Broken Truth. ×

Nadat ze op de grond was gevallen was Dylan schreeuwend opgestaan. Ze zag straaltjes bloed uit zijn mondhoek komen. Daarna had hij haar uitgescholden met woorden die nog nooit iemand ooit eerder tegen haar had gezegd. Ze kreeg een brok in haar keel. En niet veel later stroomden er kleine beekjes tranen van haar wang af.
Ze was al achteruit gedeinsd. En zat dus bang in een hoekje toekijkend hoe hij haar woedend uitschold.
Op dit moment was ze ontzettend bang voor hem. “Sorry. Sorry.” Piepte ze. Terwijl ze zichzelf nog meer het hoekje in probeerde te duwen.
Op dit soort momenten zou ze willen dat ze zichzelf ook kon teleporteren. Dan was ze allang gevlucht. Ergens anders heen.
Toen Dylan de kamer uit was gelopen stond ze moeizaam op. Haar benen trilden. Snikkend liep ze naar de meisjes slaapkamer. Waar ze haar bed in kroop met de gedachten er nooit meer uit te willen komen.

Het was zo rond de 3 uur ‘s middags. Midori lag nu alleen in de meisjes slaapkamer. Ze had geen zin om uit haar bed te komen. Midori pakte haar tekenblokje en wat potloodjes onder haar bed vandaan. En besloot maar wat krasjes te maken.
Een paar minuten later liet ze hem zuchtend naast haar neer vallen. En besloot haar ogen even dicht te doen. Ze viel niet veel later gewoon weer in slaap.


Eerst vragen xoxo ♥ ♥

De blondharige jongen had al gezocht op het veldje, bij het meer, in de bossen, in de kamer waar de playstation stond.. Maar hij had het groenharige meisje nog niet kunnen vinden. Natuurlijk hield ‘zoeken’ voor hem iets anders in dan voor ieder ander. De weg naar het meer of de bossen duurde bij hem een paar seconden, omdat hij zich kon teleporteren. Als hij echt had moeten lopen was hij nu nog lang niet klaar met zoeken, namelijk. Ergens voelde hij wel spijt. Dat hij zo uitgevallen was tegen Midori. Maar, ze had hem pijn gedaan. Het deed nog steeds pijn af en toe, maar dat was niet zo erg. Op het moment dat er met volle kracht aan zijn piercing werd getrokken, had het gevoeld alsof ze er heel langzaam een mes doorheen duwden. En, uit ervaring wist hij dat zoiets als dat heel veel pijn kon doen. Maar, ze had het niet expres gedaan. Dus moest hij het goedmaken, wilde hij het waard zijn om bij Eve te horen. Hij moest zijn status een beetje veranderen. Hij mocht niet meer te.. Veel naar meisjes kijken. En hij moest ook maar eens wat meer aan anderen denken. Daar moest hij nu maar eens mee beginnen.

Met een zwaai gooide hij de deur van de meisjeskamer open, waarna deze met een klap tegen de muur vloog en een beetje terug kwam. Vervolgens gooide hij hem weer hard dicht. Eve was al weg. Helaas. Hij haalde even diep adem en zag toen het bed waar Midori op lag. Hij glimlachte even. Hij zag dat ze gewoon door het lawaai wat hij gemaakt had heen had geslapen en hij schudde zijn hoofd. “Hé, wijffie, wakker worden,” glimlachte hij droogjes en hij porde haar met zijn vinger in zijn wang. Hij bleef door porren, tot ze wakker werd. Toen haalde hij even diep adem, wachtte tot ze hem op zou merken en zou herkennen, om vervolgens licht te glimlachen. “Het spijt me van mijn eerdere reactie,” glimlachte hij. Hij hield zijn hand voor zich en liet een zwart doosje op zijn hand verschijnen. “Maak maar open. Dat is mijn ‘sorry’,” zei hij. Erin zat een navelpiercing. Ze had het niet op piercings gehad, maar er waren meer meisjes met een navelpiercing. Aan deze zat een dinosaurus, gemaakt van Jade. Paste perfect bij de ketting die hij haar gegeven had. Als ze het niet wilde, zou hij haar wel overhalen. “Ik kan hem pijnloos zetten,” glimlachte hij, doelend op zijn Move Point.

Ze lag net heel lekker te slapen. Tot ze wakker werd gemaakt met getik op haar wang. Ze had geen zin om haar ogen open te doen. Dus liet ze haar ogen gesloten. Aan de stem te herkennen was het Dylan. Ze had eigenlijk geen zin om hem nu te spreken.
Hij vertelde haar dat hij spijt had van zijn eerdere actie. “Ga weg.” Mompelde ze en draaide zich van hem weg. ‘Maak maar open. Dit is mijn ‘sorry’’ Nieuwsgierig draaide ze zich weer om. In zijn hand lag een zwart doosje.
Toen ze hem aanpakte en openmaakte lag er een dinosaurus in. Met daaraan vast een staafje en weer daar aan vast een bolletje. De dinosaurus was precies dezelfde als die ze eerder van hem als ketting had gekregen. “Wat is het?” Ze bestudeerde het goed maar wist er niet wijzer uit te worden. Ze keek hem aan.
‘Ik kan hem pijnloos zetten.’ Ze keek hem met grote ogen aan. “pijnloos? Waar moet hij in dan?” Vroeg ze wat geschrokken. Ze keek naar de dinosaurus die in haar hand lag. Hij was wel grappig. Iets wat Midori echt geweldig vond was wel een groene dinosaurus.
Ze gaapte even. Ze was nog best moe.

Eerst had ze hem gezegd weg te gaan, maar zodra hij het cadeautje had laten zien was ze er toch voor gevallen. Ze opende het en vroeg hem wat het was. Ze bestudeerde het, maar alsnog wist ze het niet. Ze vroeg hem waar hij in moest en hij grinnikte. Hij ging rustig naast haar zitten - blij dat ze onderin het stapelbed lag, anders had hij eerst moeten klimmen - en haalde even diep adem. “Dit, Midori, is een navelpiercing,” zei hij glimlachend. “Heel veel meisjes hebben het,” zei hij toen glimlachend. “Het is minder opvallend dan wat ik heb en er zal minder snel iemand over struikelen, zodat het begint te bloeden,” zei hij, bij het laatste doelend op haar actie toen hij even rustig had liggen slapen. “Maar het is heel mooi en je zult hem niet altijd zien. Enkel als je gaat zwemmen of je omkleedt zullen anderen hem zien,” glimlachte hij.
Hij verwachtte dat ze tegen zou spreken, dus ging hij snel verder. “Met mijn Move Point verplaats ik hem zo in je buik. Dat betekent dat hij volledig pijnloos erin gaat en ontstekingen ook veel en veel minder snel zullen optreden,” zei hij toen en hij grinnikte. “Je neemt het toch wel aan, he? Ik moest helemaal naar de stad om dit ding voor je te kopen, omdat je me anders niet zou vergeven,” zei hij liefjes.
Ze moest het accepteren; hij wist dat ze er geen spijt van zou krijgen. Een navelpiercing was de laatste tijd weer helemaal ‘in de mode’, zoals men dat zei. Bij Eve vond hij het ook heel leuk, en dus vond hij dat Midori er ook wel één mocht. “Even iets heel anders tussendoor,” begon hij droogjes. “Ik had wel eerder willen komen, maar ik was heel druk bezig,” glimlachte hij toen, doelend op wat hij gisteren allemaal met Eve had gedaan.

Dylan vertelde aan Midori dat het een navelpiercing was. Alleen wist hij niet dat Midori eigenlijk sterk tegen die dingen was. Ze wou het liefst geen stuk ijzer in haar lichaam hebben. Maar de dinosaurus liet haar sterk twijfelen.
Toen hij praatte over dat er geen mensen over konden struikelen keek ze hem even spijtig aan. “Oja. Sorry daarvoor. Het was niet mijn bedoeling.” Zuchtte ze. Die avond zou ze het liefst willen vergeten.
Hij vertelde haar dat het heel mooi was en dat anderen het niet vaak konden zien. Alleen bij het zwemmen en omkleden.
‘Met mijn Move Point verplaats ik hem zo in je buik. Dat betekent dat hij volledig pijnloos erin gaat en ontstekingen ook veel en veel minder snel zullen optreden.’ Ontstekingen? Horen die er dan ook nog eens bij? Ze keek even twijfelend. ‘Je neemt het toch wel aan, he? Ik moest helemaal naar de stad om dit ding voor je te kopen, omdat je me anders niet zou vergeven.’ Hij zei het op een enorm lieve manier. Midori kwam overeind in haar bed en knuffelde hem. Vriendschappelijk, natuurlijk. “Je kan wel lief zijn.” Zei ze trots tegen hem.
‘Even iets heel anders tussendoor,’ had hij gezegd. ‘Ik had wel eerder willen komen, maar ik was heel druk bezig.’ Ze keek hem aan. “Wat heb je dan gedaan? Vertel, ik wil het weten!”

Ze verontschuldigde zich even voor haar actie op de avond waarop hij geflipt was en hij grinnikte. Meer deed hij niet. Zij had beter uit moeten kijken, hij had zich in moeten houden. Vergeven en vergeten was nu het beste, wilden ze niet weer in een ruzie belanden. Of.. Dat hij haar uitschold. Waarschijnlijk dat laatste.
Hij kreeg een knuffel van haar toen hij had gezegd dat hij dit ding helemaal in de stad had moeten kopen. Ze zei hem dat hij wel lief kon zijn, op zo’n toon alsof ze trots was. Hij sloeg even glimlachend zijn armen om haar heen. “Weet ik toch,” zei hij droogjes.
Ze vroeg hem wat hij had gedaan en dwong hem direct daarna het te vertellen, met de reden dat ze het wilde weten. Hij schudde zijn hoofd grinnikend heen en weer. “Ik bracht de dag door met een meisje,” begon hij fronsend. “En; niet eens op de manier die je zou denken. Oké.. Ik moet toegeven dat het wel zo begon, maar.. Uiteindelijk gingen we..” Hij viel even stil, zich realiserend dat dit iets was wat totaal niet bij hem paste. “Picknicken,” maakte hij zijn zin droog af. “Ja; Picknicken. Op de heuvels met wat te eten en te drinken. Uiteindelijk ging ze naast me liggen, lag ik half over haar heen, vervolgens ging ze op me zitten, hield ik haar zogenaamd als gijzelaar, rende ze weg, verscheen ik boven haar, schrok ze zich nogal halfdood, schrok ik.. En..” Hij haalde even diep adem door de vele woorden die hij na elkaar had uitgesproken.
“Nu zijn we officieel een stel,” zei hij. Hij hield de details van dat ze de nacht heel gezellig samen door hadden gebracht maar voor zich; dat was slimmer. Anders zou Midori denken dat hij het zelfs bij Eve enkel en alleen om haar lichaam deed en dat was niet zo. Hij gaf echt iets om haar, hoe vreemd dat ook voor hem was.
“En? Mag ik die piercing zetten?” vroeg hij droog glimlachend.

Hij had haar armen ook om haar hen geslagen. ‘Weet ik toch.’ Ze keek hem met wat gemenere glimlach aan. “Jij hebt echt een eigendunk, hè?” Grapte ze.
Hij vertelde haar een heel verhaal over wat hij de hele dag had gedaan. Hij had dus een meisje ontmoet. Waarmee hij nu ‘verkerking’ had. Ze keek hem blij aan. “Cool! Is ze lief?” Vroeg ze vragend. Daarna keek ze hem waarschuwend aan. “Wel lief voor haar zijn, hè? Anders krijg je met mij te maken.” Daarna tikte ze hem op zijn neus. Zoiets deed ze ook altijd graag bij hondjes. Of gewoon bij andere mensen. Neuzen poken is leuk.
‘En? Mag ik die piercing zetten?’ Had hij daarna gevraagd. Midori keek hem aarzelend aan. Het is wel iets wat je voor de rest van je leven hebt. En ze wou wel geloven dat het geen pijn deed. Maar ze was ontzettend bang. Hij had haar eerder verteld dat het geen pijn zou doen. Omdat hij het erin zou zetten met zijn move point. Waardoor kansen op ontstekingen ook erg klein waren. Maar wat als zij nou net die ene was die, ondanks Dylan zijn move point. Tóch een ontsteking zou krijgen. Dat zou dan ontzettend pijn doen en dan gaat het helemaal lelijk worden en dat was alles wat Midori nou juist niet wilde. Ze keek hem twijfelend aan. “Ik weet het niet hoor.. Weet je zeker dat het helemaal veilig is?”

Midori vroeg hem of ze lief was. Vervolgens zei ze hem dat hij wel lief voor haar moest zijn, omdat hij anders met haar te maken kreeg. Hij werd in zijn neus gepord en Dylan grinnikte. “Je ontmoet haar nog wel een keer. Desnoods gaan we samen een keer wat leuks doen. Zwemmen, of zo,” zei hij glimlachend. “Dat houdt dus in dat jullie zwemmen en ik met een geamuseerd gezicht toekijk,” zei hij toen zo zacht dat het waarschijnlijk onverstaanbaar was. Het was niet eens smerig bedoeld. Midori en Eve wisten beiden dat hij zijn littekens liever niet liet zien, dus ging hij het water niet in. Voor geen goud. Behalve als Eve er veel gelukkiger door werd. Dan heel misschien wel. Maar ook echt alleen dan.
Ze zei dat ze het niet wist en vroeg of het wel helemaal veilig was. Hij knikte en duwde haar achterover, zodat ze op het bed zou liggen. Hij teleporteerde de deken op het andere bed. Vervolgens rolde hij haar shirt omhoog. Op zo’n manier dat haar beha nog niet zichtbaar was. “Het mag wel, toch?” vroeg hij. Hij pakte de piercing op en hield hem in zijn andere hand vast, in precies de goede houding die het ding aan zou moeten nemen in haar buik. “Je moet je shirt omhoog laten, anders kan ik er niet goed bij,” zei hij toen.
“Het doet heus geen pijn,” zei hij toen zacht. Hij ging met zijn vingers zacht over haar buik heen. Dit was heel precies werk. Hij teleporteerde een stift voor het aftekenen - die hij in zijn tas had zitten omdat hij zelf nogal is piercings had gezet - in zijn hand en zette stippen op de plekken waar het in moest. Hij zette zijn vingers weer op de buik, zodat hij kon voelen of ze niets had wat.. Het zou belemmeren. Bovendien moest hij precies weten waar het zou zitten en hij moest hiervoor goed nadenken. Stel je voor dat hij het verkeerd zou doen en er een stuk huid te weinig weg ging of zo, zodat de piercing alles naar buiten duwde. Dat zou gewoonweg ranzig en pijnlijk zijn en dat wilde hij haar niet aan doen. “Blijf stil liggen.. Anders doet het wel pijn..” zei hij zacht.

‘Je ontmoet haar nog wel een keer. Desnoods gaan we samen een keer wat leuks doen. Zwemmen, of zo. Dat houdt dus in dat jullie zwemmen en ik met een geamuseerd gezicht toekijk’ Had hij haar verteld. Ze keek even bedenkelijk. “Of.. We gaan niet zwemmen maar langs dat meer een potje volleybal doen. En daarna jou meesleuren het water in. Maar dan wel mét shirt.” Zei ze alsof het, het beste idee ter wereld was.
Hij duwde haar daarna weer zo dat ze op het bed lag en de deken werd ergens anders heen geteleporteerd. Dylan rolde haar shirtje op tot net iets boven haar navel. Midori kneep haar ogen sterk dicht.
‘Je moet je shirt omhoog laten, anders kan ik er niet goed bij.’ vertelde hij haar. Waarbij ze aarzelend knikte. Hij verzekerde haar dat het geen pijn zou doen. En sterk wenste ze dat hij nu gelijk zou hebben. Zodra ze het koude ding van de stift voelde begon ze te gillen. “Nee, stop. Het is eng!” Ze kwam met een ruk overeind. Tot ze zag dat er alleen maar twee puntjes op haar buik stonden door middel van een stift. “Oh..” Beschamend ging ze weer achterover liggen. En legde haar handen op haar ogen.
Ze voelde iets tegen haar buik aan porren. “AUW. Zit hij er nou al in of niet?” Schreeuwde ze. Midori was op het moment erg zenuwachtig. En dat was te merken ook. Haar handen, die nog steeds op haar ogen lagen, trilden.
‘Blijf stil liggen.. Anders doet het wel pijn..’ Vertelde hij haar. Ze probeerde te knikken. Maar was ondertussen hevig aan het beven. “Weet je zeker dat het geen pijn doet?” Piepte ze met een klein stemmetje.

Midori kwam overeind en Dylan gromde binnensmonds. “Als je niet wil dat het pijn doet, moet je blijven liggen. Anders doe ik het scheef en dan doet het wel pijn,” zuchtte hij. “Ik heb dit vaker gedaan, dus geloof me. Je kan wel zeggen dat ik ervaring heb,” zei hij toen glimlachend. Ze ging weer liggen en hij legde zijn vingers weer op de plekken en hield de piercing weer goed beet.
Midori vroeg hem of het er al in zat en hij schudde zijn hoofd. “Nee, dat is mijn vinger maar,” zei hij zacht. Alsof iemand het anders zou horen, of zo. In werkelijkheid was hij gewoon heel geconcentreerd millimeter werk aan het verrichten. Maar, zo klonk het niet. Hij gleed even wat met zijn vingers over haar buik en bleef af en toe porren, tot hij uiteindelijk scheen te weten hoeveel millimeter hij weg moest halen. Voor de zekerheid bestudeerde hij de piercing aandachtig en woog hij het even - alsof dat nut had - en uiteindelijk haalde hij even diep adem.
En toen zat de piercing erin. Hij glimlachte en keek ernaar. Het stuk huid wat hij gewoon uit haar buik had gehaald lag ergens in een wc of zo; dat hoefde hij niet te zien. Hij gleed even met zijn vingers langs haar buik en pakte het bedeltje met de dinosaurus voorzichtig beet. “Hij zit erin,” zei hij glimlachend. “Ik zei je toch dat het geen pijn zou doen?” vroeg hij glimlachend en hij deed haar shirt weer naar beneden. Of, dat wilde hij.
Toen hij halverwege was, hoorde hij plots iets achter zich. Hij keek om, nieuwsgierig naar wat er was. Hierdoor bleef hij half op Midori zitten, met haar shirt beet. Wist hij veel. Hij was niet eens fout bezig. Dat het nou zo opgevat zou worden, kon hij niet weten.

Eve was naar boven gegaan omdat die Cathan was weggegaan. Ze vond hem een beetje raar, die Cathan dan he. Ze geeuwde een keer en kwam dan eindelijk bij de bovenste verdieping aan. De meisjesslaapkamer was helemaal aan het eind van de gang. Ze liep nog even snel de meisjeskleedkamer binnen. Ze keek even in de spiegel en deed haar haar goed. Ze verliet de kleedkamer snel weer, want ze wou gezelschap en ze wou iets gaan doen, het maakte haar niet uit wat. Ze liep met grote passen naar de meisjesslaapkamer en stopte voor de deur toen ze stemmen hoorde. Dit was ook de eerste keer dat ze stemmen hoorde in de slaapkamer als zij er ook was. Ze wou de klink vastpakken, maar ze aarzelde toen ze een bekende stem hoorde. De stem klonk als die van.... Dylan. Wat deed hij in de meisjesslaapkamer?! Schoot er door haar hoofd heen. Ze greep de klink vast en wou de deur openen. Tot ze bedacht dat ze beter eerst kon horen wat er te zeggen viel. Ze boog door haar benen en legde haar oor tegen de deur. Ze hoorde Dylan zeggen dat als ze niet wil dat het pijn deed dat ze stil moest liggen anders zou het scheef gaan. Van die woorden werd ze wat misselijk. Was dit een grapje ofzo? Of ben ik aan het dromen? Al die gedachtes gingen er door haar hoofd terwijl ze verder luisterde. Ze hoorde een meisjesstem vragen of hij er al in zat. Dylan reageerde er vervolgens op dat het z'n vinger maar was. Wat was hij aan het doen?! Ze begon te flippen, van binnen dan. Ze luisterde en hoorde nog dat hij zei dat hij erin zat en dat hij wist dat het geen pijn zou doen. Ze knipperde een paar keer met haar ogen. Dit moet een grapje zijn? Dacht ze weer. Ze wou dit niet geloven waarna ze de deur zachtjes open deed. Ze zag vervolgens Dylan over een meisje heen gebogen met haar shirt omhoog. Haar gezicht vertrok. Haar ogen werden groot en langzaam fronsde ze haar wenkbrauwen en leek het net of haar ogen nog roder werden. Ze mompelde iets wat niet voor kinderoortjes bestemd was waarna ze zo kwaad mogelijk de deur dicht smeet. Waarom waren alle jongens hetzelfde? Ze begon te rennen, maar die actie was snel afgelopen toen ze tegen iemand aan botste en dus terug deinsde. "godver..." mompelde ze geïrriteerd en kwaad. Waarom ging alles mis vandaag? Waarom moest hij dit haar weer aan doen? Degene waar ze net was tegen aan gebotst negeerde ze half, omdat ze té veel met haar gedachten bezig was.

De jongen met de donkergroene haren liep zacht over de gang. Hij had eerder gezocht naar de twee mannelijke leden van de Council, maar die waren onvindbaar. Nu moest hij dus maar zoeken naar de andere twee. De meisjes. Hem was verteld dat ze misschien in de meisjesslaapkamer waren en hij moest daar dus gaan kijken. Interessant. Mizore scheen een vijftien jaar oud meisje te zijn met halflang bruin haar en elektrische krachten. Rond haar hing haar kleinere zusje, die haar evenbeeld was maar dan jonger. Daar zou hij haar aan moeten herkennen. Lovette was zestien en had lang wit haar. Ze vielen beiden redelijk op, dus het zou wel lukken om hen te vinden, hadden de mensen verteld. Hij mocht die Council nu al niet. Ze waren nergens te vinden en wanneer hij iets deed wat niet mocht, waren ze er waarschijnlijk zo. Etterbakken.
Plots werd hij omver gebotst en hij landde op zijn kont op de grond. Hij kneep zijn ogen even dicht en keek toen grommend omhoog. Een meisje stond daar. Blond, met rode ogen. Hij grinnikte en stond op. “Kijk volgende keer uit, beste Eve,” sprak hij kalm. Ze scheen echter geïrriteerd en kwaad te zijn en hij keek haar met opgeheven wenkbrauwen aan. “Mijn Eve, wat is er?” vroeg hij. Maar al snel werd zijn vraag beantwoord.
Een blonde jongen stond plots achter het meisje en hun blikken kruisten. “Dit is dus dat vriendje van je,” zei hij spottend en hij grinnikte. De jongen begon zich te verontschuldigen zoals alleen een klef kind dat kon. Zoals alleen iemand in zijn eerste liefde dat zou willen. Cathan rolde met zijn ogen, liep op de blonde jongen af en gaf hem een klap in zijn gezicht. “Kom tot jezelf. Je irriteert me,” gromde hij toen en hij keek hem even aan. “Dus..” zei hij toen en hij sloot zijn ogen, waarna hij ze weer opende. Ze waren rood.
“Vertel mij eens de waarheid.”

Dylan zeg Eve kijken en de deur werd dichtgegooid. “Wat is er met haar?” vroeg hij en hij keek naar Midori’s blote buik. Oh. Natuurlijk. Ze had het verkeerd geïnterpreteerd. Heel fijn. “Eve!” riep hij uit. “Midori, sorry!” riep hij en hij teleporteerde zich de gang op. Eenmaal achter Eve aangekomen - zo’n twee meter tussen hen in, voor de veiligheid - keek hij even naar de groenharige jongen die daar stond. De jongen was zo rustig en glimlachte bij het zien van Dylan. Zo’n gemene glimlach, die hem zin deed krijgen om zo een naald in zijn arm te teleporteren. Maar, hij moest zich inhouden. ‘Dit is dus dat vriendje van je,’ hoorde hij de jongen spottend zeggen. “Houd je bek,” gromde hij naar de jongen, waarna hij naar Eve keek.
“Het is niet wat je denkt!” riep hij uit en hij keek haar aan. “Ik bedrieg je niet. Ik zweer het,” zei hij toen zacht. Hij ging even met zijn hand door zijn haar en dacht na over wat hij moest zeggen. “Ik zou het nooit doen met Midori!” riep hij toen droog uit. “Dat was het meisje waar ik het goed mee moest maken. Ze.. Is niet zo’n type hiervoor,” zei hij toen droog en hij keek even achterom, hopend dat ze het niet beledigend op zou vatten als ze het hoorde. “Ik meen het! Ik zou.. Je nooit pijn willen doen!” riep hij toen uit.
Hij kreeg een klap in zijn gezicht en hij balde zijn vuist, kijkend naar de jongen met het geïrriteerde hoofd die voor hem stond. Hij zei hem tot bedaren te komen en vervolgens werden de ogen van de jongen rood.
‘Vertel mij eens de waarheid,’ zei de jongen. Het was alsof iets hem dwong. Hij kon niet zelf kiezen wat hij deed. “We hadden ruzie, dus ik kocht een navelpiercing voor haar. Ik had haar voor haar verjaardag een ketting gekocht die hier perfect bij past. Uiteindelijk gaf ze me toestemming en mocht ik hem bij haar indoen. Dat was het,” zei hij terwijl hij voor zich uitstaarde.
Uiteindelijk kreeg hij zijn eigen lichaam weer terug en wankelde hij een beetje op zijn voeten. “Blijf uit mijn hoofd, mongool!” riep hij naar de groenharige jongen.

Toen Eve de deur uit was gerend was ze tegen Cathan opgebotst. Ze had hem echter niet aan gekeken, want ze was heel erg geïrriteerd en kwaad. Hoe kon hij!!! Hoe kon hij mij dit aan doen!!! Schreeuwde ze door haar eigen gedachtes heen. Toen ze een bekende stem hoorde, dit was echter niet Dylan keek ze op. De woede was even weg. Ze was dus blijkbaar tegen hem opgebotst. Hij vroeg vervolgens wat er aan de hand was. Voor ze echter zelf antwoord kon geven hoorde ze de andere bekende stem achter haar. Dylan dus. Ze fronste en draaide zich om naar hem. Ze keek hem geïrriteerd aan en ze wou liever niet eens tegen hem praten op dit moment. Opeens hoorde ze Cathan's spottende stem. Hij zei spottend dat dit dus haar vriendje was. Ze keek hem even met een opgetrokken wenkbrauw aan, toen hij langs haar liep en vervolgens hem een klap in zijn gezicht gaf. Het was moeilijk om ze allebei te volgen. Voordat Cathan hem geslagen had was Dylan zich aan het verontschuldigen. Ze wist niet of ze hem moest geloven. Het ging allemaal zo snel dat ze amper antwoord op hem kon geven. Ze vond het iniedergeval raar toen Cathan hem had geslagen en vervolgens zei dat hij tot bedaren moest komen. Ze keek wat ingewikkeld naar de twee. Ze wou reageren, op allebei, maar nu irriteerde Cathan zich aan Dylan. Cathan sprak vervolgens dat hij maar is de waarheid moest vertellen. Ze zag zijn ogen rood worden en trok haar wenkbrauw op. Haar blik schoot naar Dylan toen hij opeens begon te praten. Hij praatte als een of andere zombie, voor zich starend. Hij zei dat hij een piercing had gezet bij Midori. Ze dacht aan alles wat gezegd was in die kamer en ze kneep even haar ogen dicht. Toen Dylan weer normaal werd, hoorde ze hem schreeuwen tegen Cathan dat hij uit zijn hoofd moest blijven en dat hij een mongool was. Ze zuchtte diep en opende haar rode ogen. Ze keek naar Dylan met een verontschuldigende blik in haar ogen. "het spijt mij eerder, ik had niet meteen conclusies moeten trekken..." zei ze zacht. Haar blik ging naar de grond, waarom had ze zo stom gedaan. Als ze niet meteen was weggerend had ze waarschijnlijk met haar eigen ogen gezien dat het niet was wat ze dacht dat het was. Haar blik ging even naar Cathan "sorry dat ik tegen je op botste.... en zonder jou krachten had ik waarschijnlijk nooit geweten of Dylan de waarheid sprak, behalve als Midori het zelf had gezegd of course..." en een glimlach verscheen op haar gezicht. "alleen was het nodig om Dylan te slaan??" en ze keek hem met een droge blik aan.

Dylan keek richting de deur. Waarna hij zich had verontschuldigd en zich weg had geteleporteerd. Moeizaam, omdat ze al de hele dag had gelegen, was ze opgestaan. Met moeite liep ze daarom ook naar de deur. Ze liep de gang op en trof daar Dylan, een jongen met groen haar, en een meisje met blond haar en rode ogen. Ze keek ze allemaal een voor een vragend aan. “Wat is er aan de hand?” Vroeg ze. Doelend op Dylan, aangezien hij de enigste was die ze kende.
‘sorry dat ik tegen je op botste... en zonder jou krachten had ik waarschijnlijk nooit geweten of Dylan de waarheid sprak, behalve als Midori het zelf had gezegd of course…’ zei het meisje. Ze keek haar even onbegrijpelijk aan. “Waar héb je het in vredesnaam over?” Midori had geen flauw idee wat er met deze mensen op dit moment aan de hand was. Ze keek ze een voor een aan. Maar deze keer met een waarschuwende blik. “Vertel. Waar gaat het over? Wat moet ik zelf vertellen?” In haar vraag spookten nog een paar honderden vragen. Waarom staan ze hier, zal dit dat vriendinnetje zijn van Dylan? Maar wat doet die andere jongen hier dan? En waarom bedankte het meisje hem voor zijn krachten? Wat was hier aan de hand? En zo waren er nog wel een paar.
Ze zuchtte even. “Laat maar. Ik wil het niet eens weten.” Ze draaide zich om en liep weer de slaapkamer in. Waar ze richting haar bed liep. Toen ze zich weer bedacht dat haar deken ergens op het bed naast haar lag. Pakte ze die, en legde hem netjes op haar bed. Waarna ze eronder ging liggen en haar ogen sloot. Ze was toch moe van net.

De groenharige jongen - Cathan - glimlachte toen de jongen de waarheid vertelde. Hij voelde irritatie, één van de weinige gevoelens die hij met regelmaat voelde. Hij hoorde hoe het blonde meisje zich verontschuldigde, zei dat ze niet zo snel conclusies had moeten trekken. Ze irriteerde hem. Ze verontschuldigde zich dat ze tegen hem opgebotst was en zei hem dat ze zonder zijn krachten nooit geweten had of Dylan nou de waarheid had gesproken of niet. Behalve als Midori het zelf had gezegd, maar goed. Hij snoof. Of je vertrouwde je vriendje gewoon. Maar nee, zo slim was dit kind niet, blijkbaar.
Ze vroeg hem of het nodig was geweest om Dylan te slaan en Cathan knikte. “Ten eerste zou hij me anders nooit recht in mijn ogen hebben aangekeken en dat is nodig voor mijn hypnose. En nee, denk nou niet dat je eraan kunt ontsnappen door me nooit aan te kijken, want ik kan er altijd nog voor zorgen dat je dat gewoon doet,” zei hij glimlachend en hij snoof. “Ten tweede voelde ik er een bepaalde behoefte toe om dat te doen. Niet dat ik een grote agressie heb, of iets in die zin. Het is meer dat hij me irriteerde en dat jij ook irritant werd. Jullie flipten om niets,” snoof hij toen, duidelijk geïrriteerd.
“Nou ja; jullie zijn niet wie ik zocht en verder boeien jullie me weinig,” concludeerde hij en hij hief zijn hand op. “Ik zie jullie nog wel,” zei hij kalm. Aan zijn stem was duidelijk te horen dat hij niet zat te wachten op een weerzien. Met kalme passen liep hij de meisjeskleedkamer binnen - een plek waar hij niet hoorde te komen, maar goed - en keek hij rond. “Die twee counciltutjes zijn hier zeker niet?” vroeg hij, maar hij wist al dat het niet zo was; hij had die Mizore - aangezien hij haar kracht wist - makkelijk aan kunnen voelen als ze in de buurt was.
Hij gromde even binnensmonds en keek naar het groenharige meisje. Dat was dat meisje dat hij net ergens op de achtergrond had horen praten. Maar, ongeïnteresseerd als hij was had hij het genegeerd. Hij zag hoe ze op het randje van het bed lag, onder haar deken. Hij zette een gemeen lachje op zijn gezicht en trok de deken van het bed af, hopend dat ze hem vast had en er dus zelf ook vanaf zou rollen. Ach.. Hij had nou eenmaal zo zijn momenten. “Wakker worden; het is al laat,” vertelde hij haar droogjes.

De jongen negeerde hem. Etterbak. Rotjoch. Mannelijke H.. Courtisane. Hij had even lol om zijn eigen woorden. Een mannelijke courtisane. Dat klonk als een man in een jurk. Hij had geen idee waarom. Hij snoof eventjes en wilde verdergaan met de jongen in zijn hoofd - en daarna hardop - uit te schelden, maar hij hoorde Eve spreken. Ze verontschuldigde zich dat ze niet zo snel conclusies had moeten trekken en ergens had ze gelijk, maar Dylan hield wijselijk zijn mond. Ze verontschuldigde zich tegen de mannelijke courtisane en Dylan snoof eventjes. Ze zei dat ze zonder hem niet te weten had kunnen komen of hij de waarheid had gesproken, behalve als Midori het zelf had gezegd. “Bedankt voor het vertrouwen,” zuchtte hij even. Toen de jongen reageerde op haar vraag over of het slaan nodig was geweest, gromde Dylan binnensmonds om de antwoorden die de jongen gaf. Verder negeerde hij hem maar. Dat was beter.
Hij hoorde Midori en hij keek om, een beweging waarbij zijn ketting heen en weer ging. Ze vroeg wat dingen, maar zei vervolgens dat ze het niet wilde weten en ging terug de kamer in. Dylan grinnikte even. “Ik had haar wakker gemaakt,” verklaarde hij, verwachtend dat het meisje ging slapen. Toen Cathan ook de meisjeskamer in ging keek hij even een paar keer van Eve naar de deur, waarna hij zijn hoofd schudde. “Ik ga haar niet redden,” sprak hij uit, met zijn duim over zijn schouder naar de deur wijzend.
Hij liep rustig op Eve af en sloeg zijn armen om haar heen. “Ik bedrieg je niet, Eve,” zei hij kalm. Hij bleef even zo staan, waarna hij weer een stap naar achteren deed. “We gaan samen zwemmen,” zei hij. Hij mompelde er nog iets nauwelijks verstaanbaar achteraan dat dit inhield dat zíj ging zwemmen en hij toekeek, maar goed. Hij hield zijn arm naast zich alsof hij een tas beet hield en al snel was dit werkelijkheid. In de tas verschenen de spullen die ze nodig hadden en hij glimlachte. Omkleden kon daar wel; hij teleporteerde het zo bij hen aan. Hij mocht haar wel pesten met haar beha en zo uit doen, maar anderen mochten dat natuurlijk niet zien, dus mocht dat niet bij het meer. Daardoor voelde hij zich behoorlijk zielig. Hij snoof eventjes. “Kom,” zei hij knipogend, waarna hij haar hand pakte en begon te lopen. Hij voelde niet de neiging om hen erheen te teleporteren; de wandeling zelf was ook best, zolang zij er bij was.

Eve keek achter haar toen ze opeens een meisjesstem hoorde. Ze vroeg allemaal dingen en blijkbaar was zij dat meisje wat de piercing dus gekregen had. Ze keek haar aan en wou antwoord maar voordat ze zelf wat kon zeggen ging ze de slaapkamer al weer binnen. Haar blik schoot naar de jongen voor haar, oftewel Cathan. Toen hij die woorden uitsprak fronsde haar wenkbrauwen. Ze had dus gelijk gehad toen ze dacht dat het een raar ventje was. Hij begon haar ook nogal te irriteren. Ze vond het jammer dat ze hem ooit tegen was gekomen. Ze snoof een keer geïrriteerd en hoorde Dylan's woorden toen ze had gezegd dat ze er anders nooit was achter gekomen. Haar ogen werden even groot en ze glimlachte flauwtjes. "zo bedoelde ik het niet..." zei ze kalm terwijl ze hem nog steeds verontschuldigend aan keek. Ze was blij dat die Cathan nu weg was. Ze vond hem nu helemaal een k*tkind. Ze geeuwde een keer en keek naar Dylan en voelde even later zijn armen om haar heen. Hierdoor moest ze wat naar boven kijken. Dylan zei dat hij haar niet zou bedriegen. "ik reageerde gewoon té snel" zei ze met een glimlach. Vervolgens zei hij dat ze gingen zwemmen en er verscheen een glimlach op haar gezicht. "leuk plan" zei ze met een brede glimlach. Ze had echter gehoord dat hij iets mompelde, maar wat was niet helemaal door gekomen. Opeens had hij een tas vast. Hij had dus blijkbaar ook haar bikini gezien toen hij in d'r kast had rond geneusd, fijn dacht ze. Ze keek weer naar Dylan en vervolgens nam hij haar mee.

topic uit... >3

Ze lag op het randje van het bed. Met haar hoofd diep in het kussen begraven. Haar benen waren opgetrokken en haar vingers hadden het dekbed strak beet.
Midori stond naast haar bed. Met haar pyjama aan. Maar haar shirtje was wat opgestroopt. Ze voelde bij haar navel. En toen ze daarna naar haar hand keek zat die onder gele en rode vloeistof. Ze veegde het met een vies gezicht snel af aan een random voorwerp. Ze besloot om te zitten, zodat ze het allemaal wat beter kon zien. Haar hele navel was rood. En het ijzer prikte enorm. Een paniekaanval nam toe. En Midori rende de kamer uit om Dylan te zoeken. Zodat ze hem kon vragen wat er aan de hand was. Toen ze Dylan had bereikt wees ze met paniek naar haar navel. Maar het enigste wat Dylan deed was zijn schouders ophalen en ongeïnteresseerd weglopen.
Met een knal was Midori naast het bed beland. ‘Wakker worden; het is al laat’, hoorde ze iemand droog zeggen. Maar ze reageerde er niet op. Midori stond op en rekte zich uitgebreid uit. Om daarna weer haar deken op te pakken. Ze liep langs het mens dat daar stond. Naar de andere kant van het bed. Waarna ze weer in bed ging liggen. Al die tijd met haar ogen gesloten. Ze had gewoon geen behoefte om die open te doen. Ze was moe. En wou het liefst zo snel mogelijk weer slapen.
Door die klap was er een lichte hoofdpijn opgetreden. Maar ze probeerde het zo veel mogelijk te negeren zodat ze snel in slaap kon vallen. En dat lukte ook.

Het meisje met de groene haren stond op en rekte zich uit. Haar ogen waren dicht. Cathan hief één wenkbrauw op. “Hallo?” vroeg hij droogjes. Na zich uitgebreid uitgerekt te hebben pakte ze de deken uit zijn handen - hij reageerde te laat om hem weer terug te pakken - en liep ze om het bed heen. Dit was nergens voor nodig; ze had ook aan deze kant erin kunnen gaan liggen, maar goed. Hij glimlachte toen hij haar zag liggen. Ergens voelde hij de neiging om erbij te gaan liggen en haar heel eng aan te staren, zodat ze wakker zou worden en alweer het bed uit zou vallen. Hij voelde hoe haar AIM lichtjes veranderde en ze sliep. Hij snoof eventjes zacht. Nu al? Kind was moe, of zo. Drukke nacht gehad? Hij grinnikte.
Heel zachtjes ging hij op het bed zitten en ging hij naast haar liggen. Of eigenlijk achter haar, aangezien ze met haar rug naar hem toe lag. Ze had de deken zo om zich heen zitten dat hij er niet op of onder lag, maar gewoon ernaast. Hij legde zijn elleboog op het bed en ondersteunde zijn hoofd met zijn hand. Zijn ogen kleurden rood, terwijl hij haar glimlachend aankeek. Hij zou haar een nachtmerrie geven; gewoon om haar te pesten.

Langzaam opende hij zijn ogen. Even was hij verbaasd. Was hij serieus in slaap gevallen? Had het zo lang geduurd voor ze wakker werd? Hij voelde wat tegen zijn shirt. Met een droge blik keek hij naar het groenharige meisje, die tegen hem aan lag. En deze keer was het duidelijk niet zijn schuld; hij lag nog op dezelfde plek, zij was van plek gewisseld. Al was hij bij haar in bed gaan liggen en niet andersom, maar hij had geen vreemde bedoelingen gehad. Wat iedereen ook zou zeggen. Hij snoof even zacht toen hij merkte dat ze op zijn arm lag. Fijn. Kon hij ook niet weg. Met een gefrustreerd hoofd keek hij haar aan. Hij kon haar ook niet wakker maken, natuurlijk..
Toen ze eindelijk haar ogen opende, keek hij haar glimlachend aan. “Goedemorgen,” zei hij. Hij was een pestkop en dat zou hij altijd blijven. Hopelijk zou ze lekker schrikken.
“Lekker geslapen?”

[[Jaja, ik had toestemming om haar houding te modfokken godmoden. :3]]

Ze opende langzaam haar ogen. Waarna ze merkte dat ze tegen iets aanlag. Ze keek verbaasd naar boven. Waar ze een hoofd zag. De jongen had donkergroen haar en gouden ogen. ‘Goedemorgen. Lekker geslapen?’ Vroeg hij haar. Ze ging zo snel als ze kon rechtop zitten. Ze keek hem met grote ogen aan. “Wie ben je en wat doe jij hier?” Ze bleef hem aanstaren. Je word namelijk niet elke dag wakker terwijl je tegen een vreemde aan ligt.
Ze sprong uit bed. “GA. WEG.” Schreeuwde ze naar de onbekende. Ze liep naar zijn kant van het bed en probeerde hem met al haar kracht eruit te trekken. “Ksssst.” Siste ze boos naar hem alsof het een verdwaalde zwerfkat was die onmiddellijk moest verdwijnen.
Ze vroeg zich vooral af waarom deze jongen bij haar in bed lag. Midori was absoluut niet het type dat zomaar met een onbekende in bed zou willen liggen. Of ook maar iets wat daarmee te maken had. Zelfs niet met een jongen waar ze verkering mee zou hebben. Ze mocht dan wel vijftien zijn. Maar van binnen genoot ze nog altijd van het kind zijn. Vandaar die dinosaurussen. En dat was waarschijnlijk ook de reden dat ze nog nooit eerder een vriendje had gehad. Gewone vrienden vond ze oké. Geweldig zelfs. Maar als het te klef werd vond Midori het maar niks.
Ze keek de jongen even vragend aan. “Wie bén jij eigenlijk?” Vroeg ze met de nadruk op ‘ben’.

‘Wie ben je en wat doe jij hier?’ vroeg het meisje met de felgroene haren. Cathan keek haar zwaar geïrriteerd aan. “Doe eens origineel en vraag iets anders,” mompelde hij droog. Hij vond die vraag irriterend, omdat iedereen altijd op die manier reageerde als je iets deed zoals dit. Dat verpestte de grap. Als ze nou gillend uit bed was gevallen was het veel leuker geweest. Helaas.
Ze sprong uit bed en begon geluiden te maken alsof ze het tegen een kat had. Nog geïrriteerder keek Cathan haar aan. Hij had zin om nu te zeggen dat ze naar haar mand moest, of iets anders flauws, maar hij hield zich wijselijk in. Hij had geen zin om geslagen te worden. Of gekrabd. Of zelfs gebeten.
‘Wie bèn je eigenlijk?’ vroeg het meisje toen en Cathan snoof. “Dat vroeg je eerder ook al. Ik dacht even dat je origineel werd met je geluiden alsof je een kat zag, maar tot mijn spijt ben je heel saai,” zei hij zwaar geïrriteerd. “Cathan is de naam,” zei hij en hij bleef rustig liggen, te lui om uit het bed te komen. Het lag veel te lekker. “En voor als je het wil weten..” begon hij toen glimlachend. “Ik ging hier enkel liggen om je te laten schrikken. Jij was degene die het blijkbaar heel lekker vond liggen bij me,” zei hij toen op een toontje alsof hij haar wilde pesten. En, om eerlijk te zijn wilde hij dat ook.
Hij ging weer op zijn rug liggen, met zijn ogen gesloten. Hij claimde het bed een beetje. Het boeide hem niet als zij nog wilde slapen; dan kwam ze er maar lekker bij liggen. Anders had ze eens even mooi pech, zeg. Mooi niet dat hij zijn plekje op zou geven voor haar. Al was het haar plek, maar goed.

De jongen bleef praten over dat Midori onorigineel was. Waarbij ze hem met grote ogen aankeek. Na haar rare geluiden met de hoop hem weg te jagen had hij haar verteld dat ze saai was. Waarbij ze hem droog aankeek. Hij had zich voorgesteld als ‘Cathan’. Een naam dat Midori nog niet eerder had gehoord. Ze knikte. “Aha. Oke“. Zei ze bedenkelijk.
‘En voor als je het wil weten.. Ik ging hier enkel liggen om je te laten schrikken. Jij was degene die het blijkbaar heel lekker vond liggen bij me’. Ze keek hem even met grote ogen aan. Daarna keek ze weer bedenkelijk en tikte met haar vinger op haar kin. “Hoe ga ik jou hier weg krijgen?” Vroeg ze hardop uit. Eigenlijk was het een retorische vraag. Geen idee of hij het ook zo zou opvatten. Ze keek even om zich heen. Maar ze kon niks bedenken. Ze zuchtte even. Waarna ze naar de spiegel liep. Midori schrok van zichzelf. Haar haren zaten in de klit en ze was vergeten dat ze haar o zo korte pyjama nog aan had.
Een rilling gleed langs haar ruggengraat. Ze negeerde de jongen die op haar bed lag en liep op haar gemakje naar haar kledingkast. Waar ze een badjas uit pakte. Daarna liep ze naar de jongen. En trok haar borstel onder haar kussen vandaan. Ze gaf hem even een geïrriteerde blik, maar liep daarna weer gewoon naar haar spiegel. Waarbij ze op haar gemakje haar haren begon te ontklitten.

Het meisje met chocolade bruin haar en blauwpaarse, naja grijs, eigenlijk was het een mix van die 3 kleuren. Ze was toenet in de Court Yard geweest, maar daar was het niet boeiend genoeg. Naja het was gewoon saai. Nadat ze dus haar tas weer achter haar aan had gesleept, was ze toch mar Degree binnen gegaan. Ze had netjes gevraagd waar de slaapkamer waren. Ze kwam er ook nog is achter dat het een grote slaapzaal was. Het idee vond ze vervelend. Ze had dus totaal geen privacy, dacht ze. Ze was maar wat geïrriteerd de trappen op gelopen toen ze dus eindelijk bij de verdieping aan kwam waar ze de kamer dus kon vinden. Een paar stappen verder bleef ze stil staan voor een deur. Ze opende de deur langzaam en zag dat ze bij de verkeerde deur was. Ze zag douches en wasbakken... dit was dus de kleedkamer of zoiets. Ze sloot de deur dus weer en liep rustig verder naar de volgende deur. Dit moest hem wel zijn. Ze legde haar hand op de deurknop en deed hem open. Ze stapte naar binnen en deed de deur achter zich dicht. Daarna liep ze door. Nu merkte ze pas dat er nog meer mensen in de kamer waren. Met haar blik keek ze de 2 aan. Een was een meisje met groen haar, alles was eigenlijk groen. Ze was haar haar aan het ontklitten. Ze sloot haar ogen en wist nu dus dat het meisje 15 jaar was. Langzaam opende ze haar ogen weer. Haar blik ging naar de jongen die op het bed lag. "wtf.... waarom ligt er een jongen in de meisjesslaapkamer??" vroeg ze eigenlijk in het algemeen. De jongen had donkergroen haar. Hij was 16 jaar en hij was net 1/2 centimeter groter dan haar. Ze snoof, ze kon er niet tegen als mensen groter waren dan haar. Haar blik ging terug naar het meisje. Daarna ging haar blik de kamer rond. Ze zag nog ergens een leeg bed. Ze liep er heen en smeet haar tas erop. "dit is mijn bed.." mompelde ze droog.

Ze was bijna klaar met haar haar. Toen er een meisje binnenkwam. Ze zag dat ze een tas met haar meesleurde. Ze keek haar verbaasd aan. Er was dus alweer iemand die nieuw was. Ze keek even glimlachend naar het meisje. Maar ging daarna weer op haar gemakje verder met haar haren borstelen. Ze legde haar borstel net neer tot ze het meisje wat hoorde zeggen.
‘wtf.... waarom ligt er een jongen in de meisjesslaapkamer?’ Ze draaide zich even om naar de jongen die haar nogal irriteerde op het moment. “Let maar niet op hem. Het is een idioot..” Antwoordde ze hem. “Die mijn bed erg interessant vind.” Maakte ze af. Waarna ze hem een geïrriteerde blik toewierp.
‘Dit is mijn bed..’ Mompelde het meisje en ze smeet haar tas erop. Midori liep naar het meisje toe. “Hé, heb je ergens hulp bij nodig?” Vroeg ze met een kleine glimlach.
Ze bekeek het meisje even. Ze had bruin haar. En een aparte kleur ogen. Een mengeling tussen grijs, paars en blauw. Midori was saai. Midori’s haar en ogen waren beiden groen. Iets wat je misschien niet elke dag tegen kwam. Maar.. Het was gewoon saai.