The quest can begin.

Aki keek voor de laatste keer om naar de zwarte auto die over het grind wegreed. Welja, hij kon altijd bellen naar Ace om op te worden gehaald. Al zou Aki dat niet snel doen. Het was zijn idee om Tokiro te gaan zoeken in Degree. Zijn kleine broertje zou vast op een een af andere manier hier terecht komen. Niet omdat hij een wees was en dit een van de grootste weeshuizen, maar ook omdat Tokiro net zoals hij krachten had. Weliswaar had zijn kleine broertje alles nog niet onder controle. Mensen waren bang voor het onbekenden en zouden niet snel een kind met gaves in huis willen houden. Natuurlijk wouden ze zo snel mogelijk van hem af en gooide hem in een weeshuis, als dat niet Degree was kwam Tokiro via via wel hier terecht. Het ging allemaal om tijd, en Aki was geduldig. Hij had geduld en ondertussen kon hij zijn eigen krachten verder ontwikkelen.
De jongen liep rechtstreeks richting het grote gebouw wat Degree was. In zijn hand hield hij een kleim sleuteltje. De sleutel van zij kamer. Aki had de plattegrond van Degree thuis al bestudeerd zodat hij niet kon verdwalen door de gangen of het land erachter. Hij had de regels doorgenomen, informatie verzameld zoveel hij kon. Volledig voorbereid stapte hij het gebouw binnen, op weg naar de slaapkamers. Terwijl aki door het huis liep rinkelde zachtjes de bellen aan zijn riem. Elke rinkel van de bel deed hem denken aan Tokiro. Hoe zou het zijn met hem? Was hij bang? Of was hij dood? Akelige gedachten waren het maar Aki had genoeg meegemaakt. Als er iets was wat hij niet zou doen was er onder doorgaan als zijn vader. Zijn kinderen in de steek laten en laten creperen. Een egoïstische zak was het maar Aki wist dat de man ook goede momenten had gehad. Tijden voor moeders dood.
Aki stopte bij de gewenste deur en klikte die open. Het was een nette kamer. Een stapelbed, ruime kast en twee bureautjes met daar achter een raam. Aki was de grote kamers van huizen Ace gewend maar hij wist dat dit voor een weeshuis keurig was. Hij legde zijn tassen en koffers op het onderste bed en keek kort uit het raam. Hij zag de kinderen buiten spelen en rennen. Een kleine glimlach trok om zijn lippen terwijl hij zich afwende. Als hij zijn spullen had uitgepakt kon hij een kijkje nemen. Wie weet was Tokiro er al.
Aki legde zijn hebben en houwen keurig op hun plek, kort keek de jongen om toen de deur opnieuw open ging. Iemand anders kwam de kamer binnen, waarschijnlijk zijn kamergenoot. 'Hoi.' Zei Aki vriendelijk en ging verder met uitpakken.

Shi liep rustig door de gangen,ze hadden hem het gebouw al laten zien,en ook de regels waren hem al verteld.
hij liep rustig rond,en keek even naar buiten,hij zag een zwarte auto weg rijden.Hij liep verder,hij keek even op zijn mobieltje,maar hij had geen bereik in dit gebouw.
hij liep rustig naar zijn kamer,hij deed de deur open,en daar zat een jongen.
De jongen keek hem even aan, en zei 'Hoi.'.
Shi antwoorde rustig 'Hoi.',en hij zette zijn tas met kleding op de grond neer. hij had alleen maar de zelfde soort broeken,en de zelfde soort T-shirts,dat waren de enige soorten kleding die hij fijn vond zitten.

Hij keek even uit het raam,en hij keek daarna de kamer rond,'Ik neem dit bureau,oke?' Vroeg hij rustig aan de jongen,want op dit bureau bleek een slot te zitten,en hij had wel een paar dingetjes bij zich die niet iedereen hoefde te zien.

Aki keek kort naar de jongen. Niet lang genoeg om brutaal of nieuwsgierig over te komen maar ook niet te kort. De jongen was gewend aan de huishoudelijke klussen, een groot huis betekende veel rommel. Soms was er een schoonmaakster maar Lystel en hij vonden het beiden geldverspilling om iemand in te huren als ze zelf te veel tijd over hadden. Aki kende het zware leven en hij zou nooit achteloos met geld smijten nu hij het eenmaal in handen had.
Aki was net klaar met het uitruimen van zijn spullen toen er iets aan hem gevraagd was. Kort keek hij op naar zijn huidige kamergenoot, om vervolgens naar het aangweze bureau te kijken. Aki zag niet zo snel iets speciaals aan het bureau, hij leek hem niet anders dan diegene ernaast. Rustig knikte Aki dat het goed was. Hem kon het niet veel schelen, Aki had weinig te verbergen. Thuis niet en hier ook niet. De grote tassen en koffers zette hij netjes naast zijn bed, die werden overmorgen opgehaald door Lystels bediende, Tai, de man die hem hierheen had gereden. Natuurlijk zou het perfect zijn als Aki Tokiro vandaag of morgen al meteen vond, dan konden ze meteen terug naar Huize Ace. Al rekende de jongen daar niet op. Voor het geval dat zouden zijn koffers opgehaald worden, dan zaten die ook niet zo in de weg. De kamer was al beperkt.
'Ik ben Aki Noah Lohearte, sommige noemen me Aki, anderen Noah. Zeg maar wat je het leukst vind.' De jongen stak zijn hand op en keek afwachtend naar zijn kamergenoot. Het leek erop dat ze van dezelfde leeftijd waren, hij wist niet of de jongen met het bruine haar dat ook zag. Aki wist dat hij hier niet al te veel tijd zal doorbrengen, maar dat zag hij later wel. Zolang de jongen hem niet eerder wekte dan zijn slaaproutine was het goed. Aki kon behoorlijk pissig en chagrijnig worden wanneer zoiets gebeurden. Gelukkig had iedereen een mindere kant, want Aki had er wel een paar, zeker 's nachts.

Shi keek hem rustig aan,stak zijn hand op,en zei'Shi Karitori.de meeste mensen noemen mij Kato.'.
Hij deed het laatje open,en pakte een dolk uit zijn tas,de dolk had een donkerrood handvat,en een zwart blad.op het handvat zaten zilverkleurige versieringen. Hij deed de dolk in het laatje,en deed het laatje op slot.
Shi keek de jongen even aan,en pakte daarna zijn tas uit,hij legde alles netjes bij elkaar,hij had er een hekel aan als zijn kleding door elkaar kwam.
Hij keek de jongen even aan,en vroeg rustig:Zijn hier toevallig velden in de buurt,of een andere grote open plek?,want hij wou in alle rust zijn krachten verder ontwikkelen,zonder dat iedereen wist wat voor krachten hij had.
Hij wachtte niet op een antwoord,en zei:
laat maar,ik ga wel naar de bossen,dan kan ik ook eens zien of daar nog wat te beleven valt.,en hij liep rustig zijn kamer uit.

Hij liep rustig richting de uitgang,het was al vrij donker,maar daar had hij niet zo veel last van.
Hij was net iets buiten de poort,hij keek even rond,maar er was niemand te zien.
Hui fluisterde:Shadowstep,en opeens stond hij aan het begin van het bos,wat toch wel bijna 300 meter verderop lag.