Dreams are dangerous

Een hand op zijn voorhoofd, schoof vervolgens verder naar achter door zijn haren. De jongen had wallen onder zijn ogen, en zijn haren… Laten we het houden op een coupe a la net wakker. Omdat hij geen schoenen aanhad kon hij zich geruisloos voort bewegen, op zijn blote voeten. De grond voelde koud aan, maar het deerde hem niet. Alles was koud. Het overhemd dat hij aan had was veel te groot, vandaar dat hij het ook gebruikte als pyjama. Er was slechts maar een klein stukje te zien van het korte broekje dat hij aanhad, omdat het voor het grootste gedeelte verstopt was onder het overhemd. Zijn kenmerkende ooglapje ontbrak wel. Maar hallo, de jongen kwam net uit bed. En hij zou zo ook weer terug daarnaar toe gaan. Waarom liep hij nou eigenlijk hier rond? Omdat hij de weg niet goed kende, en hier dus terecht kwam omdat hij naar de wc moest. Hij was meer buiten het gebouw geweest, enkel door de reden dat alles hem binnen dat gebouw irriteerde. De mensen vooral. En nu was hij ook nog eens gedwongen om bij anderen te slapen. Vreselijk. Hij voelde zich altijd zo bekeken, aangezien hij een van de jongste was. En zijn lichaam niet echt mannelijk was.

Hij wreef in zijn ogen. Hij moest stoppen met zich bekommeren om de meningen van anderen, want zij deden er niet toe. Ze waren niet belangrijk, en irritant. Maar hem kennende was het moeilijk om dingen te negeren als hij zich er eenmaal in verdiept had. Afleiding dan maar, hoefde hij tenminste geen hoofdpijn te krijgen. Hij bleef staan, keek opzij. Deur. Natuurlijk werd hij weer een beetje nieuwsgierig, maar hij verdrong het. Hij moest niet zo kinderachtig doen. Maar… Hij was wel een kind. Weifelend liep hij op de deur af en pakte de deurknop vast. Het kon de wc zijn… Ja. Dat was de perfecte smoes voor als iemand hem vroeg wat hij nou aan het doen was, hoefde hij zich ook nergens voor te schamen. Perfect. Langzaam opende hij de deur, maar wanneer hij realiseerde dat deze een akelig piepend geluid maakte deed hij hem maar snel open. Hij stapte de kamer in met een paar ruime stappen en deed de deur toen achter zich dicht, leunde er tegenaan. Met grote ogen keek hij om zich heen. Waarom was het hier zo donker? Hij kneep zijn ogen tot spleetjes, kwam er na enkele tellen achter dat het niet de wc was. Dan was het ook niet interessant. Nou, totdat hij die kist zag. De typische; wat zou erin zitten, gedachte kwam in hem op. En aangezien hij niet verwachtte dat er iemand zou komen kon hij hem best openmaken. Rustig liep hij naar de kist toe, keek naar de boeken die erop lagen. Geweldig, moest hij ook nog eens werk gaan doen. Met een krachtige duw duwde hij de boeken ervan af, bleef een paar seconden verstijfd staan door het geluid dat ze toen maakten. Maar er was nog steeds niemand naar deze kamer gekomen, hij was nog veilig. Hij ging door zijn knieën, pakte de deksel vast en tilde hem voorzichtig op. Hij gooide hem nonchalant ergens neer, vond hem niet interessant. Met een trotse grijns richtte hij zich weer op de kist. Wat zat erin? Zijn ogen werden groter, hij zette onhandig een pas naar achter; verloor zijn evenwicht hierdoor en viel hard op de grond. Nog steeds wou hij meer afstand tussen zichzelf en de kist creëren. Onhandig duwde hij zichzelf naar achter met zijn hakken. Hij was geschrokken, zich dood geschrokken. Hij pakte met een hand zijn overhemd vast op de plaats waar zijn hart zat, moest van de schrik bekomen. Waarom was hij zo erg geschrokken? Omdat er iemand in die kist zat, iemand die leefde. En ja, daar schrik je wel van. En niet zo’n klein beetje.

{ Je gaf hem een hartaanval, zonder ook maar iets te doen.
Flutpost, btw ;3 }

Al zijn spieren spanden zich aan, toonden dat hij gespannen was. De kistjongen stapte uit de kist. Het enige wat hij kon doen was met grote ogen toe kijken. Hij was nu op het moment gekomen dat niets meer tot hem doordrong, het was allemaal zo onrealistisch. Hoe kwam hij in de kist, en hoe kon het dat hij nog niet gestikt was doordat de lucht op was in die kleine ruimte?... Want het zou niet lang duren of dat zou ook zo zijn. Of was hij net op tijd geweest. Zijn ogen werden nog iets groter, maar focusten zich niet meer op de jongen. Had hij nou iemand gered? Bah nee, dat wou hij niet. Hij irriteerde zich aan alles en iedereen; zou ze liever een voor een van deze aardbodem laten verdwijnen, niet ze redden. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen, zuchtte zachtjes. Hij moest rustig blijven, want anders zou hij dadelijk degene zijn die van deze aardbodem zou verdwijnen. En dat was ook niet de bedoeling. Hij richtte zijn blik weer op de jongen. Blond haar, blauwe ogen. En overduidelijk ouder en groter. Een pisnijdige blik kwam op het gezicht van de blauwgroen harige jongen. Hij kon er niet tegen als het hem erin werd gewreven dat hij nog klein was, nog niet uitgegroeid. En hij had tot nu toe geen tekenen van een groeispurt gehad, dus zou hij nog wel een tijdje klein blijven. En dat vond hij maar niets.

Hij richtte zijn aandacht weer op de jongen wanneer hij de bekijkende blik van hem over zich voelde glijden. Een koude rilling ging over zijn rug. Er was iets in die blik van die jongen dat hem een ongemakkelijk gevoel gaf. Opeens opende de jongen zijn mond, zei iets met een hoge piep stem. Held? Hij? Zijn blauwe en paarse oog gingen wijd openstaan. De jongen probeerde zijn armen om hem heen te slaan, wat dacht hij wel niet? Als er een ding was wat hij haatte dan was het menselijk contact. In alle paniek kneep hij zijn ogen dicht. ‘Sebastian!’ riep hij, met een trillende stem, toonde aan dat hij hulp wou van iemand. Het ging allemaal instinctief. Hij had Sebastian weer eens opgeroepen, en die kwam weer in beweging. Dat was altijd als hij in paniek raakte, dan was Sebastian er altijd. De man trok de blonde jongen hardhandig naar achter en gooide hem tegen de muur. Daarna liep hij naar de jongen die zijn naam had geroepen, legde een hand op zijn hoofd en glimlachte naar hem. ‘Het is nu weer goed, Mijn Heer.’ Zonder op een reactie te wachten tilde hij hem op. De ogen van de jongen schoten weer open, spartelde wild. ‘Waar ben je mee bezig?’ snauwde hij, overduidelijk boos. Hij werd weer losgelaten, enkel omdat hij de man bijna in zijn gezicht raakte. ‘Waar… Waar is die vieze -’ hij kapte zijn zin af, hoorde een geluid. Een geluid dat hij zelf ook wel eens had gemaakt. Hij liep naar de kist toe. Keek geschrokken naar het beeld dat toen in zijn ogen kwam. ‘Sebastian, wat heb je gedaan?’ stamelde hij zachtjes. ‘U beschermen.’ Hij keek over zijn schouder. ‘Hij wou me niet vermoorden, gek!’ Hij richtte zich weer op de jongen, keek er maar verloren naar. Het leek net op een astma aanval, die hij soms kreeg. Wat moest hij nu doen? ‘Sebastian, haal hem uit die kist. Nu,’ beval hij zijn butler uiteindelijk. Deze gehoorzaamde. Eerst zorgen dat hij in een betere positie kwam, zodat zijn ademhaling beter kon worden. Dan zou het vast al beter gaan. ‘Leg hem maar op de grond of zo, dan gaat het vast wel weer beter met hem,’ zei hij tenslotte. Hij liep naar de muur toe en leunde er tegen aan. Nu nog zorgen dat hij zelf niet controle zou verliezen over zijn ademhaling.

Een hand in zijn haar, kneep zijn ogen dicht. Hoofdpijn, barstende hoofdpijn. Zo ineens, uit het niets. En frustratie hielp niet echt om ervan af te komen. Met moeite opende hij zijn ogen weer, voelde zich altijd gedwongen om zijn ogen dicht te knijpen als hij hoofdpijn had. Vaagjes op de achtergrond hoorde hij iemand schreeuwen, met een hoge stem. Meisje?... Nee, dat kon niet. Er waren hier geen meisjes, alleen die… Jongen. Produceerde hij dan zo’n vreselijk geluid, wellicht. Eindelijk verdween zijn hoofdpijn, het was dus duidelijk; hij kon niet goed tegen die hoge tonen die uit de mond kwamen van de jongen. Hij keek naar Sebastian, die deed niets meer, keek alleen maar. Het enige geluid dat er nu nog was in de kamer, was het geluid van gehoest. Hij richtte zijn blik weer op de blonde jongen, degene de hoestte. Zijn ogen werden groot, en een misselijkmakende geur drong zijn neus binnen. Bloed. Hij hield niet van bloed. Weer half in paniek keek hij naar Sebastian. ‘Doe dan wat, zorg dat hij stopt hiermee,’ siste hij. Sebastian schudde enkel zijn hoofd, maar deed niets anders. ‘Zoals U al heeft gezien maak ik dingen alleen maar erger; ik zal het alleen maar erger maken. En stoppen… Dat gaat alleen als ik hem mag ombrengen. Dus wat wordt het?’ Wat was dat nou weer voor antwoord. Ombrengen was dus de enige optie die Sebastian hem bood? De optie waarbij hijzelf zijn handen niet vuil hoefde te maken. Hij keek weer naar de jongen. Zijn lippen trilde door de druk die hij erop uitoefende door ze veel te hard op elkaar te persen. Waarom kon hij het bevel niet geven? Waarom kon hij niet instemmen? Zijn geweten vast en zeker. Hij had Sebastian wel eens bevolen om anderen te verwonden, maar nog nooit om iemand echt te vermoordden… En het aanzicht van een hyperventilerende jongen was niet echt simulerend.

Na een paar tellen ernaar te hebben gekeken slaakte hij een zucht. Hij liep naar Sebastian toe en stak een hand naar hem uit. ‘Geef je colbert.’ Sebastian gehoorzaamde weer en gaf de jongen zijn zwarte colbert. Zonder hem te bedanken liep de blauwgroen harige jongen naar de blonde toe en keek op hem neer. En nu… Een rilling liep weer over zijn rug en hij huiverde, nee dit vond hij niet leuk. Hij ging langzaam door zijn knieën en scheurde een mouw van de colbert af, om deze vervolgens naar de blonde jongen uit te reiken. ‘Hoest hierin, dan blijft de grond tenminste schoon en valt het bewijs van dit alles nog te verbergen.’ Hij bleef met een emotieloze blik naar de ander kijken, toonde niet dat hij zichzelf haatte voor deze daad. Nee, hij zou geen onnozele emoties gaan tonen tegenover iemand die hij niet mocht. ‘En wees nu zo vriendelijk om mijn butler de gelegenheid te geven je te helpen.’ Het was meer een commando, maar dat deerde niet. Hij had geen andere keus, want anders zou hij nog steeds doodbloeden. Dus moest hij wel instemmen met hem, of hij het nou wou of niet.

De mouw werd uit zijn hand gerukt, maar omdat zijn grip erop nogal losjes was was het niet echt een probleem. Maar alsnog ergerde het hem. Ondanks dat hij vriendelijk deed, voor zijn doen, en hem zelfs probeerde te helpen; kwam hij niet echt dankbaar over. Hij had hem uit die kist gehaald, maakte nu zelfs zijn handen aan hem vuil; maar alsnog kwam hij niet echt dankbaar over. Een frons kwam op zijn gezicht te staan bij het zien van het kokhalzen. Misselijkmakend was het, en hij moest zijn best doen niet zijn voorbeeld te volgen. Zijn frons werd nog erger wanneer de jongen weigerde. Was hij gek of zo? ‘Je kunt niet meer helder denken,’ sprak hij stug. Kon de connectie tussen het feit dat de jongen het wellicht niet fijn zou vinden als er iemand aan hem zit en het schreeuwen wanneer Sebastian hem aanraakte niet vinden. Zelfs vond hij het ook niet leuk als anderen hem aanraakten, maar dat betekende niet dat hij het snel aan iemand moest merken. Of dat hij het zou begrijpen. Hij was niet echt het persoon dat snel medeleven toonde. De enige reden waarom hij nu de jongen ‘hielp’, was vanwege zijn geweten. Zijn geweten dat de komende jaren waarschijnlijk weg zou slijten tot het er niet meer was, tot hij het gewoon op zich kon hebben door een indirecte moord te hebben gepleegd. Indirect? Ja, indirect; hij zou Sebastian het werk laten doen. Hij zou zijn handen niet vuil maken voor die verachtelijke mensen, nee… Dat was hem teveel gevraagd.

‘Je bloedt uit je hoofd; je braakt zelfs bloed op. En alsnog weiger je hulp?’ zijn stem vol ongeloof. Maar waarschijnlijk zou hij ook hebben geweigerd als hij in de schoenen van de jongen stond. Hij volgde de blik van de blonde jongen wanneer deze naar Sebastian keek. Deze glimlachte enkel. Niet op een warme manier, maar ook niet op een angstaanjagende manier. Meer een neppen glimlach, waarvan je overduidelijk kon zien dat hij nep was. Even dacht hij na, om vervolgens zijn blik op de grond te richten. Hij weigerde nog een hand naar de jongen uit te reiken. Hij vond hem maar irritant, en achterlijk. Dus waarom zou hij hem dan helpen? Nog steeds was zijn geweten het enige antwoord wat hij kon bedenken, en wat het waarschijnlijk ook wel zou zijn. ‘Wil je soms dood of zo?’ drong hij vervolgens aan, toonde dat hij chagrijnig werd. Waarom zag die ander gewoon niet in dat hij niet nog een keer moeite ging doen om iemand te helpen; want zo was hij gewoonweg niet.

De treurige glimlach op het gezicht van de jongen zorgde ervoor dat hij weer hoofdpijn kreeg. Van frustratie, en de wil dat hij niet de realiteit ging verwarren met zijn verleden. Dat was weer een van de vele dingen die hij haatte. Eigenlijk haatte hij best veel, nu hij er eens over nadacht. Maar wat kon het schelen, er waren ook gewoon te veel dingen in het leven om te haten, te verachtten. Natuurlijk was hij niet altijd zo’n doemdenker geweest, maar nu was hij dat nou eenmaal. En hij voelde niet de behoefte om zich te veranderen voor iemand op deze wereld, nooit. De jongen sprak weer, met een trillende stem, en trok hem daardoor uit zijn gedachtestroom. Met grote ogen en een kinderlijke blik die zei; ik begrijp het niet, keek hij naar hem. De woorden de later volgende op een fluisterende toon kwamen zorgden ervoor dat al zijn spieren zich weer aanspanden. Niet doen, je kunt hem nu geen klap verkopen. Per slot van rekening is hij vies, sprak hij tegen zichzelf, de wil om de jongen een klap op zijn wang te geven verdringend. Wat dacht hij wel niet? Hij ging hem dus echt niet aanraken. En vooral niet nu hij zo bloedde. Wat als hij dadelijk zelf bloed aan zijn handen zou krijgen? Dan zou hij misschien nog witter worden dan hij al was, en wat daarna gebeurde wou hij eigenlijk niet weten. Was te gênant in zijn ogen.

De term lieverd werd gebruikt, om hem aan te spreken. Zijn blik werd weer fel. Hij was niet lief. En toch hij het niet helpen dat het hem in verlegenheid trok, stomme gewoonte ook. Hij bleef een kind, dus bleef hij altijd wel een beetje jong qua sommige dingen; hoe volwassen hij zichzelf ook voelde, of gedroeg. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen, had nu pas door dat de jongen verdwenen was uit zijn zicht. Snel draaide hij zich om, de sul liep naar de deur. Hij had nogal een dronken gangetje. Hij pakte de deurklink vast. Het duurde een paartellen, maar toen kwam hij pas in beweging. Hij liet de colbert op de grond vallen en schoot omhoog, naar de jongen toe. Als iemand hem zo zou zien, had hij een probleem. Een flink probleem. Maar nog voor hij de jongen kon hij bereiken zakte deze in elkaar. Hij remde af, bleef achter de jongen staan en keek weer op hem neer. Hij slaakte een zucht, om vervolgens te hurken. ‘Oké,’ mompelde hij met tegenzin, ‘Ik help je. Maar dan moet je beloven dat je dit aan niemand, maar dan ook niemand verteld.’ Hij vloekte zachtjes. ‘Of ik stuur Sebastian weer op je af,’ sprak hij vervolgens. Voorzichtig legde hij een hand op de schouder van de jongen, trok er zachtjes aan; wilde hiermee aantonen dat hij wou dat hij zich omdraaide. ‘En ik meen het; want dit is niet uit medelijden; maar om ervoor te zorgen dat ik niet in de problemen kom,’ siste hij. Ja, dit was puur voor zichzelf; niet voor die jongen.

Gelukkig werkte de jongen mee, anders had hij op het laatste moment weer geweigerd om hem daadwerkelijk te helpen. Hij zou zich gedragen… Mooi. Toch voelde het alsof er een addertje onder het gras zat; hij had die glimlach wel opgemerkt. Het feit dat zijn ogen twee verschillende kleuren hadden, betekende niet dat hij blind was. Maar hij was al weer verdwenen voordat hij echt goed op zijn gezicht had kunnen staan. Gelukkig maar. Hij bekeek de jongen eventjes. De enige wond die hij had, waar hij was aan kon doen, was die wond aan zijn achterhoofd. Een bedenkelijke frons kwam op zijn gezicht. Hij kon een stuk van de colbert afscheuren en dat om zijn hoofd binden, maar dat zou er verdacht uitzien. Het was beter als hij iets gebruikte dat op verband leek. ‘Iets dat op verband lijkt,’ dacht hij al prevelend hardop na. Hij keek over zijn schouder naar Sebastian. Aan hem had hij nu niets meer. Maar misschien had hij hem later nog nodig. En het vergde toch niet zo heel erg veel van hem om hem hier te houden. Dus hij zou hem wel hier laten. Hij keek weer naar de jongen voor hem. Iets dat op verband leek. Zijn blik gleed naar onder, naar zijn handen. De mouwen van het overhemd bedekten zijn palmen helemaal, maar zijn vingers waren nog zichtbaar. Dat was het. Zijn overhemd. Dat leek op verband. Dus kon hij dat gebruiken. Maar dan… Hij had er niets onderaan. Althans; niets dat zijn borst kon verbergen. Maar wat zou die jongen wel niet denken? Nou… Hij zou zich toch gedragen? En bovendien; ze waren toch allebei jongens. Dus wat was er dan zo erg aan als hij het zag? Misschien dat zijn brandmerk dan opgemerkt zou worden. Maar er was niet zoveel licht, dus misschien niet.

Een paar tellen bleef hij nog nadenken, wel of niet. Uiteindelijk pakte hij het bovenste knoopje vast en maakte het los. Hij voelde zich nu al… Niet goed. ‘Sebastian, draag je om en waag het niet te kijken,’ siste hij, overduidelijk gegeneerd. Langzaam ging hij verder met het losmaken van de knoopjes, wat een eeuwigheid leek te duren. Hij vond het niet leuk. Het zou niet alleen koud zijn, maar hij zou zich ook nog eens bekeken voelen. Hij was al over de grens heen waar zijn brandmerk niet zichtbaar was. Maar nu ging het enkel door het feit dat hij zich verlegen voelde. Hij vond het niet leuk als anderen hem zo zagen. Knoopjes waren los, overhemd was nog niet uit. Heel langzaam liet hij het kledingstuk van zijn armen afglijden, ging op zijn knieën zitten. Hij keek de jongen niet meer aan, wou het niet. Hij wilde zijn blik niet zien. Hij pakte het overhemd begon eraan te scheuren, zodat hij een lange reep kreeg. ‘Zo, nu hebben we verband,’ sprak hij, deed geen moeite om de trotse ondertoon in zijn stem te verbergen. Dat was het enige wat ervoor zorgde dat hij zich niet helemaal dood zou schamen nu. Voorzichtig sloeg hij zijn ogen weer op, was nog steeds bang voor zijn blik. Hij drukte een van zijn armen tegen zich aan, verstopte zijn brandmerk. Vervelend ding ook. ‘Nu kunnen we je wond op je achterhoofd bedekken,’ sprak hij. Maar hij deed nog geen aanstalten om het erom te doen. Het moest van twee kanten komen.

{ Jeej ;3 }

Het scheelde al dat de blonde jongen zijn ogen dicht had, maar alsnog vond hij het niet leuk. Voelde hij zich daadwerkelijk ongemakkelijk? Hij was normaal het soort persoon dat altijd zeker van zijn zaak was, dat nooit twijfelde over zijn oordeel. Maar nu leek hij een heel ander iemand. Nu was toonbaar hoe zwak hij fysiek was, nog maar te zwijgen over mentaal. Hij verborg echter alles, om de egoïstische reden dat hij niet zwak over wou komen. Maar dat was nu eigenlijk wel zo, vreselijk. Hij bleef een tijdje staren naar de repen die op de grond lagen, voelde geen behoefte om iets te doen. Hij wou terug. Terug naar zijn bed, terug de tijd in, alles terugspoelen. Hij had hier niet om gevraagd. Hij wou niet in contact komen met anderen, maar dat gebeurde telkens weer. Ze kwamen nu zelfs uit kisten! En hij wou zich al helemaal niet vernederen, maar dat had hij nu wel een soort van gedaan. Dit was totaal niet zoals hij alles had uitgedacht. Maar dat was het vanaf de eerste seconde al niet. Hij bleef zijn arm tegen zich aanduwen, wanhopig zijn brandmerk verbergend. Vervloekte mensen ook. Ze hadden hem dit alles aangedaan… Enkel omdat hij onzuiver zou zijn, of zo. Wat kon het hem schelen? En nu werd hij er iedere dag aan herinnerd door dat verdraaide brandmerk.

Een trillende hand kwam in zijn beeld, trok hem uit zijn gedachtes. Hij volgde hem, maar niet alles drong tot hem door. Een poging om zelf zijn wonden te stelpen, tevergeefs. Hij hapte één keer naar adem, waarna hij een reep pakte en deze opvouwde, waarna hij er nog een pakte in zijn andere hand – die nu vrij was aangezien hij de opgevouwen in een hand kon houden -. Hij keek de jongen weer aan. ‘Ik doe het wel,’ fluisterde hij zachtjes. Hij was blij dat hij er überhaupt al wat uitkreeg. Hij had een brok in zijn keel, omdat hij zich niet goed voelde. Hij was misselijk, en niet een klein beetje. Waarschijnlijk door de vieze geur van bloed, en zijn schaamte hielp er niet bij. Hij kwam dichterbij, was nu gedwongen om zijn arm van zijn brandwond af te halen. Nou maar hopen dat er te weinig licht was om het te zien. Hij bracht zijn arm langs het gezicht van de jongen; probeerde bij zijn achterhoofd te komen. Daar probeerde hij de opgevouwen reep erop te duwen, voorzichtig. Hij hield zijn vingers erop, terwijl hij met zijn andere hand de reep eroverheen probeerde krijgen. Hij was hier niet echt goed in, liet het Sebastian meestal altijd toen. Toen alles eenmaal goed zat kon hij beginnen met de reep om de jongen zijn hoofd te binden. Hij deed het snel, maar wel strak; was bang dat het anders af zou zakken. Vervolgens moest hij er een knoop in maken. Hij maakte nogal onhandig een platte knoop; kon niets beters. Eenmaal klaar ging hij zitten en slaakte een zucht; toonde dat veel concentratie ergens insteken niet zijn sterkste punt was. Nog iets voorzichtig doen. Hij keek naar zijn handen, ze trilden. Dat had hij altijd als hij dingen zoals dit moest doen. Zijn lichaam was altijd bang om te grof en lomp over te komen. Maar zijn gedachtes stonden daar echter niet bij stil. Hij sloeg zijn armen om zich heen, rilde. Ja, hij had het koud. Met een nogal beledigde blik keek hij de jongen weer aan, maar hij zei niets, rilde enkel. Hij wou niet gaan praten, want hij zou toch alleen maar klappertanden. Door zijn zenuwen en door de tocht. Dus zweeg hij maar, en keek enkel nogal fel naar de jongen voor zich.

Hoe hij zich nu voelde deed hem denken aan de dagen voor hij hier kwam. Toen hij maar een slaapplaats moest vinden op goed geluk. Meestal lukte het wel met zijn uiterlijk; jong, en onschuldig. Soms zorgde het voor problemen, maar hij redde zich er altijd wel uit; hij had immers een gave die hem de mogelijkheid bood om Sebastian aan zijn zijde te krijgen die hem overal uit zou helpen. Weer een rilling trok door zijn hele lichaam, en een huivering volgde. Het was niet zozeer om de kou, maar ook omdat hij aan nare dingen dacht. Maar dat kon die jongen gelukkig niet weten. Hij had wel genoeg van zichzelf laten zien, in een te korte tijd. Hij liet zijn blik afzakken, staarde naar het kledingstuk. Er werd hem een vest aangeboden. Zonder aarzeling pakte hij het beet, door de fixatie van zijn hersens om warmte te vinden kon hij niet de moeite vinden om er over na te denken. Snel trok hij het aan, kwam er al snel achter dat het hem te groot was. Nu was zijn brandmerk tenminste niet meer zichtbaar, en had hij het niet meer koud. Weer waren alleen zijn vingers nog te zien, de rest van zijn hand was verborgen onder de dikke stof. Niet dat hij het erg vond, het was lekker warm. Hij trok zijn benen op en sloeg zijn armen daarom heen; wou alle warmte bewaren die hij nog had. Dan zou het niet meer zo lang duren voordat hij weer kon stoppen met rillen.

De jongen sprak weer, zorgde ervoor dat er al een last van zijn schouders viel; door te zeggen dat hij zich daadwerkelijk aan zijn woord zou houden. Hij knikte, waarna hij zijn kin op zijn knieën legde. Een naam. Hij stelde zich voor als Hexis. Niet echt een normale naam, als je het hem vroeg. Die van hemzelf was ook niet normaal; maar hij had wel een betekenis. En zover hij wist had die naam geen betekenis, of zijn woordschat was toch nog te klein. ‘Ciel,’ sprak hij kort. ‘Ciel Phantomhive, aangenaam,’ stelde hij zichzelf voor. Als hij kon had hij nu meer manieren getoond, zoals hij gewend was. Maar hij had het koud, en hij kon toch niet meer rechtzetten wat hij had gedaan. ‘Het spijt me voor mijn butler. Hij kan soms nogal hardhandig zijn,’ mompelde hij, sloeg zijn ogen neer. ‘Ik snap het wel als je hem weg wilt hebben; hij heeft je bijna vermoord. Dus zeg het maar.’ Hij sloeg zijn ogen weer op, keek Hexis vragend aan.

Het drong nu pas tot hem door dat het vest warmer was dan hij had verwacht. Maar hoe – hij kapte de onnozele gedachte af, wist al hoe het kwam. Hexis had hem al de hele tijd aangehad, had hem warm gemaakt met zijn lichaamswarmte. Het trok hem in verlegenheid, realiseerde zich nu pas wat er allemaal gebeurd was. En het gegrinnik van de blonde jongen zorgde ervoor dat hij nog verleger werd. Typisch voor een jongetje van zijn leeftijd; onervaren in vele dingen, heel veel dingen. En hij zou zichzelf niet eens realiseren wat dit alles zou kunnen betekenen. Maar het was ook maar beter dat hij het niet wist, het zou hem toch maar gek maken. Hij zou er gefrustreerd van raken en hoofdpijn van krijgen. Dus het was beter zo. Maar wat er nog erger inhakte was het feit dat Hexis zich een tikje nerveus gedroeg, wat aanstekelijk werkte op hem. Hij duwde zijn vingertoppen tegen elkaar en staarde langs Hexis, naar de muur. Hij deed maar wat vaag met zijn vingers, wist niet wat hij moest doen en zocht afleiding. En aangezien zijn vingers een tintelend gevoel kregen wou hij het proberen weg te krijgen door ze te bewegen.

Hij keek weer naar de jongen wanneer deze sprak. Begrijpend knikte hij. Zelf was hij ook wel moe. Maar hij mocht niet klagen; hij had geen gat in zijn hoofd, en had geen bloed verloren. Dus hij mocht niet zeuren. Hij stond langzaam op. Hexis wankelde nog steeds, maar hij zou er niets meer over zeggen. De duizeligheid zou wel wegtrekken, vooral als hij eventjes zijn lichaam wat rust had gegund; hij had immers gehyperventileerd. Zwijgend keek hij hem na, tot hem iets inschoot. Hij zette een stap naar voren, wou achter hem aangaan. Maar zijn gestalte was al verdwenen in de schaduwen. Hij stond daar, bevroren. Vervolgens keek hij naar de grond, en liet hij zijn schouders hangen. Hij wreef over zijn arm, perste zijn lippen op elkaar. Nu begon de frustratie pas echt. Hij zou ooit dat vest terug moeten geven. Dat was wel zo beleefd. Maar dan zou hij hem weer moeten gaan zoeken, en daar zat hij niet op te wachten. Vooral niet na de indruk die hij had achter gelaten. ‘Mijn Heer, is het niet ook tijd voor u om weer te gaan slapen?’ Langzaam schudde hij zijn hoofd, draaide zich om. ‘Nee; het heeft nu geen zin meer. En tegen de tijd dat ik de wc eindelijk heb gevonden is het vast al middag.’ Hij fronste. ‘Waarom ben je hier eigenlijk nog? Je bezorgt me alleen maar problemen,’ siste hij. Zonder op antwoord te wachten liep hij de kamer uit en gooide de deur achter zich dicht. Sebastian zou wel verdwijnen, dat deed hij altijd op momenten zoals deze; waarop hij hem liet verdwijnen. Nu moest hij zijn zoektocht naar de wc weer voorzetten. Maar met een nogal nerveus gevoel. De stof van het vest, dat langs zijn lichaam scheurde, deed hem herinneren aan wat er was gebeurd. Zorgde ervoor dat het wel de hele dag in zijn hoofd zou blijven zitten. Hij schudde zijn hoofd terwijl hij wegliep van de deur. Hij moest helder gaan denken, want dit zorgde alleen maar voor hoofdpijn.

Topic uit.