Dance with the Devil. ~

‘Onee-sama slaapt nog,’ mompelde Misaka zacht, meer tegen zichzelf dan tegen iemand anders. Haar grote zus was de laatste tijd druk bezig en lag dus vaak langer te slapen dan zij. Vandaag zou ze iets doen waar ze nooit een tweede kans voor kreeg. Ze zou de school alleen verkennen! Ze sloop zachtjes de kamer uit en rende zo snel als ze kon weg, zodat Mizore haar niet snel zou kunnen vinden.
Eenmaal beneden aangekomen rende ze naar een kamer, waar een computer stond. Ze had gezien hoe Mizore weleens een computer aandeed en inlogde door alleen haar hand erop te leggen en haar elektriciteit te gebruiken. Dat moest zij ook kunnen! Daarom legde ze haar hand op de bovenkant van de computer en sloot ze haar ogen. Elektriciteit rolde over haar hand, naar de computer. En toen..
Ontplofte de computer en wist ze nog net hetgeen wat op haar af kwam af te weren met een elektrische schok. Geschrokken keek ze naar de geëxplodeerde computer. Oké, misschien kon ze hier beter zo snel mogelijk weggaan.
Met langzame passen sloop ze weg, maar uiteindelijk zag ze dat er volwassenen haar kant op kwamen rennen. Ze pakten haar arm beet, waar ze vrolijk op reageerde door elektriciteit over haar lichaam te laten rollen. Vervolgens rende ze hard weg, niet van plan gepakt te worden.

Ze rende de Court Yard op en zag dat er nog maar één gast achter haar aan kwam. Helaas was dit wel een hele grote gast en was hij nog behoorlijk snel ook. Toen hij haar bijna in had gehaald, stopte ze met rennen en draaide zich om. Een elektrische schok vloog zijn richting op, waarna ze zich weer omdraaide en door rende.
Omdat ze te veel op de man had gelet, knalde ze keihard tegen iemand op. “Misaka heeft hulp nodig!” riep ze gechoqueerd uit. Ze kroop overeind en ging aan de achterkant van de jongen staan. Ze wist wie hij was. Hij was die jongen waar Mizore een keer een hele nacht mee had geslapen. Zij had hem toen namelijk in het water gegooid en toen was hij ziek geworden. Nou, eigenlijk was hij er zelf in gevallen omdat hij geen schokje wilde. Etterbak.
Ze wees naar de man die steeds dichterbij kwam en hield de rug van de jongen goed vast. Eigenlijk kon ze deze man misschien zelf wel elektrocuteren, maar dan zou Mizore boos worden. Ze kon deze jongen het misschien beter laten afhandelen. Dat was voor haar veiliger en misschien ook voor de man, al betwijfelde ze of de jongen rustig aan zou doen met hem. Misschien zou hij haar wel helemaal niet helpen! Ze werd een beetje bleek en nam aanstalten om door te rennen.

Soul & Mizore ×

“Ik gedroeg me toen echt heel… dom,” vertelde Maka. Ze had zich op de Kishin gegooid en zei dat ze haar tong moest afknippen, waarna ze haar mond om de Kishin’s hoofd gooide en haar onder kwijlde terwijl ze vreemde geluiden maken, terwijl Kishin maar zei ‘hou op… ga van me af…’ zoals hij of zij al een paar keer eerder had gedaan. “Black Blood zinkt je nou eenmaal in diepe krankzinnigheid,” begon hij zijn verhaal, “Je nam zelf het risico. Bovendien is het niet zo anders dan dat je normaal bent.” Soul begon te lachen en Maka keek hem met een vernietigende blik aan en begon wat te schreeuwen. Hij hief zijn handen terwijl hij doorliep en zij bleef voor een moment staan, maar rende hem vervolgens achterna. “Hoe hadden we hem anders moeten verslaan? Hij was veel sterker dan ons, als wij in normale vorm zijn…” Soul knikte, het was waar. Het was een bijzonder sterke Kishin geweest en als ze niet naar Little Ogre hadden geluisterd en het Black Blood hadden gebruikt, waren ze waarschijnlijk dood.
“Ja, maar ik kwam bijna om het leven en jij zou in een diepe waanzin zijn gezakt, had ik je er niet uit kunnen vissen en mijn Black Blood kunnen stoppen,” mompelde hij droogjes en Maka zakte in elkaar op de grond. Hij draaide zich om en keek haar even aan. Nee… Niet doen. Hij trok zijn lip wat op en liep weer terug naar Maka. “Niet gaan huilen, iedereen kan ons zien,” fluisterde hij haar toe terwijl hij haar aankeek, maar vanuit zijn ooghoeken lichtelijk oplette wie hun zag. “Het spijt me zo erg… Door mij… was je b-b-bijna d-“ ze kon haar zin niet afmaken en Soul hielp haar omhoog. Hij wist niet goed wat hij moest doen of wat hij moest zeggen. “Als we het Black Blood niet hadden ingeschakeld, waren we nu allebei dood. En ik ben er toch nog?”

Na enkele minuten liepen ze weer verder. Eigenlijk liepen ze een beetje rondjes om de Court Yard, tot er iets interessants zou gebeuren. Dat kwam als geroepen want iemand botste tegen Soul op. Hij keek even naar wie het was. Een kleinere versie van Mizore, Misaka dus. “Misaka…” mompelde hij zachtjes en Maka keek hem niet begrijpend aan. Ze riep dat ze hulp nodig had en verplaatste zich naar zijn rug, waar ze zich verstopte. Twee mensen stormde op hem af. “Weapon-mode,” zei Maka, waarna hij zijn Scythe vorm aannam. Maka trok hem naar achteren en stond in aanvalsmode, waardoor de mannen naar achteren deinsde. “Woah, rustig!” riepen de mannen. Voor enkele seconden keek Maka hen aan en Soul veranderde terug in half weapon vorm. “Wat is er aan de hand?” vroeg hij toen terwijl hij de twee mannen aankeek. Eentje was heel groot en gespierd en de ander was een beetje miezerig.
“Ze blies mijn computer op!” riep de dunnere man. Maka keek om naar Misaka en Soul focuste zijn blik op de twee mannen voor hem. “Is dat waar, Misaka?” vroeg hij. De gespierde man deinsde naar voren terwijl hij schreeuwde: “Ik vermoord dat kind!” Soul zette zijn scythe arm tegen de man zijn nek. “Raak haar met een vinger aan en ik duw deze wat meer tegen je aan,” sprak hij. De man ging naar achteren, nadat ze voor een tijd op een haarlengte afstand hadden gestaan.
“Waarom deed je dat, Misaka?” vervolgde hij zijn vraag, na het antwoord van het kleine meisje. Hij vroeg zich af waar Mizore was, aangezien die zich meestal in de buurt van Misaka bevond… Tenminste, dat had hij begrepen. Al was ze ook een keer bij hem toen ze vroeg waarom hij nog buiten was en daar kwam Misaka pas daarna bij.

De kleine Misaka hield Soul stevig vast, geheel vergetend om hem te beledigen met zijn kwijl. ‘Misaka..’ hoorde ze hem zeggen en niet veel later kwamen er twee mannen in zicht. Er was er dus nog één bijgekomen.
‘Weapon-mode,’ klonk een stem die ze nog niet eerder had gehoord en ze keek met grote ogen naar een meisje. “Soul’s vriendinnetje?” vroeg ze zich hardop af. Toen Soul ineens veranderde sprong ze naar achteren en landde ze op haar billen op de grond. “Eep!” riep ze uit. Oké, ze had hem al eng gevonden. Maar, dit was toch echt de druppel.
Met een snelle beweging zette ze zich weer overeind en keek naar Soul. De mannen riepen iets, maar ze hoorde het niet. Soul veranderde opnieuw en Misaka fronste. ‘Wat is er aan de hand?’ hoorde ze Soul vragen. Ze sloot haar ogen.
Nee, nee, nee. Niet weer. Ze opende haar ogen maar zag hoe haar blik waziger werd. Ze hoorde ergens vaag de woorden van de man. Ze kon eruit opmaken dat het over de computer ging. Ze hoorde Soul iets vragen, maar verstond het niet. Ze wankelde een beetje op haar benen en deed een stapje achteruit.
‘Ik vermoord dat kind!’ Die woorden verstond ze wel. Ze hoorde ergens vaag Soul iets vragen, maar lette niet op.
Ze glimlachte valsjes, terwijl haar blik weer scherp werd. Elektriciteit rolde over haar gehele lichaam. Zij was de kloon met de meeste fouten. En dit was één daarvan. Overload, waarbij haar powers haar limiet overschreden. Zij was sterker dan Mizore was geweest op tien jarige leeftijd, aangezien die toen pas net haar krachten had ontdekt. Haar lichaam kon het enkel nog niet aan, wat zorgde voor een overload. Maar, aangezien zij geen mens was, raakte zij er niet bewusteloos door, maar viel ze aan. Er was maar één manier om het te stoppen; door haar een elektrische schok te geven van een paar miljoen volt.
Ze rende om Soul heen, op de mannen af. Voor hen stampte ze met haar voet op de grond, zodat elektriciteit hun kant op rolde.

Een rode straal liet het kleine meisje tegen een bankje aanknallen en voorover op de grond neervallen. Mizore glimlachte lichtjes, waarna ze naar voren liep. “Sorry, mannen,” zei ze kalm tegen de twee en ze liet haar groene bandje zien. “Ik neem het van hier over!” sprak ze toen, alsof zij de baas was. Dit was natuurlijk niet zo, maar de mannen waren waarschijnlijk bang voor Misaka en Soul en vonden het maar fijn dat ze weg mochten.
Mizore ging met haar hand door haar bruine haar toen de mannen weg gingen. “Ik doe volgens mij de verkeerde dingen als Council lid,” mompelde ze, waarna ze naar haar kleine zusje toe liep. Ze legde haar hand op de borst van het kleine meisje en liet elektriciteit van haarzelf naar Misaka lopen. Dat zou genoeg moeten zijn. Ze herstelde sneller dan een normaal mens en bovendien was de Railgun niet op volle kracht geweest, dus herstel zou niet lastig zijn.
Mizore stond weer op en keek om, waar ze Soul zag staan. “Hallo,” glimlachte ze en ze keek naar het meisje naast hem. Hmmn, ze vroeg zich af wie dat was. “Dat was dus wat ik met mijn muntje kan,” glimlachte ze droogjes. Ze liep op hem af en hoorde Misaka ergens achter haar kreunen. Blijkbaar zou ze zo wakker worden.
“Het spijt me. Er zit een foutje in haar systeem die een Error veroorzaakt, waardoor ze niet meer logisch kan nadenken,” glimlachte ze. “Bedankt dat je haar hebt geholpen,” zei ze toen. Ze keek even ietwat arrogant naar het meisje, maar zette al snel weer een glimlach op haar gezicht.
“Hayashi Mizore, aangenaam.”

Een snelle, rode straal schoot voorbij. Soul en Maka waren beide gewend aan dit soort situaties, vaak nog erger. Al was het aanzien van de kleine Misaka met die elektriciteit die over haar lichaam rolde toch wel een angstaanjagende aanblik. Hoe dan ook, hij zag dat het kleine meisje tegen de bank werd geknald. Hij had de neiging om in de aanval te schieten, maar toen pas viel het hem op dat het Mizore was die die rode straal had veroorzaakt. Of was geweest. Hij begreep er zelf ook niks meer van. Was dat die aanval die ze op de deur wou doen, met dat euromuntje?
“Hey,” knikte die toen Mizore hem opmerkte. Maka keek hem even aan met een blik van ‘wie is dat?’. Hij haalde zijn schouders luchtig op, maar Maka begreep wel dat hij wist wie het was. Dat zag ze aan zijn begroeting. Ze kon zich enkel afvragen wie dat precies was. “Ja, zoiets dacht ik al…” mompelde hij en Maka stond er lichtelijk niet begrijpend bij. Hij keek haar even aan met een kleine grijns. “Gisteren, toen ik met haar vast zat bij de verpleegster… Ach, je had er bij moeten zijn om het te begrijpen,” vertelde hij en schudde zijn hoofd even. Maka begreep het toch niet en voelde zich lichtelijk buitengesloten. “Ik wist niet dat je met haar naar de verpleegster was,” mompelde wat in zichzelf en hij haalde zijn schouders op. Ze had er nooit naar gevraagd, dus waarom zou hij het ook zeggen. Pas toen herinnerde Maka zich dat hij had verteld dat hij opgesloten was en dat hij had moeten overnachten. “En daar hebt geslapen. Samen,” zei ze met een soort van grimas rond haar mond. Hij fronste even en keek haar aan. Ze wist dat hij liever niet had dat mensen hem aanraakte, dus hoogstwaarschijnlijk zat ze hem te plagen. “Dat mensen mij nou willen… Ik kan me voorstellen dat ze niks moeten met zo’n platgeborste m-“ Maka kampte hem af met een soort gegrom en Mizore besloot zich ertussen te wringen door zich voor te stellen. Hij keek haar even dankbaar aan.
“Aangenaam, Mizore,” sprak Maka. “Albarn, Maka.” Ze keek Soul even aan en focuste zich daarna op Mizore, het meisje met de bruine haren. Soul’s blik gleed ook naar het meisje al hoorde hij gekreun van de andere kant. “Volgens mij wordt Misaka wakker…” melde hij de twee en draaide zich naar haar toe. Ergens wou hij naar haar toe lopen en haar overeind helpen, maar hij vreesde voor een enorme schok. “Gaat het?” zei hij met een wat hardere stem, zodat ze hem daar nog kon horen. Ze was niet zo vreselijk ver weg, maar niet zo dichtbij dat je gewoon kon praten. Pas toen viel het op dat iedereen binnen de Court Yard naar hun staarde. Hij draaide zich om. “Er is hier niks te zien, dus draai je maar weer om en ga verder met je zandtaartjes bakken.” Toen iedereen zich had omgedraaid – behalve een enkeling die nog vrolijk door staarde als een konijn die zich in een val bevond in het spotlicht van onwetendheid – draaide hij zich ook weer naar de twee meiden toe.

Het meisje bij Soul stelde zich voor als Maka. Albarn Maka. Een interessante naam die ze nog nooit eerder had gehoord. “Aangenaam,” glimlachte Mizore. Ze hoorde hoe Soul de menigte toesprak en glimlachte. Een persoon die bleef kijken keek haar recht in haar ogen aan en ze liet een paar elektrische schokken over haar lichaam lopen, waardoor de jongen snel wegliep.
Ze voelde de hand van Misaka op haar schouder. ‘Onee-sama..’ kreunde deze. ‘Misaka Misaka kan dit niet aan. Volgende keer misschien wat zachter, als je wilt,’ mompelde ze toen en Mizore glimlachte. “Sorry, maar ik kan mijn Railgun nog niet zo heel lang.. Ik dacht, laat ik hem eens testen,” glimlachte ze naar haar zusje, die haar met een gezicht aankeek alsof ze haar het liefst zou vermoorden. “Misaka,” waarschuwde Mizore haar zusje. Deze boog licht door haar knieën en hield haar hoofd voorover gebogen. ‘Misaka Misaka verontschuldigt zich,’ meldde ze luid. Mizore klopte haar op haar schouder en het meisje kwam met een grote glimlach naar boven. ‘O ja,’ zei ze toen en ze keek naar Maka. ‘Hayashi Misaka is de naam,’ stelde ze zich toen voor. ‘Aangenaam, Maka-kun!’ riep ze toen uit. Mizore keek haar vanuit haar ooghoeken aan. Kun was nogal.. Respectloos tegenover een ouder meisje.
Ergens had Mizore heel erg zin om te vragen wat Maka was. Niet van wat voor krachten ze had, maar.. Wat ze was voor Soul. Ze sloot haar ogen eventjes kort met een glimlach en voelde hoe Misaka haar hand beetpakte, om vervolgens kleine schokjes door te geven. Mizore opende haar ogen en keek haar zusje aan, die haar een wenkbrauwwiebel gaf. Zo irritant dat Misaka precies wist wat ze dacht. Ze snoof zachtjes en keek haar zusje nog eens aan, die knikte. Oké, soms was het wel handig. Nu had ze haar zonder iets te zeggen duidelijk gemaakt dat ze haar bek dicht moest houden.
Ze ging even met haar hand door haar bruine haar en verwachtte dat Maka Soul’s vriendinnetje was. Hij scheen zich niet ongemakkelijk te voelen bij haar en ze schenen elkaar al te kennen, dus het was best mogelijk. Ze keek even naar de grond met een moeilijk gezicht, merkend dat ze niets meer te zeggen had. Oh, wat waren lange stiltes ergerlijk.
‘Hebben jullie al gezoend?’ vroeg Misaka toen. ‘Gingen jullie toen speeksel uitwisselen?’ vroeg ze vervolgens, duidelijk zwaar geïnteresseerd. Mizore gaf zichzelf een facepalm. Ze hoopte dat zij vroeger toch net wat minder erg was geweest, al betwijfelde ze het. Ze legde haar linkerhand tegen Misaka aan en glimlachte lichtjes. Het zag er heel droog uit, aangezien Misaka plots omviel, maar als je goed had gekeken had je de elektrische schokjes over Mizore’s hand zien glijden. “Misaka, toon wat meer respect,” gromde ze.

“Hebben jullie al gezoend?” luidde de irritante piepstem van Misaka. Dat was niet waar. Alleen in deze situatie vond Soul het een zeer irritante piepstem. Maka keek hem voor een moment aan en hij keek ongemakkelijk weg, niet zeker hoe hij moest antwoorden. ‘Nee’, zou genoeg zijn… Toch kreeg hij de woorden niet over zijn lippen. “Gingen jullie toen speeksel uitwisselen?” vroeg ze toen. Weer moest hij een uitgelaten preek binnen zien te houden. Het liefst had hij daar tegen haar geschreeuwd dat ze een op moest houden over zijn kwijl met enkele scheldwoorden erachteraan. Toch weerhield iets hem daarvan. Misschien was het die blik in Maka’s ogen die zei ‘wees aardig’ of was het het feit dat hij nog met Mizore om wou gaan. Hij begreep niet waarom. Misschien omdat ze hem had zien kotsen, wat prima chanteer middel was. Maar Misaka had gelijk. Hij was niet zoals elke andere jongen. Niet goed genoeg. Waarom dacht hij er nog bij na? Hij zou nooit zo goed zijn als elk ander. Nooit goed genoeg.
“Misaka, toon wat meer respect,” gromde Mizore naar haar kloon. Kleinere zusje. Ach, hij wist het toch allemaal niet meer. Nog steeds wist hij geen antwoord te geven en krabde even over zijn borst, waar een enorm litteken zat. Maar dat zagen ze natuurlijk niet, gelukkig. Als Maka per ongeluk binnen kwam keek ze hem altijd zo raar aan, als ze zijn litteken zag. Ze dacht altijd nog dat het haar schuld was, al was hij het er niet mee eens. Hij was zelf voor haar gaan staan. “Het is al goed hoor,” zei Maka toen en Soul keek haar even geïrriteerd aan. “Nee… Ik ben zijn Meister,” legde Maka uit, al zouden de twee waarschijnlijk toch niet weten wat het in hield. Ach, ze mocht doen en laten wat ze wou.
“Ze is niet mijn type. Haar bovenlijf is te plat en haar-“ weer werd hij afgekapt door Maka die haar hand tegen zijn achterhoofd sloeg waarna hij haar geïrriteerd aankeek. “Nee, jij bent lekker. Ik hoef jou niks te vertellen over te kort komens,” sprak ze met een brede grijns rond haar mond. Hij kon haar wel voor haar gezicht slaan. Het was te hopen dat Misaka die niet zou snappen. Of Mizore. “Je zou het niet denken, maar de golflengte van onze zielen loopt precies goed,” vertelde Maka trots. Na vijf jaar oefenen, dacht hij bij zichzelf. Het was iets korter geweest dan dat, maar het voelde vele malen langer. Soul vloekte wat binnensmonds terwijl Maka door ging over hun zielen. “Maar genoeg daarover,” stelde ze toen vast. “Wat een opluchting!” zei hij toen redelijk hard, alsof het een hele verlossing was.

Soul dacht lang na en Mizore ging een keer met haar hand door haar bruine haar. Ze haalde kalmpjes haar Council bandje van haar arm. Ze was nu niet degene die op patrouille moest, dus was het niet nodig dat ze het bandje rond haar arm droeg. Het was slechts handig op momenten zoals die hiervoor, wanneer ze haar Council kracht kon misbruiken. Oh, wat was ze toch vreselijk bezig. Ze misbruikte haar Council krachten. En dat moest zich het eerste Council lid noemen. Ze snoof zachtjes.
‘Ze is niet mijn type,’ klonk Soul’s stem plots en Mizore glimlachte. Waarom wist ze niet, maar goed.
Ze zag hoe Misaka zwaar gechoqueerd keek, blijkbaar hopend dat deze jongen iemand zou vinden voordat Mizore en hij te close zouden worden. Het was namelijk maar al te duidelijk dat Misaka deze jongen niet veel meer wilde zien, laat staan die Maka. Ze had iets tegen dat meisje, maar ook iets tegen Soul, ook al had hij haar gered. Ach, het was haar zelf ook wel gelukt. Maar dan waren die mannen er heel wat.. Meer geschokt uitgekomen.
‘Haar bovenlijf is plat en haar-’ Toen viel Soul stil en Mizore fronste. Ze moest zichzelf tegenhouden om naar beneden te kijken. Zij was nou ook niet echt.. Ja.. Dat, ja. Maar, het viel gelukkig nog mee. Ze was niet platter dan de andere meiden van haar leeftijd. Vet had ze niet. Er lag een verband tussen het vet verbranden en de elektriciteit die door haar lichaam liep. Ze wist niet precies hoe het werkte, maar ze had ook veel meer eten nodig omdat ze gewoon veel meer energie verbruikte dan de gemiddelde mens. Ze snoof zachtjes en glimlachte.
‘Nee, jij bent lekker,’ klonk Maka’s stem toen en Mizore keek opnieuw op. ‘Ik hoef jou niets te vertellen over tekortkomens,’ vervolgde het meisje en Mizore fronste. Wat? Had ze het over zijn kwijl, of over.. Iets anders? Ze hief haar wenkbrauwen op en ging nog een keer met haar hand door haar haren. Hmmn.. Ach, iedereen had zo zijn of haar tekortkomen, daar was geen twijfel over mogelijk. Misaka wist ook genoeg over haar. Maar, zij meer over Misaka, aangezien zij al ouder was en dus alles al had meegemaakt was Misaka nog zou meemaken.
‘Je zou het niet denken, maar de golflengte van onze zielen loopt precies goed,’ sprak Maka en Mizore glimlachte. Oh ja? Interessant. Als ze nu nog eens even die hartslag zwaar verhoogde.. Ze schudde haar hoofd zacht heen en weer. Oké, waarom deed ze zo? Ze was snel op haar teentjes getrapt, maar Maka had niets fout gedaan. Ze snoof zacht en besloot zich kalm te houden. Ze merkte dat elektriciteit over haar haren en armen was gaan rollen en stopte dit direct.
‘Maar genoeg daarover,’ sprak Maka. Mizore had haar hele verhaal gemist. ‘Wat een opluchting!’ zei Soul toen en Mizore glimlachte.
En toen begon Misaka weer te spreken. ‘Dus dan kan je ook niets met Mizore beginnen!’ riep deze zwaar opgelucht uit na heel veel denkwerk gedaan te hebben. ‘Want, zij is ook plat!’ riep Misaka toen uit. Mizore sloot haar ogen en elektrische schokken dansten over haar lichaam. “Shinu jyunbi wo shiro,” gromde Mizore hierop en ze stak haar hand uit, maar haar zusje ontweek de schok, waardoor een half miljoen volt de grond raakte. Mizore snoof zacht. “Ik krijg jou nog wel,” mompelde ze zacht.
Ze vroeg zich af wat ze nu moest zeggen en keek toen Maka heel even aan, maar richtte haar blik al snel weer op Soul.
“Ik en Soul gaan toch niets met elkaar beginnen,” stelde ze haar zusje gerust. Ze fronste eventjes, nadenkend over deze woorden. Echt niet? Ach, nee, vast niet. Ze hoorde hoe Misaka juichte en zag vanuit haar ooghoeken hoe het meisje een pirouette maakte.

Mizore pakte het bandje van haar arm en deed deze af. Dat begreep Soul prima, want waarschijnlijk was het alleen voor de situatie waarin ze zich bevond. Vieze misbruiker. Ach, iedereen deed het zo af en toe. Als hij die kracht had zou hij dat waarschijnlijk ook doen. Maar dat hoefde niemand te weten.
“De golflengte van je ziel is belangrijk voor Weapon en Meister. Als deze golflengtes niet matchen, kun je geen goed koppel vormen in gevecht,” legde Soul uit. Ziel-golflengtes hadden niks te maken met hoe goed je het met elkaar kon vinden, al kon hij het prima met Maka vinden. Hij kende haar al lang en hij had een stuk piano voor haar gespeeld, wat hij niet voor iedereen deed. Voor niemand zelfs, sinds zijn verdwijning uit het Evans huis. Het deed hem te veel denken aan het feit dat hij nooit goed genoeg was. Het enige wat hij had gezegd was ‘dit is wie ik ben’, waarna hij piano begon te spelen. Maka had het hele lied afgeluisterd in doodse stilte. Misschien dat het daardoor klikte? Omdat zij de enige was die zijn musicale kunsten proper kon waarderen? Sindsdien had ze onder enkele casuele gelegenheden gevraagd of hij geen piano wou spelen. Hij had enkel ooit CD’s meegenomen met wat jazz erop, zijn lievelings soort muziek. Hoe dan ook, hij zei altijd nee en vervolgde dat door te zeggen dat hij naar het toilet moest. Dat was de beste oplossing, want Maka kon hem niet lastig vallen over het feit dat hij een keer los moest komen. Ze kon hem ook moeilijk stalken. En het enige wat hij deed in dat kleine kamertje was voor tien minuten zitten, tot hij zeker was dat het weer veilig was. Bovendien kon hij dan wat water drinken. Van het kraantje, niet uit het toilet.
Toch begreep hij niet waarom hij het überhaupt aan Mizore vertelde. Wat boeide het haar wat een ziel golflengte inhield? Waarschijnlijk niks. “Het is niet mijn bedoeling jullie te vervelen…” mompelde hij nog even. Misaka riep vrolijk dat hij niks met Mizore kon beginnen omdat ze ook bijna geen borsten had. Een kleine mogelijkheid opende zich en hij liet het niet aan zich voorbij gaan. Alles om Misaka te irriteren.
“Nou, eigenlijk… Mizore valt mee, ze is wat groter dan je denkt. Ik denk dat het nog wel wat zou kunnen worden tussen ons,” zei hij toen met een kleine knik en keek met een grimas naar Misaka. Maka rolde even met haar ogen en had al vrijwel meteen door dat het een grote grap was. Het zou hem niks verbazen als Mizore en Misaka dat ook door hadden. “Ik en Soul gaan toch niets met elkaar beginnen,” stelde ze haar kloon gerust. Soul trok een pruillipje en keek haar even semi-beledigd aan. Al gauw veranderde die in een grijns. “Geen zorgen Mizore, ik laat je met rust,” sprak hij lacherig en Maka maakte een kleine, flauwe glimlach. Hij keek haar voor een moment aan en grijnsde naar haar. Hij slurpte een keer en Maka deinsde achteruit. “Gatver! Het raakte me!” riep ze en hij lachte een keer. Gotcha!

‘De golflengte van je ziel is belangrijk voor Weapon en Meister,’ klonk Soul’s stem en Mizore knikte. Oké, dat klonk aardig logisch. Voor zover begreep ze het nog. ‘Als deze golflengtes niet matchen, kun je geen goed koppel vormen in een gevecht,’ vervolgde Soul. Vanaf daar raakte Mizore het kwijt. Ze hief een wenkbrauw op en fronste lichtjes. Was het vreemd dat ze dit niet begreep? Nee, toch? Zij had namelijk enkel haar eigen elektriciteit nodig wilde ze een goede tegenstander voor een gevecht vormen. Natuurlijk kon ze het beter wanneer ze een muntje, of een andere staalsoort, in haar handen had en haar Railgun kon gebruiken. Ook was IJzer zand - Iron Sand - handig, al kon ze daar nu nog niets mee. Ze moest dit nog leren, maar het zou haar uiteindelijk moeten lukken. Ze zou haar elektromagnetische veld kunnen gebruiken en het zand veranderen in een wapen die verdacht veel leek op een kettingzaag en alles in de buurt doorsneed. Natuurlijk zou haar Railgun altijd sterker blijven, maar het was geen slechte kracht om te bezitten, dat moest ze toegeven. Ze glimlachte lichtjes. Maar eerst moest ze meer leren over de kracht van haar elektromagnetische veld. Zo kon ze als ze die onder controle had bijvoorbeeld tegen ijzer oplopen door dit te gebruiken. Interessant, al zag ze zichzelf al van de muur afvallen tijdens een gevecht.
‘Het is niet mijn bedoeling jullie te vervelen,’ klonk Soul’s stem plots en Mizore keek hem aan. Ze snoof zacht. Vreemd dat ze nu op deze manier over haar krachten nadacht. Eerst wilde ze ze absoluut niet gebruiken, bang dat iemand anders haar zou verlaten. Maar, dit zou niet gebeuren. Bovendien had ze haar zusje nu en de enige manier om die in toom te houden was door dit hardhandig te doen en haar slaan zou mishandelen zijn. Al deed de Railgun van even geleden waarschijnlijk meer pijn, maar daar ging het even niet om. ‘Te laat. Je verveelt me,’ klonk Misaka’s stem en Mizore snoof zachtjes.
En toen reageerde Soul op de vraag die Misaka gesteld had. ‘Nou, eigenlijk..’ begon hij en Mizore hief haar wenkbrauw op. ‘Mizore valt mee, ze is wat groter dan je denkt,’ sprak hij en ze kleurde lichtjes rood, maar dit was nauwelijks zichtbaar. ‘Ik denk dat het nog wel wat zou kunnen worden tussen ons,’ zei hij en Misaka was duidelijk teleurgesteld, maar door zijn blik wist Mizore dat ze hem niet serieus moest nemen. Goddank. Hij maakte haar zenuwachtig.
‘Geen zorgen Mizore, ik laat je met rust,’ zei Soul en Misaka zuchtte, maar fronste toen. Misaka wilde duidelijk iets zeggen, maar werd afgeleid door het geslurp van Soul. ‘Gatver! Het raakte me!’ riep Maka toen ineens en Misaka barstte in lachen uit en ook Mizore kon geen grinnik onderdrukken. ‘Lekker voor je!’ riep Misaka uit, duidelijk lol hebbend in het feit dat Maka iets - in haar ogen - heel smerigs op zich had.
‘Maar, serieus, Onee-sama,’ klonk Misaka’s stem toen. ‘Ik vind die kwijlgast maar niets, dus je moet kiezen. Hij of ik,’ zei ze toen. Mizore legde bedenkelijk haar vinger op haar onderlip, waarna ze hem in de lucht stak, alsof ze een slimme opmerking ging maken. “Ik ga dan toch voor die kwijlgast, zoals jij hem zou willen noemen,” sprak ze droogjes tegen haar kloonzusje. Deze keek haar zwaar beledigd aan, terwijl Mizore kalm verderging met spreken. “Hij helpt me tenminste niet herinneren aan het feit hoe irritant ik vroeger was,” zuchtte ze melodramatisch. Haar zusje keek haar met een droog hoofd aan. ‘Dus je wilt zeggen dat je liever die kwijlbek zou aanraken met je lippen dan dat je nog even met mij opgescheept zit?’ vroeg Misaka. Mizore grinnikte zacht. “Nou..” zei ze en ze legde haar vinger opnieuw bedenkelijk op haar lip, maar kon het niet laten om te glimlachen, terwijl ze naar een passend antwoord zocht. Dit lukte niet en ze fronste. “Hmmn..” mompelde ze fronsend. Ze kon geen woorden meer vinden, tot haar spijt.

Er klonk heel hard gelach van Misaka en gegrinnik van Mizore, nadat Soul op Maka had gespuugd. Nou ja, geslurpt. Ze herstelde even van het speeksel op haar gezicht door er met haar witte handschoenen over te vegen. “Gatverdamme,” mompelde ze zachtjes terwijl ze naar haar handschoenen keek. Ze draaide zich scherp om en keek hem even met een walgende blik aan. Hij slurpte opnieuw, maar dit keer voor zichzelf.
“Ik vind die kwijlgast maar niets, dus je moet kiezen. Hij of ik,” dit keer kon hij die grinnik niet onderdrukken. Kwijlgast, zo was hij nog nooit genoemd. Origineel, maar ja. Dat kreeg je van zo’n tienjarige. Mizore begon dat ze voor hem zou kiezen, wat hem ergens vrolijk maakte. Hij dacht er niet bij na, het gebeurde gewoon. Maar hij dacht ook niet na over waarom het gebeurde. Waarschijnlijk het feit dat hij Misaka had ‘verslagen’. In your face, Misaka. Ze begon uit te leggen dat Soul haar niet herinnerde aan hoe irritant ze vroeger was. De blik op Misaka’s gezicht was onbetaalbaar en hij keek even naar Maka. Ze barstte beide in lachen uit terwijl ze dingen half-lachend en onverstaanbaar zeiden waar je vaagjes uit kon opmaken dat het ging over de kloon haar gezicht. “D-dat gezicht!” riep Soul lachend uit en Maka zei ook iets. Hij verstond het niet maar het zou wel grappig zijn geweest en hij kreeg maagkramp van het lachen, terwijl Mizore en haar kleine zusje vrolijk verder vochten. Er viel een stilte tussen de twee en Soul’s lach vervaagde, terwijl Maka ietsjes langer nog door ging. “Know when to stop,” siste hij haar kant op, waarna ze even bij kwam. Hij had de vraag gehoord. Dus je wilt zeggen dat je liever die kwijl bek zou aanraken met je lippen dan dat je nog even met mij opgescheept zit? Dat was hem, herinnerde hij zich duidelijk. Er klonk een bedenkelijke ‘nou’, gevolgd door een stilte. Maka keek hem aan van ‘wat gebeurd hier nou eigenlijk?’, waarna hij zijn schouders wat ophaalde. “Jongens, ander onderwerp graag,” grijnsde hij toen. Het was niet dat hij dacht dat Mizore zich er ongemakkelijk bij voelde, maar dat deed hij zelf. Hij kon niet eens normaal met haar omgaan zonder dat er allerlei discussies ontstonden. “Soul, ik ben benieuwd naar het antwoord…” zei Maka en keek Mizore aan en onderdrukte een grijns. Om de een of andere reden mocht ze haar niet. Misschien omdat ze het idee kreeg dat beide haar haatte, ondanks dat ze hun niks had misdaan. Hij keek haar even dodelijk aan.
“Mizore, laat het maar gaan,” mompelde hij, met de bedoelingen dat ze het niet hoefde te beantwoorden. Niet omdat hij zelf niet lichtelijk nieuwsgierig was - opnieuw begreep hij niet waarom – maar omdat hij het idee kreeg dat het iets was waar ze het liever niet over had. Al wist hij het niet zeker en was het meer tasten in het duister. De vraag op zich was niet zo moeilijk, maar het feit dat ze gedwongen werd om te antwoorden misschien wel.

‘Nou, zeg het eens, Onee-sama,’ zei Misaka en Mizore fronste. “Ik denk..” mompelde ze, ietwat rood aangelopen door de gedachten die door haar hoofd heen stroomden.
‘Jongens, ander onderwerp graag,’ klonk er toen en Mizore’s blik gleed langzaam van Misaka naar Soul. Haar hoofd werd langzaamaan steeds roder en haar ogen werden groot. Oh, dat gebeurde haar natuurlijk weer. Ze was compleet vergeten dat dit geen alledaagse discussie was tussen haar en Misaka, want het onderwerp van hun discussie was aan het meeluisteren. “Eh..” bracht ze uit en ze schudde haar hoofd even heen en weer, proberend weer een normale kleur te krijgen. ‘Soul, ik ben benieuwd naar het antwoord,’ klonk Maka’s stem en Mizore kneep haar ogen dicht. “Urasai,” siste Mizore zachtjes tegen Maka. Ze voelde de elektriciteit over haar lichaam rollen en de vonken aan verschillende kanten wegspringen.
‘Ojou-sama,’ klonk Misaka’s stem. Mizore snoof zacht. Wilde Misaka haar geruststellen? ‘Krijg ik nou nog een antwoord?’ vroeg Misaka toen en Mizore snoof opnieuw. Niet dus. Haar eerst aanspreken met Ojou-sama en dan dat vragen. Ughe, hun tijd hier had hun manieren slecht beïnvloed, dat was zeker.
‘Mizore, laat maar gaan,’ klonk Soul’s stem en Mizore keek hem aan, nog altijd rood gekleurd. ‘Nee, dat mag niet!’ glimlachte Misaka en die gaf haar een wenkbrauwwiebel. Leuk, een klein zusje. Daar zat ze altijd op te wachten. Ze snoof zacht en keek haar kleine kloonzusje aan, nadenkend. “Hoe irritant je soms ook kan zijn, ik denk toch dat ik niet zo snel van mijn kleine zusje af kom,” zei ze als antwoord op de vraag. Ze ontweek hiermee de ongestelde vraag of ze hem wilde zoenen en glimlachte droogjes naar Misaka, hopend dat deze hier niet op terug kwam.
Helaas - maar voorspelbaar - kwam Misaka toch op haar vraag terug. ‘Zou je die kwijlbek willen zoenen?’ vroeg het kind daarom. Mizore gromde zachtjes, duidelijk geïrriteerd door haar zusje. Haar blik gleed naar Soul, maar al snel keek ze terug naar Misaka. Dadelijk zou ze nog roder worden, dat kon ze er niet bij gebruiken.
Oké, ze moest zich hieruit redden. Ze mocht niet liegen; Misaka wist wanneer ze loog aangezien ze praktisch hetzelfde waren. Ze legde haar vinger bedenkelijk op haar lip en deed alsof ze nadacht over of ze dit wilde, terwijl ze in werkelijkheid een ontwijkend antwoord bedacht. Het duurde even voor ze eindelijk wat had.
“Nou,” begon ze kalm en ze keek haar zusje aan - Soul expres ontwijkend, want als ze roder werd zou alles voor niets zijn - “Misschien is dat wel niet zo erg als je denkt,” mompelde ze bedenkelijk. ‘Oke, oke! Houd die details voor je!’ riep haar kloonzusje toen Mizore haar mond weer wilde openen en ze grinnikte zacht. Oké, haar zusje was overtuigd. Nu de rest nog..

Maka keek Soul even niet begrijpend aan en opnieuw hief hij zijn schouders. Hij begreep natuurlijk prima wat er aan de hand was, maar eerlijk gezegd zou hij zelf ook rood worden als hij erover begon. Er werd Maka een Japans woordje toe gefluisterd die ze overduidelijk niet begreep, ze sprak immers geen Japans. Wel begreep ze dat het niks positiefs was, maar Soul wist dat dat juist haar doel was.
“Kom op, laten we niet allemaal Mizore treiteren…” mompelde hij geïrriteerd. De beschaamde toon in zijn stem was gelukkig bijna niet hoorbaar. De vraag kwam om de seconde terug en Soul voelde zichzelf ook rood kleuren. Maka keek hem even aan, zich duidelijk afvragend wat zijn antwoord was op de vraag. “Soul, wat jij?” sprak ze toen met een lichte glimlach rond haar mond. Hij hief zijn handen wat, met zijn palmen naar de rest toe. Zijn handen zaten ongeveer op borst holte terwijl hij zijn ogen voor een tel sloot en ze vervolgens weer opende. “Ho,” begon hij, “ik ben hier niet ter discussie gesteld… Ik ben je onderwerp niet. En Mizore ook niet.” Hij had totaal geen zin in het gedoe.
“Waarom word je nou zo rood?” vroeg Maka, nadat Mizore zich eindelijk uit de vragen had gered. Soul voelde zichzelf nog roder worden en duwde zijn kin bijna tegen zijn borst, waardoor zijn haar voor zijn gezicht viel en het minder opviel hoe hard hij bloosde. Rood werd. Blozen klonk zo vrouwelijk. “Meiden onder elkaar. Of zo.” Ja Maka, dat ging lekker met ‘het onderwerp der discussie’ vlak naast je. Hij keek haar even dodelijk aan en ze keek hem ook aan met zo’n blik van ‘huh, jij ook al?’. Ze had de neiging om te vragen ‘wat is hier nou weer aan de gang?’, maar hield haar mond dicht. Er verzilverde enkel een kleine glimlach op richting Soul. “Voorgeef me Maka’s attitude,” mompelde hij, “ze komt uit een boeren gezin en weet dus blijkbaar niet wat manieren inhoud. Volgens mij is ze ook gewoon keihard ongesteld.” Maka keek hem kwaad aan. “Ik ben niet ongesteld!”
“Oh… Even vergeten dat je een man bent… Sorry.” Maka’s beurt om rood aan te lopen. Ze draaide zich van hem weg en Soul grijnsde kort naar Mizore. Hij had zo’n blik op zijn gezicht van ‘niet-op-haar-letten, alsjeblieft’. Hij hoopte maar dat het genoeg was, want die elektriciteit die over haar lichaam rolde was hem opgevallen. Net, een tel geleden. Als het er toch toe kwam, zou hij niet aarzelen om de schuld op zich te nemen en zijn Meister te beschermen. Want hoe irritant ze ook was en hoe vaak ze ook elkaar irriteerde, uiteindelijk was ze wel de enige die hij kon vertrouwen en tevens een goeie vriendin. Beste zelfs.

Elektriciteit rolde over haar lichaam en ze voelde hoe het lastig werd om het te stoppen. Ze voelde hoe Misaka haar hand op haar arm legde, maar sloeg deze weg. Misaka glimlachte liefjes en deed wijselijk een stapje naar achteren, waarna ze naar Soul en Maka keek. Ze zei niets. Het kon haar per slot van rekening niets schelen als die twee geraakt werden.
Ergens vaag hoorde Mizore ze wel praten, maar de stemmen en woorden drongen niet tot haar door. Het deed pijn. De vele elektriciteit die door haar lichaam raasde op een moment als deze was ondraaglijk. Het was namelijk vastbesloten eruit te komen, terwijl zij het liefste zo min mogelijk schade veroorzaakte. Het binnenhouden deed pijn, aangezien haar lichaam maar meer en meer bleef aanmaken, terwijl het al op zijn maximale niveau zat. Nog even en ze zou knappen, dat was zeker. Misschien was het daarom maar goed dat ze de woorden om zich heen niet kon horen; als ze maar iets nijdiger zou worden zou ze hen niet kunnen verzekeren dat er geen aanval zou ontstaan.
Schokken schoten alle kanten op en ze hoorde hoe ze de grond, Misaka en wist zij veel wat raakten. Deze schokken zouden niet lekker aanvoelen - behalve voor Misaka, bij wie een schokje als dit enkel kietelde - maar het was niet echt overdreven erg.
Ze voelde hoe de schokken steeds verder kwamen en sterker werden. Daarom greep ze naar haar hoofd en deed ze een stapje naar achteren. “Itai..” fluisterde ze zacht. Op een moment als deze leek ze de normale woorden - voor zover Japans niet normaal was - niet te kunnen vinden. “Itai..” herhaalde ze zacht. Ze kon haar ogen niet openen, maar wist dat Misaka het zo onderhand wel doorhad.
Eerst zij, nu Mizore. Ging goed. ‘Gheghe,’ mompelde Misaka en ze huppelde vrolijk op Soul en Maka af, om vervolgens met een glimlachje en haar armen wijd voor hen te gaan staan. ‘Jullie zullen het toch niet begrijpen wanneer ik zeg wat er is, dus houd het er maar gewoon op dat dit zeker niet expres is. Als jij nou gewoon even je bek houdt gebeurt er verder niets,’ zei ze, op het laatste duidelijk doelend op Maka.
Een grote lading elektriciteit die naar boven vloog liet de Court Yard blauw oplichten. Schokken raakten Misaka en de omgeving rondom hen, maar Soul en Maka waren - als het goed is - ongedeerd na deze aanval. Mizore landde op haar kont op de grond en Misaka huppelde op haar grote zus af. ‘Ojou-sama,’ sprak ze kalm. ‘Blijkbaar lukt het jou ook niet altijd,’ grinnikte Misaka. Ze snapte niet dat het voor Soul en Maka waarschijnlijk veel minder prettig was om een paar miljoen volt op een paar meter afstand te zien.
Mizore liet zich op haar rug op de grond vallen en sloeg haar hand in haar gezicht. Het was een opluchting om die elektriciteit kwijt te zijn, maar verder.. Ach, ze had al lang niet meer aangevallen.. Het had ooit moeten komen.

Soul kon niet goed uitleggen wat er gebeurde. Het gebeurde allemaal binnen een paar seconden. Misaka die hun kant op huppelde, enkele woorden sprak… Mizore die daar stond terwijl vonken over haar lichaam heen rende, haar ogen gesloten en haar handen op haar hoofd. Het ging op dat moment niet door zijn hoofd dat het een poep houding was, het enige waar hij aan dacht was Maka. Hij had beloofd haar te beschermen, ze was zijn Meister. Maar hij stond even aan de grond genageld, niet zeker van wat hij precies moest doen.
Een enorme flits had hem verblind terwijl hij zijn ogen sloot. In plaats van de gebruikelijke zwarte kleur die voor je ogen was wanneer je deze sloot, was alles wit. Een heldere wit die hij liever niet zag. Die hem deden denken dat hij dood ging en dat het zogenaamde ‘witte licht’ was. Was dat dan het einde? Bleek alles waar hij in geloofd had nep te zijn? Waarom dacht hij op dat moment überhaupt aan wetenschap. Hij had wel ernstigere zaken aan zijn hoofd.
Tot zijn grote verbazing was het mogelijk zijn ogen te openen en de wereld opnieuw te zien. Hij rende op Maka af en sloeg zijn armen om haar heen. Hij voelde aan hoe geschokt ze was, dat het niet lang zou duren of ze zou in tranen uitbarsten. Zwak van haar zouden anderen vinden, maar hij begreep haar reactie. Hij vertelde haar dat ze beter naar de badkamer kon gaan om te herstellen. Hij liet haar los waarna ze wegrende. Zijn armen hingen slap rond zijn lichaam en hij was onzeker wat hij moest doen of hoe hij had moeten reageren. Als Misaka er niet was geweest, was hij nu dood. Evenals Maka. Hij zou falen in het beschermen van haar. En opnieuw was hij niet goed genoeg. Zou dat ooit veranderen? Zou zijn leven ooit weer goed worden, precies zoals hij het wou en had voorgesteld? Waarom had hij met Mizore gepraat… Waarom was hij met haar omgegaan? Waarom ging hij niet weg terwijl hij dat nog kon? Ze had Maka pijn gedaan, de enige die hij tot dat punt in zijn leven had vertrouwt. Verdiende ze nog wel zijn woorden?
Zijn blik viel op Mizore. Hij probeerde een pokerface op te zitten, maar de pijn was er vanaf te lezen. Hij had het wel gevoeld, die schokken. Maar lang niet zo erg als gekund en het deed bijna geen pijn. Het prikte alleen en hij voelde een brandend gevoel op zijn huid, maar pijn… Nee, zo noemde hij het niet. Enkel dat het zo had moeten lopen. Maar hij keek Misaka even aan. “Heel erg bedankt, Misaka…” knikte hij haar toe. Hij liep langs Mizore zonder haar verder nog aan te kijken, om Maka weer op te zoeken.

{Maka = topic uit, Soul is nog aanspreekbaar, mocht dit nodig zijn :3}

Schokken dansten over het lichaam van de brunette die languit op de grond lag, met haar hand in haar gezicht. Ze hoorde de voetstappen van Soul en Maka. Beiden waren duidelijk geschrokken en Mizore wist dat Misaka hen had beschermd. Anders hadden ze nu nooit op deze manier weg kunnen lopen. Ze grinnikte. Geen vrolijk gegrinnik - of hoe het dan ook genoemd kon worden - maar het was meer omdat ze geen reactie kon geven. “Watashi wa baka desu,” gromde ze tegen haar kloonzusje, die op haar knieën neerviel en haar grote zus met haar grote bruine ogen aankeek. “Itai..” herhaalde ze toen zacht.
Waarom? Het kleine meisje snapte er niets van. Ze wist altijd precies hoe haar grote zus zich voelde, maar nu was alles haar een raadsel. En waarom was de jongen boos op haar? Er was toch verder niets gebeurd? ‘Je bent geen idioot,’ glimlachte het kleine meisje tegen haar zus. Zijzelf sprak liever Nederlands, maar haar zus had altijd de voorkeur gegeven aan Japans, om een of andere vreemde reden die zij niet begreep. Haar zus reageerde niet en het kleine meisje raakte in de war. Waarom niet? Waarom kwam er geen sarcastische reactie? Waarom lachte ze niet? Wat was er mis?
Was het dan echt om dit? Omdat die jongen weg was? Dat kon nooit. ‘Onee-sama no baka!’ riep ze toen uit, haar eigen woorden tegensprekend. Ze schudde haar kleine hoofdje hard heen en weer. Waarom? Mizore had nooit aandacht besteed aan anderen. Ze had altijd enkel aandacht gehad voor haar. Waarom was dit veranderd? Het was zo niet goed. Samen konden ze alles aan, apart niet. En iemand anders erbij was niet goed.
Maar ergens kon ze het begrijpen. Waarom? Waarschijnlijk omdat haar gedachtegang aardig overeen kwam met die van haar zus. Dus, moest ze haar zus helpen. Ze zette één voet recht op de grond, pakte het bandje uit Mizore’s zak - op zo’n manier dat Mizore het niet zou merken - en rende vervolgens weg. ‘Zo terug!’ riep ze uit, maar Mizore zat toch zo in haar gedachten dat ze het waarschijnlijk niet op zou merken. Ze sprong over haar zus heen en rende.

Een elektrische schok schoot voor Soul langs, een paar meter voor hem. Waarschijnlijk zou hij nu wel blijven staan. De elektrische schok was zachtjes, zou waarschijnlijk maar heel lichtjes zijn, maar anders kon ze hem niet inhalen met haar kleine beentjes.
Eenmaal bij Soul aangekomen - zwaar hijgend, natuurlijk - hield ze zijn hand vast, zodat hij niet door kon lopen. Tranen stonden in haar ogen van vermoeidheid; voor het tien jarige meisje was dit natuurlijk veel te veel op één dag. ‘Wacht even..’ hijgde ze en ze legde haar handen op haar benen, om haar ademhaling weer een beetje regelmatig te krijgen.
Uiteindelijk ging ze recht staan en legde ze haar hand in haar zij, waar een steek in te voelen was. ‘Soul..’ hijgde ze. Ze maakte een snelle beweging om langs zijn zijkant te komen en deed het bandje vliegensvlug om zijn arm, om vervolgens op haar plek te gaan staan. ‘Het staat je goed!’ glimlachte ze.
Ze keek even achterom, zag hoe haar zus nog steeds op de grond lag. Niet gek ook, die had ook veel te veel energie moeten gebruiken. En waarschijnlijk zou ze niet blij zijn met wat Misaka had gedaan, maar het kon haar niets schelen. Uiteindelijk zou ze er blij mee zijn. Want, ze wilde Soul graag heel houden, maar.. Het was niet zo dat ze het echt goed met hem kon vinden, of iets in die zin.
Ze richtte haar blik op Soul, ietwat smekend.
‘Alsjeblieft?’

Soul liep een paar meter verder, terwijl hij zijn eigen acties probeerde te begrijpen. In gedachten sprak hij zichzelf tegen, maar zijn benen bleven bewegen. Bovendien moest hij Maka nog opzoeken. Ze was immers flink geschrokken van de evenementen en hij zelf ook. Hij slurpte een keer, waarna een elektrische schok voor hem uit schoot en hij stopte. Hij hoorde een enorm gehijg en draaide zich naar de bron van het geluid toe, wat kleine Misaka bleek te zijn. Ze legde haar handen op haar knieen en hijgde nog wat. Was hij zo snel weggegaan dat ze hem al rennend in moest halen? Of lag het aan dat hij grotere stappen zette dan haar en toch al een voorsprong had.
“Soul,” klonk er hijgend en hij keek het kleine meisje nieuwsgierig aan. Zijn rode ogen waren op haar gefocust en hij knikte een keer, ten teken dat ze zijn aandacht had. Hij kon moeilijk door lopen. Hij zag nauwelijks wat er gebeurde of hij had al een Council bandje om zijn arm handen. Een kleine glimlach verscheen rond zijn mond – nou ja, een grimas. Het was vrijwel onmogelijk voor hem om lief te glimlachen – toen ze zei dat het hem ‘goed’ stond. Hij deed het bandje van zijn arm en keek er even naar. Het groene bandje van de Council, die hem zojuist was overhandigd door iemand die hem haatte. Hij slurpte een keer en keek Misaka aan, door op zijn hurken te gaan zitten. Het was zo’n blik van ‘je-weet-wel-dat-ik-dit-niet-kan-aannemen-he?’, maar ze maakte vrij duidelijk dat ze niet genoegen nam met nee. ‘Alsjeblieft?’ sprak ze smekend en de blik in haar ogen zou elk ander doen smelten. Helaas viel hij daar niet voor. Dacht hij.
Tegen zijn zin kneep hij het bandje vast in zijn hand. Hij knikte een keer met diezelfde grijns weer rond zijn muil – ja, muil, je leest het goed – en stond weer op. Hij liep langs Misaka, maar niet op een manier van ‘ik haat je, sterf toch’, maar richting Mizore. Toen pas viel het hem op dat hij best snel had gelopen, want het was best een eind terug. Dat het hem nooit was opgevallen. Nou ja, vandaag dan. En die honderden rondjes die hij met Maka had gelopen.
“Mizore,” zei hij zachtjes. Hij wou zijn hand op haar schouder plaatsen, maar twijfelde of dat wel veilig was. Straks barstte ze uit door zijn nogal nonchalante houding van net… Nee, kille houding bedoelde hij. Of dat ze nog lichtelijk geladen was van net en dat hij een enorme schok zou ontvangen. Toch deed hij het en werd niet geëlektrocuteerd. Mooi meegenomen. “Het spijt me voor mijn reactie… Ik begrijp best dat dit hele gedoe je nogal stresserig maakte en dat commentaar van Maka was niet op zijn plaats,” stelde hij vast, in de hoop dat hij zijn koele houding van net een beetje weg kon schrapen. Want het deed hem wel wat. En dat was hoogst ongebruikelijk voor hem. “Elke keer als we elkaar zien is er wel wat he?” zei hij lacherig, in de hoop alles een beetje goed te maken. Al wist hij dat het niet zou werken. Hij slurpte een keer.

In het begin leek het erop dat Soul niet mee zou werken, maar uiteindelijk kneep hij in het bandje. ‘Welkom bij de Council!’ riep Misaka glimlachend uit. Ze zag hoe Soul langs haar liep en keek hem even aan, maar schudde toen glimlachend haar hoofd. Ze keek om zich heen en huppelde toen op een bankje af, om hier op haar rug op te gaan liggen. Ze kon Mizore voelen, dus wanneer deze weg zou gaan zou ze wel kijken of ze nog met Soul was. Zo ja, zou ze zelf weggaan. Zo nee, zou ze naar haar toe gaan. Ze wilde haar zus nu even zelf haar leventje laten leiden; hiermee kon zij niet helpen. Die twee hadden hun privé momentje nodig. Ze vouwde haar handen achter haar hoofd en sloot haar ogen.

Langzaam ging Mizore zitten. Ze ging met haar hand door haar gezicht en zette toen beide handen naast haar op de grond. Ze hoorde haar naam. Soul’s stem. Waarom was hij weer hier? Ze haalde even diep adem en voelde hoe een rilling over haar ruggengraat gleed toen zijn hand haar schouder aanraakte. Ze keek hem met grote ogen aan. Ze kon geen woorden vinden om tegen hem te zeggen. ‘Het spijt me voor mijn reactie,’ hoorde ze hem zeggen en ze richtte haar blik op de grond. Het speet hem? Zij had dit aangericht. ‘Ik begrijp best dat dit hele gedoe je nogal stresserig maakte en dat commentaar van Maka was niet op zijn plaats,’ zei hij toen. ‘Elke keer als we elkaar zien is er wel wat, he?’ vroeg hij toen en ze wist een lichte glimlach op haar lippen te zetten. Ze hoorde hem slurpen en kon het niet laten om te lachen. Zachtjes, maar toch. Oké, zij verpestte het moment nu meer dan zijn geslurp, maar toch.
Ze zette zichzelf op haar knieën en sloeg haar armen over zijn schouders heen. Zonder te twijfelen, zonder erbij na te denken. Dat was best wel typisch van haar, maar daar ging het niet om. Ze hield er over het algemeen persoonlijk niet van wanneer iemand haar aanraakte of wanneer iemand haar persoonlijke ruimte binnendrong, maar ze.. Ergens had ze dit gewoon even nodig. “S.. Het spijt me,” fluisterde ze zacht. Ze had Sumimasen willen zeggen, een Japans woord. Maar ze had niet het gevoel dat hij dat zou verstaan, vandaar.
Ze liet Soul los en liet zich op haar kont vallen, waardoor ze ineens weer een stuk kleiner was. “Sorry,” sprak ze nu zachtjes, doelend op meerdere van haar acties. Zo ook haar aanraking van net. Ze sloeg haar blik neer.
Soul was de eerste sinds jaren waar ze het mee kon vinden. De eerste sinds haar kindertijd die haar liet lachen, afgezien van Misaka. Als ze dit verpestte.. Dan was ze een idioot. Ze slaakte een zucht, bang dat Soul nu weg zou lopen. Want, dat was wel een reactie die ze verwachtte, na jaren enkel Misaka gewend te zijn. Ze had niet echt meer mensenkennis en Soul was al een geval apart, dus hem inschatten lukte haar niet bepaald.

Een gelukzalige grimas – hoe kon het ook anders – verschijn rond Soul’s lippen. Hij was tevreden over het feit dat hij Mizore aan het lachen had kunnen maken. Zachtjes, maar het was al een begin. Hij had het gevoel dat hij het helemaal verpest had met haar, al begreep hij niet waarom het hem wat deed. Normaal boeide het hem niks, want mensen moesten hem maar nemen zoals hij was. En als ze niet tegen een kleine ruzie konden, waren ze niet geknipt om een vriend – of vriendin – van hem te zijn. Al had iets hem verteld dat hij terug moest gaan en moest zeggen dat het hem speet. En hij vreesde dat hij dat nog veel vaker moest doen, waarom wist hij alweer niet. Om de een of andere reden wou hij haar te vriend houden. Hij sprak zichzelf niet toe waarom, hij wou niet eens weten waarom. De gedachten waren beangstigend voor hem, nieuw. De blik in haar ogen was genoeg. Hij zag dat ze verdriet had – ergens, diep vanbinnen – en hij begreep niet waarom. Nou goed, een beetje wel. Maar hij had toch gezegd dat het hem speet?
Hij voelde opeens een paar armen over zijn schouders en voor een moment stond hij daar als verstijfd. Een alarm ging bij hem af, alsof het wel moest. Hij wou achteruit trekken, hij wou haar wegduwen. Hij wou weg, weg van die aanraking. Maar nog geen twee seconde later ontspande zijn spieren zich en sloeg hij zijn armen ook om haar heen. Hij was lichtelijk onwennig, maar het voelde vrij natuurlijk. Ergens genoot hij er wel van, al klonk dat ook meteen zo vies. Opnieuw gingen alarmbelletjes rinkelen bij zijn gedachten: misschien is het dat ook wel. Ze zei dat het haar speet, waarschijnlijk ging het over haar kleine uitbarsting. Hij kon niks anders bedenken. Hij slurpte een keer gauw. Ze liet hem los en ook al was hij daar ergens teleurgesteld over, het was ook een opluchting. Maar dat puur door zijn eigen gedachten, waar hij van walgde.
“Sorry,” sprak Mizore. Hij voelde aan dat dat over iets heel anders ging. Over die omhelzing van net, over die aanraking. Want het was haar vast wel over de laatste week of twee wel duidelijk geworden dat hij er niet van hield om aangeraakt te worden. Hij had een persoonlijke bubbel, waar niemand in mocht komen. Zelfs Maka niet. En vreemd genoeg, had hij Mizore binnen gelaten. Al was het maar voor een paar seconden. “Het geeft niks,” stelde hij haar toen gerust. Hij wist best dat het wel wat uitmaakte en die uitbarsting van net niet snel zou zijn vergeten, maar dat niet op negatieve manier… Misschien was het zelfs goed. Hij was gewaarschuwd wat ze kon veroorzaken. “Je moet weten, ik heb maar een of twee keer in mijn leven oprecht gezegd dat het me speet. Dus als het een beetje blokkerig klinkt… Dan weet je dat,” grijnsde hij kort naar haar. Hij had vaak genoeg sorry gezegd, maar negen van de tien keer was het niet oprecht.

‘Het geeft niks,’ zei Soul en ze keek hem aan. Ze was simpelweg verward. Verward door hem. Hij liet haar nadenken over dingen waar ze al jaren geen aandacht aan besteedde. Hij liet haar vreemde gevoelens krijgen. Ze voelde zich zo op haar gemak bij hem, maar tegelijkertijd was het zo moeilijk. Ze moest nadenken over alles wat ze zei of deed, want ze was bang. Bang voor hem. Maar niet op zo’n manier. Nee, ze was bang dat ze hem niet meer zou zien. En hij was - naast Misaka - de enige die dat gevoel bij haar opgewekt had. Ze haatte hem. Of nee, ze haatte zichzelf omdat ze niet wist hoe ze met hem om moest gaan.
‘Je moet weten,’ begon Soul en direct keek ze hem weer aan. Grappig, hoe elke keer wanneer zijn stem klonk ze het liefste haar ogen sloot en opnieuw haar armen om hem heen sloeg. Maar, dat deed ze maar niet. Hij had haar net teruggeknuffeld, maar ze wist hoe hij er niet van hield om anderen aan te raken. En zij zelf ook niet. Toch had het net niet ongemakkelijk gevoeld. Gewoon.. Alsof het zo hoorde.
‘Ik heb maar één of twee keer in mijn leven oprecht gezegd dat het me speet. Dus als het een beetje blokkerig klinkt.. Dan weet je dat,’ zei hij en ze grinnikte zacht. “Hmmn. Dat kan meerdere dingen betekenen,” zei ze kalm en ze keek hem bedenkelijk aan. “Of je doet nooit wat fout, dus bent een of ander perfect kind,” begon ze als eerste. “Of je erkent je fouten gewoon nooit,” vervolgde ze toen, waarna ze even kort stil was. “Of je weet niet dat je iets fout doet,” zei ze. Natuurlijk was er nog meer, maar ze had geen zin in nadenken.
Ze glimlachte eventjes licht naar hem en liet toen haar blik vallen op het bandje. “Waar..” Ze greep met haar handen in haar zakken, waardoor een paar muntjes - arcademuntjes - uit haar zak vielen. Ze pakte ze snel op en deed ze terug. Dat waren.. Wapens. Ze snoof zacht en hief één wenkbrauw op. “Welkom, denk ik?” grinnikte ze droogjes. Misaka had haar bandje afgepakt. Hmnpf. Maar ja, zo veel maakte het niet uit. Ze wist waar de nieuwe bandjes lagen en ze kon dus simpelweg een andere pakken, zo moeilijk was dat niet.
Ze stond met een sierlijke beweging op en stak haar hand uit, om hem overeind te helpen. Hierna keek ze hem weer glimlachend aan. Er was een kleine blos op haar wangen te zien, waar ze weinig aandacht aan besteedde. “Ik denk dat jij beter Maka kan gaan zoeken,” glimlachte ze. “Ze leek behoorlijk geschrokken,” verontschuldigde ze zichzelf toen. “Bied haar mijn excuses aan, alsjeblieft?” vroeg ze toen liefjes, waarna ze even met haar hand door haar bruine haar ging. “Ik zie je wel weer. Is het niet met de Council, dan nog wel gewoon een keer rond Degree,” zei ze toen, waarna ze zich omdraaide. Ze keek nog even om. “En die keer zorgen we ervoor dat er niets slechts gebeurd,” glimlachte ze toen.
“Misaka, komen!” riep ze uit en ze hoorde hoe het kleine meisje zich verplaatste over het schoolplein. “Dag, Soul,” glimlachte ze, waarna ze haar handen in haar zakken deed en kalmpjes weg liep, met Misaka aan haar zij.