The clouds are pretty...

Een meisje met zulk lang blond haar dat het bijna de grond raakt kwam achter de bomen vandaan. Ze was eindelijk aangekomen bij de velden. Het was hier zo groot, maar je kon wel alles goed zien aangezien het helemaal vlak was en niks stond je gezichtsveld in de weg. De rode ogen van het meisje keken emotieloos rond. Het meisje, oftewel Eve, was geen echt mens al ziet ze er wel zo uit. Ze is eigenlijk een wapen gemaakt door wetenschappers om de wereld mee te vernietigen. Zal je niet snel denken als je zo iemand zag als zij. Ze had dan ook amper emoties. Ze moest de meeste emoties nog ontdekken aangezien ze nou ook weer geen robot was. Ze had ook echte mensencellen in haar. Het enige verschil tussen een echt meisje en zijzelf was dat ze lichaamsdelen, zoals haar armen, kon veranderen in wapens. Dit kon je vanaf buiten af natuurlijk niet zien, maar als ze zich bedreigd voelde of iemand viel haar aan kon ze dat dus wel gebruiken. Het was misschien wel illegaal, maar zij was zo gemaakt. De meeste kinderen en tieners hadden gewone krachten zoals water sturen en al dat soort dingen. Eve was gewoon een wapen. Zo zag ze zichzelf meestal ook en daarom ging ze ook niet vaak met andere mensen om. Dit alleen maar, omdat ze dacht dat ze misbruikt zou worden, omdat ze zulke dingen kon. Dat was dan ook gebeurd waar ze vroeger woonde. Ze wist te ontsnappen en om zichzelf schuil te houden schreef ze zichzelf hier in. Sindsdien leeft ze dus hier. Haar rode ogen gingen naar de lucht waar de wolken langzaam voorbij dreven. Eve liep met grote passen door het gras. De 2 lange staarten die ze in had waaide mee met de wind. Verderop ging ze in het gras zitten. Hierdoor viel de zwarte jurk die ze aan had over haar knieën. Ze strekte haar benen en geeuwde een keer. Ze wou dat ze een keer wat kon beleven.

Verder op het veld stond het lange en haast magere gestalte van Morgan. Zijn lange, paarse haar dat in een losse, lage staart was gebonden deinde zachtjes mee op de zuchtjes wind. Deed het zonlicht erop glinsterens, zijn lange paarse lokken vergezeld door de lange witte linten van de losse en omgeslagen kraag. Zijn lichaam dat normaal gehuld ging in de zwartachtige kimono met de band rond zijn middel was open gezakt. Zijn toch enig gespierde borst was hierdoor grotendeels zichtbaar, veerde op een versnelt ritme op en neer bij zijn hijgende ademhaling. Zijn smalle gezicht werd hier en daar versiert met het zweet, zijn paarse lokken gleden plagerig langs zijn gezicht en voor zijn ogen. Mee spelend op de wind alsof deze afleiding er geheel bij hoorde. Morgans handen waren ferm rond het gevest van een katana geklemd, veerde haast niet mee op zijn ademhaling. Zijn hemelsblauwe ogen waren strak op het onzichtbare beeld voor zich gericht. Onddanks zijn scheiding van zijn thuis plaats met de gehele circusfamilie was het enige wat hem terug linkte zijn optredes met bijbehorende oefeningen die hij nog oefende. Even sloten zijn ogen, waarbij hij zijn longen vulde met nieuwe lucht en zijn lichaam soepeler dan je bij zijn slungelige gestalte zou bedenken in beweging kwam. Een dans met het slanke zwaart, de slagen die zo in elkaar over gingen dat er niet eens een tegenstander hoefde te zijn om het plaatje compleet te maken. Zijn bewegingen gevolgd door zijn lange lokken, de witte linten van zijn kraag leken speels telkens in tegengestelde richtingen te bewegen. Bewegingen onder zijn eigen armen door, stappen die kracht en passie uitstraalde bij de soepele bewegingen van de rest van zijn lichaam, draaiingen waarbij je zou bedenken te vergeten wat boven of onder zou zijn maar soepeltjes overgingen in een volgden slag en uithaal. Een dans die normaal nog meer attribute behield, maar waarbij Morgan nu alleen maar toegang had tot zijn eigen kleding. En Harrold. Het vaag, beige poppetje zat kalmpjes op de grond, te klein om in eerste instantie tussen de opstaande grassprieten te zien. De lichtblauwe kimono was op maat gemaakt, en ook Harrolds hals werd voorzien van een witte kraag met loshangende linten. De zwarte oogjes keken keurend naar de bewegingen van zijn meester, haast alsof hij de enige toegestane trainer en toeschouwer was. 'Schouders ontspannen,' klonk zijn hoge maar mannelijke stem tussen het gras door naar boven, zijn gestalte nog steeds deels onzichtbaar voor het blote oog. Alleen een lichtte trek rond Morgans lippen was te zien in zijn vloeiende bewegingen die niet ophielden, waarbij alleen het geoefende oog kon zien dat zijn schouders zich wat ontspande.

Eve zette haar handen achter haar neer op het gras en liet haar hoofd naar achter vallen. Haar rode ogen waren op deze manier op de lucht gericht waar nog steeds witte wolken waren te bekennen. Ze liet haar hoofd weer terug op haar plek zakken en door de wind dansde haar blonde haren. Ze keek er naar en haalde haar hand er voor even door heen. De rode ogen gingen naar haar benen, naar de zwarte jurk die ze aan had en vervolgens naar het kruisje wat aan een ketting om nek hing. Haar hand raakte het gouden kruisje aan en ze bleef er naar kijken. Dit had ze altijd al om gehad. Toen ze gemaakt was kreeg ze dit ding om. Dit kruisje was belangrijk voor haar, voor haar betekenis om te bestaan. Eve was even in gedachte waarna alles weer helder werd. Haar rode ogen keken zoekend naar iets om haar heen. Wat ze zocht wist ze niet precies, maar ze was uit naar iets nieuws. Dat kwam ookal snel tevoorschijn. De rode ogen van Eve raakte gefocused op iets in de verte. Het leek een jongen, ook hij had iets zwarts aan. Eve knipperde een paar keer, waarna ze langzaam op stond. Terwijl ze haar jurk goed deed liep ze op de gedaante af. Hoe dichterbij ze kwam, hoe beter ze kon zien wat en wie het was. Het was een lange jongen, met paars lang haar, een zwarte kimono. Eve bleef even staan. Ze keek bestuderend naar de jongen. Hij maakte allemaal bewegingen met een zwaard. De rode ogen van Eve gingen naar haar eigen hand. Al snel was haar blik echter weer gefocused op de jongen voor haar. Met nog een paar stappen dichterbij stond ze een afstandje van hem af. Eve's rode ogen volgde de soepele bewegingen van de jongen voor haar. Ze bleef een beetje verbaasd maar ook geïnteresseerd naar de jongen kijken. Haar blonde haren zwierde nog steeds mee met de wind. Het kleine poppetje wat er blijkbaar ook nog was had ze echter nog niet opgemerkt.

De trek rond zijn mond leek weer af te zakken, zijn helderblauwe ogen nog steeds in het niets gericht maar straalde pure concentratie uit. Harrolds koppetje draaide kalmpjes om nadat hij Morgan had gewezen op zijn schouders. Keek vanaf beneden op naar de paar benen. Een gluiperige glimlach kwam op zijn kleine mondje, waarbij het het evil lachje er bijna bij kon bedenken. Het blonde meisje had hem nog niet opgemerkt, stond stilletjes naar Morgan te kijken die zoals gewoonlijk weer eens niets door had. Kalmpjes richtte hij zijn aandacht weer op Morgan, bleef luchtig naar hem kijken om zo gauw iets aan hem te ontdekken. De kraaloogjes bleven op het gezicht van de jongeman hangen, waarna er een geamuseerde grijns op zijn lippen kwam. 'Djeezus, Morg. Je kijkt alsof je ontzettend nodig naar de wc moet,' Harrold grijnsde van oor tot oor bij zijn luchtige woorden, keek al even nonchalant naar het effect dat zijn woorden op Morgan hadden. Zodra het hoge toch mannelijke stemmetje had gesproken van de pop leek Morgan op dat zelfde moment geheel uit de soepele en elegante dans te vallen. Zijn voet bleef achter zijn andere enkel hangen, zijn armen zwaaide oncharmant heen en weer waarna Morgan met een verschrikt gezicht achterover viel. Zonder schreeuw, hoewel de uitdrukking op zijn gezicht al vermakelijk genoeg was voor Harrold was Morgan naar achteren gevallen. Terwijl Harrold lachend en rollend in het gras lag bleef Morgan doodstil op zijn rug liggen. De katana nog in zijn hand, de bovenkant van zijn kimono nu bijna geheel van zijn schouders afgegleden en zijn gezicht bedekt door een van de witte linten. De paarse lokken lagen verspreid over het gras, zijn knieën lichtjes opgetrokken in zijn liggende positie. 'Harrold. Ik haat je,' klonk de norse stem van Morgan gesmort onder de stof. Harrold zelf reageerde niet op de boze woorden, lag nog steeds in een slappe lach bui op de grond. 'Je.. hahahamoest... je... gezicht eens - hahaha - zien!' klonk zijn hikkende lach tussen zijn zinnen door. Nukkig bleef Morgan liggen met zijn armen verspreid opzij en de witte stof over zijn gezicht. Had het meisje nog totaal niet opgemerkt, had ook niet door dat Harrold alleen maar de opmerking had gemaakt om hem voor paal te zetten.

Eve was verrast dat de jongen zo geconcentreerd was dat hij haar niet zag. Zelfs had hij zijn ogen open. Geïnteresseerd keek ze naar de soepele bewegingen die hij maakte met zijn katana. Haar rode ogen begonnen te sprankelen. Ze vond het erg amuserend om naar te kijken blijkbaar. Ze hield dan ook gewoon haar mond, want ze wou hem niet storen in zijn dans, of wat het ook was. Het was iniedergeval interessant om naar te kijken. Een kleine vriendelijke glimlach verscheen op Eve's gezicht. Haar blik schoot echter verbaasd naar de grond toen ze een mannelijke stem hoorde. Een klein poppetje met kraaloogjes zat tussen het gras. Ook met een kimono aan. Haar ogen werden even groot, dit had ze nog nooit gezien. Tenminste het was ook niet echt normaal om een poppetje te zien wat kon praten enzo. Ze zette een paar stappen op zij terwijl ze nog steeds naar het poppetje keek. Haar aandacht werd echter weer getrokken door de jonge man. Ze zag hoe hij achterover in het gras belandde. Ze hield haar hand voor haar mond, want ze kon nog maar net een grinnik binnen houden. Met muisstille stapjes liep ze naar de jongen. Ze bleef naast hem staan. Ze zag dat een van zijn witte linten op zijn gezicht lag, dus hij kon niks zien. Haar blik ging weer even naar het poppetje die het blijkbaar hilarisch vond dat hij achterover was gevallen. Ze hurkte bij de jongen. Het eerste wat haar op viel was dat hij half bloot op de grond lag, soort van. Haar blik schoot de andere kant op waarna ze zonder te kijken zijn kimono terug omhoog deed. Haar rode ogen keken hem weer aan. Langzaam en voorzichtig tilde ze een van zijn linten op. "gaat het..??" vroeg ze op een nieuwsgierige toon. Eve was heel open en deed ook altijd wat ze dacht. Soms dacht ze ook niet na en deed ze gewoon wat er moest gebeuren volgens haar.

Terwijl Harrold zijn figuurlijke broek er bijna vanaf lachte bleef Morgan onzichtbaar mokkend op de grond liggen. 'Mislukte pop,' mompelde hij beledigend naar het kleine mannetje, wist dat het hem toch weinig zou doen. Zijn borstkast veerde diep op onder de inademing om daarna een zachte zucht te slaken, bewoog even zijn vingers om het gevest van de katana om te checken of hij deze nog vast had. Nergens merkte hij dat het voor hem nog onbekende meisje naast hem was komen staan. Aangezien Harrold hier de lol wel van in zat, en hij een grote fan was van het vrouwelijke geslacht, hield hij zijn eigen lach doorgaan. Eigenlijk ook gewoon deels omdat hij niet kon stoppen, Morgans hoofd had er volgens zijn mening veel te vermakelijk uitgezien om niet keihard uit te lachen. Morgans ademhalig stokte haperend in zijn keel toen hij plots een stel handen over zijn borst voelde gaan. Evenals de rest van zijn lichaam bleef zijn borstkas daarna doodstil, volgde de kleine en snelle aanraking toen deze vreemde handen zijn kimono weer over elkaar heen schoof zodat zijn warme en bezweette borst weer bedekt werd. Doodstil bleef hij liggen, zijn wenkbrauwen lichtjes gefronst onder de witte stof omdat hij zich probeerde te bedeken wie het kon zijn. Harrold niet, die hoorde hij nog een stuk verderop met zijn uiterst irritante lach. Het kwam totaal niet in hem op om omhoog te komen en te kíjken wie het had gedaan, bleef alleen wat sullig liggen. Even knipperde hij verward toen de stof langzaam opgetild werd, knipperde tegen het terugkerende velle licht waarna hij verbaasd naar het gezicht staarde dat boven hem hing. Het vrouwelijke gezicht omlijst door de blonde haren, waarin twee rode ogen hem nieuwsgierig aankeken. Zijn lippen een stukje van elkaar bleef hij haar met verwijdde ogen aanstaren. 'Mejuffrouw...' klonk het zachtjes en haast geschokt, had haar vraag amper gehoort. Met een ruk kwam hij overeind, zijn handen op haar schouders om te zorgen dat hun voorhoofden zich niet zouden stoten ging hij zitten. 'Jawel, met mij is alles goed,' besefte dat ze alles gezien moest hebben. Zijn oefeningen waren niet erg om te tonen, had hij vroeger altijd voor de ogen van de gehele circusfamilie op het veld gedaan. Maar de misselijke grap van Harrold moest hierbij alles gelijk weer verpesten, zijn gehele concentratie naar de knoppen. Terwijl hij vroeger zelfs tegen geschreeuw kon, waren de irritante opmerkingen van de zijlijn altijd iets waar hij door afgeleid werd. Zijn helderblauwe ogen waren naar beneden gericht, kropen nu langzaam omhoog om die van het meisje weer te zoeken terwijl zijn handen de weer wat afgezakte kimono over zijn schouders trok. Even bleven ze hier starend hangen, een tik die hij altijd had bij mensen. De katana was uit zijn hand gegleden, deels omdat hij gewoon geen houding wist te geven in deze situatie. 'Harrold, kappen,' bromde hij zachtjes waarbij zijn ogen van het meisje wegschoten en ze via hun hoeken naar het kleine poppetje keken die nu langzaam en nog na lachend omhoog kwam uit het gras. 'Aaah, het was toch vermakelijk. Ik denk dat Mylady hier het ook totaal niet erg vond,' grinnikte hij nonchalant terwijl hij tussen het gras naar het tweetal mensen toe liep. Morgans gezicht was geheel naar het poppetje gedraaid, keek hem neidig aan waarbij ergens de ongemakkelijkheid ook te zien was voor alleen Harrold. 'Duss...' ging deze onverstoort verder, zijn eigen kraaloogjes op het meisje gericht. 'Als ik mijzelf mag voorstellen. Trainer van dit... geval hier. De meest bekenste pop ter wereld, de meest charmante en de meeste shexy one,' hoppend was hij op Morgans benen gesprongen om een diepe en haast charmerende buiging voor het meisje te maken. 'Mr. Harrold de Vijfde. Maar jij mag liefje zeggen,' knipoogte hij naar haar toen hij zijn ruggetje weer strekte. Met een ferme tik van Morgans hand sloeg hij Harrold zonder twijfel weg, zijn ogen emotieloos voor zich uit gericht waarbij hij ook niet het vliegende poppetje volgde. Met een zachtte zucht richtte hij zich op het meisje. 'Het spijt me voor zijn gedrag, ik hoop dat hij je niet beledigd heeft,' met een kleine, verontschuldigende glimlach keek hij haar aan. 'Hier, laat me je helpen,' rustig stond hij op, de slungeligheid nog niet geheel terug in zijn lange lichaam waarna hij zijn hand voor haar ophield om haar omhoog te helpen.

Nog voor dat Eve zijn witte lint van zijn gezicht had opgetild, had ze gezien hoe hij een soort van verstijfde. Zijn borstkas stond stil, oftewel hij ademde niet meer. Dat kon ze ook wel begrijpen, want wat moet je doen als iemand je zomaar aanraakt en je weet in godsnaam niet wie het is. Haar blik was ook nog even naar het poppetje gegaan. Hij vond het volgensmij nog steeds hilarisch dat de jongen was gevallen. Eve had er niet over nagedacht dat het misschien was om hem voor schut te zetten. Eve dacht altijd veel te realistisch en al dat soort gedoe. Toen ze langzaam met een hand het lint op had getild, keek ze in twee helder blauwe ogen. Haar rode ogen waren echt iets anders. Ze knipperde een paar keer, toen ze in de jongen zijn ogen had gekeken. Eindelijk had de jongen dan zijn ogen op gedaan en knipperde hij door het felle licht. Ze zag zijn ogen wijd open staan en ook zijn mond was niet dicht. Zijn stem hoorde ze dan ook even zachtjes, hij klonk ook nog is geschokt. Hij had waarschijnlijk niet verwacht dat er een meisje boven zijn neus had gehangen al die tijd dat ie daar lag. Langzaam verscheen er een kleine vriendelijke glimlach op haar gezicht. Rustig liet ze het witte lint los terwijl ze door de jongen tegen haar schouders werd geduwd zodat ze zat. De jongen zelf zat nu ook. Met haar twee rode ogen vol met nieuwsgierigheid keek ze hem aan. De woorden kwamen echter al snel weer binnen. "oke dat is goed om te horen.." zei ze op een zachte toon. Ze had een echte meisjesstem, heel meisje meisje. Haar blik ging even naar het poppetje en terug naar de jongen die zijn blik langzaam weer op haar richtte. Ze bleef hem met een nieuwsgierige blik aankijken. Ze merkte dat hij nogal aan veel dacht, dat kon ze voelen bij mensen, op een of andere manier. Ze merkte dat hij nogal aan het staren was. Wat verlegen schoot haar blik naar het gras. De rode ogen gleden echter langzaam naar zijn katana die nu in het gras lag. Al snel hoorde ze zijn stem weer. Hij bromde nog al en hij kon al raden waarom hij zo bromde. Haar rode ogen gingen naar het poppetje. Er kwam vervolgens een nogal mannelijke stem uit. Haar ogen werden wat groot. Hoe kon zo'n stem uit zo'n klein poppetje komen. De woorden die hij uitsprak drongen pas nu tot haar door. Haar blik ging even naar de jongen. Voor dat ze zelf wat kon gaan zeggen zag ze hoe het poppetje op de jongen zijn benen sprong en verder ging met zijn nogal boeiende verhaal. Met haar rode ogen bleef ze het poppetje aankijken. De woorden die volgde vond ze echter nogal lachwekkend, maar ze hield zich in. Toen hij zich vervolgens voorstelde en haar een knipoog gaf, moest ze even ongemakkelijk grinniken. Haar ogen werden opeens groot toen het poppetje weg werd gemept door de jongen. Met haar rode ogen volgde ze het ding en deze keer kon ze zich niet inhouden. Ze moest niet lachen, maar meer iets van heel veel grinniken. Hierbij sloot ze ook even haar ogen. De rode ogen kwamen vervolgens weer tevoorschijn, gericht op de jongen. "hij heeft me niet beledigd hoor, jullie zijn wel amuserend" zei ze met een grinnikende stem. Ze keek naar zijn verontschuldigende stem en zijn andere woorden kwamen al snel. "dankje" en rustig pakte ze zijn hand waarna ze met zijn hulp op stond. Vervolgens rekte ze zich uit en al snel volgde een geeuw. Hierbij hield ze wel haar hand voor haar mond. "zal ik me dan ook maar voorstellen" zei ze zacht. "Eve Phantom, aangenaam" en ze glimlachte lief naar de jongen. Haar rode ogen gingen vervolgens op zij om het poppetje ergens op te merken.

De nieuwsgierige ogen van het meisje op hem gericht, zijn normaal zo'n afwezige houding nu meer naar binnen gericht door het besef dat Harrold dit allemaal gepland had. Hij had antwoord gegeven op haar vraag, liet zijn blik even terug schieten naar die van het meisje toen ze hem beantwoorde. Zonder het zelf door te hebben nam zijn tik het over, staarde haar voor een moment alleen maar aan. Fijn, zijn ego was nooit een probleem geweest, had hem ook nooit in de weg gezeten. Maar dit moment had Harrold het wel goed voor elkaar gekregen om Morgan ongemakkelijk te laten voelen.De pop kwam ten tonele, nam de voorhand om zijn vrouwengerichtte-karakter weer de overhand te laten nemen. Werd na zijn hoffelijke buiging zonder enige twijfel weg geslagen door Morgan. Ergens verderop klonk de zachtte plof wat aan gaf dat Harrold tussen de grassprieten weer op de grond was gevallen. Zachtjes vanuit de verte hoorde je zijn scheldende stem, terwijl Morgan zich op het meisje richtte om zich te verontschuldigen. Zijn mondhoeken krulde zich kleintjes om toen Morgan haar voorzichtige gegrinnik hoorde. Toch had hij haar woorden niet verwacht, staarde haar alleen maar wat aan met ietwat verwijdde ogen. 'Laat hem dat alsjeblieft niet horen,' mompelde hij afwezig waarbij hij zijn blik afwende en voor zich uit keek. Vervolgens was hij zelf omhoog gekomen, had zijn hand uitgestoken om het meisje omhoog te helpen. 'Morgan Delao,' stelde hij zichzelf voor, waarbij onbewust een charmante en vrolijke glimlach even op zijn lippen gleed. Door alles van daarvoor was zijn afwezige en ongeïnteresseerde houding al voornamelijk verdwenen. Je kon moeilijk je nog zo gedragen als je jezelf daarvoor onbewust ontzettend voor schut had gezet. 'Morgan, werkelijkwaar. De volgende keer als je dat doet verlies ik nog mijn hoofd,' het woeste stemmetje van Harrold klonk aardig verhoogt uit pure frustratie. 'Niet zeuren Harrold,' beantwoorde hij het popje doodkalm. Nog wat grommende en onverstaanbare woorden kwamen van het poppetje vandaan die op het tasje kroop en daar mokkend bleef zitten. Wat onhandig bleef Morgan staan, deed zijn kimono goed om daarbij de band weer strakker rond zijn heupen te maken. Zijn ogen vlogen naar de katana op de grond, waarna hij binnen twee passen bij het wapen was en het voorzichtig oppakte. 'Harrold je gaat me helpen schoon maken,' sprak hij zonder het popje aan te kijken waarbij Harrold hem brommend weer een onduidelijk antwoord verschafte. 'Mejuffrouw Eve, mag ik wat vragen?' voorzichtig draaide hij zich om, om zijn helderblauwe ogen in die van haar te richtten. 'Zou je alsjeblieft uit de buurt van Harrold willen blijven. Hij kan de duivel in eigen persoon zijn, en ik heb liever dat je geen last van hem hebt,' de glimlach op zijn lippen verrade zijn half grappende bedoelingen, hoewel zijn ogen aanduidde dat er wel een serieuze kern in zijn woorden lag.