Tu es mon rêve..

Onderwerp: Tu es mon rêve.. vr apr 22, 2011 9:04 am

[Vervolg van Seriously, I feel like breaking down..., Alleen Ciel!]

Het groen van de Court Yard had plaatsgemaakt voor de donkerbruine en –groene kleur van het bos. Hij wist niet waar hij heen rende, het enige wat hij wist was dat hij zover mogelijk van Ciel vandaan wou zijn. Het was de jongen die hem zo verward had gemaakt, hem bijna een hartaanval had laten krijgen. Zijn hart had bijna een slag overgeslagen toen de jongen zo dichtbij was. Zijn blik was alsof-.. alsof hij de enige was die er nog bestond. Hij had de rode kleur van de jongen gezien en was zelf ook bijna rood geworden, als hij niet driftig was geworden. En als de jongen hem nooit verward had laten maken, had hij in een andere situatie waarbij de jongen zo dichtbij was, hem volop gezoend, zelfs als de jongen nog steeds ging tegenstribbelen.
Opeens gleed hij uit over een glibberig stuk grond en knalde hij met zijn achterhoofd tegen de grond aan. Er lagen takjes op de grond en eentje prikte in het verband, waardoor de wond weer begon te bloeden. Luidkeels vloekte Hexis en stond hij op, waarna hij over zijn achterhoofd wreef, maar het liet de pijn niet verzakken. Wel zat hij onder de modder en liep hij weer verder, deze keer voorzichtiger. Na een poosje gelopen te hebben kwam hij uit bij een open stuk met.. een meer.. Hexis trok het vieze shirt uit, samen met zijn broek, en sprong met zijn boxer en al het meer in, om zich te wassen en daarna zijn kleren te wassen. Zo snel mogelijk trok hij de drijfnatte kleren weer aan, bang dat iemand anders hem zag. Hij liet zich op zijn rug zakken in het gras, terwijl de wond nog steeds prikte en hij zijn ogen sloot.

Onderwerp: Re: Tu es mon rêve.. vr apr 22, 2011 9:36 am

Het deed pijn. Vreselijke pijn. Het voelde alsof iemand zijn borstkas had open getrokken en zijn hart eruit had getrokken. En het daarna voor zijn ogen kapot had getrokken, verscheurd. Met het grootste plezier. Maar waarom? Waarom deed het hem zo veel pijn, kwelde het hem zo? Zijn rug deed pijn, maar dat had een reden. Hexis had hem van hem afgeduwd, had tegen hem gesnauwd. Had getoond hoe zijn reactie over zijn aanranding moest hebben gevoeld. Maar er zat toch wel een verschil tussen. Hij was niet vrijwillig zo dicht bij de jongen gekomen, dat meisje had hem geduwd. En was vervolgens weg gerend omdat ze bang werd van Hexis. Maar hij was ook bang geworden. En nu? Nu was hij achter de jongen aan gerend. Hij wou niet dat het weer eindigde met zo’n vaag einde. En nu zou hij niet een smoes hebben om hem op te zoeken. Nou, de eerste keer wou hij liever geen smoes hebben omdat hij toen niet naar hem toe wou. Maar nu deed zijn lichaam dingen, en was hij eigenlijk de controle kwijt. Hij kon niet meer helder denken, kreeg hier hoofdpijn van. Dus liet hij zijn lichaam maar alles doen, want hij wist niet wat hij anders moest doen. Hij wist dat de pijn die hij nu voelde erger zou kunnen worden door weer naar Hexis te gaan, maar het maakte hem niet uit. Hij wou duidelijkheid hebben. Hij wou weten wat er aan de hand was. Normaal had hij gewoon haat aan de mensen om zich heen. Maar dit was anders. Hij haatte Hexis niet, of ja… Niet zoals anderen. En natuurlijk waren er nog meer dingen, maar daar wou hij nu niet aandenken. Want wellicht zou hij dan nog meer in de war raken.

Het ademhalen op een hijgende manier deed pijn, omdat hij nog steeds niet bij was gekomen van zijn astma-aanval. Hij verloor bij iedere stap bijna zijn evenwicht door de glibberige ondergrond. En zijn schoenen waren niet echt gemaakt voor rennen noch zo’n soort terreinen. Toch bleef hij doorrennen, maar wist niet meer goed waarom. Hij remde af, leunde tegen een boom aan, al hijgend. Hij keek op, zag een meer. Voor een paar tellen bleef hij ernaar staren, zonder ook maar aan iets te denken. Uiteindelijk wendde hij zijn blik af, zag hem liggen. Hij hield zijn adem weer in. Wat als hij weer boos zou worden?... Daar stond hij nu eigenlijk niet op te wachten. Wat zou hij eigenlijk moeten zeggen, wat zou hij moeten zeggen als hij vroeg waarom hij hem gevolgd was? Waarom was hij hem eigenlijk gevolg? Hij werd duizelig door al die vragen, kreeg er hoofdpijn van. Langzaam liep hij op hem af, ging naast hem zitten. Hij trok zijn benen op en verborg zijn gezicht in zijn knieën, maar zei niets. Hij had hoofdpijn, en hij wou huilen. Ook wou hij Hexis bij de kraag vatten en hem door elkaar schudden, tegen hem schreeuwen. Maar hij deed niets, zweeg alleen maar. Want geen van die reacties zou voor een positieve tegenreactie zorgen. Dus kon hij maar beter niets doen, aangezien er toch niet iets zinnigs uit zijn mond zou komen.

Onderwerp: Re: Tu es mon rêve.. vr apr 22, 2011 10:03 am

Waarom was hij uberhaupt weggelopen? Waarom had hij hem niet gewoon volop op de bek gezoend, aangezien hij daar de kans voor kreeg? Een misselijk gevoel vulde zijn maag terwijl hij daar lag. Hij kon niet eens rustig na denken, want de kleine jongen spookte steeds maar door zijn hoofd heen. 'Ga weg, ga weg!' dacht Hexis boos, maar het had toch geen zin. Natuurlijk niet, het waren maar gedachtes. Waarom was hij niet gewoon doodleuk weggelopen toen de jongen hem had afgewezen? Hij kneep zijn ogen verder dicht en schrok wakker uit zijn gedachtes toen hij voetstappen hoorde. Zijn geweten zei dat hij ze moest negeren, maar hij kon het gewoon niet. De voetstappen stopten vlak naast hem. Als reactie draaide Hexis zich om, weg van de jongen.
Toen er een lange stilte voorbij ging, kon hij er niet meer tegen en schoot hij met een ruk overeind. Opeens stroomden de tranen over zijn gezicht.
"Waarom ben je me gevolgd? Waarom kan je me gewoon niet met rust laten? Waa-.. Waarom moet ik steeds aan je denken?," fluisterde hij boos met een stem die bijna oversloeg van de emoties. Er borrelde weer een snik op en Hexis deed geen moeite om hem te onderdrukken.
"Vertel het me, alsjeblieft!" snikte hij en hij keek met een gebroken blik naar de jongen. Hij snapte het niet meer. Had hij nooit gedaan, maar hij wou het wel graag. Zoveel verwarrende emoties..

Onderwerp: Re: Tu es mon rêve.. vr apr 22, 2011 10:08 pm

Hij kon niets zeggen. Maar hij wou ook niets zeggen. Het enige wat hij wou was het uitwissen van zijn verwarring en die emoties. Moest hij zich nou zo voelen? Hij was hier toch op voorbereid, had zichzelf altijd voorgenomen om te verdwijnen als het te erg werd. Wegrennen dus. Maar nu was hij verder gegaan. Nou, zijn lichaam was verder gegaan. Het duizelde in zijn hoofd, en hij had dus alles overgelaten aan zijn instinct. Niet wetende wat de gevolgen daarvan konden zijn. En nu zat hij hier. Zwijgend, wist niet wat hij moest doen. Hij was hem gevolg, maar had niet nagedacht wat hij moest doen als hij hem eenmaal zou vinden. Want hij had eigenlijk niet verwacht hem überhaupt te vinden, zo simpel was het. Hij had ook wel gezien dat Hexis zich had weggedraaid van hem. Liet zien dat hij hier niet op zat te wachten, en dat hij hem dus ging negeren. Weer die brok in zijn keel, die hem ervan weerhield om te praten. Maar hij zou ook niet weten wat hij moest zeggen. Iets in zijn achterhoofd zei dat hij moest gaan huilen, maar hij wou niet huilen. En hij zou ook niet weten waarom. Verdomme, hij wist helemaal niets meer. Niet waarom hij hem gevolg was, waarom hij zich zo voelde, waarom het hem weldegelijk deerde en waarom een stem in zijn hoofd zei dat hij het uitmoest huilen. Hij wist het niet meer.

Het was geen fijne stilte, maar hij was ook niet kil. Hij was ongemakkelijk en niet fijn, zorgde ervoor dat al de dingen die hij nu voelden werden geaccentueerd. Eindelijk doorbrak iemand die stilte, maar hij was het niet. Het was Hexis. Hij keek op, wist niet wat voor emotie hij moest laten overkomen. Hij beet op zijn lip, wendde zijn blik weer af. Hij kon niet naar hem kijken, het deed pijn. Al die vragen, maar je kon ze allemaal tegelijk zeggen met een woord; Waarom? Hij had hetzelfde aan hem kunnen vragen, wist het antwoord er ook niet op. Aarzelend keek hij weer naar de jongen. Hij huilde. Zelf wou hij ook huilen, maar ook weer niet. Hij kon het gewoon niet. Hij ontklemde zijn benen niet meer met zijn armen, draaide zich richting de jongen. Te veel vocht in zijn ogen zorgde ervoor dat ze een abnormale glim hadden; die eigenlijk al zei dat hij eigenlijk ook moest huilen. Zijn blik sprak boekdelen, maar toch ook weer niet. Hij wist niet wat hij hiervan moest denken, hij was in de war. Hij bleef hem eventjes aankijken, waarna hij zijn handen naar hem uitstak, doelend om hem bij de kraag te vatten. Hij liet zijn hoofd hangen. ‘Ik weet het niet,’ prevelde hij zowat onverstaanbaar. Hij keek weer op. ‘Ik weet het niet, dus vraag het me niet!’ Hij snauwde niet, maar zei het wel met een opgeheven stem. Een stem die trilde, net zoals zijn handen. ‘Ik wou dat ik antwoord kon geven. En als dat kon had ik dat ook gelijk gedaan, dat zweer ik -’ Hij zei niets meer, zweeg abrupt. Weer was dat stemmetje in zijn hoofd gekomen dat hem dingen influisterde, dingen die hij wou doen. Verlangens, onbewuste verlangens. Die lieten zien hoe hij zich voelde. Eigenlijk zou hij eraan toe moeten geven; wist hij zelf ook gelijk wat alles nou precies inhield wat zich in zijn hoofd afspeelde.
Het voelde verstikkend. Maar het was nu niet meer zijn astma dat dat veroorzaakte. En wat wist hij ook niet. Zijn hart leek als een hamer op zijn borstkas te slaan, alsof het eruit wou. Het deed pijn, en het verstikte hem. ‘Hexis…’ Waarom kon hij zijn naam niet op een normale manier zeggen? Onbewust zei hij hem op een… Een toon die alles vertelde; die vertelde hoe hij zich voelde. Maar alsnog had hij het niet, wou hij het niet snappen. Hij mocht het niet snappen. Hij was nog steeds trouw aan zijn ouders, de ouders die hem hadden uitgehuwelijkt. En toch… Toch wou hij het wel weten. Was hij ook bereid om de consequenties ervan te ondergaan. Waarom werkte alles altijd tegenstrijdig bij hem? Hij klemde zijn tanden weer op elkaar. ‘Waarom… Waarom heb je me aangeraakt?’ Ja, die zin kwam vreemd en waarschijnlijk ook slecht over. Maar als hij hem gewoon niet had aangeraakt, niet had aangerand; dan was dit alles nooit gebeurd. Ja, hij schoof de schuld weer eens op iemand anders. Maar voor een deel had hij gelijk, althans dat dacht hij. Maar hij wist op het moment niet meer zo goed wat hij van dingen moest denken.

Onderwerp: Re: Tu es mon rêve.. vr apr 22, 2011 11:04 pm

Geirriteerd veegde hij de tranen uit zijn ogen. Hij wou niet huilen, jammeren of snikken, dat was zijn bedoeling ook nooit geweest. Hij wou gewoon antwoord. Hexis snoof en sloeg zijn armen over elkaar, maar wat hij ook deed, de tranen stopten niet. Zijn hart leek af en toe weer een slag over te slaan wanneer hij dacht aan wat er gebeurd was. Een wind stak op en hij begon te rillen, aangezien zijn kleren helemaal doorweekt waren. Zijn ogen staarden even naar het gras, maar gingen toen weer naar de jongen die hem opeens bij de kraag pakte en begon te praten.
"Ik weet het niet," zei Ciel op een zachte toon als antwoord. "Ik weet het niet, dus vraag het me niet!" De trillende toon sneed door hem heen, leek hem aan stukken te scheuren door de spijt die hij voelde omdat hij onnodige vragen had gesteld. Het was te verwachten dat de jongen geen antwoord wist. "Ik wou dat ik antwoord kon geven. En als dat kon had ik dat ook gelijk gedaan, dat zweer ik-" Hexis knikte lichtjes en wendde zijn blik af. Hij ging bijna weer huilen en wreef boos in zijn ogen. Hij wou de handen wegtrekken, maar hij durfde het niet, bang dat hij de jongen pijn deed.
"Hexis..." De stem liet hem opnieuw in stukken rijten, hij durfde niet op te kijken en staarde naar zijn schoot. Het gevoel in zijn buik had hij nog nooit eerder gevoeld, maar hij wist natuurlijk meteen wat het was en waarom hij het voelde. Liefde.. "Waarom... Waarom heb je me aangeraakt?" vroeg de jongen. Er vormde zich een brok in zijn keel, die er ook voor zorgde dat hij het even benauwd kreeg. Zijn hart sloeg weer een slag over, waardoor hij zich slechter begon te voelen. Hij opende zijn mond om antwoord te geven, maar deed die net zo snel weer dicht. Hij durfde het niet, vond het genant, maar het voelde ook niet goed om het niet te vertellen.
"Ik-..." Hij slikte even en kneep zijn ogen dicht. "Liefde uit zich op vele manieren, maar de manier van mij was fout, ik weet het, maar het was nooit mijn bedoeling geweest en-.. het spijt me.." Zo, het was er uit. Hexis' gezicht kleurde rood van de schaamte, maar hij voelde zich toch wel trots dat hij het gezegd had.

Onderwerp: Re: Tu es mon rêve.. za apr 23, 2011 7:07 am

Het was duidelijk dat Hexis ook niet wou huilen, maar dat het hem gewoon niet lukte om zijn tranen binnen te houden. Beeldspraak hiervoor; de dammen waren kapot gegaan en stonden nu wagenwijd open. Het had dus geen zin meer om ze nog binnen te houden voor de jongen. Maar hij deed nog steeds koppig zijn best om niet zijn voorbeeld te volgen. Oudere mensen gaven niet altijd het goede voorbeeld, dat had hij al vaak genoeg bewezen. Hij klemde het stof van de kraag krampachtig tussen zijn handen. Hij was gespannen en nerveus. En natuurlijk ook nog een heleboel meer; maar als hij wist hoe hij dat moest verwoorden zouden alle problemen natuurlijk allang opgelost zijn. Of niet soms? Zijn blik was meer wanhopig dan vragend. Hij moest het antwoord hebben, moest weten waarom de jongen dit alles had gedaan. Had hij niet aan de gevolgen gedacht? Had hij het gewoon voor het plezier gedaan?... Die laatste vraag zorgde ervoor dat hij zich misselijk voelde. Misselijk van pijn. Nee… Dat wou hij niet. Maar waarom zou hij het erg vinden als het wel zo was? Hij was aangerand door de jongen, wat viel daar niet erg aan te vinden? Wat was er in godsnaam met hem aan de hand dat hij niet meer normaal en nuchter kon nadenken over dingen, zijn heldere kijk op dingen leek als sneeuw voor de zon te zijn verdwenen.

De blonde jongen zei wat. Een woord, waarna hij slikte en zijn ogen dichtkneep. Ciel zijn grip verzwakte, enkel doordat het hem angst aanjoeg. Wou hij het antwoord eigenlijk wel zo graag weten?... Ja. Hij wist wat de gevolgen waren en was bereid daarmee te leven. Dus ja, hij wou het weten. Dan zou tenminste alles opgehelderd zijn, en kon hij weer verder met zijn leven. Het antwoord zorgde ervoor dat het voelde alsof zijn hart eventjes een paar tellen stopte met kloppen. Hij wendde zijn blik af, beet weer op zijn lip. Hij voelde dat hij bloosde, aan de warmte afkomstig van zijn wangen. Weifelend kwam hij de jongen weer onder ogen. ‘Hoe bedoel je?’ prevelde hij zachtjes. Hij snapte wel degelijk wat hij bedoelde, maar het drong niet goed tot hem door. Het klonk zo onlogisch. Het was een soort van indirecte liefdesverklaring die hem het zwijgen op moest leggen. Dat deed het ook, min of meer. Zijn gedachtes zwegen. Wat moest hij hiervan denken?
Een paar tellen deed hij niets, waarna hij de jongen om zijn hals vloog. Hij kneep zijn ogen dicht, kon het niet helpen om nu nog zijn tranen binnen te houden. ‘Het doet pijn,’ fluisterde hij zachtjes. Ja, zijn borstkas deed pijn. Zijn hart leek het helemaal aan gort te hameren, zonder enige medelij. ‘En ik weet niet waarom,’ voegde hij er aan toe. Hij omklemde de jongen zo stevig als hij nog kon, want hij trilde helemaal. Hij had hier nooit naar gevraagd, had het eerder willen verbannen uit zijn leven. Gevoelens. Gevoelens die je zwak en kwetsbaar maakten, hij wou het niet. En toch gaf hij er nu aan toe, zonder het door te hebben.

Onderwerp: Re: Tu es mon rêve.. za apr 23, 2011 7:28 am

De greep om zijn kraag was verslapt. Gelukkig, hij begon al moeilijker te ademen. Stilletjes wachtte hij af op het antwoord van de jongen. Hij opende zijn ogen, zag dat de jongen zijn blik had afgewend. Wat was er aan de hand?
"Hoe bedoel je?" was de vraag van de jongen. Er ging even een schok door Hexis heen. Begreep hij het dan nog niet? Toen zijn blik met die van Ciel kruiste, zag hij dat de jongen het wel wist.
"Ik hou van je," fluisterde hij zachtjes, bang dat hij op elk moment uitgelachen kon worden. Maar de jongen lachte hem helemaal niet uit. Integendeel, de jongen vloog hem om de hals.
"Het doet pijn," fluisterde de breekbare stem in zijn oor. Hij kon horen dat de jongen huilde. Heel voorzichtig sloeg zijn armen lichtjes om de jongen heen. Ciel hield hem steviger vast, hij kon voelen dat de jongen trilde. "En ik weet niet waarom." Er ging een lichte schok door hem heen toen hij besefte dat hij niks meer durfde te doen om de jongen te troosten, nu de jongen zo dichtbij en veel breekbaarder was dan hij had gedacht. En hij was ook ongeveer twee jaar ouder dan hem.. Was het niet een te groot leeftijdsverschil? Misschien als.. Een warm gevoel vulde zijn lichaam en hij wou de jongen, zoveel als het maar kon. Maar hij durfde het niet. Lafaard, die hij was.
"Ciel," fluisterde hij voorzichtig in het oor van de jongen, terwijl zijn vingers van zijn linkerhand lichtjes over de rug van de jongen gleden. "Alsjeblieft.. Kus me.."

Onderwerp: Re: Tu es mon rêve.. za apr 23, 2011 8:03 am

Hij had de woorden niet willen horen. Ze maakten hem bang. Maar aan de andere kant wou hij ze juist wel horen, verlangde ernaar. Het zorgde ervoor dat hij een vreemd gevoel kreeg, fijn en vreselijk te gelijk. Het leek alsof hij jaren had zitten wachten op die woorden, afkomstig van hem. Terwijl hij de jongen helemaal niet lang kende. Toch had hij de woorden nu willen horen, waarom wist hij niet. Waarschijnlijk omdat hij nog steeds weigerde het echt daadwerkelijk te willen weten. Want iedereen zou weten waarom als ze in zijn situatie hadden gestaan. Maar hij was gewoon te koppig om dat niet te doen. Kon ook komen door het feit dat hij nog zo jong was, hij was maar dertien jaar.
Armen werden voorzichtig om hem heen geslagen, zorgde ervoor dat hij een warm gevoel kreeg. Maar alsnog deed het pijn, vreselijke pijn. Het kwelde hem, maar tegelijkertijd gaf het hem ook een warm gevoel. Het was niet fijn. Maar aan de ene kant wel. Zijn naam werd gefluisterd. Het voelde fijn om te horen dat die stem zijn naam zei, maar opnieuw kwam er weer die waarom vraag om de hoek kijken. Vingers gleden over zijn rug, verspreidde een rilling door zijn lichaam. Al de adem ontsnapte uit zijn longen via zijn mond, schrok van de actie. Het had niet veel gekost of hij had ook daadwerkelijk een kreet uitgeslagen, of zachtjes gekreund. Maar hij hield zich in, maar alsnog kon hij het niet helpen om zachtjes te hijgen; liet hiermee blijken dat hij bang was. Bang voor het onbekende. Het was niet fijn om onervaren te zijn, want hij snapte hier niets van. Misschien was hij daarom ook nog zo verward, zo bang. Maar tegelijkertijd wou hij ook niet terug, wou hij dit juist. Maar wat hij hier werkelijk over moest denken wist hij niet, het zou wel een tijd duren voordat hij dat ook zou weten.

De woorden van de jongen echode in zijn hoofd, zijn ogen schoten open. Hij liet Hexis los, leunde naar achter. Zijn handen pakten zijn armen vast, hij schudde langzaam zijn hoofd. Hij wist niet hoe het moest, waarom hij het moest doen. Hij wou het, maar toch ook weer niet. Hij was nog steeds bang. Altijd als hij bang was had hij moeite met ademhaling, met dank aan zijn astma; vandaar dat hij nu ook lichtjes hijgde. Hij keek weer op, met een blik die boekdelen sprak. Langzaam bracht hij zijn mond dichterbij de zijne, maar stopte zodra hij de adem van hem op zijn lippen voelde. Weer liep een rilling door zijn lichaam, zorgde er weer voor dat al zijn adem werd ontnomen. Hij durfde niet, kon niet… Hij kon niet verdergaan, kon het gewoon niet.

Onderwerp: Re: Tu es mon rêve.. za apr 23, 2011 8:26 am

De jongen zat half op zijn schoot, het zat niet echt lekker en een van zijn benen begonnen te slapen. Afwachtend zat hij daar, totdat de jongen iets zou doen. Kreeg hij misschien weer een astma-aanval? Misschien erger? Hij beet even op zijn lip en schrok uit zijn gedachtes toen de jongen hem los liet. De handen pakten zijn armen vast en de jongen schudde onzeker zijn hoofd.
"Alsjeblieft?" fluisterde Hexis zachtjes en hij sloot afwachtend zijn ogen. Het duurde niet lang voordat hij een hijgend ademhaling tegen zijn lippen voelde. De jongen twijfelde, dat kon hij merken aan de handen die in zijn bovenarmen waren geboord. Hij leunde achterover en deed zijn ogen open.
"Ciel toch.." mompelde hij en hij zorgde er voor dat de handen zijn bovenarmen niet meer omklemden. "Ogen dicht en ontspan," gromde hij op een bevelende toon. Zijn vingers streelden over het gezicht van de jongen, toen die eenmaal zijn ogen dicht had gedaan. Voorzichtig zorgde hij er voor dat ze beiden wat beter zaten, waardoor Ciel helemaal op zijn schoot kwam te zitten. Er ging een nerveus gevoel door zijn lichaam heen. Dus het was uiteindelijk hij die hem moest zoenen. De ene hand legde hij in de nek van de jongen en met de andere hand pakte hij de hand van de jongen vast. Hexis boog voorover, waarna zijn lippen die van de jongen aanraakten.

[Godmode toestemming <3]

Onderwerp: Re: Tu es mon rêve.. za apr 23, 2011 9:18 am

De jongen hielp niet echt mee, pushte hem alleen maar meer. Hij vond het niet leuk, nee. Had hij dan niet door dat hij maar dertien was? Een leeftijd die erop wees dat hij onervaren was met dingen op dit gebied? Hij wou dat hij wist hoe alles in elkaar zat, dat hij het zonder blikken en blozen kon doen. Maar dat kon hij niet. Zijn hart hamerde tegen zijn borstkas, de adrenaline pulseerde door zijn aderen en hij had de grootste moeite met stilzitten. Vooral omdat hij half op Hexis zijn schoot zat, wat hem in verlegenheid trok. Maar dat deed de gehele situatie eigenlijk al, maar het ging om het gebaar. Hexis leunde naar achteren, en hij draaide beledigd zijn hoofd weg. Maar alsnog bloosde hij. Kon hij het helpen dat hij geen expert was? Nee. Moest hij maar niet zo zeuren. Gewillig liet hij de armen van hem los en trok een wenkbrauw omhoog bij het horen van zijn woorden. Als hij zijn ogen dicht deed zou hij niets kunnen zien, en dat zorgde er alleen maar voor dat het gênant zou gaan worden. Hij deed altijd gênante dingen als hij niets zag. En ontspannen was het echt laatste waar hij aan dacht, want dat kon hij dus echt niet op het moment. Alles in zijn lichaam leek ophol te slaan. Dus ontspannen was niet echt iets wat hij nu kon doen. Hij wou het wel doen, maar kon het gewoon niet. Zo simpel was het. En die bevelende toon deed hem niets, hij gebruikte hem zelf ook zo vaak. Dus waarom zou hij iets vrezen wat hij zelf ook kon? Dat zou belachelijk zijn.
Uiteindelijk sloot hij toch maar zijn ogen, maar hij zag er niet echt blij uit; beledigt zoals gewoonlijk. Hij werd gestreeld, over zijn gezicht. Hij kneep zijn ogen nog dichter en perste zijn lippen op elkaar. Verder liet hij Hexis gewoon zijn gang gaan, kon immers niet zien wat de jongen deed. Een hand werd in zijn nek gelegd. Hij maakte een zacht weifelend ‘Hmn’ geluidje, toonde dat hij dit niet leuk vond. Een andere hand omklemde een van zijn handen, maar hij verroerde zich niet. Wat moest hij hiervan vinden? Hij was nerveus. Hij wist dat er ieder moment iets kon gebeuren, en hij wist ook wat dat iets was. Maar het was beter als hij het niet had geweten; want dan had hij zich kunnen ontspannen.

Zijn ogen schoten open wanneer hij voelde dat Hexis zijn lippen tegen de zijne aanduwde. Hij wou naar ademhappen, maar dat kon niet. Hij protesteerde door te proberen om wat woorden uit te brengen, maar er kwamen alleen wat onverstaanbare geluidjes uit. Opeens voelde het verlammend, alsof zijn hele lichaam werd verlamd. Maar niet negatief verlamd. Zijn pupillen, dus ook zijn blik, schoot omhoog. Een paar tellen daarna sloot hij zijn ogen. Een warm gevoel stroomde door zijn aderen, een fijn warm gevoel. Eindelijk lukte het hem om te ontspannen. Na een paar tellen ging hij een beetje naar achter, wilde dit alles eventjes stopzetten. Hij hapte één keer langzaam naar adem. ‘Ik haat je,’ sprak hij zachtjes, waarna hij opkeek. ‘Maar als ik je zie… Dan zie ik dat ik alleen maar tegen mezelf zit te liegen, omdat ik bang ben voor de waarheid,’ vervolgde hij. Met moeite trok hij een van zijn mondhoeken omhoog, kreeg hierdoor een scheve grijns op zijn gezicht. Man, hij kon niet eens normaal glimlachen. Maar je kon dingen zoals dat toch niet verleren?... Blijkbaar kon hij dat wel. Het bleef vreemd.

Onderwerp: Re: Tu es mon rêve.. za apr 23, 2011 10:44 pm

Plotseling stopte de kus en gingen zijn ogen open. Hexis besloot Ciel na te doen, en een paar protesterende geluidjes kwamen uit zijn mond. Hij wou dat de jongen niet was gestopt en wou nog verder zoenen, maar hij wist dat het toch weer zou eindigen in een hyperventilerende jongen. Hij kon zich nu al niet zo heel goed meer inhouden.
"Ik haat je," zei de jongen. Hexis fronste even kort. Waar sloeg dat nou weer op? "Maar als ik je zie.. Dan zie ik dat ik alleen maar tegen mezelf zit te liegen, omdat ik bang ben voor de waarheid," vervolgde de jongen. Zijn ogen werden even groot van de lichte verbazing, maar hij herstelde zich al snel en een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht. De jongen trok een van zijn mondhoeken omhoog, het leek alsof de jongen niet echt zo gewend was om te glimlachen, waardoor hij bijna grinnikte.
"Ik hou ook van jou, hoor," fluisterde hij.
Hexis huiverde even toen er weer een wind op stak. Zijn kleding droogde niet snel op, waardoor hij het ijskoud had. Snel sloeg hij zijn armen om de middel van de jongen en klemde hij zich tegen hem aan om wat lichaamswarmte te zoeken. Het leek net een innige omhelzing.
"H-het is k-koud," bibberde hij licht lachend en voor de grap ging zijn tong zachtjes over de nek van de jongen, maar zijn gezicht vertrok al meteen weer door de kou.

Onderwerp: Re: Tu es mon rêve.. zo apr 24, 2011 1:27 am

Hij wendde zijn blik af bij het horen van de woorden van Hexis, leek weer beledigd. Hij snoof. ´Dat heb ik helemaal niet gezegd,´ mompelde hij zachtjes, maar hij wist dat hij het op een indirecte manier had gezegd. Maar alsnog wou hij het zelf niet geloven. Het klonk allemaal zo onlogisch in zijn oren. Hexis was ook nog eens een jongen, maakte het alleen maar nog erger. En leeftijdsverschil… Nou, hij was geen twintig. Dus het viel nog wel mee? Maar het bleef vreemd, heel erg vreemd. Vooral aangezien hij nogal erg onhandig en onervaren overkwam in het bijzijn van hem. Twee jaar ouder, maar toch al zoveel verschil hierin. Moest dat iets betekenen? Wellicht. En of het iets goeds of slechts was, dat zouden ze beiden te weten komen naarmate de tijd verstreek.
Waarom stopte het niet?... Waarom ging het niet weg? En waarom bleef hij zichzelf zo’n onnozele vragen stellen, na dit alles. Simpelweg omdat hij zo onzeker was als maar kon. Maar hij was altijd bang geweest voor grote veranderingen. En nu… Nu was er een verandering in zijn leven gekomen die hij niet meer terug kon draaien. Hij bloosde nog steeds, en hij voelde nog steeds de warmte van Hexis zijn lippen op de zijne; terwijl ze allang niet meer erop waren. Hij moest ook echt alles lastiger maken dan het was. Voor een keer in zijn leven was hij eens geïrriteerd aan zijn eigen gedrag, en niet aan het gedrag van een ander.

Een huivering. Het drong nu pas tot de jongen door dat Hexis helemaal doorweekt was. Logisch dat hij huiverde, hij moest het ijskoud hebben. Vooral als de wind zo nu en dan opstak; liet merken dat hij er nog was. Gewillig liet hij de armen van Hexis zich om zijn middel klemmen, snapte het wel. Omdat hij niet wist waar hij zijn handen anders moest laten plaatste hij ze maar voorzichtig op de borst van de jongen. Hij opende zijn mond, wou een reactie geven op de woorden van hem. Maar hij staakte zijn actie wanneer hij iets voelde in zijn nek. Hij klemde zijn tanden op elkaar en kneep zijn ogen dicht. Er ging een rilling door zijn hele lijf en hij kon het niet helpen door een beetje in elkaar te kruipen en Hexis zijn shirt stevig vast te pakken tussen zijn handen. ‘Niet doen,’ fluisterde hij zachtjes op een soort zeurderige toon. ‘En het is niet koud, althans niet voor mij. Niet als jij zo doorgaat.’ Hij keek Hexis aan met een frons. ‘Moet ik het anders bij jou doen of zo?’ Het was meer sarcastisch dan gemeend, maar hij realiseerde zich vrijwel meteen dat Hexis het anders op zou vatten. De woorden tegen hem zou gebruiken en zo iets positiefs voor zichzelf zou creëren. God, waar was hij aan begonnen?...

Onderwerp: Re: Tu es mon rêve.. zo apr 24, 2011 3:37 am

De jongen vond de aanrakingen niet leuk en kroop in elkaar. De handen die Ciel op zijn borst had gelegd, klemden het stof van het shirt tussen zijn vingers. Hexis wist dat aan het einde van de dag het shirt helemaal uitgerekt was.
"Niet doen," fluisterde een stem. Hij stopte met waar hij mee bezig was en leunde achteruit, waardoor hij het duizelig kreeg. Zijn ogen keken hem vragend aan. "En het is niet koud, althans niet voor mij. Niet als jij zo doorgaat."
Het begon warmer in zijn hoofd te worden, waarom niet in zijn hele lichaam? En het was wel koud, harstikke koud, met uitzondering van in zijn hoofd, die begon te bonken.
"Moet ik het anders bij jou doen of zo?" De vraag hoorde hij nauwelijks, zijn gezicht leunde tegen de schouder van de jongen aan. De wereld leek helemaal te draaien en hij deed zijn ogen dicht.
"Ciel-," fluisterde hij, maar verder kwam hij niet. Zijn lichaam trilde van de kou en zijn hoofd leek een kachel te zijn geworden. Zijn handen omklemden het shirt (?) wat de jongen aan had en hij leunde tegen hem aan, waardoor hij bijna om viel. "Laat het stoppen.. alsjeblieft.."

Onderwerp: Re: Tu es mon rêve.. zo apr 24, 2011 5:52 am

Geen reactie. Ciel fronste, vond het vreemd. Hij mocht de jongen dan niet al jaren kennen, maar wel goed genoeg om te weten dat er altijd wel een flauwe of verkeerde opmerking van zijn kant zou komen als hij de kans kreeg. Maar nu kwam er niets, helemaal niets. Voorhoofd op zijn schouder. Nee, dit voorspelde niet echt veel goeds. Hij slikte, wist niet goed wat hij moest doen. Twijfelde ook over het feit dat het een gemene grap kon zijn omdat Hexis zijn zin niet kreeg. Maar toen hij de stem van de jongen hoorde werd al de twijfel weg gewist. Dit was geen grap. Het leek alsof de huid op zijn schouder, en het stof van zijn shirt, weg leek te branden door de warmte afkomstig van Hexis’ voorhoofd. En bovendien rilde hij ook nog eens. Hij rilde ook wel vaker, maar dat kwam omdat hij gewoon zo fragiel was als maar kon, wat eigenlijk uiterst irritant was.
Hij hield zijn adem abrupt in en zijn handen schoten naar achter, om zich op de grond te installeren zodat hij niet omviel. Hexis leunde zowat met zijn volle gewicht tegen hem aan, en niet op een positieve manier. Stoppen? Wat? Wat moest hij in godsnaam laten stoppen? Paniek nam bijna controle over zijn lichaam, toen hij op het laatste moment die schakelaar omzette in zijn hoofd. Hij haalde diep adem en dwong zichzelf rustig te blijven. ‘Dat zal ik doen,' prevelde hij, al trilde zijn stem nog steeds. Het was niet echt een moment om onzeker te zijn over je zaak, maar hij had geen keus. Hij twijfelde over het feit of hij Sebastian tevoorschijn moest laten komen, wou het eigenlijk niet. Welk ander beest of mens kon hij nog maken dat hun zou helpen, want Sebastian zou dingen alleen maar erger maken. Ineens wist hij het; die wolf. Die zou nu wel naar hem luisteren.

Hij was voor een paar tellen stil, probeerde zich te concentreren ondanks deze afleidende situatie. Hij slaakte een zucht wanneer hij iets hoorde snuffelen. ‘Blijf daar niet zo stom staan, help me,’ siste hij over zijn schouder naar het witte dier. Deze legde zijn oren in zijn nek en gehoorzaamde. ‘Ga liggen.’ Opnieuw gehoorzaamde het dier. Nogal onhandig probeerde hij overeind te komen, en tegelijkertijd Hexis mee omhoog te tillen, hem ondersteunend. ‘Puru zal ons terug brengen naar het gebouw… Misschien is die vrouw nog ergens en kan ze je helpen,’ sprak hij zachtjes, maar hij kon niet ontkennen dat de wanhoop in zijn stem doorschemerde. Hij had wel al door dat hij Hexis zou moeten begeleiden onder het lopen, maar dat was niet zo erg. Hij was er al gewend aan geraakt dat hij hem aanraakte, en de jongen hem ook aanraakte. Maar hij zou vast nog problemen hebben met dat anderen hem zouden aanraken, vreemden dus. Hij keek naar Puru, deze lag nog steeds. Wachtend totdat hij weer een bevel kreeg.

Onderwerp: Re: Tu es mon rêve.. zo apr 24, 2011 6:39 am

Het was warm en koud tegelijk. Het leunen tegen Ciel zorgde er niet voor dat de hoofdpijn stopte, maar gaf wel een prettig gevoel. Nog steeds vroeg Hexis zich af waarom de jongen zo vroeg al de kus had verbroken. Was hij bang voor hem? Het antwoord kwam later dan verwacht, alsof Ciel moest nadenken of hij hem zou helpen of niet.
"Dat zal ik doen," hoorde hij de jongen zachtjes zeggen. Hij klonk wanhopig, alsof hij niet wist wat er aan de hand was. Wel logisch, Hexis zelf wist het ook niet. Er was een stilte, waarna hij opeens tegen iets begon te praten, aangezien de toon bevelend was. Opeens werd hij onhandig omhoog getild. Hij kon nauwelijks meer op zijn benen staan, ze leken half weg te zijn.
"Puru zal ons terug brengen naar het gebouw... Misschien is die vrouw nog ergens en kan ze je helpen," zei hij. Hexis deed zijn ogen open en zag een grote, witte wolf. Dus dat moest die Puru zijn, maar waar kwam die nou weer vandaan? Ciel ondersteunde hem en bracht hem naar de wolf. Dus.. moest hij er op zitten? Hij deed dat maar en toen Ciel er ook op zat, sprintte de wolf naar het gebouw.

[Inspiratieloze post. x-x]