Masterpiece ×

Met kalme passen liep de brunette door de kantine. Het was haar beurt om op patrouille te gaan. Haar groene bandje hing rond haar bovenarm, duidelijk makend dat ze bij de Council zat en dus bepaalde machten had hier, die normale leerlingen niet hadden. Haar korte grijze rokje ging bij elke stap die ze zette zacht heen en weer.
‘Mizore onee-sama!’ klonk Misaka’s bekende stem en het kleine meisje sloeg haar armen om haar grote zus heen. Oké, eigenlijk waren ze niet echt zusjes, maar was het kleine meisje een soort.. Kloon, gemaakt door haar vader, om bepaalde dingen te bestuderen.
‘Misaka Misaka wil alles weten!’ riep het meisje toen uit en Mizore legde haar vinger op de lip van haar ‘zusje’. “Sst!” siste ze. Oké, veel meisjes wisten het al, maar niet iedereen hoefde te weten dat er iets speelde tussen haar en Soul. Bovendien hoefde het niet door de Kantine geschreeuwd te worden, zelfs al zou iedereen het weten.
Haar zusje sleurde haar mee naar een bankje en ging daarop zitten. Met tegenzin ging Mizore tegenover haar zitten en keek ze het kleine meisje aan. ‘Vertel me alles!’ riep het meisje uit. Mizore voelde de neiging haar krachten te gebruiken, maar mocht dit niet. “Er valt niets te vertellen,” siste ze, om vervolgens op te staan en weg te lopen. “Laat het zitten, Misaka. Ik ben bezig met Council zaken,” glimlachte ze toen.

Toen Misaka eindelijk weg was, keek ze de kantine rond. Het leek er niet op dat iemand van plan was een voedselgevecht te houden of een andere regel te overtreden, dus kon ze rustig gaan zitten. Helaas dat het nou net een drukke lunchpauze was - anders had ze niet hoeven patrouilleren - wat betekende dat er bijna geen tafels meer vrij waren. Ze liep kalmpjes op één van de weinige tafels af die vrij waren; de enige die nog schoon was. Rustig ging ze zitten en streek ze haar rokje goed, zodat haar ondergoed niet half zichtbaar zou zijn. Ze legde haar bord op de tafel en prikte er met haar vork in. Ze had brood, dus vroeg zich eigenlijk af waarom ze een vork had, maar goed. Ze legde de vork neer en nam kalmpjes een hap van het brood. Hmmn.. Eigenlijk was het best wel saai zonder Misaka en Soul. Ze was benieuwd of er nog iemand zou komen. Ach, het maakte niet uit. Ze had nooit van gezelschap gehouden, waarom verlangde ze er nu dan zo naar? Ze snoof zachtjes en hoorde hoe het nummer Masterpiece aansprong op haar telefoon, waarvan ze één oordopje in haar oren had. Ze glimlachte.

Only Muarim & Mizore!

Behoedzaam sloop Muarim de kantine binnen. De kinderen hadden hem niet echt meer lastig gevallen, maar je wist maar nooit. Snel liet hij zijn blik door de overvolle kantine glijden. Hij zag niet direct een van de kinderen uit dat groepje, maar zij konden hem makkelijk zien. Hij had wit haar, niet echt handig hier op Degree. Je had vanalles hier: van paars tot blauw, zelfs oranje, maar wit was toch wel zeldzaam. Hij had nog niemand gezien met wit haar. Hij zuchtte. Er leek niemand te schreeuwen dat hij binnenkwam. Hij besloot dat het dus redelijk veilig was om door te lopen. Echt honger had hij niet, dorst daarentegen. Hij schoof aan en nam een appelsap. Er was veel volk in de kantine, maar hier en daar was er nog plaats vrij. Hij zag een meisje zitten, ongeveer zijn leeftijd. Misschien was ze wat jonger. Zijn blik gleed over haar arm. Ze droeg een groen bandje, wat hem vertelde dat ze van de Council was. Het was misschien slim om daar te gaan zitten. Stel dat die bende toch nog binnekwam... Langzaam liep hij naar haar toe. Ze zat met een vork in haar brood te prikken, wat hem eigenlijk verbaasde. Misschien een gewente van haar. Hij klemde zijn hand rond het flesje. Hij durfde niet echt naar haar toe te lopen. Misschien had iemand hem verlinkt aan de Council. Misschien werd hij in de gaten gehouden. Hij keek rond, maar hij zag niet direct nog een plek om te gaan zitten. Zomaar terug naar buiten lopen was ook niet slim. Ze leek niet echt gestoord te willen worden. Hij zag dat ze een oordopje in haar oor had. Ze zat vast naar muziek te luisteren. Aarzelend liep hij op de tafel af. Snel zette hij een kleine glimlach rond zijn lippen. Hij kon beter een goeie indruk maken. Hij keek haar aan met zijn grijze ogen.

Hij schoof een stoel achteruit en ging er op zitten. Nog steeds vriendelijk glimlachend sprak hij haar aan. "Hallo," Zei hij. Zijn stem klonk diep. "Ik hoop dat ik niet stoor?" Vroeg hij toen met een vragende blik in zijn ogen. Hij zette het flesje appelsap voor hem neer. Hij kruiste zijn enkels over elkaar. Als ze zou zeggen dat hij moest weggaan zou hij wel weggaan. Hij hoopte natuurlijk dat ze dat niet vroeg. Hij zat er wat gespannen bij. Als hij aangewezen werd stond hij klaar om op te springen en weg te rennen. Hij dacht even na over waar hij naartoe kon. Wie kon hij vertrouwen hier op Degree? Echt veel vrienden had hij niet hier. Dat was best vreemd. Hij was hier nu al een paar weken. Iedereen leek hem te ontwijken. Ze waren misschien bang van hem. Door een stom toeval aan het meer had hij meer vijanden dan vrienden gekregen. Hij zag overal de starende blikken als hij ergens langsliep. Niet echt leuk, maar Suzuki had hem gezegd dat het wel zou overgaan. Hij had het gevoel dat ze gelijk had. Ze hadden hem al een tijdje met rust gelaten. Dat zorgde er jammer genoeg niet voor dat hij op het gemak overal heen kon lopen. Hij keek vaak achterom als hij ergens liep waar hij alleen was. Nieuwsgierig keek hij het meisje aan. Hij vroeg zich af naar wat ze luisterde. Hij hoorde de muziek, maar hij kon niet zeggen welk liedje het was. "Waar luister je naar?" Vroeg hij, redelijk enthousiast. Hij hield van muziek, en hij stond open voor alles wat op muziek leek. Zijn ogen stonden vrolijk. Snel liet hij zijn blik over de andere tafels glijden. Iedereen was druk in gesprek, niemand keek naar hem. Hij ontspande een beetje. Hij trok aan zijn kap, die voor de verandering niet goed zat. Hij zakte onderuit op zijn stoel en draaide het dopje van het flesje. Hij dronk wat van de appelsap en genoot van de heerlijk zoete smaak. Hij speelde met het dopje. Muarim liet het door zijn vingers rollen. Plots viel het op de grond en botste het weg. Hij zuchtte. Hij zou het straks wel zoeken.

‘Hallo,’ klonk een stem. Geschrokken keek Mizore om. Een elektrisch schokje sprong tussen haar en haar telefoon en zorgde ervoor dat deze even haperde, waarna een ander nummer op sprong. Het nummer ‘Awake and Alive’ van Skillet sprong aan. Ze snoof eventjes zacht. Eén van de vreselijke bijwerkingen van haar elektriciteit op dingen die op elektriciteit werkten. Een voordeel was wel dat ze haar telefoon bijvoorbeeld nooit op hoefde te laden. ‘Ik hoop dat ik niet stoor?’ klonk zijn stem toen en Mizore keek hem aan. Hij had wit haar en grijze ogen. Opvallend. Geen albino, dus. “Nee, je stoort niet,” sprak ze kalm. Antwoorden op vragen was een beleefdheid die ze moest hebben, gezien haar achtergrond en status hier. “Ook hallo, trouwens,” sprak ze toen glimlachend. Ze merkte dat hij wat gespannen was en keek hem met een ietwat scheefgehouden hoofd aan. “Je lijkt gespannen. Is er iets waar ik je mee kan helpen?” vroeg ze toen. Het was niet alledaags dat er een onbekende oudere jongen naast haar kwam zitten wanneer ze haar Council bandje bij had en die geen vieze gedachten had.

‘Waar luister je naar?’ vroeg hij. Ze glimlachte. “Hiervoor luisterde ik naar een Japans nummer. Ik verwacht niet dat je het kent, maar de titel is Masterpiece. Helaas heb ik die - dankzij mijn krachten - over laten springen en hij staat nu op.. Awake and Alive, een nummer van Skillet,” glimlachte ze toen. Ze zag hoe hij op de omgeving om hen heen lette en uiteindelijk een beetje kalmeerde. Ze fronste.
Ze hoorde hoe zijn dopje op de grond viel, maar hij pakte het niet op. Daarom hield ze haar hand bij de achterkant van haar rokje en bukte ze, zodat haar rokje op zijn plek bleef en ze het dopje op kon pakken. Toen ze hem beet had ging ze weer recht zitten en legde ze het op de tafel. Eén van de Council-taakjes die ze niet zo fijn vond; de kantine mocht niet vies worden, dus was het fijn als ze het opruimden. Kortom; ze moesten wel wanneer ze zagen wie het deed.
Ze voelde hoe bij iemand dichtbij de telefoon af ging. Hij stond op trillen, maar dat maakte weinig uit voor haar. Ze voelde het en het voelde vreselijk irritant, om eerlijk te zijn. Tot haar spijt mocht ze de telefoon niet persoonlijk uit zetten omdat het pauze was. In de les deed ze het wel als iemand te dichtbij zat; anders zorgde het voor haar bij hoofdpijn en daar zat ze niet op te wachten.
Ze besloot zich voor te stellen. “Mizore is de naam,” stelde ze zich glimlachend voor. “Hayashi Mizore,” zei ze toen. Rijk en Japans opgevoed had ze geleerd haar achternaam voor haar voornaam te plaatsen. Ze glimlachte, hopend dat de jongen zich ook voor zou stellen.

Hij keek verbaasd toe hoe ze zacht snoof toen hij bij haar kwam zitten. Blijkbaar leek hij niet echt gewenst hier. Hij vroeg dan maar of hij haar stoorde bij iets. Ze keek op en Muarim keek recht in haar bruine ogen. Iets vertelde hem dat deze persoon gezag had. Dat kwam misschien door haar groene bandje, maar ook door de blik in haar ogen. Die blik dwong gewoon respect af. Muarim was even onder de indruk, maar gelukkig was ze vriendelijk en beleefd. “Nee, je stoort niet,” Zei ze. Hij was blij dat hij niet meteen weggejaagd werd. “Ook hallo, trouwens,” Ze had een vriendelijke glimlach om haar mond. Muarim dacht wel dat hij gemeend was. Toch kon hij niet ontspannen. Hij was bang dat dit rustige gesprek ieder moment verstoord kon worden. Ze leek zijn gespannen houding opgemerkt te hebben. Ze keek hem aan met een hoofd dat vragend scheef gehouden werd. “Je lijkt gespannen. Is er iets waar ik je mee kan helpen?” Vroeg ze. Hij wou zeggen dat ze hem al hielp door dat groene Council-bandje te dragen. Dat hield die bende misschien uit de buurt. Echter durfde hij niet zeggen dat hij haar gebruikte. "Ah, ik heb een beetje heimwee naar huis." Loog hij. Liegen was niet zijn sterkste kant, maar misschien doorzag ze hem niet. Gelukkig kon hij zich redden met zijn vraag over haar muziek. Het duurde dan ook niet lang voor hij antwoord kreeg. “Hiervoor luisterde ik naar een Japans nummer. Ik verwacht niet dat je het kent, maar de titel is Masterpiece. Helaas heb ik die - dankzij mijn krachten - over laten springen en hij staat nu op.. Awake and Alive, een nummer van Skillet,” De titles van de liedjes zeiden hem totaal niets. Hij besloot om ze ooit eens op te zoeken. Wat interessanter was, waren haar krachten. Ze kon vast iets met elektriciteit. Hij vond het alleszins gaver dan dromen. Snel keek hij de kantine rond. Hij ontspande voor hij antwoord gaf. "Nog nooit van gehoord, inderdaad." Hij grinnikte. "Maar wil ze best ooit eens opzoeken." Beloofde hij plechtig. Hij keek verbaasd toe hij ze het dopje van de grond raapte. Hij had het wel zelf willen doen. Hij wist ook wel wat kon en wat niet. Hij keek verontschuldigend toen ze het dopje voor hem op de tafel legde. Plots leek ze ergens last van te hebben. Hij vroeg zich af of het ook met haar krachten had te maken. Hij dacht aan de dromen van anderen die zich ongewild door de zijne mengden. De nachtmerries van anderen meebeleven, het was gewoon eng. Hij dacht ook terug aan zijn vader, die droomde hoe hij Muarim op straat dumpte. Even slikte hij. Hij was blij dat hij zijn ouders nooit meer zou zien. Hij had er genoeg van. Hij was blij dat ze hem op dat eiland gestoken. Het was er beter, met Verzorger, die meer vader was geweest dan zijn echte vader. “Mizore is de naam,” Stelde ze zich plots voor. Muarim schudde al de herinneringen van zich af. “Hayashi Mizore,” Hij merkte op dat ze haar achternaam voor haar voornaam zette. Dat bevestigde zijn ideeën over haar afkomst. Japans, misschien uit een elite familie. Hij knikte haar toe. "Muarim," Grijnsde hij. "Muarim Blackwood. Mijn vrienden noemen me Muarim." Zei hij met een knipoog. Nu hij zich voorgesteld had, en nu hij haar naam wist, kon hij ontspannen achterover leunen. Hij zag niet onmiddellijk gevaar in de kantine. Het was misschien beter zo.

Hij was net het dopje op het nu lege flesje aan het draaien toen hij opschrok van een geluid. Een grote bende kwam de kantine lawaaierig binnengelopen. Die bende kende hij maar al te goed. Voorop liep de jongen die hij had laten schrikken van een droombeeld. Naast hem liep zijn zus, die hem eerder had aangevallen als wraak. Ze waren 11 en 12 jaar oud, dacht Muarim. Hij probeerde zo onopvallend mogelijk weg te kijken. Hij wist dat hij geen oogcontact moest maken. Ze hadden hem al een paar dagen met rust gelaten, maar dat kon toch nog veranderen. Plots merkte hij iets. Iets was veranderd in de ruimte. De gesprekken leken stilgevallen. Hij hoorde iedereen druk zijn naam fluisteren. Enkelen wezen hem aan. Hij vroeg zich af waarom. Hij keek zenuwachtig rond, toen hij de blik in de ogen van de jongen en het meisje zag. Ze keken hem alle twee ijzig aan. Muarim rilde. De jongen stootte het meisje aan met zijn elleboog. Muarim sprong op, maar het was al te laat. Een steek van pijn schoot door zijn hoofd. Het leek alsmaar harder en harder te gaan. Hij greep naar zijn hoofd en zette een stap vooruit, weg van de bron van de pijn: het meisje. Ze had sterke krachten, dat had hij al eerder gemerkt. Nu leek ze dit trucje geperfectioneerd te hebben. Hij struikelde over een stoel en viel neer. De schelle pijn was bijna ondraaglijk. Hij trok zijn knieën tegen zijn borst aan en klemde zijn handen om zijn hoofd. Hij probeerde te schreeuwen dat het zijn schuld niet was, dat het per ongeluk was gegaan en dat ze op moest houden, maar hij kreeg geen geluid uit zijn keel. Plots hield de pijn op. Hij durfde zich niet bewegen, bang dat de pijn misschien terugkwam. Hij haalde een paar keer diep adem en durfde toen toch zijn hoofd te bewegen. De pijn kwam niet terug. Hij duwde zich op en hijgde. Hij vroeg zich af waarom ze was opgehouden. Had iemand haar bevolen om te stoppen?

De jongen stelde zich voor als Muarim. Muarim Blackwood. Mizore knikte. Muarim was een naam die ze nog nooit eerder had gehoord. Gelukkig had ze een aardig goed geheugen. Ze glimlachte lichtjes, terwijl ze voor zich uit keek.
‘Onee-sama!’ klonk toen een stem. Ze keek om en zag hoe haar kleine zusje eraan kwam rennen. Het kleine meisje ging naast haar zitten, met haar rug tegen de tafel. ‘Misaka Misaka ziet dat je niet langer bezig bent met Council zaken,’ bracht het meisje uit en Mizore glimlachte. “Er is niets te doen,” mompelde ze droogjes. Ze ging even met haar hand door haar haren, waardoor een elektrisch schokje zichtbaar was. Haar zusje keek haar enkel glimlachend aan, om vervolgens naar de witharige jongen te kijken. ‘Val je op wit, of zo?’ vroeg haar zusje toen en Mizore kleurde lichtelijk rood. “Nee, dat is het niet,” mompelde ze droogjes. “Het is toeval, oke,” bracht ze toen uit. Misaka grinnikte.

Het lawaai van een grote groep mensen overstemde het lawaai wat er al was en het viel stil. Mizore schoot van haar stoel af en hield haar ene arm naar voren, terwijl ze haar andere hand had op het bandje van de Council. Deze groep had niets goeds in gedachten, dus ze mocht haar krachten gebruiken zonder problemen te krijgen. Als zij eerst aanvielen, tenminste.
Plots gebeurde er wat met Muarim, waardoor Mizore hem verrast aankeek. Hij greep naar zijn hoofd en Mizore keek op, naar de bende. Het meisje had een blik in haar ogen die haar verwarde. Zo ijzig, zo gemeen.. Ze gromde zacht. “Ik ben van de Council! Stop met aanvallen of ik zal me ermee bemoeien,” glimlachte ze. Ze hoorde wat oudere bendeleden lachen. Ze wist wat ze dachten; een meisje van één meter tweeënzestig; wat kon die nou doen?
Elektrische schokken kwamen van haar lichaam af en ze gromde zachtjes. “Aan de kant,” zei ze tegen de mensen op de tafel voor haar. Deze gingen weg, luisterend naar haar omdat ze van de Council was en er niet al te vrolijk uit zag.

Met kalme passen liep ze naar voren, tot ze tegenover het meisje stond. “Je hebt geluk,” glimlachte ze naar het meisje. “Aangezien we binnen zijn en ik het weeshuis niet mag verwoesten, kan ik mijn sterkste aanval nu niet gebruiken,” glimlachte ze. “Maar dat betekent niet dat ik je nu niet aan kan. Dus vlucht, of voel de pijn,” glimlachte ze.
Ze mocht iemand niet zomaar aanvallen, maar wanneer iemand zomaar iemand anders aanviel, kon ze niet anders. Ze zou eerst waarschuwen, want meer mocht ze nog niet doen. Ze tilde haar knie op en stampte een keer hard op de grond. Elektrische schokken vlogen over de grond richting het groepje. De schokken waren zwak, dit omdat het enkel een waarschuwing was.
“Ik herhaal. Wanneer er nog meer aanvallen zullen komen, zal ik mogen aanvallen,” glimlachte ze toen. Ze haalde haar hand door haar haar en een elektrische bal ontstond bij haar hand. Ze maakte een gooibeweging en een kleine blauwe straal kwam uit de bal, richting het groepje. Ze hoorde iemand gillen en glimlachte lichtjes. “Geven jullie je netjes over?” vroeg ze liefjes. Ze was niet onverslaanbaar of wat dan ook, maar ze had haar Council Machten erbij. Wanneer ze haar aanvielen, konden ze nog veel meer problemen verwachten. Bovendien had ze Misaka. Wanneer zij zou falen in het in bedwang houden van deze bende, zou haar kleine zusje altijd nog een flinke elektrische aanval kunnen doen en hen op zijn minst verlammen. En dat moest meer dan genoeg zijn.

Het bruinharige meisje leek zich ermee bemoeid te hebben. Hij had het wel verwacht. Ze straalde gewoon macht uit. Zeker met het groene bandje van de Council. Muarim bleef nog even liggen en volgde het gesprek. Ze sprak de bende toe. Hij wist dat hij hier snel weg moest wezen. Hij wou haar nog bedanken, maar misschien trok hij dan weer de aandacht. Hij voelde de grond schokken. Alsof een grote elektrische massa onder de vloer zat. Dit leek hem een goed moment. Hij sprong op en zette het op een lopen. Hij duwde de deur van de kantine open en rende naar buiten. Hier en daar zag hij mensen vreemd opkijken. Een volwassene riep hem na dat hij niet mocht rennen in de gangen, maar hij liep gewoon door. Achter zich hoorde hij voetstappen. Meer dan een paar. Had Mizore ze toch niet tegen kunnen houden? Hij liep de hoek om en zag de deur die naar buiten leidde. Snel opende hij die en hij stond buiten. De frisse lucht deed hem goed. Net voordat de deur helemaal dicht viel hoorde hij kinderen joelen. Het was te laat, hij kon nergens heen. Hij liet zijn blik snel over het pleintje glijden en schoot toen naar links. Hij dook de bosjes in en ging plat op zijn buik liggen. Hij mocht de kinderen niet aanvallen, dat was tegen de regels, en tegen zijn principes. Hij dacht na. De deur werd opengegooid en de bende stormde het plein ook op. Ze verzamelden rond het meisje en de jongen. Ze stonden druk gebaren te maken en de groep verspreidde zich. Hij bedacht een oplossing. Hij zou ze niet aanvallen, maar hij kon zich wel verdedigen. Hij reikte naar energie. Hij had geoefend, dus het ging nu veel sneller om de goeie hoeveelheid energie te krijgen. Toen hij voelde dat het wel goed zat sloot hij geconcentreerd zijn ogen. Hij probeerde de roepende en opgewonden stemmen te negeren. Hij droomde dichte struiken rond zich. Hij droomde er harde, lange stekels aan. De kinderen zouden er door kunnen lopen zonder zich te kwetsen, maar als ze er hard genoeg in geloofden zouden ze de bosjes niet aanraken. Hij hield zich zo stil mogelijk. Hij probeerde het beeld zo echt mogelijk te maken. Het stilstaande beeld was niet zo moeilijk vast te houden. Bewegende beelden waren veel moeilijker. Hij hoopte dat niemand zijn camouflage ontdekte, of hij was er geweest. De groep leek woest te zijn. De confrontatie met Mizore was niet zo goed afgelopen. Hij verwachtte ook niet dat ze de bende in haar eentje kon tegenhouden. Ze had haar best gedaan, en dat alleen al was goed voor Muarim. Hij zou het wel ondergaan als ze hem vonden. Hij bereidde zich in stilte voor op de scherpe pijn in zijn hoofd, of een van die andere dingen die zij of iemand anders kon. Hij trok zijn knieën op en steunde met zijn voorhoofd op zijn knieën. Hij sloeg zijn armen rond zijn knieën en wachtte. De stemmen kwamen dichterbij. Niemand had ondertussen ingegrepen. Dit was het dus. Hij had ze woest gemaakt en ze zouden hem elk moment vinden. Hij hoorde twee mensen dichterbij komen. "Blijf zoeken! Hij is hier ergens!" Riep iemand. Een ander kwam dichter en dichterbij. Hij stond nu zeker aan de rand van de struiken. "Hé, daar gaat toch niemand door? Daar moet je niet kijken, zoek verder!" Hoorde hij iemand van uit de verte roepen. Hij haalde opgelucht adem, maar zorgde ervoor dat niemand hem kon horen. Blij hoorde hij hoe de voetstappen zich verwijderden. Hij had echter niet in de gaten dat het energiepeil van het beeld aan het zakken was. Plots verdween het droombeeld en keek hij recht in de ogen van een jongen, die eerst verbaasd maar toen triomfankelijk keek. "Hier zit hij! Ik heb hem!" Riep hij luid. Muarim sprong op, maar het was te laat. De jongen duwde hem omver en Muarim viel op de grond. De jongen greep hem bij zijn schouder en twee kinderen liepen op hem af. Ze trokken hem overeind en hielden hem stevig vast. Ze duwden hem naar het meisje toe. Die was weer aan het glimlachen. Muarim kreeg het er koud van. Hij probeerde zich los te maken, maar tegen drie kinderen kon hij het niet halen. Hij hoopte dat Mizore eraan kwam. Misschien had ze hulp gehaald bij een volwassene. Hij werd neer geduwd, op zijn knieën. Hij keek naar de grond. Vanuit een ooghoek zag hij de deur. Iemand sloeg die met geweld open...

Plots rende de witharige jongen weg en stond Mizore daar met een bek vol tanden, aangezien de bende erachteraan ging. Serieus? Dit kwam nogal beledigend over, aangezien iedereen op die manier wegrende en verder geen enkele aandacht aan haar besteedde. “Ren niet zomaar weg!” riep ze uit, duidelijk op haar teentjes getrapt. Maar, ze moest de jongen helpen. Daarom rende ze snel achter de groep aan. Voor de deur bleef ze wachten. Moest ze dit wel doen, of moest ze een volwassene erbij halen? Misschien.. Misschien was deze groep wel sterk. Ze beet op haar lip en bleef met haar voorhoofd tegen de deur aan staan.
‘Hier zit hij! Ik heb hem!’ hoorde ze buiten en ze keek op. Hoe lang had ze hier staan nadenken? Ze gromde zacht en voelde in haar zakken. Zestien. Nog zestien arcademuntjes. Dat moest genoeg zijn. Ze maakte een draai en trapte hiermee de deur open, om vervolgens weer netjes op de grond te landen. “Jullie worden allemaal per direct meegenomen!” riep ze luid. Het schoolplein viel even stil, waarna de bende begon te lachen. Want, kom op. Ze hadden wel een klein beetje gezien, maar.. Dat meisje kon vast niets. Dat dachten ze maar. Ze liep kalmpjes op de groep af en ging met haar hand door haar haren, waarna een elektrische bal in haar hand kwam. Ze hield hem voor zich en een elektrische straal schoot degene die het dichtst bij Muarim stond aan de kant. “Ik heb jullie gewaarschuwd. Maar, nu jullie geweld vertonen, mag ik dat ook doen,” zei ze glimlachend.
“Ooit van een Railgun gehoord?” vroeg ze kalmpjes en ze pakte haar muntje uit haar zak. Ze zag hoe één van de kinderen even droog naar een ander keek. Ze wist wat ze dachten; waarom een muntje? Maar aan het gezicht van de kinderen te zien herkenden sommigen haar nu. Toen ze net in Degree was - jaren terug - had ze weleens kinderen aangevallen. Met haar Railgun. Maar, nu had ze hem onder controle. “Het is een simpele aanval met een muntje,” sprak ze rustig. “Zoiets als dit,” zei ze, waarna ze het muntje de lucht in gooide. Ze hield haar ene hand naar voren, met de handpalm omhoog. Van haar andere had ze haar duim daarop met haar middelvinger op haar duim, klaar om te schieten. Ze zag hoe zij niet de enige was die het muntje geïnteresseerd volgde met haar blik. Op het moment dat het muntje voor haar middelvinger was, liet ze haar middelvinger wegschieten van haar duim. Een oranje straal schoot naar voren, recht door het groepje heen. Blauwe elektrische schokken kwamen van Mizore en de straal af, terwijl ze glimlachte.
“En nu wegwezen of ik zal jullie raken,” gromde ze. Ze stampte een keer hard op de grond, waarbij de twee mensen het dichtste bij haar een elektrische schok kregen. “Nu, zei ik!” riep ze toen luid en ze zag hoe het groepje langzaam afdroop. “En laat me jullie niet meer zien,” gromde ze toen, waarna ze op Muarim af liep. “Gaat alles goed?” vroeg ze liefjes, alsof er niets gebeurd was. Het enige verschil voor haar was dat ze nu een muntje minder had. Verder had ze maar een paar kinderen pijn gedaan, geen enkele keer op volle kracht. De Railgun had ze expres laten missen, dus dat was geen probleem. Ze glimlachte lichtjes, terwijl ze rustig wachtte op een reactie van de witharige jongen. Ze wist niet of de bende nog terug zou komen. Als ze dit wel deden, had ze wel wat voor hen in petto.

Vanuit een ooghoek keek hij hoe de deur opengetrapt werd door Mizore. Hij wist wel dat ze heel machtig was, dat straalde ze ook uit, maar tegen een hele bende kon zelfs zij het niet halen. Toch was hij blij dat ze er was. Hij richtte zijn hoofd op en zag dat iedereen wachtend naar haar keek, omdat de actie wel van haar zou komen. “Jullie worden allemaal per direct meegenomen!” Riep Mizore luid. Muarim knipperde met zijn ogen. Zij zou hen allemaal meenemen? Hij twijfelde even, maar zag toen de vastberaden blik in haar ogen. De bende leek dit niet te zien, want ze stonden haar uit te lachen. Hij wist dat ze veel sterker was dan ze eerst liet uitschijnen, misschien was dat deze keer in haar voordeel. Hij testte of hij zich niet los kon trekken, maar de greep rond zijn schouder verstrakte. Mizore liep op hen af, en met een haal van haar hand door haar haar zat een blauwe, elektrische bal in haar handen. Muarim maakte zich zo klein mogelijk. Ze had haar krachten vast wel genoeg in de hand om hem niet te raken, maar je kon nooit weten. Hij had ook gedacht dat hij de zijne in de hand had, tot hij aan het meertje plots een droombeeld op de jongen had afgestuurd. Een elektrische straal schoot naar de jongen die zijn hand op Muarim's schouder had. De jongen viel achterover en liet hem los. Hij rolde opzij en bleef daar liggen. Muarim keek verbaasd naar de jongen. Hij zag er niet dood uit, gelukkig maar. Hij wenste niemand de dood toe, hoe erg het ook was. Hij had zo het gevoel dat dat niet het beste was wat ze kon. Dat maakte hem langs de ene kant bang, en langs de andere kant twijfelde hij niet meer dat ze de hele bende in haar eentje aankon. Onwillekeurig glimlachte hij. “Ik heb jullie gewaarschuwd. Maar, nu jullie geweld vertonen, mag ik dat ook doen,” Zei Mizore klaar en duidelijk. De kleine glimlach om haar lippen vertelde genoeg. “Ooit van een Railgun gehoord?” Zei ze, terwijl haar hand naar haar zak gleed. Muarim vroeg zich, net zoals de bende, af wat dat was. Hij had er zelf nog nooit van gehoord. Hij keek toe hoe ze een muntje uit haar zak haalde. Hij vroeg zich af wat ze daarmee wilde bereiken, maar hij wist dat ze meer macht had dan ze liet blijken, dus hij vertrouwde haar. “Het is een simpele aanval met een muntje,” Ze zei het op zo'n rustige toon dat hij er een rilling van kreeg. “Zoiets als dit,” Ze wierp het muntje in de lucht. Ze zou hem niet raken, daar vertrouwde hij op, maar hij zat wel in met de persoon die ze wel zou raken. Of zou Ze niemand raken? Het kon ook zijn dat ze express zou missen. Hij volgde het muntje gespannen. Hij had nog nooit van een railgun gehoord, dus hij was best benieuwd naar het effect. Toen het muntje haar middelvinger passeerde schoot die van haar duim weg. Een grote hoeveelheid elektriciteit schoot mee met het muntje. hij zag dat niemand echt geraakt was, maar hij voelde wel dat de meesten onder de indruk waren. Hijzelf behoorde daar ook toe. Hij zou het nooit in zijn hoofd halen om haar kwaad te maken. “En nu wegwezen of ik zal jullie raken,” Gromde ze. Het leek niet veel effect te hebben, want niemand reageerde. Toen werd ze nog kwader en met een stamp op de grond zorgde ze ervoor dat twee mensen een elektrische schok kregen. "Nu, zei ik!" Riep ze iets luider. Het groepje ging uit elkaar en iedereen liep weg. Niemand zei iets. “En laat me jullie niet meer zien,” Waarschuwde ze nog. Hij was blij dat ze weg waren. Ze stapte op hem af, en even kromp hij in elkaar. Hij was nu best wel bang van haar, nu hij haar railgun had gezien. Hij kreeg het benauwde gevoel dat dat nog niet alles was wat ze kon. “Gaat alles goed?” Vroeg ze met een toon in haar stem die luchtig en lief was. Hij knikte. Veel kon hij niet uitbrengen. Hij beet zachtjes op zijn tong en kwam terug bij zijn positieven. Hij stond op en klopte het zand van zijn knieën. Hij keek naar de grond voor hem. Echt in haar ogen kijken durfde hij niet. Hij vroeg zich af hoe hij haar nu kon bedanken. Misschien was hij nu voor altijd van die bende verlost. hij hoopte het althans. Hij draaide zich naar haar toe. Hij zocht haar ogen en staarde er even naar. Hij slikte. Eindelijk had hij de moed om haar te bedanken. “Ik weet niet hoe ik het moet doen, maar bedankt. Als je ooit ergens hulp voor nodig hebt kun je mij altijd roepen,” Hij keek rond. De bende was nergens meer te zien, maar goed ook. Een glimp van respect ging door zijn ogen. Wat hij al een paar weken probeerde was haar uiteindelijk gelukt. Ze had helemaal in haar eentje die bende weggejaagd. Hij voelde zich nu klein en nietig, met zijn krachten. Zij kon ongelofelijke dingen, en wat kon hij? Niets… toch niet veel. Hij vroeg zich af of hij ooit van zich af kon bijten als zij dat kon.