Like a rose ×

Haar rokje plakte tegen haar lichaam aan, even als haar shirt. Het voelde oncomfortabel en ze had het gevoel dat alles zichtbaar was, maar dat was gelukkig niet zo. Over haar witte shirt had ze nog een soort vestje aan, dus dat zat wel goed, al plakte die gewoon gezellig mee. Het scheen in ieder geval niet door. Soul had terug naar Degree gewild en Mizore had zonder iets te zeggen geaccepteerd. Ze moest zich inhouden met haar elektriciteit, al werkte dat persoonlijk nogal nadelig, maar Soul zou het ook niet fijn vinden als er schokken van haar af kwamen. Dan zou ze in ieder geval minder last hebben van de regen, want in haar haast naar Soul was ze haar jas vergeten. Typisch.
‘Hier, doe aan,’ klonk Soul’s stem. Ze keek hem aan. Ze wilde haar hoofd heen en weer schudden, zeggen dat het niet uitmaakte en dat hij waarschijnlijk eerder ziek zou worden dan zij. Haar lichaamstemperatuur was gemiddeld net iets hoger dan die van de normale mens door de elektriciteit. Die zorgde wel voor meer vreemde dingen in haar lichaam. Hij zei dat hij niet wilde dat ze zo ziek werd als hij en ze sloeg haar blik neer. Ze voelde hoe hij de vest over haar heen sloeg en deed voorzichtig haar armen door de mouwen. Hmmn, ze waren te groot. “Word jij zo niet ziek?” vroeg ze fronsend aan hem. Ze zag dat hij zijn Council bandje om had en voelde in haar broekzak, waar de hare zat. Maar, ze voelde de behoefte niet om hem om te doen.

Toen ze bij de deur aankwamen, maakte ze hem simpelweg open met de sleutel. Zachtjes sloot ze hem weer achter hen en keek ze Soul aan. Het was donker binnen. Ze deed zijn vest uit en ging voor hem staan. Ze moest op haar tenen staan om zijn vest over zijn schouders te slaan, maar glimlachte toen. “Kom mee,” fluisterde ze. Elektriciteit rolde over haar lichaam, zodat er een klein beetje licht was. Zij kende Degree bijna uit haar hoofd, maar ze had nogal eens het probleem tegen de muur naast de deur aan te lopen of de verkeerde deur te nemen.
Uiteindelijk bij de deur van de meisjeskamer aangekomen fronste ze. “Hmmn,” mompelde ze en ze keek Soul glimlachend aan. “Kom maar,” glimlachte ze droogjes, benieuwd of hij echt zou komen. Zachtjes opende ze de deur en liep ze naar binnen. “Zachtjes,” fluisterde ze tegen Soul.
Hier kon ze haar elektriciteit niet gebruiken want die maakte vreemde biribiri-geluidjes en de kinderen zouden het vaagjes voelen en wakker worden. Ze legde haar handen aan de onderkant van haar rokje toen ze bij het bed was aangekomen, toen ze zich realiseerde dat Soul hier ergens was. Hmmn, ze kon haar rokje dus niet zomaar uit doen hier.
Ze kneep haar ogen bijna dicht om Misaka te kunnen zien en glimlachte. Zij sliep op het bed boven die van Misaka. Ze klom via het trapje naar boven en viel neer op haar bed. Zachtjes, natuurlijk. Ze voelde hoe haar rokje en kleren plakten en voelde nog altijd de behoefte het uit te doen en haar pyjama aan te doen, maar dat was een ongeschikt idee. Ze was benieuwd wat Soul zou doen; naar zijn eigen kamer, hier samen weer weggaan - maar ze móest Misaka dan even vertellen dat ze wegging en zich toch even omkleden - of hier blijven. Ach, ze hadden wel eens eerder samen gelegen, daar lag het niet aan.

Mizore × Soul! :3

Soul liet haar hand los en liep even zijn kamer in. “Ben er zo,” fluisterde hij zachtjes en slurpte een keer, maar zachter dan normaal. Hij opende de deur en sloot deze ook weer zachtjes waarna hij tegen de deur aanleunde en een gelukzalige grijns zijn mond bedekte. Hij liep verder, op zijn tenen. Hij opende de kist zonder geluid en kleedde zich snel om in zijn pyjama. Dit was eigenlijk gewoon een hele lelijke, maar comfortabele broek zonder T-shirt. Maar hij pakte toch maar een ander wit T-shirt en trok deze aan. Hij was nog niet bereid om naast Mizore te gaan liggen zonder T-shirt aan. Meer voor haar dan voor hemzelf, al voelde hij zich dan ook een beetje opgelaten. Dat kwam door het enorme litteken dat hij op zijn bast had.
Hij liep de kamer weer even zachtjes als dat hij binnen was gekomen uit, terug naar de meisjes kamer. Hij zuchtte een keer, verzamelde zijn moed en opende de deur. Hij liep voorzichtig de kamer binnen, sloot de deur achter zich en keek even om. Het was donker, heel donker. Hij liep verder en stond op iets puntig. Hij hield de pijn binnen en maakte een heel zacht slurpend geluid, zoals meerdere mensen deden als ze op iets stonden maar geen geluid mochten maken. Hij wist niet eens waar Mizore zat, tot hij een vonk zag. Hij liep die kant op, struikelde over een van de kisten en viel met een harde plof op de houten grond. Er klonk wat gedraai in de bedden en het enige wat Soul dacht was; ‘shit, betrapt’. Hij stond zachtjes op en kroop naar Mizore’s bed toe. Hij klom omhoog, wist best dat hij inmiddels enkele mensen wakker had gemaakt. Het bed kraakte een keer terwijl hij over Mizore heen liep – haar rug ontweek en zich naast haar liet neervallen. Iets harder dan verwacht, wat de persoon onder hem wakker deed maken.
“Wie is daar?” klonk er toen en hij voelde zich zeer betrapt. Er klonk een boel gesmoes. “Ik hoorde net ook al iemand vallen,” een kleine grijns speelde rond zijn lippen. “Boeh,” zei hij toen op normale toon, in plaats van fluisteren. Hij hoorde iemand zijn adem inhouden en slurpte een keer . Geen twijfel mogelijk dat Misaka dat zou herkennen. “Kan iemand me uitleggen waarom er een jongen op de kamer zit?” klonk er op een luide, bitchy stem. “Soul!” riep een stem, die hij duidelijk herkende als die van Maka. “Ga slapen!” riep hij terug, aangezien het toch maar Maka was. “Ga naar je eigen kamer,” hij lachte even kort, terwijl hij hoorde dat iemand naar het licht toe bewoog. Blijkbaar was iemand klaar om zijn gezicht te zien.

Toen er een paar klappen klonken moest Mizore zachtjes lachen. Ze kon het niet inhouden. Ze was de enige die al wist dat dit Soul was, voor hem gezien of gehoord te hebben. “Slimmerd,” fluisterde ze lacherig. “Wel uitkijken, he?” siste ze toen. Ze hoorde hoe hij het trapje op klom, over haar heen ging en zich naast haar liet vallen. “Zachtjes,” zei ze zacht, maar het was te laat. Ze hoorde Misaka zachtjes kreunen en hield haar hand in haar gezicht. Fijn. Misaka was wakker.
‘Wie is daar?’ klonk het stemmetje van Misaka, duidelijk nog half slapend. Mizore hoorde iemand iets zeggen en lachte eventjes droog. Toen Soul iets zei keek ze hem doordringend aan, al zou hij dat toch niet tot nauwelijks zien. Toen hij slurpte moest Mizore lachen en ze hoorde Misaka vele walgende geluiden te maken. Ze hoorde een harde bitchy stem iets vragen en gromde zachtjes. Maka schreeuwde Soul’s naam. Betrapt. Soul en Maka zeiden nog iets tegen elkaar, maar Mizore had enkel oog voor één ding.
De voetstappen. Iemand liep richting het licht. “Dat zou ik maar niet doen,” glimlachte ze. Ze draaide zich een beetje om en gaf Soul zachtjes een klein duwtje, zodat er wat ruimte tussen hen in zat. “Kijk uit,” zei ze glimlachend. Blauwe schokken kwamen tussen haar hand en haar toen ze met haar hand door haar bruine haar ging en een blauwe flits schoot richting de lamp. Ze hoorde een paar meisjes fluisteren en hoorde hoe het lichtknopje verzet werd, maar er gebeurde niets.
“Ga nou maar slapen, anders gebeurt er nog iets veel ergers,” siste Mizore. Ze hoorde hoe iemand de deur open wilde doen en schokken kwamen van haar hoofd en armen, dus het meisje ging al snel terug naar haar bed.
“Hij gaat jullie heus niet rapen,” mompelde ze droogjes. “Althans, dat hoop ik,” mompelde ze erachteraan.
‘Maar dadelijk kwijlt hij op me!’ klonk een zwaar gechoqueerde stem onder hen. Mizore rolde met haar ogen. “Misaka, bek dicht,” mompelde ze. ‘Oké, onee-sama,’ fluisterde deze terug. Mizore ging weer normaal liggen en keek Soul doordringend aan.
“Had het niet wat stiller gekund?” vroeg ze droogjes, doelend op het feit dat bijna iedereen nu aan het fluisteren was. “Dadelijk komt er nog een volwassene en dan hebben we een flink probleem en denken ze volgens mij dat we hele vreemde dingen doen hier,” mompelde ze toen. Ah, wat was het fijn dat het zo donker was; ze was weer rood aangelopen.
Ze hoorde haar naam ergens vallen, gevolgd door zacht gegiechel en even later klonk ook Soul’s naam. Oké, ze waren het onderwerp van de discussie geworden. Mizore snoof zachtjes en rolde met haar ogen. Oké, de volgende keer ging zij naar de jongenskamer. Dat was veiliger. Veel veiliger. “De volgende keer kom ik wel mee naar de jongenskleedkamer. Dat is veel veiliger,” zei ze daarom droogjes hardop tegen hem. Ze hoorde meisjes giechelen en snoof zacht. Kleuters.

Mizore duwde hem op zij. Ze had blijkbaar niet door dat het redelijk hard was en Soul verwachtte het niet, dus hij werd van het bed gegooid en knalde op de grond. “Godverdomme, Mizore…” siste hij omhoog en aaide over zijn hoofd, realiseerde zich toen pas dat hij bij het bed van Misaka lag. Gelukkig ernaast. Hij wreef nog even over zijn hoofd en stond toen op. “Ik meen het, sommige meiden hier kunnen jou aanwezigheid niet waarderen,” hoorde hij de stem van Maka en enkele meisjes knikte instemmend. Tenminste, zo klonk het. Met die kleine ‘uhu’ geluidjes. “Sommige ook wel,” gromde hij haar kant op, terwijl hij omliep om weer op het bed te klimmen. “Alleen Mizore,” hoorde hij haar nog mompelen, maar hij reageerde er niet meer op. Hij sprong over Mizore heen en legde zich weer naast haar neer. Hij had de evenementen tussen haar en het meisje niet kunnen volgen in verband met Maka. Hij slurpte een keer en draaide zich op zijn zij.
“Had gekund, maar dan was het minder leuk geweest,” hij hoorde Mizore’s naam ergens vallen en nog niet lang daarna ook zijn eigen. Hij had de neiging om ‘bek dicht’ te roepen, maar wist dat hij dan een bitchy antwoord terug kon verwachten. Waarschijnlijk ging het over het feit dat ze technisch gezien nu iets hadden, terwijl hij niks voor haar was. Niet goed genoeg, alweer. Te lelijk, te talentloos, te saai, te pessimistisch… Hij duwde de gedachten van zich af, al ging het moeizaam.
Hij kon een grinnik niet onderdrukken. “Daar zeggen ze alleen hoe goed ik het heb gedaan en laten ons dan in onze waarde,” sprak hij zachtjes, fluisterend zelfs. Zijn hand ging in de haren en hij streelde er zachtjes over met zijn duim. Hij was onwennig aan zulke aanrakingen, maar het voelde goed. Heel goed. Hij wist niet dat hij zich zo kon voelen, door een hand in de zijne te hebben. Ze had een zachte huid, was het enige wat hij kon opmerken. Warmer dan hij gewend was. Hij slurpte een keer en likte zijn lippen. Hij sloot zijn rode ogen voor een moment, genietend. Zijn hoofd steunde op zijn hand en zijn elleboog steunde op het bed. Hij opende zijn ogen weer, die alweer wende aan het licht. Hij hoorde zijn naam opnieuw ergens en zacht gegiechel, maar hij ging ervanuit dat dat binnen de kortste keren ophield.
“Dat ging ook niet echt zoals gepland, of wel soms ….?” vroeg hij fluisterend, zijn blik op haar gefocust. Hij zat vrij dicht tegen haar aan. Er zat zo’n vijftien – misschien twintig – centimeter tussen hen in. Hij voelde haar warmte aan, maar dat kon ook aan haar hand liggen. Pas op dat moment begreep hij hoe belangrijk het was dat ze daar zat, bij hem. Of ja, hij bij haar. Hij had de neiging om zich compleet vast te klampen aan haar, om haar nooit meer los te laten. Maar hij wist dat als hij elke minuut van elke dag in contact met haar was, het te veel voor haar zou worden. En op den duur, voor hem ook. Vaak liep hij zo hard van stapel, dat hij uiteindelijk wat tijd voor zichzelf nodig had. Daarom ging het zo snel uit. Of ze zeiden tegen hem ‘ik hou van je’, wat hem af schrok. Gewoon omdat het zo snel ging, hij weigerde toe te geven dat hij bindingsangst had. Het was immers ook niet zo, toch? Zijn vingers speelde nog steeds in een strelende beweging met die van haar, zonder woorden. “Ik hoop dat je het niet erg vind dat straks de helft van je kussen is onder gekwijld,” grinnikte hij. Het was ergens wel waar, al was het vaak niet zo erg als de meeste dachten. Veel mensen kwijlde in hun slaap en het was net zo iets. Maar een klein beetje. Want hij slurpte zelfs in zijn slaap, wat sommige nog wel eens wakker wou maken. Of houden.

‘Daar zeggen ze alleen hoe goed ik het heb gedaan en laten ons dan in onze waarde,’ zei hij. Mizore knikte. “Absoluut de jongenskamer dus, de volgende keer,” glimlachte ze droogjes. Het verbaasde haar ergens dat hij echt was gekomen en ze zou heel veel meer moed nodig hebben om zelf naar de jongenskamer te komen, maar goed. Gelukkig kon zij wat stiller doen en zou ze minder snel over een kist heen vallen. Ze onderdrukte een grinnik. Ach, ze zouden wel zien wat er zou gebeuren.
Ze voelde hoe hij haar hand beetpakte en kleurde opnieuw rood. Jezus, waarom werd ze zo snel rood? Ze keek naar haar hand en beet op haar lip. Hij was niet de enige die aanrakingen niet gewend was, maar iets zoals dit, of wanneer ze hem gewoon een simpele knuffel gaf.. Dan voelde ze dat het gewoon klopte. Maar, verder..? Nee, dat was iets waar ze liever nog niet aan dacht.
‘Dat ging ook niet echt zoals gepland, of wel soms…?’ hoorde ze hem vragen en ze grinnikte. “Nee, niet echt nee,” glimlachte ze zacht. ‘Ik hoop dat je het niet erg vindt dat straks de helft van je kussen is onder gekwijld,’ sprak hij. Ze grinnikte. “Oh, jummie,” sprak ze droogjes. “Ach, zo erg zal het niet zijn. De vorige keer viel het ook mee,” mompelde ze. Ze fronste en voelde haar wangen weer warm worden. Jezus, zeg. Ze werd ook rood om alles. Maar misschien was dit wel logisch, aangezien ze zich nu pas realiseerde dat ze nu voor de tweede keer.. Met hem zou slapen. Ach ja, hij zag haar rode wangen toch niet. Of.. Haar hele hoofd was waarschijnlijk rood. Nog leuker.
“Wacht even,” fluisterde ze toen en heel voorzichtig haalde ze haar hand uit de zijne. Vervolgens zette ze haar handen aan de onderkant van het vestje wat ze over haar shirt aan had en trok hem omhoog, waarna ze hem op de grond naast Misaka liet vallen. Ach, boeiend. Ze trok haar shirt weer goed en ging weer goed liggen, om Soul glimlachend aan te kijken. Ze had het al snel warm en met nog een shirt extra zou ze de nacht niet veilig doorkomen.
Haar hand zocht weer naar de zijne en toen ze deze gevonden had legde ze haar hoofd op het kussen. Aan de rand; haar helft. Ze zat er niet bepaald op te wachten om neus aan neus te liggen met Soul, al wist ze nu al zeker dat ze in haar slaap zich zo zou bewegen dat ze waarschijnlijk net als vorige keer lag, maar.. Dat was niet haar schuld, maakte ze zichzelf wijs. Met zijn hand in haar beide handen vast, voor haar op het kussen, voelde ze hoe ze langzaam wegzakte. Net als vorige keer. “Trusten..” sprak ze droogjes, half slapend. Ze zou nog wel even wakker kunnen blijven, maar het zou niet lang meer duren voor ze in een diepe slaap lag.

Oke, rotpost. Daarom post ik nooit om 7 uur 's ochtends. :3

Soul werd wakker, zijn hoofd nog altijd tegen de muur aan en zijn rug een beetje omhoog, net op het kussen. Mizore lag tegen hem aan, haar hand op zijn borst en haar hoofd net onder zijn schouder. Een tevreden kleine grijns zat rond zijn gezicht, terwijl hij zijn ogen opnieuw sloot. Op de grote klok in de kamer wist hij kwart over vier af te lezen, dus het was nog vroege ochtend. Hij had er net wel even naar moeten fronzen, maar inmiddels zaten zijn ogen alweer dicht.
Ongeveer drie kwartier later opende hij zijn ogen opnieuw. Mizore sliep nog, evenals de rest van de kamer. Hoe zouden zijn kamergenoten reageren als ze merkte dat hij er niet was? Misschien moest hij terug, voordat ze iets merkte. Maar ten eerste, hij wou Mizore niet wakker maken of de rest van de meiden om hem heen. En ten tweede, hij had het eigenlijk wel naar zijn zin, hoewel het meisje die half op hem lag sliep. Ze was mooi als ze sliep, dacht hij voor een moment bij zichzelf.
Verveeld staarde hij voor zich uit en realiseerde zich dat hij toch niet meer in slaap zou vallen. Dat lag waarschijnlijk aan het feit dat hij het veel te warm had – effecten van een T-shirt dragen terwijl je slaapt? – en het was een “vreemde” kamer. Natuurlijk kende hij de meisjes kamer wel, daar ook niet van. Alleen had hij er nooit langer dan vijf uur doorgebracht, wat nu wel het geval was. Hij begon te berekenen hoe lang hij daar al zat.

--- Periode van tijd die je zelf mag bepalen ---

Toen Mizore wakker werd, was het eerste wat hij deed slurpen. Al zou dat nog niet verraden dat hij wakker was, aangezien hij in zijn slaap ook slurpte. Hij had een tijdje terug – hij wist niet precies hoe lang – alle kwijl van zijn gezicht geveegd met behulp van wat speeksel. Grappig. Vuur met vuur bestrijden he? Of beter gezegd, kwijl met kwijl. Hij hield zijn grinnik in, om zijn kleine flauwe woordgrapje. Raar hoe hij altijd om zijn eigen grapjes kon lachen. Intelligent was het zeker niet.
“Goodmorning,” grinnikte hij zachtjes en onderdrukte een hele afgezaagde ‘honey’ erachteraan. Dat zou te vreselijk zijn en bovendien was hij niet echt toe aan Mizore met van die afgedankte ‘honey’ en ‘sweetheart’ koosnaampjes achterna te zitten.

Mizore kneep haar ogen dicht, om ze vervolgens half te openen. Ze knipperde een paar keer, zich niet helemaal realiserend waar ze eigenlijk was. Een lichte kreun kwam uit haar mond terwijl ze haar handen langzaam dicht deed, waardoor ze een beetje in Soul’s shirt kneep.
En toen realiseerde ze zich - natuurlijk weer veel te laat; maar ze was nou eenmaal niet zo snel van begrip - dat ze hier niet alleen was. Althans, ze wist wel dat ze niet alleen was.. Maar.. Dat ze niet alleen in bed lag.
‘Goodmorning,’ klonk Soul’s stem kalmpjes en ze ging snel van hem af, geschrokken dat ze in haar slaap zo naar hem toe trok, maar aan de andere kant blij dat ze niet had gelegen zoals ze normaal lag. Helaas voor haar lag ze te dicht bij de rand en rolde ze dus zo het bed af.
Een harde klap klonk en elektrische schokken verplaatsten zich over haar lichaam. Ze lag op haar buik, haar armen voor haar gezicht. “Itai..” mompelde ze zacht. Ze hoorde gekreun om zich heen en niet veel later hoorde ze Misaka praten. ‘Onee-sama,’ sprak ze hoofdschuddend. Mizore kreunde wat en rolde zich om, zodat ze op haar rug lag. Haar knieën hield ze een klein beetje omhoog en ze had haar benen uit elkaar. Niet te ver, maar toch. Ze had haar handen in haar gezicht en snoof zacht.
En toen herinnerde ze zich dat ze een rokje aan had. Ze schoot omhoog en trok haar rokje goed, waarna ze vuurrood kleurde. Ze hoorde gemompel en gegrinnik om zich heen en gromde zacht. Ze wilde zeggen dat ze moesten gaan slapen, maar.. Het was al ochtend.
Misaka keek haar aan met een diepe frons op haar kinderlijke gezichtje. ‘Onee-sama, het spijt me,’ begon ze zacht, waarna ze haar hoofd scheef hield. ‘Maar volgens mij ben je echt niet zo slim wanneer dát erbij is,’ mompelde ze toen, waarna ze Mizore wenkte dichterbij te komen. Mizore keek haar aan. ‘Moet ik dát nu Onii-san noemen?’ vroeg het kindje droog. Mizore lachte, maar antwoordde niet. Zij en Soul hadden nog niet echt wat, al leek het wel zo. Ze sliepen de eerste keer dat ze elkaar ontmoetten ook al samen, dus het was niet bepaald vreemd.
Ze ging weer recht staan en klom terug het stapelbed op. “Oeps,” zei ze glimlachend, haar gezicht rood. “Ik ben er ‘s ochtends niet zo bij met m’n hoofd.. Het duurt even voor ik helemaal wakker ben,” mompelde ze. “Maar, die klap heeft er zeker voor gezorgd dat ik nu goed wakker ben,” mompelde ze toen en ze ging met haar hand door haar bruine haren.
Een gilletje klonk en Mizore keek om. ‘Ga weg!’ riep het meisje naar Soul. Mizore grinnikte. Het was zo’n meisje die waarschijnlijk in weinig kleding sliep; misschien een shirtje en een kort broekje, maar veel meer niet. ‘Ik kan me nu niet omkleden!’ riep het meisje uit en Mizore lachte. “Je blijft nog even,” zei ze lacherig tegen Soul. Ze legde haar hand op haar lip. “Hmmn, alleen kan ik me nu ook niet omkleden,” mompelde ze en ze voelde aan haar rokje, die niet bepaald lekker meer zat. Ach ja.. Ze bleef liever nog even bij hem.
Ze zette een licht fronsje op haar gezicht, geen woorden kunnen vindend om iets te zeggen. “Lekker geslapen?” vroeg ze daarom glimlachend. Hoe onorigineel..

Geschrokken reageerde Mizore op Soul’s woorden, al gokte hij dat het eigenlijk niet op zijn woorden ging. Helaas had ze geen rekening gehouden met het bed en hij greep naar haar, raakte haar nog net aan maar kon haar niet vastpakken. Ze viel met een klap op de grond. Hij trok naar achteren met een pijnlijk gezicht en keek toen weer over de rand, na enkele elektrische schokken te hebben gezien. “Gaat het?” vroeg hij toen, maar Misaka begon door hem heen te praten. Hij volgde hun gesprek niet, want hij ging ervanuit dat het toch enkel beledigingen waren, over hem. Hij keek even naar enkele meisjes die nog sliepen en enkele die wakker waren waarna eentje zich ontzettend begon aan te stellen. “Ga weg!” riep ze gefrustreerd naar hem. Ze zat op het onderste bed en had zwart haar. Hij besloot dat ze weinig kleren droeg en grijnsde een keer, waarna hij slurpte. “Wat is er? Bang dat ik je ga betasten met mijn vieze vingertjes?” zei hij op een creeper-stem, leunde achterover en begon te lachen. Hij liet zich vallen op het bed en luisterde mee met de gesprekken. “Mizore, je vriendje is echt een enorme bal!” riep ze toen naar zijn zogenaamde bijna-vriendin. Hij liet het maar gaan, ze was het niet waard. Pas toen kwam een geniale opmerking in hem op en schoot hij weer naar voren. “Ik ben geen bal! Scheld met je eigen geslachtsdelen!” riep hij toen lacherig en zakte weer achterover.
“Lekker geslapen?” vroeg Mizore vervolgens aan hem en hij knikte even. Het was zo dat hij fijn had geslapen, ondanks dat hij zo vroeg wakker werd. Maar dat hoefde hij haar niet te vertellen, voorlopig. Het kwam vanzelf wel, maar… Nee hij begon in de herhaling te vallen. En dat nog wel in zijn eigen gedachten! “Ja hoor, beter dan normaal…” zei hij, duidelijk doelend op het feit dat hij de nacht met haar had doorgebracht in plaats van in zijn eentje op de jongenskleedkamer. Nou ja, dat was ook niet echt in je eentje want je zat met het gehele weeshuis op een kamer. Er was ook geen privacy te bekennen. Al kon hij hetzelfde zeggen voor de meisjes, aangezien hij er nu bij zat. Maar ja, ze moesten er maar aan wennen.

[Kort, zodat jij nog kan reageren :3]

‘Mizore! Je vriendje is echt een enorme bal,’ klonk een stem. Mizore keek om, lachte even vriendelijk. Zo had ze haar leven jaren lang doorgebracht. Lachen en zwaaien, kon je wel zeggen. Dat laatste enkel wanneer het nodig was, natuurlijk. Ze zei niets, antwoordde niet op wat het meisje zei. Ten eerste was Soul haar vriendje niet, dus was er weinig over hem gezegd als je het zo bekeek. Maar, wanneer ze dit zou zeggen zouden ze denken dat ze dit zomaar deed met elke jongen en zou er straks nog een of andere sukkel op haar af komen, wie dacht dat ze vieze dingetjes deed. ‘Ik ben geen bal! Scheld met je eigen geslachtsdelen!’ hoorde ze Soul toen roepen en ze grinnikte zacht. Hij was degene die de meeste lol had om die grap, dus ze liet hem maar in zijn waarde.
‘Ja hoor, beter dan normaal…’ antwoordde hij op de vraag of hij lekker geslapen had. Mizore keek hem glimlachend aan. “Goed zo, al moest het wel warm zijn,” fronste ze. Ze keek naar de deken die half het bed uit lag. Ach ja. “Je hebt het vast wel gemerkt, maar mijn temperatuur is hetzelfde als die van een normaal mens met koorts,” glimlachte ze. Hij zou het zo wel snappen. Ze was warmer dan een normaal mens - al klonk het wanneer ze het zo zei heel vreemd - maar het was niet zo dat ze veertig graden was. Voor haar was het pas echt koorts wanneer ze die temperatuur bereikte.
Ze fronste lichtjes. “Hmmn, weet je.. Toch vreemd dat ik me normaal niet aan alles vastklamp, vooral niet aangezien ik ook niet zo’n type ben die al te gek is van aanrakingen - al zijn knuffels met leuke mensen niet zo heel erg,” glimlachte ze droogjes. Ze vroeg zichzelf toch heel erg af waarom ze het deed. Als ze bij Misaka sliep - wat ze nogal eens deed; ze lag vaker daar dan in haar eigen bed - knuffelde Misaka haar altijd en lag zij rustig te slapen, maar dit was normaal, tussen hele hechte ‘zussen’, voor zover ze echt zussen waren.
Ze hoorde nog wat mensen klagen en haalde haar hand door haar haren, waardoor een vonk tussen haar hand en haar sprong. De mensen hier hadden ook krachten, maar aangezien zij Council lid was en haar Railgun had, hielden ze zich meestal wijselijk in tegen haar. Ach ja, anders zouden ze ook wel heel dom zijn.
Ze was nog altijd lichtjes rood gekleurd, maar dat kon natuurlijk door de val komen. Althans, dat zou Soul misschien denken. Ze pakte de onderkant van haar shirt beet en wapperde het heel even. Het zat niet lekker tegen haar huid aan doordat het gister nat was geworden. Ze snoof zachtjes en glimlachte lichtjes naar Soul. “Dus, nog zin om vandaag wat te gaan doen, na mijn overenthousiaste begroeting van vanochtend?” vroeg ze glimlachend. Ze wilde vandaag nog even bij hem blijven, gezellig doen. Hmmn.. Ja, daar had ze wel behoefte aan.

Film kijken! ×

“Naa, ik had het sowieso al warm. Ik slaap zonder T-shirt, maar dat leek me nou niet zo…” hij keek even de kamer rond, voor een seconde of twee om zijn blik vervolgens weer op Mizore te richten. “Gepast.” Het ging niet om het feit dat er zoveel meiden op een kamer zaten met hem er dan bij, maar meer om zijn vriendin. Bijna vriendin. Zogenaamde bijna vriendin. Vriendin tussen aanhalingstekens? Hij wist niet hoe hij haar moest noemen. Ze was niet zijn vriendin, ze was niet een vriendin… Wat was het een raar woord eigenlijk. “Je bent gewoon heet,” zei hij toen grinnikend. Hij hoorde onder hem een ‘ieuwl’ klank. Hij schopte met zijn voet tegen de rand van haar bed. “Hou je mond, kleine snotaap,” siste hij, al had hij wat ergens kunnen bedenken. Hij wou Misaka niet traumatiseren en hij wou Mizore ook niet moordlustig hebben.
Hij haalde zijn schouders op, realiseerde zich at zijn broek lichtelijk was afgezakt. Hij trok hem wat op, krabde aan zijn rug en liet zich weer op zijn kont vallen op het bed. “Ik heb aantrekkingskracht, dus je wordt naar me toegezogen in je slaap. Ik ben een levende stofzuiger,” sprak hij rustig. Diep vanbinnen moest hij zijn lach inhouden om zijn eigen grapje. Hij vond zichzelf namelijk erg grappig, een van de trekjes die hij van zijn eigenaar had. Nou ja, kind dat denkt dat ze hem bestuurd. Vreemd was dat eigenlijk. Straks waren ze allemaal gewoon een droom van iemand anders. Dan was hun hele bestaan bij elkaar gelogen en zou iemand op een dag wakker worden. Hij geloofde er weinig van. Hij sprong van het bed af met een harde plof, waarna hij een kleine steek in zijn enkels voelde. Niet een steek van ‘oh het doet zo’n pijn’, maar meer dat hij het echt goed voelde.
“Ik vind het ook best om hier rond te hangen, de meiden te pesten en melig te zijn met jou,” en andere dingen doen, maar dan zou hij Misaka horen klagen. Niet vunzige dingen waarbij je op moest passen dat je geen SOA kreeg, maar vieze kleffe dingen zoals handje vasthouden. “Ik heb een idee,” zei hij toen en keek haar even aan. “Kom rond tien uur ’s avonds naar de keuken. Zonder Misaka, plox. Goed?” sprak hij toen. Hij wachtte niet op haar antwoord en liep de kamer uit. “It’s a date.”

--- Later die avond ---
Soul wachtte op Mizore in de keuken, zijn hele plan was goed gelukt. Zo’n Council bandje was toch wel eens handig.

‘Je bent gewoon heet,’ hoorde Mizore Soul zeggen en ze keek hem aan met één opgeheven wenkbrauw. Onder hen hoorde ze Misaka overduidelijk walgen en de meisjes om hen heen grinnikten. Typisch; ze luisterden mee. Ze hoorde hoe Soul Misaka zei haar mond te houden en grinnikte. Zachte geluidjes waren hoorbaar onder hen. Nauwelijks vielen ze op, bijna niemand zou ze horen. Maar, voor Mizore was de elektriciteit van haar zusje voelbaar. “Niet doen,” fluisterde ze daarom zacht en ze voelde hoe haar zusje tot rust kwam en hoorde haar luid snuiven. ‘Kwijlbek,’ gromde ze.
Soul begon over zijn aantrekkingskracht en Mizore rolde overdreven met haar ogen, maar moest toen zacht grinniken. Ze wist dat Misaka zich in moest houden, iets wat het stiekem alleen maar grappiger maakte.
Toen Soul van het bed af sprong, keek ze naar beneden. Uiteindelijk zette ze haar handen op de rand van het bed, zwaaide ze haar benen eroverheen en landde ze op haar voeten in een gehurkte houding met één hand op de grond. Op het moment dat ze de grond aanraakte vlogen zachte schokjes over de grond en haar voeten.
Ze ging weer recht staan en keek Soul aan. Hij zei dat hij het best vond hier rond te hangen en ze fronste. Maar ze wilde toch echt eerst douchen. Zonder hem, het liefst.
‘Ik heb een idee,’ zei hij toen. ‘Kom rond tien uur ‘s avonds naar de keuken. Zonder Misaka, plox. Goed?’ vroeg hij toen. Ze wilde haar mond openen, maar hij liep de kamer al uit. ‘It’s a date.’
Sommige meisjes stormden uit bed en spraken tegen haar, maar ze antwoordde niet. Haar blik stond gevestigd op de deuropening, waar ze hem voor het laatst had gezien. Ze knipperde een paar keer en keek naar Misaka, de meiden negerend. Sommigen spraken positief en zeiden haar dat ze haar haar wilden doen, anderen vroegen haar of ze het kwijl had gevoeld. Ze negeerde het. Allemaal.
Ze keek enkel even simpel naar Misaka. “Kom je mee? Douchen?” vroeg ze glimlachend. Misaka knikte en Mizore pakte schone kleren, om vervolgens naar de douches te gaan.


Vandaag had ze met Misaka doorgebracht. Gezellig was het zeker, maar Misaka had haar eens in de zoveel tijd ondervraagd. Ook was ze ‘s ochtends door wat meiden ondervraagd, maar ze was dit ondergaan zonder te antwoorden. Ze was hen geen antwoord schuldig.
Nadenkend liep ze de keuken in en keek ze Soul met een licht fronsje aan. Zonder Misaka, zonder Maka, zonder gillende meiden. Enkel zij twee, in de.. Keuken. Erg interessant. Ze hief haar wenkbrauwen op en hield haar hoofd een beetje gedraaid. “Zo zo,” glimlachte ze. “Ben ik op tijd?” vroeg ze toen droogjes.
Ze wist nooit een begroeting te verzinnen, dus keek ze de keuken maar even rond. Er was een tafel te zien voor twee personen en een wit laken over de tafel en ze voelde hoe haar hoofd weer een rode kleur kreeg, dus ze schudde haar hoofd even heen en weer. Ze keek even met een opgeheven wenkbrauw naar de kaars en lachte droogjes naar Soul.
Ze liep kalmpjes op één van de stoelen af en ging zitten, om vervolgens haar ellebogen op tafel te zetten - heel onbeleefd, maar goed - en haar handen in één te vouwen, om vervolgens haar kin erop te laten steunen en Soul aan te kijken. “Ik ben bang dat ik beter niet kan vragen wat voor vreemde plannen je voor vanavond hebt gemaakt?” vroeg ze glimlachend. Ach.. Het leek haar wel gezellig, maar ze was bang dat ze de gehele avond vuurrood door zou brengen. Dat was best wel typisch.

Soul liep naar het tafeltje toe. Het was een doodgewone ronde tafel met een wit tafellaken eroverheen. Er stonden twee borden. Een grote en daarnaast een kleine. Er lag genoeg bestek voor de maaltijden die hij ging koken. Er stond een metalen, vierkante plaat in het midden van de tafel met drie gekleurde kaarsen erop. Deze waren allemaal aangestoken. Hij vond dat hij het aardig goed had gedaan, gezien het feit dat zijn ouders hem nooit hadden geleerd hoe je van iemand moest houden of hoe hij zich moest voelen. Ze hielden nooit elkaars hand vast, zijn moeder vond het moeilijk om alles op zich te nemen. Hij begreep niet waarom ze kinderen hadden. Nou ja, Wes was natuurlijk nooit een probleem geweest. Hij liet zich vallen op een van de stoelen en veegde met zijn hand over zijn voorhoofd. Hoe hield je van iemand, zonder dat je pijn zou krijgen? Hoe hield je van iemand, zonder dat je op een gegeven moment… Laat ook maar, hij wou er niet eens meer over nadenken. Hij was zo lang bij hun gebleven omdat ze zeiden dat hij het niet alleen zou redden. Gelijk hadden ze. En ik maar denken dat ik sterk ben, maar.. De deur ging open en hij vloog omhoog en schoof de stoel aan.
“Bonjour, mon cher. Prenez un siege,” sprak hij met een kleine grijns rond zijn mond, alsof er zo juist niks door zijn gedachten was gegaan. “Vous avez raison sur le temps. La ponctuation est la clé, mes parents disent.” Hij keek haar voor een moment aan, wetend dat die hele zin waarschijnlijk iets te ver was gezocht. Hoe dan ook, het deed er niet toe wat zijn ouders hem hadden geleerd. Dus hij zou enkel het eerste zinnetje vertalen voor haar, niet wetend ze goed was in Frans. “Ik bedoel dat je op tijd bent…” hij knikte naar een stoel, opnieuw niet wetend of ze zijn eerste zin had begrepen. Ze ging zitten aan een tafeltje en steunde met haar hoofd op haar handen, maar dan niet op die manier dat je hoofd te zwaar leek of zo. “Au contraire!” riep hij, vermoedend dat ze wel begreep wat dat betekende. In de Engelse taal gebruikte ze soms ook ‘au contraire’, ten betekenis: ‘in tegendeel’. Hij liep naar de deur toe en draaide deze op slot, keek haar even aan. “Zodat we niet gestoord worden, begrijp je?”
Hij liep weer terug en steunde met zijn handen op het aanrecht en leunde er met zijn rug tegen. Hij keek naar haar en slurpte een keer. “We beginnen deze avond met een Toscaanse soep. Ons hoofdgerecht bestaat uit een pasta gerecht, die nog nooit gefaald heeft in het verbazen en behagen van mensen. Het nagerecht is een zeer machtige chocolade taart, die ‘Death by Chocolate’ heet,” vertelde hij met een kleine grijns en draaide zich om. Hij pakte een mes en sneed de witte stokbrood aan en deed deze in een mand. Hij had al een bakje klaarliggen met kruidenboter, die inmiddels wel smeerbaar moest zijn. Hij pakte de twee items en legde deze op tafel en hoopte dat ze begreep dat ze het kleinere bordje daarvoor moest gebruiken. Hij draaide zich weer om en liep naar het aanrecht en deed het fornuis aan, waar hij een grote soeppan op had staan, die al een paar minuten aan stond. Hij was al begonnen aan de soep, dus die was al bijna klaar. Hij voegde enkele ingrediënten toe. Het plan was om te beginnen aan de pasta terwijl de soep aan het koken was, maar dat wijzigde hij. “Beetje afgezaagd idee, maar ik heb alles uit films moeten leren,” grijnsde hij en slurpte een keer, waarna hij tegenover haar ging zitten. Wat romantiek betrof hadden zijn ouders hem nooit wat geleerd, dus vandaar.

Ze hoorde hoe Soul Frans sprak en had een licht fronsje op haar gezicht. Frans, één van de vele talen waar ze verschrikkelijk in faalde. Engels, Nederlands, Japans waren de talen die ze redelijk tot goed kon spreken. Enkele Italiaanse en Spaanse woorden kende ze ook, maar verder was haar talenkennis laag. Dit vooral omdat ze slechts tot haar tiende bij haar ouders had geleefd, in Japan, wie nooit de behoefte hadden gehad haar - buiten Engels - een andere taal te leren.
‘Au contaire!’ riep hij en ze hield haar hoofd scheef. Oké, één van de weinige dingen die ze kende in het Frans. ‘Zodat we niet gestoord worden, begrijp je?’ klonk zijn stem toen, deze keer gewoon in het Nederlands, tot haar opluchting. Ze glimlachte en knikte lichtjes.
Hij zei wat de plannen waren deze avond. Een Toscaanse soep, een pasta gerecht en een chocolade taart. Ze fronste licht. Ze had geluk dat ze nauwelijks aan kwam. Meestal at ze nauwelijks, terwijl haar lichaam veel meer stoffen verbrandde dan een normaal lichaam. Vandaar ook dat ze eigenlijk altijd wel honger had. Best vreemd, maar ze raakte er aan gewend.
‘Beetje een afgezaagd idee, maar ik heb alles uit films moeten leren,’ zei hij en ze grinnikte. “Ach ja.. Wel meer mensen hier hebben niet de tijd gehad om dat soort dingen van hun ouders te leren,” glimlachte ze. “Maar, het lijkt me erg interessant,” zei ze toen droogjes. “Ik wist niet eens dat je kon koken,” zei ze toen. “Ik ben erg benieuwd,” glimlachte ze. Ze besloot niet te beginnen over haar falende acties als ze voor het fornuis stond. Ze was erachter gekomen dat ze beter kon koken met de pan in haar hand. Want, ook dan kreeg ze hem warm. En dan brandde ze zich tenminste niet aan het fornuis en liet ze die per ongeluk van temperatuur veranderen, waardoor ze met haar hand onder de kraan stond en haar eten aanbrandde. Ach, meestal kookte ze toch niet. Nergens voor nodig. Als ze zelf eten nodig had, was een elektrische schok genoeg. Alleen was dat natuurlijk niet zo netjes.

Toen de soep klaar was, keek ze met een klein fronsje ernaar. Hmmn.. “Arigatou..” mompelde ze zacht, verwachtend dat hij wel zou weten wat het betekende. De meeste mensen wisten wel wat dit betekende, dus deed ze geen moeite om het uit te leggen. Ze roerde met haar lepel even door de soep en liet een klein beetje soep erop liggen toen ze zich een beetje voorover boog en de soep van haar lepel opdronk, zonder slurpgeluiden. Haar ellebogen waren van tafel. Ach.. Ze had misschien toch nog wat manieren. Voor de meeste mensen zou deze soep heet zijn - wat meestal zo was als het net opgeschept was - maar zij vond het wel lekker zo. Ze glimlachte licht en slikte het door. “Oi.. Lekker,” glimlachte ze. Ze had Oishii willen zeggen; simpelweg het Japanse woord wanneer je iets lekker vond. Ze hield haar vingers van haar linkerhand tegen de mok aan en at rustig. Het zou niet snel koud worden als ze erop zou letten, maar ze was niet zo’n type die gehaast ging eten. Dat was één van de regels die ze zich nog maar al te goed herinnerde. Ze roerde even met de lepel erdoorheen en keek Soul glimlachend aan. Ze had niet aan zien komen dat hij goed kon koken, maar.. Dat kwam omdat ze in haar eigen familie haar vader nooit had zien koken. Haar moeder ook niet, maar daar ging het niet om.

“… Sommige niet nee,” hij moest zich inhouden om zijn humeur niet te laten overslaan. Dat kon niet, dat mocht niet. Straks was hij een chagrijnig varken op een avond die hij juist perfect had gepland. Mizore zei dat ze niet eens wist dat hij kon koken. Hij wou beginnen over dat zijn ouders hem alles wouden leren, alleen dan doormiddel van privé leraren. Hij kreeg ook altijd thuis les, dus vandaar. Frans, Duits, Fins, Nederlands, Engels, wiskunde, koken.. het liep allemaal in elkaar over. En uiteindelijk ging je dood en wat had je er dan aan? Niks meer… Hoe dan ook, hij ging niks zeggen over zijn ouders. Dat deed hij nooit.
“Bien sûr, mon cher,” sprak hij rustig, met een kleine grijns rond zijn mond. Hij slurpte een keer en stond op om vervolgens naar de soep te lopen. Hij roerde er een keer doorheen, nam een kleine slok en knikte een keer. Hij pakte een ingrediënt en gooide die er ook nog bij en roerde weer even. “Ik kook al sinds mijn negende, dus vandaar.”

De soep was klaar. Hij pakte de pan en legde deze op het aanrecht om vervolgens naar de tafel te lopen. Hij pakte de twee soepkommen die bovenop het bord voor het hoofdgerecht zaten en legde de kommen daar neer. Beide vulde hij met een klein beetje soep. Het was enkel bedoeld om de honger lichtelijk te stillen, zodat ze nog even door kon terwijl hij het hoofdgerecht bereidde. Hij legde de kom voor haar neer en legde er een bij hemzelf neer, waarna hij ging zitten. Mizore zei dankjewel, in het Japans dan. “Eet smakelijk,” begon hij en knikte haar even toe. Hij pakte zijn lepel en pakte deze op zoals hem altijd was geleerd. Na een kleine slok zei Mizore dat het lekker was en hij knikte. Altijd mooi als iemand je eten complimenteerde. “Ik ben blij dat je het lekker vind,” zei hij toen. Hij slurpte een keer en at weer verder, zonder slurpgeluiden. Grappig eigenlijk. Hij maakte altijd slurpgeluiden, behalve als hij soep at of iets dronk.
Ach ja.. Wel meer mensen hier hebben niet de tijd gehad om dat soort dingen van hun ouders te leren. Even prikkelde zijn huid wat. Soraya had niemand meer. Zijn kleine zusje. Vroeger dan. Hij en Soraya hadden een kamer gedeeld en omdat Wes een stuk ouder was, sliep hij op een andere kamer. Hij wist nog dat ze rond vier uur ’s ochtends wakker werd, met onverdraagzame pijn. Het had hem ook wakker gemaakt en ze waren samen naar hun ouders toegelopen, waarna ze naar het ziekenhuis gingen. Na onderzoek bleek dat ze een zeldzame maagtumor had. De Evans deden alles in hun macht om het kind te helpen. Ze waren rijk en hadden alles, al begreep Soul nog steeds niet waarom ze het überhaupt probeerde. Hij had altijd gedacht dat ze enkel om Wes gaven. Op dat moment was het anders geworden. Op vijfjarige leeftijd, stierf het meisje. Hij zag zijn ouders vanaf dat moment nauwelijks, ze waren druk met werk en leefde hun leven verder. Al merkte hij wel dat zijn ouders verdriet hadden. En niet zo’n beetje ook. Wes was er altijd geweest om hem te troosten, terwijl zijn ouders dat niet konden. ’Ik wou dat ze dat bed weghaalde.’ Ja, dat was het. Ze lieten haar bed staan. Alsof het nog niet pijnlijk genoeg was, werd hij er elke dag aan herinnerd.
Toen ze beide klaar waren met hun soep, sprak hij pas echt weer. Hij had wel vaag een gesprek gevoerd met Mizore, maar het was wel duidelijk dat hij er niet bij was. “Ik begin aan de pasta,” zei hij toen afwezig en trok weg. Hij pakte beide kommen op en legde deze op het aanrecht om vervolgens acht tagliatelle nestjes te pakken en deze in het water te gooien, zodra dat was begonnen met koken. Hij veegde over zijn voorhoofd, voelde dat het zweette. Al wist hij beter dan elk ander dat dat niet door de warmte van de pan kwam.

Het was vreemd. Ineens was hij zo afwezig. Ze vroeg zich af of ze iets fout had gedaan. Of nee, meer.. Wát ze fout had gedaan. Ze vroeg zich af waarom hij niet zei wat er was, maar.. Ze wist dat ze dat zelf ook niet gedaan zou hebben wanneer ze in zijn schoenen stond. Ze sloeg haar blik neer, op de kom soep. Met haar lepel ging ze door de soep heen, terwijl ze met de vingers van haar andere hand zachtjes tikte op de kom soep. Een trekje dat ze had; wanneer ze ergens zenuwachtig of onzeker over was, tikte ze met haar vingers op de tafel of iets wat in de buurt stond. Vreselijk irritant wanneer ze lange nagels had, maar die had ze al een tijd niet meer. Dit omdat het vreselijk irritant was en het nog irritanter was bij haar Railgun; dan zaten ze in de weg.
Toen Soul opstond - na gezegd te hebben dat hij een begin ging maken aan de pasta - slaakte ze een diepe zucht. Ze schoof de soep opzij toen ze hem op had en zette haar ellebogen op tafel en had haar handen in haar haar, terwijl ze naar de tafel voor haar keek.
Een beeld van Misaka, toen ze gemaakt werd, schoot naar voren. In haar armen had ze haar knuffel en ze keek met grote ogen naar het baby’tje dat in een bed lag. Het kindje huilde niet en haar ouders pakten haar niet beet. Mizore moest dit doen. Ze begreep niet waarom. Ze was nog zo jong. Maar, dit was omdat haar ouders bang waren. Het kind was niet menselijk. En zij was degene die het kindje in bedwang moest houden. Ze raakte gehecht aan het jonge meisje en ze veranderde lichtelijk. Ze was altijd een kind geweest die weinig huilde en niet opgemerkt werd. Ze zat ergens en keek voor zich uit of speelde in haar eentje. Ze hield niet van grote groepen mensen en had geen vrienden. Dit niet omdat niemand haar mocht, maar juist omdat zij niemand mocht. Ze had het nooit gehaat om alleen te zijn. Het was veel makkelijker. Maar, ze had haar kleine zusje nooit alleen kunnen laten. Het was anders dan zij; zo aanhankelijk. Ze wist niet waarom. Haar vader had altijd gezegd dat ze precies hetzelfde waren.

Ze keek naar Soul en fronste. Ze had iets fout gedaan, maar ze wist niet wat. Ze stond op en schoof met haar benen de stoel naar achteren. Met kalme passen liep ze op Soul af en ze sloeg haar armen om zijn middel heen. Ze stond op haar tenen, zodat ze met haar kin boven zijn schouder kwam. “Het spijt me..” fluisterde ze zacht. Ze wist niet wat ze fout had gedaan en ze zou er misschien ook niet achter komen, maar.. Als hij maar niet dacht dat ze het expres deed, dan was het al beter, toch?
Ze was niet goed in de omgang met andere mensen, dat was ze nooit geweest. Het was altijd zij en Misaka, niemand anders. Oké, vroeger had ze twee goede vrienden gehad. Twee. Eén daarvan was een jongen, de ander een meisje. Meer had ze niet. Nooit gehad, nooit gewild. Er waren genoeg mensen die ze kende en genoeg mensen waar ze het misschien goed mee zou kunnen vinden. Maar, ze wilde niet. Het zorgde enkel voor pijn. Net als haar twee vrienden. De enige die ze nu nog had van vroeger was Misaka.
Uiteindelijk liet ze hem los en deed ze een stap naar achteren, haar blik naar de grond gericht. “Het spijt me,” herhaalde ze zacht. Ze was in de war, al wist ze niet precies waardoor. Waarschijnlijk werd het haar allemaal gewoon wat te veel.

Ze zeiden altijd dat het na verloop van tijd verging. Dat de pijn zou verzachten. Maar de mensen die dat zeiden, wisten blijkbaar niet hoe het was om een dierbare te verliezen. Hoe het was om wakker te worden met een huilende moeder aan de telefoon, rond vijf uur ’s ochtends. Dat je je dan geheel leeg voelt vanbinnen en enkel nog plaats kan maken voor familieleden. Wes zei dat het altijd pijn zou doen, maar je wel verder kon leven zonder diegene. Als je diegene maar niet dood liet gaan in je gedachten. Afgezaagd, dat wist Soul ook wel. Hij beet op zijn lip en proefde bloed. “Shit,” fluisterde hij en slokte het op. Hij was vergeten dat hij scherpe tanden had, iets wat hij wel vaker deed. Wat werd hij ziek van het rondhangen op dezelfde plek. Zijn gedachten waren kinderachtig, zijn zwakke kant was bedoeld om nooit gezien te worden door Mizore. Als Soraya toch moest gaan, waarom kon ze dan niet gewoon echt gaan? Hij hoorde haar nog, hij had vier jaar lang haar Soul Wavelength gehoord. En al die jaren dat ze al weg was, hoorde hij het nog steeds. Elke moment, van elke dag. En het deed pijn, dat zeker. De wonden heelde niet, het kon niet meer. Het zou niet verslijten na tijd. Hij zou haar nooit vergeten. Nooit zou hij die dag kunnen vergeten. Die maanden.
Hij voelde een paar handen rond zijn middel en een kin op zijn schouder. Hij draaide zijn gezicht die kant op, voelde haar adem in zijn gezicht en draaide weer om en focuste op het raspen van wat cheddar kaas. “Het spijt me,” zei ze zachtjes. Hij slurpte een keer en raspte verder. Dat hij zich net zo vrolijk had gevoeld was ondenkbaar. Hij had er niet eens bij stilgestaan hoe kapot hij werkelijk was. Wat zag Mizore überhaupt in hem? “Je kunt beter iemand anders zoeken,” zei hij zachtjes, “Ik ben..” Even wist hij niet hoe hij het uit moest leggen. Hij wou haar niet het idee geven dat zij te min voor hem was, dat helemaal niet. “Kapot. En je kunt me niet meer maken. Ik kan niet.. Ik kan niet...” Hij stotterde lichtelijk en zijn vingers kropen in zijn palmen, op de rand van het aanrecht. Zijn kaken waren op elkaar geklemd en hij had zijn ogen gesloten. “Ik wil je niet teleurstellen…” wist hij uit te brengen. Hij kon niet zijn wie ze wou dat hij was. Stel dat ze aan hem gehecht raakt. Dan zou hij haar echt alleen teleurstellen, uiteindelijk. Al wist hij dat hij spijt ging krijgen van wat hij had gezegd. “Ik verdien niet zo iemand..” hij wou nog zeggen ‘als jou’, maar hij kreeg het er niet uit. Hij begreep niet waarom.

‘Je kunt beter iemand anders zoeken,’ waren de woorden die als eerste uit Soul’s mond kwamen. Haar ogen werden groot en niet veel later fronste ze. Wat..? Wilde hij.. Dat ze.. Weg ging? Wilde hij haar niet meer? Ze beet op haar lip en balde haar vuist. Ze glimlachte niet veel later. Ach, het was niet gek ook. Hij wist niet hoe haar verleden was, wist niet hoe slecht ze was in contact met anderen wanneer ze er echt over na dacht. Eigenlijk wisten ze best weinig over elkaar. En, misschien was dat juist goed.
‘Ik ben..’ begon hij. Haar nagels boorden zich in haar handpalm. Wat wilde hij zeggen? Hij was.. Wat? ‘Kapot.’ Ze beet op haar lip, opnieuw. ‘En je kunt me niet meer maken. Ik kan niet.. Ik kan niet..’ Ze slaakte een zucht, luisterend naar elk woord wat hij zei. Elk woord, elke toon die hij gebruikte drong tot haar door en ze wist niet hoe te reageren. Er was een brok in haar keel te vinden en haar woorden waren verdwenen.
‘Ik wil je niet teleurstellen..’ zei hij toen en ze kneep haar ogen dicht. Hij? Haar teleurstellen? Nooit. Ze voelde hoe haar hand brandde, hoe haar nagels er te diep in zaten. Het deed pijn, maar toch ook weer niet. ‘Ik verdien niet zo iemand..’ hoorde ze hem zeggen.

Ze schudde haar hoofd heen en weer, waardoor haar haren alle kanten op vlogen. “Nee,” zei ze, luider dan ze had kunnen verwachten. Ze wist niet dat ze nog een stem had. Ze hield haar hoofd weer stil en keek hem doordringend aan, haar bruine ogen gericht op de zijne.
“Je bent niet goed wijs, Soul,” zei ze toen, alweer wat rustiger. Haar uitdrukking sprak boekdelen. “Ik heb ook nooit een fijn leven gehad en je zult mij niet snel zien als de ‘normale’ mensen. Ik kan ook niet zomaar mijn verleden vergeten en die eeuwige pijn weg laten gaan,” zei ze toen. Haar stem klonk nu zachtjes, alsof ze ergens spijt van had. “Maar dat is niet slecht. Je doet niets fout, Soul. Je leeft nog en je probeert niemand pijn te doen. Je bent een goed mens,” zei ze toen en ze glimlachte lichtjes. “Denk niet te min over jezelf, Soul,” zei ze toen.
Elk woord dat ze zei.. Ze meende het, hij was een goed mens. Voor haar lag het anders. Natuurlijk; ze deed anderen niet graag pijn, maar ze deinsde niet terug. Ze hield niet van anderen, mocht bijna niemand. Het maakte haar niet uit wat er met anderen gebeurde, maar ergens.. Iets dwong haar om toch te helpen.
Dit was ook pas sinds Misaka er was. Daarvoor was ze niet bang geweest iemand pijn te doen of iemand te laten liggen wanneer deze hulp nodig had. Haar zusje had haar veranderd, mentaal. En nu was ze weer aan het veranderen.
En elke verandering had alleen maar voor meer pijn gezorgd. Het liefste wilde ze weer terug naar hoe ze vroeger was; zonder interesse voor elk leven. Maar.. Aan de andere kant ook niet. Ze wist het niet meer. Het had haar in de war gebracht.

“Nee,” klonk er luid. Soul trok in elkaar en opende zijn ogen. Hij knipperde even een paar keer toen ze hem doordringend aankeek. Hij wist al wat er ging volgen. Maar ze begreep het niet. Ze was beter dan het beste, hij had geluk dat ze hem überhaupt aankeek. Maar daar was ze zich geheel onbewust van. Niks kon vergelijken met het moment waarop ze liet blijken dat het okay was. Wanneer zijn goede tijden vervaagde – zoals nu – was ze er. Ze liet hem glimlachen, uit bed vallen, duizelig in zijn hoofd worden en nogal gestoord op een zondag avond. Ze liet hem dansen als een gek, ze deed hem vergeten hoe hij moest ademen, glimmen als goud. Alleen de gedachte aan haar kon hem al te hard van stapel doen lopen. Hoe had hij het al die jaren zonder haar gedaan? Want elke keer dat hij in haar buurt kwam, zag hij het beste van zichzelf in haar ogen. Kijk, dat bedoelde hij nou met te hard van stapel lopen. Hij kende haar pas drie weken of zo en alsnog deed ze zulke dingen met hem. En dan zou het hem te veel worden en zou hij haar niet meer zien, omdat hij ‘lucht’ nodig had. Al was hij diegene die haar stalkte.

“Je bent niet goed wijs, Soul,” zei ze wat rustiger. Hij slurpte en nam weer wat bloed van zijn lip af. Little Ogre klonk vaag ergens in zijn hoofd, maar hij wist het weg te duwen. Hij vond zichzelf prima wijs, maar hij begreep hoe ze het bedoelde. “Ik heb ook nooit een fijn leven gehad en je zult mij niet snel zien als de ‘normale’ mensen. Ik kan ook niet zomaar mijn verleden vergeten en die eeuwige pijn weg laten gaan,” sprak ze, dit keer zachtjes. Even verstijfde alle spieren in zijn lichaam. Ze spande zich aan en hij had de neiging om te gaan schrouwen. ’Mizore, hoe zou jij het vinden als je op een ochtend wakker werd en je erachter kwam dat Misaka dood was?!’, maar hij hield zich in. Anders kreeg hij boze Mizore. “Maar dat is niet slecht. Je doet niets fout, Soul. Je leeft nog en je probeert niemand pijn te doen. Je bent een goed mens,” zei ze toen en ze glimlachte lichtjes. “Denk niet te min over jezelf, Soul,” sprak ze. Opnieuw moest hij zijn woorden inslikken. Hij zakte door zijn knieën en ging met zijn rug tegen het aanrecht op de grond zitten. Hij legde zijn handen voor zijn gezicht en zat voor een moment zo, in poging om alle woorden die hij in zijn hoofd had in te slikken.
“Mizore, ik kan het niet… Ik kan het niet,” fluisterde hij en zijn vingers knepen in zijn hoofdhuid, door zijn haar heen. Soraya… Was hij de enige die er nog om gaf? Hij hoorde haar Soul Wavelength, het voelde alsof ze aanwezig was. Maar dat was ze niet. “De pijn is te erg aanwezig. De wonden helen niet, Mizore. De tijd verzacht mijn wonden niet, dat kan het niet. Ik kan het niet… Ik ben niet sterk genoeg,” hij fluisterde half terwijl hij tussen door een paar keer slurpte. Hij klemde zijn kaken weer op elkaar en kneep zijn ogen samen. “Ik hoor haar! Ik hoor haar elke minuut van elke dag. Als ze dan toch moest gaan, waarom gaat ze niet echt?! Ik zeg elke dag tegen mezelf, ze is weg. Ze is echt weg. Maar ze is bij me. Elke seconde. Maar ik voel me toch altijd alleen,” hij durfde niet op of om te kijken. Hij durfde niet eens zijn ogen te openen. “Ik heb haar bedrogen. Ik hield haar hoofd omhoog, terwijl we allemaal wisten dat het niet zou lukken. Ik weet niet meer hoe lang het duurde, maar het voelde als een eeuwigheid.” Voor een moment keek hij haar aan, zijn spieren lieten eindelijk wat spanning los. “Wanneer iets als een ziel opgevouwen word als een papieren poppetje, moet je geen hoop meer hebben.”

Soul zakte naar beneden en Mizore bleef even staan, maar zakte uiteindelijk ook naar beneden, waardoor ze op haar blote benen op de grond terecht kwam. Ze zat op haar knieën. Ze hoorde hem praten, merkte dat het echt pijn bij hem deed. Toen hij begon over hoe hij haar hoorde fronste ze. Ze begon te begrijpen dat er iemand dood was. Wie wist ze niet, maar dat was ook net aan haar om te weten. Hij sprak door en ze luisterde; meer kon ze niet doen. Om zijn laatste zin fronste ze even; het duurde even voor het tot haar door drong wat hij bedoelde.
Ze sloeg haar ogen neer. “Soul…” fluisterde ze zacht, maar ze wist geen woorden te vinden. Ze leunde voorover en keek hem aan. Het maakte haar niet uit hoe kort haar rokje was; er was toch niemand achter haar. Ze zat met handen en knieën op de grond en keek hem aan. Er was maar een kleine ruimte tussen hen in, maar.. Iets trok haar naar hem toe. Ze keek hem aan, haar bruine ogen boorden in zijn rode ogen. “Soul, je moet het proberen te accepteren. Meer kan je niet doen. Het vergeten is.. Niet menselijk; dat lukt nooit zo makkelijk,” zei ze toen. “Ik herhaal; je hebt niets verkeerds gedaan en je doet niets fout, Soul,” zei ze toen. Ze schudde haar hoofd zacht heen en weer. Zo zat zij nooit; spijt hebbend om wat ze deed. Zie je? Zij was het slechte mens hier, niet hij.
“Zo makkelijk kom je niet van me af. Je bent belangrijk voor me, meer kan ik je niet zeggen,” zei ze zacht. Ze pakte zijn hand beet en ging weer een beetje recht zitten. “Alsjeblieft, Soul,” fluisterde ze toen. “Ik weet niet precies wat er allemaal aan de hand is. Ik ken je verleden niet en je gedachtegang is me werkelijk waar een groot raadsel. Maar, je bent beter dan de mensen die ik ken. Alsjeblieft,” fluisterde ze toen. Ze had ergens het gevoel dat ze hem kwijt zou raken; dat wilde ze niet. Dat kon ze niet aan. Niet nog eens. Dan zou Misaka weer de enige zijn waar ze zich aan vast kon houden. Ze kon dat niet aan.
Ze haalde even diep adem. “Je hoeft er niet over te praten als je het niet wilt. Je hoeft helemaal niets te zeggen,” zei ze kalm. “Ik kan hier blijven, maar als je me weg wilt hebben kan ik gaan,” zei ze kalm. “Ik wil je alleen helpen,” zei ze toen. Ze wist het echt niet meer; het werd te moeilijk. Ze was alleen Misaka gewend, het kleine meisje die walgde van jongens en alleen aandacht had voor haar en andere kinderen en/of nutteloze dingen. Hoe kon ze hem nou helpen? Ze was nutteloos. Ze snoof zachtjes en liet zijn hand los, wachtend op wat hij zou zeggen. Ergens verwachtte ze dat hij haar weg zou sturen en haar nooit meer wilde zien. Want, ze wist nog altijd zeker dat ze íets fout had gedaan.

Mizore fluisterde een keer Soul’s naam en hij keek haar weer voor een moment aan. “Soul, je moet het proberen te accepteren. Meer kan je niet doen. Het vergeten is.. Niet menselijk; dat lukt nooit zo makkelijk,” hij wist wat ze bedoelde. Werkelijk, maar hij was zo paniekerig en alles dat hij niet helemaal helder kon nadenken. Het enige wat in zijn gedachten hing was ‘Soul, je moet’. “Vertel me niet wat ik moet doen!” schreeuwde hij, vele malen harder dan hij had gepraat. Hij trok weer in een en deed zijn handen voor zijn mond. Hij ademde vrij snel, niet wetend wat hij moest zeggen. Waarom had hij zo geschreeuwd?
Hij draaide zich naar haar toe en pakte haar hand en hield deze tussen zijn beide handen. “Sorry, sorry, sorry, sorry. Ik had niet moeten schreeuwen, ik weet niet wat over me heen kwam,” zei hij snel en zijn ogen keken even smekend. Hij had al meteen spijt van dat geschreeuw en realiseerde zich vrijwel meteen dat hij het nooit had moeten doen. “Ik wordt al heel mijn leven gecommandeerd, dus ik vind het soms moeilijk om…” hij stopte, realiseerde zich dat hij vertelde over vroeger. “Nou laat maar, het is geen excuus voor mijn geschreeuw. Dat had ik niet mogen doen.” Soul hield haar hand stevig vast, niet van plan om het los te laten tot ze zei dat het goed zat.

De woorden die ze uitsprak, betekende meer voor haar dan ze op dat moment kon denken. Hij hoefde het niet te vertellen als hij dat niet wou. Hij hoefde er niet over te praten. Normaal was het altijd ‘als er iets is, je kunt het zeggen’ of ‘vertel het me, je kunt me vetrouwen’. Ze was de eerste die hem zei dat het niet hoefde. Dat hij het best voor zich mocht houden. Hij hoefde niet over Soraya te praten. Of over Wes of over zijn ouders. Voor de eerste keer ging het even om hem. Ze had hem in gedachten en waar hij zich makkelijk bij voelde, in plaats van ‘wat is er aan de hand?’, zodat ze vrolijk verder kon roddelen en kon vertellen wat er allemaal was gebeurd. Hij slurpte een keer.
“Je bent de eerste die dat zegt, weet je dat?” vroeg hij toen, zijn emoties weer lichtelijk omgeslagen. Al klonk zijn stem nog steeds hees en was het duidelijk dat hij nog steeds van slag was. Little Ogre klonk in zijn hoofd evenals de Soul Wavelength van Soraya. Nu meer dan gewoonlijk. “Dat ik het niet hoef te zeggen als ik het niet wil, bedoel ik.” Dat kwam vast raar over. Helemaal gefascineerd door een paar kleine woorden. Terwijl hij haar nog aankeek en in een hand haar hand vast hield, ging de ander met een snelle beweging omhoog en hij deed het fornuis uit, waar het paste op stond. Hij zat nog in precies dezelfde houding toen zijn hand wegzakte. Hij keek weer voor zich uit en liet enkel zijn hand die van Mizore vasthouden. “Ik heb de hele avond verpest,” fluisterde hij, weer van plan om van slag te raken. Hij bedaarde zichzelf door even rustig adem te halen en besloot om Soraya uit zijn hoofd te zetten. Dat lukte niet echt.

`‘Vertel me niet wat ik moet doen!’ riep hij uit en ze schoot naar achteren. Haar armen had ze voor haar hoofd gehouden, alsof ze bang was, bang dat hij haar iets aan zou doen. Haar ene knie had ze omhoog, terwijl haar andere been plat op de grond lag. Ze wist dat als hij haar fysiek pijn zou wíllen doen, dat ze hem makkelijk zou kunnen stoppen. Een elektrische schok zou genoeg zijn om hem te verlammen. Maar, dat zou ze nooit doen. Niet bij hem. Daarom bleef ze even zo zitten, haar ogen dichtgeknepen.
Toen ze haar ogen voorzichtig opende en hem tussen haar armen door aan keek, zag ze zijn houding veranderen. Hij hield zijn handen voor zijn mond, alsof hij van zichzelf geschrokken was. Tranen vormden zich in haar ogen, maar huilen deed ze niet. Haar armen zakten naar beneden en voor een ogenblik keek ze hem enkel geschrokken aan.
Toen hij haar hand beet pakte verroerde ze zich nauwelijks; haar blik gleed enkel naar de hand die hij beetpakte. Hij verontschuldigde zich en ze kalmeerde weer een beetje. Hij vertelde de reden erachter en sprak zichzelf toen tegen dat het geen goed excuus was, dat hij het niet had mogen doen. Ze sloeg haar blik neer. “Het is niet jouw schuld,” fluisterde ze. Meer wist ze even niet te zeggen.

Hij zei dat ze de eerste was die zei dat hij het niet hoefde te zeggen en haar ene mondhoek trok zwakjes omhoog in een scheve glimlach. Ze snapte het. Haar verleden was veel minder erg, maar ze wist meestal toch hoe het was voor anderen. Niet iedereen hoefde alles van je te weten. Soms was het veel fijner om het binnen te houden, tot je het geaccepteerd had.
‘Ik heb de hele avond verpest,’ fluisterde Soul toen en Mizore slaakte een zucht. Hij had het moeilijk. Maar, ze had alle tijd, alle geduld van de wereld, tot hij zou inzien dat hij niets fout deed. Ze glimlachte lichtjes naar hem. “Ik zal het nog een keer zeggen,” begon ze, haar stem kalm en vriendelijk, alsof er niets gebeurd was. “Je doet niets fout,” fluisterde ze toen en ze keek naar haar hand, die in de zijne lag.
“Ik zit liever bij jou. Zelfs op deze manier, dan dat ik zonder je ben,” zei ze en ze fronste. Man, dat klonk kleffer dan ze het in werkelijkheid bedoeld had, maar.. Hij zou het begrijpen. “Ik geef dit.. Nee, jou niet zomaar op omdat je het moeilijk hebt,” fluisterde ze. “Dat zou slecht zijn. Onmenselijk,” glimlachte ze toen. Ze was van de schrik bekomen en kon niet boos zijn op hem.
Dit omdat hij duidelijk moeite had met wat hij verteld had; ze kon het beter laten rusten, hem laten doen wat hij moest doen en enkel wanneer het nodig was helpen. Ze zou dit doen. Niet meer, niet minder. Ze was wel bang dat ze het weer zou verpesten, maar.. De tijd zou het hen leren. Ze kroop - op twee knieën en één hand - naar voren en ging naast hem zitten. Ze sloot haar ogen even en bleef tegen het keukenkastje aanzitten, wachtend tot hij iets zou zeggen of doen. Ze wilde weten wat hij verder wilde doen deze avond. Misschien wilde hij nu wel alleen zijn; ze zou het hem niet kwalijk nemen.

Mizore verzekerde Soul dat hij niks fout deed, dat probeerde ze duidelijk te maken. Pas de derde keer hoorde hij het op zo’n manier dat hij het kon laten bezinken. Hij ademde even rustig in en uit terwijl hij zijn ogen sloot. Hij moest tot bedaren komen, wat rustiger aan doen. Hij begreep dat hij niks verkeerds deed, maar toch voelde het alsof het zijn schuld was. “Dat begrijp ik, maar… het voelt verschrikkelijk erg alsof ik wel wat fout doe. Alsof het mijn schuld is,” zei hij zachtjes, fluisterend zelfs. Hij liet haar hand los en legde zijn armen over zijn knieën. Zijn mond leun de in een kuil tussen zijn armen en zijn neus tegen zijn arm aan, zodat zijn ogen net boven zijn arm uitkwamen.
Ze sprak opnieuw en hij keek haar even ongelovig aan. De drang om te zeggen ‘echt waar?’ was groot, maar hij wist deze te onderdrukken. Ze vertelde vervolgens dat ze het niet zou opgeven. Dat ze hem niet zou opgeven alleen omdat hij het moeilijk had. Die ongelovigheid groeide. Hij fronste even terwijl zijn blik op haar gefocust was. Hoe kon ze het menen? Hoe kon ze zeggen dat ze het niet opgaf? Dat had hij nog nooit gehoord. “Ik snap jou niet, he…” fluisterde hij en keek haar nog steeds aan, maar de frons was verdwenen. Hij liet zijn armen van zijn knieën zakken. “Ik barst net half uit elkaar, heb even tussendoor een mental breakdown, schreeuw daarna tegen je… En je zegt vervolgens dat je niet opgeeft? Je bent gek,” concludeerde hij. Hij kon er niet met zijn gedachten bij wat ze precies aan het denken was. Ze vertelde dat als ze het wel zou opgeven, dat onmenselijk zou zijn. Hij had er al vaak genoeg mee te maken gehad, dus waarom zou het nu opeens erger zijn? Dat antwoord wist hij zelf al.

“Ik heb het gevoel dat ik door alles wat er vroeger is gebeurd, niet kan zijn wat ik wil zijn voor jou. Niet zo goed als ik zou kunnen zijn. En heel soms denk ik je dat ik alle aandacht en liefde kan geven die je nodig hebt. En af en toe denk ik dat ik de perfecte jongen voor jou kan zijn, tot ik weer terug kom op aarde. Ik zou de hele wereld geven om een deel uit te maken van jouw leven. Maar dat heb ik niet in mijn handen. Ik kan je alleen alles geven wat ik heb,” vertelde hij. Zijn rode ogen focuste zich weer op de hare, al vond hij het moeilijk om haar echt aan te kijken terwijl hij zijn speech aflegde. Hij was al sinds die ochtend van plan om wat te krijgen met haar, vandaar het etentje. Al was dat iets anders gelopen dan hij had gewild. “En ik weet niet hoe ik ooit zonder je heb geleefd. Want elke keer als ik in jouw buurt kom, zie ik het beste van mijzelf in jouw ogen. Je doet iets met me. Alleen al de gedachte aan jou kan mij gek laten worden. Je laat me zingen als een vogel, dansen als een gek en soms vergeet ik zelfs hoe ik moet ademen. Je laat me glimlachen en dat is belangrijk. Wat ik eigenlijk wil zeggen is,” even stopte hij weer, al had hij het idee dat ze wel wist waar hij heen wou. “Of je mijn vriendin zou willen zijn?” Hij slurpte een keer.

‘Ik snap jou niet he..’ hoorde Mizore Soul zeggen en ze keek hem aan, ietwat verbaasd. Hij somde ongeveer op wat er met hem gebeurd was, om vervolgens te concluderen dat ze gek was. Ze glimlachte. Zou hij het dan nog niet begrijpen? Dit allemaal had veel, veel minder pijn gedaan dan wanneer ze hem zou moeten verliezen. Als dat nog niet duidelijk was.. “Ik heb het er voor over,” glimlachte ze.
Hij begon over dat hij het gevoel had dat hij door zijn verleden niet voor haar kon zijn wat hij wilde zijn. Dat hij alleen alles kon geven wat hij had. Door zijn woorden begon ze met haar eigen vingers te spelen en richtte ze haar blik op de tafel, zodat ze hem niet aan hoefde te kijken; dan zou ze vuurrood worden. Toch sloeg ze elk woord, elke toon die hij uitsprak op, niet van plan dit ooit nog te vergeten.
‘En ik weet niet hoe ik ooit zonder je heb geleefd,’ klonk zijn stem en hij ging door. Ze kleurde alsnog rood en keek hem toen aan, haar hoofd lichtjes naar hem toe gedraaid. Hij zei dingen die ze nooit had gehoord.. Ze had nooit durven - of willen - hopen dat iemand dit ooit tegen haar zou zeggen. ‘Wat ik eigenlijk wil zeggen is..’ Haar blik veranderde en ze zette haar boventanden in haar onderlip.

‘Of je mijn vriendin zou willen zijn?’ klonk zijn stem, gevolgd door een slurp, waar ze zo onderhand een beetje aan gewend begon te raken, maar, om heel eerlijk te zijn viel het op momenten als deze nogal op.
Even zat ze daar. Volledig bewegingsloos, alsof ze terplekke dood zou gaan. Haar adem hield ze niet expres in, het stopte gewoon even. Toen ze haar blik afwendde om hem niet recht in zijn ogen aan te hoeven kijken, merkte ze dat ze toch niet lang weg kon kijken. Haar blik gleed langzaam terug naar de zijne en ze zette haar tanden opnieuw in haar lip.
Het was vreemd hoe ze het antwoord al wist, maar hoe moeilijk het voor haar was om het in woorden - en nog het lastigste: fatsoenlijke zinnen - om te zetten. Daarom haalde ze even diep adem, voor ze begon te spreken, zonder er al te veel over na te denken; dat was juist wat het zo ingewikkeld maakte.
“Jij bent genoeg; gewoon jij.. Ik wil niet meer,” fluisterde ze zacht, haar stem anders dan normaal. Het was grappig hoe hij net nog zo wild had gedaan, maar ze nu zo zaten. Zij was rustig gebleven, al had ze een moment gehad waarop ze niet al te goed had gereageerd; ze had niet bang hoeven zijn. Ze haalde even diep adem. “Natuurlijk,” zei ze toen en ze glimlachte. “Maar dat was zo onderhand wel duidelijk, hoop ik,” ging ze zacht verder.
Ze keek weer een beetje voor zich uit, terwijl haar normale huidskleur terug begon te komen. Ze wilde verder spreken, wilde hem zeggen wat hij met haar deed.. Maar, de juiste woorden waren ver te zoeken. Ze was simpelweg contactgestoord; had te weinig socialisatie gehad in haar leven, had haar puberteit in het begin doorgekomen zonder ook maar een enkele interesse voor wat dan ook. Het was een beetje onwennig om alle gevoelens ineens terug te krijgen. Ergens deed het pijn, maar ze wilde het niet kwijt. Ze wilde hem niet meer kwijt.
Deze keer was ze niet moe, maar ze wist dat het onderhand laat begon te worden. Haar telefoon ging, maar ze had trillen en geluid uit staan, omdat ze het simpelweg kon voelen. Ze wist dat het Misaka was; niemand anders die haar zou bellen. Vooral niet rond dit tijdstip. Een elektrisch schokje vloog van haar huid naar haar telefoon en de oproep werd automatisch geweigerd. Handig.
Ze haalde even diep adem en stond op. “Het is al laat. Misaka is ongerust,” glimlachte ze. “Ik kom morgen rond twaalven naar jouw kleedkamer toe,” glimlachte ze vervolgens, waarna ze zich omdraaide en met kalme stappen weg liep.
Hmmn.. Misschien was ze toch wel moe. Ze opende de deur en liep door de gangen, om vervolgens geruisloos - zoals Soul dat vorige keer dus niet gedaan had - naar de meisjeskleedkamer te gaan.