Sleeping whit the moon

Kato plofte neer op een hoop mos. Kartonnen dozen lagen redelijk, je kon er tenminste op slapen. Mos was nog vele malen beter. Het was zacht en veerde mee. Eigenlijk zouden ze in iedere steeg een hoop mos moeten neerleggen. Niet van dat platte mos maar dat hele dikke. Waar je zo een centimeter of tien in wegzakt. De zon was al lang onder en het enigste wat je nog hoorde in het bos was het geschreeuw van een uil. Kato stopte een strootje in zijn mond en begon er op te zuigen. Daarna sloot hij zijn ogen. Het was niet erg donker in het bos. De maan verlichte een heleboel en Kato kon ook nog eens goed zien in het donker. Hij had geen idee waarom hij beter kon zien in het donker, beter kon horen en beter kon ruiken. Het was altijd erg handig geweest. Hij kon zo makkelijk eten zoeken in de stad en was meteen wakker zodra een of andere zwerver hem neer wou steken. Op de een of andere manier wouden ze hem altijd dood hebben. Maar zodra hij ook maar één geur rook was hij klaarwakker. Met zijn handen klaar om te vuren. Meestal namen de belagers dan al meteen de voeten. Ze wouden hem wel dood hebben maar durfde dat alleen als hij sliep. Hadden zij even pech dat hij het bijna meteen merkte zodra ze in zijn steeg kwamen. Daarvoor waren die sterke zintuigen erg handig geweest maar nu wou hij dat hij ze niet had. Hij werd er haast bang van als hij beter rook dan andere, dingen beter zag of dingen hoorde die andere niet horen. Het bevestigde alleen maar zijn angstige vermoedens. Vermoedens waar hij als de dood voor was. Hij had namelijk dromen, dromen die hem angst aan joegen. Niet omdat ze zo vreselijk eng waren, nee absoluut niet. Er gebeurde nooit iets opwindends in die dromen. Ze waren alleen vreselijk echt. Hij rende altijd in die dromen. Als een soort hond op vier poten. Hij rook dan nog beter dan normaal en had haar. Overal haar. Eerst vond hij het maar rare dromen gevonden maar ze kwamen steeds vaker en werden steeds echter. Doodeng vond hij het. Het kon gewoon niet. Het was onmogelijk dat hij.. dat hij… NIET MEER AAN DENKEN galmde er door zijn hoofd. Snel kauwde hij driftig verder op zijn strootje. Hij rook iets. Hij opende voorzichtig één oog en bekeek de omgeving. Op het eerste gezicht was er niemand te zien maar hij rook het wezen duidelijk en hoorde het ook prima. Hij vroeg zich af wat of wie hij nu weer tegen zou komen. Bijna alles was mogelijk de laatste tijd, behalve dat ene. Dat mocht gewoon niet mogelijk zijn!