Le danseur cimetière.

Soul liep langs de rand van het meer, misschien maar een meter afstand tussen hem en het water. Hij was al een tijdje op Degree en was inmiddels behoorlijk weg wijs. Ook kende hij vele mensen bij hun gezicht, maar niet wat hun naam betrof. Het was fijn in het weeshuis, er hing een gezellige sfeer. Als je even vergat waarom je daar precies zat en hij had er zo zijn redenen toe.
Thuis had hij het niet goed uit kunnen houden. Zijn broer – Wes – was zijn grote voorbeeld, maar hij werd getreiterd door het feit dat hij nooit zo goed kon zijn als Wes. Hij was professioneel violist en geen slechte. Soul had een aangeboren liefde voor de piano en was er altijd heel goed in geweest, maar het was lang niet zo goed als zijn broer met die viool. Die verdomde viool. Hij had vaak genoeg liederen gespeeld voor zijn ouders, maar het duurde vaak niet lang of Wes zou ook verschijnen en gezellig meedoen. Het idee dat zijn oudere broer beter dan hem was werd hem vaak genoeg ingeprent. En hij had nooit een goede reden gehad om Wes te haten, al had hij dat ook nooit gedaan.
Hij weigerde toe te geven dat hij een minderwaardigheidscomplex over had gehouden aan zijn broer en geloofde ook met heel zijn hart dat dit niet het geval was, al had de psychiater vastgesteld van wel. Wat wist die man er nou van? Soul wist zelf het beste wie hij was en niemand kon hem dat uitleggen. Hij wist nog goed dat hij dat stomme klembord uit zijn hand had gepakt en had gelezen wat erop stond. Terughoudend, pessimistisch, onzeker, laag zelfbeeld, afgezonderd, asociaal, sarcastisch, bindingsangst… Enzovoorts, enzovoorts. “Zo ben ik niet! Jij denkt dat je mij verdomme de les kan lezen over wie ik ben? Ik weet het zelf veel beter dan jou en ik kom hier nooit meer naartoe!”, had hij geroepen. Hij was het nog honderd procent eens met de woorden die hij toen had gesproken.
Na dat geval hadden zijn ouders honderden keren met hem gepraat over dat hij ging rebelleren en onhandelbaar werd. Ja natuurlijk, waarom ook niet? Dat zij nou al hun aandacht en alles aan Wes wouden geven… Hij sloot zijn ogen voor een moment en stond stil. En daarom was hij op Degree. Allemaal door die psychiater. Hij had toch zwijgplicht, of niet dan? Gaat ie ondertussen Soul’s levensverhaal door lopen lullen.
Hij besloot zich aan het randje van het meer te planten, in kleermakerszit. Hij wou zijn benen wel in het water dengelen, maar hij had een lange spijkerbroek aan. Daar hield het feest dus al op.

[Iedereen welkom]

Een groen bandje om zat haar arm, terwijl ze haar blik strak naar voren had gericht. Haar hand had ze in de zak van haar rokje en ze sloot haar ogen. Een diepe zucht kwam uit haar mond en ze opende haar bruine ogen langzaam. Ze haalde haar hand uit haar zak en droeg hier een muntje in. Ze zette haar rechtervoet net wat naar voren, waardoor haar rug zich naar de zijkant draaide en ze haar arm kon strekken. Ze wierp het muntje omhoog en hield haar blik gericht op haar vingers. Op het moment dat het muntje haar vingers raakte, deden de elektrische schokken hun werk. Een straal, roodachtig, vloog naar voren en schoot hard het water in, om een harde windvlaag te creëren die haar haren naar achteren deed waaien.
Water spatte omhoog en de brunette fronste. Ze stond nog precies hetzelfde. Haar ogen werden groot en een briesje liet haar haren nog een keer naar achteren gaan. Het was haar gelukt! Oké, het was nog lang niet op het hoogste niveau. Daar kwam het niet eens bij in de buurt. Maar, de Railgun was haar gelukt! Ze maakte vrolijk een pirouette waarbij haar rokje heen en weer danste en de muntjes in haar zak tegen elkaar aan rinkelden. Elektriciteit danste over haar lichaam terwijl ze keek naar het water, waar nog steeds kleine ringetjes in te zien waren.

Ze maakte een pirouette en plofte neer op het gras. Elektriciteit rolde over haar lichaam en leek niet te stoppen. Ze wist dat ze nu niets moest doen, wilde ze dat de elektriciteit stopte. Ze voelde hoe haar voltpercentage leek te veranderen toen ze tot rust kwam en de elektriciteit minder over haar heen rolde, tot het uiteindelijk niet meer zichtbaar was en de volt alleen nog door haar lichaam stroomde.
Ze ging weer rechtovereind zitten. Op dat moment merkte ze dat ze niet meer alleen was. De jongen leek haar nog niet opgemerkt te hebben, maar dat zou binnenkort wel gebeuren. Ze stond op met een pirouette en stak haar hand in haar zak, om vervolgens een muntje eruit te halen. De jongen had wit haar, was net wat groter dan zij en ongeveer even oud. En, ze durfde hem niet te vertrouwen. Ze vertrouwde niemand meer, dus zo vreemd was dat niet.
“Wie ben je?” vroeg ze. Er zat een flink aantal meters tussen hen, dus sprak ze wat luider dan normaal. Ze gooide het muntje de lucht in, maar ving hem uiteindelijk weer. Elektriciteit danste over haar haren en handen, maar ze zorgde ervoor dat haar munt bleef waar het was. Aan haar groene band zou hij misschien zien dat ze bij de Council zat, behalve als hij het nieuws over de gloednieuwe Council nog niet gehoord had. Ze zou zien.

“Wie ben je?” vroeg een stem aan hem. Soul merkte dat het een meisjes stem was en dat ze ook niet erg dichtbij zat. Hij draaide zich om en zag daar – zoals verwacht – een meisje staan. Ze had half lang bruin haar en hij zwoer dat hij enkele vonken om haar heen kon ontdekken. Zijn blik ging even over haar heen en het groene bandje om haar bovenarm viel hem op. Hij kende het bandje. Sinds kort was er een zogenaamde ‘Council’ op Degree. Deze Council was door leerlingen, voor leerlingen… Eigenlijk klonk dat wel heel afgezaagd. Ze zorgde voor de veiligheid binnen en rondom het weeshuis en dat soort dingen. Een beetje zoals je op school klassenvertegenwoordigers en zo had. Hij had respect voor de mensen die het deden. Je moest immers veel tijd op offeren om daarbij te horen. Patrouille, problemen oplossen en vaststellen en vergaderingen. Er hoorde vast wel meer bij, maar dat was alles wat hij had gehoord.
Zijn rode ogen focuste zich op de bruine ogen van het meisje tegenover hem. Hij stond op en rekte zich uit, tot een volle een meter zevenenzestig. Wow, in zijn hoofd klonk het veel indrukwekkender dan dat het eigenlijk was. Hij was gewoon een onderkruipertje, niks aan te doen. Hij had zich inmiddels volledig naar het meisje toe gedraaid, al zaten ze nog steeds op een paar meter afstand. Die veilige meters die zorgde voor een goede afstand. Hij was blij met de afstand tussen hun in, waarom wist hij niet.
Zijn eerste indruk van het meisje was dat ze recht voor de raap was en geen blad voor de mond zou nemen, maar dat wist hij niet zeker. Hij ging ervan uit in verband met die scherpe ‘wie ben je?’ in plaats van een ‘hallo, hoe gaat het?’. Maar wat wist hij ervan? Hij was ook maar een simpele ziel tegenover dat van een ander. Hij kende haar nog geen minuut. Hij had nog geen woord tegen haar gezegd. Het leek alsof zijn gedachten uren door gingen, maar in werkelijkheid flitste die binnen een paar seconden door zijn hoofd en er weer uit. Al was het niet zo dat er opeens een zinnetje uit zijn oren kwam ploffen of wat dan ook. “Soul,” sprak hij. Hij zei zijn achternaam met opzet niet, want hij wist nooit of hij zich voor moest stellen als ‘Soul Eater’ of ‘Soul Evans’. Meestal werd het het eerste, maar zijn officiële achternaam was Evans. Maar Evans was een vrij bekende naam omdat zijn vader zakenman was en zijn moeder was advocaat en had vele beroemde moordzaken voor de rechter moeten verdedigen. Natuurlijk lette niet iedereen op dat soort nieuws en onthielden ze ook niet de namen, zou hij zelf ook niet doen. Maar ze belangrijkste reden was omdat hij zijn verleden achterwege wou laten en dat ging het beste als hij gewoon alles dropte. Waaronder zijn achternaam.
“En jij dan?” vroeg hij, waarna hij zijn hoofd ietsjes omhoog trok.

‘Soul,’ was de naam waaronder de jongen zichzelf voorstelde. Soul, dus. Een normaal engels woord dat - naar haar weten - niet vaak als naam gebruikt werd. Hij zei zijn achternaam niet, iets wat als onbeleefd werd gezien voor iemand als zij en haar familie. Maar, ze was nu in een heel andere cultuur. Dat moest ze onthouden. Ze gromde binnensmonds en hield de munt in haar handen.
‘En jij dan?’ vroeg de jongen. “Mizore,” stelde ze zichzelf bijna direct na zijn vraag voor. “Hayashi Mizore,” ging ze toen door. Eerst haar achternaam, dan haar voornaam. Een vreemde beleefdheidsvorm die ze maar niet afgeleerd kreeg. “Council lid,” zei ze er toen zacht en glimlachend achteraan.
Ze stopte de munt terug in haar zak. Aanvallen mocht niet, zelfs een beetje dreigen ging al te ver. Ze moest een goede naam krijgen als eerste lid van de Council. Als ze zomaar wezen ging aanvallen, zou ze eruit getrapt worden. En, ze vond dit wel fijn. Zo had ze iets wat haar kon afleiden van de permanente gedachtestroom die door haar hoofd ging en haar alleen maar depressief maakte.
Ze sloot haar ogen, maar opende ze al snel weer. Elektriciteit bleef over haar hele lichaam heen dansen, liet het gebied rondom haar een beetje oplichten.
“Vertel me eens, Soul,” Sprak ze kalm, ietwat streng. “Het is al laat.. Wat doe je nog buiten? Ik denk dat het zo onderhand wel tijd is om naar binnen te gaan, niet waar?” vroeg ze en ze deed een kalm stapje opzij.
Ze pakte opnieuw de munt uit haar zak, gewoon omdat het veilig aan voelde op deze manier. Het was al laat in de avond en het zou haar niet verbazen als er één of andere pedofiel vage weirdo aan zou komen, als ze niet al tegenover één stond.
Ze ging een keer met haar hand door haar bruine haar en keek de jongen nog altijd aan, terwijl de elektriciteit ervoor zorgde dat - als hij dichterbij kwam - hij zo een schok zou krijgen. Een elektroschokwapen - bijvoorbeeld de taser - was al zwaar irriterend voor het menselijk lichaam. Zo’n ding kon al snel rond de 50.000 volt hebben, maar dit raakte het doelwit niet volop. Haar volt was vele malen hoger en zou veel minder kracht verliezen over lange afstanden. Door gebruik van een Taser waren al doelwitten overleden. Haar schokken zou ze natuurlijk niet zo ver laten gaan, maar.. Het zou wel pijn doen als je ermee in aanraking kwam.

“Aangenaam… Mizore,” sprak hij. “Ik had gezien dat je van de Council was… Niet slecht.” Ze sprak dat het al laat was buiten, waar ze geheel gelijk in had. Ze vroeg of hij niet naar binnen moest, op zo’n manier van ‘ga naar binnen, of je sterft’. Hij knikte even en keek haar aan. Wat hij zo laat buiten deed… Hij had ruzie gehad, al was het voor hem meer een discussie. Hij had even geen zin om iedereen weer te zien, waarna ze zouden ingaan op zijn theorieën.
Hij was lichtelijk afgeleid door haar schoonheid. Ze zag er totaal niet verkeerd uit met haar donkere ogen en donker haar maar toen ze ging zitten, moest hij toegeven dat hij lichtelijk waakzaam was door de vleugels van een fee op dat o,zo populaire plekje net boven haar derriere. Ze begon over haar sterrenbeeld en hij hield zijn mond wijselijk. Het kwartje was vrijwel meteen gevallen. Maar dat nog erger toen ze zich voorstelde als ‘Storm’. Ze vertelde over wat hippie gedoe, het was geen goed begin al zei hij het zelf. Stilletjes wees een van zijn vrienden hem met zijn blik ‘wees aardig’. Vanzelf ging het gesprek verder naar medicijnen, waarna Storm begon… Ze werkte hem op zijn zenuwen, hij negeerde het. Maar het werd een worstelend gevechtje, want hij wou het gesprek niet verpesten. Maar het bleek wel dat Storm zich daar geen zorgen over maakte.
‘De medicijnen van tegenwoordig zeggen dat ze zoveel kunnen, ze promoten ze ten koste van de natuurlijke alternatieve. Waarom zouden we drugs slikken als we ook gezond kunnen worden door planten? Ze zijn immoreel en gedreven door grijpgrage handjes! Het is tijd dat we terug keren naar deze alternatieve!’, hoe hard Soul ook zijn best deed; het was al te laat. “Bij definitie, is het bewezen dat deze remedies van jou zijn bewezen dat ze niet werken of het is nog niet bewezen dat ze niet werken. En weet je hoe deze alternatieven medicijnen heten die wel werken? Medicijnen.” ‘Dus jij gelooft niet in gezonde remedies?!’ “Oh, in tegendeel, Storm. Ik nam nog een remedie, vandaag. Het werkte heel goed, maar had een rare naam. Hoe heette het ook al weer? Maspirine? Baspirine? Oh ja, aspirine. Daar betaalde ik nog geen twee euro voor.” Het gesprek ging maar verder, terwijl Storm alsmaar clichés naar me afvuurde. Over Aura, liefde, bidden, het leven na de dood. Hij werd bewust dat hij lichtelijk staarde omdat hij vastzat in het spotlicht der onwetendheid, terwijl zij hem probeerde te overtuigen van spiri-willi spul. De klootzak die terug werd gehouden kon niet meer worden vastgehouden.
“Kijk, Storm, ik wil je niet vervelen hoor. Maar er is geen ding als een Aura. Het lezen van een Aura is ongeveer hetzelfde als het lezen van gedachten, thee blaadjes en sterren! Deze mensen hebben geen talent. Ze liegen of ze zijn niet goed in hun hoofd. Hetzelfde geld voor mensen die gedachten lezen of denken dat ze magische handen hebben. En waarom is het okay om te zeggen dat je met de dood kan praten? Ben je dan niet ziek in je hoofd? Liegen tegen een vrouw van wie het kind is gestorven en zeggen dat je haar zoon of dochter hoort, voor vijfentwintig euro. Ik vind dat fundamenteel gezien, ziek. Moet ik hier echt gaan uitleggen dat dat niet bestaat?! Wat zijn we, twee jaar oud? Ga je me wijs maken dat de Kerstman ons cadeautjes brengt en dat Michael Jackson geen facelifts heeft gehad?” Toch bleef ze door gaan en Soul’s geduld raakte op. ‘Je bent blind, Soul. Je geloof in wetenschap is net zo dom als jij denkt dat ik ben.’ Hij had haar scherp aangekeken.
“Wow, dat is echt een interessant punt. Oh, mijn fout, het is bullshit. Wetenschap past zijn gedachten aan, aan wat er is geobserveerd. Jouw geloof is het ontkennen van observatie, zodat het geloof zich voort kan zetten. Als jij mij bewijst dat iets als homeopathie werkt, dan zal ik mijn gedachten veranderen. Ik zal me doodschamen maar ik zal toch door de straten rennen en schreeuwen “het is een mirakel! Pak alle natuurkunde en gooi het snel weg!”, water heeft nog een geheugen! Maar toch vergeet het dat er poep in heeft gezeten! En zodra je dat heb bewezen, zal ik bekomen van de schok. Dan zal ik een kompas pakken en ‘fancy that’ aan de zijkant van mijn lul graveren!” En daarmee klaar.
“Ik kijk graag naar de sterren, dat is alles wat ik nu buiten doe,” vertelde hij rustig en haalde zijn schouders op. Hij had geen zin om dat hele verhaal uit te leggen en het was ook niet gelogen, technisch gezien. De sterren waren mooi en hij keek er graag naar, over het algemeen. “Maar als je wil dat ik naar binnen ga, dan doe ik dat wel.”

‘Aangenaam, Mizore,’ zei Soul. Mizore keek hem met een lichte glimlach aan. Ach, er zat tenminste nog wat beleefdheid in deze jongen. Door haar verleden en haar familie kon ze zo geïrriteerd raken wanneer iemand onbeleefd deed of de regels overtrad. Dat laatste was soms handig, maar soms ook niet nu ze bij de Council zat. ‘Ik had gezien dat je bij de Council zat,’ merkte de jongen op en ze keek hem aan, wenkbrauwen omhoog. ‘Niet slecht..’ vervolgde hij en ze glimlachte. Zijn blik vervaagde nadat ze gevraagd had wat hij nog aan het doen was buiten rond dit tijdstip. Hij leek in gedachten te verzinken.
En toen begon haar elektriciteit rare tekens te vertonen. Ze voelde hoe de elektrische lading aan één kant groter leek te worden dan aan de andere kant. Er was iets in de buurt wat haar elektriciteit aantrok, maar ze wist niet precies wat. Misschien dat iemand een grote machine in de buurt had. Of er was iets mis met de elektriciteit van iets in de buurt. Ook kon het iets zijn wat haar elektriciteit gewoon aantrok, maar dat leek haar sterk. Want, kom op. Zoiets had ze niet vaak meegemaakt.
‘Ik kijk graag naar de sterren, dat is alles wat ik nu buiten doe,’ zei Soul en Mizore schrok op. ‘Maar als je wilt dat ik naar binnen ga, dan doe ik dat wel,’ zei hij. Ze snoof zacht. “Ik zal je niet verplichten om naar binnen te gaan. Volgens mij hebben we nog wel even voordat de deuren sluiten. Ik kan de deuren makkelijk open krijgen, maar ik vraag me af hoe jij binnen zal komen wanneer ze eenmaal gesloten zijn,” glimlachte ze. Zij had wel meer sleutels nu, anders kon ze nergens naar binnen. En in geval van nood kon ze altijd nog de deur openbreken met haar Railgun, al zou dat het huis of het gebouw ook beschadigen.

‘Mizore-sama!’
Bij het horen van een bekende stem keek ze om. Ze voelde hoe haar elektriciteit meer begon te schokken en de elektrische schokken enkel uit één kant van haar lichaam kwamen. En dat was nou precies de kant waar de stem vandaan was gekomen.
Een klein meisje kwam aanrennen. Ze was zo rond de tien jaar en was een exact kopie van hoe zijzelf er op haar tiende uit had gezien, afgezien van het ding boven op haar hoofd. Ze was één van haar vier klonen. Ze hadden er eerst drie gemaakt, om te onderzoeken hoe haar elektriciteit werkte. Deze was een apart geval. Een mislukte kloon, maar de leukste van allemaal. Deze had gevoel, deze was.. Bijna echt. Misaka, hadden ze haar genoemd.
‘Konnichiwa!’ riep Misaka uit en Mizore fronste. Het jonge meisje raakte haar hand aan en de elektriciteit van de twee voegden zich samen en uiteindelijk kwam Mizore tot rust. Misaka had dezelfde krachten als zij, alleen was zij jong en onwetend en was haar kracht natuurlijk veel slapper.
“Misaka,” mompelde Mizore. Wat deed zij hier? Wacht, natuurlijk. Haar ouders hadden haar hier ook gedumpt. Mizore slaakte een diepe zucht en zag hoe Misaka naar de hand van Soul greep, terwijl elektriciteit haar handje omhulde. “Kijk uit!” siste Mizore, geen zin hebbend om Soul een schok te geven van een paar duizend volt.

Misaka! [áa]

“Ik zal je niet verplichten om naar binnen te gaan. Volgens mij hebben we nog wel even voordat de deuren sluiten. Ik kan de deuren makkelijk open krijgen, maar ik vraag me af hoe jij binnen zal komen wanneer ze eenmaal gesloten zijn,” glimlachte Mizore naar hem. Soul knikte even begrijpend. Hij redde zich wel, het was niet de eerste keer dat hij buiten had geslapen. Het enige wat ze deden als ze hem vonden, was naar een weeshuis brengen. En het dichtstbijzijnde weeshuis was Degree, dus hij kwam altijd terug op zijn plekje.

“Mizore-sama!”

Soul keek om en een meisje – die verassend veel op Mizore leek – rende recht op hun af en gooide zich daarna half op Mizore. “Konnichiwa!” riep ze vrolijk uit en het oudere meisje leek lichtelijk geïrriteerd en er vonkte wat. Ze mompelde de naam van het kleine meisje die hij niet had gehoord, waarna het meisje zich naar hem toe zette. Hij vertrouwde het niet door die vonken van eerst. “Kijk uit!” werd er luid gesist waarna hij wat naar achteren liep. Enkel was hij het meertje achter hem vergeten en na twee stappen achteruit te zetten, viel hij bijna in het water. Nog geen twee seconden later bleek dat hij zijn evenwicht niet kon houden, dus viel hij achterover in het water. Het viel hem toen pas op hoe deep het meertje was.
Kuchend en al kwam hij boven water en greep naar de kant van het water. Hij trok zichzelf omhoog en hoestte even. Hij zat weer aan de kant van het meer, nog lichtelijk hoestend. Pas toen hij opkeek, merkte hij weer dat er anderen bij waren. Hij moest zijn gedachten en al onder controle te houden, zodat hij niet helemaal rood werd. Dat faalde ernstig, want hij liep al rood aan. Hij wist niet goed wat hij moest zeggen of doen, enkel dat hij zich dood moest schamen. Lekkere eerste indruk was dat. Hij wou zijn handen voor zijn gezicht houden, maar dat deed hij niet. Dat was zo, vrouwelijk… En om dit soort redenen ga ik niet met andere mensen om…

Soul liep naar achteren. Mizore wilde hem nogmaals waarschuwen, maar het was al te laat. Hij balanceerde even, maar.. Het duurde maar een paar tellen voor hij zijn evenwicht echt verloor en achterover viel, het water in.
Ze zag hoe Misaka naar de kant liep en haar hand uitstak. En, wat absoluut niet mocht gebeuren, was dat Soul en Misaka elkaar zouden aanraken wanneer Soul’s handen nat waren. Dan zou er iets niet helemaal goed komen aangezien Misaka haar volt nog niet onder controle had. “Misaka, afblijven. Je mag mensen niet zomaar elektrocuteren,” waarschuwde ze haar zusje streng.
Misaka had haar hand nog richting Soul, maar stond toen op en maakte een pirouette, om vervolgens op Mizore af te lopen, naast haar te gaan staan en haar hand beet te pakken. Elektrische schokjes dansten om hun handen heen.
Mizore keek op naar Soul, wie op de kant klom en ging zitten. “Kom mee,” zei ze tegen Misaka en ze liep op Soul af, om vervolgens tegenover hem door haar knieën te zakken en te hurken, haar achterwerk net iets boven de grond houdend, waardoor haar rokje het gras bijna raakte.
Misaka stak haar vinger uit naar Soul. Ze wilde hem overduidelijk aanraken. Ze wilde zien wat er zou gebeuren wanneer ze een nat mens aan zou raken met haar vinger. Zou hij dan schokjes krijgen? Ze had geen idee. Mizore reageerde hierop door haar hand tegen Misaka’s arm te leggen en een hoge lading volt naar Misaka’s lichaam te brengen, waardoor deze van de schok terplekke omviel en Mizore met grote ogen aankeek. Het voelde enkel een beetje pijnlijk, meer zou ze er niet van voelen. Bij een normaal mens zou dit erger zijn, maar Misaka was hetzelfde als Mizore, alleen wat jonger en minder ervaren. “Afblijven,” siste Mizore droogjes. Misaka mompelde iets onverstaanbaars en ging ook gehurkt zitten, naast Mizore.
“Gaat het?” vroeg ze toen aan Soul en ze glimlachte naar hem, haar hoofd ietwat scheef houdend. “Het spijt me van het gedrag van mijn k..” Haar ogen werden groot en ze hief haar wenkbrauwen op. “Eh..” mompelde ze droogjes. ‘Kleine zusje!’ riep Misaka droogjes en Mizore keek haar met een droog hoofd aan. “Dat, ja..” mompelde ze toen droogjes. “Ze is niet zo heel slim en heeft haar krachten nog niet onder controle. Het is niet al te veilig om haar aan te raken op het moment,” vervolgde ze kalmpjes, waarna ze even met haar hand door haar bruine haar ging.
“Ik neem aan dat je terug wil naar het weeshuis,” sprak ze kalm. “Wil je dat ik met je meeloop?” vroeg ze toen en ze pakte haar telefoon uit haar zak. “Afblijven,” siste ze tegen Misaka, voordat deze haar telefoon kapot zou maken. “Het is al tijd geweest,” mompelde ze toen fronsend. “Ik denk dus dat je niet binnenkomt zonder de sleutel of een hele grote preek,” vervolgde ze toen rustig. Ze was benieuwd of hij mee zou komen of eigenwijs hier zou willen blijven. “Natuurlijk wil ik ook wel hier blijven met je,” mompelde ze toen droogjes, kijkend naar Misaka die heel vrolijk aan het knikken was dat ze hier wilde blijven. Ach, Misaka mocht hem in ieder geval.

Soul schudde wild met zijn hoofd waardoor enkele druppels ontstonden, zoals wanneer een hond zich uitschudde. Hij hoorde Mizore nog praten tegen die kleinere versie van zichzelf en toen hij omhoog keek stonden ze daar. Nou ja, ze hurkte. Hij slurpte een keer zijn speeksel naar binnen en likte zijn lippen, waarna hij langs zijn gezicht veegde. Toen hij weer oplette, zag hij een handje naar hem toe glippen waarna hij weer naar achteren leunde, waardoor hij opnieuw bijna het water in viel. Maar dit keer wist hij zijn evenwicht te houden, al scheelde het maar niks. Het meisje viel achterover nadat Mizore haar hand had aangeraakt en ‘afblijven’ had gesist, maar hij begreep al wat er aan de hand was. Vandaar dat hij liever niet werd aangeraakt, laat staan als hij ook nog doorweekt was omdat iemand hem het meer in had gejaagd. Ja,iemand… Maar die hele ‘afblijven’ deed hem denken dat hij een dier was in het dierentuin, die je niet mocht voeren of aaien. “Gaat het?” hoorde hij Mizore vragen.
“Ja, ja, het gaat wel,” hij was inmiddels rood van schaamte. Hoe moest hij zich anders voelen? “Het spijt me van het gedrag van mijn k…” ze kapte haar zin af waarna haar – tenminste, daar ging hij vanuit – kleine zusje haar verbeterde en zijn vermoedens bevestigde. “Ze is niet zo heel slim en heeft haar krachten nog niet onder controle. Het is niet al te veilig om haar aan te raken op het moment,” legde Mizore uit en Soul knikte begrijpend. “Ik merkte het,” hij had de neiging haar over haar bol te aaien, maar dat leek hem geen goed idee. Het eerste punt was dat ze nog steeds schokken produceerde en ten tweede kende hij haar nauwelijks, dus dat zou nogal… vaag overkomen.
“Ja, inmiddels wel…” reageerde Soul toen Mizore vroeg of hij terug wou naar het weeshuis. Met de kleren die hij droeg en het weer buiten zou het hem doodziek maken. Beter dat hij naar het weeshuis gingen andere kleren aantrok, voor hij nog met griep in bed lag. “Je hebt gelijk… Ik zou wel zeggen dat het niet uit maakt of je mee komt of niet, maar anders moet ik over de muren naar binnen gaan klimmen,” een lichte grijns speelde om zijn mond en hij slurpte weer wat speeksel naar binnen.

De kleine Misaka keek vol bewondering naar Soul, die daar nat zat. Als zij nat was, liep alle elektriciteit over haar lichaam. Waarom gebeurde dat niet bij hem? Mizore had haar weleens uitgelegd dat anderen geen elektriciteit in hun lichaam hadden, maar zij snapte niet hoe dat kon. Want, kom op. Haar hart deed het alleen door de elektriciteit, toch? Haar hele lichaam werkte er zo’n beetje op! Hoe kon het dan dat anderen het wel overleefden zonder en juist dood gingen met heel veel?
Soul schudde zijn hoofd heen en weer en natte spettertjes kwamen tegen Misaka aan, die haar elektriciteit over haar gezicht lieten rollen. Toen ze zag dat Soul wat van zijn kwijl opslurpte, dacht ze natuurlijk direct dat wat zij op haar gezicht had ook kwijl was. “Iel! Iel! Iel!” riep ze uit en ze krabbelde, terwijl ze zich omdraaide, overeind om vervolgens achter Mizore te gaan zitten. Ze veegde haar gezicht af aan Mizore’s rug en sloeg haar armen om Mizore’s lichaam heen, waardoor ze haar van achteren een soort knuffel gaf. “Hij kwijlde op me!” piepte ze.
Mizore keek Misaka verbaasd aan en snoof zachtjes. Oké, ze had gezien dat Soul wat kwijl opslurpte, wat er zeker niet al te fris had uitgezien, maar.. Het kwijl zou heus niet op Misaka gevlogen zijn. Dat zou gewoon vies zijn, namelijk.
Misaka sloeg haar armen wat steviger om Mizore heen, waardoor deze achterover viel, boven op haar ‘zusje’ en ze uit alle moeite haar benen bij elkaar moest houden en haar rokje naar beneden hield, zodat niet gelijk alles zichtbaar zou zijn voor Soul. Snel kwam ze overeind en gooide ze haar zusje naast haar neer. “Kijk uit,” siste ze droogjes. Haar zusje zorgde altijd voor de nodige problemen. En dit was maar één van de vele voorbeelden hiervan.

Het duurde even voor ze zich realiseerde dat Soul iets gezegd had en ze moest nadenken om zijn woorden te achterhalen. Toen ze het zich vaag herinnerde, stond ze met een sierlijke beweging op, zonder zo’n beweging te maken dat er iets onder haar rokje zichtbaar werd. Ze keek Soul met een glimlachje aan, waarna ze naar Misaka keek. ‘Ik heb al een plekje gekregen!’ riep deze uit en Mizore slaakte een diepe zucht toen Misaka dus echt officieel ingeschreven scheen te staan. Serieus. Ze was niet eens een echt mens. Maar ja.. Niemand die daarachter zou komen. Niemand behalve haar familie wist dat ze slechts een kloon was.
“Kom mee!” riep ze glimlachend uit en zonder erbij na te denken pakte ze Soul’s hand beet, keek ze Misaka even doordringend aan zodat die hem niet zou aanraken, en rende vervolgens weg. Misaka rende vrolijk achter hen aan, terwijl ze niet van plan was Soul’s hand los te laten, voor ze er waren. Zo kon ze een smoes bedenken waarom zij nu pas binnen kwam.. En waarom met hem. Ze zou wel iets verzinnen, zodat ze geen problemen kregen. Bovendien moesten ze toch naar de verpleegsterskamer, dus misschien was een uitleg helemaal niet nodig.