"Psyche!" ♥

Even ging Saheli door Soul’s hoofd. Het was het eerste meisje op Degree waarvan hij de naam had geleerd. Ze had een beetje roodachtig haar, met een bruine tint. Haar ogen waren bruin en ze was vrij intelligent en ze had van die mooie vormen. Een kleine grijns speelde rond zijn mond. Hij interesseerde zich niet erg in een relatie – hij had bindingsangst, maar hij weigerde dat te geloven – maar het was leuk om een keer ergens naar te kunnen kijken. Ze had gezegd dat ze heel slecht was in Frans, maar hij had het tegendeel bewezen door haar te overhoren. Ze had gezegd dat ze best goed was in Duits maar slecht in Engels. Ach, je kon niet alles hebben. Hij was zelf ook wel aardig goed in Frans door zijn verleden, waarbij zijn ouders hem probeerde zoveel mogelijk in zijn hoofd te proppen. Ze hadden genoeg geld voor privé leraren, hij was een goede leerling en over het algemeen vrij intelligent en dat je een heleboel wist was belangrijk voor je reputatie, in het wereldje waar hij vandaan kwam.
Mizore was hij tegengekomen aan het meer. Het was vlak voor elf uur ’s avonds geweest en hij had net ruzie gehad met een ‘hippie’, over het verschil tussen de waarheid – wetenschap dus – en fictie – God, aura’s, handlezen en al die shit – maar Mizore kwam hem vragen waarom hij nog buiten was. Ze was van de Council en kon zelf nog makkelijk binnen komen zodra de deuren van Degree op slot waren, maar ze maakte zich zorgen – dat moest eigenlijk tussen aanhalingstekens, maar ja – om hoe hij binnen zou komen. Toen ze eenmaal binnen waren nadat Misaka hem het meer in had gejaagd was hij vrij onwel geworden. Ze werden door de zuster opgesloten in de kamer… Voor de hele avond. Ze had stroomschokken in zijn nek gestuurd in een positie die hem lichtelijk ongemakkelijk maakte. Terwijl ze daarmee bezig was, had hij uit het raam gekotst. Nadat ze hem dat vergeven had gingen ze slapen en het bleek dat Mizore zich naar hem toe had getrokken. Dus ze lag half over hem heen te slapen, op zo’n typisch stelletjes manier. Niet zijn plan, niet haar plan en beiden waren ze er niet tevreden mee. Ongemakkelijk zelfs. Al had Mizore gezegd dat hij zachter sliep dan de bedden.

En daar zat je dan. Enkele weken later en kon hij Mizore zijn vriendinnetje noemen. Grappig eigenlijk. Ironisch, als hij er toch een woord voor moest kiezen. Maar hij dacht de laatste tijd minder over haar na. Haarzelf dan, haar reactie was iets wat wel door zijn gedachten ging. Niet dat hij niet meer verliefd was, dat zeker niet. Er was alleen een kans dat hij geadopteerd zou worden. Het weekend dat volgde zou hij op bezoek gaan, een soort proeftijd. Dan kon men zich afvragen waarom dat wat met Mizore had te maken. Maar hoe ging hij haar vertellen dat hij weg ging? Misschien dan.

Verschrikkelijk rotkind. Etterbakje. Nee, eigenlijk was ze dat niet. Misschien het laatste, maar een verschrikkelijk rotkind zou ze haar zusje nooit noemen. Ze ging even met haar hand door haar bruine haren en liep langzaam de kamer uit. Helaas rende haar zusje al veel verder weg, het weeshuis uit. “Kom onmiddellijk hier! Ik beveel het je!” riep Mizore. Per slot van rekening was haar zusje een kloon. Gemaakt voor haar. Ze moest luisteren. Een bevel was meestal iets wat Misaka niet negeerde. Helaas nam haar zusje dit bevel niet serieus en rende het kind door. Mizore pakte een muntje uit haar zak, maar stopte het al snel terug. Het was niet echt toegestaan om haar zusje nu te straffen met een Railgun. Etterbakje.
Ze haalde even diep adem en begon te rennen, achter haar etterbakkerige - voor zover dat een echt woord was - zusje aan. Eenmaal buiten aangekomen, ging ze even met haar hand door haar bruine haren. Met langzame passen liep ze het schoolplein over. Waarom kon Misaka niet gewoon luisteren?
Toen ze de elektrische lading van haar zusje voelde keek ze om, maar in plaats van haar zusje zag ze als eerste Soul staan. Ze fronste even lichtjes, maar liep toen kalm op de jongen af. Ze glimlachte lichtjes. “Haai,” zei ze droogjes. Ze keek even om zich heen, maar voelde hoe Misaka zich steeds verder verplaatste, tot ze tot stilstand kwam. Ergens had ze het gevoel dat het kind haar nu aan het afluisteren was. Etterbakje.
Ze besloot maar geen aandacht meer te wijden aan haar zusje en keek Soul glimlachend aan. “Hoe is ‘t?” vroeg ze kalm. Natuurlijk was ze blij om hem te zien; dat was ze altijd. Maar ze was moe en lichtelijk geïrriteerd door haar zusje. Ze was dus niet in de beste bui. Maar, het was onbeleefd om nu weg te lopen, dus bleef ze maar kalm staan. Ze ging even met haar hand door haar haren en keek toen een keer achterom, waarna ze haar blik weer richtte op Soul. Ze was benieuwd hoe hij zou reageren.
Ze zou wel zien of ze nog op zoek ging naar haar zusje of niet. Die redde het alleen ook wel, al voelde ze zich meestal verplicht om erachteraan te gaan, al was dat niet waar. Het was háár kloon, háár eigendom. Ze moest luisteren. En anders moest ze haar leren luisteren. Even snoof ze een keer. Nee, zo dacht ze niet over haar zusje.

Het viel nogal op dat Mizore Soul’s kant op keek. Ze liep op hem af en hij liep weg. Daarna draaide hij zich met een brede grijns om toen ze “haai” zei. “Grapje,” verontschuldigde die zich als eerste, voordat hij haar begroette. Hij durfde haar nog niet goed te kussen, want meestal eindigde dat in gruwelijke pijn. Want elke keer als hij haar wou aflebberen (wat een keer was gebeurd), barstte ze in lachen uit of had hij het idee dat er schokken op hem af zouden vliegen. Wat was ze toch een trut soms, het evenbeeld van de persoon die haar bespeelde. Maar hij hield van haar, soort van. Houden was een te sterk woord eigenlijk. Hij haatte haar minder dan de meeste personen en dat was al heel wat. Maar het was toch haten. Grapje.
“Hoe is het?” vroeg ze. Hij glimlacht even kort, binnenpretjes waren de leukste soort pretjes. Nou ja, tweena leukste soort binnenpretjes. Want die anderen voelde eigenlijk best wel een beetje lekker. Maar hij draafde een beetje van het onderwerp af, want het ging over hoe het ging. Die zin klonk raar. Ging over hoe het ging.. Ging.. Ging.. Echooo. Hij was hartstikke high, on life. Bloemetjes snuiven. En koffiezetapparaten nadoen. Hij vond zichzelf best wel grappig, maar dat was hij niet. Niemand vond hem grappig. Behalve Maka, maar dat was een nep lach waardoor hij zich goed voelde. Wat was het toch een lieverd eigenlijk. Maar toch hoopte hij dat ze snel dood ging. “Ja, goed hoor,” loog hij toen maar wijselijk. Hij moest binnenkort op bezoek bij zijn pleeggezin, waar hij waarschijnlijk door geadopteerd zou worden. Voorgoed weg van Degree… Aan de ene kant een verlossing, aan de andere kant een hel. Dan bleef Maka ook alleen achter. Maar belangrijker was Mizore, al twijfelde hij dat ze daar een vingernagel om zou geven. Hihi, vingernagel. “En jij?”

----- Later. :3

Het was laat. “Het is laat,” meldde Soul toen even en keek voor zich uit. Hij wendde zijn blik naar het kleine etterbakje dat minder dan een meter van hem verwijderd was. Hij kon haar grijpen. En vermoorden. Dat zou leuk zijn. Misaka… dood… aaah… MIZORE! Die zou dan flippen. Oké, laat maar. “Ik denk dat Misaka naar bed moet.” Hij grijnsde even.

Toen dat kleine rotkind - snotjong, vieze stinkerd, onderbroeken held, kleine Jan, gabbage, mufkut - weg was, keek hij haar even pedofielisch aan. Als een betonblok. Not. “Kom.” zei hij heel tevreden en stond op, rende met volle vaart op de trampoline af. Hij duwde zichzelf omhoog en rolde de trampoline in en stond weer op. Hij keek haar aan met puppy-oogjens. Die rood waren. En best eng. Albino. “Kohohom.” zei hij zeurderig. Gelukkig had ze een kort rokje aan. Moehaha.

Het was al redelijk laat en ze merkte dat Misaka steeds irritantere trekjes begon te vertonen. Als ze langer wakker was, begon je dingen aan haar te merken. Zo ook het inhouden van haar elektriciteit. Als je nu je hand op haar haren zou leggen zou er niet veel goeds vanaf komen.
Ze hoorde hoe Soul zei dat het laat was en keek hem aan met een blik van; je meent het. Hij zei dat Misaka maar naar bed moest en Mizore knikte. Dat was inderdaad zo. “Yup, jij moet naar bed,” zei ze tegen het meisje. ‘Neeheehee,’ zeurde het kleine meisje. “Bek dicht en ga slapen,” zei Mizore geïrriteerd en ze legde haar hand even op het hoofd van het meisje, waarna ze even gefrustreerd naar haar keek. ‘Oké, maar jij gaat mee.’ Ze snoof. “Niet dus,” zei ze, waarna ze het meisje naar boven stuurde.

‘Kom,’ zei Soul. Mizore hief een wenkbrauw op. Waarheen, in godsnaam? Wat was die gast van plan? Hij stond met een geamuseerd hoofd op en rende weg. Mizore fronste. Oh gosh. Was de ene kleuter weg.. Ze rolde even droogjes met haar ogen en draafde toen droogjes achter Soul aan.
Soul stond op de trampoline en Mizore keek hem met grote ogen aan. Hij zeurde dat ze moest komen, maar zij was enkel verbaasd dat hij zoiets leuk vond. Ietwat droogjes klom ze de trampoline op en keek ze Soul met opgeheven wenkbrauwen aan. “Waarom wil je in godsnaam op een trampoline zitten?” vroeg ze. Oké, het zat lekker. Maar goed.
Ze fronste even en keek voorzichtig naar beneden. Rokje. Kort rokje. Fijn. Zou hij dit expres doen, of zou hij het niet doorhebben? Hopelijk het laatste, want dan was ze veilig. Maar hoe kon ze in godsnaam gaan springen met dat.. Ding? Ze snoof eventjes en keek Soul met een beteuterd gezicht aan. Hoe durfde hij. Viespeuk.
“Oké..” zei ze droogjes en ze fronste eventjes. “Wat wil je hier gaan doen?” vroeg ze vaagjes. Zolang hij maar geen vage plannetjes zou hebben zou ze het best vinden. Ze ging even met haar hand door haar haren, zich afvragend wat hij zou doen.

Soul luisterde vaagjes naar haar vraagjes en knikte een beetje afwezig. Ze was niet erg boeiend, want zijn gedachten lagen bij haar rokje. Ze moest gaan springen, maar hoe? Hij knipperde een paar keer toen hij merkte dat ze hem met een betonblok aankeek. Ze had gevraagd wat hij wou gaan doen, in godsnaam nog wel. In God’s naam! Tss! Hoe durfde ze zo te praten over de Heer. Whatthefack momentje. “Nouhou.. Seks.” hij keek haar even schuin aan met een brede grijns. “Niet rood wegtrekken. ‘T was maar een grapje.” Tevergeefs, dat wist hij ook wel. Maar ja, als vriendje moest hij toch iets voor elkaar zien te krijgen. Hij was best wel slecht in haar op haar gemak te laten voelen. Hij slurpte een keertje terwijl hij haar met een betonblok aankeek. “We gaan niet zitten…” hij trok even een betonblok en deed een wenkbrauwwiebel. In hoeverre een betonblok zoiets kon doen. Die hadden waarschijnlijk geen wenkbrauwen. Zeldzaam soort. Secksy. Hij hoorde Tutu vaagjes in zijn hoofd: ‘of het is erop getekend…’
“Wat wil je hier gaan doen?” Ze was niet zo snugger. Maar daarom mocht hij haar zo graag. Hij voelde zich beter dan haar en ook veel slimmer. En knapper. Nee, hij was lelijk. Met dat witte oma haar en zijn rode ogen die wat naar beneden hingen zoals die van Tom. En zijn kwijlbek met die tanden die leken op kartelrandjes. Hij zag er gay uit. Met zo’n enorm litteken op zijn borst. Mizore kon beter krijgen. Waarom leefde hij nog… Deprimerende gedachten. Hij focuste snel op haar rokj-… zijn antwoord… “Nou…”

Hij begon dom op en neer te springen. “Up! Down! Up! Down!” zong hij op een wielen-van-de-bus-gaan-rond-en-rond toontje. Niet per se dat toontje, nee, melodie, die melodie dan wel. Maar zo’n kinderliedachtig melodietje. “Doe meeheehee.” Ze weigerde. Hij sprong wat harder, nam een enorme sprong en landde weer hard naast haar neer. Heel hard. Ze vloog de lucht in en hij begon haar kei - maar dan ook kei - hard uit te lachen. Hij viel om en zijn lach was echt zo’n pure schaterlach. Puberaal.

‘Nouhou..’ begon Soul en Mizore keek hem vaagjes aan. ‘Seks,’ zei hij toen en ze probeerde zich in te houden, maar het duurde zeker niet lang voor haar gezicht rood werd en ze hem verbijsterd aankeek. Raar kind dat ‘ie was. Etter. Ze mocht hem niet.
‘Niet rood wegtrekken,’ zei hij en ze snoof. Te laat. ‘’T was maar een grapje,’ zei hij toen en ze keek hem geïrriteerd aan. Oké, hij kon heel lief zijn. Maar hij had zo zijn trekjes die haar bang maakten. Of irriteerden. Het lag vooral aan het moment en hoe hij het deed. Maar meestal was ze zwaar gechoqueerd als hij iets deed, omdat ze hem serieus nam. Wist zij veel; ze snapte zijn humor niet. Dat was te complex.

‘Up! Down! Up! Down!’ riep hij dommig terwijl hij op en neer aan het springen was. Hierdoor veerde zij ook op en neer en hield ze haar handen op haar rokje. “Niet doen!” siste ze, maar ergens had ze het gevoel dat Soul haar niet zou horen. Voornamelijk door het gekraak van de trampoline en zijn.. Gezang.
Hij zeurde dat ze mee moest doen en ze schudde haar hoofd, nog altijd rood gekleurd. Haar rokje moest en zou op zijn plek blijven.
Hij landde harder op de trampoline en ze werd weggeveerd. Helaas voor hem niet een andere kant op, maar volop op hem. Dit zorgde er natuurlijk voor dat ze een alleen maar roder hoofd kreeg dan ze al had, want dit betekende dat zij boven op hem lag, op de trampoline. Te geschrokken om zich ook maar te kunnen bewegen, staarde ze hem met een rood geworden hoofd aan. “Dat was nergens voor nodig..” mompelde ze droogjes en ze duwde zichzelf een klein beetje omhoog, hem met opgeheven wenkbrauwen aankijkend. Ze moest een beetje van deze schrik bekomen; het gebeurde niet elke dag dat zij hem besprong. Gelukkig was het niet expres.

Soul keek op naar het meisje dat half in de lucht vloog, hij had nooit geweten dat iemand zo hoog kon komen enkel door de trampoline. Hij merkte dat ze naar beneden viel en probeerde naar achteren te kruipen, tevergeefs. De bitch landde gewoon recht bovenop hem. Ze werden naar beneden geduwd, er klonk van zijn kant een vies kreungeluidje die niet zo vies bedoeld was, ze veerde weer naar boven en maakte een soort van sprongetje. Zijn armen zaten om haar heen geklemd, bang dat als hij haar los liet hij haar pijn zou doen door met zijn vetjes op haar te landen. Of dat ze van de trampoline afviel, al was dat moeilijk met zo’n net eromheen.
Ze lagen ongeveer dertig centimeter van waar ze begonnen af en zijn armen lieten los. Hij was lichtelijk rood gekleurd, maar nog lang niet zo erg als Mizore. Je moest wel heel erg je best doen wou je zo rood worden. Bovendien waren het alleen blosjes onder zijn ogen, maar dat klonk gay. Hij kreeg blosjes onder zijn wangen, hartstikke gay. Hij lag nogal rommeling en zij lag niet veel beter, maar kroop alweer snel naar boven. Enkele centimeters maar, nog steeds binnen grijp afstand. “Ja, het was toch best leuk?” hij grijnsde een keer breed en veegde langs zijn mond. Er kwam net een stuk kwijl uit. Het meisje was fel rood gekleurd en hij was alweer wat bijgekomen. Haar rokje had hem sowieso erg veel plezier gedaan. Zo kort… Zijn handen plaatste hij losjes achter haar oren en trok haar zachtjes naar hem toe. Hij slurpte een keer, grinnikte even kort om haar te treiteren en kuste haar toen. Langzaam werd het meer tongzoenen dan wat anders. Hij genoot er wel vrij duidelijk van, dat was ook wel hoorbaar. Nou ja, niet heel erg, maar hij vond het allemaal wel goed zo. Hij was zo iemand die toch wel een stapje verder wou, maar waarschijnlijk had Mizore al een trauma aan zijn tong die in haar mond was geduwd. Eerst een doorgang wurmen door haar tanden, die ze godverdomme ook niet open wou doen. Uiteindelijk kreeg hij toch toegang, dat werd tijd zeg.

Hij liet los. Nou ja, zijn tong kroop uit haar mond. Hij slurpte vrijwel meteen want anders was ie in d’r mond gaan kwijlen. En waarschijnlijk kon ze dat niet zo waarderen. Zoveel gaf ie nog net wel om haar. Lief he?

‘Ja, het was toch best leuk?’ was de reactie die Soul gaf en Mizore snoof zachtjes. Heel leuk, Soul. Heel leuk. Sarcasme.
Ze voelde zijn handen bij haar gezicht en haar gezicht - die weer wat minder rood was geworden - nam weer een rode kleur aan. Ze merkte hoe ze langzaam naar beneden getrokken werd en al snel kuste hij haar, iets wat haar nogal liet schrikken, maar het was niet slecht of zo. In tegendeel.
Toen hij.. Verder wou gaan, hield ze eerst heel eigenwijs haar kaken op elkaar geklemd. Ja, dag. Dat was niet de bedoeling. Maar, bepaald fijn was het ook niet dat hij haar tanden aflebberde, dus uiteindelijk haalde ze haar kaken toch van elkaar en kneep ze haar ogen dicht. Niet omdat ze hem vies vond, of zo. Het was gewoon niet haar dagelijkse bezigheid. Ergens voelde ze de behoefte om hem van zich af te duwen, maar vreemd genoeg kon ze dat niet. Ten eerste omdat haar spieren gewoon compleet verstijfd waren. Ten tweede omdat ze zichzelf daar niet toe kon zetten. Dat zou ten eerste best gemeen zijn, ten tweede was dat nou ook niet wat ze wilde.

Ze voelde hoe hij ‘zich losmaakte’ en opende haar ogen weer, die ze al die tijd stevig op elkaar had geklemd. Net als haar kaken in het begin. Ze hoorde hoe hij slurpte en voelde ergens zwaar de behoefte om hem heel droog aan te staren, maar dat kwam pedo over dus dat deed ze maar niet.
Ze duwde zich omhoog en ging recht zitten, naast hem. Vanuit haar ooghoeken keek ze hem aan. “Hmnpf,” zuchtte ze, nog altijd rood gekleurd. Ergens kon ze zijn acties soms niet echt waarderen, maar aan de andere kant..
Ze schudde even zacht haar hoofd. Oké, geen vieze gedachten. “Heel leuk,” zei ze, nog doelend op zijn eerdere vraag, al zou die waarschijnlijk retorisch zijn. Ze wist eigenlijk niet veel anders te zeggen. Dit was zo’n moment waarop ze het liefste door de grond - of de trampoline in dit geval - zakte.
“En dit was zeker één van je redenen om op de trampoline te gaan?” vroeg ze droogjes aan hem, maar ze kon een lichte glimlach niet onderdrukken. Oké, ze kon het hem niet kwalijk nemen dat hij niet helemaal gay was.

"En dit was zeker één van je redenen om op de trampoline te gaan?" Eigenlijk helemaal niet, het was niet Soul's bedoeling om haar helemaal af te gaan zitten lebberen. Dat was niet helemaal wat hij in gedachten had gehad, toch was het een leuke wending. Voor hem wel, maar het was wel duidelijk dat ze daar anders over dacht. Ze keek hem namelijk heel walgend aan, alsof ze zojuist een drol in haar mond had gepropt. Dat was een hele charmante gedachte, maar zo keek Mizore dan wel weer vaker. En soms stonk ze ernaar. Maar dat was alleen als ze een scheet liet. En dat was maar een keer gebeurd. Maar dat staat niet op het forum. Hij liet zelf ook honderd als ze bij hem in bed lag, maar hij was een jongen. Dan mocht het. Dan hoorde je gewoon ontzettende wc-humor te hebben. Vooral op vijftienjarige leeftijd. Het kon niet anders. Daarom kwam hij ook nooit naar de meisjeskamer. Daar werd hij niet aangespoord om te ruften. In dat gebied was het meteen 'gatverdamme, doe de deur open! Doe het raam open! Bel de politie! 112! Ik sterffff.', terwijl je de jongens altijd zoiets hadden van: 'hoho, goeie!'. Alleen ging er geen minuut - nee, geen tien seconden voorbij eer dat er een nieuwe ruft werd gelaten. Daarom stonk het er ook altijd.
"Nee, dit was de tweede. De eerste lag in verband met je rokje..." zei hij en knikte richting haar taille. Die ze niet echt had, want ze was ontzettend tietloos. Iets waar hij zich mateloos aan irriteerde. Maar ja, niet iedereen kon een goeie maat hebben. Hij vroeg zich af of ze überhaupt een beha droeg, maar eerder een topje. Ze had nog niet genoeg opvulling voor een beha. Dat kón gewoon niet. "Ik ga naar bed, waar ze mijn gezelschap wel waarderen," even dacht hij na over zijn zin, "maar niet op die manier."
Hij stond op en liep door het gat van 't net en stapte van het trappetje af. Hij blies een kus haar kant op en keek haar even super-gay aan en lachte daarna heel hard om zichzelf, eer hij begon te lopen.