Where are you looking at?

Suzuki kwam hier vaak maar nog steeds vond ze dit het mooiste plekje van Degree. Het gras kriebelde op elk stukje blote huid. De zon scheen fel over de velden heen. Zachtjes neuriede Suzuki een liedje. Ze lag heerlijk te zonnen in het gras tussen de bloemen. Het meisje paste er helemaal tussen, alleen de rode roos die in haar haar zat stak uit tussen de witte madeliefjes. Met gesloten ogen luisterde ze naar het zachte ruizen van de wind. Hmm.. Fijn zo'n dagje zonnen. Dit waren een van haar betere dagen in Degree. Het weeshuis was niet slecht maar soms erg eenzaam. Al woonde ze hier al vijf jaar, het was soms nog steeds een vreemd gebouw. Gelukkig had ze wel al aansluiting gevonden dus was ze niet helemaal alleen. De geur van bloemen en vers gemaaid gras rook heerlijk. Het rook naar thuis. Elke dag droomde ze over thuis, eigenlijk best kinderachtig. Waarom kon ze het niet gewoon loslaten? Suzuki keek tussen haar wimpers door naar het gras. Ze had het thuis goed gehad. Heel goed, ze was gelukkig en ze wist al wat ze wilde met haar leven. In een seconde was alles van haar afgepakt. Alles weg en zij moest hierheen. Suzuki sloot haar ogen en zuchtte. Was ze gedoemd om hier in Degree voor eeuwig te blijven rotten? Dit was misschien wel een weeshuis maar er werd hier amper of beter gezegd nooit een kind opgenomen. Welke ouders wouden dan ook een kind met abnormale krachten. Iedereen was daar bang voor of kwam cynisch over. Zij wist het, iedereen op Degree wist het. Suzuki en alle andere zouden hier blijven rotten, verwelken tot ze iets beters gevonden hadden. Al vroeg Suzuki zich enigszins af of er wel een betere plek bestond op deze aardbol. Het meisje draaide zich op haar rug en zuchtte opnieuw. Daar ging haar mooie dag. Die negatieve gedachtes in haar hoofd ook. Ze openende haar ogen en staarde naar de voorbij drijvende wolken. Het gaf een kalmerend effect en voor een paar seconden dacht het meisje nergens meer aan. Alleen maar kijken. Kijken hoe de wolken uit het zicht verdwenen en dan weer kijken. Zo bleef ze een paar minuten kijken tot iemand in haar zon ging staan. Meestal was Suzuki niet snel geirriteerd maar nu haar rust en stilte opeens verbroken was leek het wel erg rumoerig. Het gegil en gekrijs dat van Degree kwam, auto's die kilometers ver nog te horen waren. Ondertussen leek haar rustverstoorder niet te merken dat die in haar zon zat. Suzuki zuchtte onhoorbaar. 'Waar kijk je naar?' Vroeg ze op een vriendelijke toon en een kleine glimlach. Vroeger hoefde ze nooit een glimlach te faken. Tegenwoordig deed ze het wel vaker.

Boos liep Muarim door de velden. Het was hier prachtig, en de lucht was blauw, maar het kon hem niets schelen. Nu hij bij het meer een jongen had laten schrikken met een droombeeld, had hij een slechte reputatie gekregen. Overal staarden kinderen hem aan. Hij haatte het. Hij was hier nu twee dagen, en nu al wou niemand tegen hem praten. Een meisje kwam op hem toegestapt. Ze zag er niet echt blij uit. Plots voelde hij een pijnscheut in zijn ribben. Verbaasd keek hij het meisje aan. Ze staarde gewoon terug. Was zij hier de oorzaak van? Ze knikte met haar hoofd en weer voelde hij een steek, dit keer in zijn schouder. Hij greep ernaar en keek bang naar het meisje. Ze kon niet ouder zijn dan 13, en toch had ze de controle over haar krachten. Waar had hij dit aan verdient? Plots zag hij het jongentje weer. Het glimlachte naar hem. Hij legde zijn hand op de schouder van het meisje. Ze glimlachte naar hem en gaf hem een knuffel. Nu ze naast elkaar stonden zag hij de gelijkenissen goed. Broer en zus, het zou weer eens niet. Snel sprong hij op en begon hij te rennen. Enkele kinderen, waaronder die twee, renden hem joelend achterna. Hij voelde een pijnscheut in zijn dij, maar hij reageerde er niet op. De pijn verbijten, of in de handen van die monsters vallen. Hij rende door het veld, tussen de witte bloemen door. De kinderen krijsten en gilden. Hij reikte naar energie en hij had al snel een goeie hoeveelheid te pakken. Hij draaide zich om. Woedend keek hij de kinderen aan. "Wat heb ik jullie misdaan?" Vroeg hij luid. De kinderen keken hem aan. Hij wist heus wel wat hij had gedaan, maar de jongen had erom gevraagd. Hij droomde een grote blaffende hond. Hij zag hem voor zich staan. "Draumr Imae," Zei hij. De hond was nu niet meer doorzichtig. In feite was er helemaal geen hond, maar dat kon je niet onmiddellijk zien. Zeker niet als de hond blaffend naar je toe kwam rennen. Hij droomde dat de hond op de kinderen afliep. Dit zou alles nog erger maken, maar hij dacht er niet over na. De energie zwakte af. Gelukkig keken de kinderen niet achterom. De hond vervaagde en verdween toen Muarim de energie losliet. Hij zuchtte en staarde de kinderen na. Hij stapte enkele meters achteruit en bleef toen staan. Hij keek over de velden, zich afvragend hoever hij moest lopen om hier weg te raken. 'Waar kijk je naar?' Hoorde hij plots iemand vragen. Hij draaide zich om en keek recht in de ogen van een meisje, dat daar blijkbaar al even zat. Ze glimlachte en hij keek onschuldig terug. "Ik vraag me af of ik hier nog wegkom, ooit." Zei hij. Hij wou hier zo snel mogelijk weg. Dit was geen goeie plek. Het was hier best ok, maar hij had teveel vijanden. Nu al. En toch was hij niet gemeen. Het was gewoon puur toeval. Hij ging uit de zon van het meisje staan. Hij zakte zuchtend door zijn knieën en ging in het gras zitten. Hij sloeg zijn armen rond zijn borst heen. Hij keek het meisje aan. "Ik ben Muarim." Zei hij zacht. Misschien had ze al over hem gehoord. Hij hoopte van niet, anders zou ze snel wegrennen, en Muarim had nood aan wat gezelschap.

Suzuki keek naar de jongen. Het was niet moeilijk hem te herkennen. Hij was he gesprek van de dag, zelfs onder de leraren. Haar vriendinnen hadden over hem gesproken. Het was duidelijk dat hij niet erg blij was met de onverdeelde aandacht die hij kreeg van iedereen. Suzuki's irritatie verdween meteen als sneeuw voor de zon. De jongen had een kleiner jongetje bang gemaakt met zijn krachten. Een van de dingen die maar weinig gebeurde was dat mensen hun krachten gebruikten tegen elkaar. Vooral bij kinderen was dit een soort erecode die niemand mocht breken. Brak je hem, dan kreeg je de hele meute achter je aan en dan kon je je maar beter gedeisd houden de komende tijd. Of je moest heel erg gevaarlijk en onvriendelijk zijn want dan maakte je de kinderen nog banger om te zorgen dat ze je meden alsof je de pest zelve was. Suzuki had de verhalen maar gewoon aangehoord, geknikt en verder gestaard. Elk verhaal was weer mooier, groter en enger. Kinderen hadden soms zulke rijke fantasie. Het meisje kneep kort haar ogen dicht voor de zon die opeens weer fel in haar gezicht scheen. Ze draaide zich om haar as en zat nu met de rug naar de zon toe en keek naar de jongen. Hij zag er nogal verloren uit, wat hij zei gaf haar alleen maar extra bevestiging. Suzuki had medelijden met hem, waarschijnlijk had hij het niet eens expres gedaan. Tenminste hij leek haar geen slecht, kwaadaardig of een hypocriet persoon. Veel kinderen in Degree hadden hun krachten nog niet geheel onder de controle. De meeste konden wel iets zonder meteen risico's te lopen, en sommige die talent of veel ervaring hadden waren levensgevaarlijk als het moest. Als Suzuki de verhalen moest geloven kon Muarim dromen oproepen. Suzuki wist niet precies wat ze daar van moest denken. Dromen was iets wat van jou was en niet van iemand anders. Dromen voor later, je fantasiewereld die helemaal van jou was. De gedachte dat de jongen, Muarim, die onder controle had was niet erg fijn. Nee Suzuki dacht er liever over als een soort illusietechniek. Tenslotte kon niemand je dromen veranderen. Ze waren van jezelf, het waren je eigen ervaringen. Maar ja, het was wat Suzuki er zelf van maakte. Tegenwoordig was niks meer echt zeker in de wereld, zeker niet in Degree.
'Ik ben Suzuki, het spijt me voor je dat je zo opgejaagd word. Als je laat zien dat je helemaal niet zo slecht bent dan is het zo voorbij. Kinderen vergeven snel weet je.' Vriendelijk glimlachte ze, oprecht dit keer. Kort sloot het meisje haar ogen en haalde diep adem. Nu de kinderen weg waren was de stilte weergekeerd. Lekker even die rust. Misschien wel goed ook want Muarim leek dat ook wel nodig te hebben. 'Ontspan je een beetje, niemand doet je hier wat aan. Als je je hart wilt luchten mag je dat doen hoor, ik luister wel.' Haar grijze ogen keken naar Muarim. De jongen kon het gerust doen, ze was niet van plan hem uit te kafferen. Dat deden er genoeg al.

-Moeheid volgende keer word hij langer x.x -

Alert keek Muarim om zich heen. Hij verwachtte elk moment iemand die hem aansprak. Iemand die hem terechtwees. Hij had een gespannen houding en zijn ogen flitsten heen en weer. Zijn hart klopte snel en hij voelde de adrenaline door zijn aders gieren. En dat allemaal omdat hij heel even de controle was verloren. Het had twee seconden geduurd en nu had hij een slechte reputatie aan zijn been. Hij luisterde gespannen of hij de kinderen nog hoorde. Het leek weer rustig geworden en hij zuchtte. Dit moment van rust was goed voor hem, maar elk moment kon dat weer doorbroken worden. Het meisje draaide zich om. Ze zat nu met de zon in haar rug. Hij zette zijn kap op zijn hoofd om de zon tegen te houden. Zijn gezicht was nu in de schaduw. Dat was misschien maar beter zo. Door zijn witte haar was hij makkelijk te herkennen. Overal waar hij langsliep zag hij kinderen elkaar aanstootten. Ze wezen hem na, ze fluisterden. Sommigen klonken zenuwachtig, anderen enthousiast. De zon scheen op zijn armen. Hij plukte wat gras en liet het door zijn vingers glippen. De wind streek zacht langs zijn gezicht. Hij voelde de blik van het meisje. Hij vond het vreemd dat ze nog niet weggelopen was. Misschien had ze nog niet over hem gehoord, hoewel dat heel onwaarschijnlijk was. Iedereen kende hem nu wel. 'Ik ben Suzuki, het spijt me voor je dat je zo opgejaagd word. Als je laat zien dat je helemaal niet zo slecht bent dan is het zo voorbij. Kinderen vergeven snel weet je.' Zei ze plots. Het klonk vriendelijk. Niet angstig of woedend. Verbaasd keek hij op. Een vriendelijke glimlach stond rond haar lippen. 'Ontspan je een beetje, niemand doet je hier wat aan. Als je je hart wilt luchten mag je dat doen hoor, ik luister wel.' Langzaam liet hij de gespannen houding zakken. Hij liet zijn schouders hangen en zette zijn handen achter hem. Hij leunde achterover. Hij ademde diep in en uit. Ze had gelijk, hier was hij veilig. Misschien maar voor even, maar toch. Dankbaar keek hij in haar grijze ogen. "Ahja, het is alleen..." Hij knikte in de richting waarin de kinderen verdwenen waren. "Ze vinden me denk ik gevaarlijk." Hij keek triest naar de lucht. Er was niets gevaarlijks aan hem. Hij kon dingen, maar de meesten hier ook. En hoe eng de droombeelden er ook uitzagen, ze waren niet echt. Hij kon ook mooie dingen oproepen. Hij kon vlinders doen dansen, hij kon een roos in zijn hand laten tevoorschijnkomen, hij kon zelfs schattige kittens met een bolletje wol doen spelen. Jammer genoeg kon hij ook enge dingen oproepen. Slangen over het gras laten kronkelen, vuurhaarden doen verschijnen en gevaarlijke honden oproepen. Hij deed het ook niet voor de lol. Het kwam soms gewoon. De enge, gemene dingen sprongen soms uit het niets tevoorschijn. Hij had de energie nog niet onder controle. Niet altijd. "Ik ben niet gevaarlijk," Zei hij overtuigend. Suzuki mocht nu niet weglopen. Hij had de laatste dagen in een afgesloten ruimte geleefd. Verscholen in de bibliotheek, of verborgen achter nepstruiken. Hopelijk had ze gelijk, en lieten de kinderen hem ooit nog met rust.

Het was een beetje ongelukkig voor Muarim dat hij zo makkelijk te herkennen was. Ze zaten misschien wel in Degree, een weeshuis vol met kinderen met speciale gaves. Weerwolven, kinderen die de natuurkrachten beheerste en alle andere gaves waren hier te vinden. Kinderen met andere soorten haarkleuren, van paars tot blauw. Alles was hier te vinden. Maar wit was toch wel zeker een zeldzaamheid. Zelfs in Degree. Het enige wat je hoefde te weten was dat de jongen ongeveer de leeftijd had van 15 tot 17 en dat hij een bos wit haar op zijn kop had. Iedereen kon Muarim zo aanwijzen. Iets wat zo bleek ook degelijk gebeurde. Nu hij zo vaak gezien of nagekeken werd kende iedereen wel ongeveer zijn gezicht. Iedereen wist nu wie Muarim was, en zelfs als hij zijn haar zou verven in pik zwart was hij niet van de aandacht af. Suzuki keek vriendelijk naar de jongen die haar dankbaar aankeek. Langzaam begon hij te praten met ene blik op de rug van de kinderen. Suzuki volgde zijn blik naar de weglopende kinderen. Die deden niet eens de moeite om om te kijken of de jongen er nog was. Binnenkort zou het rumoer wel afgelopen zijn. Suzuki zag het als een sappige roddel. Op een gegeven moment keek niemand meer op of om. Dan was er geen lol meer aan of er was al een andere leukere roddel of gebeurtenis in de wereld die zijn aandacht trok.
Suzuki hield zich even stil. Ze wou hem even laten nadenken en de stilte geven die hij nodig had om zijn gedachten op een rijtje te zetten. Dat hadden mensen soms even nodig, rust en stilte. Zodat ze even konden nadenken en alles recht konden zetten wat de afgelopen tijd was gebeurd.
'Ik ben niet gevaarlijk.' Hoorde ze overtuigend uit de kant van Muarim. Kort keek ze de jongen aan. Probeerde hij haar te overtuigen? Of alleen zichzelf. Suzuki was niet zo bang dat hij gevaarlijk zou zijn. Vaak zag je wel of iemand niet helemaal honderd was of niet. Bij Muarim had ze helemaal geen gevoel dat ze weg moest rennen of gillend moest roepen dat hij eng was of gevaarlijk. In tegendeel, de jongen leek haar best aardig en waarschijnlijk was het jongetje dat slachtoffer werd van zijn gave net op de verkeerde plaats op het verkeerde moment. 'Ik weet dat je niet gevaarlijk bent, maar dat weten hun niet.' Ze glimlachte mistroostig en liet haar hoofd op haar knieën rusten. 'Je zou het ze moeten laten zien.. Je weet wel, laten zien dat je ook goede dingen kan doen met je gaven. Geen blaffende honden of andere enge dingen. Laat ze iets leuks zien. Iets waarvan alle kinderhartjes smelten. Puppy's of kittens. die doen het altijd goed, of vlinders. Je weet zelf vast wel iets goeds. Wanneer kinderen zien dat je dat ook kan zullen ze je met andere ogen bekijken. Misschien komen ze wel aan je hangen om te vragen of je ze iets kan laten zien.' Suzuki liet zich weer achterover in het gras vallen en keek zo naar Muarim. 'Het is maar een suggestie,' zei ze met een knipoog.

Hij was blij toen de kinderen verdwenen. Hij ging de laatste dagen na. Hij was hier nu misschien drie dagen, en nu al kende iedereen zijn naam. Iedereen kon hem aanwijzen. Echt pech hebben. Alsof dat ook een gave was. Pech hebben dat hij op dat moment even de controle verloor. De gevolgen waren dan ook groot. Hij probeerde nog dieper in zijn kap weg te kruipen, net alsof niemand hem dan zou herkennen. Alsof iedereen hem vergat. Hij was wel blij dat Suzuki nog niet weggerend was. Muarim vroeg zich af of hij hier nog weg kon raken. Hoever hij moest lopen. Hoe moest hij overleven? Zijn ouders zaten in de gevangenis, en waarschijnlijk waren ze dood. Hoelang had hij op dat eiland gezeten? Vijf jaar, zes misschien? Te lang. Hij miste zijn verzorger wel. Hoe erg het ook was, hij was de enige die niet met naalden in zijn arm wilde prikken, of hem de meest rare dingen deed tevoorschijn roepen. Hij was de enige die oprecht aardig leek te zijn. Muarim wist zijn naam niet, hij noemde hem gewoon verzorger. Op het einde kreeg hij het zelfs over zijn lippen om hem pap te noemen. Want die man had meer van hem gehouden dan zijn echte vader. Een bittere smaak kwam in zijn mond. Het liefst zou hij nu wegrennen, blijven rennen. Niet omkijken. 'Ik weet dat je niet gevaarlijk bent, maar dat weten hun niet.' Haalde ze hem uit zijn gedachten. Hij glimlachte blij. Gelukkig was er toch een iemand. Misschien was ze de enige op heel Degree die hem niet gevaarlijk vond. Ze liet haar hoofd op haar knieën rusten. 'Je zou het ze moeten laten zien.. Je weet wel, laten zien dat je ook goede dingen kan doen met je gaven. Geen blaffende honden of andere enge dingen. Laat ze iets leuks zien. Iets waarvan alle kinderhartjes smelten. Puppy's of kittens. die doen het altijd goed, of vlinders. Je weet zelf vast wel iets goeds. Wanneer kinderen zien dat je dat ook kan zullen ze je met andere ogen bekijken. Misschien komen ze wel aan je hangen om te vragen of je ze iets kan laten zien.' Zei ze. Ze liet zich achterover vallen. Hij keek haar enthousiast aan. Dat kon wel eens werken. Geen enge beelden meer. Dat moest hem toch lukken? Daar was hij toch goed genoeg voor? 'Het is maar een suggestie,' Zei ze met een knipoog. Hij dacht er even over na. Hij nam zijn kap vast en trok hem van zijn hoofd. Snel wreef hij door zijn haar om het goed te leggen. De zon scheen niet meer in zijn ogen en het zag er redelijk veilig uit. Hij ging op zijn rug liggen en keek gespannen naar de blauwe lucht. Hij reikte al bijna automatisch naar de energie. Het was verbazend hoeveel er hier te vinden was. Heel snel had hij genoeg energie voor een bewegend beeld. Hij droomde een kitten, niet eens zeven weken oud. Hij droomde dat het door het gras rolde en rondsprong. Het beeld was doorzichtig. "Ohja?" Zei hij met een grijns. "Zoiets als dit bedoel je? Draumr Imae." Zei hij. De energie stroomde uit hem richting het droombeeld. Het katje was nu niet meer doorzichtig. Het kreeg een echte uitstraling. Het dartelde vrolijk door het gras. Geconcentreerd keek Muarim naar het kleine ding. Het was grijs, en heel erg pluizig. Hij vulde de energie aan. Het was niet zo moeilijk. Energie genoeg deze keer. Hij kon het ook veel langer volhouden nu. Glimlachend stak hij zijn hand uit. Het katje liep op hem af en sprong op zijn borst. Het was jammer dat de beelden niet echt waren. Hij zou er veel voor over hebben om met zijn vingers door de pluizige vacht te woelen. Hij droomde dat het katje richting Suzuki liep. Het droomkatje liep op haar af en ging vragend voor haar in het gras zitten. Muarim grinnikte. Hij vroeg zich af hoe ze ging reageren.