Hiding in the Woods.

Opgekropte woede en irritatie sidderden door haar aderen heen, lieten haar vanbinnen branden en koken toen ze haar koffer op de slaapkamer dumpte. Alsof ze langzamerhand gek werd, iets wat waarschijnlijk ook het geval was, vondt ze. Degree máákte haar gek en alles wat zich binnen de muren van dat gebouw bevondt. De grijze muren deden haar denken aan een gevangenis of instelling en lieten haar huiveren van de kilte die de muren met zich meedroegen. Afschuwelijk was het. En bovendien had je alleen maar vrijheid buiten de muren van Degree.. Ruby balde kwaad haar handen tot twee vuisten en klemden haar kaken stevig op elkaar. Haar ogen vernauwde zich iets waarna ze kalm leek weg te lopen naar buiten. Het tikken van de hak van haar pumps zorgde voor een ritmisch geluid, lieten Ruby nog iets van eer behouden terwijl ze met een zuur gezicht aanstalten maakte om te ontvluchten van het helse Degree en zich voorlopig even schuil te houden in de bossen eromheen..
Eenmaal buiten gekomen rukte Ruby het lint die haar haren bijeen hield uit haar bruine haar. Ze was nog geen een dag binnen of ze had al geen zin meer de schijn op te houden door zich als een lief meisje te gedragen en zich netjes te kleden. Ze snoof minachtend waarna ze haar ogen richtte op het gras voor haar dat enkel verlicht werd door de maan die hoog boven in de hemel getekend stond. Ruby sloot haar ogen voor enkele seconden, in de hoop dat haar woede en irritaie af zouden nemen. Iets wat niet het geval was.. Ze smeet het lint op de grond en hief vervolgens haar hoofd op om Degree nog een blik te gunnen. Kwaad probeerde ze het gebouw met haar kracht te bevriezen. Voor een moment leek het erop alsof de ramen besloegen, maar echt bevroren was het niet. Wantrouwend draaide Ruby zich om en bevroor vervolgens puur uit irritatie het lint op de grond en richtte vervolgens haar blik weer op het gebouw. Degree zag er wonderbaarlijk troosteloos uit. Ruby trok haar wenkbrauwen op en voelde haar woede en frustratie toenemen toen ze zich bedacht dat ze hier nog wel eens een tijdje vast zou kunnen zitten. Zonder er verder over na te denken begon Ruby in de richting van de bomen te lopen. De stammen en de duistere schaduwen trokken Ruby aan, vrijwel alles wat niet op Degree leek trok haar aan. Nonchalant schoten Ruby's mondhoeken iets omhoog toen ze zich bedacht dat ze bij iedere stap naar het bos verder van Degree afraakte en meer vrijheid tot haar beschikking had.. Het knerspen van het gras veranderde in het ritselen van bladeren na enige tijd. Licht verward, door de plotselinge verandering van het zachte knerspen dat overging in het ritselen van bladeren, keek Ruby op. De zure uitdrukking was van haar gezicht geveegd en haar woede en irritatie was inmiddels gezakt naar een laag punt. Toch wilde ze niet terug. Best kinderachtig, vondt ze. Licht glimlachend leunde ze met haar rug tegen een boom. Een koele bries deed haar bewust worden van het feit dat het avond was. Tevreden liet ze zich omlaag zakken en plaatste ze zich vervolgens op de grond om vervolgens haar knieën op te trekken en te luisteren naar de geluiden om haar heen. Normaal gesproken was ze niet zo'n natuurliefhebber, maar alles beter dan nog langer in Degree vast zitten. Ze zuchtte waarna ze met haar handpalm het haar uit haar gezicht streek..

“Sekai de ichiban ohime-sama. Sou iu atsukai kokoroete yo ne,” zong een blauwharig meisje, terwijl ze op een steen stond in het park. Ze had haar headphone op, waar een microfoontje aan zat die voor haar mond zat. Haar telefoon stond daar ook op ingesteld, dus altijd als iemand haar belde sprak ze via de headphone. Heel handig, al zei ze het zelf.
“Sono ichi itsumo to chigau kamigata ni ki ga tsuku koto. Sono ni chanto kutsu made miru koto ii ne? Sono san watashi no hitokoto ni wa mittsu no kotoba de henji suru koto. Wakattara migite ga orusu nano wo nantoka shite!” ging ze vrolijk door en ze sprong met een draai de steen af. Haar blauwe haren zwaaiden alle kanten op. Met haar voet bewoog ze op het ritme. Ze was muzikaal en ritmisch, geen twijfel mogelijk. Haar leven draaide - sinds ze hier leefde - om de muziek. Ze had een aparte stem. Geen prachtige stem, maar een stem die.. Je niet vaak hoorde. Met haar vleugels op haar rug klonk haar stem heel anders om een of andere reden, maar zonder klonk ze veel kinderlijker.
“Betsu ni wagamama nante itte nai n dakara. KIMI ni kokoro kara omotte hoshii no kawaii tte,” ging ze vrolijk door en ze zakte een beetje opzij, met het microfoontje beet. “Sekai de ichiban ohime-sama. Ki ga tsuite nee nee. Mataseru nante rongai yo. Watashi wo dare dato omotteru no? Mou nanda ka amai mono ga tabetai! Ima sugu ni yo,” ging ze toen luid door.

Terwijl ze door zong, dacht ze na. Ze was hier nog niet zo lang. Slechts een paar maandjes. Maar ze had zich aangepast, had een glimlach op haar gezicht gezet en genoot. Een goed leven had ze nooit gehad thuis. Haar vader haatte haar, omdat ze niet zeker wist of.. Hij wel haar vader was. Er bestond een kans dat ze van een andere man was. Daardoor begon haar moeder haar te haten en de man die misschien haar vader was.. Die was onbereikbaar. Kortom, ze was ongewild, gehaat. Op school keken ze haar vreemd na omdat ze altijd een koptelefoon op had en alles onthield. Elke regendruppel, elk grassprietje. Dat was één van haar powers: Perfect Memorization. Ook keken ze haar na om haar blauwe haar en helderblauwe ogen. Want, iedereen was normaal. Behalve zij. Haar stem klonk niet als die van een mens, maar zoals een door een computer gemaakte stem. Bovendien werkte wat zij deed ook een beetje als een computer. Perfect Memorization was een goed voorbeeld daarvan. En haar vleugels waren zo wit dat ze nep leken.

“Sekai de ichiban ohime-sama. Chanto mitete yo ne dokoka ni icchau yo? Fui ni dakishimerareta kyuu ni sonna e? ‘Hikareru abunai yo.’ Sou itte soppo muku KIMI.. Kocchi no ga abunai wa yo,” sloot ze haar lied eindelijk af en ze merkte dat ze op haar knieën was gaan zitten, voor zich uit starend.
Toen merkte ze op dat ze niet alleen was. Ze keek snel om zich heen en liet haar blik vallen op een bruinharig meisje. Ze wist zeker dat ze haar nog nooit eerder had gezien, door het feit dat ze Perfect Memorization had. Ze hield haar hand een beetje open, klaar om daar de illusie van een pistool in te laten verschijnen. Maar, dit deed ze niet. Ze keek het meisje van veraf aan, wachtend. Misschien had ze haar gehoord, misschien niet. Ze was benieuwd of het meisje haar op zou merken.

Dit is ongeveer haar stem. :3

Songtekst van het liedje in het engels (alleen de getypte stukken):

Hij vulde zijn longen met de frisse avondlucht. Met zijn donkerblauwe kijkers keek hij om zich heen. Er was niemand, perfect. Kon hij tenminste niet onderbroken worden, vooral niet op tijdstippen zoals deze. Tijdstippen waar hij eens toegaf aan het feit dat hij niet zo perfect was als hij hoorde te zijn. Zijn ouders hadden gewild dat hij perfect was. Maar dan een ander soort perfect dan hij voor ogen had. Een perfect kind; dat slim is, beleefd en weet wanneer hij zijn mond moet houden. Maar dat was hij ook bijna geweest. Als hij niet zo nodig weer eens anders moest zijn dan anderen. Hij moest weer degene zijn die iets afweek. Hij hief zijn kin op, keek naar de donkere lucht. Enkele sterren tekende zich af. Die waren niet eenzaam… Eenzaam zoals hij. Vergeten, en gebroken. Kwam er ook nog eens bij kijken dat hij maar een kind was, een kind dat niet beter wist. Nou, hij wist wel beter. En dat zou hij de wereld ook laten zijn.

Hij liet zijn blik weer afzakken. Hij moest gaan oefenen, hoe zeer hij er ook tegen op keek. Hij had hier niet eens voor gevraagd, en dan moest hij er ook nog eens werk voor gaan doen. Het was gewoon niet normaal, ongegrond. En toch was het zo. Hij keek naar zijn handpalmen. Wat zou hij nou eens gaan doen?... Sebastian… Hij schudde wild zijn hoofd. Nee, aan hem had hij niets. Hij moest oefenen met iets groots. Maar toch iets simpels. Een dier wellicht? Ja, dieren waren altijd onderdanig. Hij legde zijn wijsvinger bedenkelijk op zijn kin, dacht diep na. Wat voor dier… Op de een of andere manier had Sebastian, een van zijn eigen creaties, altijd een fascinatie gehad voor katachtige. Maar hij moest niets van ze hebben. Nee, geen kat dus. Dan maar het tegenover gestelde. Een hond. Vroeger als klein jongetje had hij altijd een puppy willen hebben, maar zijn ouders luisterde nooit naar zijn gezeur. Maar nu had hij gewoon de kracht tot zijn beschikking om zelf zoveel puppy’s te krijgen als hij wou! Een grijns kwam op zijn gezicht te staan. Een hond dus. Een grote hond, want anders zou hij alsnog niets leren.
Hij staarde recht voor zich uit, zijn armen slapjes naast zijn lichaam hangend. Hij had geen probleem met het creëren van bepaalde wezens, maar het besturen ervan… Ervoor zorgen dat ze hem gehoorzaamden was moeilijker. Zelfs Sebastian, die hij al bijna zijn hele leven had, kon hij nog niet perfect laten gehoorzamen. Irritante butler ook. Hij hapte één keer naar adem en sloot zijn ogen. Grote hond dus. Hij moet groot zijn, en wit. Zijn ogen… Rood, dat komt angstaanjagend over op vreemden. Kan hij irritante mensen wegjagen als dat nodig is. Maar bovenal; groot. Langzaam opende hij zijn ogen weer, zag enkel een harige poot voor zich. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen en keek toen op. Een grote kwispelde hond… Nee, wolf, stond voor hem. Bang zette de jongen een stap naar achteren. Met zijn grote tong uit zijn bek keek de wolf op hem neer, kwispelde. De jongen zijn mondhoeken gingen instinctief naar achteren. Hij moet gaan zitten. Nu. ‘Ga zitten,’ beveelde hij de wolf, zonder enige angst in zijn stem te laten door schemeren. De wolf reageerde niet. Het dier likte zijn lippen af, keek nogal hongerig op de kleine jongen neer. ‘Ik zei dat je moest gaan zitten,’ de jongen hief zijn stem op. De wolf reageerde nog steeds niet, zette een stap dichterbij en bracht zijn snoet dichterbij, ontblootte zijn tanden.

Een paar tellen bleven ze allebei roerloos staan. Maar daarna draaide de jongen zich om en zette het op een rennen. Dat verrekte beest wou hem opeten! Hij had hem gecreëerd, een leven gegeven. En dit was zijn manier om bedankt te zeggen; door hem een lekker tussendoortje te vinden? Zo snel hij kon rende hij, maar hij was nou eenmaal niet echt een atletisch persoon. Hij moest langs alle bomen heen rennen, maar dat beest rende er gewoon lomp doorheen. Als hij alleen maar Sebastian hier kon krijgen nu… Dan kon hij die bevelen om dat beest hier weg te halen. Maar dat dier maken had hem al moe gemaakt, en nu moest hij ook nog eens rennen. Hij bracht zijn hand naar zijn ooglapje, rukte het los. Dan maar zo. Zijn paarse oog was aan het oplichten, maar nog niet zo fel als het daadwerkelijk kon. Misschien dat als hij al zijn kracht zou gebruiken, hij het dier kon bevelen om te gaan zitten en niets meer te doen. Hij trok een klein sprintje, dat het uiterste vroeg van zijn benen, waarna hij zich omdraaide en een hand voor zich uit strekte. ‘Ik beveel je om te zitten!’ Hij riep het bijna, moest moeite doen om zijn stem het gebonk van het dier te laten overstemmen. Zijn oog gloeide fel op. De wolf remde af, schoof een stukje door op zijn kont en bleef vervolgens voor de jongen zitten. Deze liet zich zowat op de grondvallen, op zijn knieën en zijn handen; een soort kruip houding. Zijn schouders schokten, door zijn zwaar hijgende en onregelmatige ademhaling. ‘Verrekt beest dat je ook bent,’ snauwde hij door twee hijgen heen, terwijl hij weer langzaam opkeek. Hij was duizelig. Ineens werden zijn ogen groot. Hij keek opzij, zag twee mensen. Oké, op dit moment was hij nog liever opgegeten door dat stomme beest dan dat hij gezien werd. En dat was echt zo.

{ Te lange post. Maar ik wil posten met Ciel D:...
En ik wil hem voor schut zetten, want hij is schattig ;3 }

Verzonken in gedachten hoorde Ruby vaag een stem zingen. Het was een onbekend lied, een onbekende stem en zeker weten een onbekende taal voor haar. Misschien iets Oosters? Ze zuchtte zachtjes, de opkomende vragen wegwuivend waarna ze verder luisterde naar de stem. Het enige waar ze zin in had op het moment en wat haar bezig hield. Ze wist namelijk vrijwel zeker dat ze zich die stem niet had kunnen verbeelden, want zoiets kon ze zelf niet bedenken, maar om vol te kunnen houden dat ze letterlijk gek werd van Degree was aanlokkelijk. Maar toch, zo'n aparte, computergemaakte stem die ook nog eens prachtig kon zingen in een taal die Ruby niet kende ging haar fantasie te boven. Maar de klanken waren prachtig, anders dan wat ze normaal hoorde, of gehoord had. Interessant dus.. Ruby sloot haar ogen en legde haar wang tegen haar knie aan. Ze reageerde verder niet op de voor haar mooi klinkende stem en kwam alleen maar dieper in haar gedachten vast te zitten. Dramatisch ademde ze in waarna ze haar diepbruine ogen weer opende en die op het ritselende gras voor haar richtte. De stem hoorde ze nog steeds, ze fronste waarna haar gezichtsuitdrukking weer verzachtte naar iets neutraals wat haar boosheid en irritatie niet afdeed.
,,Oh mijn God, ik wordt echt gek,'' fluisterde ze zachtjes, nauwelijks hoorbaar op een droge op een emotieloze toon die haar depressief en zwaar sarcastisch liet klinken. Ze sloeg haar armen nonchalant over elkaar waarna ze opstond en met haar schouder tegen de stevige boomstam leunde. Met een zoekende blik begon ze de omgeving af te scannen. Haar ogen kneep ze half dicht om iets beter beeld te krijgen in de duisternis van de avond. Na een minuut of iets bleef Ruby´s blik hangen op een blauw harig... Mens? Ruby trok haar wenkbrauwen iets op waarna ze het meisje beter bekeek. Blauw haar en een pony omlijstten haar gezicht en ze droeg een koptelefoon op haar hoofd. Verder keek Ruby niet, haar nieuwsgierigheid had het gewonnen van haar voornemen met niemand contact te zoeken zolang ze in Degree zou zijn.
Het bruinharige meisje, gehuld in een net wit jurkje met een grote zwarte strik rondom haar middel, zette zich af tegen de stam van de boom. Voor een moment aarzelde ze toen ze de eerste stap in de richting van het blauwharige meisje gezet had. Snelle voetstappen, gevolgd door veel zwaardere stappen doorbraken de stilte.
Het klonk alsof er iemand vluchtte voor iets, een gevaarlijk iets. Ruby keek verast op, haar ogen glunderden van verrassing en ze voelde een branden gevoel in haar lijf. Iets wat ze voelde als ze haar krachten goed kon gebruiken. Ze klemden haar kaken op elkaar waarna ze zich naar het geluid toedraaide en de omgeving voor de tweede keer met haar diepbruine ogen afscande. Ze zag niets totdat ze een jongensstem hoorde en iets verderop een jongen zag staan. ,,Ik beveel je om te zitten!'' Zijn woorden kaatste tegen de bomen en lieten een wolf afremmen om vervolgens onderdanig een buighouding op de grond aan te nemen. De wolf had iets dreigends in zich, had zijn vlijmscherpe tanden ontbloot en liet die glanzen in het zwakke avondlicht. Maar het beest luisterde naar het bevel. Kon de jongen dieren bevelen opleggen? Ruby hield haar adem in, voelde de verleiding om haar kracht te laten zien. Maar dat deed ze niet. Ze liep niet eens op de jongen, of het blauwharige meisje af.
Ze stond genageld aan de grond. Versteend en kon enkel nog ademhalen. Zonder er over na te denken begon ze richting de jongen te lopen. Behoedzaam, voorzichtig en met een lichte frons in haar wenkbrauwen die haar verbazing van daarnet weerspiegelde. Ruby had altijd al een aantrekkingskracht gevoeld naar alles wat onbekend was en haar interessant leek, maar nog nooit was ze daardoor voor enkele seconden versteend geweest. Ze knipperde met haar ogen, kapte haar vermoeiende en verwarrende gedachten af. Op een meter of drie afstand van de jongen bleef Ruby stil staan. Haar armen hingen nonchalant langs haar lichaam. ,,Wat was dat?'' vroeg ze aan de jongen, zonder moeite te doen de nieuwsgierigheid in haar stem te verbergen. Kort schoten haar ogen naar de plek waar ze het blauwharige meisje gezien had, maar ze keek te kort om haar op te kunnen merken.


~'t Duurde een beetje lang, ik weet het. Maar ik had vanmiddag geen inspiratie. :3
&nd Kanae, die stem is echt mega vet! ;D

Het meisje leek dichterbij te willen komen, maar niet te durven. Grappig, hoe je instincten je konden weerhouden van contact, terwijl dat juist iets was wat sommigen graag hadden. Zij had het niet nodig, al die vreemde mensen. Het liefste was ze alleen met haar muziek. Haar muziek was alles wat ze had. Alles wat haar ervan weerhield om herinneringen op te roepen. Door haar Ability, Perfect Memorization, onthield ze werkelijk waar alles. Dit was handig, maar toch ook zeer irriterend.
Zo wist ze alles nog van haar baby tijd. Ook de blik die ze in de ogen van een jongetje had geworpen. Beiden waren ze naakt, beiden waren ze nog te klein om te spreken. Maar die blik had ze nooit vergeten. Hij leek op haar. Dezelfde ogen, dezelfde haren. Ze waren stil terwijl ze naar elkaar keken, maar toen ging hij naar een andere kamer en was het de laatste keer dat ze hem zag. Ze begon weer te huilen toen hij weg ging. Huilend liet ze weten dat ze zich niet goed voelde, maar haar moeder begreep dit niet. Elke baby huilde. Geen enkele baby onthield wat er gebeurde, dus ze was niet bang dat zij en die ander elkaar zouden blijven herinneren. Ze hield geen rekening met hun Abilities.
Zo was ze verder door het leven gegaan. Altijd haar koptelefoon op, haar ogen leeg. Wachtend. Wachtend tot ze iemand zou vinden die haar een fijn gevoel gaf. Iemand die haar begreep, in plaats van haar wegduwde. Ja, ze zou wachten. Wachtend op het perfecte persoon die alleen bestond in haar dromen.

Voetstappen. Niet van het meisje. Voetstappen. Niet dezelfde als die ervoor. Twee wezens verplaatsten zich luidruchtig. Eén kleine. Zijn voetstappen klonken niet al te luid. En nog een tweede, zwaarder. De voetstappen waren luider en het had duidelijk vier poten, te horen aan het ritme.
Ze keek op, haar blauwe ogen van het meisje afhalend. Daar kwam een jongen aan, gevolgd door een grote witte wolf. Ze keek naar de jongen. Hij had een blauw oog, maar ook een paars oog. Interessant. De wolf zag er lief uit, maar leek vreemde ideeën te hebben.
‘Ik beveel je om te zitten!’ riep de jongen uit en plots klonk er een luid geluid vanuit de lucht. Ze keek op en zag hoe haar raaf op volle vaart naar beneden vloog, om vervolgens op haar schouder te landen. Het was duidelijk geschrokken van de grote wolf. Ze glimlachte.
Vervolgens richtte ze haar blik op de jongen en hield ze haar hoofd scheef. Ze hield haar linkerhand tegen haar koptelefoon, omdat op haar rechterschouder de raaf zat en ze haar anders van haar schouder af zou gooien. “Kraehe, rustig maar,” suste ze haar raaf. “Het is niets. Slechts een beest die je niets zal doen,” zei ze. Toch leek de raaf niet op haar gemak. “Je weet dat we hem anders best kunnen stoppen,” vertelde ze de raaf, al wist ze dat nog niet zo zeker.
Ze merkte op dat het meisje op de jongen af was gelopen en zag hoe Kraehe - haar raaf, dus - erachteraan vloog. “Kraehe!” riep ze uit en ze rende erachteraan, om vervolgens naast het meisje tot stilstand te komen en te voelen hoe haar raaf boven op haar hoofd landde. Met een lege blik keek ze de jongen aan, niet van plan ook maar iets te zeggen.

Sorry voor de kortheid. [áa]

Hij richtte zijn blik weer op de grond, kneep zijn ogen dicht. Hij vloekte in zijn gedachtes, waardoor hij alleen nog maar meer gestrest werd. Ook al wist hij dondersgoed dat hij nu rustig moest proberen te blijven, anders zouden er nog meer problemen komen. Hij mocht er dan niet veel last van hebben, hij had het wel. Ja, hij had astma, en dat was ook de reden waarom hij nu zo moe was. Hij stond langzaam op, zette vervolgens een stap opzij omdat hij geen evenwicht kon vinden. Zijn evenwichtsorgaan leek ophol te slaan, alles leek te draaien. Hij haalde een hand naar zijn hoofd, bedekte voorzichtig zijn paarse oog. Nee, hij vond het niet leuk. Als hij kon had hij zijn ooglapje nu weer omgedaan, maar dat kon hij niet. Daar had hij Sebastian voor, maar die was er nu niet. En hij kon maar beter niet nog meer van zichzelf gaan vragen, want hij voelde zich nu al misselijk. Hij bleef een jongen. Jongetje, om precies te zijn. Hij zocht met zijn andere hand naar iets waar hij op kon steunen, voelde een iets zachts en harigs. Die wolf was er nog. Hij leunde ertegen aan, zonder nog enige angst te tonen. Hij had dat beest laten zien wie de baas was, dus die hield zich nu wel gedeisd. Hij hijgde nog steeds, maar zachter. Geen aanval dus. Goed ook.
Hij voelde blikken op zijn huidbranden, twee. Die mensen… Ze waren dus wel echt. Hij klemde zijn tanden op elkaar. Waarom moest hij altijd weer de aandacht trekken zonder dat echt te willen? Langzaam keek hij op, zag hoe iemand dichterbij kwam. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes. Bruine haren, bruine ogen; een brunette dus. Een meisje. Haar benadering was voorzichtig, maar begrijpend. Hij zou hetzelfde hebben gedaan als hij haar was, of hij was gewoon weg gelopen. Vast de tweede optie, hij moest het niet echt hebben op menselijk contact. Hij hield zijn blik strak op haar gericht, maar bedekte nog steeds zijn paarse oog. Ze mocht het niet zien, dat wou hij niet. Niemand mocht het zien. De brunette opende haar mond, zei wat. Het duurde een paar tellen tot de vraag ook echt de jongen bereikte. Hij rukte zijn blik weer van haar los en keek omhoog, naar de kop van de wolf. ‘Zie je dan niet wat dit is?’ sprak hij nogal droogjes, waarna hij haar weer aankeek. ‘Het was een wolf,’ beantwoordde hij haar vraag.

Ineens nog een stem. Fantastisch, nog meer mensen. Maar hij had immers ook twee personen gezien, maar hij had eigenlijk gehoopt dat die ander ervandoor was gegaan. Had hij er minder last van. Er werd een naam geroepen of zo, maar het deerde hem niet zo. Hij richtte zijn blik weer op de grond, waarom zat alles hem altijd zo tegen? Uiteindelijk keek hij weer zijdelings naar de brunette, maar er stond nou iemand naast. Met een hol gevoel keek hij naar degene naast het meisje. Nog een meisje. Ze had een vogel op haar hoofd, blijkbaar had ze die geroepen. Want raven waren niet echt de sociaalste van alle vogels. Hij liet zijn blik afzakken naar haar ogen. Ze waren lichtblauw. Die van hem waren donkerblauw, zo donker als de nacht. Maar haar blik was leeg, en die van hem. Ach… Die viel moeilijk te omschrijven, droeg eerder geen emotie. Hij zei ook niets, want hij was niet van plan een gesprek te starten. En zij blijkbaar ook niet. Dan zou het allemaal aan de brunette over zijn om een gesprek te starten. Hij was te moe om nog manieren te tonen, hij zou blijkbaar toch niemand meer tegen komen. Want hij probeerde immers gescheiden te blijven van al de anderen hier, vermeed contact. Maar op de een of andere manier leek hij mensen aan te trekken, wat uiterst irritant was.

{ Was eten ;3 }

De jongen leek haar vraag niet gehoord te hebben. Of hij negeerde haar. Iets waar ze een hekel aan had. Ruby wendde haar blik afkeurend van de donkerharige jongen en zijn wolf af en richtte zich op iets in de verte. Iets waar ze naar keek, maar niet zag. Of kon zien. Haar hoofd was te vol met gedachten en het maakte haar vermoeid, maar op de een of andere manier minder boos. Ach, het maakte haar niet uit, als ze maar niet terug hoefde naar dat afschuwelijke gebouw. Ruby balde haar handen tot twee vuisten en haar lippen vormden een barse streep op haar gezicht.
Vaag dacht Ruby vanuit haar ooghoeken te zien dat de jongen zijn mond opende. ,,Zie je dan niet wat dit is?'' De droge woorden van de jongen deden Ruby opkijken. Ze trok haar wenkbrauwen ietwat minachtend op toon ze de woorden in haar hoofd herhaald had. Ze snoof zachtjes, nauwelijks hoorbaar voor een normaal mens. Een wolf, natuurlijk weet ik dat. Ze had al meteen geen zin meer om verder te praten met de jongen of te antwoorden op zijn woorden, toch keek ze hem nog even aan. Ze vestigde haar blik in zijn donker blauwe oog waardoor het haar opviel dat hij zijn andere oog bedekte. Een geheimpje? Vaag schoten haar mondhoeken iets omhoog, maar ze besloot er niet iets over te zeggen. Ze wilde niemand aan het huilen maken. Met moeite wist ze een grinnik te onderdrukken. ,,Het was een wolf,'' sprak de jongen verder. Ruby haalde haar schouders nonchalant op en trok haar gezicht weer in de plooi, zonder moeite, zoals altijd en ging verder niet op zijn woorden in. Toch had ze de neiging gevoeld te doen alsof ze niet wist waarover de jongen sprak. Enkel om hem te irriteren, maar dat deed ze niet. Waarom wist ze zelf ook niet, maar ze was nou ook niet echt in de mood mensen dwars te zitten. Voor een seconden sloot ze haar ogen waarna ze die meteen weer opende om de jongen aan te kunnen kijken. ,,Nee, hoe je die wolf stil kon laten staan?'' herhaalde ze haar vraag duidelijker, maar niet op een kleinerende toon. Ze wilde niet opgegeten worden door een wolf. Nog steeds vermoedde ze dat dieren bevelen opleggen de gave van de jongen was, maar dat ging ze hem niet vertellen. Gewoonweg omdat ze daar geen zin in had. Kort wierp ze een schuwe blik op de wolf die haar sterk deed denken aan een trouwe labrador. Eentje die alleen luisterde naar zijn baas..
Ruby focuste zich weer op de jongen voor haar en dan vooral op zijn hand die zijn oog bedekte. Zonder het te beseffen hield het meisje haar hoofd ietsje scheef en fronste ze haar wenkbrauwen. Vrijwel meteen voelde ze de verleiding om het jongetje er iets over te vragen, maar ze dacht te weten dat hij geen antwoord zou geven, of iets zou zeggen waar ze helemaal niets mee kon en vroeg dus niets meer.

Plotseling weerklonk weer die aparte stem, zachtjes. Toch was het zo stil in het bos dat Ruby het kon verstaan, als ze er moeite voordeed. Ruby had echter alleen maar oog voor de wolf. Ze vertrouwde hem of haar niet. Wantrouwend bracht ze een van haar voeten iets naar achter, zonder haar ogen van de wolf af te wenden. Ze wist dat als het beest stil stond zij hem zou kunnen bevriezen, maar als de wolf op haar af zou springen, zou dat dan ook lukken? Ruby beet op haar lip waarna ze haar hoofd draaide naar de kant waar ze voetstappen hoorde rennen. Ruby zag het blauwharige meisje rennen en naast haar tot stilstand komen waarna er een raaf boven op haar hoofd landen, als een soort levende hoed. ,,Heeft iedereen hier iets met dieren, of zo?’’ vroeg ze zichzelf hardop af, waarna ze luid inademde en een lichte steek van jaloezie voelde die haar boosheid iets aanwakkerde. Altijd was ze al anders geweest, nooit had ze iemand gekend die hetzelfde had als zij, maar nu ze in een weeshuis zat met vergelijkbare kinderen was ze alsnog anders. Ze kneep haar gebalde handen iets steviger waarna ze een blik wierp op de jongen en het meisje die vermoedelijk jongen waren dan zijzelf. Ze zeiden ook nog eens niets. Ruby wachtte af. Dacht dat niemand nog iets zou gaan zeggen of zei waarna ze besloot dat ook zij niets meer zou zeggen.