wtf? was da?

{only for Lovette & Kato}

Kato slenterde door het bos met zijn handen in zijn zakken. Hij dacht na over de afgelopen dag. Hij was nog maar één dag op deze plek en er was na zijn gevoel al veel te veel gebeurd. Hij was mensen met staarten en kattenoren en was er achter gekomen dat dit een weeshuis voor abnormale mensen was. Hij schopte een steentje voor zich uit. Toen hij vanmorgen wakker werd had hij weer zo'n droom gehad. Eerst waren het gewone dromen maar ze leken alsmaar echter en echter. Er gebeurde nauwelijks iets in die dromen maar de echtheid er van maakte ze zo vreselijk angstaanjagend. Hij droomde altijd dat hij rende. Niet op twee voeten maar op vier poten. Met een tong uit zijn bek. En een staart... Hij huiverde, waarom droomde hij dat soort dingen toch? Zat er een boodschap achter? Hij hoopte het, dat zou namelijk betekenen dat het wel dromen waren en niet... niet... niet de werkelijkheid. Nee, dat kan niet. Je hebt een vuurgave en kennelijk ook wat rare dromen maar je bent niet een of ander dier verzekerde hij zichzelf. Toch bleef het idee in zijn hoofd rondspoken. Hij voelde zich er niet beter door. Hij slenterde verder. Het begon al kouder te worden en hij trok zijn jas dichter tegen zich aan. In het weeshuis zaten ze nu vast al te eten. Daar was het wel lekker warm. Zijn maag knorde. Waarom was hij hier? Omdat je niet in een huis past zei een stem in zijn hoofd. Dat was waar. Hij was een zwerver. Een bikkelharde jongen die uit vuilnisbakken at en met andere vocht. Iedere dag maar weer. Hij hoorde niet in een huis, vertroetelt te worden met een bord warm eten en een raar donzig bed. Wat moest je daar nou mee? Hij was een vrij man, niet zo'n slaaf als die wezen in dat huis. Ze zagen er inderdaad niet erg vrolijk uit. Natuurlijk zijn ze ook wezen, maar Kato kreeg het idee dat ze er vast zaten. Hij zou nooit, maar dan ook nooit in een weeshuis gaan. Daar had je trouwens ook papieren voor nodig. Die had hij niet. Het enigste wat hij wist was dat hij Kato heette. Wie zijn ouders waren wist hij niet. Laat staan waar hij vandaan kwam. Hij was een niemand en bestond volgens de wet niet. Dat was lekker makkelijk. Zo was hij niet leerplichtig, zat hij niet vast aan zo'n dak boven je hoofd en kon hij gaan en staan waar hij wou. Hij bestond niet volgens de wet. Een prima leventje vond hij zelf. Als hij in dat weeshuis zou zitten dan zou dat leventjes direct stoppen. Continu in de gaten worden gehouden door de bewakers al was hij die vandaag niet tegen gekomen. Ook kende de wezen de baas niet. Zou er dan wel een baas zijn? Vast wel, anders waren ze hem al lang gesmeerd. Het kwam niet in hem op dat de wezen hier wel eens konden blijven omdat het hier leuk was. Echt gewoon "leuk" kende hij niet. Daar had hij nooit de tijd voor. Hij haalde wel eens een grap uit maar daar kreeg hij dan altijd wat voor. Zoals wat voedsel ofzo. Ineens zag hij iets wits langs hem heen vliegen. Hij bleef staan en snoof de koude avondlucht naar binnen. Het rook naar Lovette. Het meisje met de blauw-witte haren. Was ze hier ook? Waarom was ze niet binnen om daar te eten met die andere? Hij liep naar de plaats waar haar geur vandaan kwam. Door de struiken kon hij haar niet zien. Maar hij wist zeker dat achter de struiken zat.

Lovette was niet in het weeshuis zoals alle andere kinderen. Ze hoefde geen bord vol met warm eten. De andere kinderen moesten dat waarschijnlijk wel om in leven te blijven. Lovette was zo niet. Zeker omdat ze half draak was had ze ook nog andere kracht en speciale dingen. Zo was het bijvoorbeeld dat ze alleen puur water nodig had om in leven te blijven. Maar het was dan ook geen kraanwater wat haar in leven hield, maar dat was het water van het meer. Zijzelf en haar ouders zijn dan ook ontstaan uit de meren op deze aarde. Er waren verschillende soorten half draken. Zoals waterdraken zoals zijzelf, maar ook de typische vuurdraken. Toen ze door de lucht vloog dacht ze even terug aan die keer met de jongen. Hoe kwam het toch dat er uit zijn vuur een draakje ontstond en hijzelf ook verbaasd stond te kijken? Kwam het door haar dat het vuur begon te tollen en veranderde in het draakje? Al die vragen spookte door Lovette's hoofd en ze schudde haar hoofd maar om de gedachtes weg te krijgen. Toen ze naar de lucht keek was de lucht al bijna helemaal donker en ze kon ook al de eerste ster zien. Ze keek vervolgens naar beneden naar het bos. Ze dook naar beneden met een paar slagen van haar vleugels. Ze vloog behendig door de bomen heen en vloog rakelings langs Kato. Ze had in een flits wel iemand gezien en ze was er wel van geschrokken. Ze was bijna tegen iemand aan gevlogen, maar ze had niet gemerkt dat het Kato was zeker omdat het zo snel ging. Toen ze aan de andere kant van de struiken kwam lag er een klein meertje midden in het bos. Lovette landde en ze veranderde langzaam terug in haar mensenvorm. Ze keek om naar de struiken en ze vroeg zich af wie het was. Langzaam liep ze naar het water toe en haalde ze haar hand langzaam heen en weer door het water. Met een kalme blik keek ze naar het rimpelende water.

Ja hoor, daar zat ze. Lovette, het meisje van vanmorgen. Kato kwam dichterbij. Er was een klein meertje. Naast dat meertje zat ze met haar hand in het water. Het was een open plek in het bos. Je kon de maan goed zien. Het was helder en het water weerspiegelde de maan. Het leek wel alsof je zo naar de maan kon toe zwemmen. Jammer dat het zo koud was. Anders had hij vast en zeker zijn shirt uitgetrokken en wat baantjes gezwommen. Hij kwam langzaam dichterbij en keek haar aan door in haar spiegelbeeld te kijken. Geen rechtstreeks oogcontact. Hij liet het wel uit zijn hoofd nu weer vlammen op te roepen. Je wist maar nooit wat Lovette zou doen. "Hey, jij ook hier? Moet je niet eten met de rest?" vroeg hij kalm. Nu haalde hij op zijn buurt zijn hand door het koude water. Hun oogcontact verbrak omdat de rimpelingen het spiegelbeeld van de ogen bewoog. Zodra het water weer glad was kon hij haar weer via het water aankijken. Hij ging als een kleermaker zitten. Alsof hij van plan was er heel lang te blijven zitten. Aan de overkant van het meertje schreeuwde een uil. Kato spitste zijn oren maar mogelijk alarmerend gekrijs kwam er niet. Hij wist dat er iets groots en wits in het bos was. Maar hij had geen idee wat. Hij wist niet eens of het gevaarlijk was of niet. Het was zo snel gegaan dat hij het nauwelijks had kunnen ruiken. Daar baalde hij nu van. Als hij nou gewoon één keer de geur van dat wezen had geroken dan wist hij nu wanneer het er aan kwam. Tenminste als hij de geur rook wist hij dat het er aan kwam. Maar hij wist dus niet hoe het dier of wat dan ook rook. Erg gemakkelijk voelde hij zich er niet bij. Hij snoof nog eens. De koude avond lucht was nu zo koud geworden dat het brandde aan zijn neusvleugels. Hij zuchtte even. "Waar kom jij eigenlijk vandaan?" vroeg hij. Had hij trouwens al gezegd wat hij hier deed? Misschien zou hij maar beter niet tegen de eerst beste vreemde gaan verteller dat hij dakloos was en uit vuilnis bakken at. Daar maakte je vast geen vrinedn mee.

Haar hand hield ze nog steeds in het water en ze sloot voor even haar ogen. Toen ze haar ogen opende hoorde geritsel van de bladeren. Ze rook en voelde dat het geen bedreiging was en ze wist dat het dichterbij kwam dus ze bleef zo zitten. Ze bleef naar haar eigen spiegelbeeld kijken. Daarna keek ze naar het andere spiegelbeeld wat tevoorschijn was gekomen. Ze keek naar het spiegelbeeld en zag dat het de jongen was van vanmorgen. De jongen die een vuurdraakje maakte. Ze bleef naar zijn spiegelbeeld kijken terwijl hij dichterbij kwam. Toen ze zijn woorden hoorde dacht ze even na. Ze keek hem nog niet aan "ik hoef niet..." ze deed haar hand snel voor haar mond en glimlachte even "eu... ik bedoel dat ik geen trek heb" en ze keek vervolgens naar Kato's hand die de rimpelingen in het water veroorzaakte. Rustig haalde ze haar hand uit het water en keek ze weer naar zijn spiegelbeeld. Toen hij was gaan zitten keek ze hem eindelijk aan. Door de maan kreeg ze een glans in haar zeeblauwe ogen. Opeens hoorde ze een uil en ze keek geschrokken op aangezien ze ontspannen was. Ze keek naar de overkant van het meer en terug naar Kato die het ook gehoord had. Ze kon aan Kato zien dat hij aan iets dacht. Zou hij de persoon zijn waar ik langs vloog dacht ze. Ze keek nieuwsgierig naar Kato. Toen Kato's blik haar weer raakte keek ze weer even snel naar het meertje. Naar haar weerspiegeling. Ze raakte haar haar aan en ze wou haar hand weer in het water doen, maar toen hoorde ze opeens Kato's vraag. Ze keek hem even aan. "ik weet niet precies waar ik vandaan kom, maar ik weet wel wat er met m'n ouders gebeurd is..." ze was daarna even stil. "ik heb ook een vraagje aan jou, tenminste twee vraagjes" ze glimlachte even. "waar kom jij vandaan?? enne eu.... heb jij iets eu.. wits gezien in het bos ofzoiets??" en ze keek hem even aan zonder een glimlach.

"ik hoef niet..." ze ze. Kato kreeg het idee dat ze zich versprak. Wat wou ze zeggen maar mocht ze niet zeggen? Of mocht ze het wel zeggen maar wou ze het niet vertellen? Ze had dus iets wat hij niet mocht weten. Dat was dus wel duidelijk. Wat voor groot geheim zit er achter niet eten? Daar kon hij echt geen groot mysterie over bedenken. "eu... ik bedoel dat ik geen trek heb" ja, ja... om nu met een smoes aan te komen ben je al iets te laat. Kato heeft best veel mensen kennis en weet dondersgoed wanneer ze iets verbergen. Lovette leek even opgeschrokken door de uil. "ik weet niet precies waar ik vandaan kom, maar ik weet wel wat er met m'n ouders gebeurd is..." Wat is er dan met je ouders gebeurd wou hij vragen. Want dit is weer zo'n lekker vaag antwoord. Hij wist het nu 1000% procent zeker. Ze verborg wat. Maar wat? Wat verborg ze? "ik heb ook een vraagje aan jou, tenminste twee vraagjes" Nu keek hij haar rechtstreeks aan, zonder de spiegelbeelden. Dus ze ging hem nu al vragen stellen? Ze had de zijne nog niet eens beantwoord? Lekker makkelijk zo, zo kon hij ook wel vragen beantwoorden. "waar kom jij vandaan??" Hij wou even zeggen dat hij geen antwoord zou geven voordat zij antwoord gaf maar dat zou ook weer zo bot overkomen. "mmm..." zei hij bedenkelijk. "Niet van hier, dat sowieso. Ik kom uit de steden." Ah, mooie zet dacht hij. Hij gaf wel antwoord, was niet bot maar deed net zo vaag als zij. "enne eu.... heb jij iets eu.. wits gezien in het bos ofzoiets??" Wat. Was. Dat. Nou. Weer. Voor. Vraag? vroeg hij zich af. Hoe wist zij wat hij zag? Hoe wist zij dat? Was ze hem aan het stalken ofzo? Fijn dat kon hij er ook wel bij hebben. Misschien dat ze daarom niet at, omdat ze achter hem aan wou. Misschien dat ze in de stad al achter hem aan zat en daarom zei dat ze niet wist waar ze van daar kwam. Het was mogelijk... maar zeer onwaarschijnlijk. Haar fouten die ze maakte klopte niet met zijn theorie. Iets wits? Hoezo dat dan?" vroeg hij. Hij liet niet merken dat hij wel iets wits had gezien laat staan dat hij verbaasd was.

Lovette begon na te denken over wat ze allemaal had gezegt. Wat kon ze soms toch stom zijn. Ze zuchtte even en ze keek weer naar het water. Ze stak haar hand er weer in en maakte kalme bewegingen met haar hand. Na een tijdje keek ze Kato toch maar weer aan. Ze had het gevoel dat hij het raar vond dat ze zo vaag antwoordde. Dat had ze eigenlijk wel gedaan maar ja hij was nog nieuw voor haar. Ze zij niet snel wie of wat ze was zeker niet tegen iemand die ze net kende. En al zou ze zeggen wie of wat ze was, mensen zouden haar raar aankijken en uitlachen. Deze angst had ze weer, maar hij had ook een kracht dus misschien was hij niet zo als de rest. Ze merkte dat ze weer begon te staren omdat ze aan het denken was. Ze knipperde een paar keer met haar ogen. Vervolgens wachtte ze af of hij zou reageren of haar vragen. Ze keek even langs hem naar de bomen en weer terug naar hem. "oke...." zei ze kort op zijn antwoord. Ze was hier niet goed in daar was ze zoiezo achter gekomen. Ze keek weer naar haar hand die in het water hing. Op haar andere vraag reageerde hij niet zo snel. Ze vroeg zich dan ook af waarom en ze had denk ik al door waarom. Hij heeft het gezien maar hij verzwijgt het dacht ze. Ze haalde haar hand uit het water "nou dat wou ik gewoon weten..." en ze glimlachte lichtjes naar hem. Ze keek vervolgens naar haar hand en naar het water. Ze stak haar hand naar het water uit en een bolletje water kwam van het oppervlak. Het bolletje water zweefde naar Lovette's hand en ze keek er naar. Ook zij kon water manipuleren. Het bolletje water werd groter en het nam langzaam de vorm van een draakje aan. Hopelijk gaf ze Kato hiermee een hint en ze keek hem dan ook even aan.

Het bleef een tijdje stil. Enkel een zucht van Lovette doorbrak de stilte. "oke...." zei ze als antwoord op zijn opmerking over waar hij vandaan kwam. Hij dacht nog eens diep na over haar tweede vraag. Of hij iets wits had gezien. Kon ze dan soms gedachtelezen? Maar waarom zou ze het dan vragen? Dat zal dan wel erg stom zijn. "nou dat wou ik gewoon weten..." Kato trok zijn wenkbrauw op. “Wou je gewoon weten?” Op de manier waarop hij het zei kon je duidelijk merken dat hij haar antwoorden maar onzin vond. Je stapt toch niet op een vreemdeling af met de vraag of hij heel toevallig iets roods langs zich heen had zien vliegen of onlangs nog was aangevallen door een gele theedoek. Als je zulke vragen stelt ben je zelf niet onschuldig. Je hebt er dan hoe dan ook iets mee te maken. Maar wat Lovette met het witte ding te maken had wist hij niet. Het waren net puzzelstukjes. De plaatjes op ieder stukjes waren duidelijk maar samen vormde ze steeds een niet kloppend geheel. Het meisje met de blauw-witte haren stak haar hand weer in het water. Ownee. Net niet. Ze hield haar hand boven het wateroppervlak. Er zweefde een soort mega druppel naar haar hand. Oké, freaky dacht Kato. Ze had dus kennelijk of een zwaartekracht gave of een water gave. Maar was dat wel zo’n goeie combi? Water en vuur? Het bolletje water nam ook een vorm aan. Net als zijn vlammetje vanmorgen. Nieuwsgierig volgde hij de transformatie. Het bogelde een beetje en uiteindelijk ontstond er een draakje. Kato keek haar er verbijsterd naar. Waarom vormde zij óók een draakje? Net als hij die morgen? Of had zij het niet onder controle, net als hij? Of had ze het wel onder controle en had ze zijn vlam die morgen ook vervormd? Er kwamen nog meer puzzelstukjes er bij. Maar erg handig was dat niet. Het was namelijk nu één grote onduidelijke berg aan puzzelstukjes. Lovette keek hem aan. Hij was niet dom maar begreep het nog steeds niet goed. Oké, als hij er vanuit ging dat zij dat witte ding was geweest of dat witte ding had bestuurd kwam hij nog steeds niet verder. Zijn kennis op het gebied van bovennatuurlijk hield nogal snel op. Hij kende zijn krachten min of meer en daar hield het dan ook meteen mee op met het bovennatuurlijke gedoe. Hij riep het rare vlammetje op. Dit keer riep hij er meteen al een stuk of tien op. Hij fronste zijn wenkbrauwen en concentreerde zich op het draakje van vanmorgen. Het werd eerst een soort hagedis maar met nog meer concentratie vormde het zich in een draakje. Het spuwde een wolkje vuur naar het wezentje in Lovettes hand en beklom daarna Kato’s arm op weg naar zijn schouder. Lekker duidelijk allemaal. Hij kon dus een soort vuurdraakje oproepen en zij een waterdraakje. Maar hij vloog niet als een soort raar wit ding door de lucht dus dat verklaarde nog steeds niks. ”Leg het me nou gewoon uit, alles” zei hij kalm en hij keek haar aan.

Lovette merkte dat Kato nogal in de knoop zat. Ze kon gewoon voelen dat hij diep na het aan het denken was. Ze keek hem nog steeds even aan en ze had ook zijn antwoord op haar woorden gehoord. Ze dacht na en ze wist dat ze niet langer het geheim kon houden. Ze was dan ook niet echt super goed in het houden van geheimen. Alleen ze wou zich niet zomaar bloot geven bij de eerste de beste die ze tegen kwam. En was het wel zo'n goede combinatie vuur en water? Ook Lovette was diep aan het nadenken. Toen ze vervolgens het waterbolletje om had getoverd tot een waterdraakje had ze Kato's verbijsterde blik gezien. Ze keek hem even aan, maar hij leek het niet de begrijpen dat het waterdraakje een hint was. Ze vroeg zich nu ook wel af waar hij allemaal over aan het nadenken was. Lovette zei liever niet wat of wie ze was aangezien ze daar altijd problemen heeft gekregen. Tenminste pesterijen, moordpogingen enz. Lovette keek nog steeds afwachtend naar Kato. Toen hij vuur op z'n handen kreeg keek ze er weer naar. Ze zag hoe het vuurdraakje weer tevoorschijn kwam. Waarom maakt hij nou precies een draakje? dacht Lovette. Ze sloot haar ogen even en toen ze haar ogen weer opende zag ze hoe het vuurdraakje wat vuur naar haar waterdraakje spuwde. Het waterdraakje reageerde erop, maar voordat het draakje water terug kon spuwen gooide ze het water terug in het meer. Ze bleef naar het water kijken. Kato's woorden drongen vervolgens tot haar door of tenminste het leek meer op een soort vraag. Ze zuchtte even en ze keek hem weer in de ogen aan. Ze glimlachte licht en langzaam stond ze op. Ze keek vooruit en kalm sloot ze haar ogen. Langzaam kwamen er twee gigantische witte vleugels achter Lovette's rug vandaan. Ze opende haar ogen en haar ogen keken Kato aan. In haar ogen kon je deze keer angst zien en ze sloeg de vleugels half om haar heen. "Dit ben ik.." zei ze met een kalme stem. "als je nu van me walgt kan je beter gaan" en ze legde haar hand op haar andere arm. "trouwens ik ben Lovette Miao, de witte draak" en ze glimlachte wat ongemakkelijk.

Het waterdraakje was het er duidelijk niet mee eens om “bevuurt” (is dat een woord?) te worden. Hij wou reageren, misschien wel met een water straal maar daar gaf Lovette hem de kans niet voor. Ze gooide hem zonder pardon het meer weer in. Kato’s draak/salamander/hagedis beest zat nu op zijn schouder en keek wat treurig naar het meer. Konden die creaties denken dan? Daar had hij zich nog nooit bij stil gestaan. Hij aaide met zijn vinder het minuscule kopje en het diertje leek haast wel te spinnen. Kennelijk hadden ze dus ook gevoel. Raar idee om echte, voelende en denkende dingen op te kunnen roepen. Hij peinsde nog steeds. Wat moest hij met al die puzzelstukjes? Het waren er gewoon te veel. Al deze informatie en het feit dat er nog andere gekken, net als hij, waren werden hem te veel. Als mens, zelfs met krachten, kon je niet alles hebben. Hij draakje gaf een kopje tegen Kato’s nek en nestelde zich onder zijn haar. Waarom bleven die wezens soms heel lang en soms heel kort? De bbg hond, zo noemde hij het, bleef vaak een kwartiertje, daarna loste het op. Dat hond beest met mega lange poten was hij als een soort metgezel gaan beschouwen. Het dier/ding/wezen was er altijd voor hem en had zich nog nooit tegen hem gekeerd. Zou dit draakje het zelfde wezen zijn als de hond maar dan in een andere vorm? Het zou kunnen… Behalve dat al die informatie hem wat veel werd, werden al die vragen hem al helemaal te veel. Dat je zoveel vragen kon verzinnen! Hij was benieuwd naar Lovettes antwoord. Hopelijk paste er dan weer wat puzzelstukjes. Ze stond op in plaats van gewoon tegen hem te praten. Wacht, ze ging toch er niet wéér vandoor? Hij wou opstaan om haar tegen te houden maar toen bleef ze stil staan. Ze sloot haar ogen. Wáár was ze mee bezig? Er verschenen ineens twee gigantishe vleugels. Ze leken wel uit haar te komen! Wajoo… wou hij roepen maar hij wist zich in te houden. Was dit een vervloeking, een gave of iets anders? Was hij nu in gevaar of niet? Of was dit super zeldzaam? Hij had geen idee wat hij moest doen. Het mini vuur draakje schrok en vladderde weg om halverwege zijn vlucht te verdwijnen. Hé, die dingen konden ook niet lang zonder hem. Misschien was hij wel een soort energie bron. Nou ja, niet zo belangrijk. Misschien kon hij zich maar beter zorgen maken over zijn veiligheid en die van dat wezen die zonet nog een meisje was. Toen opende ze haar ogen weer. De vleugels waren om haar heen geslagen. "Dit ben ik.." zei Lovette, tenminste als het Lovette nog wel was. Het was eerder een soort mens-draak. "als je nu van me walgt kan je beter gaan" Er ging van alles door hem heen maar walging zat er niet bij. Hij voelde zich, bang, geschrokken, verbaasd, argwanend, op zijn hoede, nog eens verbaasd en… hij kende dit gevoel niet maar het was eenzaam, een soort buitengesloten. En dan al die gevoelens door elkaar. Ik zou dat buitengesloten gevoel even verklaren. Kato keek zijn ogen uit. Waarom waren er geen normale mensen op een school met mensen met krachten? Nou ja, normale niet maar mensen die niet meteen een soort half dier moesten zijn. Had iedereen hier starten en vleugels? Hoe kon hij zich dan ooit thuis voelen als zij allemaal anders waren dan hij? Ook leek het gevoel “buitengesloten” op heimwee. Maar dat snapte hij niet. Waarom voelde hij heimwee, een soort verlangen, als er een meisje in een soort draak veranderde? Weer zoveel vragen. "trouwens ik ben Lovette Miao, de witte draak" Ineens merkte hij op dat hij was gaan staan en een soort aanvals/verdedings houding had aangenomen. Grote vlammen branden in zijn handen. Hij keek er even verbijsterd naar. ”dit is allemaal heel raar…” wist hij uit te brengen. Als vermoeid ging hij zitten. Doofde de vlammen. Hij bedoelde niet dat zij raar was, hij was immers ook raar. Maar dit alles, het weeshuis, de kinderen, de tuin alles… het was hem eventjes te veel geworden.

(hahaha bevuurt is vast wel een woord woooojooo lange post :O sorry dat die lange posten mij niet lukt ><)

Lovette's ogen ging weer naar het draakje van vuur die nu op Kato's schouder zat. Ze zag hoe het diertje naar het meer keek. Zij had ook nog naar het meer gekeken, maar ze wou geen ruzie tussen water en vuur. Ze keek hoe het dier aanhankelijk tegen Kato was. Ze keek hoe het diertje zich gedroeg en een glimlach verscheen op Lovette's gezicht. Ze keek nog steeds naar Kato's gezichtsuitdrukking en ze had ook het gevoel dat hij teveel informatie binnen kreeg. Toen ze op was gestaan en de witte vleugels half om haar heen had geslagen zag ze hoe Kato in een soort aanvals/verdedigingshouding stond. Ze fronsde even haar ogen en ze deinsde wat naar achter. De vleugels ging weer naar achter waar ze ze soort van in klapte. Ze keek naar Kato die aardig verstrooid leek. Dat snapte ze eigenlijk wel volkomen aangezien je niet iedere dag mensen tegen komt met dieren trekjes. Laat staan trouwens een half mens, half draak. Tenminste Lovette was een gewoon meisje die draken genen had. Oftewel ze kon veranderen in een draak of in stukjes zoals de vleugels en zelf hoektanden. Als ja haar heel kwaad kon maken zou de kleur van de draak zelfs ijsblauw worden. De keren dat dit gebeurd was, zijn minimaal aangezien het dan meestal slecht afloopt met de tegenstander en zij zelf. Ze keek weer naar Kato en ze kon een beetje voelen hoe hij zich voelde. Ze keek hem afwachtend aan en ze zag dat hij weer ging zitten. De woorden drongen tot haar door en zijzelf ging ook rustig zitten. "heb ik je eu... laten schrikken?? ik snap dat je dit allemaal raar vind". Ze duwde haar 2 vingertopjes van haar wijsvingers tegen elkaar en ze zuchte even.

De draak wezen keek hem aan. Hij had zich afgevraagd of het Lovette nog wel was maar daar hoefde hij niet meer om te twijfelen. Ze gedroeg zich precies zo als de menselijke Lovette. Was een draak trouwens een dier? Weer een vraag. Misschien was het toch wel slim om een tijdje op in het weeshuis te wonen. Hopelijk waren er mensen die hem van alles konden leren en die alles wisten over krachten. Dat zou een heleboel vragen beantwoorden. Lovette deed een stap naar achter, vast en zeker omdat hij zich zo aanvallend had opgesteld. Het was bijna een volledig automatische reactie geweest. Hij had het nauwelijks gemerkt dat hij was opgestaan. Haar bang maken wou hij niet. Hij kreeg het idee dat zo’n draak wezen vele malen sterker maar vooral sneller zou zijn als hij. Ruzie zoeken zou wel niet echt handig zijn. Maar Lovette was niet een agressief type. Dat wist hij bijna meteen al toen hij haar zag. Zodra hij ging zitten volgde ze zijn voorbeeld. Kennelijk was het een goede keuze geweest. Ze leek in ieder geval niet meer zo angstig als daarvoor. "heb ik je eu... laten schrikken?? ik snap dat je dit allemaal raar vind." Kato schudde van nee. ”Nou ja, misschien een beetje. Maar dat komt niet door jouw.. het is gewoon een beetje veel. Ik wist helemaal niet dat andere mensen óók krachten hadden en dan beland ik ineens op een plek vol met mensen met krachten en staarten en vleugels… das gewoon een beetje te veel van het goede in één keer.” zei hij. Hij zuchtte even diep. Hij had geen woord gerapt over zijn dromen. Daar zat hij het meest mee. Hij keek wel uit, om het aan iemand te vertellen. Dan zouden ze hem voor gek verklaren. Nou ja, dat was hij toch al een beetje. Of erger, misschien zeiden ze wel dat het geen dromen waren. Daar was hij het aller bangst voor. Hij wou het niet, hij kon het niet accepteren, het mocht niet, het kon gewoon niet. Het was onmogelijk. Punt. Klaar. Uit. ”Ik heb altijd moeten vechten, iedere dag weer. Soms met de zwerfgangs in de stegen, soms zwerfhonden en vaak met winkelbediendes als ik weer wat gesloten had… Ik zou niet weten of ik me ooit thuis zou voelen op deze plek…”

Lovette keek naar het water. Maar haar blik ging al snel weer terug naar Kato. Ze keek naar z'n gezicht en hij zag er heel erg verward uit. Misschien was het slimmer geweest om gewoon gewacht te hebben voordat ze uberhaupt in een halve draak was veranderd. Nou halve draak, misschien had ze haar vleugels niet moeten laten zien. Toch kon dit niet anders aangezien ze zichzelf had vast gepraat en hij zei dat ik alles moest vertellen. Lovette was slecht in liegen dat was een ding. Lovette keek afwachtend naar Kato en ze moest even slikken. Ze wou vervolgens wat zeggen, maar ze kreeg nu wel antwoord op de vraag die ze gesteld had. Ze keek hem nieuwsgierig aan en ze luisterde naar zijn verhaal. Ze dacht terug aan de keer dat ze voor het eerst op Degree kwam. Het was verschrikkelijk. Iedereen had krachten en iedereen vertrouwde niemand. Nu is dat al een stuk minder geworden, maar toch het weeshuis is nooit fijn geweest. In de tijd dat Lovette er dan ook gezeten had, had ze niet veel vrienden en vriendinnen kunnen maken op een of andere manier. "ik ben het eigenlijk wel gewend dat mensen van me schrikken, zeker, omdat ik eruit zie als een normaal meisje en er vervolgens een draak uitkomt als je snapt wat ik bedoel" ze glimlachte even. "ik ben iniedergeval blij dat je niet bang bent weggerend zoals de rest van de mensen die ik in het begin tegen ben gekomen". Ze haalde haar hand weer door het water. Terwijl ze naar haar eigen hand keek maakte ze allemaal figuurtjes in het water. De woorden die Kato vervolgens uitsprak raakte haar wel een beetje. Ze keek hem even aan "ik wou dat ik iets voor je kon doen, ik wou dat ik me ook thuis kon voelen op Degree" en ze keek even naar het gras terwijl ze nog steeds figuurtjes maakte in het water met haar hand. Ze zuchtte vervolgens eens diep. "maar ik ben al blij dat ik met een persoon kan praten" en weer verscheen er een glimlach op haar gezicht. "ooo ja dat je het weet, mij maakt het niet uit waar je vandaan komt of wie je bent, ik respecteer iedereen" en ze keek hem weer even aan waarna haar blik weer naar haar hand ging.

Het bleef weer stil. Vaak zijn dit soort stiltes erg akelig maar nu was Kato blij dat ze er waren. Hij kwam in de stilte weer wat tot rust. Hij haalde diep adem. Hij maakte van zijn handen een kommetje en liet het vol gieten met ijskoud water. Daarna gooide hij het water over zijn gezicht en waste het. Het straatvuil van de stad zat er na al die tijd buiten de stad er nog steeds op. In de stad kan je, je ook moeilijk even wassen als je geen huis hebt. Laat staan een douche. Een duik in het kanaal staat gelijk aan zelfmoord dus dat lieten de zwervers wel uit hun hoofd. En je zelf wassen met het water uit de straat plassen had ook geen succes. Meestal werd je gezicht er alleen maar viezer van. "ik ben het eigenlijk wel gewend dat mensen van me schrikken, zeker, omdat ik eruit zie als een normaal meisje en er vervolgens een draak uitkomt als je snapt wat ik bedoel" Hij zuchtte even. Hij was niet door haar overstuur en hij wou ook niet dat ze dat dacht. Nou ja, misschien kwam het maar een heel klein beetje door haar. Ze was de druppel geweest in de overvolle emmer. "ik ben iniedergeval blij dat je niet bang bent weggerend zoals de rest van de mensen die ik in het begin tegen ben gekomen." Hij haalde nonchalant zijn schouders op. ”Ik ben wel wat gewend. Hoewel draken nieuw zijn voor me. Maar ik weet één ding, vluchten is dodelijker dan je vijand meteen aanvliegen.” Dat was waar. Als je wegrent is je rug bloot en kan er zo een mes in gegooid worden. Als je aanvalt is je rug in ieder geval beschermd. Ook maak je dan altijd meer kans dan als je weg rent. Je moet trouwens alleen aanvallen als je in een gevecht zit. Als je op de vlucht bent voor de politie kan je hem beter zo snel mogelijk smeren. Het liefst ging Kato dan een of ander gebouw op. Daar vonden ze hem nooit. Door het leven in de stad kon hij aardig free runnen. Vijf meter een muurtje op rennen? Eitje! Lovette maakte nog meer figuurtjes maar dan in het water. Kato keek er naar. Hij was weer redelijk kalm. “ik wou dat ik iets voor je kon doen, ik wou dat ik me ook thuis kon voelen op Degree" Kato keek haar even aan. ”Ik denk niet dat er mensen zijn met de gave om mij te kunnen helpen…” zei hij. Hij was altijd zo vreselijk koppig. Hem iets wijsmaken maakte sommige mensen helemaal knettergek, alleen maar omdat hij stug bij zijn mening bleef. "maar ik ben al blij dat ik met een persoon kan praten. ooo ja dat je het weet, mij maakt het niet uit waar je vandaan komt of wie je bent, ik respecteer iedereen" Toch geloofde hij haar niet. Zij liep niet in kleren die al weken niet gewassen waren. Zij had teminsten volle maag. En zij had niet zo’n zwaar geweten als hij… Sommige dingen had hij beter niet kunnen doen…

Hij spoelde zijn handen af, net als toen. Dat deed hij automatish als hij er aan dacht. Hij weet nog goed dat hij als een gek zijn handen spoelde, het bloed wou er maar niet af. En nog steeds voelt het alsof die rode, kleverige massa aan zijn handen zat.

Lovette's blik ging naar Kato die zijn handen als een bakje vol liet lopen met water. Ze zag hoe het water vervolgens op zijn gezicht spatte. Lovette keek hem met een kalme blik aan terwijl hij zijn gezicht waste. Lovette zag dat hij zuchtte nadat ze haar woorden had uit gesproken. Ze keek even naar het water en haalde haar hand eruit. Haar hand werd spontaan droog zonder handdoek of uberhaupt iets om haar hand te drogen. Ze keek voor even naar haar hand en ze zuchtte even. Na Lovette's andere woorden haalde Kato zijn schouders op en ze fronsde haar wenkbrauwen even. Ze keek al snel weer normaal toen ze zijn woorden hoorde. "ik weet zeker dat er mensen zijn die mensen kunnen helpen, maar of dat een gave is weet ik niet". Ze keek hem nog steeds met een rustige en kalme blik aan. De andere woorden die Lovette had uitgesproken hadden Kato niet echt goed gedaan. Ze voelde dat hij haar op een of andere manier niet geloofde of iets anders. Er was iniedergeval iets wat niet lekker zat. Haar ogen gingen naar het gras en ze haalde haar hand over het gras heen. Het voelde zacht aan "weet je... toenet vroeg je waarom ik niet in het weeshuis zat aan het diner" en ze keek hem weer aan. "ik zat niet aan het diner, omdat ik geen eten nodig heb, het enige wat ik nodig heb om te overleven is... water" en ze keek hem heel even met een sirieuze blik aan. Het leek alsof Kato geforceerd zijn handen aan het afspoelen was. Ze vroeg zich af waarom maar hij was al in de war genoeg. "hoe ben je als ik vragen mag dan op straat beland..??" en ze keek hem vragend aan.

Het viel hem op dat Lovette haar handen kurk droog uit het water haalde. Das ook raar, hoe kan je jezelf dan ooit wassen? "ik weet zeker dat er mensen zijn die mensen kunnen helpen, maar of dat een gave is weet ik niet." zei ze nadat hij had gezegd dat niemand hem zou kunnen helpen. Hij mompelde wat onduidelijks als antwoord. Kato hoorde wat dieren rond scharrelen in het bos. Als het niet avond was geweest zou hij het voor merels hebben aangezien maar merels zijn geen nachtvogels. Waarschijnlijk waren het gewoon wat bosmuisjes. Ter controle checkte hij de lucht en ving een vage geur van muis op. De uil aan de overkant schreeuwde nog eens en Kato hoorde een heleboel kleine pootjes weg trippelen. Ondanks die uilen hadden muizen het maar makkelijk. Ze hoefde niet te denken aan morgen, niet te denken aan het verleden of zich zorgen te maken over andere en hun zelf. Ze zochten gewoon iedere dag eten, plantte zich voort en slapen. Dat was alles wat ze moesten doen en alles wat ze deden. Ze hoefde niet naar school en kwamen ook niet in sociale ongemakkelijkheden. Ondanks dat muizen een staart hadden leek Kato het wel makkelijk ook ook een muis te zijn. Gewoon geen zorgen. Ja, eentje dan, die uil. Maar als die je greep had je nergens meer last van en als die je niet greep vergat je het snel weer. Een prima leventje in Kato's ogen. "weet je... toen net vroeg je waarom ik niet in het weeshuis zat aan het diner. Ik zat niet aan het diner, omdat ik geen eten nodig heb, het enige wat ik nodig heb om te overleven is... water." Hij keek haar aan."Alleen maar water? Dat lijkt mij ook saai worden. Eet je nooit eens wat chips of drink je nooit wat cola?" vroeg hij verbaasd. Je hele leven alleen maar water eten. Dat leek hem niks. Hij was dol op gerookte ham, als hij die moest missen zou dat een ramp zijn. "hoe ben je als ik vragen mag dan op straat beland..?" Had hij gezegd dat hij op straat leefde? Dan was hij dat vast vergeten. Nou ja, om het te ontkennen heeft ook geen zin. Hij besloot maar gewoon te antwoorden. "Geen idee eigenlijk. Ik zwerf voor zo ver ik weet al mijn hele leven op straat. Dat zou vast wel niet waar zijn want een baby kan zich zelf niet redden, een peuter ook niet. Maar hoe ik het geflikt heb weet ik niet, ik heb mijn ouders voor zo ver ik weet ook nooit gekend."

Lovette had naar Kato gekeken toen ze haar handen droogde. Ze grinnikte even en ze keek weer naar haar handen. "maak je geen zorgen ik kan me wel wassen, alleen ik kan mezelf droog maken als ik wil" en ze keek weer even naar het meer. Haar blik ging echter al snel weer naar Kato toen ze hem hoorde mompelen. Ze bleef hem even aan kijken, maar ze had toch niet gehoord wat hij uberhaupt zei. Het was waarschijnlijk niet zo belangrijk, anders had ze het wel gehoord. Ze zuchtte even. Haar blik ging tevreden naar de lucht waar de maan fel op lichtte. Ook Lovette hoorde allemaal geluiden in het bos. Het enige geluid wat ze nogal vervelend vond was het gekrijs van de uil. Ze kreeg er eigenlijk de rillingen van maar goed. Haar blik ging naar de grond toen Kato op haar woorden had gereageerd. Ze zuchtte even en ze keek hem al snel weer aan. "nou... eu.. ik ben zo opgegroeid, ik kan wel dingen eten of drinken, maar ik heb het nooit geprobeerd, het heeft voor mij ook geen waarde" en ze keek weer naar het water. "en alleen maar water drinken, daar raak je gewend aan denk ik, tenminste als je een witte draak bent" en ze glimlachte even. Ze keek Kato vervolgens in zijn ogen aan toen ze zijn woorden hoorde. Tenminste het was het antwoord op haar vraag die ze gesteld had. "ooo... wat vervelend voor je.. maar ik denk dat je er ook aan went om op straat te leven?? ik zit namelijk bijna altijd buiten, ook 's nachts, maar dat komt waarschijnlijk omdat ik half dier ben". Met haar hand ging ze naar haar oor en begon ze aan haar oorbel te frutten. Het was een klein wit draakje gemaakt van steen.

"maak je geen zorgen ik kan me wel wassen, alleen ik kan mezelf droog maken als ik wil" zei ze precies op het moment toen hij zich afvroeg hoe Lovette zich waste als ze droog bleef. Dit was wel erg eng. Misschien nog enger dan het feit dat ze een soort draak was. Kon zij ook gedachten lezen? Kato vond bijna alle gave's of krachten wel best maar van gedachtelezen moest hij niks hebben. Zijn gedachten waren voor hem alleen, niet voor andere. Hij tolereerde geen pottenkijkers in zijn hoofd. Zo was hij voorspelbaar en dat wou hij absoluut niet. "nou... eu.. ik ben zo opgegroeid, ik kan wel dingen eten of drinken, maar ik heb het nooit geprobeerd, het heeft voor mij ook geen waarde" Hoe wist ze dat ze wel kon eten en drinken zonder het geprobeerd te hebben? "en alleen maar water drinken, daar raak je gewend aan denk ik, tenminste als je een witte draak bent" Kato had een stokje opgepakt en stak het aan. Hij dwong het vuur de punt van de stok er af te branden zodat hij een soort speertje kreeg. "Dat zal dan wel. Maar ik vind dat je toch eens een pizza moet proberen. Je weet niet wat je mist. En trouwens niet alles in het leven hoeft een reden te hebben. Je kan ook dingen doen voor enkel het plezier." Zei hij. Hij kon maar nauwelijks geloven dat iemand alleen maar water dronk. Water was wel belangrijk maar had geen enkele smaak. Ze had geen idee wat ze miste. Ze reageerde nogal apart op zijn antwoord, tenminste dat vond hij. "ooo... wat vervelend voor je.. maar ik denk dat je er ook aan went om op straat te leven?? ik zit namelijk bijna altijd buiten, ook 's nachts, maar dat komt waarschijnlijk omdat ik half dier ben." Hij bekeek het stokje waar nu al een punt was ontstaan. Het zou leuk zijn als hij er allerlei versieringen in kon branden maar dat was hem nog steeds niet gelukt. Gewoon oefenen. "nou ja, went... Het is iedere dag zwaar, je moet altijd opletten want anders haal je de volgende dag niet."

Lovette keek met een kalme blik naar het water. De reflectie van de maan leek net echt. Het was alsof de maan in het meer lag. Ze had eigenlijk wel zin om te zwemmen. Voor Kato zou het waarschijnlijk te koud zijn of iniedergeval onaangenaam. Voor Lovette was dit iniedergeval niet het geval. Elk druppeltje water voelde voor haar hetzelfde. Niet te koud, maar zeker ook niet te warm. Een pluk haar viel vervolgens in haar gezicht. Ze tilde haar hand op en schoof de pluk haar weer achter haar oor. Ze vroeg zich nou eigenlijk wel af wat Kato van haar dacht. Hij dacht waarschijnlijk dat ze een of andere freak was. Ze keek hem weer aan. "ik heb trouwens boeken over halfdraken, ik weet hoe ik in elkaar zit, vraag me niet hoe ik uberhaupt aan die boeken ben gekomen". Ze dacht er even over na. Ze had de boeken waarschijnlijk van mensen die halfdraken onderzochten. Zulke mensen heeft ze altijd gehaat. Lovette hoorde Kato's stem weer en ze keek hem nieuwsgierig aan. Zijn woorden drongen tot haar door. "ja ik denk dat je gelijk hebt, alleen ja ik heb het nooit geprobeerd, je mag me wel trakteren hoor" en ze glimlachte lichtjes. De andere woorden die Lovette had uitgesproken kwamen volgensmij een beetje raar over. Lovette had het iniedergeval niet zo bedoeld. Toen ze zijn woorden weer hoorden dacht ze even na. "sorry het was ook wel een beetje een rare vraag van mij... ik denk dat ik het heel makkelijk heb vergeleken met jou" en ze keek wat schuldig naar de grond vanwege haar vraag.

"ik heb trouwens boeken over halfdraken, ik weet hoe ik in elkaar zit, vraag me niet hoe ik uberhaupt aan die boeken ben gekomen," Okay… dat was best wel raar. Boeken over jezelf. Kato droeg toch ook niet allerlei boeken over vuur mensen met zich mee? En hoe nam Lovette die boeken met zich mee? Hij vroeg zich af of draken toevallig een soort zakken hadden, of een buidel net als een kangeroe. Misschien wel… of toch niet? Hij had geen idee. Hij wist nauwelijks iets van dieren, enkel welke dieren in de stad eetbaar waren. Maar voor de rest wist hij niks. Laat staan hoe draken boeken op borgen. Misschien moest hij dat boek maar eens lezen. Al zou hij zich dan wel wat ongemakkelijk voelen. Hij kan ten eerste niet lezen en ten tweede zou het dan net lijken alsof ze een dier was. En in de meeste boeken hebben dieren een lagere status dan de mens. Nee, dat zou niet bepaald fijn zijn om te lezen. Niet voor hem en niet voor haar. Het woord “pizza” deed kennelijk goeds want ze veranderde van menig. "ja ik denk dat je gelijk hebt, alleen ja ik heb het nooit geprobeerd, je mag me wel trakteren hoor" Hm.. hij wist niet zeker of hij dat als een beleding moest opvatten. Hij at zelf ratten omdat hij geen geld had en dan moest hij een meisje gaan trakteren op pizza? Ze wou vast niet de pizza die hij at. Zo van de straat. Hij keek eens om zich heen, waar moest hij eigenlijk pizza vandaan halen? ”Ik denk niet dat dat trakteren hem gaat worden…” en hij frunnikte aan zijn broekzakken waar haast nooit geld in zat. "sorry het was ook wel een beetje een rare vraag van mij... ik denk dat ik het heel makkelijk heb vergeleken met jou” Ow, aha, ze had het dus wel door. Nou ja, een excuusje was wel op zijn plaats. Hij aanvaarde haar excuses door te knikken. ”Maar ik zou wat voor je kunnen stelen, tenminste als hier ergens een plek is waar je pizza kan krijgen.” hij lachte even. Midden in het bos een pizza stelen? Dat was gewoon één grote grap. Waar moesten ze in godsnaam nu een pizza vandaan halen? Hij kon misschien een pizza maken van vlammen maar dat was geen pizza. Dat was dan een vuurtje en dat smaakt totaal niet naar pizza. Ze zijn hooguit beide heet maar daar hielde de vergelijking wel op.

Lovette keek langs Kato heen naar de bomen die het meertje omringde. Haar blik ging vervolgens weer naar zijn ogen. "ooo trouwens als je ooit een plek wil om te slapen, zeg je het maar, mijn kamer in het weeshuis is beschikbaar" ze glimlachte even. "ik kom er amper, maar het blijft mijn kamer dus als ik een keer echt wil slapen kan ik daarheen". Haar blik ging naar het blauwe water wat soms rimpelde, omdat er iets in het water viel of dat er iets in het water bewoog. Haar blik ging weer naar Kato toen hij begon te praten over dat het trakteren niet ging lukken. Haar blik ging naar zijn handen die aan zijn broek liep te frunniken. Ze sloeg haar hand voor haar hoofd. "sorry ik was even vergeten dat je net zo blut bent als mij" en ze zuchtte even "ik ben soms zo'n kluns". Lovette stond langzaam op en haar blik ging naar het water. Ze sloot haar ogen voor even. "dan ga ik maar..." maar ze werd onderbroken. Ze opende haar ogen en ze keek meteen om naar Kato. Zijn woorden drongen door. "stelen??.. is dat wel zo'n goed idee, straks word je gepakt en moet je de cel in of krijg je een boete die je niet kan betalen" en Lovette sloot haar ogen en schudde haar hoofd. "het zou heel lief van je zijn, maar ik wil niet dat er iets met je gebeurd dankzij mij". Lovette dacht na en vond eigenlijk wel dat ze nogal overdreven had gereageerd. Ze sloot haar ogen weer en ze liep langzaam het water in.

(sorry voor korte post ><)

"ooo trouwens als je ooit een plek wil om te slapen, zeg je het maar, mijn kamer in het weeshuis is beschikbaar" Kato had sterk de neiging om te passen. Ten eerste heeft hij nog nooit in een slaapkamer geslapen. Ten tweede leek het slapen met een meisje op de zelfde kamer hem niet zo'n geweldig plan. "ik kom er amper, maar het blijft mijn kamer dus als ik een keer echt wil slapen kan ik daarheen." Kato blies zijn stokje uit. Het puntje was mislukt dus gooide hij het maar weg. "Dankje maar bedankt, ik slaap liever buiten. Ik heb het niet zo op vier muren om mij heen..." zei hij als excuses. "sorry ik was even vergeten dat je net zo blut bent als mij" zei ze toen ze zag dat hij naar zijn zakken greep. De link was in ieder geval wel over gekomen. Voor een draak had ze nog verdomd goede menselijke manier van communiceren. Ze ving alle linken en aanwijzingen moeiteloos op. "ik ben soms zo'n kluns" Nou, ze was niet de enigste. Dat kon hij zeer zeker zeggen. Lovette zei iets over weg gaan maar hij was nog bezig met zijn zin af te maken waardoor hij haar niet verstond. "stelen??.. is dat wel zo'n goed idee, straks word je gepakt en moet je de cel in of krijg je een boete die je niet kan betalen. Het zou heel lief van je zijn, maar ik wil niet dat er iets met je gebeurd dankzij mij." Kato lachte. "Maak je niet druk joh, ik ben gegroeid op een en al gesloten voedsel. Ik ben een meesterdief, niemand zal mij grijpen" Hij lachte nog eens. De politie die hem oppakte? Wat een grap! "Het enigste probleem is dat er hier geen winkels zijn..." zei hij bedenkelijk terwijl hij over zijn kin wreef.

Lovette liep nog een stukje verder het water in. Ze maakte vervolgens met een voet bewegingen in het water. Ze keek er kalm naar. Vanuit haar ooghoek keek ze echter naar Kato. Ze had de reactie op haar woorden over de slaapkamer wel opgevangen. Iedereen wou een dak boven zijn hoofd, zelfs iemand die op straat leefde, dat was een ding wat Lovette wel wist. "ik snap dat je niet in één slaapkamer wil liggen met een meisje" en ze keek weer voor haar. Ze moest even grinniken en ze zette haar voet weer gewoon neer. Vervolgens draaide ze zich om in het water en keek ze nu naar Kato. Ze kreeg eindelijk antwoord op de woorden en de manier hoe ze over stelen dacht aan hem duidelijk had gemaakt. Ze luisterde aandachtig naar Kato's woorden. Lovette sloeg haar armen over elkaar en ze was er het nog steeds niet mee eens. Ze zuchtte eens diep "oke, als je maar niet in de problemen komt" en ze fronsde even haar wenkbrauwen. Met kleine stappen kwam ze het water weer uit. Natte voetsporen bleven achter in het gras. Ze legde haar hand voor haar mond en geeuwde een keer. Lovette hoorde Kato's stem weer en ze keek hem aan. "geen winkels...." mompelde ze voor even. "zover ik weet zijn er in de stad genoeg winkels en de stad is hier niet ver vandaan" en ze glimlachte even. "alleen ik denk niet dat je op dit tijdstip een pizza kunt stelen" en ze kon een klein lachje niet inhouden.

De witte draak mens liep verder het water in. Kato keek er wat benauwd aan. Dat water was toch super koud? "Ik snap dat je niet in één slaapkamer wil liggen met een meisje." Nou ja, misschien wou hij dat niet maar dat was niet zijn grootste probleem. Trouwens ze had toch zelf gezegd dat ze er bijna nooit was? ”Nee, dat is het niet. Ik heb het gewoon echt niet op kleine ruimtes. Ik wil vrij zijn, de sterren kunnen zien. Dat moet jij toch snappen?” Ze draaide zich om en keek hem weer aan. diep "oke, als je maar niet in de problemen komt" zei ze. ”Ik in de problemen? Waar zie je me voor aan?” grapte hij met gespeelde belediging. Ze liep het water weer uit. Op de een of andere manier was ze nu niet in één keer droog. Dat kon hij zien aan de natte sporen die ze achter zich liet. Ze was moe of zo want ze gaapte. Was hij dan zo vermoeiend? Ze hield haar hand voor haar mond. Jammer, hij had wel willen weten wat voor tanden ze had. Roofdier tanden aangezien draken volgens de verhalen mensen konden verscheuren, of helemaal geen tanden omdat ze alleen maar van water leefde? Als dat laatste waar zou zijn dan kreeg ze wel wat problemen met die pizza… "geen winkels” mompelde ze. Kato kreeg het idee dat ze dingen moest herhalen om het beter in haar op te nemen. zover ik weet zijn er in de stad genoeg winkels en de stad is hier niet ver vandaan" Dat was wel logisch. Natuurlijk zitten er in een stad winkels. Het was een nogal overbodige opmerking vond hij. Maar dat de stad in de buurt was wist hij niet. Hij was nogal de weg kwijt en had geen idee waar hij was. Zou ze het over zijn stad hebben? Nou ja, zijn stad, de stad waar hij “woonde”. Of was het een andere stad? Als het zijn stad zou zijn zou hij er meteen blijven. Deze plek was wel cool en zo maar hij voelde zich er niet op zijn gemak. Te veel onnatuurlijke dingen. Te veel informatie die zijn angstige vermoedens alleen maar bevestigde. "alleen ik denk niet dat je op dit tijdstip een pizza kunt stelen" zei ze en ze lachte kort. ”Ik zou niet weten waarom niet… Je hoeft alleen maar in te breken.” zei hij alsof het een doodnormale zaak was. Was het wel verstandig om met een draak bij een pizzeria in te breken?

(volgensmij komt Lovette heel dom over ><)

Lovette keek naar Kato. ”Nee, dat is het niet. Ik heb het gewoon echt niet op kleine ruimtes. Ik wil vrij zijn, de sterren kunnen zien. Dat moet jij toch snappen?” en Lovette dacht weer na. Ja daar had hij eigenlijk wel gelijk in. Lovette was bijna nooit in die kamer en ze keek ook liever naar de sterren en de maan. Hier in het bos voelde ze zich dan ook erg thuis. "ja je hebt gelijk, ik zeg vaak domme dingen.." zei ze met een kalme stem. Haar blik ging naar de maan en de maan reflecteerde in haar zeeblauwe ogen. ”Ik in de problemen? Waar zie je me voor aan?” hoorde ze hem zeggen. Ze zuchtte eens diep "sorry, maar ik ben een bezorgd persoon ja.. en zelfs de beste dieven worden wel is gepakt". Ze keek vervolgens naar haar zelf en ze keek naar het water wat van haar benen afdruppelde. Ze knipperde haar ogen en haar benen begonnen langzaam op te drogen. Haar blik ging weer naar Kato. Ze keek hem even bestuderend aan. Hij leek diep na te denken en ze zou nu wel in zijn hoofd willen kijken. Misschien dacht hij over haar of misschien wel heel iets anders. Ze snoof een keer en ging toen toch maar weer rustig zitten in het gras. ”Ik zou niet weten waarom niet… Je hoeft alleen maar in te breken”. Haar blik keek hem even sirieus aan. "ja, maar als ik het goed begrijp moet een pizza opgewarmd zijn, hoe wil jij een warme pizza stelen in de nacht?? zijn pizzeria's rond deze tijd dan nog open ofzo??" en ze keek hem aan met een opgetrokken wenkbrauw.

[een beetje wel :3]

"ja je hebt gelijk, ik zeg vaak domme dingen…” zei ze. Ze leek kennelijk zijn grap over problemen niet te snappen. Ze zuchtte namelijk. "sorry, maar ik ben een bezorgd persoon ja.. en zelfs de beste dieven worden wel is gepakt.” ”Dan moeten die zich maar niet láten pakken, het is gewoon een kwestie van doorzetten, that’s it.” antwoorde hij terug. Natuurlijk werden af en toe wel iemand op gepakt maar de echte meesterdieven die werden nooit gepakt. Daar wist de politie niet eens het bestaan van af. Maar als je zelf in dat wereldje zit weet je wel wie de meesters zijn. Kato had er zelfs ooit eentje gediend, nou ja gediend. Hij had een lusje moeten doen. Hij moest een usb-stick uit het puin ruimen. Het werd goed betaald dus hij was akkoord gegaan. Wist hij veel dat er ook nog andere mensen erachter aan waren gegaan. Hij was bijna vermoord door die andere gangsters. Voortaan zou hij iets meer moeten opletten als iemand hem een klus aanbood. "ja, maar als ik het goed begrijp moet een pizza opgewarmd zijn, hoe wil jij een warme pizza stelen in de nacht?? zijn pizzeria's rond deze tijd dan nog open ofzo??" Kato keek haar verbijsterd aan. Waren alle draken zo sloom van begrip? Dat vliegen en zo was cool maar dit werd vermoeiend. Hij “stak” zijn hand weer aan. ”Vuur gave weet je nog?” zei hij. Met zijn gave was een pizza in no-time opgewarmd. Misschien had hij het toch wel luxe op de straat. Warm vuilnisbak eten en altijd een warme ligplaats aangezien hij het nooit koud had. Ook al vroor het -10, hij had het niet koud. Zelfs als hij in een korte t-shirt liep.