Drawing at the lake

Terra liep met zijn tas over het terrein. Zijn rugzak was gevuld met tekenspullen en zijn tekenblok. Terra was echter niet een tekenaar van draken, feetjes en andere fantasy gebeuren. Ook niet echt van landschappen of stillevens. Hij was meer van het ontwerpen. Hij dacht meer na over hoe iets in elkaar werd gezet. Dat maakte hem een beetje apart en zijn streven vertelde hij amper tegen anderen. Hij wil namelijk tuinarchitect worden. Echter weet niemand dat. Zelfs Vick heeft het niet direct van Terra te horen gekregen. Misschien hebben zijn ouders ooit wat gezegd, maar ach. Terra ging aan de rand van het meer zitten. Pakte zijn tekenblok van A3 en sloeg die open. Hij tekende een driehoek. Voor de gein een driehoekige tuin ontwerpen, waarom niet? Hij begon een schets te maken van waar het huis en de schuttingen stonden. Wat de huidige situatie was. Het was allemaal verzonnen. Dat was het jammerlijke er aan. Het was leuker geweest als het echt bestond. Maar dat was iets wat hem niet gegund was. Terra had een aantal schetsen gemaakt en scheurde toen het vel los. Legde het op de grond legde er een etui op zodat deze niet weg zou waaien. Terra begon nu netter te tekenen. De driehoek kreeg muren. Dikkere lijnen die dubbel waren waren muren. Een dunnere lijn met minder ruimte er tussen was een raam. Eerst het pad. Met een liniaal tekende hij een pad er in. Kalmpjes was hij bezig. Hij verzonk er zelfs zo in dat hij niet door had dat er iemand over zijn schouder zat mee te kijken. Terra pakte een fineliner en tekende de lijnen over en hield het resultaat voor zich. Gumde de potloodlijnen weg die als hulplijnen hadden gedient. Pakte een potlood en begon de boom in het midden in te kleuren. Een mooie egale kleur, echter met een schaduweffect. Ineens hoorde hij een stem iets zeggen. Akelig dichtbij. Hij duwde de tekening tegen zijn borstkas. Wat had de persoon gezien? Terra draaide zijn hoofd langzaam om om te zien wie er over zijn schouder had meegekeken. Was zijn geheim dan toch uitgekomen.

Yuki liep langs het meer, haar gitaartas hing over haar schouder. Met een glimlach op haar gezicht liep ze over het terrein waar ze maar al te graag was. Als ze na het oefenen met de band weer naar Degree terugging, ging ze het allerliefst langs het meertje, al was het nog zo ver om. Het was gewoon een prachtige plek; het was er rustig, en vooral s'avonds was het er prachtig. Yuki tilde de zware tas van haar schouder, en zette die tegen de dichtstbijzijnde boom. Ze stopte altijd even bij het meertje, voordat ze verder ging naar het weeshuis. Soms maakte ze een praatje met anderen, sociaal als ze was, en soms speelde ze nog één van haar favoriete liedjes. Af en toe ging ze ook rustig aan het meer zitten om muziek te luisteren, of gewoon om rustig te worden. Ondanks dat Yuki met de meesten goed op kon schieten, had ze enorme moeite met haar schoolwerk. In het begin had ze zich er voor ingezet. Elke middag en avond was ze bezig met huiswerk maken en leren, maar dat hield ze niet bepaald lang vol. Het was gewoon te veel werk, en nou liet ze haar schoolwerk voor zich. Extreem lage cijfers als resultaat, behalve op vakken als muziek, gym en tekenen natuurlijk. Ze wist zelf ook wel dat ze er nodig wat aan moest doen, maar ze verkoos de gezelligheid met haar vrienden en muziek ver boven haar schoolcarrière. Yuki keek met haar grijsblauwe ogen het meertje rond. Zoals gebruikelijk waren er niet heel veel mensen. Haar oog viel op een jongen die ook op Degree zat. Ze zag dat hij aan het tekenen was, wat Yuki's nieuwsgierigheid wel wekte. Langzaam liep ze op de jongen af, geruisloos en voorzichtig. Ze ging achter hem staan, en probeerde over zijn schouder mee te kijken naar wat hij tekende. Ze zag lijnen, driehoeken, maar kon niet thuisbrengen wat het nou precies was. Ze vroeg zich af hoelang het zou duren voordat de jongen haar in de gaten zou hebben. Yuki moest grinniken en hield haar hand - die bedekt was met een zwart/blauwgestreepte handschoen - voor haar mond. Echter had de jongen haar al gehoord, die meteen zijn tekening stevig tegen zich aanduwde. "Hé," grinnikte ze verontschuldigend naar de jongen. Ze kwam naast de jongen zitten, en keek naar het papier dat tussen zijn armen en borstkas geklemd zat. "Wat tekende je daar?" vroeg ze, haar ogen vol met interesse.

Terra zijn ogen keken strak naar het meisje, ze was rond zijn leeftijd, dat kon hij nog opmaken. "Hey..." sprak hij kalmer, maar hield zijn handen nog steeds strak de tekening tegen zich aan gedrukt. "Wat ik tekende, oh niets bijzonders..."sprak hij kalm. "Ik...ik tekende een bovenaanzicht van een tuin..." sprak hij daarna bekennend. Hij wachtte geduldig tot Yuki in de lach zou schieten. Hoe vaak vick hem wel niet uitgelachen heeft dat hij tuinen tekende. Terra ontspande de grip op zijn tekenblok en liet zien wat hij had. "Ik heb soms mooie tuinen in gedachten en zet die dan op papier..." sprak hij kalm en glimlachte. "Ik wil al langer ontwerper worden. Vooral voor tuinen. Helaas..." sprak hij kalm. "Door een bepaald persoon is die droom in duigelen gevallen..." sprak hij zachtjes. Hij had het dan wel over Vick. Die wilde weer eens vuurtje stoken en daardoor leven zijn ouders en het huis waar hij voormalig woonde totaal niet meer. Hij zuchtte. Hij keek kort naar Yuki en glimlachte. "Maar ach, ik geef het niet op. Ik zal de stukjes oprapen en proberen te lijmen..." sprak hij daarna wat zelfverzekerder. "Maar genoeg over mijn dromen..." sprak hij. "Oh wat onbeleefd trouwens van mij..." sprak hij. "Terra is de naam. Terra Aquatic Takahashi...." sprak hij kalmpjes en glimlachte.

Terwijl Yuki ging zitten, voelde ze de ogen van de jongen stevig in haar zij branden. Het gaf haar een onaangenaam gevoel, dat ze maar probeerde te negeren. Hij begroette haar op een rustige manier, wat haar al snel tot rust dreef. Nog steeds leek hij de tekening niet te willen laten zien, wat Yuki maar zonde vond. Hij kon er zo maar eens heel goed in zijn, dan zou het jammer zijn om het met niemand te delen, nietwaar? Yuki vond het ook heerlijk om gitaar te spelen, al was het voor zichzelf of voor een heel publiek, het maakte haar weinig uit. Ze vond het juist een mooi iets om je talent tegenover iedereen te uiten, in plaats van het voor jezelf te houden. Er kon zomaar iets heel moois uit komen. "Wat ik tekende, oh niets bijzonders... Ik...ik tekende een bovenaanzicht van een tuin," vertelde de jongen haar. Yuki trok even verwonderd haar wenkbrauwen op, en knikte daarna. Het was ietwat ongebruikelijk - tuinen tekenen- maar oké. Yuki vond dat er niets mis mee was, zolang de jongen er maar plezier van had. De geïnteresseerde blik op haar gezicht maakte plaats voor een glimlachje. De jongen praatte verder over zijn droom, die op één of andere manier in duigen was gevallen. Yuki vroeg zich af hoe, en door wie. De jongen zei daarentegen dat hij niet van plan was op te geven, en Yuki kon zich daar wel in vinden. De jongen stelde zich voor als Terra. Yuki knikte naar hem. "Mijn naam is Yuki, leuk je te ontmoeten," zei ze met haar, bijna altijd, vrolijke stem. Ze keek hem nu weer serieuzer aan. "Het spijt me van je droom. Wie heeft het allemaal voor je verpest?" vroeg ze toen. Ze kon zichzelf wel slaan vanwege die foute woordkeuze, maar ze had het nu eenmaal al gezegd. Vrolijk keek ze naar de jongen, wachtend op een antwoord.

Terra glimlachte toen ze zich vrolijk voorstelde. En zoals altijd werkte dat aanstekelijk op hem. Of het lag aan de beïnvloedbare ziel die hij had. ALsof hij trillingen op ving van andere zielen en dat zijn ziel daar aan ging meetrillen of het was gewoon hem. Maar dat deerde hem niet. Hij glimlachte vriendelijk terug. "Tja...wie..." sprak hij kalmpjes. "Ik mag vurig hopen dat je hem nooit tegen komt. Maar het is Vick..." sprak hij kalm. "En het is niet zomaar een bekende..." sprak hij kalm. "Het is mijn grote broer..." sprak hij kalmpjes. "Althans groot, hij gedraagt zich als een kleiner kind, denkt dat hij beter is en zal altijd proberen zichzelf alleen met een meisje te krijgen..." sprak hij kalm. "Hij was jeugdig, of is het nu nog, pyrnomaan. Hij heeft ons huis in brand gestoken. En daardoor zit ik hier..." sprak hij zachtjes. "Door de brand..." hij stopte even en keek kort weg van Yuki. "Ben ik mijn ouders verloren." sprak hij half gelogen, half waarheid. Hij was ze lichaamlijk kwijt. Ze waren dood. Maar hij kon nog steeds alles aan hun vertellen. En in tegenstelling tot anderen kon hij wel met zekerheid zeggen dat hun het ontvingen. Hij had ze niets voor niets opgesloten in een boek. Terra glimlachte kort. "Maar ach, het leven gaat nou niet zoals we gepland hebben..." sprak hij. "En zo te zien is jou hobby...mmmuziek..." sprak hij terwijl hij bij de M wat voorzichtiger was en hem daarom wat langer uitsprak. Hij knikte even richting de gitaartas. Hij glimlachte. "Een gitariste op Degree. En die mag ik dan nog wel ontmoeten ook..." sprak hij kalm en knipoogde vriendelijk. Hij vond het altijd leuk om meerdere mensen te ontmoeten. En iedereen was anders. Hij had vaak zat muziek geluisterd met gitaarsolo's er in. Waarvan sommige zelfs slopend leken voor de handen van de gitarist. Maar hij had nooit echt iemand gesproken die daadwerkelijk gitaar speelde." sprak hij kalmpjes en grinnikte even.

Opeens leek de jongen die naast haar zat, een stuk vrolijker. Yuki wist niet precies hoe het kwam, misschien dat zij die invloed op hem had, misschien ook niet. Hij zag er ineens een stuk beter uit, en dat was maar goed ook. "Ik mag vurig hopen dat je hem nooit tegen komt. Maar het is Vick... En het is niet zomaar een bekende... Het is mijn grote broer," vertelde Terra kalm. Yuki keek hem met grote ogen aan. Waarom zou je grote broer in hemelsnaam zoiets doen? Het was doodnormaal als een grote broer zijn jongere broertje wel eens plaagde, maar echt de droom van zijn broertje in duigen laten vallen, ging Yuki véél te ver. De naam Vick kwam Yuki niet bekent voor. Ze dwong zichzelf om die naam, en wat die jongen had gedaan, in zich op te nemen. Als ze hem ooit zou ontmoeten, zou ze dit wel onthouden. Terra vertelde over Vick's persoonlijkheid, en Yuki moest toegeven dat die jongen haar niet meteen de meest gezellige jongen in het weeshuis moest voorstellen. Door zijn toedoen zaten hij en Terra hier, en Yuki vond het maar naar voor Terra. Die broer had zelfs hun ouders vermoord, vertelde Terra. Yuki's adem stokte. "Wát?" riep ze, net iets te hard, verontwaardigd uit. "Dat is toch niet normaal?" Ze had de neiging om de jongen over rug te strijken en sussende, betekenisloze woorden naar hem te fluisteren, zoals ze altijd bij haar vriendinnen deed als ze ergens mee zaten. Dit keer drukte ze die neiging maar weg, het was nou niet echt gepast. Ze kende Terra net. Terra besloot blijkbaar om op een ander onderwerp over te gaan, en begon over muziek, háár muziek. Yuki knikte bij zijn eerste zin. "Een gitariste op Degree. En die mag ik dan nog wel ontmoeten ook," zei de jongen. Yuki voelde zich wel gevleid door hem. "Bássist. En ook nog vocalist," zei ze met een grote glimlach op haar gezicht. "Ik hoop dat ik er ooit verder mee zal komen," zei ze met een glimlach. Ze hoopte dat ze met de band ontdekt zou worden, en groot succes zou krijgen. Ze wist dat die droom ver weg lag, maar zoals het er nu uit zag, zou het met school niet veel worden. Haar cijfers waren gigantisch laag, en de stof was gewoon te moeilijk. Een muziekcarrière was zo'n beetje de enige uitweg voor haar, en ze zou elke kans met beide handen aanpakken.

Terra schrok wat van de reactie. Deze was redelijk luid. Hij grinnikte. "Nee, niet normaal, maar ergens denk ik dat het niet zijn bedoeling was. Al leek hij er weinig spijt van te hebben.." sprak hij als laatste woorden op haar reactie. Hij glimlachte bij haar woorden. "Bassist en Vocalist..." sprak hij kalmpjes. "En ook nog eens talentvol. Twee dingen tegelijk, pff, lijkt me lastig..." sprak hij kalm. "Vooral als het twee afwijkende ritmes zijn..." sprak hij kalm. "Ik zou gelijk aanslaan met een noot die ik zing...' sprak hij grinnikend. Zijn ogen gingen kort naar Yuki toen ze sprak over dat ze er ooit iets mee zou bereiken. "As long that you keep believing, you will achieve something. Zolang je maar gelooft, zul je wat bereiken..." sprak hij kalmpjes. De eerste in andere taal om het wat kracht bij te zetten. Terra was niet iemand die nog studeerde. Hij had er geen behoefte aan. Zijn ouders waren een paar weken geleden gestorven en school zou hij niet kunnen betalen. Daarbij, met ervaring leerde je meer dan met boeken. Dat zag Terra tenminste zo. "Ach ja, zo gaat dat..." sprak hij kalmpjes en grinnikte. De stilte werd kort ondragelijk. "En doe je naast bassist en vocalist nog iets..." sprak hij kalmpjes en glimlachte.

Yuki merkte dat Terra schrok van haar reactie, maar té luid was die zeker niet. Hoe kon hij nou zo rustig blijven terwijl hij alle ellende in zijn leven aan zijn broer had te danken? Zijn ouders waren dood, hij had geen huis meer, zijn droom was verworpen, allemaal door die Vick. Yuki vroeg zich af hoe Terra zo rustig kon blijven terwijl hij ook maar over zijn broer praatte. "Nee, niet normaal, maar ergens denk ik dat het niet zijn bedoeling was. Al leek hij er weinig spijt van te hebben," antwoordde hij. Yuki knikte rustig, ze was al wat meer gekalmeerd. Hoe onrustig ze nu ook was, Terra had steeds dat kalmerende effect op haar. "Dat neemt nog niet weg dat het zijn schuld is," mompelde Yuki, terwijl ze een steentje oppakte om het vervolgens met een kleine plons in het water te gooien. "En ook nog eens talentvol. Twee dingen tegelijk, pff, lijkt me lastig... Vooral als het twee afwijkende ritmes zijn... Ik zou gelijk aanslaan met een noot die ik zing," sprak Terra rustig. Yuki grinnikte en knikte op zijn reactie. "Het is gewoon een kwestie van oefenen. In het begin had ik er ook moeite mee," vertelde ze hem. Yuki vond Terra best een gezellige jongen, in tegenstelling tot de eerste indruk die ze van hem had. Eerst leek hij haar een stille, verlegen jongen, maar dat bleek heel erg mee te vallen. Sommigen hadden dat, dat ze eerst los moesten komen voordat je een leuk gesprek met ze kon hebben. Yuki liet het hengsel van haar gitaartas van haar schouder zakken, en legde het voorwerp naast haar. Ze had het gevoel dat ze nog wel een tijdje door konden praten. Eigenlijk moest ze nog met haar huiswerk bezig, maar in haar ogen was dat één van de minst belangrijke dingen geworden. Haar schoolwerk had ze een tijd geleden al opgegeven, ze had er echt geen zin meer in. Het was teveel werk, en veel schoot ze er echt niet mee op. Terra deed nog een uitspraak, die haar nog meer aanmoedigde met haar muziekcarrière. Ze wilde niets liever dan van school afgaan om verder te gaan in de muziek. Daarna vroeg hij of ze naast muziek nog iets deed. Yuki knikte wat afwezig. "Ik ga naar school, en werk af en toe in een cafetaria, meer niet," antwoordde ze.

(zo sorry voor de afwezigheid ben er weer)

"Tja, het zal zoiezo hem achtervolgen..." sprak Terra kalmpjes. Hij zuchtte kort maar vergat daarna gewoon spontaan over dat onderwerp. Hij moest het gewoon niet teveel over hem heen laten komen. Terra zijn ogen gingen naar Yuki en hij glimlachte. "Naar school. Iets wat ik lang niet meer gedaan heb..." sprak hij kalmpjes. Zijn ogen gingen op bij de laatste woorden. Hij grinnikte. "Zo zo, een talentvol dametje met nog eens een bijbaantje ook. Vertel heb je dan ook zo'n, hoe noem je dat, 'maid-costume' aan?" sprak hij met een plagende ondertoon. "Het zou je trouwens wel goed staan moet ik zeggen. Maakt je nog schattiger dan je al bent..." sprak hij kalm. Jap daar ging Terra weer, complimentjes maken was iets wat hij vaker deed. Het enige verschil met de complimentjes die hij maakte en die Vick maakte was dat die van Terra wel gemeend waren en die Vick alleen een lulpraatje was om het meisje mee te krijgen. Terra glimlachte en keek vanuit zijn ooghoeken naar Yuki hij wilde wel eens weten hoe ze daar op zou reageren.

(sorry als je niets met deze poeppost kunt)

Yuki merkte dat Terra niet bepaald zin had om nog verder over zijn broer te praten, en dat begreep ze maar al te goed. Zelf praatte ze ook niet graag over haar verleden, het bracht alleen maar herinneringen naar boven die haar alles behalve goed deden. Ze had haar verleden diep in een hoekje in haar gedachten gepropt, en daar was het ook gebleven. Ze praatte er nooit over, en haalde het ook nooit op. Als ze dat vaak had gedaan, zou ze niet het vrolijke meisje zijn dat ze nu was. Ergens was ze er ook wel blij om. "Naar school. Iets wat ik lang niet meer gedaan heb," zei Terra. Yuki keek hem even aan. Hij zat al niet meer op school, iets wat zijzelf ook wel wilde. Maar ze wist dondersgoed dat als ze stopte met school, en het met haar muzikale carrière niets zou worden, dat ze dan een probleem had. Ze zou nergens meer terecht kunnen. Daar zat ze nou echt niet op te wachten. Niet dat ze met haar huidige cijfers echt veel kanten op kon, maar goed. "Zo zo, een talentvol dametje met nog eens een bijbaantje ook. Vertel heb je dan ook zo'n, hoe noem je dat, 'maid-costume' aan? vroeg Terra toen. Yuki grinnikte even hardop. "Veel werk is het wel allemaal. En ja, ik moet zo'n maid-costume aan," zei ze breed grijnzend. Toen ze die outfit voor het eerst voor zich hield, vond ze het maar niets. Maar toen ze het aan had getrokken, gaf ze toe dat het nog best wel leuk stond. "Het zou je trouwens wel goed staan moet ik zeggen. Maakt je nog schattiger dan je al bent," zei Terra rustig. Yuki schoot in de lach en gaf Terra een speels klopje op zijn schouder. "Ja hoor, tuurlijk," grinnikte ze. "Wat doe jij eigenlijk, buiten tekenen?" vroeg ze toen aan Terra. Hij zou toch niet de hele dag in het weeshuis zitten? Dat leek haar een beetje vaag.

~ Hele post verwijderd D:

Terra zijn ogen gingen naar Yuki maar hij keek al weer snel voor zich. Hij zuchtte kort. Haar grinnik deed hem weer opkijken. Hij moest zelf ook grinniken om haar woorden. Hij kreeg ineens een klopje op zijn schouder en dat deed hem okijken. "He watte?" sprak hij enkel en glimlachte. "Wat ik doe" sprak hij terwijl hij nadenkend keek. "Naast tekenen, en ik neem aan dat je geen genoegen neemt met Vick van de meisjes af houden. Hmmm..." sprak hij. Hij draaide zich kort weg met zijn hoofd. "Dansen?" sprak hij. "En ik help mee in de kroeg. Wat kunnen mannen zuipen~..." sprak hij. "Gelukkig is Vick's Demonic Grins nooit binnen geweest. Dan had de kroeg gelijk zijn ondergang ontmoet." sprak Terra. Hij zette zijn potlood kort achter zijn oor. Twee gummen deed hij in de etui, gevolgd door de kleinere liniaal. Hij vouwde zijn tekenblok dicht. Daarna ging zijn passen het etuitje in gevolgd door de kleurpotloden. Uiteindelijk volgde het potlood waarna een ritsgeluid klonk. Terra legde zijn tekenblok naast hem met de etui er netjes op. "Maar verder, doe ik eigenlijk niets..." sprak hij kalmpjes. "Zeg? Zou je misschien een stukje kunnen laten klinken op de gitaar?" sprak hij. Terra had misschien een listig trucje achter de hand maar het zou Yuki alles behalve vervelen. Laat staan, ze zou het misschien nog iets vinden ook.