Losing myself

Haar halflange bruine haren hingen op haar schouders en ze keek even naar de lucht. Ze had een kort roze rokje aan met laarzen, waar een bonten rand aan zat. Daarboven had ze een lichtblauw shirt met muzieknootjes en een grijs jasje erboven, die ergens bij haar ribben stopte. Van binnen was het van dezelfde kleur nepbont als de bovenkant van haar laarzen en dit was te zien bij haar kraag en de uiteinden van haar mouwen. Verder hing er een gouden figuurtje aan haar jasje, want.. Ze beschouwde kinderachtige figuurtjes vaak nog als schattig. Verder had ze - tot slot - een oranje klipje met gele stippen in haar haren. Ze had altijd een klipje, alleen deze had ze weinig in. Dit omdat het een cadeau was geweest van haar moeder toen ze wat kleiner was. Vandaag had ze het wel in. Niet dat daar een speciale reden achter zat, of iets in die zin. Ze was gewoon in een goede bui en had vandaag dus zin gehad om het in te doen. Er zat een groene band rondom haar rechterbovenarm, die voor de Council stond. Haar arcademuntjes die ze gebruikte voor haar Railgun, zaten veilig in haar zak. Ze voelde zich gewoon veel veiliger met die muntjes op zak.

Ze hoorde iets en keek op, haar bruine ogen gericht op een gedaante wat verderop. Toen ze wat beter keek, viel het haar pas op dat het een jongen was. Een blonde jongen. Knap, dat zeker. Zijn houding betekende niet veel goeds; hij leek.. Verdrietig. Daarom liep ze met langzame passen op hem af. Hoe dichterbij ze kwam, hoe beter ze het kon horen. Het gesnik van de blonde jongen. Het deed haar pijn om iemand zo te zien. Het scheen dat het minder werd, maar alsnog was het hartstikke goed zichtbaar dat hij gehuild had. Ze hoorde hem iets zeggen. ‘I want to die..’ Ze haalde even diep adem en kwam voor hem tot stilstand, waardoor hij waarschijnlijk op haar rokje of benen neerkeek, als hij zijn ogen open zou hebben. Ze zakte door haar benen en ging op haar knieën zitten, op zo’n manier dat haar ondergoed gewoon achter haar rokje verborgen bleef. “Wat is er gebeurd?” vroeg ze. Ze wilde niet bemoeiend overkomen, maar ze wilde hem enkel helpen. “Je hoeft het niet te vertellen als je het niet wilt,” glimlachte ze uiteindelijk, het menend. Het zelfde als wat ze toen tegen Soul had gezegd, wie het toen niet had verteld. Hij had enkel positief erop gereageerd dat hij het niet had hoeven vertellen. Ze zou dan ook nooit iemand dwingen dit te doen.

Haar halflange bruine haren gingen zacht heen en weer en het gouden Gekota poppetje - een soort kikker - hing ergens voor haar te bungelen. De jongen zei haar met rust te laten en ze zag hoe zijn hand bloedde. Ze wist enkel maar al te goed dat ze de handen van de jongen niet zomaar aan zou mogen raken; hij had een of andere vage kracht die ervoor zorgde dat een aanraking kon zorgen voor het verliezen van je bewustzijn. Ze wist niet precies hoe het werkte of dat hij dit expres deed of niet, maar voor de zekerheid besloot ze zijn huid te vermijden. Ze pakte zijn mouw beet en ze draaide de palm van de hand naar haar toe, zodat ze er even naar kon kijken, maar liet toen al snel zijn arm weer los. “Zal ik je naar de verpleegster brengen?” vroeg ze. Vervolgens zuchtte ze even.
“Mizore is de naam,” stelde ze zich kalm voor. “En nee; ik zal je niet zomaar met rust laten. Ten eerste omdat ik van de Council ben en het dus een taak is om anderen te helpen,” zei ze kalm, waarna ze een korte stilte liet vallen. “Ten tweede omdat ik niet harteloos ben,” zei ze toen. Ze glimlachte even lichtjes. “Je hoeft me niet te vertellen wat er is; ik zal iemand nooit verplichten dat te doen wanneer het ongewild is,” zei ze kalm. “Maar ik laat je hier niet alleen. Er is duidelijk iets aan de hand en je hand bloedt,” beredeneerde ze haar acties toen. Ze glimlachte even lichtjes. “Dus, wil je naar de verpleegster voor nieuw verband?” vroeg ze toen, terwijl ze haar blik richtte op het verband rond zijn hand, wat hij gebruikte om het bloeden te stoppen. Als ze een strik of een lint bij zich had gehad, had ze misschien kunnen helpen door het te verbinden en zijn hand dan omhoog te houden. Ergens had ze geleerd dat zoiets kon helpen. Helaas had ze niets en haar Councilbandje was veel te los om te kunnen helpen.

De jongen vertelde haar dat het alweer ging, maar het was duidelijk dat hij loog. Zijn hand bloedde en de tranen rolden over zijn wangen. En toch bleef hij liegen. Ze begreep niet waarom iemand zo eigenwijs kon zijn, al was ze zelf ook zo. Nooit zou ze de hulp van een ander accepteren, terwijl zij juist degene was die anderen hielp. Vreemd. Hij zei dat hij liever dood ging dan dat hij terugging naar Degree en ‘haar’ weer zag. Wie Haar ook mocht zijn. Hij zei dat hij niet wilde gaan en vertelde haar vervolgens om hem ‘verdomme’ met rust te laten. Hij stond op en beende weg en ze keek hem vanonder haar wimpers aan.
Helaas stortte hij al snel in en stond ze met een snelle beweging op, om vervolgens op hem af te draven en weer voor hem neer te knielen. “Ik heb een jas van je tegoed,” mompelde ze droogjes, natuurlijk sarcastisch, waarna ze de elastieken band uit haar jasje trok - met de nodige moeite. Ze scheurde een stuk van het jasje af en hield het rond zijn pols, om vervolgens de band er strak omheen te doen. Het jasje was zacht in verband met de nepbonten binnenkant en zou er zo voor zorgen dat de band niet door zijn huid sneed, aangezien hij er wel strak omheen moest. Fronsend keek ze naar het kapotte jasje dat op de grond lag, maar al snel snoof ze even. Ze hield zijn hand een beetje omhoog - tot boven zijn borst - zodat het bloeden zou minderen. Ze schudde haar hoofd even heen en weer. “Waarom ben je zo eigenwijs en wil je niet naar de verpleegster? Ik heb hier geen schoon verband bij me,” snoof ze droogjes. Het moest ontsmet worden en opnieuw verbonden, maar hij was te eigenwijs om naar de verpleegster te gaan.