Best kept Secret

Nieuwsgierig naar wat de mensen hier te verbergen hadden en wat voor meiden er rond liepen in Degree, had hij besloten de dossiers eens door te lezen. Natuurlijk gaven ze hem hier geen toestemming voor; ze waren niet dom. Althans, dat dachten ze. Slim als hij af en toe kon zijn, had hij gewoon de vrouw die alles wist over waar de dossiers lagen en de sleutel had gehypnotiseerd, om vervolgens de sleutel aan te nemen en haar te laten slapen. Hij had haar geheugen aan deze actie gewist en had besloten haar wijs te maken dat ze een wilde nacht had gehad met een oude man. Ha, lekker voor d’r.
Hij opende de deur en liep snel de kamer in. Hij deed de deur van binnenuit weer op slot en liep op de kast af met de dossiers. Eerst zou hij eens kijken wat ze over hem hadden staan. Zijn blik gleed langs de mappen en bleef hangen op die van hem. Ah. Hij pakte het ding eruit en opende het. Een foto werd zichtbaar. Maar, niet die van hem.
‘Tanjerin, Midori’ was de naam die het meisje op de foto bij zich droeg. Over de ouders stond er iets interessants. De moeders naam boeide hem weinig, maar de vaders naam liet hem fronsen. ‘Hale, Trey’ stond er geschreven. Een opmerking was daarnaast geschreven. ‘Kent haar vader niet’, was de tekst die geschreven stond. Cathan’s mond viel van verbazing open. Hij bladerde door de bladeren tot hij zijn foto zag. Trey Hale en Lacey Hale - Pierce stonden aangegeven als ouders. Trey Hale. Hij balde zijn vuist. ‘Weet niet dat hij een zuster heeft’, stond aangegeven op het blad. Waren ze serieus?

Zonder erover na te denken opende hij de deur en liep hij met het dossier de kamer uit. Midori. De naam kende hij ergens van. De deur deed hij op slot en hij stopte de sleutel in zijn zak; die zou hij later wel terug brengen. Hij zocht overeenkomsten. Ze was een jaar later dan hij geboren, maar wel in dezelfde staat in Amerika. Hun vader kwam overeen, maar de moeders waren verschillend. Bovendien stond er bij haar dat ze haar vader niet kende, bij hem dat hij zijn zusje niet kende. Wat betekende dat..?
Een knal. Het dossier gleed uit zijn handen omdat hij schrok en landde op de grond, alle papieren verspreid. “Kijk uit waar je loopt,” siste hij nijdig.

Midori was gekleed in haar favoriete blauwe jurkje met de gele strik. Haar groene dinosaurus hing weer om haar nek. En in haar haren had ze een witte diadeem bevestigd met een klein geel strikje erop. Ze liep op haar blote voeten, aangezien ze geen behoefte had om haar schoenen te zoeken.
Ze liep over de gang richting het avondeten. Diep in gedachten, natuurlijk. Denkend over van alles en nog wat. Niet interessant wat eigenlijk.
Ze botste tegen iemand op, waarna ze op de grond belandde. Allemaal blaadjes vielen om haar heen. Haar ogen vielen op een blad met daarop haar foto.
Diegene waar ze tegenop botste siste was naar haar. Maar ze luisterde niet naar hem. Geïnteresseerd pakte ze dat blad op. En keek daarna vaag naar de jongen tegen wie ze wat opgebotst. “Wat is dit?” Vroeg ze verbaasd doelend op haar foto. Daarna pakte ze een ander blad, waar ook haar naam opstond. “Tanjerin, Midori. Trey Hale. Kent haar vader niet?” Las ze voor zonder er ook maar iets van te snappen. “Natuurlijk ken ik hem niet. Dat weet ik zelf ook wel.” Zei ze wat geïrriteerd, in haarzelf pratend. “Wat moet je met informatie over mij?” Ze keek hem verbaasd aan. De jongen had ze eerder ontmoet. Ze vond hem maar een enge kwal. Maar waarom liep hij met al deze informatie? Informatie over Midori zelf? Wat moest hij hiermee? Zwakke plekken ontdekken? Ze keek de jongen vuil aan.

Het meisje waar hij tegenop gebotst was had groene haren en groene ogen. Hij herkende haar vaagjes, maar hij deed niet vaak de moeite om iemand te onthouden dus duurde het even voor hij zich herinnerde wie ze was. Het was het meisje die hij had willen klieren door naast haar te gaan liggen, tot hij zelf in slaap was gevallen. Een gefaalde actie, dus. Al was ze zelf toen alsnog weggegaan uit het bed, dus was het ook wel weer gelukt. Hmmn.. Een vreemd resultaat had het in ieder geval wel teweeg gebracht.
‘Wat is dit?’ vroeg het meisje, doelend op de papieren. ‘Tanjerin, Midori. Trey Hale. Kent haar vader niet?’ las ze hardop voor, met een vragende ondertoon die duidelijk maakte dat ze te dom was om het te begrijpen. Sukkel. ‘Natuurlijk ken ik hem niet. Dat weet ik zelf ook wel,’ zei ze droogjes, duidelijk geïrriteerd.
‘Wat moet je met informatie over mij?’ hoorde hij haar toen vragen. Ze keek hem vuil aan en hij keek vuil terug. “Kijk naar het dossier!” riep hij grommend. Op de voorkant stond de naam Hale; zijn achternaam dus. “Wist ik veel dat ik jóu hierin zou vinden,” snauwde hij toen. “Blijf er vanaf!” riep hij toen nijdig en hij trok het blad uit haar handen. Ze mocht het niet weten. Hij wilde het zelf niet eens weten. Hij bukte zich om de papieren op te rapen, maar gromde toen die van hem wat verderop lag. Het papier waarop stond dat hij zijn eigen zus niet kende; waarop de naam van zijn vader ook stond. Snel raapte hij de papieren die voor hem lagen op en snoof hij zacht, hopend dat ze het niet eerder zou pakken dan hij. Zij hoefde dit niet te weten; het ging haar niets aan, verdomme!

Hij bleek erg geïrriteerd. Al wist ze niet waarom. ‘Kijk naar het dossier!’ Had hij geroepen. Waarna ze dat deed. Zijn voornaam stond er dus op. En daar achter stond overduidelijk de naam ‘Hale’. Ze keek even vaag naar zijn naam en dan naar die van haar ‘vader’. “Hé. Jij en mijn zongenaamde pa hebben dezelfde achternaam.” Zei ze met een blij lachje. “Wat een toeval”. Volgende ze.
‘Wist ik veel dat ik jóu hierin zou vinden.’ Snauwde hij haar toe. Ze keek hem droog aan. “Je stalkt mij gewoon.” Ze zat nog steeds op de grond. En had geen behoefte om op te staan. ‘Blijf er vanaf!’ Schreeuwde hij en griste het blaadje uit haar handen.
Ze zag dat hij langzaam op een ander blaadje af liep die waarschijnlijk erg belangrijk was. Ze snel als ze kon kroop ze hem voorbij en pakte het blaadje op. Ze draaide zich van hem weg zodat hij het niet uit haar handen kon pakken. “Trey Hale en Lacey Hale”. Las ze hardop voor. “Jouw ouders zo te lezen”. Merkte ze op met een grinnikje. “Weet niet dat hij een zuster heeft”. Las ze hardop voor. “Hé, je hebt een zusje.” Merkte ze op. “En je kent haar niet!” Ze las het hele ding door om er achter te komen hoe het meisje heette maar er stond niks.
Ze zat ongeveer twee minuten naar het blad te staren. Waarna ze droog opstond en rustig haar foto uit zijn hand pakte. Ze ging weer zitten. En vergeleek de foto’s. Ze hadden allebei groen haar. Midori wel wat feller maar oke. Ze las het dossier weer. Tot ze iets grappigs vond. Ze lachte hardop. “Heeft wat ordinaire trekjes van zijn vader geërfd. Hij kan agressief overkomen. Toont zijn emoties niet.” Ze lachte weer. “Dat geloof ik best. Haha!”
Er ging een belletje rinkelen. Ze keek met grote ogen van het dossier naar hem en weer terug. Dat deed ze dan een paar keer. “O MIJN GOD. NEVER!” Riep ze uit. Aan de ene kant was ze blij dat ze een broer had. Maar ze zou hem dus echt niet als broer willen. Maar aan de andere kant wist ze wel dat hij haar nu misschien met rust zou laten. “En wat ga je nu doen?” Vroeg ze aarzelend.

‘Je stalkt mij gewoon,’ zei het meisje en Cathan onderdrukte de neiging om haar te vertellen dat hij iemand met zulke slechte vormen nooit zou stalken; dat deed hij gewoon niet, dan leek hij pedofiel.
Het meisje kroop snel op het blaadje af en pakte hem voor hij de kans kreeg. “Geef hier, rotkind!” riep hij uit. Ze mocht het niet weten! Het mocht niet! Niets was erger dan dat. Hij wilde geen familie, was blij dat de rest van zijn familie dood was. En nu? Zou hij dan nu opgescheept zitten met.. Dat? Dat vormloze, groenharige geval? Oké, hij was ook groenharig; maar hem stond het beter.
‘Trey Hale en Lacey Hale, jouw ouders zo te lezen,’ hoorde hij haar zeggen en hij schold haar binnensmonds uit. ‘Weet niet dat hij een zuster heeft,’ las ze toen voor. “Houd j..” mompelde hij, maar hij hield zich wijselijk in. Als hij nu zou schelden zou er niet veel goeds van komen. ‘En je kent haar niet!’ riep ze toen uit. “Nee, je meent het,” zei hij droogjes, emotieloos.
‘Heeft wat ordinaire trekjes van zijn vader geërfd. Hij kan agressief overkomen. Toont zijn emoties niet,’ las ze op en geïrriteerd keek hij haar aan. Hater. Ordinaire trekjes van zijn vader. Puh! Ja, vast. Zijn vader was een droplul. Hij haatte die gast. En dan had hij ordinaire trekjes van hem geërfd? Maar hij wist waar ze op doelden en hij zou die dingen wijselijk niet door zijn gedachtegang laten komen. ‘Dat geloof ik best. Haha!’ zei ze toen en nog altijd geïrriteerd keek hij haar aan. “Jij wel,” zei hij toen droogjes, emotieloos. Agressief.. Niet zo zeer; hij wilde mensen graag wijsmaken dat ze wc-papier waren of dat gras meer waard was dan zij. Dan gingen ze huilen door zijn hypnose en noemden ze hem agressief. Puh! Eerder een sadist.
‘O MIJN GOD. NEVER!’ riep ze toen uit. Zou ze het door hebben? ‘En wat ga je nu doen?’ vroeg ze aarzelend. Hij trok het papier uit haar handen en hield zijn vinger onder haar kin. “Wat zou je ervan vinden als we doen alsof er niets gebeurd is.. En ik deze herinnering gewoon uit dat hoofdje van je wis?” vroeg hij liefjes. Hij snoof zacht. “Ik zit niet te wachten op familie; ik was blij dat ze dood waren. Dus, wat denk je ervan?” vroeg hij toen en hij gleed met zijn duim langs haar wang. “Ik persoonlijk denk dat dat een zeer goed idee is.. Dan hoef je niet door het leven te gaan als mijn zus. Dat is wat je wil, toch?” vroeg hij liefjes.

Hij hield zijn vinger onder haar kin. ‘Wat zou je ervan vinden als we doen alsof er niets gebeurd is.. En ik deze herinnering gewoon uit dat hoofdje van je wis? Ik zit niet te wachten op familie; ik was blij dat ze dood waren. Dus, wat denk je ervan?’ Vroeg hij met een niet leuk voorspellende ondertoon. Ze keek hem bang aan. Wou hij haar nu vermoorden? Ze voelde zijn duim naar haar wang glijden. Ze voelde hem heen en weer bewegen. Ze keek hem nu nog angstiger aan. ‘Ik persoonlijk denk dat dat een zeer goed idee is.. Dan hoef je niet door het leven te gaan als mijn zus. Dat is wat je wil, toch?’ Ze sloeg boos zijn hand weg. “Jij blijft uit mijn hoofd. Of wat dan ook!” Riep ze uit.
Ze stond op en griste alle documenten uit zijn handen. Waarna ze zo snel als ze kon probeerde weg te vluchten. Op zoek naar iemand die hier misschien raad mee wist. Iemand van de council? Dylan?
Tijdens het vluchten was het natuurlijk weer zo bijzonder dat er precies naast een prikbord een kleine punaise lag. Waar uiterlijk Midori weer in stapte. Een grote pijnscheut ging door haar voet heen en ze knalde volop neer op de grond. Meteen greep ze ernaar. Ze zag dat er een paar druppeltjes bloed langs liepen. En kleine druppeltjes tranen begonnen langzaam haar ooghoeken te vullen.

‘Jij blijft uit mijn hoofd. Of wat dan ook!’ riep het meisje uit en Cathan zuchtte. Alle documenten werden uit zijn handen gegrist. “Blijf hier, trut!” riep hij luid door de gangen. “Geef die dingen terug, ik heb het nodig!” riep hij toen. Ze rende weg en hij zette zich af, om er achteraan te gaan. Natuurlijk was hij sneller dan zij; het zou wel erg zijn als hij dat niet was.
Geluk hebbend dat hij niet recht achter haar liep, liep hij haar voorbij toen ze viel en kwam hij tot stilstand. Met kalme passen liep hij op haar af. “Op je snufferd gegaan, hunn?” vroeg hij, Hunn gebruikend als afkorting voor het engelse woord Honey. Hij griste de documenten uit haar handen. “Die zijn voor mij,” zei hij geïrriteerd.
Het duurde even voor hij zag wat er aan de hand was. Haar voet bloedde. Tranen vormden zich in haar ogen. Hij wilde zich omdraaien, weglopen, haar zeggen dat dit haar eigen schuld was. Maar in plaats daarvan zakte hij door zijn knieën en zuchtte hij een keer. “Je faalt behoorlijk,” meldde hij haar. “Blijf met je fikken van die punaise af, dombo,” zei hij toen. Ergens was dit lief bedoeld; hij hielp haar. Maar, zoals ze al had gelezen, was hij niet de sociaalste. Emoties uiten was niet zijn beste ding. Soms lukte het, maar hij wist gewoon niet te herkennen wat hij voelde. Als hij moest glimlachen, fronste hij, het kietelende gevoel negerend. Helaas was het lang geleden dat hij echt had gelachen.
Met een snelle beweging trok hij de punaise uit haar voet en gooide hij het weg. Pech voor degene die erin zou gaan staan en dan hetzelfde had als Midori. “Het valt mee. Je moet het alleen even schoon laten maken en er een pleister of zo op laten doen,” zei hij tegen haar en hij snoof even. “Blijf stil liggen,” snauwde hij haar toe en hij legde één van zijn armen onder haar benen, de ander achter haar schouders. Met een snelle beweging stond hij op en hield hij haar in zijn armen. Gelukkig was hij een beetje sterk, anders was dit nooit gelukt.

Eenmaal bij de verpleegster aangekomen, keek hij met een chagrijnig hoofd toe hoe Midori’s voet schoongemaakt werd. Hij had de verpleegster uit moeten leggen waarom ze een punaise in haar voet had gekregen en hij had gezegd dat ze aan het rennen was door de gang en er toen in was gaan staan. Hierna had hij het meisje toegefluisterd dat als ze de waarheid zei, hij het geheugen van haar én de vrouw zou wissen. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en snoof zacht.
“Dom kind.”

De idioot had uiteindelijk besloten haar te helpen. ‘Je faalt behoorlijk, Blijf met je fikken van die punaise af, dombo.’ Wist hij haar te melden. Alsof ze überhaupt wilde dat, dat irritante rotding in haar voet terechtkwam.
Met een snelle beweging had hij de punaise uit haar voet getrokken. Waarna er nog een pijnscheut bijkwam. “AAWH GODVER.” Riep ze keihard uit. Ja, een woord wat Midori nooit zou gebruiken. Maar toch gebeurde het. Lang leve punaises. ‘Het valt mee. Je moet het alleen even schoon laten maken en er een pleister of zo op laten doen.’ Ze knikte en keek naar haar voet. Hij was nogal rood. Wat er voor Midori niet echt smakelijk uitzag. ‘Blijf stil liggen’. Had hij naar haar gesnauwd. Waar ze best van schrok. Maar uiteindelijk bleek het dus dat hij haar optilde.
Terwijl hij haar naar de verpleegster droeg had ze zo goed mogelijk haar traanogen geprobeerd af te vegen. Waardoor haar wangen rood kleurde.
De vrouw had een doekje gepakt met wat jodium. En begon er mee haar voet te ontsmetten. Het prikte enorm. Maar Midori dacht er even niet aan. Wel aan het feit dat ze een halfbroer blijkt te hebben. Dat een totale sukkel was, natuurlijk. Moest haar weer overkomen.
Hij had haar toegefluisterd dat ze beter haar mond kon houden over het incident van eerder met de dossiers. Maar ze was zo ie zo niet van plan dat ook maar aan iemand te vertellen. Waarom zou ze? Zij was er ook aansprakelijk voor. Dus zij kon er ook voor in de problemen komen, toch?
‘Dom kind’. Hoorde ze uit zijn richting komen. Ze draaide haar hoofd even naar hem toe en keek hem met een zo boos mogelijke blik aan. Wat natuurlijk totaal mislukt was. Ze hoopte alleen maar dat de boodschap daarmee overkwam.
"Doe alsjeblieft normaal". Siste ze naar hem.
De vrouw was klaar met het schoonmaken van haar voet. Ze kreeg er een minuscuul pleistertje op en ze liep weer het kamertje uit. Ze ging voor Cathan staan. "Ik heb een idee. Elkaar voortaan met rust laten?" Ze keek hem hoopvol aan. Hopend dat hij het met haar eens zou zijn.

Midori zei hem normaal te doen, maar het enige wat hij deed was snuiven. “Het is enkel de waarheid; welke dombo rent er nou weg met de spullen van een ander en krijgt het dan voor elkaar om in een punaise te stappen? Dan kan je niet slim zijn,” sprak hij snuivend. Hij mocht haar niet. Waarom niet? Omdat ze zijn zus was. En dat haatte hij. Hij haatte zijn familie, ze hadden zijn jeugd totaal verpest en zichzelf naar de afgrond geholpen, hij wachtend, ergens in zijn eentje. Altijd, elke dag opnieuw. Hij wachtte kalm af tot ze stierven en ging toen weg. Geen enkele traan gelaten en nooit zou hij dat doen om een familielid.
Het mens ging weg en Cathan zat daar nu alleen, met Midori. Het meisje ging voor hem staan en hij staarde haar aan, zijn blik duidelijk makend dat hij niet zat te wachten op haar gezelschap. ‘Ik heb een idee,’ zei ze.
‘Elkaar voortaan met rust laten?’ vroeg ze toen en haar hoopvolle blik deed hem fronsen. “Houd toch op,” gromde hij. Hij hield zijn hand omhoog alsof hij haar wilde slaan, maar deed deze al snel weer naar beneden. “Je bent dom,” gromde hij toen. “Dat kan je niet. Het lukt nooit om elkaar zo met rust te laten. Je denkt er wel weer een keer aan, of weet ik veel wat,” gromde hij toen. “Ik wis gewoon de herinnering aan onze dossiers uit je hoofd en voeg er een leuke herinnering in - naar keuze, helemaal gratis - en je hoeft je hier nooit meer iets van te herinneren. Ik zal je de rest van je leven met rust laten en je zal nooit meer iets horen van dit. Desnoods laat ik deze dossiers op.. Mysterieuze wijze verdwijnen,” zei hij toen en hij keek haar met een duivelse blik aan.

‘Het is enkel de waarheid; welke dombo rent er nou weg met de spullen van een ander en krijgt het dan voor elkaar om in een punaise te stappen? Dan kan je niet slim zijn’. Ze keek hem geïrriteerd aan. “De spullen van een ander? Ze waren niet eens van jou!” Had ze zwaar beledigd naar hem geroepen. Oké, ze werd misschien nooit echt boos. Maar dit mens begon haar op haar zenuwen te werken. Asshole.
‘Dat kan je niet. Het lukt nooit om elkaar zo met rust te laten. Je denkt er wel weer een keer aan, of weet ik veel wat.’ Had hij gezegd. Ze keek hem boos aan. ’Ik wis gewoon de herinnering aan onze dossiers uit je hoofd en voeg er een leuke herinnering in - naar keuze, helemaal gratis - en je hoeft je hier nooit meer iets van te herinneren. Ik zal je de rest van je leven met rust laten en je zal nooit meer iets horen van dit. Desnoods laat ik deze dossiers op.. Mysterieuze wijze verdwijnen.’ Ze balde haar vuisten en keek hem nu woedend aan. “Ik heb toch al gezegd dat je uit mijn hoofd blijft! Als je het ook maar probeert blaas ik je omver!” Riep ze zo luid mogelijk. De woede was in haar stem te horen. En ze had het gevoel alsof haar ogen vuur konden spuwen. “En die dossiers gaan weer veilig terug waar je ze vandaan had. Dit was stelen, en als je daarop betrapt word kan je het voor de rest van je tijd hier wel schudden!” Hij had haar met een duivelse blik aangekeken. Waarna Midori met een woedend hoofd terug keek. Als hij het maar uit zijn hoofd hield.

‘De spullen van een ander?’ had Midori gevraagd, duidelijk boos. ‘Ze waren niet eens van jou!’ riep zijn domme halfzus toen uit. Cathan zuchtte. “Maar ook niet van jou. En volgens mij is de definitie van ‘van een ander’ dat het niet van jou is,” zuchtte hij. “Dan hoeft het nog niet persé van mij te zijn, of heb ik het mis?” vroeg hij toen, zich duidelijk irriterend aan haar domheid.
‘Ik heb toch al gezegd dat je uit mijn hoofd blijft! Als je het ook maar probeert blaas ik je omver!’ riep het meisje toen uit en zonder erover na te denken versterkte hij zijn AIM veld, zodat de krachten van een ESPer - iemand met een Ability - niet zo snel zouden helpen. De woede in haar stem maakte hem niet echt bang. Zo sterk was ze vast niet.
‘En die dossiers gaan weer veilig terug waar je ze vandaan had. Dit was stelen, en als je daarop betrapt word kan je het voor de rest van je tijd hier wel schudden!’ riep ze toen uit. “Mongool, houd je bek,” siste Cathan, zich duidelijk aan haar irriterend. “Je snapt wel wat mijn kracht is, toch? Als ik word betrapt, wat dan nog? Ik wis hun herinneringen en ik ben klaar!” siste hij naar haar en hij hief zijn hand op, wilde haar slaan, maar hield zich in.
“Je hebt geluk dat je ze niet kende,” zei hij glimlachend. “Ze waren dom.. Het is beter dat ze niet meer leven,” zei ze. “Ik ken jouw moeder niet, maar elke vrouw die met mijn pa vreemdging kan zich dom noemen,” zuchtte hij toen. “Mijn moeder was dus ook dom, ja. Mijn broer.. Was niet veel anders,” zei hij toen. “Maar, oke. Zeg het maar als je van gedachten verandert,” zei hij toen en hij draaide zich om, hopend dat ze niets meer zou zeggen.

De eikel was aan het praten over dat het van geen van hen was. Hij had haar dus absoluut verkeerd opgevat. Waarna ze even zuchtte. Ze had geen zin om tegen hem in te gaan. Hij was daar zo te merken veel te betweterig voor.
‘mongool, houd je bek’. Had hij naar haar gesist. Ze hief een wenkbrauw op en sloeg haar armen over elkaar. Ze deed een stapje verder in zijn richting. Het enige wat ze deed was hem aanstaren. Wachtend tot hij verder praatte. ‘Je snapt wel wat mijn kracht is, toch? Als ik word betrapt, wat dan nog? Ik wis hun herinneringen en ik ben klaar!’ Hoorde ze hem sissen. Ze glimlachte even. In haar ooghoeken zag ze dat hij zijn hand ophief. Ze keek er even met grote ogen naar. Hij zou haar toch niet echt gaan slaan, hè? Gelukkig hield hij zich in. Dus ze keek hem weer afwachtend aan.
‘Je hebt geluk dat je ze niet kende,’ was hij begonnen. Ze keek hem even vragend aan. Wie niet kende? ‘Ze waren dom.. Het is beter dat ze niet meer leven’. Had hij het nou serieus over haar ouders? Ze keek hem waarschuwend aan, ookal wist ze dat het niet zou helpen. Hij bleef praten. ‘Ik ken jouw moeder niet, maar elke vrouw die met mijn pa vreemdging kan zich dom noemen’. Had hij gezegd. Ze keek hem met grote ogen aan. “Houd je bek over mijn moeder, lul!’ Riep ze uit. Ze wou niet dat iemand zo over haar ouders praatte. Ze kende haar moeder misschien niet. Ze wist wel zeker dat het een vrouw met een hart van goud was. Ze ging nu met haar handen in haar zij staan. En was boos voorover gebogen. ‘Mijn moeder was dus ook dom, ja. Mijn broer.. Was niet veel anders. Maar oke. Zeg het maar als je van gedachten veranderd’. Hoe kon hij zo over zijn eigen familie denken? Die dossiers hadden gelijk. Hij was irritant.
Zonder ook maar iets te zeggen draaide hij zich om en liep weg. Zonder erbij na te denken gebruikte ze haar Ability. Ze kon het niet hebben als iemand eerst haar familie belachelijk liep te maken, en daarna doodleuk wegliep. Zonder het in de gaten te hebben creëerde ze voor zich een aantal wervelwinden. Midori’s haren werden door elkaar geblazen. Ze keek even geschokt naar wat ze zojuist had gemaakt. Ze wist niet dat ze tot zoiets in staat was. Ze had er zelfs nooit over durven dromen. Ze keek naar de jongen die iets verder in de gang liep. Cathan. Haar verstand stond nog altijd op nul en zonder erbij na te denken stuurde ze wervelwind in to time op hem af. Langzaam liep ze naar de jongen toe, zich niets aantrekkend van de harde winden om zich heen. Ze stuurde er nog een aantal naar hem toe. Op haar gezicht stond af te lezen hoe woedend ze was. “Jij houd je vuile grafmond over mijn familie. Je kent mijn moeder niet,” zei ze langzaam. Zonder ook maar enige emotie te tonen in haar stem.
Ze realiseerde zich waar ze mee bezig was. Gekkenwerk. Dat was het. Ze stuurde nog een laatste, grote, wervelwind op hem af. Ze keek geschokt rond in de gang, alles lag overhoop. Ze draaide zich in een rap tempo om en liep weg. “Idioot”. Zei ze nog zodra ze omkeek.

‘Hou je bek over mijn moeder, lul!’ riep het meisje uit en hij gromde. “Niet voor jou,” siste hij. “Ik ken mijn vader. Onze vader. Jij niet. Iedereen die wat met hem had.. Was te naïef om in te zien dat ze dom bezig waren,” snauwde hij haar toe.
Een windvlaag beukte hem omver en hij landde op zijn handen en knieën op de grond. Hij draaide zich om, zodat hij op zijn kont zat en zijn handden hem achter zich ondersteunden. “Dat was n-” Midden in zijn zin werd hij gestopt door nog een windvlaag. Hij hield zijn handen voor zich en toen zijn hand de windvlaag raakte hoorde je een vreemd geluid en brak het. Hij had het AIM veld gewoon vernietigd. Nog een aantal windvlagen kwamen op hem af en hij bleef hetzelfde zitten. Toen het meisje eindelijk weg wilde lopen, sprong hij op.
Met snelle, geruisloze passen liep hij op haar af en trok hij haar met haar arm tegen de grond. “Meisje toch,” zuchtte hij. “Je weet niet wat mijn.. Onze familie heeft gedaan,” zei hij zacht. “Broertje-lief was nog veel gemener dan ik.. Of, zo kwam hij niet over maar hij was het wel, geloof me,” zei hij. “Ma was dom.. Vader sloeg haar, maar ze was stom genoeg om te blijven, enkel voor het geld. Pa.. De typische player. Ik betwijfel of jouw moeder de enige is die hij gebruikt heeft,” meldde hij haar toen en hij glimlachte valsjes.
“Ze zijn dood. En ik ben niet fout in mijn oordeel dat het zo hoort. Laten we het karma noemen,” zei hij toen. Hij stond op. “Weet je zeker dat je dit nog wilt weten? Wat niet weet, wat niet deert,” zei hij kalm en hij snoof zacht. “Meer zal ik je toch niet vertellen,” zei hij toen.

‘Niet voor jou, Ik ken mijn vader. Onze vader. Jij niet. Iedereen die wat met hem had,, Was te naïef om in te zien dat ze dom bezig waren’. Had hij naar haar gesnauwd nadat zei tegen hem had lopen schreeuwen. Ze had hem alleen boos aangestaard dat was het.
Nadat ze weg was gelopen van hem werd ze onverwacht tegen de grond geduwd. Toen ze haar hoofd omdraaide zag ze die van Cathan. Een kleine paniekaanval kwam naar boven, maar ze onderdrukte het met moeite. ‘Meisje toch’, begon hij. ‘Je weet niet wat mijn.. Onze familie heeft gedaan’. Begon hij uit te leggen. Ze keek hem vragend aan. Ze wist inderdaad niet veel van zijn geschiedenis. Alleen dat hij niet goed bij zijn hoofd was, vroeger en op het moment. ‘Broertje-lief was nog veel gemener dan ik.. Of, zo kwam hij niet over maar hij was het wel, geloof me’. Zei hij. Ondertussen probeerde ze op te staan. Maar omdat hij haar arm nog altijd vast had werd ze al gouw tegen gehouden. ‘Ma was dom.. Vader sloeg haar, maar ze was stom genoeg om te blijven, enkel voor het geld. Pa.. De typische player. Ik betwijfel of jouw moeder de enige is die hij gebruikt heeft’. Ze legde haar hoofd neer op de grond en kneep haar ogen dicht. Ze wou het niet geloven. En schudde haar hoofd. Verschillende gedachtes raasden door haar hoofd. Ze hoorde Cathan vals lachen. ‘Ze zijn dood. En ik ben niet fout in mijn oordeel dat het zo hoort. Laten we het karma noemen’. Zei hij. Eindelijk liet hij haar arm los en ze wreef er even overheen. Met een pijnlijke blik keek ze ernaar. Ze stond ook op en ging voor hem staan. ‘Weet je zeker dat je dit nog wilt weten? Wat niet weet, wat niet deert. Meer zal ik je toch niet vertellen’, Ze sloot haar ogen en richtte haar hoofd naar de grond. Ze voelde zich onwijs verslagen.
In een ruk keek ze hem aan en gaf hem een klap in zijn gezicht. “Ik haat je!” Riep ze zo hard mogelijk. Ze bleef hem slaan, maar ze wist niet of het veel nut had. “Waarom ben jij nou niet dood? Was een stuk beter geweest!” Ratelde Midori. Ze bleef hem slaan tot ze moe werd. En zakte toen op de grond voor zijn voeten. Voor haar uit starend.