Just want some answers!

Ze keek op en zag 2 grote witte cirkels. Hierna werd het weer zwart. Die grote witte cirkels achtervolgden haar al de hele dag. Elke keer als ze een donkere achter grond zag, kwam in een flits het beeld van die witte cirkels voor haar ogen. Ze was hier door al een keer tegen iemand aangelopen die, terwijl zij de cirkels weer zag, afsloeg waar door ze hem niet meer kon ontwijken. Dit werd haar uiteraard niet in dank afgenomen. Leigh had snel haar excuus gemaakt, maar verder kon ze er ook niets aan doen. Dus liep ze maar snel door. Ze had wel echt een hekel aan de gangen hier. Ze waren te smal, vond ze. Zij had het al een paar keer gehad dat ze tegen iemand aan was gelopen hier. Heel vervelend. Niet alleen voor haar maar vooral voor de ander. Ze was ook zo lomp af en toe...
Met haar gedachten weer terug bij haar droom afgelopen nacht liep ze door het gebouw. Elke keer was ze zich op het laatste moment bewust dat het misschien niet zo slim was om door een muur heen te lopen. Dat lukte zelfs haar nu niet. Op het laatste moment nam ze dan ook de bocht. Misschien dachten sommige wel dat ze dronken was, zo dom moest het er uit zien. Leigh had het verstandige besluit maar genomen om naar buiten te gaan, naar het meer. Een plek waar eigenlijk geen obstakels waren waar ze zich voor schut kon zetten. Nou ja, behalve het meertje zelf dan. Op het moment dat ze naar buiten liep, werd Leigh voor een tel verblind door de zon. Meteen kreeg ze ook die 2 grote witte cirkels weer te zien. Hierdoor mistte ze een tree en viel ze bijna van het trappetje. “Ho, shmmm” mompelde ze geschrokken, het scheldwoord half inslikkend. Gelukkig wist ze zich op tijd te herstellen. Túúrlijk. Dat kon er ook nog wel bij. Ze was nog niet onhandig genoeg overgekomen zeker. Geïrriteerd balde ze een van haar vuisten. Er ontstond een scheur in de grond. Ze liep weg, naar het spiegelende water. Leigh bleek niet de enige die de kalmerende sfeer van het meertje koos. Er waren meer mensen, soms zelfs een stelletje die in de buurt waren. Toch wist Leigh een afgelegen plekje te bemachtigen aan de rand van het water. Buiten gehoorafstand en nadat ze de aarde 30 cm omhoog had laten komen, ook nog een beetje buiten zicht. Wel als ze ging liggen tenminste. Maar nu besloot ze nog te zitten. Haar spijkerbroek stroopte ze op tot aan haar knieën en haar schoenen gingen uit. Eerst met haar grote teen ging ze voelen hoe koud het water was. Oh, dat viel mee. Maar het was dan ook niet zo diep. Beide onderbenen verdwenen vervolgens in het water. Ze slaakte een zucht en keek in de richting van de zon. Een grote witte cirkel. Net zo een als in haar droom. Maar ze had er nooit 2 kunnen zien, want er was niet nog zo'n zon in hun sterrenstelsel. Leigh dacht na. Het kon van alles betekenen. Maar wat betekende het geen wat die stemmen haar nariepen? Ze was zelfs dief genoemd. Alsof zij ooit zou stelen! Leigh bleef met zo veel vragen zitten. Het frustreerde haar. Behoorlijk. Waarom kon ze niet gewoon een antwoord krijgen? Één antwoord gaf haar al veel meer rust. Zeker het antwoord op de vraag waarom niemand haar op had gezocht in het ziekenhuis. Níémand. Geen vrienden, familie, niets. Niet dat zij mensen had uitgenodigd of op had gezocht. Leigh wist niet eens wie haar familie was, of ze vrienden had. Maar er was wel een oproep uitgegaan volgens de verplegers. Echter had niemand er op gereageerd. Was ze eerst dan zo'n rotkind dat haar eigen ouders haar niet meer wilden? En wat betekende haar ketting? Waarom had ze die dan nog wel? Ze sloot één hand om het bedeltje, de phoenix. Een symbool voor onsterfelijkheid. Blijkbaar werkte het bedeltje echt, want er waren niet veel mensen die een schedelbasisfractuur overleefden. En zeker niet zo goed als het bij haar was gegaan.

*voor iedereen =)