Aankomst..

Ichiro slenterde door de gang, zijn tassen met zich meesjouwend. Voor de deur van de slaapkamer van de jongens bleef hij even staan. Met een gezicht waarop geen enkele uitdrukking was af te lezen, keek hij achterom, om te zien of zijn vriend er al aankwam. Eindelijk kwam hij de hoek om. "En ik dacht dat ik langzaam liep," zei hij droog. Daarna duwde hij de deur met zijn voet open. Hij liep naar binnen en stapte opzij, weg van de deuropening, maar zijn voet nog steeds tegen de deur, zodat deze niet voor Yukio 's gezicht zou dichtklappen.
Toen ook Yukio eindelijk binnen was, haalde hij zijn voet weg, schopte aan de andere kant van de deur en de deur sloeg met een harde klap dicht. Ichiro keek een paar tellen lang droog naar de dichte deur, daarna draaide hij zich om en liep naar het bed, dat van hem moest zijn. Het was netjes opgemaakt en het zag er allemaal schoon uit. Maar dat zal niet lang meer duren, bedacht Ichiro verveeld. hij gooide zijn tassen op het bed en ging er daarna zelf ook op liggen. Hij staarde nu een paar minuten naar het plafond. Het was wit en verder nogal saai. Er hingen een paar lampen in het midden, maar dat was het ook wel. Oja, en een vlieg die het daar kennelijk wel lekker vond zitten.
Na een zucht liet Ichiro zich weer naar voren vallen. Zo kon hij de rest van de kamer bekijken. Die zag er ook niet echt bijzonder uit. Gewoon een hele hoop van dezelfde soort saaie bedden, een planken vloer, ramen en natuurlijk de deuren. Ichiro nam aan dat er achter een ervan de badkamer moest zitten. Die zou waarschijnlijk net zo saai zijn als de rest hier. Hij vroeg zich af waar de andere jongens zouden zijn. Die zaten vast allemaal ergens anders. Wat boeide het ook eigenlijk. Hij vond het juist wel fijn dat ze nu de enige twee in deze kamer waren, lekker rustig.

Yukio liep net achter Ichiro aan. 'En ik dacht dat ik langzaam liep,' zei hij uit het niets. Yukio haalde hem in, en gooide zijn arm rond de jongen, en hield zijn lichtblauwe ogen op hem gericht. "Dat is omdat ik achter je aanliep," Grijnsde hij lichtjes. Yukio probeerde niet in gedachten verzield te geraken, het zou hem nogal in meoilijkheden kunnen brengen. Soms kon Yukio die Ars Manga van hem zo vervloeken. Hij haalde even zijn hand door zijn eigen haar, waardoor de rode punten beter zichtbaar werden. Toen ze de kamer binnen waren liet Yukio zijn rugzak, en 2 koffers op zijn bed vallen, en ging naast Ichiro zitten. Met zijn blik op de muur gericht, liet hij zijn hoofd zakken op zijn vriend's schouder, terwijl de zwartharige jongen in zijn rugzak naar een Ipod greep. Omdat er niemand was, liet hij zijn oordopjes maar achterwege. Terwijl zijn hand snel over het scherm raasde, had hij al een liedje in gedachten. "Akeboshi - Wind(Klik)" Zei hij vriendelijk terwijl de jongen naar Ichiro keek. Zachtjes zong zijn stem mee met de muziek.
Cultivate your hunger, before you idealize
Motivate your anger, to make them all realize
Climbing the mountain, never coming down
Break into the contents, never falling down

My knee is still shaking, like I was twelve
Sneakin' out the classroom, by the back door
A man railed at me twice though
But I didn't care
Waiting is wasting, for people like me

Don't try to look so wise
Don't cry 'cause you're so right
Don't dry with fakes or fears
'Cause you will hate yourself in the end

Don't try to look so wise
Don't cry 'cause you're so right
Don't dry with fakes or fears
'Cause you will hate yourself in the end
You say, dreams are dreams
I ain't gonna play the fool anymore
You say, 'cause I still got my soul
Take your time baby
Your blood needs slowin' down
Breach your soul to reach yourself before you gloom
Reflection of fear make shadow of nothing
Shadow of nothing
You still are blind if you see winding road
'Cause there's always straight way to the point you see

Don't try to look so wise
Don't cry 'cause you're so right
Don't dry with fakes or fears
'Cause you will hate yourself in the end

Don't try to look so wise
Don't cry 'cause you're so right
Don't dry with fakes or fears
'Cause you will hate yourself in the end

Don't try to look so wise
Don't cry 'cause you're so right
Don't dry with fakes or fears
'Cause you will hate yourself in the end

'Cause you will hate yourself in the end
'Cause you will hate yourself in the end
'Cause you will hate yourself in the end



Fluisterde hij, en toen hij eindigde, plantte Yukio een kus op Ichiro's wang. En ging toen op zijn rug liggen. Met zijn vriend rechtopzittend, naast hem. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht, bij het zien van zijn -zoals altijd- emotieloze uitdrukking. "Kan er dan nog een lachje vanaf?" Grijnsde hij lichtjes gemeen. Terwijl zijn azure ogen, de vlieg op de muur aankeken. 'Val Dacht hij, en die vlieg viel van de muur af. Altijd wel eens grappig, zoiets doen.

Terwijl Ichiro de kamer bestudeerde, was Yukio naast hem komen zitten en legde zijn hoofd op de schouders van zijn vriend. Ichiro keek hem even, droog aan. Maar richtte zijn blik daarna weer op de muur aan de andere kant van de slaapzaal. Daar staarde hij een poos naar, terwijl Yukio ondertussen zijn ipod uit zijn zak had gehaald. Voordat Yukio iets had gezegd, wist Ichiro al welk nummer zo meteen uit het apparaat zou komen. "Akeboshi - Wind(Klik)," zei Yukio, al was dat eigenlijk overbodig. Het was een van hun favoriete nummers. Yukio zong zachtjes mee, maar Ichiro zei niets, ook al kende hij het hele nummer uit zijn hoofd. Hij voelde hoe de azure blauwe ogen hem aankeken en keek terug. Al leken zijn gedachten heel ergens anders te zitten.
Toen het nummer afgelopen was, gaf Yukio een kus op de wang van zijn vriend. Die keek hem nog steeds even droog aan. "Kan er dan nog een lachje vanaf?" vroeg hij met een lichtelijk gemene grijns. Ichiro keek hem zonder een enkele emotie aan. Vanuit zijn ooghoek zag hij hoe de vlieg – die kennelijk van het plafond naar de muur was gevlogen – er nu vanaf viel. Veel mensen hadden zich waarschijnlijk verbaasd afgevraagd hoe dat kon, maar hij wist dat zijn Yukio dat soort dingen nogal grappig vond en Ichiro negeerde het verder gewoon.
Na een paar seconde naar Yukio te hebben gestaard, mompelde hij iets onverstaanbaars en nu was het zijn beurt om z’n hoofd op de schouders van Yukio te leggen. Maar lachen, dat deed hij niet. Hij wist niet eens of hij dat nog wel kon. Het leek eeuwen geleden dat hij voor het laatst gelachen had. Hij schudde zijn hoofd zacht heen en weer om opkomende gedachtes te verjagen. Om vervolgens weer naar de witte muur te staren.

Yukio grinnikte, Ichiro was toch zo’n emotieloos joch. Maar misschien was dat hetgene dat hij het liefste van zijn vriend had. Toen hij terug rechtop ging zitten, leunde Ichiro tegen hem aan, waarop Yukio zíjn hoofd op dat van hem legde. Opeens mompelde zijn vriend wat. ”Wat was dat?” Vroeg hij droogjes. Het was niet de eerste keer dat Ichiro onverstaanbare dingen begon te zeggen. Toch lachte hij nog steeds niet, het was ook niet ongebruikelijk dat hij geen enkele emotie toonde. Al voelde Yukio meestal wel wat Ichiro bedoelde.
Daar zaten ze dan, al een tijdje, in stilte, met wat muziek op de achtergrond. Het was gelukkig lekker rustig, niemand die hun stoorde. Want velen anderen gingen nogal vreemd kijken als ze een gay koppel zagen. Alsof ze vies waren, er niet bij hoorden. Yukio zuchtte lichtjes, en probeerde aan niks te denken, meestal lukte dat wel aardig, maar als het zo stil is was dat nogal moeilijk. Maar een geluid schudde hem wakker, de deur ging open, en een andere jongen kwam binnengewandeld. Hij pakte zijn tas, terwijl de vreemde jongen Yukio en Ichiro vreemd aan keek. [color:2cd9=:white]”Had je wat?” Vroeg Yukio verveeld, maar de jongen liep gewoon in stilte weg. ’Die rotkinderjtes ook’ Dacht hij en keek terug rechtop, met zijn vriend op zijn schouders rustend. Hij greep met zijn andere hand naar zijn mobiel. ‘Goed aangekomen? X’ Stond er, het was een van zijn vriendinnen, die wel nog ouders had. ‘Yep, Ichiro en ik zitten in de slaapkamers, hier is het rustig. ;3’ Stuurde Yukio terug, en stopte hem dan terug in zijn broekzak. Hij keek een beetje verveeld rond. ”Zijn we van plan om nog wat te doen, of gaan we de hele dag hier blijven zitten?” Grijnsde hij, terwijl hij wachtte op een antwoord.
(Precies 300 woorden ;3)

[mag ik er bij? alleen komt Kato niet door de deur...]

Kato klauterde door het raam. - Door de deur was hij nog nooit gegaan en was hij voorlopig ook nog niet van plan - Tot zijn verbazing was de kamer niet leeg. Hij tweifelde erover om zich weer naar beneden te laten vallen maar besloot toch maar naar binnen te klimmen. Hij keek beide jongens één tel aan en slenterde toen met zijn handen in zijn broekzakken naar een kast. Het was een nachtkastje van een van de andere jongens. Kato snoof eens. Chocola. Ah, daar had hij wel zin in. Hij trok zomaar een la open en greep de reep er uit. Half opgegeten. Ach, dat boeide hem toch niet. Hij haalde zijn schouders op en trok het papier eraf. Vervolgens werkte hij de reep in zijn geheel naar binnen. Hij kneed de verpakking tot een prop en smeet deze behendig in de prullebak aan de andere kant van de slaapkamer. Kato schatte naar de karakters van de jongens. De jonge met de spitste kin leek hem een doorzetter. De andere jongen zag er wat onbenullig uit op het eerste gezicht. Maar kato was nou eenmaal niet echt een ster in mensen kennis. Hij sprong op een willekeurig bed, greep een willekeurig blad en begon er door heen te bladeren. Het bleek een game blad te zijn. Lekker boeiend. Hij liet het blad nochalant naast zich vallen. Hij kon toch niet lezen, waarom dan in een blad bladeren? De jongen met het spitse gezicht begon wat met zijn mobieltje te klooien. Daarna vroeg hij iets aan de andere jongen. Kato hoorde zijn maag knoren en sprong weer op. Hij liep nu naar een kastje aan de andere kant van de slaapkamer en trok deze open. Hij pakte er een zak chips uit. Cheese. Niet zijn favouriete smaak. Hij slenterde naar de jongens en hield de zak richting hun. "Iemand?" Toen de chips op was liep hij weer naar een andere kast en haalde er een oude boterham uit. Het zag er vast raar uit. Het leek er op dat hij op de gok laatjes opende maar iedere keer zat er toch wat in. Of deze jongen kende alle kastinhouden uit zijn kop of zijn gave had er iets mee te maken. Kato plofte voor de tweede keer op een bed. Dit keer een net opgemaakt bed. Iets dat zeldzaam was in de kamer. "Wie zijn jullie eigenlijk? Lui van deze.. tja... hoe zal ik het zeggen? Gevangenis ofzo..." zei hij nochalant terwijl hij een hap nam van de oude boterham. "Ik bedoel. Het is toch zo? Ze sluiten je hier op want je mag niet zomaar weg... lekker dan. Zou ik nooit overleven. Respect hoor. Ik was hem al lang gepeerd..." toen keek hij hun aan. Er verscheen een grijns op zijn gezicht. "Ow, wacht eens. Jullie zijn zeker nieuw hier? Sterkte er mee." zei hij vriendelijk maar er zat ook een spoortje brutaal in zijn stem.

"Wat was dat?" vroeg Yukio na wat gemompel aan te horen. Hij glimlachte terwijl hij dat vroeg. Waarschijnlijk verwachtte hij geen eens een antwoord. Dat was zo fijn aan zijn vriend. Yukio wist altijd wat hij voelde en dacht, ondanks dat hij dat niet liet merken.
Een tijdlang zaten ze zo stil voor zich uit te staren. De muziek van Yukio 's mobiel stond nog steeds aan. Toen ging er ineens een deur open. Een jongen kwam binnen. Hij pakte een tas, keek hen afkeurend aan en liep toen weer zo snel mogelijk weer weg. "Had je wat?" vroeg Yukio nogal verveeld. Ichiro nam niet eens de moeite iets te zeggen en keek het joch alleen droog aan.
Even later kwam er nog iemand binnen. Hij kwam alleen niet door de deur, maar door het raam. Hij begon wat te rommelen in een van de nachtkastje en haalde er een stuk chocola uit. Daar begon hij van te eten. Even keek Ichiro hem aan, zonder enige emotie op zijn gezicht te vertonen, maar daarna keek hij weer naar Yukio. Want terwijl Ichiro nog steeds met zijn hoofd op Yukio 's schouder lag, pakte deze zijn mobiel en begon te smsen met een van zijn vriendinnen. Ichiro wist dat zijn vriend niet zonder mobiel zou kunnen. Zelf had hij er geen een. Daar had hij geen geld voor. Het weinige geld dat zijn vader verdiende ging voor het grootste gedeelte op aan drank. Maar dat maakte nu allemaal niet meer uit. Weer schudde Ichiro al zijn gedachte uit z'n hoofd. Hij keek naar wat Yukio zat te smsen: 'Goed aangekomen? X' 'Yep, Ichiro en ik zitten in de slaapkamers, hier is het rustig. ;3' Daarna stopte Yukio het ding weer in z'n broekzak. "Zijn we van plan om nog wat te doen, of gaan we de hele dag hier blijven zitten?" zei hij uiteindelijk grijnzend. Ichiro wilde net antwoorden, toen de jongen op hen afkwam. "Iemand?" vroeg hij en hij hield de zak chips in hun richting. "Nee dank je," zei Ichiro. Ook in zijn stem was geen enkele emotie te herkennen. De jongen ging verder opzoek naar wat eetbaars. Ichiro vroeg zich af of dat het er hier altijd zo aan toeging en iedereen dingen van elkaar pakte, of dat deze jongen gewoon in de spullen van anderen zat te kijken en andermans voedsel zat op te eten. In ieder geval wist de jongen wat hij deed.
De vreemde jongen ging op een bed zitten en keek hen aan. "Wie zijn jullie eigenlijk? Lui van deze.. tja... hoe zal ik het zeggen? Gevangenis ofzo..." vroeg hij. "Ik bedoel. Het is toch zo? Ze sluiten je hier op want je mag niet zomaar weg... lekker dan. Zou ik nooit overleven. Respect hoor. Ik was hem al lang gepeerd..." ging hij rustig verder. op dat moment wist Ichiro dat deze jongen dus helemaal niet van het weeshuis was. Nu haalde hij zijn hoofd van de schouder van z'n vriend af. Toch gaf hij nog geen antwoord. Hij kreeg er overigens toch geen kans voor, want het vreemde joch ging gewoon verder met z'n geklets. "Ow, wacht eens. Jullie zijn zeker nieuw hier? Sterkte er mee," zei hij brutaal en vriendelijk. Ichiro keek Yukio aan. Hij vond dat zijn vriend maar wat moest zeggen.

Opeens kwam er nóg een vreemde jongen binnen, maar dan via het raam. Hij begon zomaar door iedereens spullen te snuffelen.
Uit eentje grabbelde hij een reep chocolade, haalde het papier eraf, en propte hem naar binnen. Toen zette hij zijn zoektocht verder. Hij sprong op een bed, en nam een tijdschrift in handen, aan de snelheid dat de jongen erdoor bladerde, had Yukio bijna het idee dat hij niet kon lezen. Opeens trok hij nóg een la open, die hij open liet staan, nadat hij een zak chips uithaalde. ’Ga even dicht’ Dacht Yukio lichtjes geërgerd, en de la ging met een harde klap dicht. De vreemde jongen kwam recht voor Yukio en Ichiro zitten. ‘Ook wat’ Voreg de jongen. Yukio schudde van nee. Toen ging zijn mobieltje weer, hij haalde het boven en las het berichtje ‘Als wat leuke mensen ontmoet? X’ Hij schudde afkeurend zijn gezicht. ‘Nope, alleen een joch dat ons vaag aankeek, en nu zit er eentje recht voor ons, wat door iedereen zijn spullen te zoeken >>’ Reageerde Yukio erop. ”Hey, Je bent zelfs niet van hier, blijkbaar, waarom zou je dan in godsnaam hier even eten gaan stelen” Riep Yukio hem toe. Lichtjes geërgerd keek hij naar de jongen aan. Hij was al van plan wat hij zou gaan doen. Zijn gedachten stuurden de wereld. ’Matras omhoog, Vreemde jongen valt naar beneden. Dan valt de overige chips over zijn hoofd… Yukio grijnsde en haalde zijn naald tevoorschijn. Daarmee prikte hij in zn nek en wenste een hond.. een gemene. Yukio toverde een gemene grijns op zijn gezicht. Niet iedereen moest zomaar door spullen snuffelen, de volgende keer, zou diejongen wel een 2x nadenken voor hij in andermans spullen zou gaan zoeken.

[ff een vraagje. Wat Yukio denkt gebeurd, maar wat als het gene waaraan hij denkt ineens niet meer bestaat? bijv. het matras van zonet ineens was verbrand?]

De jongen die niks zei bleef niks zeggen. De ander zei ook niks. Er veranderde dus niet erg veel. Toen Kato chips aan bood bleken ze toch nog wel te kunnen praten. Maar veel zinnigs wat het niet. Beide hoefde ze niks. ”Hey, Je bent zelfs niet van hier, blijkbaar, waarom zou je dan in godsnaam hier even eten gaan stelen”[b] Kato keek de jongen even aan. [b]"Nou, omdat ik honger heb en zij echt niks gaan geven. Trouwens ze gooien het anders toch weg... doen ze altijd." zei hij nonchalant. Het was zo simpel. Hij had honger dus ging hij wat eten. Duidelijk als wat. Kijk, als er geen eten is moet je iets doen om het te pakken zien te krijgen. Aangezien mensen nou eenmaal niks delen en er altijd geld voor hebben blijft er niks anders over om het te stelen. Tja, of de vuilnisbak plunderen maar dat eten is meestal al bedekt met ratten, katten en duiven. Ineens kwam het matras omhoog waar hij op lag. Kato trok zijn wenkbrauw omhoog. Wat gebeurde er nu weer? Het was niet moeilijk om te bedenken dat een van de jongens de schuldige was. Ze zaten hier tenminste niet voor niks. Kato viel er af en lande behendig met zijn voeten op de grond. Hij had ook het matras in de fik kunnen steken maar dit leek hem handiger. De zak chips viel. Gelukkig was die al leeg. Nou ja, op wat kruimels na. Kato veegde het van zich af. Toen prikte de jonge in zijn eigen nek. Verbaasd trok Kato zijn wenkbrauw omhoog. Wat was dat voor vage… hoe noemde ze dat ook al weer? Emo? Nou ja, lekker belangrijk. Er kwam een hond door de deur gewandeld. Een doberman. Kato keek naar het beest en daarna naar de nekprikker. ”Das interessant” Het beest was alleen boos. Nou ja, het gromde. Zoals ze zo vaak deden. De nekprikker kon dus een hond oproepen. Misschien nog wel wat meer dingen. Kato hield er niet zo van om met zijn gaves te lopen pronken. Dan was het geen verassing meer. Het beest kwam naar hen toe. Kato kreeg het vermoede dat het dier tegen hem zou keren en misschien wel aan zou vallen. Toen viel de hond hem aan. Maar vlak voordat het dier zijn kaken om Kato’s hand had vloog de hand vlam. Geen grote vlam, te klein om door de jongens te kunnen zien maar groot genoeg om de hond te verjagen. Piepend met zijn staart tussen zijn benen en een verbrande bek rende het beest de deur weer uit. Die jonge was niet de enige die flauwe spelletjes kon spelen. ”Ik geloof niet dat huisdieren zijn toegestaan. Maar goed. Waar was dat nou weer voor nodig?” zei hij droog.

Ichiro keek z'n vriend even aan. ”Hey, Je bent zelfs niet van hier, blijkbaar, waarom zou je dan in godsnaam hier even eten gaan stelen,” zei Yukio en hij grijnsde nogal gemeen. Ichiro wist dat de onbekende jongen het best snel weg kon gaan. Die grijns voorspelde niet veel goeds. Rustig liet hij zijn blik naar de jongen met het oranje-bruinige haar gaan. "Nou, omdat ik honger heb en zij echt niks gaan geven. Trouwens ze gooien het anders toch weg... doen ze altijd," zei hij nonchalant. Die zat nog steeds alsof er niets aan de hand was en dat was in zijn geval nu ook zo. Hij kende zijn vriend natuurlijk niet en wist ook niet welke krachten hij bezat. Misschien zou Ichiro een soort van medelijden moeten tonen of net als Yukio gemeen moeten lachen, maar hij voelde helemaal niets.
Vanuit zijn ooghoek zag hij ondertussen hoe Yukio zich al concentreerde en iets pakte. Ichiro wist maar al te goed wat dat was en wat hij ermee ging doen. Het enige wat voor hem nog onbekend was, was waaraan Yukio nu dachten wat er zou gaan gebeuren met de derde jongen, die nog steeds op het bed zat dat niet van hem was. In ieder geval duidelijk was dat de gedachtes van Yukio niet erg vriendelijk waren. Ichiro besloot maar rustig te gaan kijken naar wat er zou gaan volgen.
Ineens vloog het matras van de jongen tegenover hen omhoog. Hij sprong er behendig af. En terwijl hij de chipskruimels van zich afveegde, kwam er een nogal valse hond aan, die begon te grommen naar hem. Wie anders? Het was wel duidelijk dat deze hond door Yukio hierheen was gewenst. De hond rende naar de hand van de jongen, maar op de een of andere manier had deze iets in of aan zijn hand waar de hond behoorlijk bang van was, want die rende nu met de staart tussen zijn benen het vertrek uit. Ichiro dacht iets van vlammen in zijn bek te zien. vreemd. Hij vroeg zich even af wat er nu met die hond zou gebeuren. Misschien zou hij net zo plotseling als hij gekomen was, weer in het niets verdwijnen. In gedachte staarde Ichiro een tijd naar de deuropening, zonder een enkele emotie natuurlijk. ”Ik geloof niet dat huisdieren zijn toegestaan. Maar goed. Waar was dat nou weer voor nodig?” zei het vreemde joch nu droog. Dit haalde Ichiro uit zijn gedachte. Hij keek zijn kant op en haalde een wenkbrauw op. "Goh, en ik maar denken dat je hier niets van wist, dat is dus niet waar, want de regels ken je kennelijk wel," antwoordde hij droog. Hij wachtte een paar tellen op een reactie, maar niet lang genoeg voor een antwoord. "Mij lijkt trouwens de enige goede reden waar voor hij dit heeft gedaan,"hij wees naar Yukio, "dat hij je niet mag en het liefst wil dat je ophoepel. Tenminste dat lijkt me logisch." Eigenlijk was hij niet echt van plan zich met dit flauwe spelletje, dat het nu werd, te bemoeien en deze opmerking kwam helemaal uit het niets. Maar nu deze gezegd was, bleef hij de jongen emotieloos aanstaren en liet de rest weer aan Yukio over.

De jongen, was blijkbaar niet erg onder de indruk van Yukio's kracht... maar hij had nog helemaal niet veel gezien, toch besloot de zwartharige jongen niks te doen, tot niet toe toch niks. Hij hield ervan, een kleine ruzie, iets op iemand zijn hoofd laten vallen, dat was allemaal grappig. 'Nou, omdat ik honger heb en zij echt niks gaan geven. Trouwens ze gooien het anders toch weg... doen ze altijd' Antwoorde de vreemdeling. "Als je dan maar weet dat je uit ónze spullen moet blijven." Snapte hij. Het was nooit een goed idee Yukio kwaad te krijgen, maar hij hield zich in. 'Das interessant' Zei de jongen toen Yukio een hond opriep. Maar die rende weg... Vuur? 'Ik geloof niet dat huisdieren zijn toegestaan. Maar goed. Waar was dat nou weer voor nodig?' Yukio zweeg even. "Laat het duidelijk zijn, dat je niet zomaar in mensen hun spullen mag zitten." Zei hij in een zoete stem. 'Goh, en ik maar denken dat je hier niets van wist, dat is dus niet waar, want de regels ken je kennelijk wel,' Zei zijn vriend. Zijn cyane ogen gingen naar hem toe. 'Goh, de eerste keer dat hij iets zegt, in een discussie' Ging door Yukio's gedachten. Nee. Hij mocht nu niet aan iets denken, hij mocht niet. 'Mij lijkt trouwens de enige goede reden waar voor hij dit heeft gedaan, dat hij je niet mag en het liefst wil dat je ophoepel. Tenminste dat lijkt me logisch.' Ichiro wees naar hem. Hij grijnsde gemeen, en knikte toen. "Yep, maar als jij dat niet doet, doe ik het uiteindelijk wel hoor. Als ik maar niet bij zo'n nonchalant joch als jouw moet zitten." Antwoorde hij. Hetgene waar De jongen het minst tegen kon, waren wel jongens die dachten dat ze álles konden doen zonder maar iets van emotie te tonen, over wat ze doen. Al wa dat bij Ichiro ander... hij hád gewoon geen gevoelens. Maar Yukio had 't wat koud, en dorst. Dus hij prikte weer in z'n slagader, en wenste lekkere kopjes chocolademelk in de la van zijn nachtkastje, voor hem en Ichiro. Hij opende die lade, en begon te drinken. In stilte.

Ichiro zag hoe zijn vriend gemeen lachte toen hij naar hem wees. "Yep, maar als jij dat niet doet, doe ik het uiteindelijk wel hoor. Als ik maar niet bij zo'n nonchalant joch als jouw moet zitten," zei die. Ichiro wist dat hij niet goed tegen jongens konden die zo koeltjes deden. De naald werd weer tevoorschijn gehaald en Yukio prikte voor de tweede keer vandaag in zijn nek. Even vroeg Ichiro zich af wat hij nu weer zou wensen. Eerst dacht hij nog dat Yukio weer iets bij die vreemdeling ging doen, maar toen trok hij rustig het laadje open van zijn nachtkastje en haalde er twee kopjes chocomelk uit. Ichiro hield zijn hand op en plotseling had hij de beker met chocolademelk in zijn handen. Het leek zomaar te verschijnen, maar in werkelijkheid was het met lichtsnelheid naar zijn hand gevlogen. Samen dronken ze rustig en in stilte hun kopjes leeg. Daarna stond Ichiro op en liep naar zijn tas. Die ritste hij open. Een voor een haalde hij er spullen uit en legde ze naast de grote tas op de grond. Zijn rugzak had hij al tegen zijn nachtkastje op de grond gelegd. Veel had hij niet bij zich. Hij had over het algemeen ook niet veel bezittingen. Hij stopte wat spulletjes weg, maar het meeste stopte hij uiteindelijk weer terug in zijn tas, die hij dichtritste en onder zijn bed schoof. Omdat zijn bed eigenlijk iets te laag was, moest hij het laatste stukje met een paar flinke trappen eronder krijgen. Toen hij daarmee klaar was, liep hij in de richting van de deur die de kamer uitging. Voor hij naar buiten liep, keek hij nog even of Yukio zijn voorbeeld zou volgen. Hij had zelf namelijk nooit zo veel zin in de flauwe ruzies van Yukio met anderen. Daarna liep hij weg. Hij liet de deur open staan. Waarschijnlijk zou Yukio hem zo wel volgen.