Dore dore...

Onderwerp: Dore dore... zo mei 01, 2011 10:35 pm

Een kleine grinnik verliet Izaya’s mond terwijl hij terug dacht aan die dag. Ze waren ervanuit gegaan dat hij rustig in zijn kamer zat, een beetje niks doen. Maar ondertussen zat hij zijn schaakspel in de fik te steken. Hij speelde niet echt schaak, hij speelde altijd dat het schaakspel de wereld moest voorstellen. En de pionnen waren mensen, legers zelfs. En hij kon deze besturen, als een soort van God. Laatst had hij weer schaak ‘gespeeld’ met een blondharige jongen die hem had uitgenodigd om het met hem te spelen. Hij had toen dus ingestemd en even bedenkelijk naar het bord gestaard, voordat hij besloot met een van zijn pionnen drie van zijn tegenstander om te lopen. Die was toen behoorlijk nijdig geworden en vond dat hij niet normaal deed. Gast. Hij gniffelde even kort. Baka. Als hij de jongen voor zich zag was het enige wat hij nog in zijn hoofd kon halen ‘dabo’, een beetje Japanse straattaal voor ‘complete idioot’.
Een groep meisjes liep langs en zijn blik ging er even heen. Busaiku, was het enige wat hij kon zeggen. Weer Japanse straattaal, dit keer voor ‘lelijke teven’. Al had hij wel belangrijkere dingen te doen dan naar meisjes staren, maar hij zat voorlopig vast op Degree. Het was makkelijk genoeg om te ontsnappen, maar dat hoefde voorlopig nog niet. Hij vroeg zich af of er iemand achter hem aan zou komen. Of iemand überhaupt zou merken dat hij weg was. Het was zijn bedoeling om niet op te vallen en gewoon te kunnen verdwijnen wanneer hij maar wou. Alle mensen waren toch hetzelfde, dus hij besteedde geen aandacht meer aan individuen.

X OPEN FOR EVERYONE X

[Izaya’s Japans is voornamelijk straattaal, dus vertaalmachines zullen weinig tot geen effect hebben, ook moet je weten dat hij nu op de vensterbank zit en tegen het raam aanleunt en naar buiten kijkt :3]

Onderwerp: Re: Dore dore... ma mei 02, 2011 1:42 am

Yuki liep over de gangen, haar handen vol met schoolboeken, en om haar schouder was haar gitaartas geslagen. Haar basgitaar woog nogal wat, evenals die boeken. Nou moest ze nog helemaal naar haar kamer lopen ook. Een diepe zucht verliet haar keel, ze wenste dat ze het eens een keer niet zo verschrikkelijk druk had. Ze moest huiswerk maken, leren, oefenen met de band en daarna moest ze zich ook nog eens omkleden en gaan werken in het cafetaria. Af en toe wilde ze dat ze geen verplichtingen had. Dat ze gewoon een dag niets kon doen, alleen maar aan zichzelf hoefde te denken, en niet aan alles en iedereen om haar heen. Yuki wist dat zo'n bestaan haar nou eenmaal niet gegund was, en liep stug door. Ze vroeg zich nog steeds af waarom ze haar schoolwerk weer opgepakt had, terwijl ze het eerder zo hard had laten vallen. Ze wist wel dat het niets zou worden. Ook al zou ze huiswerk maken én leren, een onvoldoende haalde ze toch wel. Het maakte haar weinig uit of ze nou een twee of een vier haalde, met beide kon ze toch niet over. Toch had ze besloten weer voor die vieren te gaan. Ze wist dondersgoed dat als het met school niets zou worden, dat het dan op haar muzikale carrière aankwam. En als dat ook niets zou worden, zag ze een lang, saai leven voor zich in dat stomme cafetaria. Dat was wel het laatste wat ze wilde. Terwijl ze doorliep, merkte ze niet dat één van de kinderen iets op de grond had laten liggen. Ze struikelde eroverheen en donderde op de grond. "Gódver!" riep ze keihard. Al haar boeken vlogen meters verder over de vloer en ze liet een geïrriteerde zucht ontsnappen. Ze wierp even een boze blik op het kind dat zijn speelgoed had laten liggen, waarna ze haar boeken op begon te raken. Die toets morgen kon ze wel vergeten. Ze werd op haar werk verwacht, en ze kon het oefenen met de band niet wéér overslaan. Ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan, dit was alweer de zoveelste keer dat ze was gevallen. Soms bedacht ze zich hoe haar leven zou zijn als ze haar 'gave' niet had gehad. Stukken beter. Nou ja, wat je een gave noemde. Een gave kon je teruggeven als je dat wilde. Yuki beschouwde die zogenaamde gave als een vloek, en haar ouders leken er net zo over te denken. Dat was de reden dat ze hier zat. Door die o zo geweldige 'gave' van haar.

~ Boe! Dx

Onderwerp: Re: Dore dore... ma mei 02, 2011 2:17 am

Een van de kinderen had hun speelgoed laten liggen, wat te verwachten was in een weeshuis. Het zou niet snel als een van de schoonste plekken op aarde worden verklaard, in verband met kleine kinderen die zich binnen het gebouw bevonden. Hij was zelf negentien, dus hij hoefde nog maar twee jaar rond te hangen. Mocht hij dat willen. Waarschijnlijk was hij binnen een paar dagen weer van de aardbodem verdwenen en zou niemand op Degree ooit van zijn bestaan weten.
‘N meisje kwam aangesneld, met een gitaartas op haar rug en boeken in haar armen. Als hij haar zo observeerde, zag ze er niet uit als iemand die snel tijd voor zichzelf nam. Hijzelf deed niet anders. Ze viel over het speelgoed en Izaya rolde zijn hoofd naar achteren met zo’n ‘oef’-gezicht. Dat moest pijn doen. Ze schelde een keer hard met ‘godver’ en keek het kind daarna aan met een ‘die-you-die~’ blik. Een kleine grijns speelde rond zijn mond terwijl hij naar het schouwspel keek. Het was interessant hoe het meisje reageerde, al observeerde hij zulke dingen maar al te graag. “Hazui..” fluisterde hij, wat een afkorting was van ‘hazukashii’ wat gênant betekende, in het Japans.
Hij liep haar kant uit en pakte enkele boeken op. Een aardrijkskunde boek en schrift, een scheikunde boek en een geschiedenis werkboek. Ze verzamelde zelf al de rest. Hij hield de boeken tegen zijn borst aan, wachtend tot het meisje weer op stond. Eenmaal klaar, keek hij haar voor een moment aan. “Is dat niet zwaar?” vroeg hij vervolgens en keek haar aan. “Als je wilt, help ik je wel met dragen,” stelde hij vervolgens voor met een kleine glimlach rond zijn mond. Beetje oneerlijk, want zo was hij helemaal niet. Attent was niks voor hem, maar ja… Soms moest je uit de sleur komen.

Onderwerp: Re: Dore dore... ma mei 02, 2011 3:25 am

Yuki raapte haastig haar boeken op, in de hoop dat niemand haar zag. Nou ja, er was altijd wel iemand rondom je in het weeshuis. Ze hoopte alleen dat niemand die ze kende haar zag, of niemand van haar leeftijd. Ze voelde haar hoofd rood worden, waarom moest dit haar nou altijd gebeuren? Net als die keer toen ze tegen iemand opliep in de gangen. Altijd als ze het net het aller drukst had, gebeurde er dit soort dingen. Ze rolde met haar ogen, die vervolgens dat irritante kind opzocht. Met haar grijsblauwe ogen gaf ze het kind nog een kwade blik, wie haalde het nou in zijn hoofd midden in de gangen je speelgoed te dumpen. Soms had ze zo'n hekel aan die irritante, kleine en ongeorganiseerde kinderen. Soms waren ze leuk, maar ze liepen je altijd, echt àltijd in de weg. Op dit moment wilde ze dat kind van alles aan doen, maar ze wist dat daar alleen maar slechte dingen van zouden komen. Opeens begon dat kind spontaan te huilen. Dat vond ze ook altijd zo irritant aan kleine kinderen. Ook al was het hun schuld, ze begonnen wel altijd te huilen als ze iemand anders iets aan hadden gedaan. Ze zuchtte nogmaals, en besloot dat kind maar te laten voor wat hij was. Ze had enkele boeken opgepakt, maar wist dat ze nog wat miste. Haar aardrijkskunde, geschiedenis en ook haar scheikunde ontbraken nog. Ze krabbelde overeind, en keek recht in het gezicht van een jongen. In zijn handen lagen haar boeken. Ze keek hem even verbaasd aan. "Is dat niet zwaar?" vroeg hij. Yuki knikte even. Shít, hij heeft me gezien! Haar wangen kleurden weer rood. "Als je wilt, help ik je wel met dragen," stelde hij glimlachend voor. Yuki bekeek de jongen even. Hij had zwart haar, en was waarschijnlijk een paar jaar ouder dan haar. Hij zag er nou niet bepaald uit als het type dat meisjes hielp met het dragen van hun boeken. "Eh... Dat zou fijn zijn, dankje," stamelde ze even. Hij mocht er dan niet zo uit zien, het was toch wel aardig van hem. Ze begon alvast te lopen in de richting van haar kamer. Ze wilde hem naar zijn naam vragen, maar ze voelde zich té gegeneerd om ook maar íets tegen hem te zeggen. Lekker dan. Normaal viel ze nooit stil, maar op dit moment kon ze wel door de grond zakken.

Onderwerp: Re: Dore dore... ma mei 02, 2011 4:14 am

Er klonk luid gebrul en gehuil tegenover Izaya, nadat hij de boeken had opgepakt. Blijkbaar dacht dat kind dat hij werd beschuldigd en dat vreselijk was, ook al was het daadwerkelijk zijn schuld. Maar ja, die was zo jong… Natuurlijk begreep die dat nog niet. Het kind liep snikkend weg, nadat hij zijn speelgoed had opgepakt. Hij zou wel denken ‘huilend naar zijn moeder’, maar die had ie hoogstwaarschijnlijk niet. Dan zou hij er niet bij kunnen komen waarom het kind zich op een weeshuis bevond.
Het meisje voor hem bloosde, maar hij had niet het idee dat het door hem kwam. Bijin, dacht hij bij zichzelf. Ze had zwart haar, vrij lang ook. Haar ogen waren grijs van kleur en ergens krijg hij een winter- achtig gevoel bij haar. Dat kwam waarschijnlijk door de koude kleuren van haar kleding, haar en ogen. Grappig. Ze was niet lelijk, maar eigenlijk ging dat niet echt door zijn hoofd op dat moment. Meer haar reactie op wat hij zei en deed, observeerde hij. Hij hield van mensen over het algemeen. Hoe ze dingen deden, hoe ze dachten en wat ze zeiden. Het was interessant. Hun acties en reacties waren vele malen interessanter dan een of ander vies insect die pas ontdekt was. Dat soort dingen begreep hij niet.
“Orihara Izaya,” stelde hij zich voor, terwijl ze doorliepen op weg naar de kamer van het meisje. Vermoedelijk. Pas toen realiseerde hij zich dat hij zijn achternaam als eerst had gezegd, al was hij dat op zich wel gewend. Dat deed hij altijd, gezien dat beleefd was in de cultuur waar hij vandaan kwam. “Maar m’n vrienden noemen me Izaya,” herstelde hij het, voordat ze dacht dat ze hem Orihara moest noemen. Het zou hem niks verbazen als hij ooit iemand tegen kwam die de herseninhoud van een pinda had en hem Orihara ging noemen.