I'm not weak anymore!

Mokkend op het gras, met zijn knieën opgetrokken en zijn gezicht in zijn handen verborgen. Mokkend, zielig en alleen, hij had er geen zin meer in. Hij kwam over als een klein zielig jochie dat niet voor zichzelf kon zorgen. Maar ergens, diep van binnen, voelde hij die pijn, die pijn die hij voelde toen alles van hem werd afgepakt. Toen hij dacht een normaal leven te kunnen leven, tot dat zijn ouders er genoeg van hadden. Totdat hij het huis uit werd geschopt omdat hij 'te gevaarlijk' voor het gezelschap was. Later zou hij ze eens laten merken hoe gevaarlijk hij was! De kleine handjes van het jochie balde zich tot vuisten. Zijn scherpe nagels boorde zich in het zachte vlees van zijn handpalmen en er druppelde bloed naar beneden toe. Hij keek er even naar, zijn bloedrode ogen volgde de langzaam vallende druppeltjes, totdat ze uiteen vielen op het groene gras. Hij opende zijn handen en keek naar de wondjes die hij zichzelf had aangedaan.
Langzaam kwam hij weer bij zijn positieve en stond op. Hij wankelde wat op zijn benen, maar bleef uiteindelijk toch staan. De wind 'omhelsde' hem en hij glimlachte. Er was altijd een briesje bij hem in de buurt, een van zijn gaves. Hij hielt van de wind, zoals ze door je haar heen ging, of je afkoelde als je het heet had. Hij genoot ervan. Met een glimlach op zijn gezicht voelde hij zich al weer een stuk beter. De wind ging liggen en hij merkte dat er iemand op hem af kwam. Hij draaide zich om, niet bang en onzeker, maar met een heldere blik in zijn ogen en zijn voeten stevig op de grond. Hij zou zich niet nog een keer zo maar laten wegsturen, niet meer, nooit meer!

[Flut post T_T ~ Open voor iedereen]

Een klein meisje van hooguit acht jaar oud slaakte een diepe zucht. Ze leek nog zo jong, zo onschuldig. Dit deels door het donkerblauwe mutsje die boven op haar hoofd zat. Zonder die muts was het meteen anders; een kind met hoorns werd niet meteen lief en onschuldig genoemd. Haar roze ogen en roze haren deden haar onschuldige uiterlijk goed. Haar witte hoorns liet ze dus liever onder de muts zitten, of soms in een haarband met twee strikjes, die de hoorns precies verborgen. Dat tweede gebruikte ze meestal wanneer ze op haar echte leeftijd was. In werkelijkheid was ze nu bijna achttien jaar oud, maar wisten zij veel. Voor de rest hier zag ze eruit als een klein meisje. En bijna niemand legde de link tussen haar en haar oudere versie; zo goed paste ze dan nog wel op. Bovendien was ze vaker in deze vorm te vinden.
Het was wel nadelig dat haar krachten nog niet ver genoeg ontwikkeld waren om te kunnen veranderen in het bijzijn van een ander. Natuurlijk kon ze het wel, maar dan scheurde ze uit haar kleding of was het ineens te groot. Dat was nou niet echt handig, dus deed ze het nooit wanneer er iemand anders bij was en/of ze geen kledingkast bij de hand had. Het tweede nadeel was dat ze zichzelf alleen van leeftijd kon veranderen. Ze merkte wel dat dat steeds makkelijker werd, maar toch was het irritant. Het zou fijner zijn als ze ook in iets anders kon veranderen dan in.. Tjah.. Zichzelf. Dat begon te vervelen als je wist dat het anders zou kunnen.
Maar, het transformeren was niet de enige kracht die ze bezat. De tweede was Telekinese. Deze had ze verder ontwikkeld en deze was dan dus ook veel nuttiger. Ze kon dingen verplaatsen zonder ze aan te raken en kon zo veel doen, zelfs dingen uit elkaar scheuren als ze dit wilde. Ook kon ze dingen teleporteren, al had ze hiervoor wel een aanraking nodig. Bovendien moest ze de bestemming kennen en moest het niet verder dan zoveel honderd meter verder zijn, maar het ging goed. Ze kon zichzelf ook teleporteren en kon zo van plek naar plek gaan, tot ze bij haar bestemming aan kwam. Veel handiger dan dat geren. Ook was het heel grappig om dingen weg te teleporteren of te verplaatsen om mensen te irriteren. Ze begrepen dan vaak niet wat er gebeurde en zagen haar niet als dader. Want, kom op. Ze was nog maar zeven of acht jaar.

Een jongetje werd zichtbaar. Ze kneep haar roze ogen een klein beetje dicht. Hij had wit haar en rode ogen. Albino? Nee, zijn huidskleur was wat donkerder dan die van de albino’s die ze kende. Vreemd. Ze snoof zachtjes en keek naar haar handjes. Oké, ze schatte de jongen even oud als de vorm waar zij zich nu in bevond. Dus zo rond de zeven á acht jaar oud. Ze glimlachte. “Hallo!” riep ze uit en ze hield haar hoofd een beetje scheef en lachte liefjes. “Lilly is de naam. Wie ben jij?” vroeg ze toen geïnteresseerd. Ze vroeg zich af wie de jongen was en wat hij hier deed.

Klik om te zien hoe Lilith er nu uit ziet. >D