich pas liet zien als het écht nodig zou zijn. Maar nu stonden ze voor elkaar, het werd dan ook tijd dat ze wat gingen doen. Met haar hoofd op Lync gericht liet ze een grijns verschijnen. "Show me what you've got." Met haar blauwe kijkers op Lync gericht probeerde ze haar armen voor zich uit te richten. Een blauwe gloed leek als een lamp te schijnen. Het licht werd alsmaar feller tot wanneer ze met een felle zwaai naar achteren het licht afschoot. Het sloeg net als een bliksem tegen een bloempje aan dat met een 'pfwiet' neer viel. Met haar gezicht weer naar Lync gedraaid wachtte ze af. Toen ze er weer bij nadacht merkte ze dat Lync eigenlijk helemaal geen water of vuur krachten had. Nagisa kon zichzelf wel slaan. "Jij hebt geen kracht zeker .." Zei ze nadenkend over hoe ze het nu zou gaan aanpakken. Nagisa liet zich op haar gat neervallen. Misschien dat ze Lync ooit nog wel eens een techniek zou kunnen aanleren, dat zou te zien zijn. En of ie dat ook zou willen tenminste.

Een geel achtige leeuw met rode manen 'draafde' richting het meertje. Axel vond het tijd om zijn andere vorm uit te proberen. Aangezien dan niet iedereen hem herkende als 'de vuurtoren'. Zijn oren draaide wat heen en weer om alle geluiden op te vangen. Onder zijn poten bleven kleine vlammetjes staan die door brandden totdat ze weer uitgingen. Er bleef enkel een donkere leeuwen pootafdruk met wat verbrande grond erin achter. Axel's groene ogen keken naar het meertje, wat hij verderop al kon zien. Axel stopte in de struiken en keek wat rond. Hij haalde een paar keer goed diep adem en veranderde zodoende weer in zijn menselijke vorm. Het eerste wat mensen altijd aan hem opviel was zijn haar, dat hoorde hij vaker.
Axel stapte de struiken uit en bekeek het meisje en de jongen. Hij ging zitten in het gras voor het meertje en staarde voor zich uit, hij besteedde niet veel aandacht aan de andere twee personen. Maar als ze het wouden zouden ze hem zeker moeten uitlokken daarvoor.

[Kl*te post. Mijn inspiratie is lek. xD]