Explore....

Megan was hier pas net aangekomen. Ze had nog helemaal niks hier verkent dus ging ze dat maar is doen. Ze had dus bedacht om eerst maar is door het bos hier te lopen. De kinderen hier zeiden ook dat hier ergens een meer lag, maar ze had niet echt zin om te gaan zwemmen ofzo. Aan de kant van het meer zitten was ook gewoon fijn. Ze was dan dus eindelijk vanaf Degree aangekomen bij de bossen. Ze liep rustig het pad op wat door het bos heen kronkelde en op sommige plekken splitste in 2 paden die weer helemaal ergens anders heen gingen. Wat ze fijn vond van het bos was dat hier meestal heel weinig mensen waren en dat het er ook erg rustig was meestal. Alleen het gefluit van vogels was te horen of het gekraak van de struiken als er een muis weg schoot. Megan's fijnste plekje in het bos was in een boom. Gewoon op een tak zitten. Vanaf daar kon ze veel zien en veel mensen keken niet omhoog dus ze konden je moeilijker storen. Het enige nadeel was dat als je uit de boom viel je je nogal erg pijn kon doen. Toen Megan verder het bos in was gelopen kwam ze op een soort open plek. Het was klein maar dat maakte niet uit. Ze liep naar een van de bomen toe en greep de eerste tak. Soepel klom ze erop en ging ze zitten. Ze zuchtte even en snoof een keer. Het rook hier echt naar de natuur.

Alleen Taiki ^^

Taiki zat al een tijdje in een boom. Hij had er een uitgekozen aan de rand van de open plek die veel dikke takken had en ook redelijk laag bij de grond hingen. Want ondanks dat hij erg goed in bomen kon klimmen, moest hij er ook weer uitkomen en eruit vallen was nou niet bepaald de fijnste manier om dat te doen. Hij glimlachte even om dat idee.
Ineens hoorde hij blaadjes ritselen. Er liep iemand door het bos. Snel klom hij hoger in de boom. Zo hoopte hij diegene te kunnen zien, maar het bladerdek was iets te dik. In de winter zou hij wel iedereen kunnen zien. Maar dat was nu niet van belang.
Ineens zag hij een meisje tussen de bomen vandaan komen. Ze liep de open plek over, in de richting van de boom waar hij nu in zat. Ze heeft me toch niet gezien,hè? dacht hij geschrokken. Niet dat hij bang was dat iemand hem zou zien, maar meer om het feit dat dit meisje dan naar boven keek. Voor hem betekende dat veel. Hij wist namelijk dat bijna niemand omhoog keek. Zij moest dan bijzonder zijn.
Bijzonder was ze zeker, want ook al had zij hem niet gezien, ze deed wel iets anders dat hem verbaasde. Ze greep de onderste tak van de boom en klom er zo in. Het was niet zoals Taiki erin geklommen was, maar toch. Nieuwsgierig keek hij naar het vreemde meisje vanaf de tak boven haar. Toen besloot hij maar eens kennis met haar te maken.
Hij sprong soepel naar de tak waar ze op zat. "Hoi! Wie ben jij?" vroeg hij nieuwsgierig. Op dat moment besefte hij dat zijn staart nu vrolijk heen en weer zwaaide. Snel stopte hij hem weg en hoopte dat het meisje het niet gezien had. Nu hij er toch aan dacht, controleerde hij ook nog even of zijn pet nog steeds goed op zijn hoofd vast zat.

Megan zuchtte even diep en sloot haar ogen zodat ze goed naar de vogels kon luisteren die aan het fluiten waren. Een glimlach verscheen op haar gezicht terwijl ze nog steeds haar ogen sloot. Haar handen had ze naast zich neer op de tak geplant. Langzaam opende ze haar paarsgrijze ogen om weer voor zich uit te kijken. Het enige wat nu te zien was waren enkele bomen en natuurlijk gras. Soms zag ze ook wel een vogel of een muis de struiken in schieten. Ze bleef er gewoon naar kijken. Opeens hoorde ze geritsel. Ze trok een wenkbrauw op en keek op zij. Er was niks te zien. "vast gewoon een vogel...." mompelde ze zacht tegen zichzelf. Ze geeuwde en hield haar hand voor haar mond. Vervolgens hoorde ze weer iets ritselen en ze keek op zij. Opeens verscheen er een jongen naast haar op de tak. Haar ogen werden binnen enkele seconden groot. Door de schrik viel ze bijna van de tak af, maar ze kon zich nog niet vast houden om de stam en bleef dus zo gewoon zitten. Ze keek hem nieuwsgierig aan. Omdat ze van onder keek had ze zijn staart wel gezien. Ze knipperde, maar toen ze dus haar ogen weer opende was de staart weg. Had hij hem verstopt of was het gewoon mijn verbeelding? dacht ze. Vervolgens keek ze omhoog. De jongen had haar begroet en gevraagd wie ze was. Ze keek hem kalm aan waarna een glimlach op haar gezicht verscheen. "hey.. ik ben Megan, maar je spreekt het uit als Mègan, dus op z'n engels". Haar blik ging even naar de pet die hij op zijn hoofd had, maar ze keek hem al snel weer aan. "en wie mag jij zijn??" vroeg ze nieuwsgierig.

Het meisje was duidelijk geschrokken. Zelfs zo erg dat ze bijna uit de boom was gevallen. Ze keek hem nieuwsgierig aan. Waarschijnlijk was ze net zo benieuwd naar hem als hij naar haar. "Hey.. ik ben Megan, maar je spreekt het uit als Mègan, dus op z'n Engels," stelde ze zich voor en glimlachte. Taiki knikte en glimlachte terug. Die laatste informatie vond hij een beetje overdreven, maar dat maakte niet zoveel uit."En wie mag jij zijn?" vroeg ze na een korte pauze. "Taiki," antwoordde de jongen kort. Meer was er ook niet te zeggen.
Hij keek naar de open plek voor hen. Hij staarde naar al die kleine beestjes die daar onwetend scharrelde. Zijn instinct zei hem dat hij er op een af moest sluipen en het pakken. Maar dat deed hij niet. Hij luisterde altijd naar zijn instinct, dus nu zou hij dat ook weer doen, maar toch ging hij de boom niet uit, want een sterker instinct vertelde hem dat hij moest blijven zitten. Hij zuchtte. De laatste tijd gebeurde het steeds vaker dat zijn instinct zichzelf tegensprak. Hij werd er gek van. Hoe moest hij nu weten wat hij wilde? Soms maakte dit hem zelfs een beetje humeurig en dat verpestte dan zijn dag. Hij vroeg zich af of veel mensen dit ook hadden en dat ze daarom zo vaak chagrijnig deden. Maar Taiki bedacht dat de meeste mensen vaak helemaal niet naar hun instinct luisterde. Ze noemde zoiets dan impulsief reageren en daarvan kreeg je volgens hen problemen. De jongen vond wist echter dat instinct nooit tegen je zou liegen, dus waarom mocht je er dan niet op vertrouwen. Veel mensen daarentegen logen juist wel. Daarom begreep hij die mensen niet. De jongen schudde zijn hoofd heen en weer om al die gedachtes te laten verdwijnen. Daarna sloot hij zijn ogen een moment en dacht aan alle fijne dingen in deze wereld en een glimlach verscheen op zijn gezicht. Alles was weer goed. Voor voorlopig dan.

De jongen knikte en glimlachte terug toen ze zich had voorgesteld. Ze bleef hem even zo aan kijken, wachtend op zijn antwoord op haar vraag. Het enige wat hij zei was zijn eigen naam. Hij heette dus Taiki. Ze glimlachte lichtjes "mooie naam" zei ze op een kalme toon. Ze merkte dat de jongen voor zich uit keek, naar het gras. Dezelfde plek waar Megan ook de hele tijd naar aan het kijken was. Waarschijnlijk zag hij ook alle beestjes die er rond aan het kruipen waren. Ze zuchtte tevreden en leunde maar met haar schouder en hoofd tegen de dikke stam aan van de boom. Haar blik volgde een klein muisje wat op zoek was naar eten. Vanuit haar ooghoeken keek ze naar Taiki. Hij leek erg gefocust op de kleine diertjes. Toen schoot het haar ineens te binnen dat ze een staart zag bij hem. Ze durfde niet naar de plek te kijken waar zo'n staart normaal zat. Zou toch wat zijn als hij geen staat heeft en iemand zit opeens naar je kont te kijken. Na ja de staart zat er boven, maar dan leek het wel alsof je er naar keek. Ze zuchtte en duwde die gedachte maar zo snel mogelijk uit d'r hoofd. Ze wou het nu wel gaan vragen, maar dat was ook weer zo wat. Misschien wou de jongen wel helemaal niet dat iemand het wist. Maar iedereen hier had krachten, de een nog gekker dan de ander, wat je eigenlijk gek noemt. Dus waarom zou je het verstoppen. Er waren altijd mensen die er mee gingen pronken. Dat vond ze erger dan dat je een "rare" kracht had. Ze opende haar ogen en ging weer rechtop zitten. Ze draaide haar hoofd richting de jongen en keek hem vervolgens aan. Hij had zijn ogen dicht dus waarschijnlijk merkte hij het niet dat ze naar hem keek. "misschien een niet zo gepaste vraag.. maar wat voor een krachten heb jij??" en ze keek hem even nieuwsgierig aan. Haar nieuwsgierigheid had het dus weer van haar overwonnen.

Het bleef een hele tijd stil terwijl de twee voor zich uit keken naar de open plek. "Misschien een niet zo gepaste vraag.. maar wat voor een krachten heb jij?" vroeg het meisje toen ineens. Taiki keek haar verward aan. "Wat?" vroeg hij alsof iemand hem net wakker had gemaakt. "oh.. eh.. ik heb niet echt 'krachten', jij?" vroeg hij toen. Hij wist dat ze de staart gezien moest hebben en dit daarom vroeg. Ze was vast nieuwsgierig naar wat hij was. En omdat hij toch slecht kon liegen, besloot hij toen maar gewoon zijn start tevoorschijn te halen. Dat zat toch veel fijner. Even later zwaaide de zwarte katten staart heen en weer langs de boomstam. "Je zou kunnen zeggen dat half kat zijn mijn kracht is," zei hij toen twijfelend. Hij dacht nog even na over de vraag van Megan. Daarna zei hij weer een tijdje niets.
"Kom jij ook uit het weeshuis ?" vroeg Taiki na een poosje, "Ik zit er sinds een paar dagen." Er was hier niet heel erg veel te doen, maar daardoor was het hier wel lekker rustig. Misschien was het voor sommige kinderen erg vervelend hier, maar hij was er eigenlijk wel blij mee. Het was tien keer beter dan het leven op straat. Je kreeg hier eten, onderdak en een bed. Veel meer had de jongen eigenlijk niet nodig. Hij hield van het simpele leven dat hij nu had en genoot elke dag van het moment. Het verleden was gebeurt en lag achter hem, de toekomst kwam vanzelf wel. Het heden, dat was nu van belang. Daarom keek hij ook nooit veel verder. Dat gaf alleen maar zorgen en dat verpestte het moment. Hij zuchtte. Wat kon het leven toch fijn zijn.

Nadat Megan haar vraag had gesteld had ze nieuwsgierig naar de jongen gekeken. Taiki keek haar verward aan en zei "wat?". Echt op een manier alsof hij net wakker was geworden of zo iets. Ze moest even grinniken om de verwarde jongen en ze keek hem kalm aan. Hij zei dat hij niet echt krachten had en vroeg vervolgens of zijzelf krachten had. Ze dacht na. Ze was nu gefocust op de vraag die hij had gesteld. Na ja het was een woordje, maar goed. Ze was dus even vergeten dat hij niet echt krachten had. "hmm... ik heb niet zulke speciale krachten, ik metaal manipuleren, datzelfde geld voor apparaten en machines en de rest is... niet echt boeiend" zei ze met een glimlach. Ze merkte opeens de staart op die die dus uit zijn broek tevoorschijn gehaald had. Haar paarsgrijze ogen schoten naar de staart. Ze bleef er even bewonderend naar staren. Ze sloot snel haar ogen weer en schudde haar hoofd. Het kwam nogal onbeleefd over als ze zo bleef staren. Langzaam opende ze haar ogen weer toen de jongen begon te praten. Hij zei dat hij half kat was. "half kat..." herhaalde ze met een kalme stem. Zo'n iemand was ze nog nooit tegen gekomen, maar ze vond het in ieder geval wel interessant. Taiki was even stil en ze zuchtte even. Ze rekte zich nog een keer uit. Taiki vroeg opeens of ze ook uit het weeshuis, Degree dus, kwam. Ze keek hem aan en een glimlach verscheen waarna ze knikte. De jongen zei dat hij hier pas een paar dagen was. Gelukkig was ze dus niet de enigste die hier net was. "ik ben hier ook pas een dag.." zei ze met een glimlach. Het was weer even stil en haar blik ging naar zijn staart. Ze dacht even na. Half kat, dus dat betekent dat hij ook oren moet hebben! dacht ze. Ze keek hem kalm aan. Zal ik zijn pet eraf halen.. dacht ze weer. Voorzichtig stak ze haar hand uit en haalde ze de pet van zijn hoofd. Ze zag twee oren tevoorschijn komen en ze keek er weer bewonderend naar. Opeens merkte ze wat ze dus gedaan had. Haar ogen werden even groot. Ze liet de pet vliegensvlug los en met een rode kop van schaamte keek ze de andere kant op. "sorry... eum... ik.... m'n nieuwsgierigheid was té groot..." zei ze met een flauwe glimlach. Hopend dat hij nou niet boos zou worden op wat ze net gedaan had.

"hmm... ik heb niet zulke speciale krachten, ik metaal manipuleren, datzelfde geld voor apparaten en machines en de rest is... niet echt boeiend," vertelde Megan over haar eigen krachten. De jongen knikte. Het klonk eigenlijk best leuk en je kon er vast veel mee doen. Vooral om andere te irriteren. Zelf was hij niet zo van elektronische apparaten, maar hij wist dat tegenwoordig veel mensen er van afhankelijk waren. Het leek hem best grappig om die mensen een beetje te plagen. Een vals glimlachje verscheen op zijn gezicht. Weer was het even stil. De jongen besloot toen zijn staart weer tevoorschijn te halen.
Het meisje keek met grote ogen naar zijn staart. Taiki merkte het wel op, maar probeerde het te negeren. Hij irriteerde zich eraan dat ze zo reageerde. Precies zoals de meeste mensen dat deden. Dus echt verbaasd was hij niet meer. Eerder teleurgesteld. Waarom had hij dan ook die staart laten zien? Nu vond ze hem vast een of andere freak. Misschien had hij gehoopt dat ze toch anders was. Ze klom immers ook in bomen. Maar hij had ook niet zoveel mensen kennis - al observeerde hij ze vaak. Het bleef een tijdje stil. De jongen besloot het haar maar te vergeven. Hij begreep het wel. Misschien had hij zelfs wel hetzelfde gedaan. Hij besloot dus maar over een ander onderwerp te beginnen. "Ik ben hier ook pas een dag.." vertelde het meisje hem toen. "Oh," antwoordde de jongen alleen. Daarna bleef het opnieuw een tijd stil.
Ineens reikte het meisje naar zijn pet en haalde die van zijn hoofd af. Twee grote zwarte kattenoren verschenen. Impulsief greep de jongen weer naar zijn pet, maar het meisje had hem te snel weggegrist. Megan's ogen werden groot en ze liet de pet vallen, die weer op zijn hoofd viel, maar dan scheef. Met een botte beweging trok de jongen de pet weer over zijn oren en stopte zijn staart ook weer weg. "Sorry... eum... ik.... m'n nieuwsgierigheid was té groot..." stamelde het meisje toen. Je kon de spijt van haar gezicht aflezen. Eigenlijk wilde Taiki net weglopen, maar nadat ze haar verontschuldigingen had gemaakt, twijfelde hij even. Zelf was hij ook nogal nieuwsgierig en impulsief. Een lichte glimlach verscheen op zijn gezicht. Hij had het haar vergeven.

De jongen had geknikt op haar woorden over haar eigen woorden, maar voor de rest had hij er niks over gezegd. Haar andere krachten waren toch niet boeiend genoeg voor andere. Alleen een beetje voor haarzelf. Maar die krachten die gebruikte ze zelden, eigenlijk nooit. Voordat ze zijn staart in het vizier had gekregen had ze even een vals glimlachje op de jongen zijn gezicht gezien. Ze vroeg zich af waarom Taiki dat gedaan had. Ze dacht even aan haar eigen krachten. Waarschijnlijk was het daardoor gekomen. Toen ze zo naar zijn staart had gekeken had ze er alweer spijt van gehad. Ze kon wel blijven verontschuldigen, maar dat ging toch niet werken. Ze moest gewoon niet zo nieuwsgierig zijn, maar ja je kwam niet elke dag een half kat jongen tegen. Ze vond het in ieder geval alleen maar interessant. De jongen had ook weer kort gereageerd op haar woorden dat ze hier pas een dag was. Ze glimlachte maar lichtjes als antwoord op zijn "Oh". Nadat ze dus zijn pet van zijn hoofd af had gehaald en 2 zwarte oren tevoorschijn waren gekomen en ze de pet weer had laten zakken. Had ze nog gezien voordat ze weg keek met een rood hoofd dat hij nogal geïrriteerd, zo leek het, zijn pet terug deed over zijn hoofd. Ook zijn staart verdween weer in zijn broek. Ze zuchtte en kreeg geen antwoord na haar woorden. Hij was waarschijnlijk heel erg boos. Langzaam en voorzichtig durfde ze hem weer aan te kijken, maar in plaats van een boos of geïrriteerd gezicht te zien zag ze een lichte glimlach op Taiki's gezicht. Ze bleef hem even kalm aan kijken. "ik zal het volgende keer wel gewoon vragen.. nogmaals... het spijt me" zei ze met een lichte glimlach. Ze keek langzaam weer voor haar. "al is het wel verdomd schattig" mompelde ze zo zacht mogelijk. Amper verstaanbaar, hoopte ze. Ze was nou eenmaal een meisje. Niet dat elk meisje dieren schattig vond, maar Megan wel. "dus.." begon ze kalm. "je kan dingen zoals een kat, neem ik aan??" en ze keek hem even kalm, maar ook een tikje nieuwsgierig aan.

De jongen glimlachte en het meisje glimlachte terug. "Ik zal het volgende keer wel gewoon vragen.. nogmaals... het spijt me," verontschuldigde het meisje nogmaals. De lach op het gezicht van de jongen werd breder. "Ik denk niet dat een volgende keer nodig is, maar het is al goed. Nieuwsgierigheid is soms nogal lastig," zei de jongen. Dat laatste sprak hij uit ervaring. Maar hij wist ook dat het hem dikwijls erg geholpen had. Het meisje keek weer voor zich en mompelde iets van: "Al is het wel verdomd schattig." Nu was het Taiki's beurt om rood te worden.
"Dus..je kan dingen zoals een kat, neem ik aan?" vroeg ze na enige stilte. De jongen dacht even na en knikte langzaam. "Ja.. ik denk het," antwoordde hij toen twijfelend. Hij had zelf niet echt het idee dat hij echt iets bijzonders kon doen, zoals veel mensen op Degree dus wel konden.
Hij ging verzitten op de tak. Hij draaide zich eerst met zijn rug naar Megan en zwaaide een been over de tak. Vervolgens ging hij op zijn rug liggen en staarde tussen de bladeren door naar de blauwe lucht en de weinige schapenwolkjes aan de hemel. Taiki sloot zijn ogen en genoot van de zon die op zijn gezicht scheen.

[sorry voor korte post, ma moe zo naar school >< *haat*]

Megan merkte dat de glimlach op zijn gezicht breder werd. Ze bleef even naar hem kijken en hoorde vervolgens zijn woorden. Hij zei dat het de volgende keer niet nodig was en hij zei ook dat nieuwsgierigheid nogal lastig kon zijn. Nou daar had hij dus zeker gelijk in. Het ergste was nog dat je jezelf erg voor schut kon zetten als je te nieuwsgierig was, maar ja. Als antwoord had ze nog geknikt op zijn woorden. Toen ze had gezegd dat hij schattig was, had ze eigenlijk gehoopt dat hij het niet gehoord had. Ze had het dus mis, want toen ze naar de jongen keek was hij rood geworden. Waarom zei ze altijd zulke dingen te hard of waarom zei ze het überhaupt ze kon het ook gewoon denken. Omdat hij het waarschijnlijk gehoord had verscheen er bij haar ook een lichte blos op haar gezicht. Meer van schaamte maar goed. Ze keek even de andere kant op en bungelde wat met haar benen heen en weer. Haar blik ging weer even naar de grond. Ze keek vervolgens naar haar schoenen. Die bewogen natuurlijk mee met haar voeten. Gelukkig zaten ze goed anders waren ze waarschijnlijk gevallen en zat ze hier waarschijnlijk zonder schoenen op een tak. Haar blik ging weer naar Taiki. De jongen had geknikt op haar woorden. Vervolgens zei hij dat hij het dacht. Beetje raar antwoord eigenlijk, of hij kende nog niet al zijn krachten, maar als je weet hoe een kat doet wist je waarschijnlijk ook wat je zelf kon. Ze begon na te denken en dat zag je ook op haar gezicht. Ze wou iets bedenken om te vragen, maar al de vragen die in haar op kwamen waren nogal genant. Ze zuchtte en kon geen normale vraag in haar hoofd vinden.

Weer bleef het een poos stil. Megan had gevraagd of hij dan ook katten-krachten had. De jongen wist het niet zeker. Hij was altijd wel redelijk snel en lenig en had nog meer van katachtige trekjes, maar omdat hij ze altijd al had, viel het hem niet op en keek hij er niet tegenaan alsof het krachten waren, maar gewoon iets van hemzelf. Alsof iedereen zoiets zou kunnen.
Na een lange stilte sprong Taiki van de tak en landde soepel op zijn voeten. "Zullen we wat gaan doen? Het gesprek valt stil," vroeg hij met een grijns. Misschien klonk dit wat onbeleefd, bedacht hij toen. Maar hij zei gewoon wat hij dacht. De jongen dacht even na. Wat konden ze het beste gaan doen? Hij wilde sowieso niet gaan zwemmen in het meer. Misschien konden ze een ijsje gaan halen in de stad, maar hij had zelf geen geld. Bij de gedachte aan ijsjes begon zijn maag te knorren. "Ik heb honger," dacht de jongen hardop. Hij vroeg zich af hoelang hij daar al gezeten moest hebben. Al heel lang in ieder geval. De zon stond namelijk al hoog aan de hemel en toen hij hier aan kwam, was het nog ochtend! Dat waren zeker een paar uur. "Misschien kunnen we weer naar Degree gaan en daar wat te eten halen," bedacht de Taiki toen. Dat vond hij eigenlijk best een goed idee, nu hij er zo over nadacht. Hopelijk was Megan het met hem eens.

Het was een heel poosje stil en Megan liet haar benen nog steeds heen en weer bungelen. Ze genoot best wel van de rust en de stilte. Het was ook wel gezellig om hier te zitten met iemand. Ze kende hem maar net, maar hij was aardig en ze kende nog niet zo veel mensen hier. Ze sloot haar ogen en zuchtte eens tevreden. Ze deed een pluk haar achter haar oor wat voor haar gezicht was gevallen. Ze snoof nog een keer de zoete lucht van de natuur op. Ze merkte dat Taiki bewoog en toen ze om keek was hij verdwenen. Haar blik schoot naar beneden. Taiki stond blijkbaar al beneden. Ze keek hem nieuwsgierig aan. Ging hij zomaar weg? Was ze niet boeiend genoeg? Al dat soort vragen schoten er ineens door haar hoofd. Ze sloot haar ogen en schudde haar hoofd even heen en weer. Ze opende ze weer langzaam en ze keek Taiki aan, omdat ze zijn stem hoorde. Hij vroeg of ze wat konden gaan doen, want het gesprek was volgens hem stil gevallen. Ze keek hem voor even ongelovig aan en moest daarna even grinniken. Ze hoorde iets en ze keek Taiki weer nieuwsgierig aan. Al snel kwam zijn antwoord waardoor ze wist dat dat geluid van zijn buik kwam. Blijkbaar had hij dus honger. Ze bleef hem met een kalme blik aan kijken. Hij stelde voor om terug naar Degree te gaan om wat eten te gaan halen. Een glimlach verscheen op haar gezicht. Megan was al die tijd gewoon in de boom blijven zitten. Met een soepele beweging sprong ze van de tak en kwam ze ondanks dat ze geen half kat was ook gewoon op haar voeten terecht. Ze had vaak genoeg geoefend om het zo maar te zeggen. Met een glimlach keek ze Taiki aan. "lijkt me een goed idee.." zei ze kalm en met plezier in haar stem. Zonder er ook maar over na te denken pakte ze Taiki's hand en trok ze hem het bos uit richting de kantine.

topic uit