~ Never be alone ~

Onderwerp: ~ Never be alone ~ zo mei 08, 2011 3:37 am

Terwijl hij een liedje floot, liep Mukuro door het bos heen. Zijn handen staken in de zakken van de strakke spijkerbroek die hij aan had. Zijn ogen waren gesloten, terwijl de zon op zijn huid scheen. Het voelde warm en relaxed aan. De meeste mensen zouden echt niet verwachten dat ze achter hem konden vinden. De gaves die hij bezat pasten in feite totaal niet bij zijn uiterlijk. Van een afstandje zag hij er doodnormaal uit. Zolang hij zijn ogen gesloten hield tenminste, aangezien hij anders al snel door de mand zou vallen. Langzaam deed de jongen zijn ogen open. Één rood en één blauw oog kwamen tevoorschijn. Hij had zich nooit geschaamd voor zijn ogen. Het hoorde bij 'm en het hielp hem. Waarom zou hij zich er dan in hemels naam voor gaan schamen? Dat klopte zo niet. Hij glimlachte even toen hij rondkeek en een paar bosdieren angstig wegdoken. Hij wist dat hij een slechte indruk maakte met zijn uiterlijk, maar boeide het hem helemaal niets. Hij rekte zich uit en geeuwde. In de lucht in de geur van water, dus moest hij in de buurt van het meer zijn. Met een tevreden grijns op zijn gezicht liep Mukuro richting het meertje en ging aan de rand van het meer zitten. Hij trok één knie op en leunde er rustig op met zijn arm. Hij balde zijn hand tot een vuist en toen hij zijn hand open maakte, zat er een klein, uit mist bestaande, uiltje in. "Zoek wat gezelschap," mompelde hij tegen het uiltje. De groeide tot het formaat van een kleine dwerguil en vloog daarna weg. Hij wist dat het uiltje mensen zou gaan zoeken die hem gezelschap konden houden. Of ze er blij mee zouden zijn? Dat boeide hem niet veel. Dat was niet zijn probleem immers.

[Iedereen welkom!]

Onderwerp: Re: ~ Never be alone ~ zo mei 08, 2011 10:59 pm

Het lange blonde haar wat langer was dan wat je bij een normaal meisje zou verwachten zwierde mee met de wind. De 2 rode ogen keken wat ongeïnteresseerd voor haar. Ze was zo immers gemaakt. Ze was niet gemaakt met een glimlach op haar gezicht al kon ze wel gewoon normaal glimlachen. Ze was immers een biowapen, gemaakt om te vernietigen, waarom zou ze dan moeten glimlachen. De gedachtes dwaalden door haar hoofd. Ze snapte zoiezo niet eens dat ze zo kon denken. De mensen die haar gemaakt hadden waren dan wel heel slim geweest. Met haar rode ogen vooruit gericht. Liep ze verder. De zwarte jurk die ze aan had zwierde ook mee door de wind. Ze vroeg zich af of hier ook nog boeiende dingen te beleven waren. Haar blik ging dan ook voor even de ruimte rond terwijl ze door liep. Niet veel later kwam bij haar ook een bekende geur haar neus binnen. De geur van water. Het meer was dichterbij dan ze had gedacht. Ze had het gevoel alsof ze nog kilometers moest lopen voordat ze er was. Opeens hoorde ze iets en ze bleef stokstijf staan. Toen er opeens een dwerguiltje tevoorschijn kwam uit mist veranderde haar onderarm binnen seconden in een vlijmscherp zwaard. Haar arm, nou ja het was niet echt een arm meer, sloeg door het dwerguiltje van mist heen. Het diertje verdween en ze bleef naar de plek staren waar ze het beest voor het laatst gezien had. Door haar reflex was het ding nou verdwenen. Ze was veel te alert. Rustig liet ze haar arm zakken en veranderde haar arm weer gewoon naar een hand en onderarm. Ze snoof een keer en liep een paar stappen verder. Toen ze door de struiken heen ging zag ze eindelijk het meer voor haar liggen. Een mooie open plek in het bos was dit. Haar rode ogen vielen echter op een gedaante die bij het meer zat. Was dat uiltje van hem geweest? Ze zette nog een stap dichterbij. Ze kon nu wel goed zien dat het een jongen was. Ze snoof even, maar ze zei nog niks.

Onderwerp: Re: ~ Never be alone ~ ma mei 09, 2011 3:26 am

De zon scheen op zijn iets wat bleke huid. Zijn blauwe en rode ogen waren gesloten. Hij had even geen zin om de aandacht van omstanders te trekken. Zijn houding verkrampte zijn rug, dus liet hij zich op zijn rug vallen en kruiste zijn armen achter zijn hoofd. Zijn ogen waren nog steeds gesloten en hij geeuwde lui. Dit was heerlijk om zo te leven. En hij leefde hier al lang, meer dan tien jaar al. Soms was het best saai, maar hij vermaakte zich buiten het weeshuis wel. Meestal kwam hij zeer laat thuis, áls hij al thuis kwam en niet ergens bleef pitten. Het enige wat hem irriteerde was het aandringen van meisjes. Ze vonden hem geweldig, met zijn twee kleurige ogen en vreemde gaves. Al hielt hij die liever voor zich. Hij werd echt gek van meisjes die dacht lief te zijn tegen hem. Hij had nou niet echt veel interesse in meiden. Niet dat hij homo was of zo, maar hij wilde geen vriendinnetje.
Mukuro's ogen schoten open toen hij door had dat zijn uiltje was vernietigd. Zijn ogen vernauwde zich toen hij overeind kwam en zijn Devil's Eye inschakelde. Alles om hem heen had een specifieke kleur aura en ieder had een eigen energie patroon die ze uitstraalde. Er was maar één ding wat dat niet had. Een meisje, als het al een meisje was. Ze leek niet echt menselijk te zijn. Hij kwam overeind en stopte zijn handen in zijn zakken. Hij had wel zin in een praatje. Echter liet hij zijn Devil's Eye in werking, zodat hij het 'meisje' in de gaten kon houden. Kalmpjes liep hij op haar af. "Jij was diegene die mijn uiltje hebt vernietigd. Waarom?" Zijn stem was volledig neutraal. Hij hielt zichzelf ijzig kalm, terwijl hij er om bekend stond nogal snel agressief te worden.

Onderwerp: Re: ~ Never be alone ~ ma mei 09, 2011 6:42 am

Het meisje met de blonde ogen ook wel Eve genaamd keek naar de jongen die aan de rand van het meer op zijn rug ging liggen. Hij had blijkbaar zijn ogen gesloten zover ze kon zien. Haar gezicht was nog steeds een soort van emotieloos. Ze snoof een keer en haar hoofd draaide zich vervolgens een andere kant op. Ze hoorde namelijk iets tussen de bomen. Haar rode ogen bleven gefocused op het struikgewas. Haar rode ogen waren door dringend. Eve was geen normaal meisje, qua karakter was ze ook niet echt als een meisje. Ze was nou ook weer niet jongensachtig, maar ze had gewoon wat minder emoties. Toen haar scherpe gehoor de jongen hoorde bewegen keek ze zijn kant op. Hij had zeker door dat hier nog iemand was dan alleen hij. Toen de jongen op haar af kwam bleef ze hem gefocused aan kijken. De wind zorgde er nog steeds voor dat haar haar alle kanten op waaide, hetzelfde geldde voor haar zwarte jurk. Toen de jongen dichterbij was gekomen merkte ze zijn 2 verschillende kleuren ogen op. Haar ogen werden voor even groot, waarna ze voor even fronsde. Al snel sprak de jongen en de woorden drongen tot haar door. Het uiltje was dus echt van deze jongen geweest. Ach ja, ze was nogal verrast geweest dus zij kon er niks aan doen dat ze het beest had vermorzeld met een slag. Ze tilde langzaam haar hand op en keek er naar. "het was een reflex en ik had het niet verwacht, zo ben ik nou eenmaal gemaakt". De rode ogen keken weer naar boven en ze liet rustig haar hand weer zakken. "waarom had je dat uiltje gemaakt" zei ze op zo'n neutrale stem mogelijk.

Onderwerp: Re: ~ Never be alone ~ ma mei 09, 2011 7:07 am

Zijn blauwe en rode oog keken het meisje, of wat ze dan ook was, kalmpjes aan. Hij had geen zin om in een gevecht gevangen te worden, dus probeerde hij maar een rustig gesprek aan te knopen. Dan kon hij tenminste een gesprek vermeiden. Het antwoord van het 'meisje', waarom ze zijn uiltje had vernietigd, deed hem zijn wenkbrauw optrekken. Waarom zou je een ongevaarlijk uiltje zoals dat kleine dingetje vernietigen in een reflex? Dan moet je wel heel erg alert zijn op alle dingen om je heen. Wat hem trouwens nog meer interesseerde was dat ze zei dat ze zo nou eenmaal was gemaakt. Ze gaf dus zo ongeveer toe dat ze niet menselijk was.
Echt lang kon hij er niet over nadenken, wat ze stelde hem een vraag. Waarom hij dat uiltje had gemaakt. "Een onderdeel van mijn krachten. Ik gebruik ze meestal om wat gezelschap te laten zoeken," Echt eerlijk was hij niet, maar hij nou niet echt het gevoel dat dit meisje dat door zou hebben. Hij gebruikte zijn mist dieren ook vaker om aan te vallen of om mensen te verwarren. Hij kon elk dier of ding dat hij ooit in zijn leven had gezien namaken van mist. Al waren het maar plaatjes of een opgezet dier, hij kon het namaken. Zijn blauwe en rode oog staarde in haar rode ogen/ "Wie ben je?" Bijna had hij gevraagd wat ze was, maar die vraag hield hij maar even voor zich.

Onderwerp: Re: ~ Never be alone ~ ma mei 09, 2011 7:25 am

Eve keek de jongen met een nog kalme blik aan terwijl ze wat aan haar lange blonde haar begon te frunniken. Haar ogen waren vooral op zijn ogen gericht. Ze had namelijk nog nooit zo'n mens of iniedergeval jongen gezien. Was hij ook een of ander ding gemaakt door wetenschappers? Die vragen waren vooral in haar gedachtes te vinden. Eve staarde heel vaak, maar omdat ze gemaakt is heeft ze eigenlijk geen manieren geleerd. Ze bleef dan ook zonder dat ze uberhaupt wist dat het onbeschoft was naar hem staren. Een paar keer knipperde ze en keek ze soms even weg, omdat door haar goede gehoor ze meer dingen hoorde dan een normaal mens zou kunnen. Toen ze uiteindelijk dan de stem van de jongen hoorde keken de 2 rode ogen hem weer aan. Ze luisterde geïnteresseerd naar zijn woorden. "meestal... dus je gebruikt het ook voor andere dingen??" zei ze met nog steeds een kalme toon in haar stem. Waarschijnlijk had de jongen wel andere dingen waarvoor hij die mist dingen gebruikte. Eve was zo dom nou ook weer niet. Even later voordat zijzelf nog wat kon vragen of zeggen kwam er een vraag. Een vraag die altijd wel werd gevraagd. Ze snoof "Eve.. ik ben Eve" zei ze op een normale toon. "en wie ben jij??" en ze keek hem iets wat nieuwsgieriger aan. Ze zat nog wel dicht tegen een emotieloos gezicht aan. Maar het was nou ook weer niet dat ze nooit eens een emotie op haar gezicht kreeg. Haar blik ging vervolgens langs de jongen naar het meertje. Ze leek een schaduw te zien in het water waar ze naar bleef staren.