"Don't come near me!"

“Hmn!” riep de brunette uit toen ze de jongen aankeek. Hij wilde de school uit lopen, maar het was nog geen tijd voor de leerlingen om naar buiten te gaan. “Probeer het over een uur nog eens, zou ik zeggen,” zei ze streng. Etterbak. Irritant kind. Door dit soort kinderen moest ze nou om zes uur ‘s ochtends op wanneer ze vrij had. Gewoon omdat die hadden besloten dat zij vroeg op wilden en het weeshuis uit wilden. Ach.. Ze had er zelf voor gekozen om bij de Council te gaan. Soul daarentegen was zo’n beetje gedwongen door Misaka. Zacht grinnikend schudde de brunette haar hoofd heen en weer.
Rustig liep ze door, Degree uit. Het was al bijna tijd, dus het maakte weinig uit. Het was rond achten, dus over een uur zou iedereen wel weg mogen, al lag bijna iedereen om deze tijd nog te slapen. Ze voelde een steek van jaloezie. Etters. Ach, gelukkig was het warm. In de winter zou dit nog erger zijn; dan zou ze in de ijzige kou rond moeten lopen, al had zij het niet snel koud door de elektriciteit die altijd door haar lichaam heen stroomde, als een soort persoonlijke verwarming.
Zonder het op te merken was ze de bossen in gelopen. Het was een mooie plek en zeker één van haar favoriete plekken om haar ochtendwandeling te maken, al zat ze natuurlijk liever heel ergens anders. Ze glimlachte lichtjes en kleurde een beetje rood, maar schudde haar hoofd al snel heen en weer. Oké, ze moest zich niet laten afleiden. Ze stak haar hand als automatisch in haar zak en was opgelucht toen ze hier haar muntjes in terugvond. Ze voelde zich niet fijn als ze alleen liep, ze hield er meer van om Misaka of Soul te hebben. Opnieuw kleurde ze rood. Ze schudde haar hoofd weer heen en weer. Verdomme. Ze werd altijd zo snel rood. Gelukkig zag niemand het.
Iets zwarts viel voor haar neer en haar ogen werden zo groot dat het haar niet zou verbazen als ze terplekke uit haar oogkassen zouden vallen. “Iets kwam net.. Met heel veel poten..” stotterde ze met een hoge stem en ze slikte, terwijl ze achteruitgedeinsd stond. Een luide gil was hoorbaar over het halve bos en ze rende hard de andere kant op. “Kom niet dichterbij!” riep ze luid, terwijl ze door rende. Hierdoor lette ze niet goed op. Dom.
Ze viel neer en maakte een soort koprol over de grond heen, waarna ze op haar buik in het gras terecht kwam. Ze keek naar de grond, waar miertjes overheen liepen. “Ieeeeh! Heel veel.. Met heel veel poten..!” bracht ze uit en ze draaide zich om. “Haal ze van me af! Haal ze van me af!” riep ze en ze schudde haar hele lichaam heen en weer, waardoor haar korte rokje alle kanten op schudde. Elektrische schokken bewogen zich over haar lichaam, wat alle beestjes natuurlijk zou doden, maar daar dacht ze niet over na.
“Zijn ze weg?” vroeg ze en ze keek het meisje aan waar ze overheen gevallen was. “Oh ja, sorry,” glimlachte ze toen droogjes. “Mizore is de naam,” stelde ze zichzelf voor. “Hayashi Mizore,” zei ze toen, dit keer haar achternaam eerst zeggend, wat logisch was in de Japanse cultuur, waar zij dus vandaan kwam. Glimlachend liet ze elektrische schokken over zich heen dansen, om de mieren te doden. En de spinnen. En de duizendpoten. En alle andere beesten die op haar lichaam zouden kunnen zitten.

Alleen met toestemming. -u-

Het was zonnig weer en nog vroeg. Zo rond acht uur, ze was het huis uitgevlucht. Via het raam ja. Midori kon niet meer slapen. Ze lag maar te draaien in haar bed, en kon de slaap niet langer meer vatten. Het was zaterdag, dus de meesten sliepen wel uit. Midori zat tegen een boom aangeplakt. Naast haar lagen potloden in alle kleuren. Op haar opgetrokken knieën lag haar schetsboek. Hij was nog helemaal blanco. Midori staarde naar de planten voor zich. Hier en daar vlogen er wat vlinders. Diep in gedachten wist ze wat niet wat ze zou moeten tekenen. Ze pakte het schetsboek op en bladerde er maar wat doorheen. Schetsen en tekeningen kwamen voorbij. Ze bleef haken bij een tekening die ze gemaakt had toen ze nog niet op Degree was. Het waren al haar andere vriendinnen bij elkaar. Ze miste de meiden enorm, maar ze wist dat ze hier beter af zou zijn. Ze keek nog eens om zich heen. Deze plek was echt ontzettend mooi, vooral als het nog schemerde. Toen schoot haar te binnen wat ze ging tekenen. Ze pakte een lege bladzijde en een grijs potlood, keek naar boven, en begon de toppen van de bomen te schetsen met het schemerige licht.
Toen ze al een heel eind verder was, voelde ze een keiharde knal tegen haar knie aan. In eerste instantie keek ze teleurgesteld naar haar tekening, waar nu een dikke grijze streep doorheen stond. “Ieeeeh! Heel veel.. Met heel veel poten..!” Midori keek op toen ze de stem hoorde. Een bruinharig meisje sprong overeind en maakte rare bewegingen. “Haal ze van me af! Haal ze van me af!” Riep het meisje weer. Midori keek haar verbijsterd aan, tot ze merkte dat het meisje haar ook in de gaten had. “Zijn ze weg?” vroeg het meisje geschrokken aan Midori. Ze knikte en ging staan. “Mizore is de naam, Hayashi Mizore” Stelde het meisje zich voor. “Ik ben Midori Tanjerin. Leuk je te ontmoeten.” Ze bestudeerde het meisje snel. Tot haar verbazing kwamen er vonkjes van haar lichaam af. Ze keek er verbaasd naar.

‘Ik ben Midori Tanjerin. Leuk je te ontmoeten,’ hoorde Mizore het meisje zeggen. Mizore keek even naar het meisje. Ze waren bijna even oud; het meisje was zo’n één, hooguit twee, jaar jonger. Het meisje had groen haar en was langer dan zij. Mizore slaakte een teleurgestelde zucht. Waarom was dit meisje nou weer langer? Ach, ze was gewoon een klein Japannertje. Niets aan te doen. Ze snoof zachtjes.
Ze zag de blik van het meisje en volgde haar blik, waarna ze haar elektrische schokken opmerkte. “Electromaster,” zei ze kalm. “Dat is mijn Ability. Elektriciteit,” zei ze glimlachend en ze hield haar twee wijsvingers naar elkaar gericht, waarna elektrische schokken tussen beide dansten. Ze vroeg niet naar de ability van het meisje; het interesseerde haar om eerlijk te zijn weinig. Ze wist nog niet eens wat Soul’s ability was, ze wist enkel dat hij iets van de soulnogwattus kon voelen van een dood meisje. Daar snapte ze niets van, maar goed. Langzaam kleurde ze weer rood. Verdomme..
Ze schudde haar hoofd heen en weer. “Jij hoort ook bij Degree, toch?” vroeg Mizore en ze hief haar hoofd een beetje omhoog. “Je weet dat het weeshuis nog niet open is, dus je nog niet naar buiten mag, hoop ik?” vroeg ze. Ze grinnikte en schudde haar hoofd zacht heen en weer. “Ach, laat ook maar,” zei ze toen hoofdschuddend.
“Zoals je wel door had heb ik zo mijn.. Angsten voor vieze beestjes,” zei ze, waarna ze even naar haar benen keek. Een klein zwart beestje zonder poten bewoog zich over haar been. “Iets zwarts.. Zonder poten..” zei ze met grote ogen. “Kom niet dichterbij!” riep ze, waarna een elektrische schok de lucht in vloog en het diertje geroosterd langs haar sok naar beneden viel. Ze keek met een ietwat domme blik naar het beestje. “Hmmn, misschien heb ik het een beetje overdreven,” zei ze. Ook al was het beestje dood, ze deed toch maar een stap opzij. Vieze, walgelijke beesten. Sowieso hield ze al niet van dieren in het algemeen en zij ook niet van haar. Dieren konden - in tegenstelling tot mensen - het elektromagnetische veld om haar heen voelen. Daardoor mochten ze haar niet. Insecten leken echter haar wel vaak te moeten hebben, tot haar grote spijt.

“Electromaster,” Zei het meisje op een kalme manier toen ze opmerkte dat Midori naar de vonkjes op haar armen keek. “Dat is mijn Ability. Elektriciteit.” Bevestigde het Mizore. Midori knikte maar. Ze had dus echt geen idee wat ze moest zeggen. Het meisje bracht haar twee wijsvingers naar elkaar, waarbij je de elektriciteit met schokken uit haar vingertoppen tegen elkaar aan zag komen. “cool” knikte ze. Meer kon ze er niet uit krijgen. Ze had er ook geen behoefte aan, dus hield ze zich maar stil en staarde ze naar de vonkjes. Toen het meisje er mee ophielt keek ze even raar naar Midori. “Jij hoort ook bij Degree, toch? Je weet dat het weeshuis nog niet open is, dus je nog niet naar buiten mag, hoop ik?” Midori keek even betrapt naar het meisje.
Toen herinnerde ze dat zij een van die wachters was. Nadat Midori uit het raam was geklommen moest ze dus langs de voordeur, waar een bruinharig meisje de wacht hield. Waarschijnlijk was dat dus dit meisje, Mizore. Fijn. Betrapt. “Ach, laat ook maar.” Zei het meisje hoofdschuddend. Oke, gelukkig. Geen straf of zoiets. Ze wist namelijk nog niet geweldig hoe dat hier aan zijn gang ging. “Zoals je wel door had heb ik zo mijn.. Angsten voor vieze beestjes,” ging ze verder. En dat had Midori inderdaad door. Ze grinnikte zachtjes.
“Iets zwarts.. Zonder poten..” Het meisje keek gruwelend naar haar been, waar een klein insect op liep. “Kom niet dichterbij!” Riep het meisje. Midori zette van schrik snel een aantal stappen achteruit. Ze kneep haar ogen dicht vanwege de schrik. Toen ze haar ogen open deed zag ze net hoe het zwarte beestje half geroosterd op de grond viel. Ze keek even droog naar Mizore. “Hmmn, misschien heb ik het een beetje overdreven,” Midori knikte instemmend. Dat was inderdaad heel overdreven. Midori had ook niks met insecten. Maar ze zou ze dan niet elektrocuteren. Ze keek even naar het meisje daar voor haar stond. Ze was eigenlijk vrij klein, maar zag er wel ouder uit. “Zo..” Begon ze wat moeilijk. “Wat doe jij hier zo om deze tijd in het bos?” Vroeg ze maar om een klein gesprekje te kunnen starten.

Mizore zag Midori instemmend knikken en ze ging even met haar hand door haar bruine haar. Elektrische schokjes bewogen tussen haar haren en hand, door de grote elektrische lading hierin. Haar handen, voeten en haren waren de punten die het sterkst waren om mee aan te vallen, al werd het moeilijk om met haar haren aan te vallen. Ze bracht meestal haar hand naar haar haren, waardoor ze een grote bal kon creëren met redelijk wat kracht. Ze grinnikte zacht.
‘Zo.. Wat doe jij hier zo om deze tijd in het bos?’ vroeg het meisje toen. Mizore keek haar aan en glimlachte. Dat antwoord was zeker niet moeilijk. “Simpel,” begon ze haar verhaal daarom. “De kinderen mogen bijna naar buiten, dus toezicht houden is nu nutteloos; het maakt niet echt uit als ze nu weg gaan,” glimlachte ze. “En aangezien ik al lang wakker was en niemand anders die ik ken al wakker is en ik het zwaar nutteloos vind om ze wakker te maken, enkel omdat ik me verveel, leek het me leuk om een ochtendwandeling te maken,” glimlachte ze. Mensen die ze kende. Dat kwam zo ongeveer aan op Soul.. En Misaka. Natuurlijk kende ze wel meer mensen. Solo, Lovette, en nog meer mensen die ze hier eens ontmoet was. Maar echt goed kennen.. Dat bleef bij Soul en Misaka. De één was haar vriendje, de ander haar kloonzusje. “Bovendien mag ik het weeshuis al eerder uit en mag ik later terugkomen in verband met Council zaken, dus ik heb toestemming om hier te zijn,” zei ze toen glimlachend. “Voor jou ligt dat anders, want anders had ik dat wel geweten. Maar, ik denk dat ik wel weet waarom je hier bent. Je tekende, toch?” vroeg ze, knikkend naar het schetsblok. “Het spijt me trouwens voor het verpesten van je tekening,” grinnikte ze toen. “Maar misschien is het toch wat handiger om voortaan het weeshuis pas te verlaten als dit mag,” glimlachte ze droogjes.
‘Onee-sama!’ klonk een stem. Mizore legde haar hand in haar gezicht als in een Facepalm. Een klein meisje met bruin haar kwam aanrennen. Een exacte kopie van haar toen ze tien jaar oud was. Het was per slot van rekening een kloonzusje. “Misaka, je mag nog niet naar buiten,” zei Mizore droogjes. ‘Er was niemand die het bewaakte, dus ik ging achter je aan,’ glimlachte het meisje. Mizore snoof zacht en keek naar Midori. “Misaka, dit is Midori. Midori, Misaka, mijn kleine zusje,” glimlachte ze droogjes. Ze zei niets over dat Misaka niet volledig menselijk was. Ze kon ook bloeden, had botten, et cetera. Ze was enkel anders gecreëerd.

Het meisje keek glimlachend naar Midori. “Simpel, de kinderen mogen bijna naar buiten, dus toezicht houden is nu nutteloos; het maakt niet echt uit als ze nu weg gaan. En aangezien ik al lang wakker was en niemand anders die ik ken al wakker is en ik het zwaar nutteloos vind om ze wakker te maken, enkel omdat ik me verveel, leek het me leuk om een ochtendwandeling te maken.” Het meisje was eindelijk uitgepraat.
Aangezien Midori hier nog maar een aantal daagjes was, wist ze nog niet echt de regels met precisie uit haar hoofd. Daar moest ze dus aan werken. Ook al wist ze dat ze de avondklok zou overtreden. Ze hield ervan om in de avond en vroeg in de ochtend buiten te zijn. Dan vond ze de wereld het mooist.
‘Onee-sama!’ Hoorde ze ineens een kinderstem in de verte. Een klein meisje kwam aanrennen. Ze leek precies op het meisje dat net nog over Midori heen was gevallen. Maar dan een veel jongere versie. “Misaka, je mag nog niet naar buiten,” Wees het meisje op haar waarschijnlijk jongere zusje. ‘Er was niemand die het bewaakte, dus ik ging achter je aan,’ Zei het kleine meisje weer met een glimlach. “Misaka, dit is Midori. Midori, Misaka, mijn kleine zusje,” Zei Mizore. Midori knikte. “Dat verklaart het. Jullie lijken echt veel op elkaar.” Zei ze.
Ze bukte een beetje neer bij het meisje, aangezien Midori wel een stukje langer was. “Hallo. Leuk je te ontmoeten.” Ze keek het kleine meisje aan en nam haar goed in zich op. Bruin haar, klein, schattige wangetjes…Voor de rest was het echt het evenbeeld van Mizore. Dat was niet moeilijk om te bedenken.