Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.



 
PortalPortal  IndexIndex  ZoekenZoeken  Laatste afbeeldingenLaatste afbeeldingen  RegistrerenRegistreren  InloggenInloggen  

 

 Seriously, I feel like breaking down...

Ga naar beneden 
2 plaatsers
AuteurBericht
Ciel

Ciel


Aantal berichten : 249
Registratiedatum : 11-04-11

Character
Leeftijd: 13 Jaar
Krachten:
Partner: Hexis, I love you. But I'm done with you.

Seriously, I feel like breaking down... Empty
BerichtOnderwerp: Seriously, I feel like breaking down...   Seriously, I feel like breaking down... Icon_minitimedo apr 21, 2011 4:03 am

Langzaam gleed een vinger over de stof van het vest. Afwezig keek hij ernaar, was er niet echt met zijn gedachtes bij. Hij had slecht geslapen, enkel doordat hij dit vest aan had gehad toen hij sliep. Het scheelde nu al dat hij zijn gewone kleren aan had, en zijn ooglapje. Al de dingen die iets met zijn verleden te maken die je kon zien aan zijn uiterlijk waren verborgen. En dat was er voor nodig om te zorgen dat hij zich zelfverzekerd voelde. Maar alsnog deed hij dat nu niet. Niet met dat vest in zijn handen. Het leek alsof dat kledingstuk hem iedere keer in een soort trance bracht waar hij alleen maar terug in de tijd kon denken. Aan dat ene… Uurtje, schatte hij dan grofweg, dat hij in die kamer had gezeten met Hexis. Nee, hij mocht de jongen niet. Ging er zelfs vanuit dat hij hem haatte. Maar toch… Hij had geen bevel kunnen geven om hem te laten vermoordden door Sebastian. Noch hem daar achterlaten, dood laten bloeden. Het ergerde hem. Hij had hem zelfs geholpen, had daardoor te veel laten zien van zichzelf. Hij klemde zijn tanden op elkaar. Waarom?... Waarom begonnen er scheurtjes te komen in zijn perfecte masker, het masker dat alles tegenhield. Het masker dat verbonden was aan die mentale muur om hem heen? Waarom? Hij wou het niet. Hij wou niet veranderen. Hij wou dat niets veranderde. Hij wou gewoon Ciel Phantomhive blijven zoals hij Ciel Phantomhive kende. En niet anders. Dus hij wou zichzelf blijven, maar waarom ging dat dan niet? Hoe hard hij ook probeerde… Anderen gooiden altijd roet in zijn plannen. Steeds opnieuw.

De zon verblindde hem. Hij knipperde met zijn oog, de andere had er geen last van maar knipperde gewoon vrolijk mee omdat hij niet kon knipogen. Langzaam wendde zijn oog eraan en keek hij om zich heen. Hij wou van dit vest af, en snel. Dan hoefde hij niet ieder moment van de dag stil te staan bij het moment dat hij het had gekregen. Dus hij zocht Hexis. Zodat hij het terug kon geven. Het waren ook mede zijn manieren die hem hiertoe dwongen, maar hij wou ook van het kledingstuk af.
’Ciel, wat doe je altijd met geleende spullen?’ Het jongetje keek blij naar zijn moeder. ‘Die moet je terug geven aan de rechtvaardige eigenaar!’ De vrouw knikte en aaide hem over zijn hoofd. ‘Goed zo, liefje,’ complimenteerde ze hem met een liefdevolle en warme glimlach.
Wild schudde hij zijn hoofd. Ook nog eens sentimentele herinneringen ophalen? Dit was niet waar hij om had gevraagd. Dus waarom gebeurde het dan toch? Hij hapte één keer naar adem en liep toen verder. Afleiding was het beste wat hij nu kon zoeken. Hij moest niet zolang erover blijven piekeren, dan zou het nog langer duren voordat hij er vanaf zou zijn. Opeens bleef hij stilstaan, draaide zijn hoofd. Zag hij nou iemand omdat hij iemand wou zien, of omdat er daadwerkelijk iemand was? Hij fronste eventjes, en besloot toen maar ernaartoe te lopen. Wie weet was het Hexis wel. En hoe eerder hij hem vond, hoe eerder dit gedoe over was en hij weer zijn normale leven kon gaan leiden.

&&' Hexis.
Btw, reden dat ik je postsheet niet gebruik;
Wordt er zelf een beetje blind van ><
Sorry D:
Terug naar boven Ga naar beneden
Hexis

Hexis


Aantal berichten : 140
Registratiedatum : 18-04-11

Character
Leeftijd: 15
Krachten:
Partner: I want nobody, nobody but you..

Seriously, I feel like breaking down... Empty
BerichtOnderwerp: Re: Seriously, I feel like breaking down...   Seriously, I feel like breaking down... Icon_minitimedo apr 21, 2011 5:23 am


Zijn hemelsblauwe ogen waren gesloten terwijl hij daar vredig tegen de muur zat, in de schaduw van het gebouw. Het blonde haar golfde, als gevolg van de meisjes die hem die ochtend hadden gepest door vlechtjes in zijn haar te maken. Alleen maar omdat hij in de kantine in slaap was gesukkeld. Met moeite had hij de vlechtjes er uit getrokken. Ach, pesten was het niet, het was gewoon een beetje irritant en waarschijnlijk hadden ze niks te doen. Hexis vond het niet echt zo erg, het golvende haar paste wel een beetje bij hem. Het staartje wat normaal op zijn achterhoofd te bevinden was, was nu spoorloos verdwenen en op zijn hoofd zat een cyaanblauwe koptelefoon, terwijl de techno-muziek door zijn oren galmde. Slapen deed hij half, die nacht had hij ondanks dat hij in een kist gedumpt was, Ciel had ontmoet en weer terug naar de jongensslaapzaal was gegaan, niet veel geslapen. Hij had weer nachtmerries gehad.
De muziek overstemde de geluiden rond om hem heen en liet hem in een soort trance raken. Hexis had een effen wit T-shirt aan met een grijze broek eronder en een soort van stropdas, aangezien hij zich snel moest omkleden omdat hij bijna te laat was voor het ontbijt. Waarom hij te laat was, wist hij niet meer.

[Kay D:]
Terug naar boven Ga naar beneden
Ciel

Ciel


Aantal berichten : 249
Registratiedatum : 11-04-11

Character
Leeftijd: 13 Jaar
Krachten:
Partner: Hexis, I love you. But I'm done with you.

Seriously, I feel like breaking down... Empty
BerichtOnderwerp: Re: Seriously, I feel like breaking down...   Seriously, I feel like breaking down... Icon_minitimedo apr 21, 2011 7:49 am


Hij kneep zijn ogen tot spleetjes. Er was daadwerkelijk iemand daar. Blonde halflange haren en… Verband. Ja, dat was de persoon die hij zocht. Hij slaakte een zachte zucht, beter maar snel afhandelen dit. Met grote snelle passen, voor zijn doen, liep hij op de jongen af. Voor hem bleef hij staan, maar hij werd niet opgemerkt. Hij schraapte zijn keel; probeerde zijn aandacht te trekken. Maar nog steeds geen reactie. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes. Waarom werd hij nu genegeerd? Hij had de jongen geholpen, en nu werd hij genegeerd? Een paar tellen bleef hij staan, waarna hij het vest in een hand pakte en het boven hem liet hangen. Hij wachtte nog een paar tellen, waarna hij het liet vallen. Het deerde hem niet of het op zijn hoofd viel, schoot, of wat dan ook. Zo lang hij hem maar zou opmerken. Want dat was het laatste wat hij kon doen.

Rustig ging hij door zijn knieën, staarde beledigd naar de jongen. Hij wendde zijn blik af, twijfelde een paar tellen over het feit dat hij misschien Sebastian hier kon halen; Hexis dwingend om hem aandacht te geven. Wacht. Hij zette eventjes al zijn gedachtes stil. Waarom wou hij Hexis zijn aandacht eigenlijk? Hij mocht hem niet eens! Of ja, dat was wat hij zichzelf voorhield. En toch kreeg hij er een ongemakkelijk voel door. Waarom wou hij aandacht van mensen?... Hij wou liever dat ze hem niet zagen, dan had hij ook geen last van ze. Maar nu probeerde hij de aandacht van de jongen zowat op te eisen, alsof hij ernaar smachtte. Wat hij niet deed, hoor. Hij wou het gewoon… En waarom wist hij niet. Maar dat deerde toch ook niet? Eigenlijk wel, het zat hem dwars. Gaf hem hoofdpijn en gaf hem een ongemakkelijk gevoel. Maar dat kon ook komen omdat hij zich iedere keer ongemakkelijk voelde als hij aan Hexis dacht; hij had zich immers een soort van voor schut gezet, en nogal erg veel laten zien. Wat niet zijn bedoeling was geweest. Als hij had geweten dat hij in die doos zat had hij misschien nog een keer extra nagedacht voordat hij zich overgaf aan zijn nieuwsgierigheid.
‘Hier is je vest terug,’ sprak hij, op een neutrale toon. Hij keek Hexis weer aan. ‘Hoe gaat het trouwens met je wond?’ Waarom vroeg hij dat nou weer. Hij moest weglopen. Maar zijn lichaam weigerde. Stom lichaam ook. Hij wou niet weten hoe het met hem ging, wat kon het hem nou weer schelen? Maar het kon komen door zijn schuldgevoel, dat nog steeds akelig aan hem knaagde. Ja; dat was het vast en zeker. Hij hoopte het eigenlijk meer dan dat hij het wist, maar dat ontkende hij weer eens. Zoals alleen hij dat kon.

[Ghehe, dan worden we maar blind ;3]

Terug naar boven Ga naar beneden
Hexis

Hexis


Aantal berichten : 140
Registratiedatum : 18-04-11

Character
Leeftijd: 15
Krachten:
Partner: I want nobody, nobody but you..

Seriously, I feel like breaking down... Empty
BerichtOnderwerp: Re: Seriously, I feel like breaking down...   Seriously, I feel like breaking down... Icon_minitimedo apr 21, 2011 8:02 am


Zijn blonde haren vielen over het verband, dat nauwelijks zichtbaar was. Het verband was anders dan die avond er voor, veel steviger. Natuurlijk was het verschoond, aangezien het vorige verband helemaal doorweekt was van het bloed. De technomuziek dreunde vredig in zijn oren en hij was zich zo weinig van de werkelijkheid besefd, dat hij zich dood schrok toen er iets op zijn schoot viel. Te moe om te reageren vouwde hij zijn vingers van zijn linkerhand alleen maar om de stof heen, onopmerkbaar voor anderen. 'Laat me met rust,' dacht hij vermoeid.
"Hier is je vest terug." Het was dat het nummer af was gelopen, anders had hij de stem van Ciel nooit kunnen horen. "Hoe gaat het trouwens met je wond?" vervolgde de stem. Hexis zette de muziek op pauze en deed zijn ogen open. Een schok ging door hem heen toen hij zag dat de jongen zo dichtbij was. Zijn ogen schoten naar zijn schoot, waar zijn vest op lag.
"Eh.. Dankje.. En het gaat wel goed, geloof ik.. Het is tenminste gestopt met bloeden," stamelde hij terwijl hij nog een beetje geschrokken naar het gezicht van de jongen staarde. Heel dichtbij. Toen hij opmerkte dat hij aan het staren was keek hij, opnieuw geschrokken, weg. Zijn lichaam drukte zich tegen de muur aan en bijna wou hij weer de muziek aanzetten, maar besefde dat dat onbeleefd was. Er verscheen een kleine glimlach op de jongen zijn gezicht toen hij weer terug keek naar Ciel.
"Maar hoe gaat het met jou?" vroeg hij op een toon die van een moeder kon zijn, al was hij een jongen.
Terug naar boven Ga naar beneden
Ciel

Ciel


Aantal berichten : 249
Registratiedatum : 11-04-11

Character
Leeftijd: 13 Jaar
Krachten:
Partner: Hexis, I love you. But I'm done with you.

Seriously, I feel like breaking down... Empty
BerichtOnderwerp: Re: Seriously, I feel like breaking down...   Seriously, I feel like breaking down... Icon_minitimedo apr 21, 2011 8:25 am


Hij snapte de reactie van Hexis niet, hield zijn hoofd een klein beetje schuin. Dat was gewoon gewoonte, een vervelende gewoonte. Mensen hadden hem altijd schattig genoemd, en gewoontes zoals deze maakten hem altijd nog schattiger. Hij wou niet schattig zijn, maar het was gewoon zo. Hij deed zijn best om serieus genomen te worden, maar mensen hadden altijd de grootste moeite om hem niet in zijn wang te knijpen of zo. Het was dat hij niet glimlachte, anders zou waarschijnlijk onweerstaanbaar schattig zijn en zou iedereen aan hem willen zitten. Wat was dat toch met het willen aanraken van schattige dingen? Hij wist het niet, maar vond het uiterst irritant. Maar hij was ook een vrij ongevoelig persoon… Nou… Hij bande al de emoties weg. Dat was een betere benaming.
Hij richtte zijn aandacht weer op de blonde jongen wanneer deze een antwoord gaf, nogal stamelend. Hij fronste, maar knikte begrijpend. Waarom moest Hexis zich nou zo… Als een verlegen meisje gedragen? Meisje nog wel. Het zat hem dwars. Hij gedroeg zich nog mannelijker dan hem, en hij was nog wel jonger. Er kroop weer een rilling over zijn rug. Enkel omdat Hexis zo naar hem staarde, waardoor hij terug staarde; met grote ogen. Hij vond het nooit leuk als mensen naar hem staarden, voelde hij zich bekeken. En vooral Hexis niet in dit geval; aangezien hij al bijna al de lichamelijke geheimen van hem had gezien. Staarde hij hem nu aan omdat hij daaraan moest denken? Weer een ongemakkelijk gevoel. Het was niet fijn dit. Helemaal niet fijn.

Het was duidelijk dat geen van beiden zich fijn voelde in deze situatie. Maar hij wist zo gauw niet wat hij kon doen om het te veranderen voor beiden. Het voelde al alsof er een grote last van zijn schouder viel wanneer Hexis zijn blik eindelijk van hem afhaalde. Kon hij ook eindelijk weer zijn blik van hem aftrekken. Hij richtte zijn blik weer op Hexis, trok abrupt zijn mondhoeken naar achter bij het zien van zijn glimlach. Wat was er met die glimlach dat ervoor zorgde dat hij bang werd? Vast wel iets, maar hij wist niet wat. En hij wou het eigenlijk ook niet weten, wat als hem nog meer zou gaan ergeren? Nee. Daar stond hij nu niet op te wachten. Een vraag. De vraag werd simpelweg terug gekaatst. Ondanks dat dit te verwachten viel, wist hij geen antwoord. En de moederlijke toon zorgde ervoor dat hij verward werd. ‘Goed,’ gaf hij zachtjes antwoord. ‘Heb alleen niet goed kunnen slapen...’ voegde hij er met een hoge schorre stem aan toe, enkel omdat zijn stembanden niet voorbereid waren op het feit dat hij nog wat meer zou zeggen.
Terug naar boven Ga naar beneden
Hexis

Hexis


Aantal berichten : 140
Registratiedatum : 18-04-11

Character
Leeftijd: 15
Krachten:
Partner: I want nobody, nobody but you..

Seriously, I feel like breaking down... Empty
BerichtOnderwerp: Re: Seriously, I feel like breaking down...   Seriously, I feel like breaking down... Icon_minitimedo apr 21, 2011 8:54 am


[Niet lezen als je niet tegen een lichte vorm van Yaoi kan ^^]

Een beetje in elkaar gedoken zat hij daar tegen de muur aan, met zijn knieen gebogen. Zenuwachtig en verlegen, al was de helft ervan geacteerd. Hexis kon het gewoon niet laten. "Goed," was het zachte antwoord van de kleine jongen. Hij leek verward te zijn van zijn moederlijke toon. Mooi zo. Zijn blik ging even naar de omgeving rond zich heen. Er waren kinderstemmen in de verte, maar ze waren in een ander gedeelte van Court Yard aan het spelen en zouden de jongens in de schaduw nooit kunnen zien. Hij had een neiging, een neiging die hij wel vaker had gehad, maar nu toch anders was. "Heb alleen niet goed kunnen slapen..." Zijn gezicht vertrok uit medelijden. Het was gespeeld, maar toch had hij ze. Hij haalde met zijn vingertoppen de elektriciteit uit zijn MP3 die in zijn zak zat, waardoor die het niet meer deed. Er ging een nerveus gevoel door zijn buik heen. Verdomme.

"Ocharme," fluisterde hij met een bezorgde blik en boorde zijn ogen in die van de jongen. Ciel.. Hexis beet op zijn lip en voelde zich misselijk worden. Waarom wist hij niet. Hij had dit al zo vaak met anderen gedaan, dus waarom moest hij zich nou zo nerveus en misselijk voelen? Hij ging een beetje overeind zitten en stak zijn hand uit naar de jongen. Voordat de jongen zijn hand weg had kunnen slaan, had Hexis hem al aangeraakt en zakte hij achteruit. Paralyzed, iets wat hij nog nooit eerder had gedaan. De jongen kon voor even zijn spieren niet meer bewegen, wat goed voor hem uit kwam. Hexis boog zich snel over de jongen heen en hield zijn hand voor de mond van de jongen, zodat die het niet uit kon schreeuwen. Zijn andere hand streelde het gezicht van de jongen teder, waarna er een tevreden glimlach op zijn gezicht verscheen.
"Ciel," fluisterde hij op een verleidelijke toon. Hij hield zijn hand weg en boog zich voorover, maar begaande de grote fout door te twijfelen of hij de jongen dit wel aan moest doen, waardoor het Paralyzed-effect verdween en alle elektriciteit naar zijn MP3 schoot, die opeens aan ging..
Terug naar boven Ga naar beneden
Ciel

Ciel


Aantal berichten : 249
Registratiedatum : 11-04-11

Character
Leeftijd: 13 Jaar
Krachten:
Partner: Hexis, I love you. But I'm done with you.

Seriously, I feel like breaking down... Empty
BerichtOnderwerp: Re: Seriously, I feel like breaking down...   Seriously, I feel like breaking down... Icon_minitimedo apr 21, 2011 9:26 am


De medelijden die Hexis toonde met zijn gezichtsuitdrukking maakte hem misselijk. Hij had geen medelijden nodig van anderen. Hij had anderen niet nodig. Hij had niemand nodig. Hij wou wegkijken, werd in verlegenheid gebracht door de fluisterende woorden van Hexis, maar doordat hij zijn ogen boorden in die van hem moest hij hem wel aankijken. Wanneer de jongen op zijn lip beet en onzeker leek te zijn over iets wende hij resoluut zijn blik af, keek maar naar de lucht. Naar de grond begon ook zo standaard te worden. Zijn ogen schoten weer naar onder, Hexis ging verzitten. Ach, kon het hem wat schelen. Waarom zat hij hier eigenlijk nog? Dat was een best goede vraag. Maar ergerde hij zich ergens aan? Nee… Misschien een beetje over het feit dat de situatie nogal ongemakkelijk was, maar misschien was dat ook wel de reden waarom hij niet weg ging. Zijn ogen werden groot, hij wou naar achteren gaan maar was te langzaam. Hexis stak een hand naar hem uit, wou hem aanraken, maar hij wou niet aangeraakt worden. Hij probeerde nog tevergeefs de hand weg te slaan en werd dus aangeraakt.
Een soort van schokje verspreidde zich razendsnel door zijn lichaam, zijn pupillen werden kleiner en voor hij het wist had hij geen controle meer over zijn lichaam. Hij viel naar achter, als een lappenpop op de grond. Het was dat hij niets voelde, anders zou hij nu al klagen over het feit dat hij niet lekker lag of zo. Met grote ogen staarde hij naar boven, kon nergens anders naar kijken omdat hij verlamd was.

Hexis kwam in beeld, die moest zich vast over hem heen buigen. Normaal zou er nu een rilling over zijn rug lopen, maar hij kon niets meer voelen. Een hand werd op zijn mond gelegd, wat hem ervan weerhield om wat te zeggen. Simpelweg om Sebastian te roepen. Een andere hand streelde zijn gezicht. Hij was bang. Ja, doodsbang. Hij voelde tranen in zijn ogen prikken. Hij wou schreeuwen, gillen als het kon, huilen en het liefst wegrennen. Maar hij kon niets. Helemaal niets. Zijn naam werd gefluisterd, op een toon die hem nog meer angst aanjaagde. De hand voor zijn mond werd weg gehaald, maar om het uit te schreeuwen was al te laat. Hij kneep zijn ogen dicht, vreesde voor iets. Maar wist niet wat. Hij opende ze weer, wou het toch zien. Van de een op de andere tel had hij zijn gevoel weer terug. Snel rees hij een hand op en bracht deze met een snelle beweging richting Hexis zijn wang. ‘Blijf van me af!’ schreeuwde hij, zijn stem schoot over. Hij lette er echter niet op, wou dat er meer afstand kwam tussen hun twee. Zonder verder nog na te denken pakte hij de makkelijkste optie en duwde met zijn twee handen de jongen van zich af, om daarna weer overeind te gaan zitten… Maar net iets te snel.
Als zijn acties, al zijn emoties zorgden ervoor dat het teveel werd voor de jongen. Te veel voor zijn lichaam. Hij ademde diep in, maar kreeg toch weinig zuurstof binnen. Hij probeerde nog eens, maar opnieuw hetzelfde resultaat. Hij raakte in paniek, simpelweg omdat het voelde alsof hij stikte. Hij begon te hijgen, zwaar. Een vreemd piepje in zijn ademhaling, maar hij hoorde het niet door een hoge toon op de achtergrond. Hij greep met een hand naar zijn keel, staarde met grote ogen naar de grond. ‘Ik -’ er kwam niet meer uit, maar hij moest meer zeggen wilde hij duidelijk maken wat er was. ‘Adem,’ besloot hij uiteindelijk maar te zeggen, wetende dat hij geen zin kon zeggen. Hij keek op, zocht met zijn ogen naar Hexis. Dat was de enige persoon die hem waarschijnlijk zou kunnen helpen. ‘Ik – Ik… K… Krijg gee -… Geen adem,’ sprak hij met een schokkende stem door zijn gehijg. Zijn ogen waren groot, en het blauwe oog dat zichtbaar was, was gevuld met een glim van paniek. Hij had een astma-aanval, op een vreselijk moment gekregen. Zijn timing was ook altijd zo goed.
Terug naar boven Ga naar beneden
Hexis

Hexis


Aantal berichten : 140
Registratiedatum : 18-04-11

Character
Leeftijd: 15
Krachten:
Partner: I want nobody, nobody but you..

Seriously, I feel like breaking down... Empty
BerichtOnderwerp: Re: Seriously, I feel like breaking down...   Seriously, I feel like breaking down... Icon_minitimedo apr 21, 2011 7:18 pm


Gebroken, vernederd, afgewezen. Zo voelde hij zich toen de jongen hem in het gezicht sloeg. Hexis leunde achterover om Ciel zijn gezicht te bekijken.
"Blijf van me af!" schreeuwde jongen met een overgeslagen stem recht in zijn gezicht. Een steek ging door zijn buik heen en de jongen duwde hem van zich af. Hij knalde met zijn rug tegen de muur aan en zette de muziek uit. Ciel.. Nog nooit eerder had hij zulke gevoelens gevoeld als hij was afgewezen. Normaal zocht hij naar iemand anders, maar nu durfde hij niet eens weg te lopen. Maar hij wou het wel, huilend wegrennen, maar hij kon het gewoon niet.
"Ciel, ik-... het spijt me," fluisterde hij en de tranen schoten in zijn ogen. Toen de jongen zwaar begon te ademen, voelde hij dat er iets niet klopte.
"Ciel?" mompelde hij, bezorgd. Wat gebeurde er? Hij zag hoe de jongen naar zijn keel greep. Stikte hij?
"Ik-", bracht de jongen moeizaam uit. "Adem." De jongen stikte, maar Hexis wist niet meer wat hij moest doen. Verward stond hij op. Het blauwe oog van de jongen zochten zijn ogen, waardoor hij zijn blik afwendde.
"Ik- Ik... K... Krijg gee-... Geen adem." Nu was het genoeg, hij kon toch niet hopeloos bij hem blijven staan? Hexis rende weg, op zoek naar iemand die Ciel kon helpen. Het duurde niet lang voordat hij een volwassen uitziende vrouw zag, die zat te praten met een klein kind.
"Mijn vriend... hij-... hij stikt!" stamelde hij op een hoge toon. Zijn vinger wees de kant op waar hij vandaan kwam en de vrouw rende er meteen naar toe. Hij rende de vrouw niet achterna, maar ging op het gras zitten, met zijn gezicht verborgen in zijn handen. Waarom had hij dat nou gedaan? Het was allemaal zijn schuld!
Het meisje liep huppelend naar hem toe en bleef achter hem staan, om vervolgens vlechtjes in het golvende haar te maken, terwijl hij daar paniekerig, maar stilletjes zat te huilen.
Terug naar boven Ga naar beneden
Ciel

Ciel


Aantal berichten : 249
Registratiedatum : 11-04-11

Character
Leeftijd: 13 Jaar
Krachten:
Partner: Hexis, I love you. But I'm done with you.

Seriously, I feel like breaking down... Empty
BerichtOnderwerp: Re: Seriously, I feel like breaking down...   Seriously, I feel like breaking down... Icon_minitimevr apr 22, 2011 4:27 am


Alles draaide, zwarte vlekken kwamen in zijn beeld. En hij hoe hard hij ook inademde, hij kreeg nauwelijks zuurstof binnen; voelde alleen maar pijn. Hij vond Hexis eindelijk, maar kon hem niet goed zien. De paniek zorgde ervoor dat hij niet echt meer helder kon denken, noch doen. Maar in plaats van hem te hulp te schieten rende hij weg. Was hij boos omdat hij hem een klap had verkocht? Wou hij hem nu hier achterlaten, aan zijn lot overlaten? Zelfs nadat hij dat niet had gedaan met hem? Wat er precies gebeurde wist hij niet echt, het drong op een bepaald moment niet meer tot hem door. Zijn ledematen voelden zwak, en hij liet zichzelf maar op de grondvallen; rolde zichzelf op. Hij schokte, zijn hele lijf schokte door zijn ademhaling. Wanhopig ademde hij zo hard als hij kon in; waardoor het voelde alsof hij zijn keel kapot maakte van binnen, in de hoop wat zuurstof binnen te krijgen. Maar niets. Enkel een klein beetje. Waarom gebeurde dit?... Waarom op dit moment?... En de grootste vraag bleef; waarom was Hexis weg gerend? Hexis… Had hem achtergelaten. Had hij zich niet aangesproken gevoeld om hem te helpen, nadat hij hem een klap had verkocht. Hij had niet de tijd om echt erover na te denken, was te druk bezig zuurstof binnen te krijgen.

Hij rilde, hijgde nog steeds abnormaal erg. Hij kneep zijn ogen dicht, het deed pijn… Maar alsnog deed het niet zo’n erge pijn als zijn mentale wonden. Die wonden die iedere keer weer hardhandig open werden gehaald. Hij had dit alles nooit gewild. En het ergste bleef nog het feit dat het allemaal zijn schuld was. Zijn ouders hadden niet dood hoeven gaan. Nee. Niet als hij er niet was geweest. Ze wilden hem weg hebben, van deze aardbodem. Niet zijn ouders. Zij hadden zijn lot niet verdiend, maar toch leek het alsof ze het met open armen hadden ontvangen. Enkel omdat ze verblind waren door liefde, liefde voor hem.
Iets raakte hem aan, trok hem overeind. Hij moest zitten, voorover geleund. Twee zachte handen dwongen hem hiertoe. Voor een paar tellen dacht hij dat het Hexis was, maar toen kwam alles weer terug over het beeld dat hij de jongen zag wegrennen. Een hand gleed over zijn rug, een andere werd op zijn borst gelegd. Er werd in zijn oren gesust. ‘Het komt goed, rustig maar.’ Een rustgevende stem, eentje die hem kalmeerde. Maar alsnog niet de pijn weg kon nemen. Opeens duwde een vinger zich tegen zijn ruggenwervel, zijn ogen werden groot en hij voelde een schok door zijn lichaam gaan. ‘Blijf ademen, dan komt alles goed,’ sprak die stem weer. Hij gehoorzaamde, wist niet wat hij anders moest doen. Een hand aaide hem over zijn hoofd. Het aaiende gevoel maakte hem rustig; liet hem zijn spieren ontspannen. Hij kon weer normaal ademen; omdat hij rustig was geworden waardoor zijn luchtwegen weer open gingen staan. Hij hoestte een paar keer, waarna hij opkeek. Een adolescent glimlachte naar hem. Een vrouw. ‘Gaat het weer een beetje?’ gemeende bezorgdheid in haar stem. Hij knikte, wendde zijn blik weer af. ‘Ben ik eventjes blij dat ik alles over EHBO weet en zo. En er ook nog wat extra dingen bij heb geleerd; zodat ik jou nu kon helpen met je astma.’ Hij keek haar zijdelings aan. ‘Dank je,’ mompelde hij met een schorre stem. ‘Kom, dan gaan we naar je vriend.’ Ciel zijn ogen werden groot en hij keek de vrouw weer aan. ‘Hij heeft me hier achtergelaten,’ siste hij, overduidelijk chagrijnig. Hij liet het aanranding gedeelte maar achterwegen. ‘En hij heeft mij ook naar je toe gestuurd,’ haalde ze zijn tegen argument gemakkelijk onderuit. ‘Hij zag er erg bezorgd uit, het zou hem vast goed doen als hij ziet dat het goed met je gaat.’ De jongen zei niets meer en kwam overeind, volgde de vrouw enkel.

Langzaam keek hij weer op, keek naar de twee gestaltes die een paar meter van hem verwijderd waren. De ene was vrolijk, de ander… Niet… Eentje kwam op hem afrennen; een meisje, kleiner dan hij. Ze knuffelde hem, zonder enige reden. Maar hij had de kracht niet meer om haar van zich af te duwen. ‘Schattig!’ riep het meisje blij uit, blij met haar nieuwe ‘vondst’. Met moeite trok hij een mondhoek omhoog, waarna hij een hand op haar hoofd legde. Met grote ogen en een kinderlijke glimlach keek ze hem aan. Dus zo voelden anderen zich als ze hem zagen; je smolt letterlijk weg door die schattigheid. Het meisje liet hem los en klemde haar hand om zijn pols, trok hem mee. ‘Jij meehelpen!’ Ze liet hem weer los toen ze bij haar andere slachtoffer was, wou weer verder gaan met haar werk. Hij keek op hem neer, zijn blik fel maar ook… verdrietig. ‘Dank je,’ prevelde hij. Hij ging op zijn knieën zitten, keek naar de grond. ‘Dat je me niet aan mijn lot overliet,’ vervolgde hij. Zijn stem was nog steeds schor, en het zou ook nog wel een tijdje duren voordat hij weer normaal zou zijn.
Terug naar boven Ga naar beneden
Hexis

Hexis


Aantal berichten : 140
Registratiedatum : 18-04-11

Character
Leeftijd: 15
Krachten:
Partner: I want nobody, nobody but you..

Seriously, I feel like breaking down... Empty
BerichtOnderwerp: Re: Seriously, I feel like breaking down...   Seriously, I feel like breaking down... Icon_minitimevr apr 22, 2011 7:48 am


De kleine handen die door zijn haar gingen zorgden er enigszins voor dat hij niet doordraaide. Het meisje neuriede een kinderliedje terwijl ze bezig was. Hij wou niet flippen in de buurt van het meisje, bang dat hij haar bang maakte. De kleine handen trokken voorzichtig de cyaanblauwe koptelefoon van het hoofd af, die dezelfde kleur had als zijn ogen. Toen de tranen enigszins stopten, liet Hexis zijn handen zakken en staarde hij afwezig naar het gras. Je kon duidelijk zien dat de blonde jongen gehuild was en het kon hem ook niet schelen of iemand het zag, of dat ze de handafdruk op zijn wang zagen. De handen van het meisje haalden een pas gemaakt vlechtje weer uit elkaar, terwijl ze mompelde dat hij te schuin zat.

Ze had nog maar twee vlechtjes gemaakt, toen de handen verdwenen en ze op iets af rende, een aantal meter voor hem. Hexis bleef naar het gras kijken, durfde niet meer op te kijken want hij wist al wie het was.
"Schattig!" hoorde hij het meisje roepen. "Jij meehelpen!" Er ging een pijnscheut door zijn maag heen en de plek op zijn wang waar hij was geslagen leek nog meer te branden dan eerst. Hij kneep zijn ogen even dicht en beet op zijn lip. Zenuwachtig voor wat er ging komen.
"Dank je," hoorde hij de bekende stem niet ver van hem vandaan zeggen. Waarvoor zou hij hem moeten bedanken? Dat hij hem aangerand had? Voordat Hexis iets kon zeggen, vervolgde de stem: "Dat je me niet aan mijn lot overliet." Hij had het alleen maar gedaan omdat hij het spijtig vond dat hij de jongen liet stikken. De stem klonk schor en bij elk woord dat Ciel zei, ging er een pijnscheut door hem heen.
"Meehelpen!" dramde het meisje door terwijl ze weer was gestopt met vlechtjes maken, waardoor hij weer in paniek begon te raken. Moeizaam deed hij zijn ogen open en staarde hij weer naar het gras, terwijl de tegengehouden tranen weer over zijn gezicht liepen.
Terug naar boven Ga naar beneden
Ciel

Ciel


Aantal berichten : 249
Registratiedatum : 11-04-11

Character
Leeftijd: 13 Jaar
Krachten:
Partner: Hexis, I love you. But I'm done with you.

Seriously, I feel like breaking down... Empty
BerichtOnderwerp: Re: Seriously, I feel like breaking down...   Seriously, I feel like breaking down... Icon_minitimevr apr 22, 2011 8:19 am


Zijn maag draaide om, zijn keel deed pijn maar er zat ook een figuurlijke brok in. En alles deed pijn. Hij vond het niet leuk, helemaal niet leuk. Waarom moest hem dit altijd gebeuren? Het was altijd hetzelfde liedje. Hij voelde zich nerveus, wist niet wat hij moest zeggen. Hij had de jongen een klap gegeven, maar hij had hem weer aangerand. Dus hij had wel een terechte reden om hem een klap te geven, maar alsnog… Het zorgde er wel voor dat het de situatie er niet gemakkelijker op werd. De enige die de spanning niet leek te voelen was het meisje, die was vrolijk bezig vlechtjes te maken in het haar van Hexis. Waarom kon hij niet zo zorgeloos zijn als haar? Nou, dat had hij al een hele lange tijd niet meer kunnen zijn. Hij was zijn kinderlijke kant kwijt geraakt, zonder het door te hebben. En nu begon hij het pas door te krijgen. En Hexis hielp er ook niet echt veel bij; aangezien die al dingen met hem wou doen waar hij nog nooit over had nagedacht. Hij zou dat soort dingen enkel vrezen, dat wist hij nu al. Hij had er zelfs een astma aanval, soort van, door gekregen. Natuurlijk had hij al heftigere gehad dan diegene die hij zonet had gehad, maar alsnog bleef het niet fijn. En het vertelde toch al een hoop, of niet soms?
De vrouw keek naar de drie kinderen, glimlachte warm naar ze. ‘Jennifer, maak jij eventjes de vlechtjes af en kom je dan weer terug?’ sprak ze enkel. ‘Ik ga alvast, eten klaarmaken.’ Dat was het laatste wat ze zei voordat ze zich omdraaide en weg liep, naar het gebouw om daarin te verdwijnen. Het meisje leek haar te negeren, maar had ieder woord van haar gehoord; tot tegenoverstelling van Ciel.

Het stem van het meisje trok hem uit zijn gedachtes, hij keek naar haar. Ze wees bazig naar Hexis. ‘Vlechtjes maken, nu!’ commandeerde ze. Kwam hij ook zo soms zo over?... Hij schudde langzaam zijn hoofd, zowel om die gedachte uit zijn hoofd te bannen als duidelijk te maken dat hij het niet wou. Het meisje leek het signaal niet te begrijpen, en bleef koppig wijzen. Hij wou zijn mond net openen; om nee te zeggen, maar ze was hem al voor. Ze liep in een paar vluchtige pasjes naar achteren en duwde hem; tegen zijn rug. Hij zag het niet aankomen, en aangezien zijn lichaam nog niet bekomen was van wat er was gebeurd verloor hij al snel zijn evenwicht. Hij viel voorover, zocht automatisch met zijn handen naar grip, om niet met zijn hoofd tegen de grond te komen.
Hij viel niet verder, had eindelijk grip gevonden. Maar het voelde niet als gras… Hij keek naar onder, zijn ogen werden groot. Nee, dit was geen gras. Met een ruk hief hij zijn hoofd weer op, staarde recht in twee cyaanblauwe ogen. Een lichte blos kwam op zijn wangen, werd weer eens in verlegenheid getrokken. Hij was voorover gevallen, en had zijn handen geïnstalleerd op een plek die niet echt… Geschikt was daarvoor. En nu zat hij dichter dan ooit op de jongen. Misschien nog wel dichterbij dan toen Hexis hem had aangerand. Hij hield zijn adem in. Zijn handen balden zich nerveus tot vuisten, waardoor hij de stof van de broek tussen zijn handen klemden. ‘H-Hexis…’ stamelde hij fluisterend. Meer kreeg hij er eigenlijk niet uit. De wereld om hem heen leek verdwenen te zijn, als het meisje zou gaan gillen omdat hij niet deed wat ze wou zou hij het niet eens horen. De enige die er nog was, was Hexis. Een schuldgevoel bekroop hem. Hij zag de tranen in zijn ogen wel, wist nu pas hoezeer hij hem gekwetst moest hebben. En nu maakte hij het vast en zeker alleen nog maar erger.
Terug naar boven Ga naar beneden
Hexis

Hexis


Aantal berichten : 140
Registratiedatum : 18-04-11

Character
Leeftijd: 15
Krachten:
Partner: I want nobody, nobody but you..

Seriously, I feel like breaking down... Empty
BerichtOnderwerp: Re: Seriously, I feel like breaking down...   Seriously, I feel like breaking down... Icon_minitimevr apr 22, 2011 8:38 am


Op de achtergrond hoorde hij een vrouwenstem, maar het kon hem niet meer schelen. Hexis sloot zijn ogen, maar het hielp niet, de tranen vermenigvuldigden zich juist. ‘Ga toch weg, Ciel,’ dacht hij, hij had geen kracht meer om de woorden hardop te zeggen. Het meisje begon te commanderen, alleen maar omdat de jongen niet mee wou helpen met vlechtjes maken. Plotseling voelde hij druk op zijn schoot, er raakte iets zijn boven benen aan. Geschrokken sperde hij zijn ogen open en staarde hij recht in de donkerblauwe ogen. De jongen was gevallen, waarschijnlijk had het meisje dat gedaan. De tranen begonnen zich te verdrievoudigen, voor zover dat kon, en een lichte snik borrelde op vanuit zijn keel. Het was allemaal zo verward, de manier waarop Ciel naar hem keek en de afwijzing van zostraks. Opeens schoot er een driftige bui omhoog en veegde hij de tranen weg.
"LAAT ME MET RUST, VERDOMME!" schreeuwde hij terwijl hij de jongen van zich af duwde. Meteen stond hij op toen hij de benodigde vrijheid had en wankelde hij een paar stappen achteruit. Het meisje rende weg, bang en gillend. Hexis volgde haar voorbeeld en rende ook weg, alleen was hij verward, gebroken en nog meer gevoelens waarvan hij geen naam kon verzinnen. Weg van Court Yard.
[Topic Uit]
Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud





Seriously, I feel like breaking down... Empty
BerichtOnderwerp: Re: Seriously, I feel like breaking down...   Seriously, I feel like breaking down... Icon_minitime

Terug naar boven Ga naar beneden
 
Seriously, I feel like breaking down...
Terug naar boven 
Pagina 1 van 1

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
 :: Degree :: Court Yard-
Ga naar: