Just relax...

{only Luna & Kato}

Kato bekeek hoe het eekhoorntje van boom naar boom sprong. Af en toe hield het halt en bekeek Kato aandachtig met zijn zwarte kraaloogjes. Het beestje had bijna de zelfde haarkleur als Kato. Even bruin. Alleen hij had rare zwarte uiteinden. Op de een of andere onverklaarbare manier werden zijn haarpunten altijd zwart. Als hij ze er af knipt zijn ze de volgende dag alweer terug. Het was apart, maar wat was er nou niet apart aan hem? Zijn haar deerde hem niet zo. Hij gaf niet zo om zijn uiterlijk. Dat was iets voor mensen die het geld er voor hadden. Hij had niet eens geld. Niks had hij. Als hij honger had stal hij wat bij de markt of bij de bakker. Als hij dorst had dronk hij uit de fonteinen in de stad of uit de dakgoten als het net geregend had. Als hij wou slapen sliep hij in een doos of in een steeg. Hij had verder niks nodig. Geen tv, geen mobieltje en geen pc. Dat was allemaal overbodige luxe waar hij geen zier om gaf. Hij volgde het eekhoorntje met zijn ogen. Hij zou het kunnen vangen en toe-eigenen. Hij zou het beestje in een hokje kunnen stoppen en kunstjes leren. Maar waarom zou hij? Was het niet veel mooier dit diertje in het wild zien lopen? Was het niet geweldig als het diertje Kato bekeek zonder angst te tonen? Dat was toch zo veel leuker dan het in een hokje stoppen? Kato begreep niks van die mensen die naar dierentuinen gingen voor de lol. Kato wist hoe je lol kon trappen maar dieren in hokjes stoppen en er naar kijken was geen lol. Dat was net zo iets als slavenarbeid. Want vonden die dieren het daar leuk? Nee, absoluut niet! Hij had wel eens stiekem wat vogels bevrijd. Vogels die van nature ook in dat land leefde. Hij keek wel uit met die andere dieren. Hij ging echt geen zebra’s of okapi’s vrijlaten in de grote stad. Dat was nóg zieliger dan ze in een hokje stoppen. De eekhoorn wipte naar de boom waar Kato tegen aan leunde. Hij keek omhoog en het beestje omlaag. Kato glimlachte even en het eekhoorntje ging weer verder. Kato keek eens om zich heen. Er was nauwelijks iets te eten hier en toch beviel het hem. Hij stal zijn eten zo af en toe uit de kantine aangezien hij niet bij de maaltijden aanwezig kon zijn. Hij hoorde officieel nog lang niet bij het weeshuis. Hij was als een soort rat die stiekem mee genoot met hun luxe. Vooral de hammen liet hij niet met rust. Hij vroeg zich af of de mensen door kregen dat al hun hammen stuk voor stuk verdwenen. Hij grijnsde even. Toen snoof hij. Hé, een andere geur drong in zijn neus. Er kwam iemand aan. Kato besloot te blijven liggen. Als die gene interesse in hem had dan moest die zelf maar naar hem toe komen.

Luna rende rond in haar wolven vorm. Het was heerlijk om weer eens zo rond te rennen. Gewoon heel haar lichaam gebruiken al haar 4 poten. niet enkel 2 waar ze opliep in haar mensen vorm. Nu kwam ook weer haar jachtinstinct naar boven. Het vlees in de kantine was gebakken of gebraden. Enkel de ham was te eten. Maar op een of anderen manier leek deze te verdwijnen. Dus jagen was haar enigste oplossing om aan het liefhebbende vlees te komen. Al paste deze manier van eten niet echt bij haar. Ze was zo schuw. Bang voor mensen zoals wolven in deze tijd. Maar ze was ook zelf een mens. Het was gewoon aangeleerd gedrag geweest. Wat had je anders verwacht van een meisje dat om de zoveel tijd weer eens uit een weeshuis werd geschopt. Ze was overal nog geen halfjaar geweest. Misschien ook wel goed. Ze had zich nooit ergens thuis gevoeld. Enkel een keer. Een keer. Bij vrouwe roze. Haar maakte het niet uit hoe Luna was. Het ging om haar innerlijk. Zo telde dat ook voor luna tegen over vrouwe roze. Van haar had ze ook twiet gekregen. Haar enigste nog leefden vriend. Waar was het vogeltje eigenlijk gebleven. Oh ja ze ging eekhoorns bekijken. gek beest de eekhoorns waren nog groter dan haar. Ze snoof de lucht op en de geur van eekhoorns en twiet reikte al snel haar neus. Maar ook een anderen geur reikte haar neus. De geur van een manenwolf. Wat moest een manenwolf hier. Die leefde hier toch niet. Ze liet haar slanken poten richting de geur gaan. Al snel kwam ze bij een boom uit waar zowel twiet als de eekhoorns zaten. Maar een manewolf was niet te bekennen. Wel was er een jongen. Waar de geur van een manenwolf strak om heen hing.
"manenwolf" sprak ze in wolven taal. Zo zou ze er snel achter komen of dat deze jongen enkel de geur droeg van een manenwolf of er ook werkelijk een was. Was dat waar dan zou hij haar woorden kunnen verstaan. Al had hij geen enkel idee dat hij een manenwolf was.

Kato snoof eens. De geur van hond kwam in zijn neus. Nee, het was geen hond. Die roken anders, huiselijker of zo. Dit was een wilder variant. Een wolf. Hij opende beide ogen. Een wolf? Leefde er hier wolven? Ineens kreeg hij het benauwt. In de volksmond hadden ze het altijd over woeste, enge beesten. Hij wist dat ze bang waren voor vuur maar daar twijfelde hij nu aan. Hij hoorde een stem maar verstond het niet goed. Het was te onduidelijk om te ontcijferen, wel klonk het als een menselijke stem maar dan toch anders. Iets met het woord “wolf” verstong hij maar daar hield het ook wel op. Hoewel hij ook ineens aan planeten moest denken. Waarom zei dat wezen iets over wolven en planeten? Maar dat was niet zijn grootste zorg. Waar hij zich vooral mee bezig hield was waarom hij het verstond. Nou ja, verstond. Soort van verstond. Het was niet zijn taal. Het leek ook niet op een andere taal zoal chinees, engels of wat voor taal dan ook. Die klonken altijd nog menselijk. Deze taal was veel natuurlijker en simpeler. Er verscheen een bruine wolf uit de struiken. Kato bleef er als verstijfd naar kijken. Als je een roedel zwerfhonden tegen kwam in de stad, meestal in vervallen wijken, dan kon je het best zo stil mogelijk blijven staan. Meestal bleven zij dan ook even verstaan en daarna liepen ze weer verder. Voor wezens die bleven stil staan hadden ze geen interesse. Kijk, als je het op het lopen ging zette dan kwamen ze achter je aan. Hoe snel Kato ook was, een roedel honden was sneller. Al kon Kato tegen muren springen door jaren lange ervaring en die honden niet. Maar aan freerunnen had je niet zo veel midden in de natuur. Je zou tegen een boom aan kunnen rennen en een koprol maken maar dat is niet echt een goede vlucht poging. Kato bleef de wolf maar aanstaren, bang om het oogcontact te verbreken. Katten liepen dan op een gegeven moment weg maar zou een wolf dat ook doen? Hij merkte dat er nog een dier in de boom boven hem was. Een vogel. Kato had zijn handen nog steeds in zijn zakken. Niemand kon zijn handen nu zien. Uit voorzorg liet hij een flinke vlam door zijn vingers glijden. Mocht de wolf wat doen dan kon hij het afvoeren. Hopelijk was dat niet nodig en zou het beest al schrikken van het plotselinge vuur. Zijn vuur kon je namelijk niet ruiken of horen zoals bij een bbq. Het was stil vuur en toch levensgevaarlijk voor wie het niet kon temmen.

[oke heb een beetje weinig inspiratie dus weet niet of het wat word]

Luna bleef de jongen strak aan kijken. Het liefs wilde ze hard wegrennen. Maar iets was het dat ze bleef de staan. Raar want de jongen leek wel gek. Hij had gehoord wat ze zij, dat zacht ze in zijn ogen. Een puntje van herkenning was er te zien. Maar hij had totaal niet gereageerd. Had hij wel goed verstaan van wat ze zij. Misschien had hij enkel zo wat woordjes opgepikt en kwam daar de herkenning van. Ze vond de jongen maar raar. De geur van manenwolf en de geuren die ze al heel de tijd rook in de velde was de er nog steeds rond. De geur van manenwolf kwam duidelijk van de jongen af daar vergiste ze zich niet in. Een van haar voordelen als half wolf. Maar oppeens voelde ze ook de aanwezigheid van vuur. Iets wat ze altijd voelde als er vuur in de buurt was wat ze kon temmen. Maar dit vuur rook ze niet en hoorde ze niet. Ze vertrouwde de zaak niet en wilde daarom weg rennen. maar het zelfde gevoel als van daar net was er nog steeds. Misschien lukt het om de jongen weg te jagen. Rustig trok ze een lip op en ontbloote haar tanden. Zachtjes begon ze te grommen tot het steeds sterker was. Als de jongen slim was vertrok hij of een vurige beet zou het tegen moet komen

[Kato's vuur is niet normaal vuur. Het lijkt er wel op maar andere kunnen het niet beheersen ]

De wolf vertrok geen spier. Lekker dan. Kato kreeg al een beeld voor zich van twee skeletten. Eentje van een jongen die tegen een boom leunde en eentje van een wolf. Twee lichamen die zich al honderden jaren niet bewogen omdat ze pas zouden bewegen als de ander bewoog. Nou dan kunnen ze inderdaad lang wachten. De bruine wolf bleef hem maar strak aankijken. Mmm dacht hij bedenkelijk. Deze dieren waren absoluut geen katten. Iedere kat had zich nu wel gewonnen gegeven en zou zich nu aan het wassen zijn. Dat deden katten altijd, zodra ze zich schaamde gingen ze zich heel schijnheilig wassen. Stomme dieren. Hij staarde de wolf nog steeds aan al had het niet meer veel zin. Dat de wolf zou weglopen kon hij wel wegstrepen als plan. Ineens bewoog de wolf toch. Ze ontblootte haar lippen. Langzaam kwam er een grom uit haar keel die steeds harder werd. De eekhoorn boven hem werd onrustig en rende de boom uit. Zonder uit te kijken met als gevolg dat het kleine vogeltje onder de voeten werd gelopen en snel moest opvliegen om te voorkomen dat er geen bruin eekhoorn lichaampje er over heen zou denderen. Kato was niet van plan om weg te rennen. Dan kon hij er net zo goed naar toe rennen. Dat dier was hoe dan ook sneller dan hem. Maar ook slimmer? Dat betwijfelde hij. Kato had al jarenlange ervaring op het gebied van boze winkeliers te ontkomen, deze wolf vast niet. Die kon jagen, niet behendig ontkomen. Kato wel. Hij stond op zonder het oogcontact te verbreken. Hij haalde zijn handen uit zijn zakken en vormde één bol aan vuur. Hij was van plan het net naast de wolf te schieten zodat die zou schrikken. Dat zou ieder dier doen en ieder dier zou dan weg vluchten. Maar in plaats van te vuren begon het vuur rond te tollen. Niet nu... dacht Kato. Het vuur groeide en groeide en draaide om Kato heen. Ineens kwam er een gigantische hond, tenminste daar leek het op, uit het vuur. Een beest met hele hoge poten en een vossen staart maar dan van vuur. Het ding, bestaand uit vlammen, ging beschermend voor Kato staan en gromde terug naar de wolf. Het geluid dat uit het vlammen beest klonk was zoveel harder dan die van die wolf. Kato kreeg er rillingen van.

[staat niet bij krachten dus hoe mat ik dat weten . Maar neem aan dat het niet tegen water kan anders is het beetje over powert]
luna bleef de jongen strak aan kijken terwijl haar grom steeds sterker word. De eekhoorns leken er onrustig over te worden en een voor een de boom uit te vluchten. De armen twiet zat rustig toe te kijken naar haar en de jongen. Zij was de grom wel gewend en dat deed haar niks.Daardoor had ze niet in de gaten dat de eekhoorns om haar heen haastig de boom ontvluchten waardoor ze twiet onder de voeten liepen. Het kleine vogeltje stond zo te duizelen dat het de boom uit viel. Luna schoot snel naar de boom. Intussen veranderde haar harige poten in meisjes achtige armen. Haar koper gele ogen veranderde in groenen ogen. Zoals vele meisjes ze ook hadden. Toen ze onder de boom stond was ze een gewoon normaal meisje. Enkel bleven de wolven oren en staart staan. Maar voor de rest was ze een normaal meisje van 16. Zo ving ze rustig dan ook twiet op. Ze aaide paar keer over zijn kopje tot het beestje in de gaten had dat hij veilig in de handen lag van haar baasje. Daarna sprong ze dan ook snel op haar hoofd waar ze zich altijd veilig voelden. Toen luna weer naar de jongen keek zag ze dat een grote vuur vos. Vuur dat was voor haar geen probleem. Door dat ze kracht van de sterren had. Wat in werkelijkheid grote vuurbollen waren. Vuur sturen. Ze hief kort haar hand op richting de lucht. Maar de vuur vos bewoog nog geen millimeter. Wat hoe kon dit. Ze had haar krachten aardig onder controle. Enkel als ze schrok spoot er nog wel eens een straal water of vuur uit haar hand. Het was maar vreemd vuur. Maar het was vuur dus tegen water zou het niet kunnen. Ze hief daarop haar beiden handen om hoog en liet er een stroom van water uit komen. Toen het water de vuur vos raakte verdween het rustig aan. Kort na dat ze de vossen wolf was verdwenen toverde ze een klein vuurtje in haar handen. "Met vuur spelen kan ik ook wel" Zei ze rustig. Oh deze situatie paste zo niet bij haar. Het liefst vluchten ze zo snel mogelijk weg. Maar de bewaking van het territorium leek in haar om hoog te komen.

[idd. maar ligt er natuurlijk ook aan hoe groot het vuur is. Op een gegeven moment zou het water gewoon weg verdampen. Maar is vuur en water te gelijk niet overpowert? En het is btw een vuurmanenwolf maar een stuk groter ]

De wolventeef, want daar was hij nu wel achter al keek hij niet graag naar geslachtsdelen, keek hem nog steeds strak aan. Maar er kwam verandering in toen dat vage vuur wezen verscheen. Het was veel groter dan normaal, en ook duidelijker. Normaal was het een soort vage vuur creatie, nu was het hartstikke duidelijk. Het vogeltje die net was weggeduwd door de eekhoorn viel naar beneden. Wat een dom diertje dacht Kato. Het was een vogel, dan kon die toch ook vliegen? De wolf snelde naar het vogeltje toe. Een maal bij de boom gebeurde er wat raars. De wolf ging op haar achterpoten staan maar tegen de tijd dat ze stond waren het geen poten meer. Binnen no-time stond er een meisje met, natuurlijk, een staart en oren. Kato rolde met zijn ogen, hoe kon het ook anders. Waarom moest alles en iedereen met zo'n staart lopen zwaaien en oren uit zijn schedel laten groeien? Op de een of andere manier werd hij daar zo...zo... nou ja, hij kon het niet beschrijven. Het was een soort mengeling tussen een verstoten gevoel, buitengesloten gevoel, akelige gevoel misschien zelfs wat jaloezie en heimwee. Waarom hij dat voelde als hij zo'n meisje, want het waren altijd meisjes, tegen kwam wist hij niet. Ze deed iets raars. Een soort vuur wou ze afschieten maar de vuurhondachtige gaf geen krimp. Maar hij viel ook niet aan. Hij bleef gewoon simpel weg voor Kato staan. Toen leek het wel alsof het meisje er met een vuurpistool op spoot. Normaal zou zo klein beetje water nauwelijks effect hebben op zo'n grote bbq hond. Het dier loste op zoals al het vuur bij hem doet zolang het te lang niet in contact stond met zijn lichaam. Op de een of andere manier hadden ze altijd zijn lichaam nodig anders hielden ze het niet lang uit. Toen Kato dacht dat het beest verdwenen was zag hij nog net een piepklein draakje naar zijn schouder vluchtte. Aha, dat was interessant. Die hondbeest en het draakje waren dus wel het zelfde soort ding. Een zelfde ziel zou je het kunnen noemen. Het beestje vluchtte naar zijn nek om achter zijn haren te verstoppen. "Met vuur spelen kan ik ook wel"Kato grijnsde. "Ja, dat zag ik." zei hij niet erg aardig. Haar vuurcreatie had niet zoveel uitgehaald, ze had beter kunnen zeggen dat ze ook met water kon spelen. "Wie ben je en wat doe je hier? Ow wacht, laat me raden. Jij hoort zeker ook in dat gesticht?" zei hij terwijl hij met zijn hoofd richting het weeshuis knikte. "Volkomen gestoord... net een gevangenis. Waarom zou je kinderen opsluiten?" zei hij tegen niemand in het bijzonder. Hij was vast jonger dan haar, met zijn vijftien jaren waren er een heleboel mensen ouder dan hem. Maar hij was lang en gespierd. De baard had hij al lang in zijn keel gehad. Hij kwam redelijk volwassen over maar was nog steeds niet klaar met groeien. Hij voelde iedere nacht nog de pijn in zijn benen. Gek genoeg waren zijn benen het langst van allemaal. Niet extreem lang maar wel opvallend.

Luna speelde rustig met haar vuur door. Onder tussen had ze er ook water bij gevoegd en liet ze alles om elkaar heen draaien en liet ze het zo van hand naar hand glijden. Ze deed het enkel om dat ze zenuwachtig was. In haar wolven vorm was ze een stuk zekerder. Dan kon ze tenminste nog letterlijk van haar afbijten en vele mensen waren ook nog bang voor wolven dus dat werkte goed mee. "Wie ben je en wat doe je hier? Ow wacht, laat me raden. Jij hoort zeker ook in dat gesticht? Volkomen gestoord... net een gevangenis. Waarom zou je kinderen opsluiten?" sprak de jongen. Als zij die keuze had om daar weg te blijven . Had ze dat ook wel gedaan. Maar op een of anderen manier zat je er door de kinderbescherming dan altijd wel weer in een weeshuis belanden. Maar zo wie zo was het leven beter in een weeshuis dan op straat. Daar had je nog zachte bedden op tijd eten e kon je douche. "Het is geen gesticht maar een weeshuis. Als ik de kans had gehad om daar weg te blijven had ik dat wel gedaan. Maar helaas is er de kinderbescherming nog. En een weeshuis blijft toch altijd beter dan de straat" zij ze rustig tegen de jongen. "Maar waarom draag je zo die geur van een manen wolf bij je" Ze keek de jongen aan terwijl ze het vuur en water in het niets liet verdwijnen en ze haar staart vast pakte en er zachtjes over begon te aaien. Ze had totaal geen idee wat ze hier mee moest. Voor de zoveelste keer kreeg ze het gevoel dat het liefst weg rende. Maar dat het net leek dat haar poten aan de grond waren genageld

"Het is geen gesticht maar een weeshuis. Als ik de kans had gehad om daar weg te blijven had ik dat wel gedaan. Maar helaas is er de kinderbescherming nog. Kato fronste zijn wenkbrauwen. "Dát zie ik toch anders... Een weeshuis is een gesticht, vooral deze. Ik bedoel, er zitten hier alleen maar "gekken!" En met een beetje wil blijf je wel uit de klauwen van de kinderbescherming. Tis me al 15 jaar gelukt." zei hij nochalant. "En een weeshuis blijft toch altijd beter dan de straat" ging ze verder. Verbaasd keek hij haar aan. "Wie zegt dat? Wat een onzin... wat is er nou heerlijker dan gewoon vrij zijn? Ik zou voor geen goud in een weeshuis gaan zitten. Dan snijd ik nog liever mijn polsen door! Geef mij die straat maar, een prima leven!" zei hij niet al te aardig. Waarom hadden mensen toch altijd zo'n afkeer tegen het straatleven? Hij wou niks anders dan lekker op straat leven. Dát is pas vrijheid. Dát is pas leven! Hij snoof eens. Menzen hadden het idee dat zwervers en dakloos minder waren ofzo. Waar ze dat idee van daan haalde was hem een raadsel. Waneer ben je dan "meer"? Als je jezelf opsluit in een huis? Je zelf vastplakt achter de tv? En rondrijd in een auto? Is dat nou meer? Kijk, Kato. Die had pas een leven. Hij zat niet opgesloten. HIj kon gaan en staan waar hij wou. Hij had goede en slechte tijden. Hij kon ademen, bewegen, leven! En zij? Zij niet. Het waren hulpeloze slaven der maatschapij. Pfff! Hoezo beter? Wat een onzin!