Pffffffffffff

Dyvan liep boos door de gangen. Ze liep door de deur van de meiden slaap kamer, en en smeed hem dicht. Ze liep door de gangen. Er liep een jongen tegen haar aan. 'Kan je niet uit je doppen kijken er wonen hier meer mensen hoor' Zei ze geiriteert. Ze liep richting de bieb. Had ze voor haar franse les, op internet, al de hele dag zitten werken moest ze ook nog één van de dikke Fransen boeken lezen. Het boek die ze moest hebben had 567 bladzijdes. Ze zuchte en liep de bieb binnen. Ze liep langs de kasten. Ze pakte het dikke boek. Ook moest ze wiskunde boeken hebben en Engels en dan ook nog Nederlands!Ze pakte alle boeken en scande ze. Ze liep de bieb uit. Er liep iemand tegen haar aan. Ze viel om en al haar boeken lagen over de grond heen. 'Kan je niet uit kijken joh!' Zei ze. Ze raapte haar boeken op en stond op.

Een luid kabaal schudde Kato wakker. Niet dat hij sliep, hij was gewoon aan het dagdromen. Maar nu werden zijn dagdromen ruw onderbroken door het kattige geschreeuw van, zo te horen, een meisje. Hij hoorde eerst haar geschreeuw wat verder weg. Toen wat driftige voetstappen. Wéér geschreeuw maar dan dichterbij en tenstlotte hoorde hij het geluid van boeken die op de grond vielen. De laatste twee geluiden klonken wel erg dichtbij. Kato rekte zich uit en stond op. Hij stak zijn hoofd om de hoek van een boekenkast en bekeek het meisje van top tot teen. Ze had geen oog voor hem. Ze was het te druk met haar boeken. Een jongen stond er wat betauterd bij, niet wetend wat hij moest doen met dit meisje. Terug schreeuwen of weglopen? Met als gevolg van het gepieker bleef hij stil staan toe te kijken. Wat een sukkel dacht Kato. Toen het meisje haar boeken had opgeraapt stond ze op. Kato vroeg zich af wat ze van plan was. Misschien wou ze de boeken terug gaan brengen, of hier gaan lezen. In de bieb was het erg rustig. Nou ja, op een maar minuten geleden na dan. Toen het grietje de rust ruw had verstoord. Kato had bijna nooit rust in de drukke stad. Deze bieb was dan ook een ge-wel-di-ge uitvinding om ff tot rust te komen. Voor de rest had hij niet zo veel aan de bieb. Meer dan zijn eigen naam herkennen op papier kon hij niet, laat staan een boek lezen. Naar school gaan als je op straat leeft doe je niet. Hij had wel wat anders aan zijn hoofd. Eten zoeken bijvoorbeeld, maken dat je weg komt voor woedende winkelieren en dat soort shit. Maar ach, het beviel hem wel. Dát was zijn leven dus veel problemen had hij er niet mee. En toch zat hij nu hier. Vrijwillig min of meer. De baas wist niet eens dat Kato hier was. Kato sliep er gewoon zo nu en dan, stal er voedsel en maakte praatjes met de mensen. Hij kon dus nog steeds gaan en staan waar hij wou. Als hij dat niet zou kunnen zou hij gek worden. Kato ging aan een tafel zitten en legde zijn armen op de tafel. Hij gaf het meisje geen aandacht meer en ging verveeld door een boek bladeren. Tot zijn verassing stond er nauwelijks tekst in. Er zaten overal kleurrijke foto's. En allemaal hondachtige. Bij de bladzijde met een soort kruising tussen een vos en wolf bleef hij staan. Wat was dat voor dier? Jammer dat hij het niet lezen kon. Hij wreef met zijn hand eventjes over de foto. Wat waren dat voor dieren en waarom trokken ze hem zo aan?