I really missed this feeling! ♫

Eigenlijk had hij zich allang moeten melden, omdat hij net was aangekomen in dit weeshuis. Maar hij kon toch even ontspannen en zeggen dat de treinen vertraging hadden? Met een grijns op zijn gezicht keek hij naar links en rechts, waar de eerste bomen van het bos al groeiden. Op reis had hij niet kunnen veranderen, en hij haatte dat gevoel. Voorzichtig liep hij vooruit, dieper het bos in. Hier liep een kleine heuvel naar beneden, en bijna onderdaan legde hij zijn rugzak neer. Hij zou goed moeten onthouden waar die lag, hij had zijn rugzak immers nog nodig. Toen keek hij om zich heen, en begon aan het lastigste gedeelte. Hij liet een korte grauw horen. Nu zou hij zich moeten uitkleden, omdat hij anders geen kleren meer had. Cody trok vlug zijn hoodie uit en zijn spijkerbroek. Blozend trok hij ook zijn boxer uit en schaamde zich meteen. Toen concentreerde hij zich en wachtte, wachtte op dat gevoel.. Hij kon het niet beschrijven, het was altijd heel vreemd.

Opeens werden zijn ogen dof en voelde hij de tijger in zich omhoog klauwen. Zijn geest leek weg te drijven en de lege plaats door die van een tijger ingenomen te worden. Cody was nu geen jongen meer, geen mens meer. Hij was een tijger, maar dan iets anders. Vreemd genoeg wist hij altijd wie hij was, en dat hij eigenlijk een mens was. Het voelde geweldig om weer eens een dier te zijn, dit gevoel had hij gemist. Zo vrij, zorgeloos en wild. Zonder problemen of complicaties. Toen liet hij een luide brul horen, hoewel dat eigenlijk geen goed idee was. Het zou alles behalve normaal zijn om een tijger te zien, in een bos naast een weeshuis. Wat als iemand hem zag? Als iemand zijn kleren zag? Hij slikte. Maar toen vergat hij al zijn zorgen weer eens en begon door het bos te rennen. Tot zijn verbazing was dat groter dan hij verwachtte. Na een tijdje rennen begonnen zijn voetkussens pijn te doen, en stopte hij. Leek hij nu iets te horen? Nerveus en zenuwachtig stapte hij achteruit, tegen een boom aan. Zijn klauwen zaten vastgenageld in de aarde. Dit was zeker weten een mens, hij rook het. Misschien werd hij wel niet opgemerkt, maar dat was hoogstwaarschijnlijk. Zijn instincten zouden hem toch weer de baas worden, en hem verraden. Tevergeefs probeerde hij zijn vacht te verbergen in de struiken en maakte zich zo klein mogelijk.