♫ You can stand under my Umbrella ♫

Onderwerp: ♫ You can stand under my Umbrella ♫ di mei 03, 2011 10:33 pm

De regen tikte tegen het raam van de kantine. De middagpauze was net geweest en in de kantine zaten nog kinderen, maar niet zo heel veel meer vergeleken met de volle kantine van zostraks. Kinderen die aan het studeren waren, aan het spelen waren, zaten te kletsen of gewoon wachtten totdat de regen voorbij ging. In een hoekje, aan de zijkant van een kantine en in de vensterbank, zat een blondharige jongen. Hij viel niet op, aangezien hij daar stilletjes zat. Wat wel aan hem opviel was een mitella en het verband om zijn bovenarm, waar voor de helft een T-shirt over heen zat. De mitella had hij, omdat hij gewoon simpelweg teveel met zijn arm deed en al twee keer terug naar de verpleegster moest voor extra medicijnen. Het was nu al een week geleden dat hij in zijn arm was geschoten. De jongen die dat had gedaan, was gelukkig geschorst. Een klein deel van de bende, ongeveer 3 of 4 personen, kwamen niet eens van Degree, dus konden hun ook niet worden gestraft. Wat dom.
Bryce las een boek, een saai boek die hij uit de bibliotheek had geleend. Het was van een misdaad serie, maar hij kon toch niks anders doen. Behalve schaken, dammen of dat soort spelletjes, maar daar had hij echt geen zin meer in. Hij wachtte op Katsu, die niet bij de middagpauze was, misschien moest hij iets doen of zo. Ze hadden afgesproken om na de middagpauze in de kantine te gaan hangen, al betekende dat dan, dat ze voor de meeste tijd zouden gaan zoenen. Hij had hem al de hele dag eigenlijk niet gezien, en gister ook niet. Misschien kwam het omdat hij de laatste tijd veel onoplettender was geworden, tientallen keren was gestruikeld en steeds iets kwijt was. Niet echt iets voor hem, normaal was hij altijd harstikke oplettend. Geïrriteerd zuchtte hij terwijl hij opkeek en zijn blik door de kantine liet gaan. Waar bleef hij nou? Hij zette zijn voeten ook op de vensterbank en leunde met zijn hoofd tegen de muur, terwijl hij het boek op zijn schoot legde en even zijn ogen sloot. Was hij hem vergeten? Had hij ondertussen een ander gevonden? Was hij gewoon weggegaan van Degree, zonder iets te zeggen? Of was er iets met hem gebeurt? Was hij misschien ontvoerd? Was hij gewond geraakt?

Onderwerp: Re: ♫ You can stand under my Umbrella ♫ di mei 03, 2011 10:57 pm

Op één van de bedden in de jongensslaapkamer lag een witharige jongen met helrode ogen naar het plafond te kijken, zijn blik omhoog gericht. De laatste tijd voelde hij zich een beetje licht in zijn hoofd en had hij er de hele dag last van. Maar, hij negeerde het. Hij wist namelijk wat de oorzaak erachter was. Simpel gezegd: Het mislukte experiment. Hierdoor voelde hij zich de laatste tijd zwaar belabberd.
Ook was hij - om eerlijk te zijn - een klein beetje uit de buurt gebleven van Bryce de afgelopen dagen. Waarom? Omdat hij steeds meer om de jongen ging geven. En, dat was nou niet bepaald slim voor iemand als hij, wie een levende tijdbom leek te zijn, wachtend tot zijn geheim plots niet meer zo geheim zou zijn. Hij ging even met zijn hand door zijn haar en haalde een keer diep adem.
Hij had een lange grijze broek aan en een shirt met grijze en witte strepen. Iets waar hij wel vaker mee liep. Het zwarte bandje met het Network eraan zat zoals altijd om zijn nek. Zijn kruk stond tegen het bed aan geleund en hij sloot langzaam zijn ogen.
Vandaag moest hij Bryce weer onder ogen komen. Hij kneep zijn ogen dicht. Hij wilde hem graag zien, maar elke keer wanneer hij aan hem dacht gingen zijn gedachten ook gelijk naar het experiment. Wanneer zou het gebeuren?

Langzaam opende Katsu zijn ogen en gaapte hij een keer. Hij rekte zich uit en keek op zijn telefoon. Het was net wat na de middagpauze. Rustig draaide hij zich om en wilde hij doorslapen.
En toen herinnerde hij zich de afspraak. Hij zette het Network met een snelle beweging lichtjes aan en sprong uit bed. Hij pakte zijn kruk en zette deze onder zijn arm. Hij was al aangekleed en alles. Hij had gewoon niet in bed moeten gaan liggen. Dat lukte niet als je niet goed had geslapen. Hij ging even een paar keer met zijn hand door zijn haar, zijn hand ondertussen heen en weer laten gaand, zodat het weer een beetje zou zitten, al zat zijn haar altijd wild. Hij besteedde er niet echt veel aandacht meer aan. Het was dan ook veel ruwer dan eerst. En, om het nou als jongen te gaan zitten stijlen zou ook vaag overkomen..

Met net wat snellere passen dan normaal liep hij de kantine binnen. Zijn blik gleed over de mensen die er waren. Niemand van de bende, gelukkig. Anders had hij ze stuk voor stuk duidelijk gemaakt dat ze hier niet hoorden te zijn. Er waren wel een paar mensen, maar niet zo veel als in de pauze. Hij was te laat. Hij legde zijn hand even in zijn gezicht als een Facepalm. Sukkel die hij was. Hij haalde even diep adem en richtte zijn blik op de blonde jongen die in de vensterbank zat. Hij liep rustig op de jongen af en drukte zijn lippen zacht op het hoofd van de jongen. “Hallo daar,” zei hij glimlachend. Grappig hoe hij als hij niet bij hem was dacht dat het slimmer was bij hem weg te blijven - voor het bestwil van Bryce - en wanneer hij hem zag wilde hij het liefste nooit meer weg.
Waarom moest het altijd zo ingewikkeld..?

Onderwerp: Re: ♫ You can stand under my Umbrella ♫ di mei 03, 2011 11:25 pm

Vredig zat hij daar op de vensterbank, terwijl de minuten voorbij gingen. Bijna viel hij in slaap, maar Bryce schrok zich dood toen hij iets op zijn voorhoofd voelen. Er van uitgaand dat het niet Katsu was, opende hij woest zijn ogen en sloeg hij de persoon voor zich in het gezicht, maar kon niet zien wie het was aangezien de wereld leek te draaien. Daarbij viel hij van de vensterbank af en kwam hij met zijn gewonde arm terecht op de grond. Pas toen hij Katsu zag, ging er een misselijkmakend gevoel door hem heen.
“Sorry.. Ik dacht dat je iemand anders was.. aangezien ik er vanuit ging dat je niet meer kwam,” mompelde hij met een rood hoofd. Hij vloekte even, doordat zijn arm weer zeer begon te doen en ging weer op de vensterbank ging zitten.
“Maar waarom ben je zo laat? Ik dacht dat je ontvoerd was of dat er iets met je gebeurt was of dat je gewond was of dat je spoorloos verdwenen waf of dat de bende je gevonden had of.. of..,” zei boos hij in één adem met bezorgde tranen in zijn ogen. “Ik maakte me zorgen,” mompelde hij er fluisterend achterna. Zijn ademhaling ging sneller toen hij bedacht wat er wel allemaal met hem gebeurt kon zijn.
Straks was er een komeet op Katsu gevallen, was hij ontvoerd door Aliens, had een zeemonster hem opgeslokt, was hij spontaan ontbrand, was hij in elkaar geslagen door een Ninja bende, was hij zijn geheugen kwijt geraakt en ging hij in New York wonen om een baan als kunstenaar te hebben en te trouwen met een vrouw die nog mooier was dan Bryce, was hij dood gegaan doordat hij gestikt was, was hij verdronken, was hij lid geworden van een gevaarlijke motorbende die alles vernielde wat ze zagen, had hij een alter ego gekregen die de wereld wou veroveren, was hij de weg kwijt geraakt en naar de andere kant van de wereld gelopen, waarna hij in de Bermudadriehoek terecht was gekomen en zeemonsters hem daar opaten, was hij met een clown meegegaan die hem beloofde naar het paradijs te brengen maar was het geen paradijs maar een mijn waar hij voor altijd moest werken, of erger.. Zonder dat hij het in de gaten had gehad, was hij gaan hyperventileren en stond hij op het punt om in huilen uit te barsten. Wat er allemaal met hem gebeurt kon zijn, waardoor Bryce hem nooit meer zag..

Onderwerp: Re: ♫ You can stand under my Umbrella ♫ wo mei 04, 2011 12:08 am

De hand van de blonde jongen kwam op Katsu af en meteen moest hij zijn verdediging - met alle moeite - laten zakken. Het enige wat er nu nog gebeurde was dat de vectorwaarden de hand van Bryce bij aanraking met Katsu’s gezicht veranderd werden, waardoor het maar een zacht klapje was. Katsu glimlachte, maar keek Bryce al snel bezorgd aan toen hij op de grond viel. Katsu zakte door zijn knieën heen en hielp Bryce met opstaan. Deze verontschuldigde zich en zei dat hij niet verwacht had dat Katsu nog zou komen. Katsu beet op zijn lip. “Het spijt me,” zei hij zacht.
‘Maar waarom ben je zo laat? Ik dacht dat je ontvoerd was of dat er iets met je gebeurt was of dat je gewond was of dat je spoorloos verdwenen waf of dat de bende je gevonden had of.. of..’ hoorde Katsu Bryce zeggen en hij beet nog wat harder op zijn lip. Waar was hij toch mee bezig? Hij deed de jongen pijn.. Zoals altijd. ‘Ik maakte me zorgen,’ hoorde hij Bryce zeggen en hij voelde hoe hij langzaam duizelig werd. Die jongen was ongezond voor hem.. Hij begreep zijn eigen gevoelens niet eens, waardoor Bryce hem alleen maar meer in de war maakte.
Plots begon de jongen te hyperventileren. Katsu’s ogen werden groot en hij sloeg zijn armen om de jongen heen. “Kalm,” fluisterde hij zacht. “Bryce, wees kalm.. Er is niets aan de hand.. Alles komt wel weer goed,” zei hij. Met een snelle beweging zette hij zichzelf op de vensterbank en Bryce op zijn schoot.
Toen de woorden niet leken te helpen, boog Katsu zich voorover en drukte hij zijn lippen op die van Bryce. Zijn hand ging zacht door het haar van de jongen, terwijl hij met zijn andere hand zacht heen en weer bewoog over zijn rug, hopend dat de jongen op deze manier zou kalmeren. Hemzelf kalmeerde het in ieder geval wel. Hij had Bryce weer pijn gedaan. Hij kneep zijn ogen dicht toen hij daaraan dacht. Niets ging goed. Hij betwijfelde enkel of het deze keer aan zijn Imagine Breaker (Unfortunate Hand) lag. Waarschijnlijk was het gewoon zijn eigen dommigheid.

Onderwerp: Re: ♫ You can stand under my Umbrella ♫ wo mei 04, 2011 12:52 am

In tegenstelling tot de meeste kinderen hier op Degree, had hij een prettige jeugd gehad. Zijn ouders hielden van hem, hadden genoeg geld om hem eten te geven en hij hoefde zich nergens zorgen over te maken. Zijn moeder was half-Japans en kwam daar ook vandaan, zijn opa was Amerikaans en allang dood. Zijn vader was Australisch en had zijn moeder leren kennen op een beurs in Tokyo. Een paar jaar na die ontmoeting waren ze gaan trouwen en woonden ze een poosje in Japan. Een half jaar later kwam zijn moeder er achter dat ze zwanger was en verhuisden ze naar Australië, omdat ze bang waren dat de Japanse maatschappij te zwaar was voor hem om in op te groeien. Als het mooi weer was ging hij wel eens naar het strand toe, om te kijken naar de vele toeristen die hier naar Sydney waren gekomen. Hij was bevriend met een jongen wiens vader de eigenaar van een surfwinkel was, en soms als het mocht leenden ze samen een surfplank en gingen ze surfen. In de zomer was het warm, maar ook in de winter was het af en toe wel mooi weer. Meestal werd het niet kouder dan tien graden, maar hij had verhalen van vroeger gehoord dat het toen wel onder nul werd. Ooit was hij een keer met de boot naar Antarctica geweest en had hij levensechte pinguïns gezien. Bryce’s leven veranderde toen hij op een dag ruzie met zijn vader kreeg en die hem recht in het gezicht sloeg. Zijn vader had een zwak hart en kon er niet goed tegen als Bryce hem weer bewusteloos maakte, maar het was hem toen gewoon teveel geworden. Vlak nadat hij in het ziekenhuis was opgenomen, stierf hij. Zijn moeder was kapot ervan en pleegde zelfmoord. Familie had hij bijna niet, dus ging hij naar een weeshuis. De overgang van zijn zorgeloze leventje in Sydney naar het weeshuis was een schok voor hem. Hij moest knokken voor zijn plaatsje, maar deed dat vaak niet waardoor hij gepest werd. Maar toen het daar ook niet ging en hij per ongeluk de zoon van de eigenaar van het weeshuis bewusteloos liet raken, verhuisde hij hier naar Degree, aangezien ze hem gewoon te ‘sterk’ vonden om in een normaal weeshuis te laten. Hij was nooit sterk geweest, kon zich alleen maar schuilen achter zijn krachten. Hij diep van binnen gewoon zwak, een lafaard..

De jongen had hem geholpen op te staan, alsof hij dacht dat het allemaal zijn schuld was. Integendeel, het was Bryce die hem had geslagen en daardoor uit evenwicht was geraakt, waardoor hij op de grond was gevallen. De pijn, die eerst op de achtergrond had gestaan, was weer terug gekomen.
“Het spijt me,” hoorde hij Katsu zeggen, maar hij schudde zijn hoofd. Het was niet zijn schuld. Hij had zelf gewoon voorzichtiger moeten zijn, zodat hij niet was gevallen. En natuurlijk was de jongen niet ontvoerd door Aliens, die bestaan niet eens. Toch raakte hij in paniek, begon hij te hyperventileren terwijl hij dat niet eens wou. Twee armen werden om hem heen geslagen en tussen zijn ingehouden tranen door keek hij omhoog naar het gezicht van de jongen.
“Kalm,” fluisterde Katsu zacht, waardoor Bryce een ongemakkelijk gevoel in zijn maag kreeg. Verdomme, straks lag zijn maaginhoud nog over de vloer. “Bryce, wees kalm.. Er is niets aan de hand.. Alles komt wel weer goed.” Opeens zat hij op zijn schoot, op de vensterbank. Hij wou kalm zijn, wou naar hem luisteren. Maar hij geloofde de zachte woorden gewoon niet, wou ze niet eens geloven. Het klonk op een of andere manier zo onrealistisch, alsof de hele wereld zo was. Waarom moest hij verliefd worden op een jongen die hem steeds moest beschermen tegen van alles en nog wat? Waarom op een jongen die eigenlijk zelfs nog knapper was dan hij, waardoor hij steeds het gevoel kreeg dat hij gewoon te min was voor de jongen? Waarom niet gewoon op iemand die niet lelijk was, maar ook niet knap? Waarom niet op een meisje? Plotseling boog de jongen zich voorover en raakten hun lippen elkaar aan. Bryce kon er niks aan doen, maar kalmeerde, alsof het allemaal vanzelf ging. Hij sloot zijn ogen en liet zich mee gaan in de kus, sloeg zijn armen om de nek van de jongen heen en begon aan een French kiss, terwijl de blikken die hem in zijn rug prikten leken te vermenigvuldigen. Maar het kon hem allemaal niks meer schelen. Hij hield van deze jongen, met zijn hele hart, misschien wel met zijn hele leven. Een hand ging door zijn blonde haar, terwijl een andere weer over zijn rug ging, en zijn eigen handen vlochten zich in het witte haar van de jongen. Het kon hem niet schelen wat ze van hun dachten, wat ze vonden van homo’s in het algemeen, al was hijzelf bi. Het enige wat telde was dat ze nu samen waren, misschien wel voor altijd.

Toen hij genoeg gekalmeerd was, legde hij zijn hoofd tegen de borstkas van de jongen en sloot hij zijn ogen. Zijn armen waren niet meer om de jongen zijn nek geslagen, maar lagen vredig op zijn eigen schoot. Zijn ogen schoten open toen hij gegrinnik hoorde, maar negeerde het gewoon simpelweg. Een van zijn handen pakte de linkerhand van Katsu en streelde er even over. Nee, de jongen was niet opgegeten door een zeemonster, ontvoerd door ninja´s of dat soort onzin. Het klonk nu allemaal zo onrealistisch, terwijl hij er over dacht. Toen herinnerde hij zich plotseling dat de jongen hem nog helemaal niet had verteld dat hij van hem hield. Het teleurstelde hem een beetje, waardoor hij een beetje in de hand van Katsu kneep. Straks was het allemaal kalverliefde, liefde die gewoon zo over ging voordat je het wist. Verspilde liefde, dat was het. Bryce sloot zijn ogen en zuchtte even, waarna hij zijn blik op het gezicht van Katsu wendde.
“Katsu,” vroeg hij voorzichtig. “Hou je van me?”

[1.000 woorden. =w=]

Onderwerp: Re: ♫ You can stand under my Umbrella ♫ wo mei 04, 2011 3:09 am

Katsu voelde hoe de jongen niet tot rust kwam door zijn woorden, maar de aanraking van hun lippen kalmeerde hen allebei. Hij hield zijn ogen gesloten, genietend van Bryce, zijn uk. Hij voelde hoe de jongen kalmeerde; blijkbaar hielp het. Hij voelde hoe Bryce zijn armen om hem heen sloeg en hij slaakte even een zachte zucht, duidelijk gerustgesteld omdat hij - de jongen die hem op hol deed slaan - weer rustig werd, enkel door hem. Misschien deed hij dus toch nog wel íets goed. Katsu voelde hoe de handen van de jongen zich in zijn witte haren vlochten en hij glimlachte lichtjes, terwijl hij de arm die hij over Bryce’s rug heen en weer had laten gaan om het middel van de jongen heen sloeg, zodat hij niet van zijn schoot zou vallen. Hij voelde hoe de kus overging in een French Kiss, zoals het wel vaker ging. Hij deed mee, genietend van Bryce. Hij negeerde de blikken die op hen gericht werden. Het kon hem niets schelen. Achterlijke mongolen, hadden niets beters te doen. Ze wisten allen echter niet dat Katsu geen jongen was, dus dat dit niet was wat het leek. Grappig.
Hij voelde hoe Bryce zich losmaakte en stribbelde een beetje tegen door zichzelf naar voren te zetten toen Bryce naar achteren ging en plagend met zijn tong langs Bryce’s lippen te gaan, maar uiteindelijk leunde hij toch weer naar achteren, toegevend aan het feit dat ze ook ooit moesten stoppen. Hij voelde hoe Bryce zijn hoofd tegen zijn borstkas aanlegde en hij sloeg zijn armen om de jongen heen. Hij voelde hoe Bryce zijn linkerhand beetpakte en er zacht overheen streelde met zijn vingers. Hij hoorde achter Bryce - dus voor hem - gegrinnik en hij keek op. Een meisje met een groen bandje zat aan een tafel, haar blik strak op de tafel gericht en met een volledig rood aangelopen hoofd. Katsu grinnikte zacht. Nou ja, zo erg was het toch ook weer niet? Hij keek weer naar Bryce en zuchtte.

Ergens wist hij het. Hij hield van deze jongen, meer dan hij ooit van een jongen had gehouden, en aangezien zijn verleden had hij nooit wat met een meisje gehad en was dat ook zeker niet van plan. Elke aanraking leek te kloppen, al klopte Katsu’s leven in het geheel niet eens. Dit.. Het maakte alles gewoon weer een beetje goed. Waarom kon hij zijn geheim dan niet vertellen? Hij was bang. Ook al leek alles nu perfect.. Hij was bang, bang dat dat verpest zou worden omdat hij het nu al te lang geheim had gehouden. Hoe zou de jongen reageren wanneer hij te weten zou komen dat Katsu niet was wie hij dacht dat hij was? Of.. Wát hij dacht dat hij was?
Zijn gedachten gingen terug naar zijn verleden, die misschien net wat anders was dan die van de anderen hier.
Ze had haar ouders nooit gekend. Ze hadden haar achtergelaten toen ze haar rode ogen opende bij de geboorte en glimlachte. Ze huilde niet. In tegendeel zelfs; ze glimlachte. Bovendien deed ze de dokters pijn. Niemand begreep hoe, maar hun handen deden pijn wanneer ze bij haar in de buurt kwamen. Ook keek ze altijd met een felle blik in het rond. Dat was waarschijnlijk de reden dat ze haar niet meer wilden, als een valse hond wegdeden. Ze stopten haar in ‘Hikari’, zoals de verkorte naam van de Child Error Faciliteit klonk. Mariko was de naam die ze haar hadden gegeven, met de achternaam van één van de verzorgers van de faciliteit erbij; Miyamae. Zij waren niet bang, want zij wisten om te gaan met kinderen die gedumpt werden in verband met vreemde eigenschappen. Ze wilden deze kinderen ESPer Abilities geven, zeiden ze. In werkelijkheid klopte dit niet. Ze konden ze geen Abilities geven. Ze hielpen met de Abilities sterker maken. De kinderen zonder Abilities - ook wel level 0 genoemd - gingen naar een andere faciliteit. Zij werd beschreven als een Level 5. Dat was het hoogste wat je kon bereiken. De meeste kinderen in de faciliteit waren 3 en 4, terwijl een paar enkelingen daar bovenuit staken en Level 5 genoemd werden. Er werden vele Experimenten op hen uitgevoerd om de Abilities te synchroniseren en te kijken naar welk Level ze bereikt hadden en welke Abilities ze precies hadden. Ze deden nog wat dingen, maar die hielden ze geheim. Bij het laatste experiment waren alleen de Levels 4 en 5 aan bod. Ze moesten in een soort capsule liggen, of hoe het ook genoemd werd. Een bed met een glazen luik eroverheen. Daar kwam een slaapgas in, waardoor ze in slaap zouden vallen. Niemand had kunnen weten dat ze hierdoor meerdere jaren in coma zouden komen te liggen, of zelfs zouden sterven.

‘Katsu,’ klonk Bryce’s stem en Katsu keek op. Hij glimlachte naar hem met zijn ogen gesloten, terwijl hij even probeerde wakker te worden en zijn herinneringen kwijt te raken.
‘Hou je van me?’ klonk Bryce toen. Katsu opende zijn ogen en fronste. Waarom vroeg Bryce dit? Waarom precies die vraag? Natuurlijk wist hij wel waarom de jongen dit vroeg. Hij had het al gezegd. Dus, hij verwachtte dat Katsu het nu zou zeggen. Dit voor de zekerheid die hij nodig scheen te hebben, hoe veel ze ook samen deden. Hij snapte het. Maar ergens had hij liever gehad dat de jongen dit niet had gevraagd. Hij mocht dit antwoord niet liegen, iets wat hij ook niet wilde. Maar, hij was bang dat als hij de waarheid zou zeggen.. Hij Bryce hier vroeg of laat pijn mee zou doen. En, kon hij dat riskeren? Hij wist het niet, maar.. Hij mocht niet liegen. Bovendien wilde hij best toegeven dat hij om de jongen gaf.
“Ja,” antwoordde hij uiteindelijk, zuchtend. “Ik houd van je.” Hij wilde zijn lippen weer op die van Bryce drukken, toen hij iets achter Bryce hoorde. ‘Stop!’ piepte een meisjesstem. Hij keek recht in de ogen van het councillid. “Waarom?” vroeg hij. Ze piepte wat onverstaanbaars en hij schudde zijn hoofd zacht heen en weer. “Nee,” zei hij. Ze kleurde alleen maar roder en wist duidelijk niet wat te zeggen, wat Katsu amuseerde.

Onderwerp: Re: ♫ You can stand under my Umbrella ♫ wo mei 04, 2011 3:36 am

Zijn arm leek te kloppen toen hij hem bij Katsu’s nek vandaan haalde, en het deed zeerder dan eerst. Vervloekte arm. De mitella was helemaal scheef gaan zitten en Bryce had geen zin om de mitella goed te doen. Verrekte mitella. Zijn blik ging weer naar Katsu’s gezicht, wachtend op het antwoord van de vraag die hij gesteld. Wat als hij nee zei? Wat als hij al van iemand anders hield? Wat als de jongen nee zei, en hij dan wegrende? Zou de jongen hem achterna gaan? Zou de jongen hem in elkaar slaan, alleen maar omdat hij weg zou rennen? En wat als hij ja zei? Moest hij dan in huilen uitbarstten of gewoon blijven zitten? Zou de jongen boos zijn als hij bleef zitten alsof er niks gebeurd was? Wat moest hij nou doen?
“Ja,” was het antwoord, zuchtend. “Ik houd van je.” Hij glimlachte tevreden en sloot zijn ogen toen de jongen dichterbij kwam.
“Stop!” klonk er opeens een piepende stem achter zich, die vreselijk zeer deed aan zijn oren. Hij liet zijn hoofd teleurgesteld hangen en begon boos te knarsetanden. Wat nou weer? Hij opende zijn ogen en keek over zijn schouder en zag een meisje, nogal klein. Aan het bandje te zien, was ze van de Council.
“Waarom?” hoorde hij zijn reddende engel vragen.
Ze piepte iets, Bryce kon niet verstaan wat ze zei, maar waarschijnlijk mochten ze hier niet zoenen. Wat een kut-regel. Wie had die nou weer bedacht? Een beetje geïrriteerd legde hij zijn hoofd weer tegen de borstkas van Katsu, aangezien hij niet wist wat hij nu moest doen, dus begon hij maar zachtjes scheldnamen op te noemen voor dat meisje, nauwelijks hoorbaar voor haar.
“Nee,” hoorde hij de jongen zeggen. Het meisje viel stil en vanuit zijn ooghoeken zag hij dat ze roder werd en waarschijnlijk dus met een mond vol tanden stond. Er verscheen een kleine grijns op zijn gezicht. Mooi zo. Nog steeds een beetje geïrriteerd probeerde hij zijn mitella weer goed te doen, wat niet echt lukte met één hand.
“Verdomde verpleegsters die me dat kutding geven,” gromde hij terwijl hij aan zijn mitella zat te prutsen, zodat die al helemaal niet meer goed zat.

Onderwerp: Re: ♫ You can stand under my Umbrella ♫ wo mei 04, 2011 4:13 am

Het bruinharige meisje keek hem zwaar geïrriteerd aan en blauwe schokjes leken over haar lichaam heen te glijden. “Aanvallen mag toch niet,” glimlachte hij en hij zag hoe het meisje vuurrood kleurde en zich uiteindelijk omdraaide, om hard weg te lopen. Hij wist zo ongeveer wat ze dacht en hij zou het maar niet hardop zeggen.
‘Verdomde verpleegsters die me dat kutding geven,’ klonk Bryce’s stem. Katsu schudde glimlachend zijn hoofd. “Blijf er dan ook vanaf,” zei hij kalmpjes, waarna hij Bryce’s hand vastpakte en met zijn andere hand de Mitella losmaakte. “Laat mij maar weer, dan,” zei hij. Hij glimlachte naar Bryce en drukte heel even zijn lippen op die van Bryce, waarna hij weer naar achteren leunde. Hij deed de Mitella voorzichtig om Bryce’s arm, om vervolgens twee punten naar zijn schouder toe te brengen, beiden langs een andere kant van zijn nek, zodat wanneer hij een knoop zou maken de mitella aan zijn nek zou blijven zitten.
Hij duwde zijn lippen op die van Bryce en liet zijn tong zachtjes langs zijn lippen glijden, hopend zíjn de blonde uk mee zou werken. Ondertussen maakte hij de knoop goed vast. Want, knopen kon hij wel zonder ernaar te kijken, dat was logisch. Toen hij de knoop vast had, bracht hij zijn ene hand naar de achterkant van Bryce’s hoofd, waarna hij zijn vingers zacht door zijn haar haalde. Zijn andere hand hield hij rondom Bryce’s middel, zodat de jongen niet van zijn schoot af zou vallen. Dat zou gewoonweg zielig zijn. Oké, ook wel een beetje grappig. Maar vooral zielig.
Hij duwde zich zachtjes van Bryce af en glimlachte naar de jongen. Hij keek hem droogjes aan. “Hmmn, zeg eens,” begon hij kalm. “Wat prefereer je?” vroeg hij toen, verwachtend dat de jongen dat woord wel zou kennen. “De middernachtse ontvoeringen, of dit?” vroeg hij, terwijl hij met zijn vinger over de lippen van de jongen gleed. Vervolgens liet hij zijn vinger via de wang afglijden naar de nek, wat soms voor grappige rillingen kon zorgen.

Onderwerp: Re: ♫ You can stand under my Umbrella ♫ wo mei 04, 2011 6:10 am

Als reactie schudde de jongen glimlachend zijn hoofd.
“Blijf er dan ook vanaf.” Bryce rolde met zijn ogen, wou weer verder gaan met het verprutsen van de mitella, maar een hand pakte zijn ene hand vast. Hij keek op en keek recht in het gezicht van Katsu, die de mitella los maakte. “Laat mij maar weer, dan,” zei hij en Bryce knikte. Een glimlach, gevolgd door een korte kus. Zijn hand werd losgelaten en hij voelde hoe de mitella voorzichtig om zijn arm werd gedaan. Zijn ogen waren gefocust op het gezicht van de jongen, alsof hij bang was dat als hij weg zou kijken, de jongen zou verdwijnen. De twee punten werden naar zijn schouders gebracht, gevolgd door een kus. Bryce sloot zijn ogen en kreunde zachtjes, waarbij hij een rood hoofd kreeg, toen er een tong over zijn lippen ging en hij gewillig zijn mond open deed. Waarom moest hij nou steeds kreunen? Waarom was hij degene die zo reageerde op acties van anderen..? Voorzichtig legde hij zijn hand in de nek van Katsu en drukte hij hem verder naar hem toe. Natuurlijk was het de hand waarvan de arm niet in een mitella zat. Er werd een knoop in zijn nek gelegd. Een hand ging aan de achterkant van zijn hoofd door zijn haar heen en een andere hand werd om zijn middel geslagen. Even later stopte de kus en vertrok Bryce’s gezicht even.
“Hmmn, zeg eens,” begon Katsu, waardoor Bryce nieuwsgierig werd. “Wat prefereer je? De middernachtse ontvoeringen, of dit?” Hij begon zich ongemakkelijk te voelen door een vinger die over zijn lip gleed.
“Dat laatste, maar een combinatie van die twee zou ook wel leuk zijn,” mompelde hij. De vinger gleed naar zijn wang, en daarna naar zijn nek, waardoor hij rillingen kreeg en zijn ogen even dichtkneep.

Onderwerp: Re: ♫ You can stand under my Umbrella ♫ wo mei 04, 2011 7:36 am

Katsu kon het niet laten te glimlachen toen hij de kreun hoorde van Bryce. Bryce had zo zijn interessante reacties, blijkbaar. Toen hij antwoord gaf op de vraag die Katsu gesteld had, glimlachte hij. ‘Dat laatste,’ fluisterde de jongen. ‘Maar een combinatie van die twee zou ook wel leuk zijn,’ vervolgde hij, nog altijd fluisterend. Katsu voelde hoe de jongen rilde door zijn vinger die over zijn nek gleed en hij legde zijn hand op de onderrug van de jongen, zo’n tien centimeter boven zijn stuitje. “Een combinatie, he?” fluisterde Katsu glimlachend. “Hmmn.. Verzin eens wat, zou ik zeggen,” zei hij toen.
Hij ging even goed zitten - omdat hij half van de vensterbank af aan het glijden was - maar zorgde ervoor dat Bryce op zijn schoot bleef zitten door hem tegen zich aan te houden. Hij glimlachte lichtjes. “Hmmn,” ging hij zacht en hij sloot zijn ogen.
Ergens had hij zin om iets te doen wat eigenlijk niet mocht. Hij kon de kinderen hier natuurlijk niet vermoorden, dat ging te ver. Maar misschien kon hij zijn telepathie gebruiken. Aangezien hij bij telepathisch contact zijn oude stem nog had, zouden ze die nooit linken aan wie hij nu was. Of ze gingen gewoon ergens anders heen. Hij keek even bedenkelijk voor zich uit.
“Zeg,” begon hij rustig. “Wat dacht je ervan om een wat rustigere plek uit te zoeken?” vroeg hij kalmpjes, terwijl hij opnieuw even goed ging zitten. Oké, die vensterbank begon op zijn zenuwen te werken. Hijzelf was hier nog niet zo lang, dus Degree goed uit zijn hoofd kennen deed hij niet. Hij snoof zacht. “Weet jij misschien een goede plek?” vroeg hij glimlachend. Hij keek de blonde jongen even rustig aan, terwijl hij zelf nadacht.
Af en toe haatte hij dit weeshuis echt heel erg; je had nergens een beetje privacy. Zelfs het slapen was met alle jongens bij elkaar. Hadden ze niet beter gewoon slaapkamers kunnen maken met bijvoorbeeld twee of vier mensen per kamer? Dat was wat gemakkelijker geweest. Hij snoof zacht. Misschien dat Bryce was wist.

Onderwerp: Re: ♫ You can stand under my Umbrella ♫ wo mei 04, 2011 8:18 am

De hand verdween, werd op zijn onderrug gelegd. Hij kreeg weer een rilling.
“Een combinatie, hé?” fluisterde Katsu. “Hmmn.. Verzin eens wat, zou ik zeggen.” Bryce dacht even na.
“Eh.. weet ik veel.. ik vind het gewoon prettig om bij je te zijn..” fluisterde hij een beetje nerveus, niet wetend wat hij eigenlijk moest zeggen. Er verscheen kleur op zijn wangen en hij wendde zijn blik af toen hij aan iets dacht wat hij eigenlijk niet moest denken. Ach, hij was een jongen, het ging allemaal gewoon vanzelf. Hij voelde hoe Katsu beter ging zitten. De vensterbanken liepen een beetje schuin af, waardoor je er beter niet op kon zitten. Ach, zo schuin was het ook weer niet.
“Hmmn,” hoorde hij Katsu mompelen, waardoor hij grinnikte en even met zijn niet in mitella zittende hand door het haar van Katsu ging.
“Niet in slaap vallen,” grapte hij. Als dat gebeurde, vielen ze beide vast op de grond.
“Zeg,” begon de jongen. “Wat dacht je ervan om een wat rustigere plek uit te zoeken?” Bryce zuchtte opgelucht dat de jongen dat voorstelde, aangezien hij gek begon te worden van de starende blikken.
“Ja, een goed idee,” zei hij met een kleine glimlach.
“Weet jij misschien een goede plek?” Bryce dacht even na.
“Er zijn hier in het gebouw Clubkamers, maar ze worden nooit gebruikt en op sommige kamers zitten geen sloten,” mompelde hij een beetje in zichzelf. “Kom, laten we daar heen gaan.” Hij stond op en trok uit plotselinge enthousiasme de jongen mee.
Het duurde niet lang voordat hij zo’n kamer had gevonden, op de eerste verdieping. Er zat een slot op, maar iemand had hem vergeten dicht te doen. Yay, weer een sleutel. Bryce deed de deur open en liep een nogal saaie, grote, maar lege ruimte in. Er stond een kast, een paar tafels met wat stoelen er aan en een bank. Een bank! Meteen rende hij op de bank af en plofte hij er op neer.
“Mijn bank,” zei hij met een grijns en hij ging er lang uit op liggen, op zijn rug. “Als je mijn bank wilt, moet je eerst langs mij.” Met een uitdagende blik keek hij Katsu aan. Wat was hij blij dat er een kamer was met slot. Al vroeg hij zich af wie de sleutel deze keer zou krijgen. Waarschijnlijk Katsu weer. Leuk, een ontvoering overdag. Waarschijnlijk was het de uitkomst van de combinatie waar ze het zonet over hadden. Bryce gaapte even en sloot zijn ogen.

Onderwerp: Re: ♫ You can stand under my Umbrella ♫ wo mei 04, 2011 8:37 am

Bryce begon over clubkamers. Katsu keek hem met een geïnteresseerde blik aan. Clubkamers? Hij zei dat ze niet gebruikt werden en dat sommigen geen sloten hadden. Vervolgens zei hij dat ze er heen gingen en sprong hij van Katsu’s schoot. Nu pas viel het hem op hoe warm het plekje was geworden waar Bryce de hele tijd op had gezeten. Hij grinnikte, maar had weinig tijd om na te denken, aangezien hij werd meegesleurd. Grinnikend met Bryce’s hand in de ene hand vast en zijn kruk - die hij snel op had moeten rapen, vrolijk dat hij hem dit keer niet was vergeten - in de andere, werd hij meegesleurd door Bryce.

Niet veel later had het kleine blondje een kamer gevonden. Katsu had zijn Network weer wat lager gezet en liep kalm achter Bryce aan de kamer in. Katsu keek met een droge blik de kamer rond. Wat een saaie kamer was dit. Welke club zou zich hier nou willen vestigen? Nou ja, waarschijnlijk was hier geen club en zou dus de club die hier ooit zou komen zelf spullen mee moeten nemen. Dat was wel het meest logische. Want dit was saai en onindrukwekkend.
‘Mijn bank,’ klonk de stem van Bryce toen en Katsu keek om. Met een klein grijnsje keek hij naar Bryce, die zich op de bank vestigde. ‘Als je mijn bank wilt, moet je eerst langs mij,’ zei de jongen. Katsu keek hem met opgeheven wenkbrauwen aan, terwijl hij met langzame passen op de bank af liep.
“Misschien wil ik de bank wel helemaal niet,” zei hij droogjes, maar al snel grinnikte hij.
“Maar, als ik de bank wel wil,” vervolgde hij en hij zweeg heel even. “Ga ik toch gewoon boven op jou zitten? Dan heb ik een heel leuk kussen,” glimlachte hij, waarna hij boven op Bryce ging zitten. Hij gebruikte de vectors om het te laten voelen alsof hij heel licht was, dus zou het geen pijn doen bij de kleine jongen. Hij grinnikte even. “Geef je je al over?” vroeg hij droogjes, terwijl hij Bryce glimlachend aan keek.

Plots kreeg hij een erge steek in zijn hoofd. Het voelde alsof iemand in zijn brein aan het steken was en dingen eruit aan het porren was, of iets in die zin. Hij kneep zijn ogen dicht en wreef met zijn vingers over zijn slapen. Oké, waarom had hij hier ineens zo’n last van? Hij hoorde een piep. Niet die van het Network, het was veel luider en feller. Hij hield twee handen voor zijn gezicht en leunde voorover. Hij zakte naar de bank toe - waardoor hij zo’n beetje naast Bryce zat - en had zijn gezicht naar beneden gericht, in zijn handen. “Wacht.. Even..” siste hij naar Bryce. Het was vreemd. Normaal had hij niet snel last van zoiets, maar de laatste tijd..

Onderwerp: Re: ♫ You can stand under my Umbrella ♫ wo mei 04, 2011 9:37 am

Vlak nadat hij zijn ogen had gesloten opende hij ze weer.
“Misschien wil ik de bank wel helemaal niet,” zei Katsu droogjes en hij kwam steeds dichterbij. Bryce rolde met zijn ogen. Tuurlijk niet.. “Maar, als ik de bank wel wil.” Er was even een pauze. “Ga ik toch gewoon boven op jou zitten? Dan heb ik een heel leuk kussen.” De jongen ging ongeveer op zijn buik zitten, het voelde helemaal niet zwaar. Had Katsu dat gedaan? Die jongen kon van alles en nog wat.
“Ik ben geen kussen,” zei hij op een quasigeïrriteerde toon en hij trok een klein pruillipje.
“Geef je je al over?” Bryce grijnsde.
“Nee hoor. Zo zwak ben ik ook niet,” grinnikte hij en hij wou de jongen gaan kietelen, maar de sfeer veranderde meteen. Hij zag Katsu zijn ogen dicht knijpen en zijn handen over zijn slapen zien gaan.
“Katsu?” vroeg Bryce voorzichtig. Een bang gevoel vulde zijn maag. Wat gebeurde er? Hadden de Aliens toch besloten om de planeet te veroveren?
Plotseling boog de jongen zich voorover, met zijn hoofd in zijn handen, waardoor hij zo’n beetje naast Bryce zat.
“Wacht.. Even..” hoorde hij de jongen sissen, wat hem bezorgder maakte.
“Katsu!” riep hij angstig. Hij kon niet weg, de jongen zat nog half op hem en hij was te zwak om hem weg te duwen. Had hij maar meer spieren of zo. Paniek vulde zijn lijf terwijl hij hopeloos toe keek hoe de jongen daar zat. “Wat is er aan de hand?” Zijn ademhaling ging weer omhoog terwijl hij onnodig begon te panikeren. Er ontstonden tranen in zijn ogen en bijna wou hij gaan huilen, omdat hij gewoonweg niet wist wat hij moest doen..

Onderwerp: Re: ♫ You can stand under my Umbrella ♫ wo mei 04, 2011 10:00 am

Het deed pijn. Het voelde alsof alles uit elkaar gescheurd werd. En hij herinnerde zich dat hij deze pijn eerder gevoeld had. Tijdens het experiment. Het voelde alsof.. Er iets bezig was in zijn brein wat daar niet bezig hoorde.
Toen hij de angstige stem van Bryce hoorde, beet hij op zijn lip. Bryce vroeg wat er aan de hand was en zijn ademhaling ging weer omhoog. Katsu liet zich een beetje zakken, waardoor hij nu volledig op de bank zat, niet meer op Bryce. “H-Het spijt me,” siste hij en hij glimlachte. “Het is maar.. Hoofdpijn..” siste hij toen. Echt praten lukte niet meer echt. Hij merkte dat hij aan het hijgen was en dat zijn hele lichaam eigenlijk raar begon te doen. Ook merkte hij op dat zijn Network raar deed, maar dat leek nog het minst belangrijke op dit moment.
Wat wel het belangrijkste was? Hij wist het niet precies. De hoofdpijn zorgde ervoor dat hij niet meer helder kon nadenken. Maar, toch was het enige waar hij nu aan dacht.. Dat Bryce niet overstuur mocht raken.
En toen hoorde hij gehuil. Hij opende zijn dichtgeknepen ogen en zag de jongen huilen. “Bryce..” fluisterde hij en hij ging met zijn duim voorzichtig over de wang van de jongen. “H.. Het is niet.. Erg..” fluisterde hij toen. Dat was niet waar. Het deed pijn. En het werd alleen maar erger. Het voelde alsof alles uit elkaar zou barsten. Hij dacht meteen zeker te weten wat deze pijn was. Simpelweg een bijwerking van het experiment. Kutexperiment.
Plots dimde de hoofdpijn weer in. Het werd gewoon ineens minder en een tiental tellen later was het.. Weg. Net zo snel weg als het gekomen was, dus. Katsu glimlachte lichtjes en keek Bryce aan. “Zie je?” vroeg hij aan Bryce. “Het is al over,” zei hij toen. Hij stond op en haalde eventjes diep adem, waarna hij zijn kruk op de grond liet vallen en naast de bank ging zitten; op zijn knieën, dicht bij Bryce‘s hoofd.
“Dus.. Ik moest eerst langs jou om deze bank te krijgen, he?” vroeg hij. Hij leunde bijna direct voorover en twijfelde heel even, zijn hoofd dicht bij die van Bryce houdend. Uiteindelijk drukte hij toch glimlachend zijn lippen op die van Bryce, hopend dat de jongen nu echt gekalmeerd zou zijn.

Onderwerp: Re: ♫ You can stand under my Umbrella ♫ do mei 05, 2011 12:14 am

Wat moest hij doen, wat moest hij in hemelsnaam doen?
“H-Het spijt me,” hoorde hij Katsu sissen. Vanwaar die verontschuldiging? “Het is maar.. Hoofdpijn..” Maar hoofdpijn? Hij kon niet eens normaal praten! Straks dan stikte de jongen nog en had hij hem helemaal niet geholpen, alleen maar omdat Bryce niet wist wat hij moest doen en het anders waarschijnlijk alleen maar fout deed. Vanzelf stroomden de tranen al over zijn wangen. Wat een huil baby was hij toch. Steeds als hij in een moeilijke situatie kwam, kon hij alleen maar huilen. Het kwam gewoon dankzij zijn verleden.. de overgang naar de echte wereld was gewoon veel te rommelig en opeens moest hij helemaal voor zichzelf zorgen.
“Bryce..” fluisterde Katsu. Een duim ging voorzichtig over zijn wang, waarna Bryce diep in en uit ademde, om alles op een rijtje te zetten. “H.. Het is niet.. Erg..” Hij kneep zijn ogen dicht en probeerde zich te concentreren op zijn ademhaling, zodat hij niet uit paniek ging hyperventileren. Huil baby. Het gehijg van de jongen die half op hem zat verminderde.
“Zie je? Het is al over.” Bryce snoof, een beetje geïrriteerd omdat hij moest huilen en deed zijn ogen open.
“Ik had niet in paniek moeten raken. Ik ben gewoon een huil baby,” mompelde hij terwijl hij de tranen weg begon te vegen. Hij volgde Katsu, die van hem af ging en naast de bank ging zitten, vlakbij zijn hoofd.
“Dus.. Ik moest eerst langs jou om deze bank te krijgen, he?” Bryce knikte en hij probeerde een beetje te glimlachen. Blijkbaar. Hij sloot zijn ogen toen de jongen voorover boog en hem kuste.
“Is dat alles wat je kan?” fluisterde hij zachtjes tegen de lippen van Katsu en een kleine grijns verscheen op zijn gezicht. Ja, hij was weer gekalmeerd, al was hij nog steeds bang dat de jongen misschien weer erge hoofdpijn zou krijgen.

Onderwerp: Re: ♫ You can stand under my Umbrella ♫ do mei 05, 2011 6:49 am

Toen Katsu de jongen tegen zijn lippen aan hoorde vragen of dat alles was dat hij kon. Katsu glimlachte lichtjes en liet zijn tong zacht over de lippen van Bryce glijden. Zijn hand ging door zijn blonde haar en hij grinnikte zacht toen hij merkte dat Bryce zich niet zou overgeven. Hij duwde zich heel voorzichtig van Bryce af en haalde even een keer diep adem.
“Hmmn, eerlijk gezegd had ik verwacht dat je je wel over zou geven,” glimlachte hij en hij duwde zijn lippen nog een paar keer kort op die van Bryce, waarna hij op stond.
“Dan moet ik maar ergens anders gaan zitten,” mompelde hij droog. Voor hem zat alles toch best. Hij liep kalmpjes op de vensterbank af en ging met zijn rug tegen de muur zitten, waardoor hij één voet op de vensterbank kon zetten, en de andere ernaast naar beneden liet hangen.
Beneden zag hij kinderen over het plein rennen. Hij glimlachte lichtjes. Kinderen waren grappig. Zorgeloos, maar zeer irritant. Ze dachten niet na voor ze iets zeiden, ze waren onredelijk, ze waren onbeleefd, ze haalden grappen uit.. Maar toch kon je ze niet haten.
Hij was nooit zo geweest. Hij huilde als baby al nooit. Hij had gelijk geïrriteerd rond gekeken en had zelfs bij de geboorte niet gehuild, had gezwegen en de ogen gesloten gehouden. Op de faciliteit mocht hij maar twee mensen graag. De één stierf, waardoor zijn band met de ander beter werd. Toen moest die weg, en daarna startte het experiment.
Het was vreemd hoe erg hij veranderd was sinds toen. Hij had nooit emoties getoond, nooit interesse gehad. Maar, misschien kwam het omdat alles wat hij in zich had gehad zich meteen naar het oppervlak had gehaast toen hij erachter kwam wat de bijwerkingen waren van het experiment.
Even haalde hij diep adem en richtte hij zijn blik naar Bryce. Hij was benieuwd of de jongen nog ideeën had voor vandaag. Misschien was hij nog moe omdat Katsu hem vanochtend vroeg wakker had gemaakt? De jongen leek aardig snel moe te zijn - of hij viel gewoon makkelijk in slaap - want het zou niet de eerste keer zijn dat hij in Katsu’s bijzijn in slaap zou vallen. Katsu glimlachte lichtjes en sloot zijn ogen even, terwijl hij vooral niet toonde dat zijn hoofd weer begon te steken.

Onderwerp: Re: ♫ You can stand under my Umbrella ♫ do mei 05, 2011 8:59 am

Als reactie op vraag, ging er een tong zacht over zijn lippen, waardoor hij even in elkaar kromp, maar zich toch niet over gaf. Een hand ging door zijn haar heen en doodstil bleef hij liggen, simpelweg omdat hij met één hand nauwelijks iets kon doen en de jongen anders dacht dat hij zich over had gegeven. Mooi niet. Zijn bank. Een beetje teleurgesteld keek Bryce toen de jongen zich van hem af duwde.
“Hmmn, eerlijk gezegd had ik verwacht dat je je wel over zou geven.” Er verscheen een trotse grijns op zijn gezicht toen Katsu dat zei. Mooi niet. Zijn bank. Hij werd nog een paar keer gekust, waarna de jongen op stond. “Dan moet ik maar ergens anders gaan zitten.” Mooi. Zijn bank. Zijn ogen volgden de jongen, die op de vensterbank ging zitten. Bryce gaapte even en sloot zijn ogen. Stomme bank. Hij lag niet eens lekker, nu hij er helemaal alleen op lag. Hij begon te draaien en vloekte hard toen hij op zijn gewonde schouder rolde, maar zat in zo’n positie dat hij helemaal niet terug kon rollen, aangezien hij zichzelf klem gerold had. Geïrriteerd kneep hij zijn ogen dicht en ademde hij diep in en uit, de pijn negerend. Vanzelf ging zijn ademhaling sneller en kreeg hij tranen in zijn ogen, waarna hij zachtjes begon te vloeken. Wat was hij toch weer handig bezig.
“Bij nader inzien, misschien is het beter.. als ik de bank.. deel. En wil je me even.. helpen?” fluisterde Bryce hijgend. Stomme bank die schuin naar beneden af liep, naar de rugleuning toe, waardoor hij klem zat. Een beetje ongeduldig bewoog hij zijn voeten heen en weer.

Onderwerp: Re: ♫ You can stand under my Umbrella ♫ do mei 05, 2011 11:00 am

‘Het recht van de sterkste geldt,’ sprak een meisje. Het meisje had roze haren en twee hoorns op haar hoofd. Een fronsje bedekte mijn gezicht. Waar had dit kind het in godsnaam over? ‘De krachten die we hebben zijn maar goed voor één ding. Het laat ons pakken wat we willen. Wanneer we het willen,’ klonk de valse stem van het meisje toen. Ik zette mijn handen in mijn zij en keek naar mijn zijkant. Ergens wist ik dat ik naar iemand zocht, maar ik was vergeten naar wie. ‘Op een plek waar geen normale mensen zijn, pakken de sterke wat ze willen,’ klonk de stem van het meisje toen. Het voelde alsof ik wel moest kijken, dus dit deed ik. ‘En de zwakkelingen zijn hun slaven, hun speeltjes,’ zei ze toen. Ik voelde hoe haar vinger langs mijn kin gleed, zodat mijn gezicht omhoog ging. ‘En niemand.. Is sterker.. Dan ik..’ vervolgde het meisje streng, alsof ik zin had om daar tegenin te gaan. Ze deed haar best maar. Toch voelde ik me boos worden. Waarom?

‘Bij nader inzien, misschien is het beter.. als ik de bank.. deel. En wil je me even.. helpen?’ klonk Bryce’s stem plots. Katsu keek om, zijn blik gericht op de jongen die lag. Toen hij zijn voeten heen en weer zag bewegen moest hij lachen. “
Ach, mijn Bryce toch,” zuchtte hij en hij stond kalmpjes op, om vervolgens op Bryce af te lopen en hem op te tillen en in zijn armen neer te leggen, zoals hij hem wel vaker beet had. Eén hand onder zijn benen, de ander bij zijn rug. “Kan je niet eens zelf op een bank liggen?” grijnsde Katsu toen. Hij slaakte een zucht en schudde zijn hoofd zacht heen en weer. Hij ging op de bank zitten en liet Bryce op zijn schoot neerkomen.
“Maar jongen toch, als dat zo is dan moet je nog veel leren,” zei hij, waarna hij met zijn vinger even de contouren van de lippen van Bryce volgde, om vervolgens te grinniken en achterover te leunen, tegen de bankleuning aan. “Weet je heel zeker dat ik deze bank met je mag delen?” vroeg hij toen glimlachend. Ach, nu zat hij al. En hij was niet van plan er nog vanaf te gaan. Dan zou Bryce hem mooi mogen duwen. Hij grinnikte even toen hij dat voor zich zag. Dat zou nog wat worden. “En, ben je al moe?” vroeg hij droogjes.

Onderwerp: Re: ♫ You can stand under my Umbrella ♫ do mei 05, 2011 11:34 pm

Door zijn bewegende voeten moest Katsu lachen.
“Ach, mijn Bryce toch,” hoorde hij hem zeggen, gevolgd door voetstappen.
“Sinds wanneer ben ik van jou?” mompelde hij zachtjes met een frons op zijn gezicht. Twee armen tilden hem op en zorgden er voor dat hij niet meer klem zat. Zijn arm leek te bonken en Bryce kneep zijn ogen dicht. Had hij nou maar niet vergeten om pijnstillers in te nemen voor het eten.
“Kan je niet eens zelf op een bank liggen?” Bryce opende zijn ogen en glimlachte een beetje.
“Blijkbaar niet, nee,” mompelde hij en de jongen ging samen met hem op de bank zitten.
“Maar jongen toch, als dat zo is dan moet je nog veel leren.” Een vinger ging even over zijn lippen heen, waardoor Bryce al vanzelf zijn mond open deed. De vinger verdween, gevolgd door gegrinnik, waarna Katsu achterover leunde. “Weet je heel zeker dat ik deze bank met je mag delen?”
“Zonder jou zit te bank niet zo lekker meer,” mompelde hij, de stekende pijn nog steeds negerend en er verscheen een glimlach op zijn gezicht, al glimlachte hij als een boer met kiespijn.
“En, ben je al moe?” Bryce rolde zijn ogen en ademde diep in en uit, waarna hij met beide benen aan een kant bij Katsu op schoot ging zitten. Een lichte grijns verscheen op zijn gezicht.
“Ik zal jou laten zien dat ik niet moe ben,” fluisterde hij. Zijn ene hand hield Katsu’s gezicht vast, terwijl de andere zielig hing in een mitella. Hij bracht zijn gezicht dichterbij, sloot zijn ogen en aarzelde niet, maar begon al meteen aan een French Kiss. Na een poosje voelde hij opeens een steek van pijn door zijn arm gaan, waardoor hij bijna om viel en met zijn gezicht op Katsu’s schouder belandde. De hele wereld leek even stil te staan, waardoor de pijn verergerde, waarna alles begon te draaien. Bryce kneep zijn ogen dicht en begon te hijgen.
“Ik-.. Pijn-..” stotterde hij. Pijnstillers. Hij moest Pijnstillers hebben, maar hij kon het woord niet eens uit brengen. “St.. Stillers..” Had hij die vervloekte pijnstillers maar niet vergeten in te nemen of zelfs mee te nemen! En toen kreeg hij even een blackout..

Onderwerp: Re: ♫ You can stand under my Umbrella ♫ vr mei 06, 2011 12:36 am

Katsu voelde dat Bryce’s houding op zijn schoot veranderde en hij hief zijn wenkbrauwen op. Oké, wat was hij nu van plan? De jongen ging met beide benen aan een andere kant zitten, zodat ze elkaar nu recht aankeken. ‘Ik zal jou laten zien dat ik niet moe ben,’ zei de jongen. Katsu wilde een opmerking maken die alleen hijzelf waarschijnlijk grappig zou vinden, maar toen was de jongen al begonnen. Katsu legde zijn armen automatisch rond het middel van Bryce en deed mee met de French kiss die hij was begonnen. Grappig.. Ze zaten wel vaak zo, toch zou het niet anders gaan voelen, of zou het minder leuk worden. Misschien.. Misschien zat er echt wel wat in.. Misschien kon het nog wel écht wat worden tussen hen, al zou zijn geheim het vroeg of laat verpesten.
Plots viel Bryce bijna om en landde zijn gezicht op Katsu’s schouder. “Bryce?” vroeg Katsu, terwijl de bezorgdheid in zijn stem hoorbaar was. Hij hoorde hoe Bryce begon te hijgen en fronste. “Bryce?” vroeg hij nogmaals. ‘Ik..’ begon de jongen en Katsu beet op zijn lip. Wat nu? ‘Pijn..’ vervolgde de jongen en Katsu balde zijn vuist. Ooit zou hij die bende een les leren die ze nooit meer zouden vergeten. Ze hadden Bryce meer pijn gedaan dan ze hadden durven dromen. Dus zou hij dat bij hen doen. Ze hadden geluk dat ze waren geschorst. ‘St.. Stillers,’ zei hij toen. Stillers? Toen herinnerde hij zich wat hij ervoor had gezegd. Pijnstillers, natuurlijk.
Katsu fronste. Ja.. Het zou ook handig zijn als hij wist waar ze waren. Bryce kreeg een black-out en Katsu sloot hem tegen zich aan. “Rustig maar, alles komt goed,” fluisterde hij, al zou de jongen het hoogstwaarschijnlijk niet horen. Hij tilde de jongen op in zijn armen en slaakte een diepe zucht. Hij zou hem naar de verpleegster brengen. Die zou vast wel pijnstillers hebben.

Toen hij eenmaal de pijnstillers had kwam hij terug. De vrouw had hem vreemd aangekeken. Katsu, met de permanente pijn in zijn spieren, had gewoon een jongen in zijn armen en was niet van plan hem los te laten. De vrouw begreep niet waarom hij dan überhaupt een kruk nodig had, maar Katsu was niet van plan zijn kruk terug te geven. Hij had dat kreng nodig.
Hij legde Bryce neer op de bank en ging er zelf naast zitten. Hij rammelde met het doosje pijnstillers. “Bryce,” zei hij zacht en hij glimlachte. Hij had een flesje water en wat pijnstillers in een oranje doosje met een witte deksel gekregen. Hij zette Bryce een beetje overeind, zodat hij tegen de leuning aan zou zitten. Hij wist niet of Bryce ondertussen al wakker aan het worden was, of hoe lang het zou duren. Een Black-out kon wel een paar uur duren - als hij het zich goed herinnerde - en het gedoe bij de verpleegster had wel even geduurd. Langzaam rotwijf.
Hij draaide de dop van het flesje en wachtte rustig tot Bryce enig teken van wakker worden zou vertonen, zodat hij hem kon helpen met zijn pijnstillers.

Onderwerp: Re: ♫ You can stand under my Umbrella ♫ vr mei 06, 2011 1:06 am

Het ene moment stond hij op het punt om flauw te vallen, en op het andere moment zat hij gewoon op de bank met Katsu naast hem. Wat was er gebeurt? Hij kneep even zijn ogen dicht, toen de pijn weer iets van hem laat weten. Zijn ogen gingen weer open en hij zag dat de jongen een beker uitstak en een doosje met pillen. Zwijgend pakte hij ze beide aan en nam hij twee pillen, die hij door slikte met water. Alles duizelde een beetje. Hij gaf het flesje en de pillen weer aan Katsu.
“Wat is er allemaal gebeurt?” vroeg Bryce fluisterend. “Hoe-.. Ik-..” Hij begon weer te haperen en voor hij het wist zat hij daar in elkaar gedoken op de bank, door de hevige pijn. “Vervloekte pijn,” gromde hij. Hoe kwam hij eigenlijk aan de pillen en het flesje water? Zijn hoofd deed een beetje zeer, maar stelde niks voor met de pijn in zijn arm. Had hij een black-out gehad? Als dat zo was, zou dat verklaren hoe Katsu aan het flesje en de pillen kwam. Zijn blik ging naar het raam en hij zag dat het weer regende.
“Blijf bij me,” fluisterde hij, niet wetend of de jongen eigenlijk van plan was om weg te gaan. Hij had hem nodig, vooral in zo’n belabberde situatie. Het was alsof hij niet zonder hem kon. Toen hij hem een paar dagen niet had gezien, had hij zich ook hartstikke zorgen gemaakt. Hij had het hele gebouw doorgezocht en was daarna teleurgesteld in een hoekje gaan zitten. Waar was de jongen toen eigenlijk? Had Katsu geprobeerd hem te ontwijken? Bryce schudde zijn hoofd van ongeloof over zijn gedachtes en zuchtte, waarna hij zich tegen de jongen aannestelde.

Onderwerp: Re: ♫ You can stand under my Umbrella ♫ vr mei 06, 2011 1:24 am

Bryce pakte de pillen en het flesje aan, nam de pillen in, dronk wat en gaf het flesje weer terug. Katsu rolde het flesje en het potje met pillen tegen zijn kruk aan. Zo zouden ze het tenminste niet vergeten, behalve als hij weer zo dom was om zijn kruk te vergeten, iets wat hem wel vaker gebeurde als hij dat Network aan had staan.
‘Wat is er allemaal gebeurd?’ vroeg Bryce. ‘Hoe.. Ik..’ ging hij door. Katsu wilde hem uitleggen wat er gebeurd was, zijn geduld en kalmte zoals altijd behoudend. Hij was niet zo’n emotioneel type, al was hij het meer dan vroeger. Helaas kreeg Bryce weer een steek en kroop hij ineen. Katsu wilde hem tegen zich aanhouden, maar was bang de arme jongen alleen maar meer pijn te doen. ‘Vervloekte pijn,’ hoorde hij Bryce zeggen.

‘Blijf bij me,’ hoorde hij niet veel later. Katsu fronste. Waarom? Waarom wilde die jongen dit nog steeds? Hij begreep het niet. Hij was geen type die altijd liet zien wat hij voelde, hij had de jongen in het begin nogal.. Ja.. Tegen zijn wil in bij zich gehouden en het was zijn schuld dat de jongen gewond was en zulke erge pijn leed. Waarom, waarom wilde hij dit dan nog steeds?
Toen Bryce dichterbij kwam sloeg Katsu zijn armen om de jongen heen, terwijl hij voelde hoe hij zich tegen hem aannestelde. Zijn hand ging al snel voorzichtig door het blonde haar van de jongen, terwijl hij nadacht. Hij dacht na over het antwoord dat hij moest geven. Uiteindelijk opende hij zijn mond. “Natuurlijk. Zo lang als jij dat wil,” zei hij kalmpjes.
Hij snoof eventjes zacht. “Ik snap jou niet,” fluisterde hij. “Ik heb je pijn gedaan, alles. En toch.. Toch wil je niet weg. Wat is er mis in dat hoofdje van je?” vroeg hij, het laatste natuurlijk grappend bedoeld. Hij slaakte een diepe zucht, terwijl hij zijn blik op het plafond richtte. En alsof het nog niet genoeg was, zou zijn geheim waarschijnlijk alles kapot maken. Dus, moest het maar een geheim blijven. Voor nu, dan.

Onderwerp: Re: ♫ You can stand under my Umbrella ♫ za mei 07, 2011 3:17 am

Toen Bryce zich tegen de jongen aan nestelde, werden er twee armen om hem heen geslagen en ging er een hand door zijn haar. Een vreemd gevoel ging door hem heen, wat aangaf dat de pijnstillers begonnen te werken.
“Natuurlijk. Zo lang als jij dat wil,” was het antwoord van Katsu, waardoor er een tevreden glimlach op Bryce’s gezicht verscheen. Yay, zo lang als hij wou! Wie weet hoe lang dat zou duren..
“Ik snap jou niet.” Hij keek even op toen hij dat hoorde. Wat was er nou weer? “Ik heb je pijn gedaan, alles. En toch.. Toch wil je niet weg. Wat is er mis in dat hoofdje van je?” Opeens begon Bryce te lachen. Niet alleen om het antwoord, maar ook omdat alles zo duidelijk leek.
“Katsu, je hebt me helemaal niet pijn gedaan, in tegenstelling tot ik die jou bewusteloos had laten raken. En zelfs als je me pijn zou doen, wat ik betwijfel, dan zou ik nog steeds van je kunnen houden,” zei hij en hij grinnikte even. “Lach toch eens, Katsu, je lijkt net een zompige slak die in de modder vast zit en niet weet waar de dichtstbijzijnde wc’s zijn.” Bryce grinnikte even, maar het was waarschijnlijk zo dat hij de enige was die de grap snapte. Ach, dat negeerde hij maar.
“En trouwens: de pijnstillers beginnen te werken, hoor,” fluisterde hij er zachtjes achteraan, waarna hij zich even omhoog hees en een kus op Katsu’s wang gaf, om vervolgens zijn hoofd op de borstkas te leggen. De jongen maakte zich teveel zorgen. Hij moest meer lachen. Bryce pakte Katsu's linkerhand vast en begon met zijn vingers te spelen.

Onderwerp: Re: ♫ You can stand under my Umbrella ♫ zo mei 08, 2011 6:30 am

‘Katsu, je hebt me helemaal niet pijn gedaan, in tegenstelling tot ik die jou bewusteloos had laten raken,’ zei Bryce en Katsu schudde zijn hoofd zacht heen en weer. Rare, rare jongen.. ‘En zelfs als je me pijn zou doen, wat ik betwijfel, dan zou ik nog steeds van je kunnen houden,’ zei hij toen en Katsu kneep zijn ogen even dicht. Fysiek, misschien. Maar als hij zijn geheim zou vertellen, betwijfelde hij het.
‘Lach toch eens, Katsu, je lijkt net een zompige slak die in de modder vast zit en niet weet waar de dichtstbijzijnde wc’s zijn,’ klonk de stem van Bryce toen en Katsu keek hem droogjes aan. “Oh, yeay,” begon hij droogjes. “Ik heb altijd al vergeleken willen worden met een zompige slak die naar de wc wil,” zei hij droogjes en hij fronste. Hmmn.
‘En trouwens: de pijnstillers beginnen te werken, hoor,’ zei Bryce en Katsu knikte. “Dat is beter,” zei hij rustig. Hij voelde hoe Bryce hem een kus op zijn wang gaf en ging met zijn hand door het blonde haar van de jongen. Hij voelde hoe de jongen zijn hoofd tegen zijn borstkas legde en sloeg zijn arm weer even opnieuw om hem heen. Het zat helemaal niet onwennig. En het voelde helemaal niet vreemd bij Bryce, wat raar was, want echt lang kenden ze elkaar nog niet eens. En hij was niet zo’n type die zich snel bond, al helemaal niet nu hij een geheim bij zich droeg over wie - of wat - hij eigenlijk was.
“Wat nou als we naar de slaapzaal gaan?” vroeg Katsu, maar zoals vaker wachtte hij niet op een reactie. Hij tilde Bryce op de gebruikelijke manier op. Zijn kruk lag hier veilig, die zou hij later wel ophalen. Hij glimlachte lichtjes en keek Bryce droog aan, waarna hij begon te lopen, op naar de slaapzaal.