Share this moment, with you x

“Ik kijk graag naar de sterren, dat is alles wat ik nu buiten doe,” vertelde hij rustig en haalde zijn schouders op. Hij had geen zin om dat hele verhaal uit te leggen en het was ook niet gelogen, technisch gezien. De sterren waren mooi en hij keek er graag naar, over het algemeen. “Maar als je wil dat ik naar binnen ga, dan doe ik dat wel.”

Dit was waar hij haar voor het eerst ontmoet had. Toen Misaka hem het water in joeg door hem bijna de elektrocuteren met haar vriendelijk bedoelde hand. Dus hij was het water in gevallen en toen hij eruit kwam, werd hij doodziek. Tenminste, toen ze terug rende naar Degree… Naar het weeshuis. Ze werden opgesloten in de ziekenboeg waar hij griep ontwikkelde en uit het raam kotste. Het was nog geen drie weken geleden - nog maar net twee zelfs – dat hij Mizore voor het eerst had ontmoet. Er was naar zijn idee heel veel gebeurd en hij had haar vaak gezien. Het deed hem goed haar te zien, elke keer als dat het geval was. Hij begreep inmiddels waarom, maar het maakte hem bang. Niet bang zoals men bang was voor spoken. Maar bang om iemand binnen te laten. Hij had het al zo lang niet meer gedaan. Hij wist niet eens meer of het kon. Het hoorde leeg te zijn in het ‘huis’ van elk ander. Niks anders dan een stilte diep van binnen. Hij was onwennig, om het zo maar te zeggen.
Hij pakte zijn mobiel uit zijn zak. Het was een Samsung Galaxy Ace, ’t nieuwe model. Hij had er voor moeten sparen en had een klein baantje als vakkenvuller. Hij had nauwelijks tijd voor zijn baan sinds hij bij de Council zat. Het was altijd maar haasten van de ene naar de andere plek. Hoe dan ook, hij opende zijn contacten en zocht Mizore daarin op. Hij klikte haar aan en tikte een SMS in. ‘Mizore, kom je naar het meer? Ik wil je weer zien. Soul x’ stuurde hij. Pas toen realiseerde hij zich dat hij een ‘x’ achter zijn bericht had gezet. Het was automatisch gegaan maar hij had automatisch spijt. Nou ja.. Hij voelde zich nerveus. Hij ging zitten en keek even op naar de sterren. Wat afgezaagd eigenlijk… Maar ze waren wel mooi, dat kon hij niet ontkennen. Dan maar wachten op Mizore.


[Me+Mizore]

Een kleine glimlach stond op haar gezicht terwijl ze de deken over haar jongere zusje heen gooide en naast haar op het bed ging liggen, enkel op de deken in plaats van eronder. Ze keek haar kleine zusje aan, wie een lichte glimlach op haar gezicht had staan. ‘Echt waar?’ vroeg ze. Het enige wat Mizore deed was zachtjes knikken, waarna ze lachte. “Maar, ga nu maar slapen, anders ben je morgen zo moe,” glimlachte Mizore. Misaka knikte en gaf haar zus een knuffel, waarna ze zich omdraaide. Mizore sprong van het bed af en keek nog één keer naar haar zusje, waarna ze de meisjesslaapkamer uit liep en de deur sloot. Oké, haar zusje sliep.
En nu? Ze wilde Soul zien, maar was het niet wat te laat? Ze leunde met haar rug tegen de muur en keek naar boven. Hoe lang was het geleden dat ze elkaar hadden ontmoet? Twee weken, toch? Ja, zoiets moest het zijn. Ze had hem in de tussentijd vaak gezien. Ze had hem opgezocht toen hij ziek was en had zich volledig belachelijk gemaakt op de Court Yard. Ze zuchtte een keer diep.
En toen voelde ze wat trillen. Haar automatische reactie zorgde ervoor dat ze naar haar telefoon greep en haar hand erop legde, tot hij stopte met trillen. Toen haalde ze hem uit haar zak en gleed ze met haar vinger over het scherm, om het binnengekomen Sms’je te lezen. Het sms’je kwam van Soul en ze kreeg opnieuw een kleine blos op haar wangen en glimlachte. Hij wilde dat ze naar het meer kwam. Zo snel als ze kon sms’te ze terug. Een simpel sms’je, maar daar ging het niet om. ‘Ik kom al! ×’ Hij wist natuurlijk wel dat het van haar kwam, dus deed ze haar naam er niet bij. Daar hield ze sowieso al niet van. Ze zette zich af en begon te rennen, terwijl de elektriciteit haar hielp met haar energie behouden.

Eenmaal aangekomen bij het meer ging ze langzamer lopen en liet ze haar blik vallen op een jongen met wit haar. Het kon niet anders, dat was Soul. Met kalme passen liep ze op hem af. Ze glimlachte naar hem. “Haai,” begroette ze hem. Begroetingen. Om één of andere reden klonken ze altijd zo dom. En vooral wanneer ze wilde dat iemand goed over haar dacht - bij Misaka maakte het niet uit en de rest boeide haar nauwelijks, dus was Soul zo ongeveer de enige - was het lastig om iets te verzinnen.
Ze zakte door haar knieën en ging naast Soul zitten. De ruimte tussen hen in was kleiner geworden. Ze voelde zich veiliger bij hem dan wanneer hij weg was, wat eerst juist anders was geweest. Ze vond het dus zeker niet erg om zo dicht bij te zitten. Ze was enkel bang dat hij haar aanraking erg zou vinden, waardoor ze op een gepaste afstand bleef.
Ze keek hem even aan. “Je wilde dat ik kwam?” vroeg ze, doelend op zijn bedoeling hierachter. Hij was niet zo’n type die elk random persoontje sms’te om zijn tijd door te komen, dus ze was benieuwd waarom hij haar had ge-sms’t. Natuurlijk vond zij het alleen maar fijn om bij hem te zijn, maar daar ging het niet om.
Ze keek naar de lucht en herinnerde zich twee weken geleden, dat ze elkaar hier ontmoetten. “Hmmn, twee weken, he?” glimlachte ze. Ze liet zich op haar rug in het gras vallen, haar handen achter haar hoofd gevouwen.

“Haai,” klonk er van achter hem. Soul draaide zich om en keek wie het was, al wist hij dat al lang. En zoals verwacht stond daar Mizore en hij zou vreemd hebben opgekeken als het iemand anders was. Ze ging naast hem zitten op een redelijk korte afstand tussen hen in. Het was ongeveer de maat van zijn liniaal - zo’n dertig centimeter dus – misschien nog ietsjes korter. Vreemd genoeg had hij er geen bezwaar tegen. Het was net zo iets als toen ze hem omhelsde. Hij had het zelfs fijn gevonden dat ze zich zo dichtbij bevond. Hij wist precies wat hij dacht en wat hij voelde, maar weigerde het toe te geven. Aan zichzelf en aan anderen. “Dat doe je snel,” zei hij waarna hij zijn mobiel pakte en even naar de tijd keek. Net iets na half twaalf en hij had het drie minuten geleden gesms’t. Hij was blij dat ze er zo snel had kunnen zijn. Het had net zo goed binnen het weeshuis kunnen zijn, maar hij had behoefte aan wat privacy.
“Je wilde dat ik kwam?” vroeg ze vervolgens en hij begreep dat ze nieuwsgierig was naar zijn bedoeling. De twijfels stegen weer omhoog. Hij was niet goed genoeg. Ze kon krijgen wie ze wil, als ze dat maar wou. Waarom zou ze ooit iets in hem zien? Hij was immers maar een vieze kwijlgozer, zoals Misaka hem noemde. Of iets in die richting. Onwaardig, hoe dan ook. Normale mensen zouden op hun lip bijten, maar de vorige keer dat ie dat deed, penetreerde hij zijn lip. Hij had dan ook wel iets te hard gebeten met zijn soort tanden, want over het algemeen waren die vrij ongevaarlijk. Ze waren enkel wat meer gekarteld dan dat van normale mensen. “Twee weken, he?” onderbrak hem van zijn gedachten.
Hij knikte een keer luchtig. “Wat is het snel gegaan eigenlijk,” sprak hij zachtjes. Meer voor zichzelf dan voor Mizore. Zijn gedachten waren een beetje losjes, al had hij duidelijk een doel voor ogen. Hij keek haar voor een moment aan en blokkeerde de gedachten dat ze mooi was. Ach, waarom probeerde hij het nog? Hij liet zijn gedachten op de vrije loop, want hij kon er immers toch niet aan doen. Ze zag er nog steeds hetzelfde uit als de eerste ontmoeting. Hij moest toegeven dat hij haar toen ook niet onknap vond, maar het was meer geworden. Hoe dan ook… “Mizore, ik had je gesms’t.. En je weet volgens mij van me dat ik niet iemand ben die zo maar iedereen sms’t om zijn leven mee door te brengen, of zo,” zei hij met een kleine grinnik. Hij moest denken aan al die huppelkutjes die elke dag achter hun Black Berry zaten en probeerde af te spreken, omdat hun leven leeg was zonder andere mensen om hun heen.
“Ik weet dat het redelijk snel is.. Nou ja, voor mijn doen,” begon hij zijn verhaal, “maar… Ik denk dat ik je leuk vind. En niet zoals Misaka je leuk vind, als je begrijpt wat ik bedoel… “

‘Wat is het snel gegaan eigenlijk,’ klonk Soul’s stem en Mizore knikte. Ze wilde het hem vertellen, hem zeggen te stoppen met wat hij aan het doen was. Want, voor iemand die sinds haar kindertijd niemand meer had binnengelaten en geen enkele interesse had gehad in het leven om zich heen. Het enige wat ze had gedaan was helpen, want.. Het was nou niet zo dat ze iedereen haatte, of iets in die zin. Ze zou hen enkel niet liefhebben, want wanneer je dat deed was ze er zeker van dat pijn zou volgen. En, ze had het gevoel dat nog één keer zo’n pijn voelen te veel was. Alle fysieke pijn die ze ooit in haar leven gevoeld had was niets in vergelijking met het verlaten worden door de enigen om wie je gaf. Nee, dat was gewoon.. Moordend. Nooit, maar dan ook nooit wilde ze dat nog voelen.
‘Mizore, ik had je ge-sms’t..’ begon hij zijn verhaal en ze opende haar ogen, die ze zonder het te weten gesloten had tijdens het nadenken. Vanuit haar liggende houding keek ze hem aan. ‘En je weet volgens mij dat ik niet iemand ben die zo maar iedereen sms’t om zijn leven mee door te brengen, of zo,’ hoorde ze hem toen zeggen en ze zette zich langzaam weer een beetje overeind, zodat ze weer zittend terecht kwam. Ze knikte opnieuw enkel. Haar woorden waren ver te zoeken, vooral de Nederlandse. Ze was nog altijd gewend aan Japans spreken, al was ze al veel zinnen kwijt door het Nederlands. Het zou dan ook niet de eerste keer zijn dat ze de twee talen door elkaar sprak.

‘Ik weet dat het redelijk snel is..’ begon hij zijn verhaal en ze keek hem met een licht fronsje aan. ‘Nou ja, voor mijn doen,’ vervolgde hij en ze glimlachte. ‘Maar.. Ik denk dat ik je leuk vind. En niet zoals Misaka je leuk vindt, als je begrijpt wat ik bedoel.’
En toen was ze het kwijt. Alles. Jaren en jaren had ze zichzelf in de toom gehouden, had ze iedereen behalve Misaka volledig verbannen, hielp ze alleen wanneer dit nodig was en liep ze weer weg voor ze om iemand kon gaan geven. Want, op die manier was leven het makkelijkst.
Hoe kon het dat één persoon dit allemaal om had gegooid? Ze zette haar tanden in haar lip en keek hem aan. Het bleef stil. Een brok in haar keel en de woorden waren verdwenen. Ze mocht niet te lang stil blijven, maar een reactie wist ze niet.
Ze was bang, bang dat alles opnieuw zou gebeuren. Maar, ook al zou ze nu zwijgen.. Dan zou de pijn waarschijnlijk alleen eerder komen. Wanneer ze niet zou toegeven, zou ze enkel de pijn voelen, niet het geluk. Ze moest iets doen en wel nu.

“Ik..” kwam er uit haar mond en ze schraapte haar keel eventjes. Ze glimlachte lichtjes. “Snel is het. Niet alleen voor jou, ook voor mij,” sprak ze zacht. “Ik vind jou ook leuk. En niet op Misaka’s manier,” zei ze, het laatste met een licht glimlachje fronsend. Het was vreemd om dit te zeggen en ze wist niet precies hoe, maar hij zou haar begrijpen.
Met een kalme beweging kroop ze half over hem heen, tot ze net iets voor hem zat. Ze sloeg haar armen om hem heen. Het was de meest fysieke aanraking die ze aandurfde op het moment, zonder bang te zijn dat hij haar weg zou sturen. Hmmn.. Hem zo dichtbij hebben stelde haar gerust, net als het de vorige keer had gedaan. Het voelde fijn, alsof het zo hoorde.
Zo bleef ze even zitten, haar armen om hem heen, voorover gebogen. Het liefste liet ze hem nooit meer los. Nooit meer. Maar, dat zou niet bepaald gepast zijn. Daarom liet ze hem uiteindelijk los en kwam ze met haar achterwerk op haar voeten te zitten; ze zat op haar knieën. Haar handen liet ze op haar schoot rusten en ze keek hem aan, niet wetend wat ze moest doen of zeggen.

De angsten leken als sneeuw voor de zon te zijn verdwenen. Ze wist zeker dat ze de komende tijd met hem door zou willen brengen. Misaka zou hier in het begin anders over denken, al was die degene die Soul de vorige keer terug had gehaald. Ze glimlachte lichtjes. Ze hoopte vanuit de grond van haar hart dat zij en Soul het lang vol zouden houden en dat wanneer er iets mis ging, als het toch niet zo hoorde.. Dat het dan minder pijn zou doen, al leek het haar onlogisch. Maar, ze zou met haar hoofd bij het heden blijven. Ze zou niet bang zijn voor wat de toekomst hen zou brengen, zou enkel kunnen hopen dat er niets mis zou gaan.

“Ik vind jou ook leuk. En niet op Misaka’s manier,” sprak Mizore. Zijn eerste reactie was lachen. Niet alleen omdat ze het ook over Misaka’s manier had, maar meer omdat hij niet kon geloven dat ze dat zo juist had gezegd. Hij was nou niet bepaald aantrekkelijk. Niet dat hij vond dat hij een lelijk hoofd had, maar hij wist dat zijn sarcasme en zijn speeksel geen denderende indruk maakte bij de vrouwen. Dus het was al een wonder op zich dat ze hem leuk vond. Normaal zou hij de dag verder piekeren over zo iets, maar het was het niet waard. Bovendien, de dag was al bijna afgelopen.
Hij voelde een paar armen om hem heen en opnieuw stond hij even verstijfd. Al verdween dit sneller dan daar voor en sloot hij zijn armen om haar heen. Hij was blij dat ze begreep dat ze hem niet moest haasten, maar hij vreesde dat hij iets zou doen om haar kwaad te maken. Nou ja, liever kwaad dan verdrietig. Haar hoofd zat naast het zijne en rustte op zijn schouder en Soul sloot zijn ogen voor een moment. Alles klopte, het voelde alsof het niet anders moest zijn. Het hoorde zo. Hij had het idee dat het nooit anders was geweest, dat het al maanden lang zo was. Op dat moment ging er gewoon even niks door zijn hoofd. Waarom zou hij aan iets denken of iets zeggen, als het moment zo goed was? Woorden zouden het enkel verpesten. Daarom hield hij zijn mond wijselijk.
Hij slurpte een keer en realiseerde zich dat hij het moment had verpest, al ging het over het algemeen automatisch. Normaal merkte hij het niet eens. Maar er was geen geluid om hun heen, dus het enige wat je op dat moment had gehoord was zijn geslurp. Al was het nog erger als hij over haar gehele schouder of hoofd heen kwijlde. Dan had ze al meteen spijt van wat ze had gezegd, of toegegeven. En dat was totaal niet zijn bedoeling, al wou hij dat niet toegeven. Zijn armen lieten los en hij leunde even wat achterover.
“Seks?” zei hij dood serieus terwijl hij haar droog aankeek. Nog geen drie seconden later verscheen een brede grijns rond zijn mond en leunde hij weer voorover. Hij had gehoopt het serieus over te kunnen brengen zodat ze paniekerig zou zijn, maar die grimas rond zijn mond had zijn cover weggeblazen. “Grapje toch,” gaf hij toen toe, voordat ze twijfelde. Hij zag het al gebeuren dat ze dacht dat hij het meende en het meteen weer over was, voor zoverre het iets was. Hij vond niet dat ze officieel wat hadden, waarschijnlijk was het meer daten. Zoals de Amerikanen zeiden. Je vond eerst iemand leuk, daarna ging je een tijdje daten, dan kreeg je wat en dan ging het uit. Nou ja… Of je ging trouwen, maar hoe groot was die kans nou? Mizore was waarschijnlijk gewoon een tienerliefde, waar hij meerdere van zou hebben. Al hoopte hij ergens dat ze nog lang door zouden gaan. Heel lang. Maar enkel de tijd zou hun kunnen vertellen of hij er later nog zo over nadacht. Hij vluchtte snel uit relaties, zoals hij vroeger ook deed. Voordat iemand hem pijn kon doen, deed hij hun pijn. Het zou hem niks verbazen als hij het weer verpestte.

‘Seks?’ klonk Soul’s stem. De serieusheid hierin liet haar achterover buigen en hem met opgeheven wenkbrauwen en grote ogen aankijken. Oké, ze had veel meegemaakt. Er waren ook veel jongens geweest die niets minder wilden dan je in bed krijgen, maar.. Hij kwam niet zo over. Alhoewel ze hem nog steeds niet goed kon inschatten. Toch besloot ze hem niet serieus te nemen, voor het geval dat. Er zou niet veel goeds van komen als hij een elektrische schok van haar zou krijgen omdat ze hem een Pervert vond.
Een brede grijns verscheen op zijn gezicht en ze schudde grinnikend haar hoofd heen en weer. Ze ging even met haar hand langs de onderkant van haar bruine haar en zwaaide het zo opzij, waardoor een schokje tussen haar hand en haar zichtbaar werd. Wanneer ze een krachtige elektrische aanval af wilde vuren, ging ze dan ook vaak eerst met haar hand naar boven. Op momenten als die was de elektrische lading tussen haar hand en hoofd het sterkst. Grappig, eigenlijk. Alleen raakten anderen daar meestal zwaar gechoqueerd van, aangezien wanneer ze haar hand op die manier door haar haren haalde, ze meteen dachten dat ze wilde aanvallen.
‘Grapje toch,’ hoorde ze hem zeggen en ze glimlachte. Ze wees met haar wijsvinger naar hem en liet kleine elektrische schokjes zijn richting op gaan, te zwak om echt bij hem te komen. Als ze hem al geraakt hadden, zou het enige wat hij gevoeld zou hebben een soort statische schok zijn. “Niet zo handig om grapjes uit te halen met iemand die je zo een schok geeft, he?” glimlachte ze. Ergens voelde ze de neiging om hem een kleine schok te geven. Te licht om echt pijn te doen, maar hard genoeg om zijn haren statisch te laten worden. Dat zou wel leuk zijn. Maar, misschien kon ze dat nu beter niet doen. Dan zou hij dadelijk nog gillend wegrennen en terug naar Maka gaan.
Hmnpf. Misaka. Ze moest dat kind waarschijnlijk heel wat uitleggen. Ach.. Voor Misaka zou er weinig veranderen. Waarschijnlijk zou ze het diep van binnen alleen maar leuk vinden; dan kon ze Soul vaker irriteren. Ze snoof zachtjes.

Kleine druppels landden op haar blote armen en benen en ze keek omhoog, waardoor een druppeltje in haar oog kwam. Direct keek ze weer vooruit en wist ze zich er net op tijd van te weerhouden om in haar oog te wrijven. Veel make-up had ze niet op, maar ze zat er niet op te wachten dat haar mascara overal zat. Ze stond op en keek Soul aan. “Misschien kunnen we beter ergens gaan schuilen, of terug naar Degree?” vroeg ze.
Kleine elektrische schokjes kwamen van haar haren af, maar al snel stopte het. Ze kon zichzelf wel onder controle houden. Glimlachend stak ze haar hand uit, om hem overeind te helpen. Vervolgens ging ze met haar handen langs haar rokje, die door de regen tegen haar benen aan begon te plakken. Blegh, wat zat dat irritant. Ze wachtte op zijn antwoord; ze konden hier schuilen, maar ook terug naar Degree. Dan zouden ze alleen niet naar de verpleegster gaan; dan zouden ze dadelijk weer opgesloten worden.

“Niet zo handig om grapjes uit te halen met iemand die je zo een schok geeft, he?” sprak het meisje waarna ze naar hem wees, terwijl enkele kleine vonkjes uit haar vinger kwam. Soul haalde zijn schouders op met een kleine grimas rond zijn muil. Het was hem opgevallen dat ze nog nooit had gevraagd of hij krachten had. Nou ja, ze had zijn weapon form natuurlijk gezien, maar hij kon wel meer dan dat. Zielen eten, bijvoorbeeld. Maar hij hield zijn mond daar maar over, dat schrok enkel af. “Je hebt gelijk. Ik ben ook maar een zwak, hulpeloos jongetje. Ik kan ook niet tegen je op,” zei hij luchtig, met een wat brede grijns rond zijn mond. Hij kon natuurlijk ook zijn Dark Keyboard gebruiken, om een sonic boom op haar af te vuren die haar achterover het meer in zou doen gooien. Maar meestal kwamen die vrij hard aan en hij had daar geen zin in. Bovendien wist hij best dat ze hem even goed aankon als hij haar, dus veel behoefte aan haar aanvallen was er niet.
Enkele druppels vielen uit te hemel neer en Soul legde zijn handen even op zijn knieën. Hij droeg een spijkerbroek, zijn zwart met oranje vest – met een wit T-shirt eronder, maar die was niet zichtbaar omdat alles dichtgeritst zat - en zijn haarband, die eigenlijk meer een sweatband was. “Misschien kunnen we beter ergens gaan schuilen, of terug naar Degree?” stelde Mizore toen voor en hij knikte even kort. Met dit soort weer was het beter om terug te gaan naar Degree. Hij keek even naar het bandje op zijn arm. Het Council bandje. Dat was waarom hij naar buiten kon terwijl het nog donker was en zijn afgezaagde sterren-kijk ritueel kon voortzetten. “Terug naar Degree, denk ik. Kan ik-“ weer stopte hij. Hij wou een grapje maken, dat hij kon opscheppen over Mizore. Pas toen realiseerde hij zich dat het geen goed idee was en niet zo charmant zou overkomen, mocht ze dit gevoel voor humor niet erg kunnen waarderen. “Nog een tijdje bij je blijven,” zei hij toen met een brede glimlach, alsof hij nooit wat anders had willen zeggen. Hij stond in zijn geheel op en keek haar even aan. Het regende zachtjes, maar als hij naar de wolken keek – die zo gemeen waren om de sterren weg te dekken – keek, dan was het vrijwel duidelijk dat het niet lang zo zacht bleef. “Laten we snel gaan, voordat het nog harder gaat regenen.”

Nadat ze een tijdje hadden gelopen, ging het harder regenen. Pas toen vielen hem de blote armen van Mizore op. Hij deed zijn Council bandje af, daarna zijn vest en gaf deze aan Mizore. “Hier, doe aan,” zei hij, waarna hij dat ding zonder pardon bij haar aandeed. Vervolgens deed hij zijn Council bandje weer om zijn eigen arm. Het was niet zo zeer dat hij dacht dat ze het koud was, maar meer met de regen en alles. “Ik wil niet dat je zo ziek wordt als mij, de vorige keer dat we hier met zijn tweeën waren…”