Painfull Chess

Onderwerp: Painfull Chess zo mei 01, 2011 6:56 am

Een beetje verveeld zat hij daar, op het gras van Court Yard in de zon. Voor hem stond een schaakbord en daar achter een meisje, die hij had uitgedaagd voor een potje schaak. Zwijgend zaten ze daar. Een handafdruk was op de linkerwang van Bryce gezien, het meisje had hem geslagen toen hij met haar flirtte, natuurlijk was dat te verwachten. Ze was even bewusteloos geraakt, wat ook te verwachten was, en toen ze weer bij kwam had hij haar gevraagd om een potje schaak te doen, aangezien hij anders toch niks te doen had.
Het meisje had op haar telefoon muziek aangezet en een Electro-deuntje deed als achtergrondmuziek voor het potje schaak. Aan het begin van het potje had ze hem verteld dat hij eens andere flirt-strategieën moest gaan verzinnen, aangezien die van hem echt nergens op sloegen. Bryce had er niet op geantwoord en gewoon geglimlacht. Nu was het bijna aan het eind van het potje en stonden ze vreemd genoeg gelijk.
“Ik heb hier echt geen zin meer in!” zuchtte het meisje en ze gooide haar armen in de lucht.
“Betekent dat dan, dat ik gewonnen heb?” vroeg hij op een verwonderde toon.
“Het zal wel. Ik ga even kijken waar mijn vriendinnen zijn.” Het meisje liep weg en daar zat hij dus, met een schaakbord, een rode handafdruk op zijn gezicht en verveeldheid. In zijn ooghoeken zag hij een jongen lopen en hij wierp zijn blik op de jongen.
“Potje schaken?”

[Alleen Izaya.]

Onderwerp: Re: Painfull Chess zo mei 01, 2011 7:29 am

Izaya keek van een afstandje toe hoe twee mensen schaak speelde. Dood serieus inmiddels, al was het daarvoor wel anders geweest. Het meisje sloeg haar armen in de lucht, zei dat ze er geen zin meer in had. Er werd nog wat gepraat maar hij volgde het al lang niet meer. Iets over vriendinnen en het meisje liep toen rustig weg. Hij werd even aangestaard. “Potje schaken?” werd er naar hem geroepen, door de jongen die net met dat meisje had geschaakt. Normaal bleef hij liever een beetje naar conflict staren en het langzaam volgen vanuit de zijlijnen, maar het beginnen was ook niet zo vreselijk. Hij knikte en stapte op de jongen af.
Hij zette zich neer op het gras en legde zijn handen op zijn knieën. Ze zette alles weer op en konden beginnen. Hij keek even bedenkelijk naar het bord terwijl hij zijn hand op zijn kin legde. “Hmmm,” klonk er bedenkelijk terwijl hij een poppetje vast pakte, maar deze weer los liet. Dat deed hij ongeveer drie keer bij hetzelfde poppetje waarna hij er uiteindelijk weer precies hetzelfde bij zat als in het begin. Hij trok een zeer bedenkelijk gezicht en keek voor een moment naar de jongen voor hem. Daarna keek hij weer naar het spel en pakte een van de karakters vast. Hij liet deze pion over het schaakbord lopen en schopte daarbij enkele poppetjes van zijn tegenstander om. Het was niet echt hoe schaken moest, dat niet, maar zo was het leven. Daarom schopte hij maar al zijn tegenstanders om, want zo ging het toch veel makkelijker.

Onderwerp: Re: Painfull Chess zo mei 01, 2011 8:02 am

Verwachtingsvol keek hij naar de jongen die even bleef staan, maar toen op hem af stapte. Hij zette alles weer goed op het bord neer en deed de eerste zet. Zijn handen waren in zijn lange mouwen verstopt, hij had vandaag geen zin gehad om verband om te doen. Het duurde altijd zo lang. De jongen deed er langer over, hij legde zijn hand op zijn kin, mompelde wat en pakte een poppetje vast, om het weer neer te zetten, wat hij verschillende keren deed. En toen opeens, deed het joch iets wat Bryce heel erg irriteerde. Hij pakte een pion vast en liet die over het schaakbord lopen, waarbij die een paar poppetjes omver schopte. Zijn gezicht vertrok toen hij dat zag en zijn blik ging naar de jongen die er gewoon doodnormaal bij zat.
“Doe even normaal, gast,” gromde hij geïrriteerd. De laatste tijd was hij veel minder vrolijk. Hij pakte het poppetje uit de hand van de jongen en raakte hem daarbij ook aan.
Toen de jongen eenmaal buiten westen was, rolde hij de jongen op zijn zij zodat die niet stikte in zijn eigen speeksel of zijn tong, die slap was en in zijn keel vast kon blijven zitten. En dan kreeg hij weer de schuld. Een beetje mopperend zette hij alle schaakstukken weer op het bord en staarde hij er naar, wachtend totdat de jongen weer bij zou komen, wat wel even zou duren. Had hij maar niet irritant moeten doen.

Onderwerp: Re: Painfull Chess zo mei 01, 2011 8:27 am

“Doe even normaal, gast,” gromde de jongen naar Izaya toe. Hij haalde zijn schouders op, met een kleine grijns rond zijn mond. Hij begreep niet helemaal waarom de jongen zo geïrriteerd reageerde. Het was immers maar een spel. Een dom spel dat op de lange duur niks meer uitmaakte. “Nou, nou. Niet zo aangebrand. Mijn regels voor schaak gaan voorbij de hersenen van simpelere mensen, zie je-“ en toen werd de pion uit zijn hand gehaald en viel hij achterover. Hij merkte er dan ook niks van dat hij opzij werd gerold of wat dan ook.

Enkele minuten later werd hij wakker en keek hij de jongen even aan. “Waar was ik…” begon hij zijn verhaal die hij voor het flauwvallen al was begonnen. Hij liet zijn arm over het schaakbord uitrekken. “Het schaakbord is de wereld. En de pionnen zijn de legers, de mensen,” zijn verhaal vertelde hij bijna met passie. Een brede grijns sierde zijn mond terwijl hij naar die pionnen keek. “En ik ontketen een oorlog. Ik heb de macht over alle mensen, ik kan hun laten doen wat ik wil,” hij keek weer op naar de jongen. Hij dacht niet dat de jongen het zou begrijpen, die intelligentie ging hem waarschijnlijk ver te boven. Hij negeerde het feit dat de jongen hem net half had omgegooid en hem flauw deed vallen, waarom zou hij er iets aan doen? Hij kon inmiddels weer op zijn benen staan, dus vandaar. Hij keek de jongen bedenkelijk aan en stond weer op. “Vermoedelijk zullen we verder geen schaak spelen, dus ik ga maar weer,” zei hij vrolijk. “Abayo,” sprak hij terwijl hij weg liep, niet wetend of de jongen dat zou begrijpen of niet. Bonkura.

TheNextDay—x

Opnieuw bevond Izaya zich op de Court Yard. Dat was de plek waar hij over het algemeen vindbaar was, andere keren bevond hij zich buiten Degree. Binnen de Court Yard keek hij graag een beetje naar ruzies of schopte een beetje herrie, om vervolgens in alle rust weg te lopen en diegene boos achter te laten. Hij keek graag toe hoe mensen reageerde in zulke situaties. Het was interessant.

Onderwerp: Re: Painfull Chess ma mei 02, 2011 5:42 am

“Waar was ik…” begon de jongen toen hij weer bij kwam. Bryce’s gezicht vertrok even. Was de boodschap niet duidelijk? Hij liet zijn arm over het schaakbord uitrekken.
“Het schaakbord is de wereld. En de pionnen zijn de legers, de mensen.” Bryce snapte het al meteen niet meer. Wat probeerde de jongen er mee te bereiken? Was hij gek ofzo? “En ik ontketen een oorlog. Ik heb de macht over alle mensen, ik kan hun laten doen wat ik wil,” zei de jongen. Ja, echt gek. Of hij was heel filosofisch aangelegd, wat waarschijnlijker was. Hij zag dat de jongen hem bedenkelijk aan keek.
“Vermoedelijk zullen we verder geen schaak spelen, dus ik ga maar weer,” zei de jongen vrolijk. “Abayo,” had de jongen gezegd. Waarschijnlijk betekende het doei of zoiets. Bryce snoof en ruimte het schaakbord op. Tsja, dan maar niet schaken.

~De volgende dag

Een beetje eenzaam zat hij daar tegen de muur aan, terwijl hij een koptelefoon op had en saaie muziek luisterde die volgens vele kinderen hier aanbevolen waren. Hij had nauwelijks kunnen slapen, dacht alleen maar aan Katsu en wat er was gebeurd. Bryce zuchtte en zette een ander nummer op.[/b]

Onderwerp: Re: Painfull Chess ma mei 02, 2011 6:06 am

Izaya had zijn hadden in zijn zakken, terwijl opnieuw een gedachte aan vroeger door zijn hoofd tolde. Het was nog niet eens zo gek lang geleden, een week of misschien twee weken voordat hij op Degree kwam. Het was die keer dat hij een hele vriendschap had opgebouwd met een of andere meid, die haar leven niet erg waardeerde. Haar vader was vreemd gegaan, dat wist ze omdat ze een brief vond in haar brievenbus die eigenlijk niet voor haar bedoeld was. Ze zei dat het daarna nooit meer hetzelfde was. En toen ze uiteindelijk de brief terug legde in de brievenbus – na zes maanden – zodat haar moeder het kon vinden, veranderde er alsnog niks. Het leven ging door en er was ook nooit ruzie. Ze zei dat ze wou verdwijnen en hij had gezegd dat hij samen met haar zou verdwijnen. Ze besloten te meeting, in het echt. Vervolgens liet hij het organiseren dat een groep haar zou ontvoeren, maar ook dat ze weer gered zou worden. Toen dat achter de rug was bracht haar ‘redder’ haar naar een gebouw, waar haar werd verteld dat iemand op het dak wachtte. Dat was waar ze Izaya ontmoette.
Hij had met haar gepraat, gevraagd of ze bang was toen ze in die auto zat. Bewusteloos. Dat ze wou dat dat niet het einde was. Hij vertelde haar dat ze dus geen zelfmoord zou plegen en vroeg haar waarom zij wel geheimen mocht hebben en haar ouders niet. Ze had geprobeerd hem te slaan, maar Izaya was haar te slim af geweest waardoor ze bijna van het dak viel. Maar zijn hand zat om haar arm en ze hing dus maar een beetje half van het gebouw af, terwijl haar benen zich vastzette aan het gebouw, onder een richel. Hij had gevraagd of ze wou dat hij losliet, of ze toch nog door wou zetten. Eenmaal terug op twee benen was hij weggegaan. Na hun ‘eeuwigdurende’ vriendschap had hij nog snel gezegd dat hij niks om haar gaf, dat ze enkel nog een mens was. En die waren allemaal hetzelfde.
Voor een moment kwam hij weer terug op aarde. Niks was veranderd, iedereen liep nog vrolijk rondjes. Meisjes roddelde, jongens speelde voetbal en kleinere kinderen deden wat ze het best deden. Irritant zijn. Zijn blik viel op een blondharige jongen, die hij meteen herkende. Hij kon zichzelf niet weerhouden en liep erop af. “Bozu!” riep hij, wat eigenlijk ‘he uk’ of ‘he kleintje’ betekende. Al zou de jongen dat waarschijnlijk niet eens weten. Waarschijnlijk had hij gehoopt Izaya niet opnieuw te zien, maar dat was dan jammer. Ze woonde immers in hetzelfde weeshuis. Al was Izaya van plan om snel genoeg van de aardbodem te verdwijnen. Nou ja, voor de mensen op Degree dan.