Where are you daddy?

Haar mond trilde een beetje terwijl ze over de velden keek. Er hing een druilerige regen in de lucht, waar je niet echt nat van werd. De vogels hadden hun zang gestaakt en er leek daardoor een dreiging in de lucht te hangen. Het was benauwt en het kon nog wel is gaan onweren. Toch stond Ailey buiten met haar handen voor haar buik gevouwen. Er lag een treurige blik in haar paars/bruine ogen, iets wat helemaal niet hoorde bij een kind van zes. Haar ogen waren vochtig en ze snikte zachtjes. Ze miste haar vertrouwde huis en haar moeder. Haar moeder zou nooit meer terug komen en ze zou haar nooit meer kunnen troosten. Nooit meer haar zachtjes heen en weer wiegen als ze verdrietig was. Het was een jaar geleden dat haar vader haar moeder neergestoken had. Ze was hier net een uur geleden aangekomen en ze werd er alleen maar droeviger door. Haar vader wilde haar niet meer en het was ook zijn schuld dat haar moeder er niet meer was en toch bleef hij haar papa. Ze hield van hem en hij blijkbaar niet meer van haar, een volgende snik verliet haar keel. Ze liet zich op haar knieën vallen in het natte gras. Haar broek werd vochtig maar het kon haar niks schelen. Ze haalde haar tas van haar rug waar haar vader vluchtig wat kleren in gepropt had en haar knuffel. Haar knuffel die ze nou zocht. Alleen haar knuffel luisterde naar haar en kapte haar niet af als het een te moeilijk onderwerp werd. Ze ritste haar tas open en haalde het vale konijn eruit. “Hallo Polly,” zei ze zacht. Ze drukte het konijn tegen haar borst terwijl tranen over haar wangen stroomde. Zachtjes fluisterde de wind in haar oren en was de eerste flits aan de hemel te zien. Ze wiegde het konijn in haar armen terwijl ze zacht begon te neuriën, ze had een helde stem. Alleen hij trilde en sloeg soms over. Ze was een gebroken kind, een kind die te veel meegemaakt had. Ze was aandacht nodig, aandacht die ze nooit gekregen had. Ook hier was ze langs het gebouw heen gelopen en meteen de natuur in gegaan. Ze wilde niet geholpen worden, alleen maar getroost door haar moeder en in de armen van haar vader gesloten worden.

Plots hoorde ze iemand achter haar aankomen. Ze schrok op en hield op met wiegen ook zette ze haar kaken op elkaar om het snikken te laten stoppen. Met haar linkerhandpalm veegde ze haar tranen van haar wangen. Haar lange paars/rode haar hing nat tegen haar kleren aan. Ze keek op terwijl er nog een zachte snik haar keel verliet. Kwam haar vader haar weer ophalen? Mocht ze naar huis?

[Alleen Mizore]

Elektriciteit danste over de schouders van een bruinharig meisje, wie haar ogen gesloten had. In haar hand had ze een muntje. Een simpel, klein muntje. Niemand zou verwachten dat haar grootste kracht hierin verscholen lag. Ze opende haar ogen en strekte haar arm. De munt gooide ze in de lucht. “Deze keer gaat het lukken,” mompelde ze en haar ogen volgden de munt. Elektriciteit begon over haar arm te glijden en kwam van alle kanten uit haar hand. Toen de munt haar duim raakte ontstond er een explosie en..
Ze vloog met volle vaart naar achteren. Haar rug knalde tegen een steen aan door de kracht die plots gemaakt werd. Een straal was naar voren gegaan en had ervoor gezorgd dat zij naar achteren knalde. Haar rug deed pijn, maar ze zag hoe de straal nog heel ver door ging, voor hij stopte.
Ze slaakte een diepe zucht en liet haar hoofd vallen. Hoe moeilijk kon het zijn? Ze kroop overeind en hield haar hand boven de steen. Elektriciteit danste om haar hand heen en ze kneep haar ogen bijna helemaal dicht. Het zand kwam omhoog. Ze wist niet precies hoe het werkte, maar het had met het metaal erin te maken; hetzelfde als in haar munt. Helaas viel het zand al snel neer en was het voor niets. Ze zuchtte en snoof zacht. Ze had haar krachten nog lang niet onder controle.
Ze stond op en rende weg, om zo’n tien meter van de steen af te gaan staan. Als ze dit niet kon, moest ze eerst de kracht van haar elektriciteit zelf gaan trainen. Elektriciteit kwam van haar lichaam af en ze stampte een keer. De elektriciteit rolde over de grond en gleed over de steen heen, maar het had geen enkel effect.

Net toen ze weer een muntje uit haar zak wilde pakken, hoorde ze iets. Geschrokken, maar ergens ook zwaar nieuwsgierig, keek ze om. Daar, verderop, zat een klein meisje. Hoe oud zou ze zijn? Zes jaar, misschien? Arm kind. Zelf zat ze hier sinds haar tiende. Vanaf je zesde hier zitten moest een ramp zijn.
Kalm liep ze op het kleine kind af en zakte ze door haar benen, ging op haar knieën zitten. “Hallo,” zei ze glimlachend. “Mijn naam is H..” Ze fronste. O ja, eerst je voornaam. “Mizore. Mizore Hayashi,” stelde ze zich toen glimlachend voor. Ze wilde de handen van het kindje beetpakken, maar was bang dat deze een statische schok zou krijgen en bang zou worden voor haar.
“Je moet niet te ver van Degree af gaan, he? Dadelijk verdwaal je nog,” zei ze toen, automatisch aannemend dat dit kind in Degree woonde. Want, ze was nog niemand tegengekomen die daar niet woonde. “Zal ik je terugbrengen?” vroeg ze toen glimlachend.

Ze keek op in de bruine ogen van een ouder meisje. Ze was haar vader niet en ook niet iemand die ze kende. Waarom hield niemand meer van haar? Waarom deed iedereen haar weg alsof ze afval was. Het laatste beeld van haar moeder die met grote ogen op de grond zakte schoot voor haar ogen. Haar vader was naar buiten gerend en ze was naast haar moeder gaan zitten. Haar moeder had zachtjes haar wang gestreeld. Ooit zal je dingen kunnen die je niet zou begrijpen schat, maar je zal er mee leren omgaan dat beloof ik je. Had ze haar zacht fluistert. Ze had gezegd dat ze altijd van haar zou houden, maar waar was ze nou dan? Nergens want niemand hield van haar. Ze volgde het meisje met haar ogen toen ze bij haar door haar knieën zakte. . “Hallo,” Ze hield haar lippen op elkaar geperst en snikte nog is zacht. Toen keek ze van het meisje weg ze hoorde dat ze haar naam zei. Ze slikte en duwde Polly nog harder tegen haar borst. “Ailey,” fluisterde ze zacht voor haar uit. Ze keek Mizore niet meer aan. “Ailey Yuna Gister,” vervolgde ze zacht. Zonder dat ze het door had begon ze weer te wiegen. “Je moet niet te ver van Degree af gaan, he? Dadelijk verdwaal je nog,” Nou keek ze het meisje weer aan. “Heet dat gebouw zo?” vroeg ze nog steeds zacht. Ze had haar stem niet hoger gebracht dan een zacht gefluister. “Misschien wil ik wel verdwalen,” haar stem trilde. “Zal ik je terugbrengen?” Ze schudde haar hoofd. Mizore deed aardig tegen haar, maar ze bleef een onbekende. Ze was niet iemand die van haar hield, ze was gewoon vriendelijk. “Ik wil daar niet heen. Ik wil naar huis,” Ze begon weer harder te snikken wat overging tot echt gehuil. “Ik wil mama terug,” zei ze bijna onverstaanbaar. Ze rolde zich naast Mizore op tot een bolletje haar gezicht van haar afgedraaid. Polly drukte ze in haar gezicht. “Niemand houd van me,” zei ze weer in zichzelf gekeerd, alsof ze Mizore vergeten was. Maar dat was ze niet ze schoof steeds dichter met haar rug naar haar toe. Ze zocht troost, alleen troost.

Het meisje stelde zich voor als Ailey. Ailey Yuna Gister. Mizore knikte. “Aangenaam, Ailey,” zei ze kalm. ‘Heet dat gebouw zo?’ vroeg ze toen, duidend op Degree. Mizore knikte opnieuw. “Degree is het weeshuis,” glimlachte ze. ‘Misschien wil ik wel verdwalen,’ zei het meisje toen en Mizore sloeg haar blik neer. Het was moeilijk in het begin. Leven in Degree. Maar uiteindelijk werd je dankbaar; zij wilden je tenminste nog. ‘Ik wil daar niet heen,’ zei ze toen. Mizore glimlachte lichtjes. ‘Ik wil naar huis.’ Daar wist ze niets op te zeggen. Haar geruststellen kon niet; naar huis? Vast niet. Eén op de honderd kinderen, misschien wel één op de duizend, kon ooit terug naar huis. De rest had pech. Het meisje begon te huilen en Mizore fronste. ‘Ik wil mama terug,’ fluisterde het meisje. ‘Niemand houdt van me.’
Mizore sloeg haar ogen neer. Ze snapte hoe het meisje zich voelde. Zij had hetzelfde gevoeld. Ze kroop om het meisje heen en legde zich op haar buik neer, zodat ze het meisje aankeek. “Weet je,” begon ze kalm. “Ik ben hier al sinds ik tien jaar ben. Ik ben nu vijftien, dus ik ben hier al vijf jaar,” zei ze kalm. “Ik was rijk, had alles wat ik wilde. Honden, paarden, vrienden, een eigen kamer..” Ze grinnikte zachtjes, terugdenkend aan toen. “En toen werd ik ziek. En.. Toen werd duidelijk dat ik geen normaal mens was,” fluisterde ze toen en ze hield haar hand, met de palm naar boven, tussen haar en het meisje. Elektriciteit danste om haar hand heen. “Deze elektriciteit is hoger dan een miljoen volt. Veel hoger. Dodelijk, dus,” zei ze kalm. “En daarom deden ze me weg. Na tien jaar doen alsof ze van me hielden.”
Ze glimlachte opnieuw. Ze wilde dat het meisje wist dat ze niet de enige was met een verleden hier. “Ik leerde mijn krachten kennen en kan nu dingen die ik nooit had kunnen dromen. Maar daarvoor moest ik mijn oude leventje opofferen en ben ik nu alleen, hier, al vijf jaar lang,” ging ze kalm door. “Maar, ik ben niet boos op de mensen hier. Zij houden de kinderen wiens ouders het niet meer konden of wilden. Zij houden wel van kinderen. Hoe anders ze ook zijn. Probeer het, ga niet weg. Je kan hier vast wel vrienden vinden. Iedereen hier heeft een verleden die pijn doet,” glimlachte ze toen, hopend dat het meisje zou luisteren.

Ze hoorde hoe Mizore om haar heen kroop en naast haar kwam liggen. “Nu wordt je buik nat,” flapte ze eruit terwijl ze tussen de poten van Polly doorkeek. Het was een rare opmerking op dat moment, aangezien ze zelf helemaal doorweekt was. Toch gaf ze om anderen en maakte ze zich zorgen om iedereen, ze was te zorgzaam. Voor deze leeftijd was dat niet normaal, maar zo was ze altijd al geweest. Ze keek Mizore aan terwijl ze haar verhaal vertelde. Voorzichtig bracht ze Polly weer naar beneden tot op haar borst. Een natte haarlok viel voor haar ogen, maar ze deed niet de moeite deze weg te vegen. Ze keek gefascineerd naar de elektriciteit die tussen de vingers van Mizore danste. Ze bracht haar hand naar voren tot een eindje bij de hand van Mizore vandaan, waardoor ze deze niet aanraakte. Ze voelde hoe de kracht haar hand verhitte en toch trok ze deze niet weg. “Ik kan je hand niet vasthouden?” vroeg ze toen voorzichtig. De kracht verwarmde haar en liet haar glimlachen. Toen Mizore verder ging pakte ze Polly weer vast. Even leek er iets in haar ogen op te lichten, maar net zo snel als het er was was het weer verdwenen. Haar blik bleef strak op die van Mizore gericht en toen ze uitgepraat was keek ze pas weg naar een grasspriet voor haar neus. De lucht begon te rommelen en langzaam pakte dikke wolken samen. Het zou niet lang meer duren en er zou een stortbui vallen.
“Mijn mama is een heks,” zei ze toen. Nog steeds praatte ze over haar in de tegenwoordige tijd. “Papa heeft haar pijn gedaan en toen was ze opeens weg,” vervolgde ze. Er was haar vaak genoeg verteld dat ze dood was, maar dat had ze nooit willen horen. Haar mama was niet dood want ze zou altijd bij haar blijven, had ze belooft. “Ik wil hier niet zijn,” begon ze weer te snikken. “Jij wil toch ook naar huis?” vervolgde ze een beetje als een verwijt naar Mizore. “Brengen ze hier dan mijn mama terug?” begon ze weer, stug doorgaand over haar moeder. “dan wil ik wel vrienden zijn, dan kan ik laten zien hoe goed ze is,” zei ze en ze stopte met snikken. Een kleine grijns verscheen om haar lippen. Ze wiegde Polly heen en weer toen de lucht open brak en er een stortbui naar beneden kwam. Een felle flitst was in de lucht te zien vlak daarna gevolgd door een donder. “Jij kan schokjes geven net als de lucht,” zei ze toen na een korte stilte uit het niets. Ze bewoog haar hand weer naar Mizore en liet deze boven haar rug hangen. “Wij zijn nat,” haar stem klonk al een stuk rustiger. Zachtjes legde ze haar hand op Mizore haar rug, waardoor ze een kleine pets kreeg. Ze glimlachte en kroop wat dichter tegen Mizore aan. Ze was de eerste die echt aardig tegen haar deed naar een jaar en ze kon er niks aan doen dat ze daarom steun bij haar zocht.

‘Ik kan je hand niet vasthouden?’ vroeg het meisje. Mizore schudde haar hoofd. “Het is handiger om er vanaf te blijven. Wanneer je het aanraakt en de volt buiten mijn huid is, of erop, zal je een schok krijgen. Dit zal zeker niet fijn aanvoelen, aangezien het heel hoog is. Voor mij voelt dit normaal, maar voor een normaal mens zal het voor verschillende nare effecten kunnen zorgen,” glimlachte ze vriendelijk.
Het meisje vertelde over dat haar moeder een heks was. Over dat toen haar vader haar moeder pijn deed, ze ineens weg was. Mizore fronste. Dood? Of gevlucht? Ze zuchtte diep en keek naar de grond.
Het verleden van dit jonge meisje was zo anders dan het hare. Ze had.. Misschien liever haar verleden gehad. Maar, dat was egoïstisch. Haar ouders leefden nog, maar hadden haar verstoten. Wilden haar niet meer, enkel omdat ze anders was.
Verschillende mensen hadden haar verteld dat zij slechte ouders waren, maar het had haar ego flink ingedeukt en haar vertrouwen in de mens én zichzelf was erdoor beschadigd geraakt. Toch had het haar liefde voor kinderen enkel positief beïnvloed. Vooral die zonder ouders. Dus de kinderen die je hier vond. Omdat zij ook ouderloos waren, zonder dat te verdienen.
‘Ik wil hier niet zijn,’ klonk de stem van het meisje toen en Mizore zuchtte. De elektriciteit stopte met over haar hand rollen, maar ze voelde hoe het over haar ruggengraat gleed. Er was storm op komst. Haar elektriciteit begon dan altijd vreemd te doen.
‘Jij wil toch ook naar huis?’ vroeg het meisje toen. Opnieuw zuchtte Mizore. “Nee,” fluisterde ze. “Mijn ouders haten me. Dit is de enige plek waar ik thuis hoor,” glimlachte ze toen tegen het meisje. “Mijn oude thuis bestaat niet meer,” maakte ze zacht af.
‘Brengen ze hier dan mijn mama weer terug?’ vroeg het meisje. ‘Dan wil ik wel vrienden zijn, dan kan ik laten zien hoe goed ze is,’ vervolgde ze. Mizore glimlachte. “Ik durf best te geloven dat je een lieve moeder hebt,” begon ze twijfelend. “Maar ik denk niet dat ze terugkomt,” sprak ze toen kalm. Wat moest ze anders doen? Valse hoop geven was nog veel ruwer.
Niet veel later begon het te regenen en rolden de schokken overal over haar lichaam. Regen.. Iets waar ze niet al te goed tegen kon. Een beetje nattigheid, oké. Maar als ze helemaal nat werd ging het mis. Douchen was dan ook heel lastig, want dan gaf ze nogal eens elektrische schokken en viel de lamp uit. Dat was niet bepaald fijn.
‘Jij kan schokjes geven net als de lucht,’ zei het meisje en Mizore glimlachte. Ze haalde diep adem en liet de elektriciteit terugkomen naar zichzelf. Ze mocht dit meisje geen pijn doen met haar elektriciteit. ‘Wij zijn nat,’ zei het meisje toen en Mizore voelde hoe ze dichter tegen haar aan kroop. Ze wilde zeggen dat het niet handig was, maar sloot haar ogen en aaide slechts over haar haar, terwijl ze zich volop concentreerde op haar elektriciteit.
“Misschien is het handig om naar binnen te gaan,” mompelde ze.

Toen Mizore uitlegde waarom ze haar hand niet kon vasthouden knikte ze langzaam. Het leek haar vervelend als je niemand zijn hand kon beetpakken, iets wat zij altijd wel graag deed. Zelf bij haar oom en tante die nooit echt van haar gehouden hadden. Ze waren alleen haar oppas geweest voor een jaar, een jaar te lang. Ze zag dat Mizore fronsde toen ze vertelde dat haar moeder weg was. “Tante zei de hele tijd dat ze dood is,” zei Ailey toen. “Maar dat is niet zo want mama zei dat ze altijd bij me bleef,” vervolgde ze. Ze keek Mizore bijna smekend aan. Ze hoopte zo erg dat ze niet zou zeggen dat haar moeder dood was, dat ze gewoon terug zou komen. Ook al wist zij zelf ook wel dat dat niet zo was, dat ze echt weg was. Ze had het zichzelf gewoon aangepraat dat haar moeder niet dood was, net zo lang dat ze het zelf was gaan geloven. Ze hoorde hoe Mizore zachtjes zuchtte toen ze zei dat ze hier niet wilde zijn. Zou ze het snappen dat ze dat niet wilde? Toch begon ze langzaam aan het idee te wennen dat ze hier misschien wel moest zijn. Nou ze Mizore ontmoet had vond ze het al minder erg, al zou ze altijd stug vol houden dat ze naar huis wilde. Want dat wou ze ook echt, alleen dan zou ze moeten wachten. Iemand kwam haar vast van zelf wel weer ophalen.“Ik durf best te geloven dat je een lieve moeder hebt,” Ze hoorde te twijfeling van Mizore in haar stem. Ze knikte uitbundig. “Ja ze is de liefste,” zei ze glimlachend. “Maar ik denk niet dat ze terugkomt,” Langzaam werden haar ogen weer vochtig en ze slikte. Mizore zei wat iedereen tegen haar zei en ze wist dat het waar was. Ze knikte langzaam terwijl ze nog is slikte. “Papa heeft haar dood gemaakt,” zei ze zacht en toch hield ze van haar vader. Wat hij ook gedaan had en op welke manier, hij was haar papa. Net als haar moeder altijd haar mama zou blijven. Ze keek van Mizore weg en staarde een tijdje in het niets. Helemaal in zichzelf gekeerd. Ze zou hier moeten blijven, haar moeder zou niet terug komen en haar vader wilde haar niet meer zien. “Wil jij mij helpen Mizore?” vroeg ze toen voorzichtig. “Ik ben bang om daar heen te gaan,” vervolgde ze eerlijk. Ze voelde hoe Mizore zachtjes over haar haar aaide en dat deed haar goed. Ze zou Mizore wel als een vriendin kunnen zien, al was ze een stuk ouder. Zij was tenminste aardig tegen haar en ze was de eerste naar een jaar. Haar oom en tante hadden geprobeerd aardig tegen haar te doen, maar het was ze gewoonweg niet gelukt.

“Misschien is het handig om naar binnen te gaan,” Ze bewoog zich weer van Mizore af en keek naar haar. Had ze moeite met die elektriciteit? Ze kon het zich wel voorstellen dus knikte ze. “Ja,” zei ze toen. Ze pakte haar tas en stopte Polly er terug in. Het konijn was helemaal doorweekt en die maakte nou haar kleren nat, maar het maakte haar niks uit. Ze zou het binnen wel later drogen. Toen stond ze op terwijl er een rilling over haar rug liep. Ze begon het koud te krijgen. Ze deed haar rugzak weer op haar rug en keek Mizore vragend aan. Ze had nog steeds wat droevigs in haar blik, maar je kon aan haar zien dat ze het geaccepteerd had. Dat ze nou ook echt haar best er voor zou doen, als dat het enige leven was die ze zou kunnen leiden zou ze dat ook maar gaan doen.