My first meal

Na een 4 uur lange autorit, kwam ze aan bij een groot gebouw. Er stond een bord buiten met 'Degree' er op. Nog nooit van gehoord. Leigh snapte er niets van. Haar koffer werd uit de auto geladen en voor de deur neer gezet. Leigh stapte uit. "Dit is het nieuwe weeshuis waar je gaat wonen" waren de enige woorden die haar werden verteld. De leiding stapte in en reed weg. Verslagen stond Leigh voor de deur. En nu? Ze voelde zich onrustig worden en de stress toenemen. Waar was ze? Wat was dit en waarom was ze hier? Waarom niet een ander weeshuis dichterbij? Leigh draaide zich om en keek voor een tel naar het grote gebouw. Ze slikte, pakte haar koffer en liep naar binnen. Ze kwam in een hal. Na een tel kwam er iemand naar haar gelopen die haar welkom heette in Degree. Nog voor Leigh de kans had om te spreken werd haar een kleine plattegrond in de hand geduwd met een rood lijntje. De route naar de slaapzaal. Zonder tegenspreken besloot ze er maar meteen heen te gaan. Gang door, dan naar links, de trap omhoog, gang door, naar rechts en dan de 2e deur links. Juist... Maar ze vond het. Leigh opende de deur. Er was niemand. Gelukkig, dan kon ze tenminste op haar gemak een bed uitzoeken en haar spullen neerzetten. Veel keus was er niet. Leigh koos voor een bed wat dichter bij de deur, maar wel tussen 2 anderen in. Na 10 minuutjes was ze haar kamer al weer uit. Het knorren van haar maag had hier voor gezorgt. Leigh leefde vandaag op een sneetje brood en een appel. De kans van een goede lunch was haar niet gegunt. Met de kaart voor haar neus liep ze naar beneden, naar de kantine. Onderweg kwam er nog iemand langs lopen, maar daar had ze even geen aandacht voor. Als dit haar nieuwe thuis was, had ze nog genoeg tijd om met iedereen kennis te maken. Hmm, deze gedachte stelde haar niet echt op dr gemak...
Leigh was een uurtje te vroeg voor het avond eten, maar er stond nog wat fruit. Met een stuk of wat druiven en 2 mandarijnen liep ze naar een lege tafel en ging zitten. Kort keek ze om zich heen. Er was nagenoeg niemand. Ja, aan de andere kant zaten een paar mensen aan een tafel maar voor de rest was het leeg. Leigh richtte haar aandacht op de kaart die ze had gekregen om te kijken wat er allemaal was. Ondertussen at ze haar fruit. Zo nu en dan hoorde ze de deur van de kantine open gaan, maar opkijken deed ze niet.

Vince wist wel dat het avond maal aan de gang was, maar hij liet zich niet vertellen wanneer hij moest gaan eten. Okal was het zijn eerste dag, bang om in problemen komen was hij niet, het kon hem toch niks schelen, dan zouden ze hem maar 2 dagen in isolatie stoppen, of hadden ze hier geen isolatie. Het was hier zo anders dan op het instituut, hier mocht je zonder begeleiding naar buiten, en waren er geen trailies voor de ramen. Ook waren niet alle scherpe en "gevaarlijke" dingen goed afgeschermd zodat niemand iemand anders kon verwonden. Er was hij wel leiding maar geen sterk gespierde "ziekenbroeders" waar voor je leven moest vrezen - Hoewel hij wel eens er eentje op de grond had geslagen , wat hem 2 weken isolatie had bezorgt-. Langzaam slenterde hij over de uitgestrekte velden met zijn mp3 in en handen in de zakken. Toen hij toch besloot dat hij honger had, langzaam liep hij terug naar het gebouw.

Iedereen was al aan het toetje toen hij de deur open maakte. Hij werd aangestaard door alle kinderen en leiding kwam boos op hem afstappen, nog voor ze wat konden zeggen liep hij naar de tafel en pakte er een bord af en schepte zonder te kijken eten op. Hij zag nog een leeg plekje naast een meisje van ongeveer zijn leeftijd. Hij liep er naartoe, en ging zitten. Met zijn vork eten prikte hij in de spinazie die net snot leek. "Great, als k snot wil eten peuter ik wel in me neus" zei hij met een chagrijnig gezicht. Waarna hij aan de wel beter uitziende gehakt bal begon te eten.

Leigh schrok zich haast een ongeluk toen er ineens een zware stem klonk. Verschrikt keek ze op, maar ontspande meteen weer, zich schamend voor haar reactie. Leigh was in haar gedachten weggezonken toen ze haar fruit op had. Ze had lang genoeg naar de kaart gestaard die nog steeds voor haar op tafel lag. Het gebouw, het weeshuis was groot, heel groot. Veel meer dan ze gewend was. En dan al die mensen die ze zou gaan ontmoeten, vrijwillig of gedwongen... Ze had werkelijk geen idee wat ze van hier kon verwachten en waarom ze nu hier was beland. Leigh wist dat zij iets kon, dat ze anders was dan de kids in het vorige weeshuis. Was dat misschien de reden? Waren de anderen hier ook om die reden? Maar wie wisten hier dan allemaal van en wat was de reden dat ze allemaal bij elkaar gedonderd werden? Werden ze door de normale mensen soms gezien als monsters? Zouden er experimenten met hun gedaan worden? Leigh kon zich soms helemaal gek maken door alleen maar het allerergste te denken en alleen maar van het slechts van de mens uit te gaan.
Zonder dat het haar bedoeling was, waren haar gedachten er weer met haar vandoor gegaan. Hoezo asociaal tegenover de knappe jongen die haar zojuist had vergezeld aan tafel. Een vage glimlach kwam tevoorschijn, maar verdween daarna weer als sneeuw voor de zon na zijn opmerking. "Ik denk dat je dan wel mag beginnen met het aanleggen van een flinke voorraad. Het eten zal niet veel beter worden tenzij we zelf gaan koken" klonk haar zuivere stem zacht. Leigh kon de jongen niet de hele tijd aan blijven kijken en wendde halverwege haar woorden dan ook haar grijsblauwe ogen af, terug naar de plattegrond.

Vince had niet eens door dat het meisje schrok toen hij wat zei. Hij was te druk met de leiding brutaal aan te kijken. Boos zeken ze terug, maar ze deden niks. Dit was hij niet gewend meestal werd hij nu gestraft en moest hij naar zijn kamer of een extra afspraak bij se psycholoog. Waar had hij deze geluk aan te danken, hij mocht het niet makkelijk hebben hij had vreselijke dingen gedaan en dat zou nooit vergeven worden als iemand er achter kwam en nu kreeg hij geluk. Dat kon niet dat mocht niet hij zou er alles aan doen om dat tegen te gaan al zou hij zich diep in de nesten moeten werken, geluk kon hij niet accepteren. Hij schrok weer op uit zijn gedachten toen het meisje iets zei. Toch na zijn gedachten schoot Vince toch in de lacht. "Als je iedereen wilt uitroeien laat mij dan maar koken" zei hij lachend, Even staarde hij met zijn normaal grijze ogen - maar als ie boos word rode ogen - naar het meisje.

De blikken die de jongen uitwisselde met de leiding ontgingen haar niet. Hmm, probleempje met autoriteit? Ze snapte nooit wat er nou zou moeilijk aan was om sommige dingen te accepteren en een paar simpele regeltjes te gehoorzamen. Wat was het probleem? Waren mensen bang dat ze als een hondje hun hele leven achter andere mensen aan moesten lopen? Natuurlijk niet. Regels zag Leigh als richtlijnen. Daar kon vanaf geweken worden, uiteraard. Als je elkaar maar een beetje in hun waarde liet en respecteerde. Nou ja, dat was tenminste hoe ze het had geleerd. De praktijk was vaak heel anders, was haar wel duidelijk geworden. Overal werd gepest, gestolen en zelfs gemoord. Leigh vergeleek de situatie met de bacterien op een petrischaaltje: eerst groeit de bacterie enorm. Naarmate het schaaltje vol raakt, moet de bacterie vechten voor zn ruimte. Uiteindelijk is het schaaltje vol en de voeding op. Het hele schaaltje, op een enkeling na, sterft. Zou het ook zo lopen?
Bah, serieuse praat. Ze was pas 16 en dan nu al met dat soort dingen bezig zijn? Leigh verdrong de onzin meteen, zijn woorden tot haar door dringend. Ze grinnikte zacht waarbij een klein kuiltje in haar wang zichtbaar werd. "Dat zou ik nog wel eens willen zien, omdat ik niet geloof dat er iemand is die slechter kan koken dan degene die hier in de keuken staat. Maar omdat ik de levens van onschuldige niet op het spel wil zetten, geloof ik je op je woord" sprak Leigh kalm. Voor een tel kruisde hun blik waarna Leigh de hare afweek.

Beiden waren ze diep in gedachten gezonken merkte Vince. Hij was nog steeds bezig over het gedoe van gelukkig zijn. En nog steeds wierp hij af en toe een boze blik op de leiding, hij had het niet met mensen die zeiden wat je wel en niet kon. Zelf wist je beter wat goed voor je was en wat niet goed voor je was. En waarom zou je je laten onderdrukken door mensen die je toch niks aan deden. Voor mensen die je pijn konden doen daar moest je bang voor zijn en naar luisteren. Hij wist precies hoe dat ging er waren mensen die zo naar hem keken maar hij keek ook zo naar anderen. "Dat zou ik nog wel eens willen zien, omdat ik niet geloof dat er iemand is die slechter kan koken dan degene die hier in de keuken staat. Maar omdat ik de levens van onschuldige niet op het spel wil zetten, geloof ik je op je woord" zei het meisje. Het was haar bedoeling niet om hem te kwetsen maar het kwam er beroerd uit. Kon zij toch niet ruiken dat hij vroeger onschuldige mensen hun leven op het spel had gezet. Hij keek haar aan of hij geslagen was en liep zonder iets te zeggen weg. Hij werd tegen gehouden door de leiding die er niet mee eens waren dat hij vond dat hij kon komen en gaan wanneer hij wou. Bood duwde hij die van hem af en liep door. Het deed hem te veel aan vroeger denken, hij zou eigenlijk zijn verleden achter zich moeten laten maar op een of andere manier kon hij dat niet . Hij liep tot hij geen zin meer had en zette zich neer bij een boom. Hij haalde een aansteker te voorschijn en liet hem branden. Sinds kort was hij erachter gekomen dat hij het op een of andere manier het vlammetje groter kon laten worden, als hij boos was lukte hem het beter dan als hij normaal of verdrietig was nu was hij beide boos en verdrietig. Hij staarde geconsentreerd naar het vlammetje en hield zijn hand er boven. Gefascineerd keek hij naar het groter wordende vlammetje.

Oh nee, wat had ze gedaan! Leigh kreeg een kwade blik toegeworpen nadat ze had gesproken waarna de jongen boos weg liep. Ze schrok zich kapot. Het leek alsof er een bom met schuldgevoel in haar lichaam ontplofte. Aan de grond genageld en haar mond gesnoerd, keek Leigh hem verbijsterd na. In haar hoofd nam ze de woorden nog eens door die ze zojuist had gesproken. Gelijk wist ze waar die reactie vandaan kwam: 'Maar omdat ik de levens van onschuldige niet op het spel wil zetten, geloof ik je op je woord.' Oh waarom was ze ook altijd zo stom! Waarom moest ze ook altijd dingen verkeerd brengen bij de verkeerde mensen! Dit was precíés de reden waarom ze zich liever niet met anderen in liet. Leigh wilde niemand kwetsen, echt niet. Maar het gebeurde wel. Het deed haar ook pijn om te zien dat ze iemand weer had beledigd zonder dit te willen. Het maakte haar onzeker. Wat was er toch mis dat ze dit telkens deed! Op zulke momenten haatte ze zichzelf écht. Waarom had ze niet zo'n karakter zoals de meeste: gewoon vrolijke gesprekken voeren, veel vertellen en met iedereen om kunnen gaan?! Tja, blijkbaar moesten er altijd rotte appels tussen zitten.
Nadat ze haar adem weer op gang had gebracht, stond ze op om achter de jongen aan te gaan. Leigh was net zo goed in het verontschuldigen als het niet beledigen van mensen, dus dit zou nog interessant kunnen worden. Hoe veel erger ging het worden? Toch moest ze iets proberen. Ze wilde het verblijf op Degree niet meteen verpesten voor die jongen omdat zij hier naartoe was gestuurd. Met een snelle pas liep ze naar de deur. Ook bij haar bleek de leiding niet op zij te willen gaan. "Move!" krijstte ze. Met haar handen bewoog ze van haar lichaam af waardoor de leiding aan de kant werd geschoven doordat de grond onder hun voeten bewoog. Snel liep ze door, zoekend naar de jongen. Nog net zag ze een schim de hoek om gaan. Gokkend dat hij het was, liep ze achter hem aan. "Laat me er door!" snauwde ze een paar mensen af toen die besloten de hele breedde van de gang nodig te hebben. Leigh beukte ze aan de kant voor zover dat ging met haar postuur en liep achter de jongen aan naar buiten. Shit, ze zag hem niet meer. Bezorgd keek ze rond. Een soort van opgelucht haalde ze adem toen ze hem achter een boom zag zitten. Een soort van opgelucht, want nu kwam voor haar het moeilijkste: haar excuus maken. Leigh was zó enorm bang dat de hel los zou breken zometeen omdat ze wederom iets dom zou zeggen. Langzaam liep ze op hem af. Het leek alsof de tijd in slowmotion ging, alsof ze in drijfzand liep. Expres benaderde ze hem van schuinvoor zodat hij haar aan zag komen en zich niet een ongeluk schrok. Dat kon er ook nog wel bij maar niet heus... Leigh voelde zich heel klein toen ze zo'n 2 meter bij hem stond. Misschien moest ze toch maar toegeven aan het gevoel van enorm sterke touwen die haar terug Degree in probeerde te trekken. Weg van dit moeilijke, confronterende moment voor haar. Nee, ze moest dit doen! Met haar handen voor haar lichaam in elkaar gevouwen en haar hoofd schuldig naar beneden hangend (zie avatar) begon ze te spreken, proberend iets van de schade te herstellen. "Het... Het spijt me enorm als ik je... beledigd heb" begon ze, voorzichtig haar woorden uit kiezend. Bang opnieuw een fout te maken. "Ik bedoelde het echt niet zo. Ik..." ging ze verder. "Ik ook met mn domme opmerkingen" snauwde ze nauwelijks hoorbaar naar zichzef. "Dit is precies de reden dat ik altijd alleen zit. Zonder dat ik het door heb en zonder dat ik het zo bedoel, kwets ik mensen. Het spijt me echt" sloot ze af. Nu was het aan hem of hij dit zou accepteren of haar duidelijk te maken dat ze het alleen maar erger had gemaakt. Leigh was een enorm gevoelig meisje en dit soort dingen vond ze werkelijk afschuwelijk. Zelfs als ze dit nog goed kon maken, kon ze nog maanden met dit schuldgevoel rondlopen. Daarom verkoos ze er vaak voor om niet met anderen om te gaan en de rust op te zoeken. Ze wilde anderen geen pijn doen, maar ze bleek telkens mislukt genoeg om het toch te doen.

Vince staarde nog steeds naar het vlammetje dat groter werd, hij hoorde wat geritsel en keek met een oog op, meteen werd het vlammetje weer kleiner. Toen hij zag dat het het meisje was die hem onbedoeld kwetste deed hij net alsof hij haar niet zag. Hij kon moeilijk over zijn gevoelens praten en onderdrukte die ook liever door te trainen. Hij staarde naar het vlammetje dat nu helemaal niks deed, hij was te geconsentreerd in zijn gedachten. De woorden die het meisje uitsprak gingen zijn ene oor in en zijn andere weer uit. Hij begreep wel wat ze zei, maar het lag niet aan haar maar aan hem."Het maakt niet uit, het ligt aan mij" Mompelde hij alleen maar en staarde nog steeds naar het vlammetje. Hij was niet z'n held om erover te praten. En zeker niet alles uitleggen waarom hij zich gekwetst voelde, aan een wild vreemd niet en aan niemand eigenlijk niet. Het zou hem alleen maar benadelen en met iedereen vijnanden worden. Eigenlijk was hij op dit soort momenten liever alleen, maar iets aan haar gezelschap deed hem kalmeren en het juist prettig te vinden dat ze bij hem was.