Pat ~ Patrick ~ Sprigs

Onderwerp: Pat ~ Patrick ~ Sprigs do apr 21, 2011 4:47 am

~. Pat ~ Patrick ~ Sprigs .~

Name: Patrick Sprigs
Nickname: Pat
Age: 7 Jaar
Face Claim: America ~ Hetalia Axis Powers
Parents: They left me behind.~
Siblings: Rey, my twin brother(†).
Partner: x
Friends: Pat heeft een klein doodshoofdaapje die hij Rey noemt. Hij is vernoemd naar zijn overleden tweelingbroer.
Foes: x
Personality: Pat is een vrolijk jochie. Hij dolt graag met andere kinderen en wilt later graag piloot worden. Als je iets verkeerds bij hem doet, kan hij in een woedeaanval krijgen. Dan kan je beter schuilen, anders kan hij je makkelijk vermoorden. Zodra zijn driftbuien zijn afgelopen, voelt hij zich schuldig en kruipt weg in een hoekje.
Look: Pat heeft blond haar en blauwe ogen. Zijn ogen worden soms ook als blauw/groen gezien. Hij is niet erg groot, maar 1.35 lang. Met zijn gewicht van 20 kilo, is hij erg licht maar niet uitgemergeld. Hij is slank gebouwd en kan heel erg snel rennen.
Powers:
~. Woedeaanvallen .~
Pat heeft last van Woedeaanvallen, als er iets gebeurd wat hem niet aanstaat kan hij heel erg driftig worden en alles om zich heen slopen. Hierbij word zijn kracht met drievoud vergroot, maar het valt hem zelf ook aan. De pijn die hij andere doet, krijgt hij zelf dubbel zo hard terug.

~. Curse .~
Pat is vervloekt, hoe het komt weet hij zelf niet. Door deze vervloeking veranderd hij in het maanlicht in een rottend skelet met flarden van kleren aan. In deze staat kan hij niet gewond raken of worden vermoord. Zodra hij buiten het maanlicht valt kan dit wel. Later zal hij er achter komen dat hij ook andere mensen kan vervloeken.

~. The Earth .~
Pat heeft de macht over de aarde. Hier komt hij pas later achter. Tijdens zijn woedeaanvallen kan hij een kleine aardbeving veroorzaken, maar verder is hij ook erg goed in het laten groeien van planten en bloemen.

~. PAST .~

Ik zat daar, om me heen lagen scherven. Ik zat in een hoekje, het enige hoekje dat niet overladen was met glasscherven. Mijn schoudertjes schokte nog zachtjes na. Ik had mijn knieën opgetrokken en mijn gezicht lag er boven op. Mijn broek was doorweekt van de zouten tranen die erop vallen. Ik wist dat er iemand om me af kwam lopen, ik hoorde het glas breken onder schoenzolen en de aanwezigheid van die persoon, liet de woede zich in mijn lichaam had gevestigd weer oplaaien. Ik voelde een hand op zijn schouder, ik wilde dit niet meer. Mijn schoudertjes stopte met schokken, ik keek op en draaide me om. Ik keek recht in de ogen van mijn moeder, er zat een bange blik in haar ogen. Ik wist hoe ze over me dacht, ik was een monster geworden. Ik had het huis vernield, de ramen ingeslagen. Alles wat hun dierbaar was, was hen ontnomen. De beeldjes die mijn vader spaarde, de schilderen die mijn moeder had gemaakt, alles was kapot. Met tranen in mijn ogen keek ik naar mijn handen. Waarom was ik dit? Waarom kon ik dit soort dingen? Mijn moeder had haar hand weggehaald. Ik hoorde dat ze weer weg liep. Ze konden me niet helpen, helemaal niets kon me helpen. Ik was de enige in mijn soort, zo dacht ik er over tenminste.
Ik stond uiteindelijk toch maar op, mijn benen deden pijn. Er zaten een tig aantal wondjes op die waren gaan bloeden. De rest van mijn lichaam zat ook onder het bloed, ik had mezelf erg verwond. Maar ik wist dat de pijn die voelde door mijn hart, niet de pijn was die ik mezelf had aangedaan. Die pijn was omdat ik mijn ouders pijn had gedaan. Ik sloop naar door de kamer heen, probeerde niet in het glas te trappen. Naast me hoorde ik stemmen, van mijn ouders!? Ik hielt mijn adem in en mijn oor tegen de dunne muur. "We moeten nu beslissen," "Maar, maar..." Ik vroeg me af waar mijn ouders het over hadden. Blijkbaar wilde mijn vader dat ze iets gingen beslissen, maar mijn moeder ging er tegen in. "Dit kan zo niet langer doorgaan, Hope. Wat zullen de mensen in de buurt wel niet denken?" Ik hoorde dat mijn moeder zachtjes zuchtte. Wat ging het hier in vredesnaam over!? "Oké, je hebt gelijk. Maar we vertellen niets, oké?" Er kwam geen antwoord meer, dus ik nam aan dat mijn vader knikte. Stappen kwamen op me af, snel dook ik weg en zag dat mijn ouders door de kamer naar de tuin liepen. Ik durfde ze niet te confronteren met wat ze net hadden gezegd, dus hielt me gedeisd. En dat was misschien maar beter ook.

Niet veel later werd ik in de auto gezet. Mijn ouders zetten samen een koffer in achterklep van de auto en sloten die af. Ik durfde niet te vragen waar we naar toe gingen. Mijn vader stapte achter het stuur en mijn moeder ging naast hem zitten. Ik zag dat ze zijn hand vast pakte en hem even bezorgd aankeek. Maar mijn vader knikte zelfverzekerd en startte de auto.
Ik was alle besef van tijd kwijt. Mijn ogen gleden over de auto's die ons inhaalde en het landschap dat langs ons heen schoot. Waar gingen we naar toe? Wat gingen mijn ouders doen?
Niet veel later stopte we voor een groot gebouw. Een angstig gevoel bekroop me. Dit klopte niet. Dit klopte helemaal niet. Mijn moeder hielp me uit de auto en haalde de koffer eruit. 'ie Werd naast me neer gezet en mijn moeder stapte weer in de auto. Het raampje werd omlaag gedraaid en mijn ouders keken me een voor een aan. "Dit is voor jou en voor ons het beste lieverd." Met die woorden werd de auto gestart, en trok op. In de rook van CO2 en andere uitlaatgassen barstte ik in een hoestbui uit. Er stond een man voor me, die me naar binnen begeleiden. Mijn leven was beëindigd en hier overnieuw begonnen. Dit word mijn leven op Degree!