Look to my soul and you will find me.

Hij was tussen de bomen gaan liggen. Zijn handen onder zijn hoofd en zijn ogen gesloten. Hij had er gewoon behoefte aan. Hij moest het even doen en hoopte maar dat hij niet betrapt werd door iemand. Zijn ademhaling ging steeds langzamer en hij maakte zijn hoofd leeg. Langzaam stopte zijn hart met kloppen en liet zijn ziel los. Hij keek even neer op zijn lichaam toen keek hij om zich heen. Hij zag hoe een eekhoorn zich in de boom bewoog. Hij liet zich naar de eekhoorn toe glijden zachtjes kroop hij in de ziel van het beestje. Hij stribbelde niet tegen en liet hem toe. Dieren en planten lieten hem bijna altijd toe, behalve de echte roofdieren zoals roofvogels en katten. Dieren die hem echt niet in hun geest wilden hebben. Hij voelde het makkelijke brein van de eekhoorn, de drang om eten te zoeken. Snel liet hij zich weer uit de ziel van de eekhoorn glijden, voor het ze beide uit zou putten. De eekhoorn verdween in de holte van een boom en hij glimlachte. Toen liet hij zich in de wijze ziel van een boom glijden. De boom verwelkomde hem hartelijk en hij genoot van de vrede die de boom uitstraalde. Het water wat door zijn wortels stroomde en de dieren en mensen die de boom in al die jaren hadden aangeraakt en hun emoties aan hem toevertrouwd hadden. Woede, verdriet maar ook vrolijkheid en opwinding. Hij bedankte de boom met zijn gedachten en liet zijn ziel los. Toen keek hij om zich heen over het bos en de velden. Hij glimlachte opnieuw waarschijnlijk had hij echt geluk gehad dat hij hier toegelaten was. Zijn oma kwam naast hem staan en hij knikte haar rustig toe. Ze grijnsde en duwde hem toen terug naar zijn lichaam. Het was tijd om terug te gaan. Ook al voelde het nog zo fijn hij wist dat het niet te lang kon. Hij liet zijn ademhaling weer iets versnellen en zijn hart begon weer met kloppen. Langzaam deed hij zijn ogen open en knipperde hij tegen het zonlicht. Hij zuchtte zacht en bleef even zo liggen. Terwijl hij voelde hoe de energieën in de grond zijn lichaam binnen drongen. Ze hielpen hem zijn krachten terug te krijgen. Zachtjes begonnen zijn handen te tintelen en ging hij zitten.

Hij schudde zijn hoofd om zijn beeld weer helder te krijgen. Toen grijnsde hij in zichzelf, het deed hem goed als hij even tijd voor zichzelf had en dat kon doen. Het was een verslaving en hij moest altijd echt oppassen dat het hem niet te veel uitputte. Plots hoorde hij een takje dicht bij hem kraken geschrokken keek hij om. Was er iemand? Zou diegene het gezien hebben wat hij net deed?

[Alleen Lovette]

Een spier witte draak vloog door de lucht met een enorme vaart. Hierdoor was ze bijna niet op te merken. De zon scheen ook nog is fel en er waren best veel wolken. Laten we zeggen dat Lovette bijna niet te zien was. Haar zeeblauwe drakenogen keken naar beneden. Onder haar een heel eind beneden rijsde bomen op. Haar blik ging naar de bomen die voorbij flitste. Hierdoor leek het net een grote groene zee. Lovette minderde haar vaart, maar bleef nog wel verder vliegen. Een geeuw ontsnapte de bek van de draak en ze knipperde een paar keer met haar ogen. Vervolgens nam de witte draak een duikvlucht. Met grote slagen zorgde ze ervoor dat ze afremde en vervolgens landde op haar achter poten. De dieren die in de buurt waren schoten weg van de schrik. Sommige andere dieren kwamen terug om te kijken uit nieuwsgierigheid. Langzaam zette Lovette haar voorpoten in het groene gras. Langzaam veranderde ze weer terug in een meisje met mooi lang blauw haar. ze zuchtte eens tevreden en keek rond. Enkele dieren bleven deze keer zitten en de andere gingen verder met voedsel verzamelen of waar ze uberhaupt mee bezig waren. Een kleine glimlach verscheen op Lovette's gezicht. Lovette keek met een kalme blik om haar heen en ze zag tot nu toe nog niemand. Ze draaide zich rustig om en begon te wandelen door het bos. In de verte zag ze opeens een gedaante liggen. Toen ze dichterbij kwam, had ze de eekhoorn niet opgemerkt. Ze keek met een verbijsterde blik naar de jongen. Was hij dood?? dacht ze. Toen de jongen opeens wakker schoot, verstopte ze zich snel achter een boom. Ze slikte een keer en perongeluk zette ze een stap op zij, maar het was geen goede zet. Het takje waar ze op ging staan kraakte vreselijk en ze trok snel haar voet weg. Shit! dacht ze. Ze zuchtte en met een nieuwsgierige blik keek ze om de boom heen naar de jongen. Alleen hierdoor keek ze hem recht in de ogen aan.

Hij keek in de blauwe ogen van een meisje. Niet zo goed wetend wat hij nou moest doen. Waarschijnlijk had ze het gezien en dat was niet echt zijn bedoeling geweest. Hij liet het liever voor zich al wist hij dat de meeste kinderen hier iets konden wat ‘normale’ mensen niet konden. Hij zag de nieuwsgierige blik in haar ogen en het was nou vooral vreemd als hij hier gewoon bleef zitten. Hij zette zijn rechterhand op de grond en duwde zichzelf omhoog. Hij moest even zijn evenwicht terug vinden waardoor hij wankelde. Het voelde heel anders om in een lichaam vast te zitten en het putte hem altijd uit, al kreeg hij een deel terug van de natuur. Ze zorgde altijd heel goed voor hem net als zijn oma. Hij glimlachte waterig terwijl hij naar haar toe liep. “Hallo,” zei hij. “Waarom sta je achter een boom?” vroeg hij er toen achteraan. Waarom verstopte ze zich voor hem, had hij haar laten schrikken? Of wilde ze niet dat hij wist dat ze hem gezien had. Zijn blauwe ogen keken rustig in de hare, al was hij eigenlijk helemaal niet rustig. Hij wist nog steeds niet goed wat hij moest zeggen in gezelschap en hij kende nog bijna niemand in Degree. Allemaal punten waardoor hij onzeker was en soms aarzelend overkwam. “Mijn naam is Cayden,” liet hij er toen opvolgen. Opeens bedacht hij zich dat hij de aanwezigheid van haar niet gevoeld had toen hij uit zijn lichaam was. Iets wat wel had gemoeten als ze in de buurt was geweest, wat wel logisch was aangezien ze nou opeens voor hem stond. Hij fronste even terwijl hij haar onderzoekend aankeek. “Waar kom jij trouwens ineens vandaan?” Vroeg hij toen voorzichtig er verscheen een nieuwsgierige blik in zijn ogen. Hij zette zijn schouder tegen de boom en leunde er tegen aan. Hij hoopte maar niet dat hij te direct was geweest, dat was niet echt zijn bedoeling. Alleen het viel hem gewoon op en daarom was hij nieuwsgierig.

Lovette's blik was steeds nieuwsgieriger geworden. Zeker omdat de jongen in eerste instantie dood leek en opeens weer opstond alsof hij altijd geleefd had. De vragen die in haar hoofd rond dwaalde waren er teveel om in een keer te stellen. En wat zal de jongen wel niet van haar denken als ze opeens allemaal vragen begon te stellen. Ze zuchtte en haar zeeblauwe ogen focusde zich weer op de jongen. Ze vroeg zich af of hij bleef zitten of nog op stond. Die vraag werd snel beantwoord. De jongen voor haar duwde zich omhoog en stond vervolgens recht. Ze keek hem nog steeds aan en ze merkte dat ze een beetje aan het staren was. Ze sloot haar ogen en schudde haar hoofd. Hierdoor vielen enkele plukken haar voor haar gezicht. Met een beweging zat haar haar weer op zijn plaats. Opeens kwam de jongen op haar afgestapt. Wat wantrouwend zette ze een stap achteruit. Toen de jongen begon te praten klonk hij vriendelijk. Tenminste dat vond Lovette. Ze luisterde nieuwsgierig naar zijn vraag. "hey... ik sta hier, omdat ik eigenlijk van je schrok, ik dacht eu.. dat je niet meer leefde en opeens stond je op" en ze keek hem even aan waarna haar blik wat verlegen naar de grond ging. Haar blauwe ogen keken hem weer aan toen hij tegen de boom aan ging leunen. Ze keek hem even in zijn ogen aan en al snel volgde een andere vraag. Ze dacht er even over na "ik was aan het wandelen en ik genoot van de natuur, meer niet" loog ze een beetje. Ze wou niet weer iemand laten schrikken door opeens vleugels uit haar rug tevoorschijn te laten halen dus ze hield zich in deze keer.

Hij zag dat ze nieuwsgierig naar hem keek. "hey... ik sta hier, omdat ik eigenlijk van je schrok, ik dacht eu.. dat je niet meer leefde en opeens stond je op" De glimlach verdween van zijn lippen en hij keek even van haar weg. Hij had het er liever niet over maar hij kon die vraag nou moeilijk negeren. “Ja, dat kan ik begrijpen.” Zei hij toen zacht. Hij keek haar langzaam weer in haar ogen. Ze was het eerste meisje die hij tegen kwam op Degree. “Maar ik ben niet dood hoor,” vervolgde hij toen met een grijns. Ze had haar naam niet genoemd toen hij zich had voorgesteld en hij kon het niet later er toch naar te vragen. “Zou ik je naam mogen weten?” vroeg hij voorzichtig. Hij was afstandelijk maar toch leek hij nooit zijn mond te kunnen houden, als hij in gezelschap was. Hij probeerde zich altijd overal uit te praten, zodat zijn onzekerheid niet opviel. “Ik vind het soms gewoon even prettig om mijn ziel rond te laten zwerven,” vervolgde hij toen toch maar. Ze zou hem anders niet begrijpen en hij kon het moeilijk voor zich houden als ze het gezien had. na "ik was aan het wandelen en ik genoot van de natuur, meer niet" Hij stelde zijn geest open terwijl hij zijn blik in die van haar liet glijden. Hij voelde dat ze loog en het kon ook niet anders, anders had hij haar al veel eerder opgemerkt. Daarom schudde hij langzaam zijn hoofd. “Sorry ik wil niet onbeleefd zijn, maar dat kan niet,” zei hij aarzelend. Hij trok zijn geest terug en stopte zijn handen in zijn broekzakken.

Lovette zag dat de glimlach van Cayden zijn gezicht af gleed toen ze haar woorden had gezegd. Ze keek hem even met een schuldige blik aan en ze zuchtte. Wat een kluns ben je toch dacht ze. Haar blik wou naar boven gaan naar de blaadjes van de boom, maar de jongen begon te praten. Hij praatte wel zacht, maar ze kon hem wel nog steeds duidelijk verstaan. Ze keek hem weer aan met haar zeeblauwe ogen, in haar blik kon je zien dat ze nieuwsgierig was, maar wel voorzichtig. Toen de grijns op Cayden's gezicht verscheen, verscheen er een licht glimlachje op Lovette's gezicht. "gelukkig maar" gaf ze als antwoord met een kalme stem. Haar hand ging naar haar haar en ze begon wat aan haar haar te frutten. Ze keek hem nog steeds aan. Luisterend naar zijn vraag schrok ze even op. "ooo sorry ik ben Lovette" en een grotere glimlach verscheen op haar gezicht. Ze draaide zich even naar de boom en keek vervolgens omhoog. Ze zag een eekhoorntje uit een gat in de boom komen. Het diertje sprong van tak naar tak en verdween vervolgens achter de bomen. Lovette's blik had het diertje gevolgd tot dat ze Cayden's stem weer hoorde. Ze hield dan haar zeeblauwe ogen ook weer op Cayden gericht. Ze keek hem met grote ogen aan. "van zo'n gave heb ik nog nooit gehoord" en ze glimlachtte lichtjes. "vandaar dat je er zo bij lag" en ze keek voor even naar de plek waar Cayden toenet nog lag. Plotseling hoorde ze zijn woorden. Lovette was zo slecht in liegen en deze keer was het dan ook weer mislukt. "sorry ik had eerlijk moeten zijn... beloof je dat je niet van schrikt of iets in die richting??" en ze keek hem even vragend aan. Ze zette vervolgens een grote stap naar achter en kalm sloot ze haar ogen. Twee grote spierwitte drakenvleugels verschenen achter haar rug. Bijna niet durvend opende ze haar ogen. Ze verwachtte namelijk weer dat ze aangevallen werd.

Hij lachte zachtjes toen ze gelukkig maar zei op zijn opmerking dat hij niet dood was. Nee, hèhè anders had hij hier ook niet gestaan. Nou ja, je wist het maar nooit hier. Hij was al vreemde dingen tegen gekomen, al zou hij nooit zeggen dat het vreemd was. Je was simpelweg gewoon anders al vonden velen je dan dus vreemd, iets wat hem veel te vaak in zijn oren gefluisterd was. Daarom had hij het liever niet over zijn zesde zintuig. Het was een onderwerp die nooit aangeslagen was en waar hij nooit echt over verteld had. Hij hield het liever voor zichzelf. "ooo sorry ik ben Lovette" Hij knikte haar even toe en glimlachte toen. “Aangenaam Lovette,” vervolgde hij toen. Ook zijn blik gleed omhoog toen hij de eekhoorn uit de boom zag kruipen. Blijkbaar weer genoeg op krachten om verder te gaan met voedsel zoeken. Hij was altijd voorzichtig geweest, maar hij was nog voorzichtiger geworden toen hij een keer per ongeluk bijna een muis had vermoord. Kleine dieren waren kwetsbaarder en hadden minder energie en dat was hij toen even vergeten, sinds dien zorgde hij er wel voor dat er niks mis kon gaan. Hij knikte even op de opmerking dat hij er daarom zo bij lag. “Ja, alleen mijn lichaam is dan wel heel kwetsbaar.” Zei hij. Hij keek haar nieuwsgierig aan toen ze zei dat hij niet moest schrikken. Hij schudde langzaam zijn hoofd. “Nee hoor, ik ben wel wat gewend.” Zijn ogen keken haar steeds nieuwsgieriger aan. Toen ze een stap achteruit deed volgde hij haar met haar blik. Hij bleef naar haar gezicht kijken toen ze haar ogen sloot en er twee drakenvleugels uit haar rug verschenen. Zijn ogen werden even groot en er verscheen een grijns om zijn lippen. Hij ging vlak voor haar staan en zijn hand gleed over een van haar vleugels, zachtjes. “Ik moet blijkbaar ook beter de lucht in de gaten houden,” zei hij toen plagerig. Hij deed weer een stap achteruit. Hij voelde hoe de aura van de draak naast hem verscheen en hij keek er even schuin naar. “Je bent ook een draak,” fluisterde hij gefascineerd. Hij liet zijn hand over de aura van de draak glijden, bij de nek. Iets wat voor anderen onzichtbaar was, maar wat iedereen kon voelen als je je er genoeg op concentreerde. Vooral als zijn energiestroom met die van de aura in contact kwam. In zijn ooghoek keek hij Lovette aan.

Lovette's blik ging naar die van Cayden. Nog voordat ze haar vleugels had laten verschijnen had ze zijn woorden nog gehoord. Op zijn antwoord moest ze even lichtjes glimlachen. Toen ze de eekhoorn had bestudeerd had ze vanuit haar ooghoeken naar Cayden gekeken. Ze had zijn blik opgevangen, ze merkte dat hij ook naar de eekhoorn keek. De andere antwoorden die Cayden had gegeven, kwamen in Lovette's hoofd terecht. Ze dacht erover na en ondertussen glimlachte ze gewoon wat. Nadat ze haar vleugels uit had geslagen, was ze enorm verbaasd dat hij niet schrok of uberhaupt bang achteruit stapte. Ze keek hem aan en een kleine glimlach verscheen op haar gezicht. Dit was dan ook de eerste keer dat iemand normaal reageerde toen ze haar vleugels liet zien. Maar het was ook weer niet dat ze gewend was, want toen ze opeens Cayden's grijns op zijn gezicht zag en hij dichterbij kwam en vervolgens haar vleugel aanraakte, voelde dat heel raar. Niemand had ooit haar vleugels aangeraakt. Ze kneep haar ogen even dicht, omdat het zo raar voelde. Haar ogen schoten weer open toen ze de hand niet meer op haar vleugel voelde en ze Cayden's stem hoorde. "haha ja ik denk het" zei ze met een zachte en een wat onschuldige stem. Ze keek Cayden nieuwsgierig aan toen hij een stap achteruit zette en zijn andere woorden uitsprak. Ze keek hem even aan en glimlachte lichtjes. Ze vroeg zich af wat Cayden aan het doen was. Ze keek hem nieuwsgierig aan en opeens voelde ze iets bij haar nek. Ze sloeg haar hand erom heen, maar er was niks. Ze fronsde haar wenkbrauwen en ze keek even achter haar.

(ik weet niet of ik het zo goed heb begrepen qua dat Cayden zijn hand over de aura heen liet glijden )

[Ja, dat heb je goed begrepen XD]

Hij zag dat ze haar ogen dicht kneep toen hij haar vleugels aanraakte. Hij bedacht toen pas dat het ook niet echt normaal was wat hij deed. Hij had helemaal het recht niet om dat te doen. Hij keek haar even verontschuldigend aan. “Sorry,” zei hij zacht. “Ik had het eerst moeten vragen,” vervolgde hij beschamend. Hij voelde hoe zijn wangen gloeiden. Hij schaamde zich dat hij dat zomaar had gedaan. Hij lachte zachtjes toen ze haar hand om haar nek sloeg. Zo verbonden was ze dus met het dier, anders had ze het nooit daar gevoeld. Het fascineerde hem steeds meer. Hij was snel onder de indruk van dingen en zeker als deze dingen te maken hadden met een gave. Hij was nog nooit zo veel mensen op dezelfde plek met een gave tegen gekomen en het waren veel indrukken die hij te verwerken kreeg, maar hij vond het niet erg. Hij genoot zelfs van de informatie die hij hier kreeg. “Er is niks achter je Lovette,” zei hij toen. Hij liet de aura van de draak los en keek haar weer aan. “Je hebt daarnet bewezen dat je echt verbonden bent met zo’n machtig dier,” zei hij glimlachend. “Het is ook jou aura,” vervolgde hij. “Iedereen draagt een masker aan gevoelens om zich heen, je kwetsbaarste plek.” Legde hij uit. “De enige plek waar je gevoelens totaal niet geheim zijn,” Hij sloot zijn geest van haar af waardoor de aura’s vervaagden. “De enige plek waar je iemand goed kan leren kennen,” zei hij zacht. Toen ging hij voor haar in kleermakers zit zitten. “Ben je al je hele leven verbonden Lovette?” vroeg hij toen voorzichtig.

Lovette's zeeblauwe ogen keken naar Cayden's gezicht. Ze zag hoe verontschuldigend hij keek. Het was niet erg wat hij gedaan had, maar niemand had het uberhaupt ooit gedaan, dus het voelde gewoon raar. Ze keek hem met een kalme blik aan en zijn verontschuldiging volgde als snel. Ze glimlachte lichtjes "je hoeft je niet te verontschuldigen" zei ze met een kalme toon in haar stem. "het is gewoon zo dat niemand ze ooi heeft aangeraakt, behalve ik, dus het voelde apart". Lovette klapte haar vleugels vervolgens in zodat ze niet meer gespreid stonden. Met haar ene hand bleef ze over haar nek wrijven en bleef ze vanuit haar ooghoeken naar achter kijken. Je wist maar nooit wat er opeens tevoorschijn kon komen. Ze snoof een keer en ze wou zich helemaal omdraaien om te zorgen, wie er ook was, dat diegene tevoorschijn kwam, maar voordat ze kon doen hoorde ze Cayden's stem. Lovette's zeeblauwe ogen keken hem nieuwsgierig aan. Nog voordat ze kon vragen waarom hij dat wist, kwamen zijn woorden tevoorschijn. Verbonden?? dacht ze. Ze wou voor even haar hoofd schudden, maar ze luisterde eerst maar naar de rest van zijn woorden. Alles wat Cayden had gezegd nam ze in zichzelf op. "je hebt gelijk dat dat je zwakste plek is" en ze grinnikte even. Haar blik volgde Cayden terwijl hij op de grond ging zitten. Lovette volgde zijn voorbeeld en hoorde zijn vraag. "ik ben niet verbonden, ik dé witte draak, ik ben een draak, er zit geen dier in mij, want ik ben een dier". Ze dacht even na "nouja een dier in een mensenvorm ofzoiets" en ze glimlachte lichtjes.

Toen ze uitlegde waarom ze zo gereageerd had knikte hij begrijpelijk. Hij was blij dat het niet ging, omdat hij zo onvoorzichtig was geweest en dom om het vergeten te vragen. “Dat snap ik,” zei hij toen. Hij keek toe hoe ze haar vleugels weer in klapte en glimlachte toen. Een heel bijzondere gave had ze, daar had hij echt nog nooit van gehoord. Toen ze naast hem kwam zitten, draaide hij zich naar haar toe. Hij vond het prettiger haar aan te kunnen kijken terwijl hij sprak. Hij grinnikte even om haar uitleg over de draak. Toen knikte hij langzaam. “Dat bedoelde ik ook, alleen we begrijpen elkaar niet volgens mij.” Legde hij toen uit. Waarschijnlijk had hij het met de verkeerde woorden gezegd. Eigenlijk bedoelde hij wanneer ze er achter kwam dat ze twee zielen meedroeg, want dat was het eigenlijk. Ze had twee zielen die verbonden met elkaar waren. Misschien was dat ook voor iemand anders die niet zijn gave had ook niet goed te begrijpen. “Je hebt twee zielen in je Lovette en die zijn verbonden.” Vervolgde hij toen. “Hoe lang weet je al dat je ook een draak bent?” stelde hij zijn vraag dit keer anders. Hij vond het moeilijk uit te leggen op welke manier hij haar zag, want dat was heel anders als andere haar zagen. Hij zag haar aura’s voelde haar gevoelens heel sterk en wist waar haar energiestromen liepen. Hij wist haar zwakke plekken en hij wist hoe hij haar moest raken, al zou hij daar nooit gebruik van maken. Hij was niet kwaadaardig ingesteld en hij ging zich ook niet met zulke dingen bemoeien. Hij had daar het recht niet toe, maar hij kon anderen dingen aan doen als hij zou willen. Al zou hij dat dus nooit over zijn hart kunnen krijgen.

Lovette luisterde nieuwsgierig naar zijn woorden. Ze moest hierom nog even glimlachen. Toen ze was gaan zitten keek ze nog even naar haar vleugels. Haar blik ging echter weer snel naar Cayden, omdat hij anders ging zitten. Waarschijnlijk deed hij dit zodat hij haar aan kon kijken. Ze keek hem voor even aan. Ze hoorde zijn grinnikje en ze trok een wenkbrauw op. Ze bedoelde dit serieus, maar voordat ze wat kon zeggen kreeg ze zijn woorden al naar haar hoofd geslingerd. Ze keek hem aan en sloeg haar zelf op d'r voorhoofd. "ik ben ook zo stom" mompelde ze wat zacht maar wel hoorbaar. Haar ogen werden even groot toen ze Cayden's andere woorden hoorde. Maar hij was nog niet uitgepraat. Al snel volgde er nog een andere vraag. “Hoe lang weet je al dat je ook een draak bent?”. Ze begon na te denken over wat Cayden net had gezegd. Ze zuchtte even. Fijn om nu pas te weten dat ze 2 zielen heeft dacht ze. "hoe kan ik 2 zielen hebben..??" en ze keek hem nieuwsgierig aan. Voordat ze haar antwoord gaf op zijn vraag keek ze even naar het gras. "Sinds mijn ouders voor m'n ogen zijn vermoord" en de sprankeling in haar zeeblauwe ogen verdween. "door de woede in mij kwam het eruit en sindsdien weet ik het" en ze keek Cayden weer aan. Een glimlachje verscheen weer op haar gezicht.

(sorry voor korte post, ben beetje inspiloos ><)

Hij zag hoe ze zichzelf tegen haar voorhoofd sloeg. Hij fronste even zijn voorhoofd. "ik ben ook zo stom" Hij schudde zijn hoofd en glimlachte. “Nee hoor, je bent niet stom. Ik had het gewoon niet goed genoeg geformuleerd.” Probeerde hij haar gerust te stellen. Hij zag hoe haar ogen groot werden toen hij verder ging. Had ze dat niet verwacht? Nee, waarschijnlijk niet. Wie zou zoiets nou wel denken, als je het niet kon zien? Toen hij uitgepraat was wachtte hij op haar antwoord. Er viel even een stilte, waarin ze duidelijk nadacht. Hij nam even de tijd om om zich heen te kijken. De omgeving van Degree was erg mooi. Hij liep graag in deze natuur rond en hoe het er nou uitzag zou dat ook nog wel even zo blijven. Toen ze plots weer wat zei keek hij haar aan. Hij glimlachte om haar vraag. “Ik heb geen idee ik heb het nog niet vaker gezien,” zei hij toen. “Misschien heeft jou lichaam twee zielen opgenomen in plaats van één wat me het meest logisch lijkt.” Vervolgde hij. “Al snap ik niet waarom, maar ik geloof dat alles een reden heeft.” Hij knikte haar even toe. Het was een bijzondere gave, dat zeker. Toen ze zei dat haar ouders voor haar ogen vermoord waren keek hij haar verrast aan. “Wat erg voor je,” fluisterde hij zacht. Hij wist niet wat hij anders moest zeggen. Zoiets kon je simpelweg niet omschrijven en je kon alleen maar je medeleven tonen. Hij knikte even begrijpelijk toen ze zei dat het uit woede was. “Waarschijnlijk bracht dat gevoel de draak helemaal bij jou,” zei hij na denkelijk. Ook hij glimlachte rustig. Hij mocht haar wel, misschien zou hij haar wel vaker zien. Iets wat ze dus vrienden noemden. Hij had nooit vrienden gehad, maar misschien kon hij het leren. “Woon je al lang in Degree?” Vroeg hij toen verder. Hij kon er niks aan doen dat hij nieuwsgierig was, al stopte hij als hij voelde dat hij te ver ging.