What the hell.

Een vogel viel voor haar voeten op de grond en het meisje met de korte blonde haren grinnikte zacht.
Een dunne laag van ‘AIM’ - An Involuntary Movement - bewoog zich om haar heen. Onvoelbaar, onzichtbaar. Simpel.
Haar vectors gaven haar verschillende krachten. Zij was nog aan het begin van haar kracht, maar nu al was er zo veel dat ze kon. Met uren trainen elke dag.. Jaren lang.. Zou ze uit kunnen groeien tot de sterkste. En dat was ze van plan. Haar kracht was simpel en het was het makkelijkst te gebruiken wanneer iemand haar aanviel. Ze veranderde de richting van hetgeen wat op haar afkwam en zorgde ervoor dat haar aanvaller de aanval tegen zich aankreeg, alleen dan net wat harder.
Haar andere kracht was minder sterk, maar dat maakte het niet minder handig. Ze kon geluidsgolven creëren die mensen weg konden blazen. Ook kon ze zulke hoge en lage tonen creëren dat de mensenoren er zwaar geïrriteerd door raakten en ze hen makkelijk kon aanvallen.
Deze vogel had zich binnen haar bereik gevestigd en had gevoeld waarom deze dit niet had moeten doen.

In haar korte, blonde haar had ze een haarband waar een grote witte strik bovenop te vinden was. Haar pony bleef uit haar gezicht door verschillende klipjes. Ze had een roze shirt aan met daarover een vest in dezelfde kleur als haar strik. Hieronder had ze weer een kort blauw rokje en witte schoenen. Ze zag er - in haar ogen - goed uit en maakte hier altijd gebruik van.
De onschuld straalde van haar af, terwijl ze met haar krachten flink wat kon aanrichten als ze er de nodige moeite in stak. Ze was bi. Niemand die dit wist, aangezien ze alleen mannelijke partners had gehad. Veel mannelijke partners, trouwens. Ze sprong altijd van de ene relatie naar de anderen, iets wat was veranderd sinds ze hier was gekomen. De meeste kinderen hier waren niet goed genoeg voor een relatie. Vandaar dat haar tijdelijke verliefdheden hier veel minder voor kwamen. En het was nou net zo leuk.

Ze was hier nog niet zo lang en was hier omdat haar ouders haar niet meer wilden. Ze snapte de reden erachter wel en was het dan ook met hen eens. Ze was ontvoerd door een stel gasten die het maar al te leuk vonden om jonge meisjes te irriteren. Haar broer had haar geprobeerd te redden. Dit was gelukt, maar hij was zelf nooit meer teruggekomen. Hun ouders wachtten en wachtten, maar tevergeefs. Ze begonnen haar elke dag meer te haten, veer te verafschuwen. Ze deden allerlei dingen die ouders niet hoorden te doen, tot ze uiteindelijk een keer flipte en ze op de grond stampte. Ze wist destijds haar krachten nog niet, maar toen ze moest huilen vielen haar moeder en vader op de grond, naar hun oren grijpend. De tonen die ze had gecreëerd in haar angst, haar irritatie, deden hen pijn. Niet alleen aan hun oren, maar hun hele hoofd begon te irriteren hierdoor. Vervolgens was ze weggegaan. Als ze dit niet had gedaan, hadden ze haar weggestuurd. Zelf weggaan liet haar waardigheid tenminste nog in tact.

Ze snoof zachtjes.
Sindsdien heette ze Ever. Als ze zich hier geregistreerd had als Leona Mills, hadden haar ouders haar misschien kunnen vinden. En als zij haar niet vonden, zou de bende dat wel doen. Nee, ze nam geen risico, wilde niet terugvallen in haar oude leventje. Ze zou gewoon doorleven, zou alles achter zich laten.

Ik wist inderdaad geen betere topictitel. Vind het wel een beetje bij Ever's houding in het algemeen passen. :3

Tomoya staarde strak voor zich uit. Zijn handen voelde koel aan, veel te koud. Iets wat hem niet zinde. Maar hij had ook geen idee wat het was dus stak hij zijn beide handen maar gewoon in zijn zakken en keek kalm naar de blauwe lucht boven hem. Sinds hij de flashback had gehad, was hij zeer oplettend met de dingen waaraan hij dacht, omdat het veel handiger was. En omdat er dan ook niet zo snel sprake was van andere gevoelens die dan weer met het weer gepaard zouden gaan. Kort haalde hij zijn hand door zijn haren en zette zich neer in het gras. Even legde hij zich neer en voelde enkele grasprieten tegen zijn handen kriebelen.

Kort wreef hij langs zijn wang en voelde daar het miniscuul kleine litteken dat hij had opgelopen toen een vlam van een brandend stuk hout op hem gesprongen was, al werd dat toen meteen gedoofd door zijn oom. Zijn oom, hoe het met hem ging wist hij niet. Maar ergens kon hij er ook niet aandenken, zijn oom had zijn leven x keer gered, gered van zijn eigen krachten. Het was al vaak genoeg gebeurd dat hij door woede een onweer had laten komen en dat de bliksem op hem dreigde in te slaan, maar zijn oom was altijd juist op tijd om dat te voorkomen wat hij best grappig vond. Kort zakte hij helemaa weg.
"Het was een zonnige avond, en Tomoya stond op een verlaten veld. Hij was aan het denken aan alles wat er in zijn leven was gebeurd. Maar de dood van zijn familie bleef hem bij. Algauw ziet hij een man volledig in het zwart gehuld. Alleen zijn gezicht is zichtbaar voor de jongen. Meteen schoot hem te binnen wie de man was. De jongen begon te rennen, in alle woede overtrok de helder blauwe lucht naar een donkergrijze bewolkte. Donder hoorde je luid, bliksem sloeg in op bomen die op het veld stonden. En de man begon hem gewoon uit te lachen."

Tomoya schoot recht en wreef door zijn ogen. Het was geen beeld van vroeger, maar een beeld van in de toekomst. Maar het kon niet, die man was al lang dood door zijn oom. Het was een vals beeld, of die man leefde nog. Hij keek even naar de lucht, deze was nog steeds blauw. Mooi, dan was er tijdens zijn 'visioen' niets gebeurd dat hem kon veraden van zijn aanwezigheid hier. Alleszins als er hier nog iemand anders was buiten zichzelf en de enkele vogels die zo nu en dan overvlogen. Nu je het zegt, eigenlijk. Waar waren al die irritante beesten? Meestal vlogen ze hier wel om de paar minuten over, maar nu niet. Het zou zijn redenen wel hebben, maar veel kon het hem niet echt boeien op de moment. Hij zou het wel merken als de rede er toe zich duidelijk maakte.