What now (open)

Met haar lange haren in een staart liep ze vanuit de slaapkamers naar de kantine, de lok haar van voor hing voor één van haar ogen. Haar ogen waren blauw, niet normaal blauw, het leek een soort gloed te hebben, een beetje speciaal was het wel. Ze had haar ogen een beetje naar de grond gericht en liep door een gang. Na een tijdje kwam ze bij een deur, vanboven hing er een bordje waarop er in drukletters stond geschreven KANTINE. Ze opende de deur en kwam binnen, daar pakte ze een plateau en een bord. Geduldig wachtte ze in de rij tot ze aan de beurt was, er werd een groot stuk kip op haar bord gelegd met daarna een nog grotere schep puree. Ze keek met een beetje afgunst naar haar bord en liep naar een tafeltje, daar ging ze zitten, helemaal alleen maar het kon haar niet zo veel boeien. Toen ze nog eens naar haar bord keek vroeg ze zich af of dit een grap was, zoveel eten kon toch niemand op. Akira was geen grote eter, en had altijd genoeg gehad met het minste. Dat kon komen door haar vroegere thuissituatie en het op straat leven daarna, of omdat het gewoon zo was. Na een paar happen had ze al genoeg, ze legde haar mes en vork neer en nam een slokje water. Op haar bord lag nog steeds meer dan de helft, toen de kantinevrouw naar haar keek negeerde ze dat, ze ging echt niet meer eten omdat het van iemand moest. Ze nam nog een slokje water en keek wat voor zich uit, ze wist eigenlijk niet zo goed wat ze moest doen. Mocht ze nu weggaan wanneer ze dat wou, of moest je blijven tot een bepaalde tijd. De meeste mensen zaten nog te eten, Akira besloot maar te blijven zitten en wachten totdat er andere mensen weggingen.

-Open-

Aki liep de kantine binnen. Op het eerste gezicht leek het een doodnormale kantine, eetruimte. Al had het meer weg van de kantine die je soms op school had. Kort keek hij op de menukaart die met plakband op de muur zat. Kip en puree. Aki maakte een afwegend gezicht. De jongen had binnen een avond zijn knop weten om te schakelen, van toekomstige Ace beheerder tot weesjongen. Het eerste was hij nu het tweede was hij geweest. als hij terug dacht hoeveel hij had moeten doen om een beetje fatsoenlijk eten bij elkaar te scharrelen voor hem en zijn broer was die kip met puree een koningsmaal. In ieder geval beter dan restjes uit een vuilnisbak. Ach dat waren tijden toen hij nog in de slobbenwijken was gedropt door zijn bloedeigen vader. Tijden waren beter, veel beter. Alleen het lot en de tijd tartte hem nog. Iets waar hij mee moest dealen want die dingen waren te verslaan of te overwinnen. Met zijn bord en plateau liep hij langs de koks die twee stukken kip en een flinke schep puree op zijn bord kwakte. Nou ze waren niet te scheutig met het eten hier. Aki was benieuwd wie dit allemaal geregeld had want het was niet slecht voor een weeshuis. Hij was zelfs een beetje onder de indruk. Als hij de schatkist van Ace in hadden had met het landhuis moest hij ook maar is denken aan een weeshuis of opvanghuis. Eentje die echt om de kinderen gaf en niet om het geld dat het opbracht.
Met het volle bord keek hij even langs de tafels. Het meeste leek al vast te staan. Net school, groepjes bij groepjes. Nou ja, Aki was toch geen prater. Alleen als het echt om noodzakelijke dingen ging misschien. Lystel en Tokiro waren twee van de zeldzame soorten met wie hij echt kon praten. Zijn oog viel op een meisje die alleen zat. Het leek erop dat ze klaar was. Zonder moeilijk te doen dat hij in vrouwelijk gezelschap zou komen schoof hij aan. 'Ik hoop dat deze plaatsen niet bezet zijn.' Zei hij rustig en wachtte even met eten. Zeker de helft van het eten lag nog op het bord bij het meisje. Geen grote eter hmm.. Niet zijn zaak. Hij had nog geen blik op zijn eten geworpen. 'Ik ben Aki Noah Lohearte. Aki of Noah mag ook, doe wat je fijn vind.' Stelde hij zichzelf voor. Manieren waren een must in zijn opvoeding geweest. De jongen was benieuwd hoe dat met de andere kinderen zat.

Akira nam nog een slokje water en bleef toen wachten, totdat er andere mensen naar buiten zouden gaan. Ze had echter niet verwacht dat er iemand bij haar zou komen zitten. 'Ik hoop dat deze plaatsen niet bezet zijn.' Zei de jongen, Akira schudde nee, en toen de jongen zich voorstelde zei ze ‘Akira.’ Ze was iemand die weinig woorden gebruikte, het kon soms onbeleefd over komen maar ze hield er niet van om veel te praten. Toch spoorde ze zichzelf aan om haar volledige naam te zeggen ze kuchte even en zei daarna ‘uhm,Akira Mitsukiba’ ze keek naar de jongen, toen ze merkte dat de jongen niet bezig was met zijn eten maar naar haar keek wende ze haar blik ietsjes af. Ze richtte zich op haar glas water en probeerde het te laten bewegen door het water zelf één kant op te duwen. Zo hoefde ze tenminste niemand in de ogen te kijken, daar kon ze echt niet tegen. Ze was niet gewend aan oogcontact en kreeg het er ongemakkelijk van. Het glas water bewoog een beetje naar rechts maar meer niet, dat had ze nu altijd. Als ze iets wou laten gebeuren, dan gebuerde het, of niet, of met weinige mate. En als ze iets helemaal niet in gedachten had om te doen gebeurde het juist op zijn krachtigst. Even moest ze terugdenken aan bij het meertje, dat was bijna helemaal uit de hand gelopen. ‘eet smakelijk’ zei ze toen maar, om toch te zorgen dat de stilte niet bleef hangen.

Akira keek kort weg, ze leek het niet erg prettig te vinden dat hij haar aankeek. Rustig verlegde hij zijn blik en stopte wat in zijn mond om er bedenkelijk op te kauwen. Het was duidelijk dat Akira niet erg spraakzaam was, en hij ook niet. Mooie combi, alleen nu wel erg ongelukkig. 'Eet smakelijk.' Zei het meisje. Ze keek hem alleen niet aan. Aki knikte kort maar vriendelijk. Rustig volgde hij haar blik naar het water waarmee ze aan het spelen was. Al snel keek hij weg omdat het niet interessant genoeg was om naar te kijken. Een nieuwe stilte ging tussen hen in terwijl Aki de rest van de kantine bestudeerde. De mensen leken allemaal druk in gesprek. Hier en daar zaten wat kliekjes of er zaten kinderen helemaal alleen. Je kon de nieuwe er zo uitpikken, ook al was hij er zelf een. Ze keken wat stuurs voor zich uit en zaten meestal nog niet bij andere kinderen. Sommige hadden ook andere kledij dan de meesten, of het waren gewoon kinderen die het vertikte zich aan te passen. Ergens wel een goede eigenschap maar het moest niet te hardnekkig worden.
De kinderen druppelde een voor een naar binnen terwijl de andere de ruimte weer verlieten. Aki at rustig alles op, met volle mond praten vond hij nogal onbeleefd en onsmakelijk. Hij moest toegeven dat de puree nogal een kleffe zooi was. De drab kreeg je maar niet door. Met een paar slokken water was het gelukkig doorgespoeld maar de puree raakte hij niet meer aan. 'Hoe lang woon je al in Degree?' Verbrak Aki uiteindelijk de stilte. Lastig, hij was niet spraakzaam en Akira kwam verlegen over. Niet de beste combinatie ter wereld maar te doen als hij zijn tong wat losser wist te krijgen. Een man van weinig woorden, dat was hij. En hij hield van stilte, alleen was de gespannen sfeer die ertussen hing niet erg fijn. Tijdens het eten probeerde hij te bedenken wat hij kon zeggen. Een complimentje? Dat leek hem wat raar overkomen hij kende het meisje net een paar minuten. Vragen stellen? Misschien met mondjesmaat het was immers geen kruisverhoor. Niks zeggen was geen optie, dan had hij beter alleen kunnen zitten. Op elke vraag die hij zichzelf stelde kreeg hij weer een antwoord terug. Jammer genoeg waren het niet erg behulpzame antwoorden.