Library? I did go to the LIBRARY~!!!!

Kalme passen weerklonken over de gang. Een schuchtere jongen keek om zich heen en wist totaal niet waar hij heen moest. Hij ging waar zijn benen hem leidde. Een gang rechts daarna nog een gang links en, omkeren. Het was weer eens verboden terrein. Alleen toegestaan voor personeel stond er op de gangdeur. Weer rechts en links andere weg in. Na een tijdje gaf Terra de hoop op. Hij liep een willekeurige deur in en ging op een ging zitten. Pas toen hij zag had hij door waar hij was. Een verlaten bibliotheek doemde ineens in zijn zichtveld op. Hij glimlachte. Hij was niet zo'n lezer maar hij wist ieder geval al een plekje waar Vick zelden een stap zou zetten in Degree. Terra zijn ogen gingen rond. Geen bibliothecaris te bekennen. Geen kinderen. Hij genoot van de rust. De reis hiernaar toe was vermoeiend. In tegenstellin tot zijn broer was hij tevoet gekomen. Hij had er een halve dag op gelopen en dat voelde hij nu. Hij strekte zijn benen en keek met zijn hoofd achterover naar het plafond. Niet veel later sloot hij zijn ogen. Hij viel in slaap.

In een droom viel hij ineen rookpalm en werd alles zwart. Op een rustige avond werd Terra wakker en keek hij rond. Hij hoorde wat motors langskomen. Vick kwam dus weer thuis. Terra zuchtte het zou niet lang duren voor zijn ouders weer zouden gaan schreeuwen of dat er weer een ruzie zou ontstaan. ALthans, het zou misschien weinig anders zijn dan hij gewend was. In tegenstelling tot dat bleef de ruzie uit. Wel kwam er langs zijn huis rook omhoog en kwam ook half door de raam die open stond naar binnen. Terra stond op en keek uit het raam. Het enige wat hij zag was vuur. Zijn ogen verwijdde zich. Hij greep zijn rugzak frotte er een paar sets kledij in en liep naar de gang. Echter stond het huis al vol rook. Hij hoorde zijn ouders zijn naam schreeuwen. "Mam! Pap!..." riep hij terug. Maar voor dat hij er bij kon komen viel er een balk voor de gang. Hij vloekte wat. Hij zocht een andere uitweg. Zijn ouders waren opgesloten. Hij rende naar buiten waar de brandweer al bezig was. "Mijn ouders zijn nog binnen..." schreeuwde hij. Na een paar uur hoorde hij dat er een paar verkoolde lichamen waren gevonden. Terra zijn ogen verwijdde zich op dat moment en raakte in een soort trance. Een agent die aanwezig was probeerde hem er uit te halen. Hey, Terra. Hey zei de agent maar niets hielp.

Echter werd er in het echt ook iets gelijkbaars gezegd. Iemand probeerde hem wakker te maken door 'hey' te roepen. Na de tweede hey schoot hij overeind en zijn ogen waren verwijd. Op zijn voorhoofd stond nog een paar druppels zweet. Hij slikte. Keek eerst rond zich heen. Er was geen vuur te bekennen. Geen walmpje rook. Hij keek toen pas naar de persoon die hem wakker had gemaakt en wachtte gespannen op een komende reactie.

Muarim zat in de bibliotheek met een boek op zijn schoot. Blijkbaar ging het over oude legendes van Noorwegen. Het interesseerde hem niet, maar hij had niets beters te doen. Hier op Degree was de enige rustige plek de bibliotheek. Hij was hier nog niet zo lang ,maar hij wist wel dat hij hier veilig was voor alle nieuwsgierige blikken. Hij taste voorzichtig met zijn geest naar de energie rondom hem. "Draumr Imae," Fluisterde hij. Hij zag hoe een perfecte camouflage rondom hem gleed. Hij zag de boekenkast doorlopen terwijl hij eigenlijk gewoon in de stoel zat. Niemand kon hem hier zien nu. Net op dat moment kwam een jongen de bibliotheek binnenlopen. Muarim zag zijn blik door de kamer glijden. Hij hield niet op toen hij over hem gleed. Zijn beeld werkte dus. De jongen ging zitten in een van de vele stoelen en viel in slaap. Hij zag er niet zo goed uit, alsof hij in een rare droom zat. Nieuwsgierig rijkte zijn geest naar de jongen. Hij keek mee naar de droom. Hij droomde dat zijn huis in brand stond. Hij voelde de panische angst van de jongen en besloot hem uit zijn lijden te verlossen. Met een zucht duwde hij zich op uit zijn stoel en liep naar de jongen toe. Hij had hem nog nooit gezien, misschien omdat de jongen ook nieuw was op Degree, of omdat hij gewoon nooit buiten kwam. "Hey!" fluisterde Muarim. Hij stond nu al naast de jongen. Die reageerde niet onmiddellijk. "Hey!" Zei hij nu iets luider. De jongen schoot wakker. Zijn ogen stonden wijd, wat te begrijpen was. Hij inspecteerde de kamer. "Gaat het wel?" Vroeg Muarim. Het kon hem eigenlijk niets schelen, maar de jongen zag redelijk bleek. Een gerusstellende glimlach gleed om zijn lippen. De jongen zag er nog steeds gespannen uit, maar Muarim's uitdrukking was kalm. Hopelijk sloeg dat snel over op de jongen. Hij stak zijn hand uit. "Ik ben Muarim. Ben je al lang in Degree?" Vroeg hij. Hij wachtte tot de jongen zijn hand schudde. Nog steeds had hij een rustige uitdrukking op zijn gezich.

Terra hijgde nog wat na maar werd kalmer door de uitstraling die de persoon naast hem had. Terra knikte. "Gewoon een droom..." sprak hij kalm. "Niets meer...." voegde hij ver aan toe om het weg te werpen alsof het niets was. Hij wist echter niet dat Muarim mee had kunenn kijken. "Verder gaat het wel..." sprak hij. Hij hoorde half hoe de jongen zich voorstelde. Hij knikte enkel als reactie. "Terra..." sprak hij om zichzelf voor te stellen. "Nee, nog maar een paar uur...." sprak hij zachtjes als antwoord. Zijn stem klonk lichtelijk nerveus maar de kalme uitstraling van de jongen nast hem hielp hem wat te kalmeren. Terra had moeite zijn soul-senser te onderdrukken. De ziel naast hem voelde namelijk wel heel erg kalm. Het had een positieve werking op hem want Terra's gespannen houding werd langzaam aan wat kalmer en er verscheen een klein glimlachje op zijn gezicht. "En jij, ben jij er al lang?" sprak hij wat kalmer dan daarnet om het gesprek toch gaande te houden. Terra's rugzak was naast hem op de grond gevallen als sloeg hij zelf daar geen aandacht op. Hij wist niet goed hoe hij zich nu moest voelen. Kon hij Muarim vertrouwen? Was het iemand die hij ooit als vriend zou kunnen zien? Of was het net zo'n type als Vick, tegen de regels in en altijd met een clubje om zich heen? Terra dacht liever niet na over dat laatste. Het was Vick's schuld dat het huis in brand gevlogen was, het was zijn schuld dat zijn ouders niet meer leefde. Het was Vick's schuld dat zijn droom in duigelen was gevallen. Echter wilde Terra het nu absoluut niet opgeven. Hij zou zijn ambities waar maken en hij zou zijn doel bereiken. Kosten wat kost.

De jongen werd wat rustiger naarmate hij daar stond. Zijn uitstraling had dus een goeie uitwerking. Hij glimlachte in zichzelf. Hij wist dat hij door kalm te blijven anderen kon helpen. Hij vroeg zich af wat voor speciale dingen deze jongen kon. Hij moest sowieso anders zijn dan een gewone jongere, anders was hij niet in Degree toegelaten. "Gewoon een droom..." Zei de jongen terwijl hij knikte. Hij klonk al wat kalmer. "Niets meer...." Vervolgde hij. Muarim wist niet of de jongen had gevoeld dat hij meekeek. Hij leek het onderwerp te willen vermijden. "Verder gaat het wel..." Muarim trok een wenkbrauw op. Hij wist niet echt wat hij nu moest doen. Gelukkig stelde de jongen zich ook voor nu. Hij heette dus Terra. Muarim trok zijn hand in. Hij sloeg zijn armen over elkaar en keek in de bibliotheek rond. Het boek over oude Noorse legendes was op de grond gevallen. Hij zou het straks wel oprapen. "Nee, nog maar een paar uur...." Antwoorde de jongen zacht op zijn vraag. "Aha." Was het enige wat Muarim kon uitbrengen. Hijzelf was hier al sinds deze morgen. Hij was vrijwel meteen naar de rustigste plek gevlucht. Hij was nog niet klaar om met iedereen kennis te maken. "En jij, ben jij er al lang?" Vroeg de jongen. Hij klonk al wat meer op zijn gemak. Muarim liep naar een stoel en ging erin zitten. Hij draaide zich naar de jongen toe. Hij kruiste zijn benen. Zijn zwarte nike's waren al afgetrapt, maar ze zaten nog steeds erg goed. Hij ristte zijn trui open en maakte het zich gemakkelijk in de zachte stoel. "Van deze morgen. Jij bent de eerste die ik spreek. Ik zit hier al de hele dag." Antwoorde hij eerlijk. Hij glimlachte vriendelijk naar Terra. Hij had nog niet veel vrienden hier, deels omdat hij al de hele dag veilig in de bibliotheek was gebleven. Hij was een beetje bang van de anderen. Terra was de eerste die ook in de bibliotheek kwam. Misschien was hij wel verdwaald. Muarim moest nodig een kamer zoeken. Hij wist alleen niet waar hij naartoe moest. Hij kon hier makkelijk blijven. Maar ooit zou hij toch uit de veilige bibliotheek moeten komen. Om te eten bijvoorbeeld. "Ik denk dat ik maar eens een kamer ga zoeken. Straks bijvoorbeeld. Zin om mee te gaan?" Hij wou nog niet onmiddellijk weg, maar eens zou het toch moeten. Dan konden ze evengoed met twee gaan. Dan was alles al minder eng.

Terra zijn ogen zochten een willekeurig punt in de bibilotheek maar kon zich alleen vestigen op de tafel voor hem. Hij hoorde de woorden. "Ah, dat geld voor beide van ons. Ik heb nog niemand anders gesproken. Alleen een paar volwassenen die mij een andere richting in stuurden..." sprak hij. Hij zelf had nog geen kamer maar hij zou het wel voor zichzelf inrichten. Zichzelf op zijn gemak voelen in de kamer was het beste wat hij kon doen. "Euh, jah, lijkt me leuk..." zei hij opgewekt. "Beter dan in je eentje over de gangen dwalen." sprak hij kalmpjes. Hij grinnikte. "En, lees jij veel?" sprak hij kalm. Terra zelf las zelden. Hij had echter wel twee boeken die hij koesterden. Maar dat waren andere redenen. En iets wat later vast nog wel eens naar voren kwam. Al was het iets wat hij zo lang mogelijk verborgen hield.

Terra zocht iets in de ruimte, maar hij leek zijn blik enkel te fixeren op het lage tafeltje. "Ah, dat geld voor beide van ons. Ik heb nog niemand anders gesproken. Alleen een paar volwassenen die mij een andere richting in stuurden..." Reageerde hij. Muarim had het nog niet meegemaakt, maar hij begreep best dat Terra verdwaald was. Hijzelf had ook even moeten zoeken naar een rustig plekje. Hij had zeker honderd deuren opengetrokken, en in verbaasde gezichten gestaard. Toen had hij eindelijk deze kamer gevonden. En die boeken, nog een nuttige bezighouding ook. Hij had zich even verdiept in de Noorse legenden. Over de Fossegrime, die onzichtbaar was en zijn prachtige melodieën uit zijn viool slechts liet horen aan de zielen die het waard waren. Of de Nökk, die zich op de bodem van meren schuilhield en dwaze zielen uit hun bootje trok om ze mee te sleuren naar zijn onderwaterrijk. "Euh, jah, lijkt me leuk..." antwoorde hij enthousiast op zijn voorstel om samen een kamer te zoeken. "Beter dan in je eentje over de gangen dwalen." Zei hij opgewekt. Muarim grijnsde. Hij wist precies wat hij bedoelde."Ik denk dat we best eens een kaart vragen." Zei Muarim droog. "En, lees jij veel?" Vroeg Terra. Muarim twijfelde. Als hij toevallig een boek in zijn handen kreeg die hem een beetje interesseerde kon hij het wel makkelijk lezen. "Dat hang er vanaf. Het moet een beetje leuk blijven. Niet van die saaie, Noorse legendes." Hij knikte naar het boek. "Toch weet ik nu dat je beter niet over een meer vaart als je niet echt slim bent." Hij gaf Terra een knipoog. Hij vroeg zich af of hij moest zeggen dat hij mee had gekeken in zijn droom. Terra vond het misschien niet zo leuk. Maar langs de andere kant hield Muarim niet van liegen. Hij vond dat eerlijkheid belangerijk was. "Euhm..." Begon hij aarzelend. "Luister, ik wil je niet kwaad maken ofzo, maar heb jij die droom vaak?" Vroeg hij onzeker. Misschien kon hij wel iets regelen. Dan had Terra die droom niet meer. Of was hij anders. Want sommige dromen gingen echt nooit weg, dat wist Muarim maar al te goed. Hoeveel nachten had hij niet liggen kijken naar de droom van zijn vader. Die gooide hem op straat, en hij stond erbij te lachen. Muarim wist dat dat zijn allergrootste wens was. Hij keek afwezig naar de grond.

Terra grinnikte. "Een kaart zou inderdaad handig zijn..." sprak hij nog nagrinnikend. Hij keek op bij de woorden. "Tja, het ligt maar net waar je interesses liggen." sprak Terra als reactie. Terra las af en toe wel eens een boek, maar dat ging over tekenen. Niet zo maar tekenen, nee, ontwerpen. Iets wat zijn wens was, zijn streven. Terra grinnikte bij de woorden. "Tja, legendes hoeven niet waarheid te zijn..." sprak hij en haalde zijn schouders op. Terra mocht Muarim wel, geen verkeerde persoon, qua gedrag. Hij glimlachte. Echter verdween deze glimlach bij de woorden van Maurim. Niet verkeerd, hij vond het namelijk moeilijk om terug te denken aan die dag, al was het via de droom. Hij zuchtte. "Ja ik heb die droom vaker. Ik neem aan dat je iets met dromen hebt, anders heb je hem niet kunnen zien. Maak je geen zorgen, dat iemand meekijkt kan ik wel hebben. Ik heb geen geheimen voor mensen die ik vertrouw..." sprak hij kalmpjes. Hij vertrouwde Muarim. Er zaten nog blokkades, zoals de twee boeken die hij geheim hield. Maar die zou hij niet zo snel prijs geven. Terra zijn ogen gingen naar Maurim. "Tja, ik heb hem zo af en toe. Niet vervelend veel. Maar er hoeft neits aan veranderd te worden. Ik wil die dag niet vergeten. Hoe vervelend hij ook is." sprak hij kalm. "Een keer in de maand deze droom is echt niet erg." sprak hij kalm en grinnikte. Hij knikte en keek daarna even de bibliotheek rond.