Mystery of me...

Het was donker. Pikke donker. Enkel het licht van de maan die door een klein kiertje in het gordijn naar binnen kwam, kon een deel van de slaapzaal verlichten. Leigh draaide haar hoofd naar het raam en zuchtte zacht. Het was haar bedoeling niet om anderen wakker te maken. Voorzichtig draaide ze zich om. En weer. En weer. Zo bleef ze doorgaan tot diep in de ochtend. Af en toe lukte het haar om een kwartiertje of iets te slapen, maar dan werd ze toch weer wakker. Wat was dat toch?! Waarom kon ze niet gewoon een hele nacht doorslapen? Daar was de nacht toch voor?! Wat moest ze anders doen? Leigh rolde op haar rug, legde haar handen voorzichtig onder haar hoofd en keek naar het plafond. Voor haar een stuk dichterbij, omdat ze bovenin het stapelbed sliep. Ach, ze had in ieder geval een gordijntje zodat er nog iets van privacy over was in de slaapzaal... Haar ogen bleven naar het plafond staren en eindelijk wist ze te slapen. 3 Uurtjes later was het blijkbaar weer tijd om wakker te worden. Dit ging alleen anders dan de vorige keren. Leigh lag op haar zij, te dromen. Nou ja, dromen...
Het was gitzwart. Plots hoorde ze voetstappen, gehijg, meer voetstappen. Ze voelde een enorme angst door haar lichaam stromen terwijl de adrenaline haar op gang hield. “we krijgen het wel!” schreeuwde iemand. “Geef het hier! Dief!” klonk het daarna. Vervolgens zag ze bomen, veel bomen. Leigh rende en rende. Haar benen voelde zwaar maar ze kon gewoon niet opgeven. Ze mocht niet in hun handen terecht komen. Plots zakte de grond weg onder haar voeten. Leigh rolde een helling af. Zwart. Ze opende haar ogen en probeerde weer op te staan. Een gigantische pijnscheut schoot door haar arm. Oh nee, gebroken! Dat moest wel. Ze probeerde het weer, maar hoorde iets. Leigh keek op en zag 2 grote witte cirkels.
Plots schrok Leigh wakker en rolde zich om. Dit had ze beter niet kunnen doen, want haar bed was niet breed genoeg. Met een harde knal landde Leigh op de grond. “Shit” mopperde ze. Voorzichtig stond ze op. Gelukkig, niets gebroken. Maar goed dat er niemand in de zaal was. Hoefde ze zich in ieder geval niet te verklaren. Ze ging zitten op het bed onder die van haar en dacht terug aan hetgeen ze zojuist had gedroomd. Het was vreemd. De stemmen kon ze niet plaatsen en toch voelde ze een immense angst opkomen. De kippenvel stond letterlijk op haar armen. Hoe kon een onbekende stem zo veel angst veroorzaken? Niet. Ze moest diegene kennen. Helaas was haar geheugen hierin een groot obstakel. Leigh wist niets van haar verleden. 15 jaar, want ze was 16 geschat in het ziekenhuis, was voor haar 1 groot gat. 15 Jaar was weg. En dan moest ze zich ineens 16 voelen? Van de een op de andere dag? Nee, dat ging natuurlijk niet. Ze voelde zich een 2tal jaar jonger en gedroeg zich waarschijnlijk ook zo. Hier liet ze anderen maar over oordelen.
Een diepe zucht verliet haar borst. Wie was ze? Waar kwam ze vandaan? Waarom was er niemand naar haar opzoek? Was het omdat ze krachten had? Wisten mensen van haar gave? Vooral het feit dat niemand oproep had gedaan over een vermist kind deed haar pijn. Heel veel pijn. Hoe konden haar ouders nu niet naar haar opzoek zijn?! Een traan rolde over haar wang naar beneden. Bijna automatisch sloot ze 1 hand om het bedeltje dat aan haar ketting hing. Het was het enige wat ze had en ze beschermde het met haar leven. Toen ze was gevonden had ze het al om haar nek. De Phoenix. Een symbool voor onsterfelijkheid. Blijkbaar had het geholpen, want er zijn niet veel mensen die zo goed een schedelbreuk overleven. Helemaal niet zelfs. Haar genezing was heel snel gegaan in vergelijking met normale mensen. Bovendien had ze er niets aan over gehouden, behalve haar geheugenverlies.
Snel veegde Leigh de traan weg, stond op en kleedde zich aan. Ze moest maar eens gaan kijken in de bieb of er iets over haar te vinden was. Een boek, een krantenartikel, iets. Misschien kon ze daar een aantal vragen beantwoord krijgen. Bijvoorbeeld wie ze was of wat er precies was gebeurd, zowel met haar als haar ouders. Als ze die tenminste had. Eigenlijk kon dat niet anders. Mensen konden immers niet gemaakt worden... Toch...??? Ze sloot de deur achter zich en liep de gangen door. Een trap naar beneden en daarna 2 keer naar links. Midden in de gang waren 2 grote, houten deuren. Dat moest de bieb wel zijn... Kon niet anders. Met een hand duwde ze de deur zachtjes open. Naja, ze probeerde het. Met wat gepiep en gekraak opende de deur. Ze liep er door en keek even naar de vele grote kasten vól met boeken. Waar moest ze in vredesnaam beginnen?! Waarom wilde ze dit ook al weer doen?! Haar grijsblauwe ogen gleden over de vele kaften. Hmm, romantische boeken, thrillers, horror, fantasy.... Niet hier dus. Ze liep een paar kasten verder. Geschiedenis. Ook niet. Maar het kwam wel al wat meer in de buurt. Hmm, geschiedenis over verschillende steden, nog vrij recent ook. Maar niet genoeg. Ze liep nog wat verder door maar zag toen een boek staan met oudere nieuwsberichten. Nieuwsgierig pakte ze het boek, liep naar een tafel en ging zitten. Het zag er vrij nieuw uit. Leigh opende de kaft en begon de inleidingen van verschillende artikelen te lezen. Veel gingen er over mensen die waren vermoord door hun ex-partner of auto-ongelukken. Iets wat nu ook nog elke dag gebeurde. Zou ze dan toch nog iets kunnen vinden?

(Open voor iedereen =D (normaal is mijn post niet zo lang =) ))

Josh liep rustig door de gangen, eigenlijk hoorde hij hier helemaal niet te zijn, want het was al midden in de nacht. Hij moest iets opzoeken over de bende waar hij bij hoorde, want hij had niks meer van ze gehoord nadat ze waren opgepakt.
Hij liep een trap op, en hij zag een schaduw bewegen, daarna hoorde hij het gepiep van een deur. Iemand anders ging de bibliotheek in?, op dit tijdstip?, dat was ook niet normaal.
Hij sloop voorzichtig door de deur, want hij wou liever niet gehoord worden.
'even kijken, legers, sci fi, natuur, Godver, waar zijn de nieuwsberichten?' Hij werd onrustig, het was midden in de nacht, dus hij kon de computers niet gebruiken.
Achter hem hoorde hij iets ritselen, een meisje met lang blond haar zat in een doos met papier te zoeken. Josh keek even naar de kast naast haar, er waren allemaal boeken over geschiedenis, en oude krantenberichten.

'Hoi' Zei hij rustig, terwijl hij dichterbij kwam. Hij hoopte dat ze niet bang zou zijn, want als het donker was was hij door zijn donkere kleding en zijn paarse ogen behoorlijk angstaanjagend.
'Wat zoek je?' vroeg hij geïnteresseerd. Hij keek even naar de kast, en pakte er een dik boek uit, Het had een dikke rode kaft, met grote zwarte letters. 'Massamoorden van de 21ste eeuw' stond er op. Hierin vond hij vast wel wat hij zocht. Hij plofte het boek op tafel, en ging er rustig bij zitten. 'Kan je het vinden?' voeg hij op sarcastische toon aan het meisje.







kutpost, i knooooow, oh, en ik ga vergeten om te reageren, dus stuur maar een PM^^

Het was stil in de bieb. Er was niemand behave zij. Tenminste, voor zover ze wist. Bij binnenkomst had ze niemand aan tafel zien zitten. Natuurlijk konden er mensen tussen de kasten staan, maar ze had ook niets gehoord. Bovendien was ze veel te druk bezig met het zoeken naar iets bruikbaars. Iets wat haar kon helpen met haar verleden. Het was echter moeilijker gezegd dat gedaan. Het eerste boek wat ze had gepakt was van te lang geleden. Waarschijnlijk moest ze artikelen hebben van anderhalf jaar geleden. Zoiets in ieder geval. Ze wist niet precies hoelang ze in coma had gelegen. De verpleging had haar ook maar een schatting gegeven. De datum waarop Leigh binnen was gekomen, was niet genoteerd. Lekker handig... Ze vroeg zich af of dat bij haar perongeluk was gebeurd, of dat er meer aan de hand was. Ah, ze moest niet zo dom doen. Overal kon Leigh wel een complot achter zoeken. Zo veel vertrouwen had ze in andere mensen... Ze haatte het dan ook als de controle over een situatie niet in haar handen lag. Daar kon ze vreselijk nerveus van worden!
Met een denkbeeldige klap in dr gezicht bracht Leigh haar aandacht weer terug naar haar zoektocht, in de boeken. Het was zó irritant dat haar gedachten telkens afdwaalden. En ze kon er niets aan doen. Oh, hier ging ze weer bijna. Leigh deed het boek dicht en liep weer naar de kast. Ze zette het boek terug en keek om dr heen. Er stonden er nog zó veel. Ze zuchtte zachtjes. Vanuit haar ooghoeken zag ze plots iets op de grond staan. Een doos met artikelen. Ze graaide er in en pakte er af en toe een artikel uit. Zo in het donker was het best lastig te zien. Plots hoorde ze een stem. Een beetje verrast keek Leigh op. Een donker gedaante stond iets van haar vandaan. "Eh, hoi." begon ze vriendelijk. De flauwe glimlach op haar gezicht was in het donker waarschijnlijk niet te zien. "Krantenartikelen van anderhalf jaar geleden" beantwoorde ze zijn vraag terwijl haar grijs/blauwe ogen het boek volgden wat de jongen zojuist uit de kast pakte. Hij ging aan de tafel zitten. Leigh volgde al snel met een stuk of 50 van de artikelen die ze zojuist uit de doos had gepakt. "Nou, niet echt. En jij? Zo te zien heb jij ook nog wel wat door te pluizen" klonk haar stem na het zien van zijn dikke boek. En dat midden in de nacht...

*ghehe, oke. Ik zal je inbox wel vullen dan

'Yep, ik heb inderdaad nog wel wat door te zoeken, maar met dit boek moet ik er toch wat duidelijkheid over krijgen' Zei hij, terwijl hij zich concentreerde op het boek.
Hij klapte het boek open, en bladerde het even door. A...B...C..., het stond allemaal op alfabet gesorteerd. Hij klapte het boek open bij de T, maar daar stonden alleen maar kleine dingetjes.
Hij ging snel naar de S, en daar vond Hij een paar pagina's over een geheimzinnige groep, genaamd 'The Source'. 'Kijk, dit zocht ik' en hij wees naar een pagina waar op stand dat alle source leden waren opgepakt. De meeste leden zaten in de gevangenis, maar een paar leden waren ontsnapt, en lopen nog steeds vrij rond. 'Dit was de groep waarvan ik een van de leiders was'Zij hij trots, hij was er best trots op dat hij alles kon doen, en nooit in de problemen kon komen. 'De reden dat ik dit allemaal kan doen is trouwens omdat ik niet geraakt kon worden door de kogels die de politie op me afschoot', Elke keer als hij er aan terug dacht moest hij weer lachen, vooral het gezicht van de agenten, toen josh zichzelf in een metalen pantser omhulde, en dwars door de blokkade brak.
'nou, ik moet weer gaan, doei', en hij liep de bibliotheek uit.

Leigh knikte lichtjes en keek weer terug naar haar artikelen. Allemaal ongelukken en vermissingen, maar niets kwam haar bekend voor. Alhoewel... Hier lag er een over een auto ongeluk. De rare witte cirkels die ze zag zouden inderdaad de lichten van een auto kunnen zijn. Een andere verklaring kon ze er niet zo snel voor bedenken. Of ze moet heel erg scheel gekeken hebben op dat moment waar door ze de zon dubbel had gezien, maar dat leek haar stug. Niet als de rest van de scene zich in het donker af heeft gespeeld. Het artikel schoof ze ook al snel weer aan de kant, omdat het in een stad was gebeurd. Zij herinnerde zich veel bomen en struiken en het geritsel van de dode bladeren op de grond toen ze zich daar een weg door heen probeerde te banen.
Leigh keek op toen hij had gevonden wat hij zocht. Ze zag een stuk staan met The Source. Blijkbaar een bende of iets. Gespiegeld lezen was niet haar sterkste kant, maar ze kon toch vrij goed lezen wat er stond. En dan vertelde hij er ook nog bij. Over dat hij de leider was. Huh? Ze vond hem er niet zó gevaarlijk uit zien. In tegendeel. Hij leek haar vrij vriendelijk. Natuurlijk was dit een eerste indruk en dat kon nog geheel omslaan. Leigh hoorde de trotse ondertoon bij zijn woorden. En de uitleg over zijn kracht, dat dacht ze tenminste omdat ze geen andere verklaring kon bedenken, vond Leigh interessant.
Voor ze het wist, liep de jongen in eens de bieb uit. “Hé wacht” klonken de woorden waar ze nog niet eens over na had gedacht. Het ging zo spontaan. Leigh vond het ook zonde om hem te laten gaan. Ze wilde meer over hem weten en zijn krachten. Met een paar snelle passen liep ze achter hem aan. “Waar wil je heen gaan midden in de nacht? Er is niemand wakker lijkt me” Dat leek haar ook saai. Nu zou ze het niet erg gevonden hebben om de nacht alleen door te brengen, omdat ze toevallig iets uit wilde zoeken. Maar wat moest hij nou doen in zijn eentje? “Hoe ben je er trouwens achter gekomen dat je die kracht had?” Leigh had nog wel meer vragen, maar om hem er nu mee te bestormen... Eerst nog maar eens zien of hij haar gezelschap zou accepteren of weigeren.

'He Wacht' Hoorde Josh, Hij liep nog even door, en stopte vlak bij een houten kast.
“Waar wil je heen gaan midden in de nacht? Er is niemand wakker lijkt me” Hoorde hij haar zeggen. 'Dat klopt, maar ik ben klaar met zoeken want ik weet wat er met de bende is gebeurt, en als ik hier weg ben zal ik de bende gewoon weer herstarten' Zei hij rustig, aangezien het herstarten van de bende kinderspel was, je gaf een lid een wapen, en hij deed weer mee, zo simpel is dat.
“Hoe ben je er trouwens achter gekomen dat je die kracht had?” Hoorde hij haar al weer vragen.
'Waarom vraag je zo veel?, want dat is behoorlijk irritant namelijk' Zei Josh.
'Ik leg het je wel even uit, de korte versie is: Bendeleden hebben mijn ouders vermoord, en ze hebben mij meegenomen, en toen ik zes jaar was werd ik boos op iemand van de bende, en sloeg ik in een paar klappen de hele bende, en hun schuilplaats, Kapot' Zei Josh.
'Maar ik moet echt gaan, aangezien ik mijn kracht nog even wil oefenen, en dat kan ik beter in de velden, of in het bos doen, want anders sloop ik de hele muur'Zei hij op vrolijke toon, Josh kon hele erge stemmingswisselingen hebben,En dat was wel goed te merken ook!.
'Ga je Mee naar de velden?'Vroeg josh aan het meisje'En hoe heet je trouwens?'

Leigh luisterde naar zijn woorden. De bende herstarten? Maar het was een criminele bende, toch? Of was dat wat de mensen er van hadden gemaakt? Ze vroeg zich af waarom hij de bende zou willen herstarten. Veel van de mensen hier wilde ook juist overnieuw beginnen en dat soort dingen achter hen laten. Maarja, het was niet haar probleem. Als hij dat wilde doen.
De jongen raakte geirriteerd doordat ze zo veel vragen stelde. “Sorry, ik zal mn mond houden. Ik ben niet veel onder de mensen en heb nooit met anderen kunnen praten over het hebben van krachten”veronschuldigde en verklaarde ze zichzelf. Leigh was niet goed op sociaal vlak. Als ze mensen niet verveelde, maakte ze wel een of andere opmerking die anders over kwam dan ze het had bedoelt. Het was voor haar al heel verrassend dat de jongen nog niet weg was gerend. In tegendeel. Ondanks zijn irritatie legde hij het kort uit en Leig luisterde. Op 6 jarige leeftijd? Wauw, met hem wilde ze echt geen ruzie. Dat wist ze wel!
Leigh had verwacht dat hij verder alleen wilde zijn toen hij aangaf te willen oefenen, maar hij vroeg haar om mee te gaan. “Graag. Misschien kan ik je een beetje helpen met atributen” zei ze glimlachend. “Als je het wilt of nodig hebt tenminste” Nou ja, ze zou vast niet veel kunnen doen aangezien hij zo sterk was, maar ze kon wel rotsen, muren en standbeelden maken van de aarde. Of rotsen naar hem gooien. Verzin maar iets. “Leigh. En Jij?” stelde ze zich voor terwijl ze hem volgde naar de velden. Midden in de nacht...

topic gaat verder in de velden, maar dat is pas morgen aangezien ik nu inspiloos en moe ben

Edit Axel: Dit kan ook via PB gebeuren. Let erop!