That awful memory

Tomoya staarde naar voren. Het bos, een plek waar hij thuis hoorde. Al die jaren zonder ouders had hij met zijn vrienden rondgetrokken in het bos als een zwervende clan personen die er niet bij hoorde. Ze waren altijd wel naar de stad terug gekeerd naar hun huizen, maar dagelijks ztaen ze wel in het bos te klooien met hun krachten. Er waren maar weinig dagen dat hij niet in het bos zat, het was zijn tweede thuis geworden, en hij was er zich ster van bewust dat hij nu ook een ander huis had, Degree, het was voor hem een rare plek. Er waren hier mensen zoals hij, ondanks voelde hij zich hier niet thuis nog niet. Hij was een vreemde in dit huis, een vreemde op deze plek. Kort zuchtte hij en keek voor zich uit. Hij miste zijn eigen plekjes in zijn bos back home, maar daar kon hij niet meer heen. Alles daar was verpletterd, er waren nieuwe huizen gezet.Er was geen bos meer, dat was de reden waarom zijn oom waar hij bij woonde hem hier heen had gestuurd, maar ook omdat die niet meer voor hem kon zorgen met die visioenen die hij bleef krijgen. Tomoya was volwassen voor zijn leeftijd, hij was anders dan de meeste jongens ook omwille van zijn krachten. Maar ook omdat hij veel had meegemaakt. Te veel. Plots stuikte hij in elkaar, zakte hij neer op zijn knieën en plaatste hij zijn handen op de grond.

"Het was een donkere winteravond, hij zat thuis bij zijn ouders. Hij was vier jaar oud. Vandaagwas de dag die iedereen Kerstmis noemde, Tomoya en zijn ouders vierde het alleen, omdat de rest van hun familie al lang weg was. Buiten hun oom. Plots gingen alle lichten uit, toen wist Tomoya niet wat er gebeurde. Hoewel hij daar zijn kracht gebruikte om te kijken wat er gebeurde. Hij zag een man binnen komen, hij sloeg zijn vader de schedel in en ontving daarna een klap van zijn oom. De onbekende sloeg zijn oom neer en deze viel, hij bleef muisstil liggen. Dood was hij niet, bewusteloos wel. De man nam zijn hij moeder ruw bij haar arm en trok haar met zich mee naar buiten. Tomoya volgde hun, door de woede die hij voelde sloeg het weer om naar regenachtig weer, het donderde en bliksemde. Tomoya keek weer met normaal zicht naar de man, wat hij toen juist deed wist Tomoya niet maar het was veboden overal ter wereld. Hij hoorde zijn moeder schreeuwen, krijsen, ze roepte zijn naam maar hij kon niets doen. Toen plots was het stil, zijn moeder bewoog niet meer, ze bloedde uit haar mond. De man keek hem met een krankzinnige blik aan en stormde op hem af, nog steeds stond hij daar vast gespijkerd aan de grond. Een hard schot klonk. Tomoya sloot zijn ogen, dacht dat het voorbij was. Maar het was een ander lichaam dat neer viel, zijn oom had de man neer geschoten en tilde hem vervolgens op en rende naar zijn eigen huis. De lichamen van zijn familie achterlatend."

Tomoya sperde zijn ogen wijdopen, het weer was omgesagen, er kwam een miezerige regen naar beneden en die doorweekte zijn kledij. Maar hij stond niet op, bleef gewoon zitten. Die flashback had hem pijn gedaan. Alles was wazig voor hem, zijn handen stonden nog steeds in de grond. Maar hij bewoog niet, buiten zijn borst die veel te snel op en neer ging. Er klonk een geluid, maar hij deed geen moeite om op te kijken. Wel tilde hij zijn handen op en legde deze in zijn schoot waarna hij naar de lucht keek. De herinnering was tot voor de flashback bijna uit zijn hoofd, maar nu beleefde hij alles weer opnieuw. Alles had weer echt geleken, alsof hij er echt weer opnieuw bijstond. De jongen werd weer kalmer, en de regen hield op. Het klaarde nog niet op, maar het was al niet meer aan het regenen. Dus de kans om ziek te worden zat er niet meer in. Hoewel zijn kleren en zijn haar doorweekt waren, maar dat had hij niet eens door.

Assassin’s Creed is een concept dat al vanaf de allereerste aankondiging tot de verbeelding sprak. Vrij struinen door historische steden in de dagen van hun hoogtij, het ombrengen van en omgaan met sleutelfiguren uit de geschiedenis en het beleven van een spannend avontuur in verschillende tijdzones vormen de canon van de serie. Op de Xbox 360 en PlayStation 3 is het genieten geblazen vanaf verschijningsdatum met deze franchise; PC-eigenaren hebben altijd een paar maandjes op de games mogen wachten, maar hun geduld werd altijd beloond. Zo ook met Assassin’s Creed: Brotherhood, de jongste telg uit de serie.
Mayhem’s ogen vlogen over de tekst en stopte past toen ze het laatste zinnetje had gelezen: ‘Evenals zijn consolebroertjes biedt Assassin’s Creed: Brotherhood namelijk een boeiend avontuur in een prachtige speelwereld waarin veel te beleven is, off- én online.’ Ze gooide het blaadje op haar bed en peuterde even aan haar nagel. Ze had de recensie bij de bibliotheek geleend, het was in het voorkant van het boekje geplaatst. Het was een walkthrough, omdat het internet het niet goed deed. Je moest minstens drie minuten wachten op een pagina. Dus, internet openen; google, zoeken, link aanklikken. En dan moest je maar het ongeluk hebben dat er veel plaatjes bij stonden, want dat maakte het nog eens vijf keer zo langzaam.
“Mayhem!” riep een stem en ze werd alweer meegesleurd, de kamer uit. “Huh?” was haar reactie. Droog en dom, maar ze had niet eens gezien wie het was. “We gaan je droppen in het bos,” sprak de stem vrolijk waarna ze wist wie het was. Ze knikte even meegaand en trok daarna een hoofd die ze verbond aan een emoticon, zoals ze meestal deed.

Een tijd later kwamen ze aan. Het was een lange tijd geweest en dan moest ze ook nog eens tien minuten gaan zitten na zo hard gedraaid te zijn dat ze nooit meer dezelfde zou zijn en waarschijnlijk nog eens moest overgeven van de duizeligheid, maar dat hield ze maar in. Ze hoorde geen enkel geluid meer, behalve de wind. Opeens begon het ook nog te regenen. ‘Je wordt bedankt,’ fluisterde ze in zichzelf en stond toen op. Ze was goed in droppings, dus ze redde zich wel. Nog geen twee minuten later stopte de regen, al was het nog wel bewolkt.
Pas toen merkte ze dat er een jongen voor haar zat, in elkaar gekrompen en met zijn rug naar haar toe. Haar groene ogen werden niet groter, ze was niet verbaasd, al was het een nogal afgelegen stuk van het bos. Ach, ze keek nergens meer van op. Ze liep zijn kant op en merkte dat hij wel heel hevig ademde.
“Gaat het een beetje?” vroeg ze vervolgens, terwijl ze naast hem neer hurkte. Ze was een stuk kleiner dan hem, maar bijna iedereen was langer dan haar. Haar blauwe haren lagen deels op de grond in verband met hun lengte, maar haar pony hing wel voor haar voorhoofd.

Tomoya staarde naar de natte grond onder hem met een lege blik. Nog steeds ademde hij niet gewoon, en dat veranderde ook niet toen er plots een stem doorklonk. Toen werd hij instinctief meer naar zichzelf gekeerd. Kort slikte hij en keek voorzichtig op naar de persoon naast hem. Het was een meisje, jonger dan zichzelf welliswaar. Misschin een volle twee jaar? Ze was ook kleiner dan hem, maar ja ergens was dat wel normaal. De meeste jongens waren wel groter als meisjes. Kort schraapte hij zijn keel, hij ademde diep in en voelde zijn ademhaling langzamerhand weer heel rustig worden. 'Ik denk het wel.' Sprak hij zacht tegen haar. Zijn donkere haren plakte tegen zijn voorhoofd aan, hoewel er enkele plukken heel dom naar omhoog of opzij staken. Het meisje had hem gevonden, maar hoe? Had ze al staan kijken van voor hij neerviel? Of was ze gewoon per toeval gekomen? De jongen zou maar gaan voor het tweede. Even tilde hij zijn hand van zijn schoot, maar toen hij deze nog zag trillen liet hij die al snel weer zakken. Toen hij haar weer aan keek viel het hem op dat ze nat was, dat was dan zijn schuld. 'Het spijt me van de regen, het was niet mijn bedoeling.' Glimlachte hij nogal waterig naar haar waarna hij uiteindelijk zelf naar zijn kleren keek en zag dat die helemaal nat waren. Tomoya richtte zijn blik weer naar voren en zuchtte kort. De jongen besloot maar dat hij zijn ogen niet meer zo maar zou toe doen, gewoon om andere beelden weg te houden. Om visioenen te voorkomen, of eventuele flashbacks. Even voelde hij een verschrikkelijke pijn door zijn lichaam gaan, die was hij al gewoon, hij kreeg het altijd na zo'n tripje naar het verleden of toekomst dus daar zag hij de ernst niet meer van in.

'Ik ben Tomoya trouwens, ik hoop dat ik je nergens mee gestoord heb.' Klonk er iets harder dan de andere keren dat hij had gepraat. Zijn ademhaling deed weer normaal en uiteindelijk klaarde het weer helemaal op en verscheen de zon weer, al was er nog een wind maar die was puur om het niet te warm te laten worden. Het gewone weer was weer terug, en dat betekende dus ook dat alles weer normaal was in Tomoya's hoofd. Mooi, dan kon hij ook weer normaal gaan doen tegenover het meisje, en ergens hoopte hij erop dat ze niet ging vragen om een uitleg of wat dan ook, want dan zou hij weer gaan beginnen raar doen waarschijnlijk.
[Moet eten, sorry voor de shortness]