A little big problem

[liever wéér één iemand ]

Kato rende. Struikelde. en krabbelde weer overeind. Overhaast veegde hij de bladeren en modder van zijn broek en rende alweer verder. Angstig achterom kijkend alsof hij gevolgd werd. Hij hield pas stil toen hij midden in het bos was. Hijgend liet hij zichzelf tegen een boom aan vallen. "damm.. damm... DAMM!" dat laatste galmde door het bos. Nijdig keek hij om zich heen. Als hij stil wou zijn moest hij vooral zo blijven schreewen. Als een opgejaagde hond keek hij weer om zich heen. Hij snoof eens maar kon niks verdachts vinden. Zijn ogen bleven oplettend om zich heen staren. Zijn oren speurde de omgeving af op zoek naar een verdacht geluid. Zijn neus bleef allert op iedere geur. Dit is zinloos dacht hij waarom zo'n eind op de vlucht voor iets dat jou niet achterna zit maar in je zit? "NEEEEEEEE" schreeuwde hij. Hij was het duidelijk niet eens met het feit dat er iets in hem zat. Zijn handen verandere in vlammende dingen. Als een bezetende vuurde hij ze af. "Ik. Wil. Dit. NIET!" schreeuwde hij nog eens. Nog steeds met vlammende handen greep hij naar zijn hoofd. Hij kroop in elkaar alsof hij pijn had. Dit allemaal klinkt wat onduidelijk.
Ik zal je vertellen wat vooraf ging.

Kato slenterde wat door de tuintjes. Hij was er niet echt bij met zijn hoofd. Er waren dingen bezig. Dingen met hem. Hoe vaak was hij nou op de ene plek in slaap gevallen om vervolgens op een geheel andere plaats wakker te worden? Hoe vaak droomde hij dat hij een beest was? En hoe vaak werden die dromen alsmaar echter? Hij wou het niet. Hij wist het wel, ergens, ver weg, wist hij dat het geen dromen waren. Maar daar durfde hij niet aan toe te geven. Hij wou geen beest zijn. Hij was Kato, geen dier of een of ander imbeciel. Hij was die toffe gozer waar je voor moest oppassen. Een van de heersers op de straten. De daklozen en zwervers hadden respect voor hem. Hij was dé jongen met de vuur handen. Daar wou je geen ruzie mee maken. Hij was de jongen die bliksemsnel mensen kon beroven. Zonder pardon dingen stal en er altijd mee weg kwam. Hij was de beste in free runnen en zeer gezocht door boze winkelieren. Hij zwierf van kinds af aan al op straat dus niemand die hem miste. Dus hij bestond officieel niet. Hij had geen pastpoort. Geen bewijs dat hij Kato was. Ze hebben hem nooit in een kindertehuis gekregen en dat zouden hun ook nooit lukken zolang hij niet bestond. Officieel woonde hij ook niet op Degree. Alleen was hij er wel. Op straat wist hij alle plekjes, alle vluchtwegen en de beste trucjes. Hij was de beste onder de straatgangs en toch terroriseerde hij de boel niet. Hij bleef zichzelf, en leefde voor zichzelf. Richtte geen club op om chaos te veroorzaken. Zo'n type was hij niet. Hij wou alleen maar overleven. En toen kreeg hij ineens dit. Dat vuur afschieten en creaties van vuur maken had hij geacpeteerd. Dat was handig. Maar die dromen... Nee, dat wou hij niet. Hij hoefde geen monster te zijn. Hij wou gewoon een mens zijn. Desnoods met een vuurgave. Maar hij wou niet zo'n freak zijn die zich in...in... hij durfe er niet eens aan te denken. De stoere jongen had zijn doodsangst gevonden. Iets waar hij al de hele tijd voor op de vlucht is. Maar dat is moeilijk als het gene waarvoor je vlucht, in je zit.

Zuchtend ging hij tegen de boom aanzitten. Waarom moest alles toch een extra schepje wanhoop hebben? Waar had hij dat nou aan verdiend? Hij kende mensen die zich goed konden veranderen. Misschien moest hij die eens vragen ofzo. Maar dat zag hij al helemaal niet zitten. Dan zou hij alleen maar toegeven aan iets dat hij voor zich zelf probeerde te verbergen. Zometeen werd hij ook zo'n freak met een staart en oren! Hoe kon hij dan ooit nog leven? Hij grauwde en sloeg toen van schrik zijn handen voor zijn mond. Zometeen nam dat wezen hem nog over! Hij maakte weer een vlam. Een vlam die alsmaar groter werd en uiteindelijk in een klein, hagedis achtig beestje, veranderde. "Jij vind het niet erg om van uiterlijk te veranderen, jij bent maar een vlam." beledigd beet het beestje in kato's neus. "oké dan... een vlam met een ziel? Beter?" het beestje knikte en nestelde zich in zijn schoot. Zonder dat hij het ooit beseft had was dit wezen altijd al bij hem geweest. Toen hij als kind op de staart leefde had hij vaak een "vuurvriendje" gehad. Nu besefte hij pas dat dat geen verzinsel was geweest. Dit wezentje hoorde bij hem, beschermde hem, was van hem. Kato liet zijn handen door de vlammen gaan en sloot zijn ogen. Met dit diertje, die nog steeds geen naam had, voelde hij zich weer zichzelf. Eindelijk tot rust gekomen viel hij in slaap met het vuruhagedisje over zich heen laten lopend.

[normaal zijn ze nooit zo lang hoor. Was gewwon drie weken te druk om te schrijven, tja dan krijg je ineens een insspi explosie xD]

Zachte zonnestralen schenen door de hoge ramen. Een lichte bewolking voorkwam het zicht op een diepblauwe lucht. De bomen zwaaide heel zachtjes van de ene naar de andere kant terwijl de blaadjes wuifden. Vogels sprongen haastig van de ene op de andere tak om vervolgens de boom te verlaten, gevolgd door grijs/blauwe ogen. Leigh was echt jaloers op de dieren. Elke dag was voor hun bijna hetzelfde als ze die nog geheel door mochten maken. En toch gingen ze er vol energie de volgende dag tegenaan. Waarom? Instinct? Omdat ze niet verder dachten, maar omdat ze blij waren de volgende dag nog mee te mogen maken? Dat zou een instelling zijn die bij haar goed van pas zou komen. Leigh dacht namelijk wel verder. Waar deed ze het allemaal voor? Wat had het voor zin, deze krachten? Wat had het voor zin om naar school te gaan, wat ze al weigerde, als je deze krachten had? Waarvoor moest je eigenlijk leven? Om op een onverwacht moment het loodje te leggen zodat alles voor niets is geweest? Je geeft je lichaam terug aan de aarde, maar ge- en verbruikt veel meer waardoor je eigenlijk niet genoeg terug geeft. Oh, daar ging ze weer. Leigh rukte haar bijna starende blik los van de ramen en keek naar het boek wat voor haar lag. Ze weigerde het open te doen en te lezen, voor school. Ze had al een gesprek gehad met de baas hier van het weeshuis over dat ze wel moest gaan en wel haar best moest doen. Maar waarom? Waarvoor? Leigh nam de laatste hap van haar appel, stond op en liep de kantine uit. Even snel ging ze langs de slaapzalen om haar boek te dumpen om vervolgens het gebouw uit te lopen. Een neutrale blik vulde haar gezicht. Met haar handen in haar zakken liep ze in een willekeurige richting. Ze zag wel waar ze uit kwam, haar benen waren in dit geval de baas. Haar gedachten waren ergens anders. Een tijd geleden was haar verteld dat ze aan dysthymie 'leed'. Het was een mildere vorm van depressie, maar wel veel chronischer. Daar kwamen de somberheid en de negatieve gedachten vandaan. Het niet erg om 'durven' gaan met anderen of het terugtrekken om, volgens haar, de anderen haar domme opmerkingen te besparen, was er ook dele van. Ze baalde er enorm van. Elke andere meid van haar leeftijd was vrolijk, had een vriendengroep, ging uit en dronk zich het schompes. Zij niet. Zij ging liever ergens liggen slapen of in ieder geval rustige dingen doen.
Een trap tegen een steen, bracht haar gedachten weer terug. Het bos, oké. Ze liep verder. Alles wat haar pad versperde werd aan de kant geschoven. Zodra ze er langs was, schoof het weer terug. Anders was het net een pad en mistte alleen nog een bordje met: hier heen! Of: deze kant! Of wat dan ook in die richting. Ze liep door tot een kleine open plek haar gezichtsveld bereikte. Prima om te oefenen! Toen ze in het midden stond, begon ze met aarde sturing. De bomen en struiken kwamen zeer dicht op elkaar te staan, als een soort muur zodat buitenstaanders haar niet konden zien. Ook van boven was het zicht minder, omdat de bomen als een soort koepel over haar heen hingen. Heerlijk zo, lekker knus, lekker afgelegen. Hierna concentreerde Leigh zich op haar andere kracht. Het had niet veel waarde, maar waarom zou ze er niets mee doen als ze het toch kon? Laatst had Leigh een bezoek gebracht aan de dierentuin. Perfect voor haar kracht. Wat zou ze als eerst doen? Het grootste waar ze tot nog toe in kon veranderen was een hond, de dobermann... Hmm, Leigh sloot haar ogen en concentreerde zich. Eerst haar armen, toen haar benen en tada: er stond ineens een grizzlybeer. Een paar tellen later stond Leigh er weer. Ze leunde voorover op haar knieën en hijgde een beetje. Wauw, daar zat veel energie in! Met een aantal armbewegingen stonden de bomen en struiken weer op hun oude plek. Leigh liep naar een boom en ging er tegenaan zitten. Pfoe, vermoeiend, maar het lukte haar wel. Hmm, de volgende keer een leeuw? Of misschien zelfs een olifant! Het was totaal zinloos, maar wel grappig. Vond zij dan.
Ze zuchtte een keer en sloot haar ogen om uit te rusten. Plots hoorde ze iets in de verte. Een stem? Ze keek op en draaide haar hoofd. Hé, weer iets. Even hard. Een korte stilte, maar snel genoeg verbroken door weer geschreeuw. Nu werd de jonge dame toch wel nieuwsgierig. Ze veranderde zichzelf in een vos, die had ze ook een keer gezien, en rende geluidloos op het geluid af. Haar zintuigen, onder andere het gehoor waren nu een stuk sterker waardoor ze makkelijker uit kon zoeken waar het geluid vandaan kwam. Het duurde niet lang voor ze vanachter de bosjes iets zag. Licht. Een onverstaanbaar gemompel. Leigh veranderde terug in haar menselijke vorm en liep langzaam in zicht. Haar grijs/blauwe ogen liet ze voorzichtig over de jongen heen glijden. Hij had vuur op zich. Was hij dood dat hij niets deed? Ze keek nog eens beter. Nee, hij sliep. Met vuur? Dat was dan vast zijn kracht, besefte Leigh zich. Ze kwam nog een paar stappen dichterbij. Het vuur, leefde? Het was een... een hagedis of salamander of iets in die richting...? Verbaasd keek ze erna terwijl ze zich besefte dat dit misschien helemaal niet zo'n goed idee was. Het leek een onschuldige jongen, waarom zou ze zijn dag verpesten? Vertwijfeld deed ze een stap naar achter en draaide zich heel stilletjes om. Echter bleek dat niet genoeg, want het kraken van een heel klein takje dat ze zojuist had gebroken, vulde de omgeving. Shit!! schoot er door haar heen terwijl Leigh een volgende stap wilde zetten.

(de mijne zijn normaal ook neit zo lang. Het zal me niets verbazen als mijn volgende post nog niet de helft hier van haalt.. Ik hoop niet dat je het erg vindt dat ik reageer? Ik ben nieuw hier en vrij nieuw met rpgen dus ik weet niet wat het wordt)

KRAK! klonk het in zijn oren. Zijn ogen schoten open. Snel schoten zijn ogen in het rond. Op zoek naar de oorsprong van het geluid. Zijn ogen vonden een meisje. Ze was ouder dan hem maar kwam jonger over. Speelser of zo. Zij had kennelijk op een takje gestaan. Daar was hij wakker van geworden. Welk normaal mens word er nou wakker van zo’n zacht geluidje? Dat kwam vast door die oren. Die vervloekte oren. Waarom rook en hoorde hij toch zoveel? Veel meer dan een normaal mens. De vlam siste naar het meisje. Mm… de vlam? Niet echt een geweldige naam. Fire is engels voor vlam. Beter? Nee, ook niet. Het klonk niet. Het paste maar niet. Kato ging met zijn hand over de vlam heen. Toen kwam het wezentje tot rust, klom naar zijn schouder en ging liggen. ”Wie ben jij en wat doe je hier?” het was het eerste dat in hem op kwam. Aan iets anders denk je ook niet snel als er een wild vreemde in the middle of nowhere voor je neus staat. Wat deed dit meisje in zo’n godvergeten bosje? En wie was ze? Ook zo’n weeshuiser? Vast wel, andere mensen was hij nog niet tegen gekomen. Niemand, behalve de kinderen. Allemaal met gaves, allemaal anders. Hij zou er perfect in passen. Eén probleem. Kato kon nou eenmaal niet in een huis wonen. Dan werd hij gek. Er waren daar regels. Daar werd hij nog gekker van. Daar was hij een gevangen. Daar kon hij niet meer doelloos over straat slenteren zonder verplichtingen. Daar had hij dingen die hij moest en laten. Hij kreeg er de rillingen van. Toch bleef hij er in de buurt. Hij stal er voedsel, pikte er warme kleding en maakte wat praatjes. Het was een prima plek om je levensmiddelen vandaan te halen. Ondanks de gaves hadden ze hem nog niet te pakken gekregen. Hij miste alleen wel die steden. De wolkenkrabers die links en rechts om hem heen stonden. Die lucht van autogassen, riool en ongewassen kleren. Niet heel aangenaam maar hij vond het heerlijk. Dat was zijn thuis. Dat was waar hij opgegroeid was. Daar was hij een vis in het water. Hij kon er prima verstoppen. En toch… toch was hij hier. Niemand had hem gezegd hierheen te komen. Hij was op een ochtend wakker geworden en toen was hij hier. Hij had niet eens ondernomen om er weer weg te gaan. Het bos was iets compleets anders dan de stad en toch werd hij er niet gek van. Hij vond het wel best zo. Alleen dat ene dan… Het leek haast wel sterker te worden. Zou dat komen omdat hij in de buurt was van zoveel krachten? Zo veel, nou ja, magie? Hij wist ook niet hoe hij het noemen moest. Magie zag hij meer als een soort heksenhoed en een toverstaf. Zijn gave was gewoon een stukje van hem. Net zoals een arm of been. Het was van hem, zijn vuur was Kato. Magie leek niets bij zoiets. Hij vroeg zich af wat voor gave het meisje had. Meestal wisten mensen zijn gave niet. Hij wachten altijd af op het moment dat hij het nodig had. Onnodig pronken was onzin. Maar ze had de hagedis vast al gezien. Nou ja, pech. Hij kon nog meer met vuur dan alleen een hagedisje maken. Dat zal ze wel merken als ze hem aanviel.

[al ietsje korter xD Je post ziet er al goed uit voor een nieuweling (mag ik je zo noemen?) En prima hoor, dat je reageerd. Kato ging haast al dood van verveling ]

Krak. Het geluid van het mini takje dat ze had gebroken galmde door het bos alsof er een grote tak van een boom af was gebroken. Shit! Schoot er door haar heen. Terwijl ze nog een stap zette, keek Leigh vanuit haar ooghoeken naar achter. Damn, hij was wakker geworden. Ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan. Waarom ging er nu nooit iets zoals zij wilde! Schreeuwde een stemmetje woedend in haar hoofd. Waarom was ze niet gewoon als vos dichterbij gekomen? Dan was het takje niet gebroken en als dat wel was gebeurt, kon Leigh nog heel onschuldig doen zonder dat die jongen door had dat het geen echte vos was waar hij tegenaan keek. Maar nu was het al te laat. Dit soort dingen bedacht ze altijd achteraf pas. Stom. Super stom! Rustig draaide Leigh zich om en richtte haar grijsblauwe ogen op de jongen met de vlam. De vlam, of wat het ook was begon naar haar te sissen. Wantrouwend en toch zo rustig mogelijk bleef ze staan, klaar om haarzelf te verdedigen mocht dit nodig blijken. Haar handen waren immers vrij. De jongen kalmeerde het wezentje, wat vervolgens op diens schouder kroop. “Wie ben jij en wat doe je hier” klonk het. Leigh wist niet zeker wat voor ondertoon er in zijn stem zat en dus ook niet of hij erg kwaad op haar was omdat ze hem had gewekt. “Leigh” antwoordde ze het eerste deel van zijn vraag. Ze kon er heel moeilijk over gaan doen, maar deze naam was haar gegeven. Ze kon moeilijk voor de rest van haar leven Jane Doe genoemd worden. Naja, het kon wel, maar dan had ze toch liever Leigh.
Het antwoord op het tweede deel van zijn vraag zou haar iets langer kosten. “Ik was verderop aan het oefenen, niet wetend dat ik niet de enige zou zijn zo diep in het bos, toen ik geluiden hoorde. Eerst wilde ik het negeren, maar na de 3e keer ben ik toch gaan kijken waar het vandaan kwam. Door het geluid te volgen kwam ik hier uit. Ik kwam dichterbij omdat ik je niet zag bewegen en je vuur op je schoot had. Maar dat zal wel met jouw krachten te maken hebben.” eindigde ze terwijl er een lichte glimlach over haar lippen rolde. Leigh liet haar blik nu in een flits over hem heen schieten. Het was genoeg om hem in haar op te nemen en eens goed te bekijken. Uiteraard was hij van dezelfde leeftijdscatagorie: een puber. Leigh was nog maar net op Degree, maar had al genoeg gezien om vast te kunnen stellen dat hier nauwelijks iemand rondliep ouder dan 20. Behalve de leiding dan. Zelf was ze 16 geschat, maar voelde zich niet zo. Ze had immers maar 1 jaar meegemaakt van haar leven. Hoe kon ze zich dan 16 voelen.
Leigh liet haar gedachten varen en focuste zich weer op de jongen voor haar. “Hoe kom je eigenlijk zo diep in het bos? Ik heb je nog niet gezien op Degree of het terrein” vroeg ze hem uit nieuwsgierigheid. Er waren wel meer mensen die ze nog niet had gezien, maar de meeste kende ze al aardig van gezicht. Daar was ze wel goed in, gezichten onthouden. De namen daarin tegen waren een ramp voor haar.

(dank je Haha ja hoor dat mag XD Die van mij is al de helft korter! Leigh verveelde zich ook al te pletter. Heb iets van 4 topics aangemaakt en op 1 is gereageerd. De rest staat nog open... Nog meer topics aanmaken heeft geen zin denk en veel lege zijn er ook niet van actieve mensen...)

“Leigh” zei het meisje als antwoord op zijn vraag. Nou ja, niet helemaal. Het was maar een half antwoord. Hij had immers ook gevraagd wát ze hier deed en die vraag beantwoord je niet door je naam te zeggen. Toen werd het even stil. Kato vroeg zich af of ze zijn vraag vergeten was of dat ze hem gewoon niet zou beantwoorden. Het was ook niet uitgesloten dat ze niet wist wat ze hier deed. Dat zou hem niks verbazen, hij had nog wel gekkere snuiters rond zien lopen. Toch kwam er uiteindelijk wel iets uit. Ze had kennelijk gewoon wat tijd nodig gehad om een antwoord te vinden. Snel vond hij haar niet maar hij had de nijging te snel conclusies te trekken. Dat moest je wel als je op straat leefde. Als je iemand te veel kansen gaf kreeg je op een gegeven moment een mes tegen je strot. Dus altijd waakzaam zijn en zo snel mogelijk iemand proberen te leren kennen als je denkt dat je die gene nog vaker tegen zou komen. En anders, gewoon zorgen dat ze je niet zagen. Dat was altijd nog het makkelijkste. “Ik was verderop aan het oefenen, niet wetend dat ik niet de enige zou zijn zo diep in het bos, toen ik geluiden hoorde. Eerst wilde ik het negeren, maar na de 3e keer ben ik toch gaan kijken waar het vandaan kwam. Door het geluid te volgen kwam ik hier uit. Ik kwam dichterbij omdat ik je niet zag bewegen en je vuur op je schoot had. Maar dat zal wel met jouw krachten te maken hebben.” Geluid? Welk geluid? Toen herinnerde hij zich vaagjes dat hij geschreeuwd had. Oeps, was dat dan zo ver te horen? Maar wat bedoelde ze met oefenen? Trainde ze? Waarvoor dan? Ze zag er niet gespierd uit dus een turnster of zoiets zou ze vast niet zijn. Ze had ook geen tenu aan waar hij iets uit kon afleiden. "Oefenen? Waarvoor dat dan?" vroeg hij maar. Tja je kon blijven gissen of gewoon je bek open trekken. Dat laatste was wel zo makkelijk en snel. “Hoe kom je eigenlijk zo diep in het bos? Ik heb je nog niet gezien op Degree of het terrein” vroeg ze na nog een tijdje stil zijn. Hij trok zijn wenkrauw op. Er stroomde iedere dag aardig wat mensjes binnen. Dat je die allemaal zou kennen was haast onmogelijk. Toch was hij hier al langer dan haar. Hij had haar geur namelijk nog nooit geroken in de hallen of kantine. Laat staan op het terrein. Ze was dus nog aardig nieuw want de geur van het weeshuis was nog niet zo sterk. Blegh, wat klonk dat eng als hij zo dacht. het geur van het weeshuis zo dacht een hond, geen normaal mens zou zo denken! Waarom hij wel? Waarom in godsnaam hij wel? Snel wuifde hij de gedachtes, waar hij als de dood voor was, weg en wende zich weer tot het meisje. "Hoe ik hier kom? Gewoon lopend. Net als jij gok ik? En over dat gezien gebeuren, ik hou niet zo van opvallen." hij had wel meer willen zeggen over het feit dat de helft hem nog niet eens kende terwijl hij alle geuren al kende. Hij kende de gangen, de kamers, alles van het weeshuis. Maar waarom zoveel vertellen aan een tot nu nog vreemd meisje? Je wist nooit waar ze aan dacht. Hoe ze over hem dacht en of ze toevallig een mes onder haar kleren verborg. Zo was hij opgegeroeid, vertrouw nooit iemand. Daar was hij al vrij snel achter. Hoe vaak had iemand hem wel niet bedrogen? Vooral toen hij nog een peuter was. Soms pikte iemand je mee om een poging te doen je "af te richten" zodat je als kind ging stelen voor die gene. Op die manier was hij vast groot geworden. Hij kon anders geen andere reden bedenken hóé hij als peuter in zijn eentje de straat heeft weten te overleven. Maar één ding is zeker, hij leeft nog steeds en was voorlopig nog niet van plan daarmee op te houden...

De stilte die af en toe viel was omdat Leigh zó snel afgeleid werd. Elk blaadje dat bewoog, elk grassprietje dat heen en weer wuifde. Elke vogel die van boom naar boom ging. Alle vliegjes die zo irritant om hun heen cirkelden, elk geluidje in de omgeving. En die waren nu alleen nog maar beter te horen. Oh, en het vuurwezentje op zijn schouder. Dan ook nog zijn vragen. En alle geuren in het bos. Zó ontzettend veel prikkels. Zo ontzettend veel energie en aandacht vroeg het van haar waar door het vaak moeilijk was om haar aandacht echt bij 1 ding te houden. Zelfs in de meest saaie omgeving zoals bijvoorbeeld de bieb, had ze nog moeite om zich op een boek te concentreren. Dan kwam er wel iemand binnen lopen of dan keek ze héél even naar voor, waarna ze verder rond keek. Super irritant was het voor haar, maar ze kon er niets aan doen. De meeste mensen vonden haar dan ook maar raar. Immers begrepen ze er niets van. Er waren dan ook niet veel mensen die haar verder wilden leren kennen. Het duurde even voor Leigh aan iemand gewend was en vrijer werd. Ook al deed ze in het begin van een gesprek echt haar best om zo vlot en vriendelijk mogelijk over te komen. Toch was er die muur. Toch was er die onzekerheid en die kwetsbaarheid die ze verborgen wilde houden. Echter lukte dit niet. Leigh wilde graag als een vlotte meid overkomen, maar ze wist het masker niet goed te dragen. Ze wilde ook zo graag lol maken net zoals anderen dat konden, maar ergens zat een rem. Leigh kon dat knopje maar niet vinden. De meeste mensen wilden haar daar ook niet bij helpen.
“Oefenen? Waar voor dan?” klonk het plots. “Nou, m'n krachten. Shapeshifting...” ze pauseerde even en stak haar hand naar rechts uit. Die veranderde met die beweging in de vleugel van een witte zwaan. Na 2 tellen trok ze de vleugel in en die veranderde terug in haar arm. “... en aardesturing” Een van haar handen balde ze in een vuist en er ontstonden een aantal hele diepe scheuren om haar heen in de aarde, maar niet dichtbij de jongen natuurlijk. Veel mensen zouden hun krachten misschien verborgen houden, maar Leigh kon het echt niet schelen. Wat had ze er aan? Wat maakte het uit dat de ander wist wat ze kon? Ten eerste verwachtte ze niet dat ze haar krachten hier zou moeten gebruiken. Ten tweede kon ze alsnog een gevecht winnen, ook al wist de tegenstander haar krachten. Het ging om strategie. Kijken hoe je je voordeel kon doen met je eigen krachten. Tijdens een gevecht kwam de tegenstander er toch wel achter.
Ze zag zijn wenkbrauw omhoog gaan nadat ze had gezegd dat ze hem nog niet had gezien op Degree. Tja, ze kon er niets aan doen dat ze gezichten kon onthouden. Zeker als mensen er interessant uitzagen. En het ging niet eens vrijwillig. Het ging ongemerkt. Nog iets wat haar aandacht en energie vroeg.
Leigh knikte instemmend bij zijn opmerking dat hij niet zo van opvallen hield. Dat begreep ze best. Zij ook niet, maar aan de andere kant mocht ze wel íéts meer opvallen. Dan kwam ze nog onder de mensen. Nu voelde ze zich net een schaduw. Een briesje dat zo zwak was dat niemand het opmerkte.
“Mag ik vragen hoe het zit met jouw krachten? Ik neem tenminste aan dat je ze hebt aangezien je hier bij Degree rond lijkt te hangen?” Een vriendelijke uitstraling sierde haar gezicht en nieuwsgierig keek ze naar de jongen. Benieuwd of ze überhaupt een antwoord kreeg. Misschien vond hij het niet fijn om zijn krachten te vertellen. Of wist hij nog niet dat hij ze had.

*volgensmij maak ik het heel saai...

“Nou, m'n krachten. Shapeshifting...” what the hell is shapeshifting? Iets met schepen? Kato had geen idee totdat ineens de arm van het meisje in een zwanenvleugel veranderde. Ow... we hadden er weer een dacht hij sarcastish. Om dat hij zijn gedachtes over dat ene zo vreesde was hij ook niet zo blij met mensen die in dieren konden veranderen. Al helemaal niet omdat 7 van de 10 dat hier kon leek het wel. En bijna al die hadden een staart en oren. Kato werd het al met al nogal beu. “... en aardesturing” zei ze. Kato vond het wel verstandig om zich niet weer af te vragen wat dat was. Ze zou het vast ook gaan demonstreren. En ja hoor, hij had gelijk. Ze baalde haar vuisten en in de grond verschenen diepe scheuren. Ieder mens zou schrikken maar Kato was nou eenmaal niet zo'n schrikachtig type. Hij stond op en sjokte met zijn handen in zijn zakken naar de scheuren. Hij keek er in terwijl hij zijn hoofd naar beneden hield. "Moest dat nou?" vroeg hij nochalant. Waarom moesten mensen nou toch altijd alles vernielen? Wat was daar het nut van? Hij hield wel van mensen pesten, om zo een betere slaap plek te krijgen enzo. Daar kwam wel eens een gevecht bij kijken. Maar dat is nou eenmaal het leven op straat. Er waren ook "clans" die alles alleen maar sloopte. Ach, dat was soms wel leuk maar zinloos. Je kreeg er geen volle maag en in een gesloopt gebouw kan je niet slapen. Omdat hij zo was ingesteld alleen de dingen te doen zodat hij overleefde vond hij dingen slopen maar drie keer niks. Al helemaal niet als je scheuren maakte in de grond. Waarom zou je het recht hebben scheuren in de grond te maken? en wát was daar het nu van? “Mag ik vragen hoe het zit met jouw krachten? Ik neem tenminste aan dat je ze hebt aangezien je hier bij Degree rond lijkt te hangen?” Kato scheurde zijn blik van de scheur en keek het meisje weer aan. "Ja, ik heb inderdaad zo mijn krachten. Maar wat is het nut er van als je ze weet?" Ach hij had ook gewoon NEE kunnen zeggen. Wat gingen haar nou zijn krachten aan? Normaal maakte hij er niet zo'n heel groot probleem van maar als mensen er ook nog eens naar gingen vragen vond hij het niet leuk. Hij was liever gewoon zichzelf. Het feit dat hij anders was dan de homo sapiens maakte hem niet erg blij...

De jongen leek niet onder de indruk. Dat hoefde ook niet. Helemaal niet. Haar krachten stelden ook niet veel voor. Zeker dat shapeshifting niet. Er waren er inderdaad heel veel die die kracht hadden en eigenlijk kon je er helemaal niets mee. Maarja, ze had de kracht nu eenmaal. Waarom zou ze het dan verwaarlozen? Bovendien vond ze het soms wel lekker om gewoon in een dier te veranderen en door de omgeving te struinen en het instinct z'n gang laten gaan. De hele wereld kon dan neer vallen. Voor Leigh was het eigenlijk ontspannen. Ze was eigenlijk al blij dat ze überhaupt iets kon. Iets anders dan de meeste mensen. De saaie mensen. De mensen die alleen maar aan geld dachten. Geld, geld en nog eens geld. Of te wel alleen maar stress. En daar had ze een hekel aan. Leigh had liever de hele dag niets te doen dan dat ze naar school moest, of opdrachten daar voor moest maken, of straks naar haar werk zou moeten. Dan kwam je in zo'n ritme. Een sleur. Een cirkel die je moeilijk nog kon doorbreken. Tenminste, de meeste dan. Sommige mensen kregen dat wel voor elkaar. Vervolgens gingen ze backpacken, of ze kochten ergens een huis en gingen achter de geraniums zitten.
Leigh grinnikte bijna onhoorbaar bij zijn reactie. Hij vond het helemaal niets, maar begreep blijkbaar ook niet dat ze de grond ook weer kon herstellen. Ze kon er dingen kapot mee maken, ravijnen vormen, vulkanen de vrije loop laten. Ze kon ook juist de scheuren weer 'maken' en dorpen beschermen tegen de lava. Ook al vond ze het niet erg als er eens een dorp weggevaagd werd. De wereld was toch al dik overbevolkt. Die gedachte wuifde ze maar weer weg. Met een gebaar maakte ze de scheur in de aarde weer dicht. Alsof er niets was gebeurd.
Vervolgens hoorde ze zijn reactie aan. “Niet. Ik was gewoon benieuwd” antwoordde ze nonchalant. Dan niet. Het maakte haar niet uit. Het was voor haar alleen maar een poging om het gesprek op gang te houden. Daar was ze niet goed in, bleek nu al weer. Het eerste stuk, de kennismaking en daarna het eerste uurtje. Dat was het moeilijkst. Leigh probeerde voorzichtig te zijn, wilde niemand voor zn schenen trappen door weer een stomme opmerking te maken. Maar die rem zorgde er dus ook voor dat een gesprek niet makkelijk ging van haar uit. De meeste mensen liepen rond deze tijd weg of werden stierlijk verveeld door haar aanwezigheid. Allemaal mislukte pogingen van haar. Ze faalde. Alweer.

Het meisje grinnikte zachtjes. Zo zachtjes dat hij vermoede dat een “normaal” mens het niet zou horen. En toch had hij het gehoord. Waarom toch…? Meer antwoord gaf ze niet. Ze scheen het dus kennelijk gewoon te vinden om zomaar dingen te slopen. “Niet. Ik was gewoon benieuwd” Zei ze. Het had inderdaad niet veel nut om zijn krachten te weten. Tenzij ze in een gevecht kwamen. Maar ondanks dat dit weeshuis vol gaves zat had hij nog nul keer met iemand hoeven vechten. Wel kijken wie het sterkst was. Dat soort dingen gebeuren nou eenmaal. Al was het hier niet het gebruikelijke armpjedrukken of stoeipartijtje. Hij was van matrassen gegooid zonder dat iemand het matras aan had geraakt. Het was gewoon omhoog komen zweven. Of er werd een of andere demon op hem af gestuurd. Maar met zijn free-run kunsten en vuur krachten wist hij zich altijd wel te redden. Hij vond het prettig waardige tegenstandigers te hebben. Normaal vluchtte mensen aleen maar weg als een stel bange ratten. Hier niet. Hier gingen ze de uitdagingen aan. Dat beviel hem prima. Hij had geen idee of het legaal was om te stoeien maar daar had hij toch maling aan. Hij deed gewoon wat hem het handigst uitkwam. Waar hij zin in had. Regels zouden hem nooit in toom kunnen houden. Het meisje bleef stil. Ze was aan het nadenken. Waarover? Dat wist hij niet. Er gingen geruchten dat sommige gedachten konden lezen. Nou ja, vast gedachtes horen. Kato zelf dacht nooit in tekst, zijn gedachtes waren net zoals stemmen maar dan in zijn hoofd. Hoe kon je die nou lezen? Die benaming klopte volgens hem dus niet. Het meisje gaf een wat trieste indruk. Waarom dat nou weer? Kato kon menselijke emoties wel goed herkennen maar waarom iemand zich zo voelde was hem een raadsel. Het was meestal ook niet van belang omdat je op straat toch niet sociaal met elkaar omging. Hier kennelijk dus wel. Het was hem allemaal nog onbekend. Op een gegeven moment, toen de stilte maar aanhield, begon hij zich ongemakkelijk te voelen. Moest hij nu iets zeggen, weg lopen of gewoon verder gaan slapen? Dat laatste was vast niet goed. Hij kon trouwens toch niet slapen als er een onbekende in de buurt was. Weg lopen leek hem ergens ook niet erg aardig. Dan zou hij dus wat moeten zeggen. Maar wát? Nou ja, het gebruikelijke zou vast wel goed zijn. Maar om nu te gaan vragen hoe het met haar ging was ook… euh… apart. Dan over iets anders. Het weeshuis. Waarom ze hier was enzo. Dat zou de stilte vast wel verdrijven. ”Waarom ben jij hier, op degree?” vroeg hij. Te laat besefte hij dat hij dezelfde vraag terug kon verwachten. Daar had hij weer geen zin in. Nou ja, hij kon nog altijd gewoon weglopen…

In de korte tijd dat ze hier was, had ook zij nog geen gevecht meegemaakt of moeten aanschouwen. Het verbaasde haar op zich wel. In het vorige weeshuis hadden de kids om de minuut ruzie en soms kwam het inderdaad tot een klein gevecht. Zonder krachten, dat wel want zij was daar de enige met krachten. Maar ondanks het feit dat ze zich nog niet had hoeven verdedigen, zou dat moment wel nog komen. Leigh had daar nog geen idee van, maar haar verleden zou haar op een dag inhalen. Dus wat dat betreft was het oefenen dat ze af en toe deed, juist verstandig. Immers zou ze met spierkracht nergens komen. Dan zou ze bijna omver geblazen kunnen worden of omvallen als iemand een keer te hard boe riep. Haar krachten waren haar enige verdediging.
De stilte die er viel was ongemakkelijk, dat voelde ze ook aan. Maar Leigh wist echt niet wat ze aan hem kon vragen gezien ze nog geen enkel antwoord had gehad op de vragen die ze had gesteld. De jongen leek haar afstandelijk of wantrouwend. Niet zo vreemd natuurlijk, aangezien hij haar niet kende, maar een gesprek voeren was voor haar al lastig. Laat staan als de ander zich niet iets meer open stelde. Leigh keek op toen hij de vraag stelde. Wat voor antwoord zou ze geven? “Door een ongeluk kan ik me niets meer herinneren van mijn verleden. Tot nog toe heeft niemand iets van zich laten horen, waar door ik in een weeshuis terecht kwam. Daar heb ik toen iemand van de leiding een verdieping naar beneden laten vallen en toen besloten ze dat ik hier maar heen moest.” zou dat genoeg zijn? Leigh vroeg zich af of hij echt op het antwoord zat te wachten of dat hij gewoon een poging deed om het gesprek gaande te houden. In ieder geval vond Leigh het niet erg. Misschien kende hij wel mensen die een dochter of een vriendin of een nicht mistten. “En toch snap ik niet zo waarom we op deze leeftijd nog in een weeshuis worden gestopt. Zeker niet waarom iedereen met krachten hier terecht komt en heel veel mensen niet eens weten dat er mensen bestaan die krachten hebben. Het lijkt wel alsof we worden 'verzameld' zodat het makkelijker is om ons uit te roeien.” sprak ze haar gedachten hardop uit. Leigh vertrouwde het zaakje helemaal niet, maar had geen andere plek om naar toe te gaan. “Wat vindt jij van überhaupt een weeshuis? En van Degree?” vroeg ze hem. Dit keer was het niet echt een persoonlijke vraag, alleen een mening waar ze benieuwd naar was. Leigh leunde tegen een boom en keek door de bladeren. In de verte was het puntje van het dak van Degree te zien.