The Sunny Side

De blonde jongen hief een hand omhoog, met de rug ervan naar zichzelf gericht, om de zonnestralen te blokkeren die in zijn ogen schenen. Hij had zijn mondhoeken ver omhoog gekruld tot een mooie brede glimlach, waardoor er kuiltjes in zijn wangen waren ontstaan. Hij had een oog wat meer dichtgeknepen, omdat er toch een zonnestraal door zijn vingers heen wist te glippen en erin scheen. Het was best wel fijn… Om hier te zijn. Ondanks het feit dat hij niet wist waar hij normaal thuis hoorde, voelde dit toch als een soort van thuis. Hij wist niet hoe de liefde van zijn ouders moest voelen, dus kon hij dat gevoel ook niet missen. Hij kende het hele begrip liefde niet eens. Hij wist niets. Hij kon praten, wist zijn naam en schrijven… Dat was soms nog lastig. Maar het kwam allemaal weer terug, gelukkig. Alhoewel hij soms niet uit zijn woorden kwam, omdat hij niet wist hoe hij iets moest noemen, simpelweg de benaming vergeten.

Een zacht briesje speelde met zijn blonde haren. Hij knipperde met zijn ogen, keek om zich heen. Het was nog vroeg in de middag, hij kon hier zo lang blijven als hij wil. Hij keek omhoog, naar de wolken. Schaamteloos begon hij rondjes te draaien, nog steeds naar boven kijkend, met zijn armen wijd open gestrekt. Als zijn glimlach nog breder had kunnen worden, was dat nu wel gebeurd. Hij was gelukkig, een van de weinige die dat was. Maar hij had het allemaal te danken aan het simpele feit dat hij niets had om ongelukkig over te zijn. Hij zou niet eens weten hoe het moest. Hij was hier nog niet zo lang, en zijn geheugen was iets dat geen betekenis voor hem had. Zoals vele dingen. Hij was nog herstellende, en het zou lang duren voordat hij zich maar zou realiseren dat er iets niet in orde was met zichzelf. Heel lang.
Toen hij weer stil wou blijven staan, was zijn evenwichtsorgaan zo in de war dat hij zich maar in het gras liet vallen. Hij had zijn armen nog steeds open gespreid. Hij hief weer een hand op, om weer de zonne stralen te blokkeren. Maar iemand anders was hem voor… Soort van. Er stond iemand in zijn zon, hield de zonnestralen tegen. Hij liet zijn hand zakken, maar voelde de behoefte niet om overeind te komen. Hij rolde op zijn buik, duwde zich een klein beetje omhoog met zijn armen en keek naar de persoon. Zijn blik vragend, maar nog steeds verlieten geen woorden zijn mond. Hij kende hier niemand. Hij kende in het algemeen niemand. Maar hij was wel altijd in om een praatje met iemand te maken, een vreemdeling of niet. Het was en bleef gezellig, toch?

* Iedereen welkom ~
Post is lame, iknow.
Maar hij is wel schattig c:

Een meisje met lang bruin haar liep door het bos heen. Ze was vandaag maar gaan wandelen aangezien het wel mooi weer was en ze nog niet alles had gezien wat er om Degree te vinden was. Ze had gehoord dat er ook een plek was waar het helemaal vlak was en waar alleen maar gras te vinden was. Velden waren dat dus. Het grensde blijkbaar aan het bos. Ze had wel zin om even niks te doen dus daar was waarschijnlijk wel een fijne plek te vinden. Het was vroeg in de middag dus er zouden waarschijnlijk niet veel mensen zijn. Met dit weer ging iedereen altijd naar de Court Yard of het meer. Ze had weer haar korte broekje aan met daaronder haar panty met daaronder weer haar hakken. Naja het waren meer laarsjes met een hak. Het jasje wat ze aan had bleef op zijn plaats door 2 riempjes, anders was het ding waarschijnlijk gewoon afgegleden. En ze had het witte blousje weer aan met haar stropdas. Soms had ze de stropdas niet aan, maar vandaag dus wel. Megan was bij het eind van het bos aangekomen en ze kon vanaf hier dus al de open vlaktes zien. Een glimlach sierde haar gezicht. Zodra ze het gras op stapte van de velden voelde ze de wind veel beter, die was natuurlijk in het begin gewoon tegen gehouden door de bomen waar ze door heen liep. Door de wind vloog haar bruine haar in haar gezicht. Hierdoor zag ze dus even niks. Met een hand probeerde ze haar haar in toom te houden tot dat de wind weer wat ging liggen. Ze snoof even wat geïrriteerd en was toch maar van plan om verder te lopen. Toen ze alweer een eindje had gelopen zag ze iets in de verte. Uit nieuwsgierigheid liep ze gewoon door richting het gedaante. Toen ze er nog niet zo super ver van af was zag ze een jongen met blond haar, zover ze kon zien vanaf hier. De jongen begon met zijn armen gespreid rondjes te draaien. Langzaam trok ze een wenkbrauw op. Toen de jongen opeens omviel werden haar ogen groot. Sneller dan normaal liep ze erop af. Toen ze bij de jongen kwam stond ze in zijn licht, dus haar schaduw bedekte hem. De jongen keek haar vragend aan. "gaat het wel..??" vroeg ze kalm, maar ook wat voorzichtig. Van iemand had ze namelijk gehoord dat er rare mensen rondliepen op Degree, dus was ze nu maar van plan om wat voorzichtiger aan te doen. Ze bleef in zijn licht staan en deze keer was haar blik dus vragend.

Mijn post is ook lame xD
en ja hij is zkr schattig :3 xD

De jongen fronste na het horen van de vraag. Of het wel met hem ging? Wat was dat nou weer voor vraag? Hij wist dat niet iedereen zijn kinderachtige en soms ook wel vreemde gedrag tolereerde. Maar kon hij het helpen; hij wist niet hoe hij zichzelf een houding moest geven. In zijn hoofd was hij jonger dan hij eruit zag, hoewel hij er al vrij jong uitzag voor zijn leeftijd. Hij had de levenservaring van een vijftienjarige niet meer, dus kon hij zich ook niet zo gedragen. Of hij het nou zou willen of niet. ‘Ja,’ antwoordde hij kortaf, haar antwoord beantwoordend en hopend dat ze hem niet meer zo vragend aan zou kijken. Ze deed zo… Voorzichtig. Was ze bang dat hij een of andere enge ziekte had en haar zou besmetten? Langzaam stond hij op, moest een beetje opkijken om haar aan te kunnen kijken. Hij was niet zo groot, was nog niet uitgegroeid en zou vast nog wel een groeispurt krijgen. Hij krabde in zijn nek, zette een brede glimlach op. ‘Als ik het vragen mag; waarom zou je eigenlijk denken dat het niet met mij zou gaan?’ Vaag taalgebruik en verkeerde zin indeling. Maar daar had hij altijd al last van gehad sinds hij zijn geheugen was verloren; hij was allang blij dat hij weer wat woordenschat had. Maar ABN was nog ver te zoeken.
Hij zette een stap opzij, vond het niet leuk om in haar schaduw te staan. Hij wou de warmte van de zon voelen, wou zich laten omarmen erdoor. Vanuit zijn ooghoeken keek hij weer naar het bruinharige meisje. Hij had ook aan haar kunnen vragen hoe het ging… Maar dat zou vast verkeerd overkomen. Alsof hij beledigd was. Dat was hij ook… Min of meer. Maar het was meer onbegrip. En hoewel hij bijna niets snapte, kon hij er toch niet aan wennen. Maar dat zou wel komen naarmate hij hier wat langer was; naarmate hij wat meer van zijn geheugen terug had gekregen.

* Mijn post is lamer c:

Megan keek hem nog steeds vragend aan met haar paarsgrijze ogen. Haar blik ging even snel over hem heen om hem te bestuderen. Ze deed het gewoon snel omdat het er nogal raar uit zag als je iemand van top tot teen aan ging staren. De jongen had dus blond haar, wat ze in de verte al zag, en zeker toen de zon er ook nog is op scheen. Hij had een aparte oogkleur, groen met donkergroen, soort van. Meestal was het lichtgroen gecombineerd met blauw. Niet dat Megan zelf een normale oogkleur had, maar goed, daar ging ze zich nu niet druk om maken. Toen ze die vraag dus had gesteld had de jongen gefronst. Misschien was de vraag misschien een beetje raar aangekomen? Ik zeg ook altijd de verkeerde dingen dacht ze en ze zuchtte even. Ze ging weer wat rechter staan, want ze stond wat voor over gebogen om naar de jongen te kijken toen ze dacht dat er iets aan de hand was. Haar vragende blik verdween toen ze zijn korte "ja" hoorde. Ja ze had zeker iets verkeerds gezegd. Ze rekte zich even uit en kon nu dus niks bedenken om te zeggen, aangezien de jongen alleen maar "ja" had gezegd. De jongen voor haar stond op en was iets kleiner dan haar. En Megan dacht dat zij juist klein was, het scheelde echter niet veel. De jongen krabde in zijn nek en zette een brede glimlach op. Langzaam verscheen er een kalme glimlach op haar gezicht. De jongen vroeg vervolgens waarom ze zou denken dat het niet met hem ging. Over die zin moest ze even nadenken. Niet dat zij zo'n held was in grammatica of zo. Ze liet de vraag tot haar doordringen. "Nou ik zag je rondjes draaien en toen viel je ineens neer, dat rondjes draaien ging het niet om als je dat denkt" zei ze met een glimlach. "maar je viel dus ineens om... daarom vroeg ik het of het ging". Ze bleef hem met een kalme blik aan kijken. "maar ik ben Megan, je spreekt het op z'n engels uit, zoals Mègan dus" en ze keek even naar de lucht. "wie ben jij??" vroeg ze vervolgens toen ze de jongen weer aan keek.

Ze had paarsachtige ogen. Natuurlijk was dat hem opgevallen, maar hij wist niet of dat speciaal moest zijn. Hij was wel een paar mensen tegen gekomen, maar niet van ze allemaal de oogkleur gezien. Nu hij erover nadacht had hij geen en gezien met een paarsige glim erin, tot nu dan. Misschien was het wel iets aparts, een zeldzame oogkleur of zo? Niet dat het hem echt interesseerde. Je had ogen om mee te kijken, niet om te pronken met de kleur die ze hadden. En zover hij zich kon herinneren, had niemand zich ooit bekommerd om de kleur ervan. Het deed er waarschijnlijk niet echt toe. Maar het was wel fijn om die kleur te weten; klein geheugen steuntje bij het herkennen van iemand. Hij kon zich geen oogkleuren meer herinneren van mensen waarvan hij het uiterlijk eigenlijk van zou moeten herkennen, dat hun bestaan hem bij moest blijven. Best vreemd.
Een uitgebreide uitleg volgde over waarom ze die vraag had gesteld. Hij keek haar enkel zijdelings aan, knikte af en toe begrijpend. ‘En het kwam niet in je op; dat rondjes maken mensen duizelig maakt?’ sprak hij, op een ietwat plagerige toon. ‘Ik viel om omdat mijn evenwichtsorgaan tijdelijk uit was gegaan, had het opgegeven om nog te weten welke richting ik op moest focussen. Of zo.’ Hoe meer hij door bleef praten, hoe vager het klonk in zijn oren. Hij had sowieso zijn eigen stem nooit bekend gevonden, het klonk… Vreemd. Absoluut niet vertrouwd. En dat was best vervelend.

Een naam. Megan, Engelse variant qua uitspraak. ‘Mègan,’ herhaalde hij haar naam, de e bijna weg latend om zichzelf ervan te verzekeren dat hij het goed deed. Alhoewel hij het nu niet goed deed, en het nogal debiel overkwam. Maar hij kon het niet helpen. Als ze had geweten hoe hij er mentaal voor stond, zou ze hem vast een beloning hebben gegeven. Nu was het enkel nog de vraag of de naam zou blijven hangen in zijn geheugen… Hij staarde haar enkel aan toen er van hem werd verwacht zijn naam ook te zeggen. Het duurde een tijdje voor het tot hem doordrong. ‘Mijn naam is Xavier,’ stelde hij zichzelf voor. En alsnog beschouwde hij de naam niet als zijn eigen naam… Hoewel dat wel het enige was wat hij kon herinneren. Maar stel dat hij nou de naam van iemand anders zou herinneren, en hij eigenlijk helemaal niet zo heette? Maar dat hij zijn naam voor altijd vergeten zou zijn, en hem nooit zou weten. Nee, dat kon niet. Nee. Hij was Xavier, of hij het nou leuk vond of niet. Hij moest er maar aan wennen.

De jongen had haar alleen zijdelings aangekeken en soms begrijpend geknikt toen ze uitgelegd had waarom ze vroeg over het ging. Megan moest even gapen en zuchtte even diep. Ze beseft zich nu pas dat ze eigenlijk best iets stoms had gezegd. Ze sloot voor even haar ogen om haar hoofd helemaal leeg te maken. Ze dacht na over van alles en nog wat en opende vervolgens haar ogen weer. Nu was het allemaal weer helder en de jongen vroeg of het niet in d'r op kwam dat rondjes draaien je duizelig maakt. Dit zei hij ook nog is op een iet wat plagerige toon. Oké dat was echt dom dacht ze. Ze keek hem even aan met een flauwe glimlach. Ze wou hier op antwoorden maar de jongen was haar alweer voor. Hij zei dat zijn evenwichtsorgaan tijdelijk uit was gegaan en hij had het blijkbaar opgegeven om te focussen op welke kant hij zou vallen. Ze kon een grinnik niet in houden, hierbij deed ze nu wel een keer automatisch haar ogen dicht. Het duurde echter maar enkele seconden dus ze keek hem alweer gewoon aan. De jongen herhaalde haar naam. Hij liet de "e" zowat weg. Ze vroeg zich af waarom hij dat deed. Wist hij niet hoe je het uitsprak? Misschien kon hij wel helemaal geen engels? Ze zei d'r maar niks over, want ze wist de reden dus totaal niet. Ook had ze geen zin om iemand te beledigen of boos te maken of weet ik veel wat. Megan zei al genoeg dingen fout. Een tijdje was het even stil. Wat ongemakkelijk keek ze om haar heen. Meer dan gras, de blauwe lucht, de zon en de bomen in de verte was er niks te zien. Ook hoorde je alleen de wind en soms een vogel, maar dan moest je goed luisteren. De jongen had het eindelijk door dat hij zich moest voorstellen. Ja het hoefde niet, maar het was wel zo beleefd. Hij zei dat zijn naam Xavier was en een glimlach sierde haar gezicht. "aangenaam, mooie naam trouwens" zei ze kalm. Ze vond bijna iedere naam mooi, daar niet van. Maar sommige namen vond ze maar raar, maar meestal de aparte namen en de namen die je niet vaak tegen kwam vond ze wel mooi, omdat ze niet zo eentonig waren, net zoals die van haar. De jongen was net opgestaan, maar niet wetend wat ze nu moest gaan doen, ging ze maar in het gras zitten met haar rug naar de zon.

De jongen hield zijn hoofd een tikje schuin, terwijl een brede glimlach – die voor kuiltjes in zijn wangen zorgde – zijn gelaat sierde. Het was zijn manier van bedankt zeggen voor het complimentje over zijn naam. Mensen hadden nooit wat over zijn naam gezegd. Niet dat hij veel mensen kende… Noch herinnerde. En toch was het vreemd dat het hem nooit dwars had gezeten dat hij zich letterlijk niets meer herinnerde. Op zijn naam na dan, en een paar andere dingen. Misschien kwam dat omdat hij nog niet zover kon denken, alles was nog zo simpel in zijn hoofd. Je kon het eigenlijk zo bekijken; links en rechts bestonden niet, je ging gewoon een kant op en dat was het. Je had geen vaste plannen over waar je naartoe wou gaan, je ging gewoon. Je dacht niet na over consequenties, want die bestonden niet. Niet in zijn wereld. Nog niet dan. Het zou ooit komen. En dan zou hij zich pas realiseren wat er zich allemaal speelde rondom hem, maar nu… Nu stond hij daar nog niet bij stil. Hij was gewoon zichzelf, soort van. En dat was goed in zijn ogen.
Megan was gaan zitten. Hij keek naar haar, dacht eventjes na. Nogal kinderachtig zette hij een paar grote passen van haar vandaan, draaide zich om en ging ook zitten. Voor haar. Nieuwsgierig keek hij haar aan, zijn lippen nog steeds tot een grote glimlach gekruld. ‘Zeg eens Mègan,’ begon hij, haar naam nog steeds een tikkeltje apart uitsprekend, ‘Hoe ben jij hier terecht gekomen?’ vroeg hij met gemeende belangstelling. Wel was het niet tot hem opgekomen dat de meesten hier zaten door nare ervaringen, en dat sommigen ook liever niet terug wouden denken aan die tijd. Hij had nergens om aan terug te denken, wist alleen dat hij hier toevallig terecht was gekomen en dat mensen hem gewoon hier hadden opgenomen omdat hij geen thuis had toen. Dit was zijn thuis. Hij had geen familie in zijn ogen, kende de liefde niet die een familie hem zou geven. Dus had hij ook niets te missen. En daarom kon hij zich ook nog niet realiseren dat een heleboel mensen, eigenlijk bijna alle hier, dat wel zouden missen. Hij kon het gewoon niet door zijn verloren geheugen.

Megan bleef naar de jongen kijken toen ze zat. Nu moest zij omhoog kijken. Ze zag dat hij zijn hoofd een tikje schuin hield waarna er een brede glimlach op zijn gezicht verscheen. Hij was blijkbaar wel blij met het complimentje. Tenminste zo zag het eruit. Een lichte glimlach verscheen op haar gezicht. Ze moest altijd glimlachen als iemand anders moest glimlachen, het ging automatisch. Ze merkte dat Xavier haar aankeek. Hij leek na te denken. Eigenlijk dacht bijna iedereen na als je stil was. Net zoals zijzelf nu dus. Xavier zetten vervolgens drie grote stappen van haar af. Beetje overdreven grote stappen. Ze keek hem nieuwsgierig aan waarna hij zich om draaide en zichzelf ook in het gras neer plante. Hij zat nu tegenover haar en haar blik werd weer gewoon kalm. Met haar hand ging ze over het gras. Het voelde zacht aan op deze manier, omdat ze alleen maar over de bovenkant ging van het gras met haar handpalm. Ze bleef naar haar hand kijken die steeds heen en weer ging. Haar paarsgrijze ogen gingen weer naar Xavier. Hij keek haar nieuwsgierig aan en nog steeds met diezelfde aanstekelijke brede glimlach. Hij begon te spreken. Ze keek hem vragend aan en tegelijk ook een tikkeltje nieuwsgierig. Hij vroeg vervolgens hoe ze hier terecht was gekomen. Megan keek hem even aan. Normaal zou je zoiets niet vragen. De meeste deden dit niet aangezien heel veel mensen er slechte herinneringen aan hadden. Megan kon het zich maar licht herinneren aangezien ze erg jong was. Ze zuchtte eens diep en keek Xavier kalm aan. "het typische "ikraakmijnouderskwijt" verhaal.." begon ze droog. "Mijn vader was wetenschapper, werd gek, hij vermoorde mijn moeder en mij bijna, vervolgens pleegde hij zelfmoord..." ze snoof even. Ze had geen zin om alles uitgebreid te gaan vertellen, want daar werd ze toch maar depressief en verdrietig van en ze was niet van plan om hier nou zielig te gaan doen. Wat had ze eigenlijk een hekel aan die vent. Maar ja het was we d'r vader. "ben vervolgens op straat beland en ben eigenlijk net pas hier op genomen in Degree" zei ze er nog kalm achteraan. "als ik het vragen mag, hoe ben jij hier dan terecht gekomen??" en ze keek hem vragend aan.

Zelfs na haar diepe zucht had hij nog niet door dat zijn vraag verkeerd was geweest. Hij had het enkel bedoeld om een gesprek te kunnen starten, en voor het grootste gedeelte uit nieuwsgierigheid. Net zoals een klein onwetend kind. Dat hij nu eigenlijk was, mentaal gezien dan. Zijn mondhoeken zakten naar onder, een schuldgevoel bekroop hem en een glim van verdriet kwam in zijn groene ogen. De pretlichtjes waren eindelijk eens gedoofd sinds zijn aankomst hier. Eindelijk kwam hij weer eens terug in de realiteit. Niet meer in die roze bubbel, waar alles perfect was en waar iedereen om hem heen gelukkig was. Al die glimlachjes die hij zag van mensen als hij naar ze keek… Waren die gewoon opgezet om hun verleden te verbergen?... Vast. Nu hij er eens over nadacht; wat was zijn verleden eigenlijk? Hij had geen verleden. Het was allemaal een grote zwarte vlek.
Met doffe ogen en een afwezige blik keek hij op wanneer Megan hem iets vroeg. ‘Het spijt me dat ik je dat heb gevraagd,’ fluisterde hij zachtjes, schuldbewust. En niet zo’n klein beetje. Hij had niet zo’n vraag mogen stellen. En na dit ervaren te hebben, zou hij dat waarschijnlijk ook niet meer doen. Het gevoel dat hij nu voelde, richting Megan, verscheurde hem bijna. Hoe had hij zo dom kunnen zijn – Nee, zo blind kunnen zijn? Waarom had hij het zich niet gerealiseerd, hoe had hij het niet kunnen zien aan de lichaamshouding van al die anderen op Degree? Hoe en waarom?

O ja, er was nog een vraag die hij moest beantwoorden. Maar hij kon er geen fatsoenlijk antwoord op geven. Langzaam ging hij in kleermakerszit zitten, vond het niet meer fijn met zijn benen zo gespreid te zitten. Hij lukte wat aan de grassprietjes voor zich. Nog steeds gaf hij geen antwoord. ‘Nou, ik liep gewoon… En toen waren er mensen die me vonden en me hier brachten,’ sprak hij binnensmonds. Wat was dat een zwak antwoord tegenover dat van haar. Ze had het zo luchtig verteld, maar niemand kon zich er ook zo bij voelen. Er waren jaren voor nodig om het zoveel te laten slijten. Het zo goed te kunnen accepteren als zij meende te doen. Hij keek op, leek nog steeds droevig. ‘Ik weet niet hoe ik hier terecht ben gekomen, Mègan. Ik weet het gewoon niet. Het spijt me… Ik ben je ook een verhaal verschuldigd over hoe ik hier ben gekomen, wellicht een tragisch verhaal. Maar ik heb er geen. Ik heb niets… Ik… Ik heb geen geheugen,’ sprak hij, zich nu pas realiserend wat er echt met hem aan de hand was. Waarom merkte hij het nu pas? Hij had al zolang geen geheugen meer, maar dacht hij er pas aan… Waarom had het hem zo lang geduurd zich dit te realiseren?

Megan drukte het verdriet en die stomme depressiviteit zover mogelijk weg. Ze slikte een keer en nam een keer diep adem. Ze moest rustig blijven, het was nou al zolang geleden en het verleden blijft het verleden. Ze kan het niet meer veranderen en ze kan ook niet meer terug of zo iets. Ze keek even naar de blauwe lucht. Er verscheen weer een glimlach op haar gezicht waarna ze haar blik weer kalm op die van Xavier richtte. Haar mondhoeken zakte vervolgens naar benden. Er stond nou een soort van bezorgde gezichtsuitdrukking op haar gezicht dan een blije. Ze merkte verdriet in zijn ogen op en de pretlichtjes waren verdwenen. Zijn ogen waren nu alleen maar dof. Ze keek hem aan en begon meteen allemaal rare dingen in d'r hoofd op. Heeft ze hem weer laten herinneren aan zijn eigen verleden? Had ze iets verkeerds gezegd? Was hij verdrietig, omdat het leek alsof het haar niet boeide dat haar ouders dood waren? Ze knipperde een paar keer met haar ogen. Xavier keek haar vervolgens nog al afwezig aan. Ze keek hem ongelofelijk aan. De blonde jongen die voor haar zat zei dat het hem speet dat hij haar dat gevraagd had. Een flauwe glimlach verscheen op haar gezicht. Dit was nou ook weer niet haar bedoeling geweest. Xavier was nou van slag af, omdat hij het zelf had gevraagd. Ze zuchtte even lichtjes. Nog voor ze hierop kon antwoorden, zeggen dat hij zich niet hoefde te verontschuldigen, begon hij dat hij liep, mensen hem vonden en vervolgens hier brachten. Beetje vaag verhaal, maar toen de jongen opeens, een soort van, uitviel, met nog steeds een verdrietige expressie op zijn gezicht, snapte ze waarom hij die vage zin vertelde. Hij begon zich weer te verontschuldigen, hij was haar ook een verhaal verschuldigd en hij was dus z'n geheugen kwijt. Nu snapte ze het wel, niet dat ze hem kon beschuldigen als dat gewoon zijn verhaal was en niet meer wou vertellen, want dat zou ze ook accepteren. Ze keek naar de droevige jongen voor haar. Niet wetend wat ze moest doen stond ze langzaam op. Ze ging naast hem zitten met haar knieën opgetrokken. Ze legde haar hand op z'n hoofd, dit ging automatisch, niet door hebbend of hij dat überhaupt wel zou waarderen. Een glimlach verscheen op Megan's gezicht. "maak je geen zorgen... ik ben hier onderhand wel aan gewend, ik kan wel jaren lopen huilen, of zo iets, maar dat gaat mij echt mijn ouders niet terug geven" zei ze nog steeds met een glimlach op haar gezicht. Ze glimlachte echt, dit was geen neppe glimlach. Langzaam haalde ze haar hand weg "dus je bent je geheugen kwijt..." begon ze langzaam "die krijg je waarschijnlijk terug, maar ik denk ook dat je blij moet zijn dat je niet al die nare herinneringen hebt, nog niet dan" zei ze zacht, misschien kwam het er een beetje ongepast uit, maar ze kon het niet laten om het te zeggen.

Megan stond op, ging naast hem zitten. Hij kneep zijn ogen dicht en klemde zijn kaken op elkaar toen ze haar hand op zijn hoofd legde. Voorzichtig opende hij weer een van zijn ogen, keek zijdelings naar haar wanneer ze begon te praten. ‘Het is nog niet eens een jaar geleden gebeurt, neem ik aan dan,’ begon hij met een ongelovige gezichtsuitdrukking. ‘Het kan niet dat je er al helemaal overheen bent… Ik snap wel dat je er gewend aan kan zijn, en het geaccepteerd hebt. Maar dat is iets anders dan eroverheen zijn. Dus ik maak me wel zorgen. Dadelijk kom je nog in een depressie door mij,’ sprak hij, hoewel hij de laatste zin meer mompelde. Haar glimlach stelde hem wel al gerust, werkte zelfs aanstekelijk. Blij glimlachte hij terug. Het was overduidelijk dat zijn mentaal ouder dan hem was, volwassener. En zelfs als hij zijn volledige geheugen terug had, zou hij nog steeds niet aan haar kunnen tippen. Dat wist hij nu al. Maar dan was hij hier niet eens, en dan zou hij haar niet eens ontmoet hebben… Dus eigenlijk zou hij hier wel dankbaar voor moeten zijn.
Hij knipperde met zijn ogen wanneer ze haar hand van zijn hoofd afhaalde, keek haar met grote ogen aan. Ow, dus geen geheugen hebben heet het verloren hebben. Ook weer iets nieuws geleerd. Zou hij het terug krijgen? Maar dat was geweldig! Of toch niet… Haar laatste woorden zorgden ervoor dat hij zich zorgen begon te maken. ‘Maar dan wil ik mijn geheugen helemaal niet terug,’ protesteerde hij, zoals alleen een klein kind dat kon. ‘Stel dat het alleen maar slechte herinneringen zijn, die hoef ik helemaal niet terug! Dan vind ik het prima zo. Ik weet mijn naam, en dat is genoeg. Ik wil niet weten hoe ik hier gekomen ben, ik weet nu dat ik hier ben en dat is genoeg voor mij.’ Ja, hij was bang. Bang voor zijn eigen herinneringen, hoe vreemd het ook klonk. De gedachte aan nare herinneringen maakte hem bang. Wat als hij een vreselijk leven had gehad, een depressie had gehad voor hij zijn geheugen had verloren? Dan zou hij wie weet weer depressief worden als hij zijn geheugen terug had. Dat wou hij niet. Maar hij kon het niet tegen gaan… Hij kon zoveel protest leveren als hij wou, zijn geheugen zou terugkomen. Of hij dat nou leuk vond of niet.

Megan's hand op Xavier's hoofd zorgde er eerst voor dat hij zijn ogen dicht kneep en zijn kaken op elkaar klemde. Hij had vervolgens een van zijn ogen voorzichtig open gedaan en zijdelings naar haar gekeken. Hij had met een ongelovige stem gezegd dat het maar een jaar geleden was gebeurd, tenminste dat nam hij aan. Hij vertelde ook nog is dat ze er niet zomaar over heen kon zijn en dat ze er wel aan gewend kon zijn, maar niet over heen dus en dat allemaal maakte hem zorgen. De laatste zin had hij mompelend uitgesproken. Hij had mompelend gezegd dat ze misschien wel in een depressie was geraakt door hem. Ze had het niet kunnen laten om even zacht te grinniken, aangezien hij nogal bezorgd over kwam, maar het grappige was dat ze hem net een paar minuten kende. Haar glimlach was blijkbaar aanstekelijk, want al snel verscheen er weer een blije glimlach op de jongen zijn gezicht. Ze ging maar niet meer reageren op de woorden die hij net had uitgesproken. Zij wou hem niet nog meer op fokken om niks. Xavier keek haar met grote ogen aan. Volgens mij schoten er nou allemaal vragen door zijn hoofd heen. Ja, ze had weer iets verkeerds gezegd. Of ze had iets verkeerds geformuleerd, dat kon ook. Ze zuchtte even lichtjes. Ze keek hem wat geschrokken aan toen de jongen ineens begon te protesteren. Hij zei dat hij dan helemaal niet zijn geheugen terug wou hebben. Hij leek bang of gefrustreerd, een van de twee. Hij wou geen slechte herinneringen terug en dat kon Megan maar al te goed begrijpen. Ze legde langzaam een vinger op z'n mond, als een soort "shht" teken. "je kan nou beter rustig blijven, want anders flip jij nog helemaal dat je je geheugen niet terug wilt" en ze haalde haar vinger weer weg. "kijk.. ik kan er niks aan doen, ik kan je geheugen niet weg laten blijven, maar misschien heb ik het wel helemaal verkeerd" zei ze met een lichte glimlach. "en anders maak je andere herinneringen, zodat die herinneringen weg blijven.." en ze kwam er achter hoe stom dat klonk. "eu... vergeet die zin maar, die heb ik nooit gezegd" zei ze met een flauwe glimlach. "je kan nu gewoon beter eum.. plezier hebben, toch?" en ze keek hem even nieuwsgierig aan.

Het was maar goed dat ze verder niet op zijn bezorgde woorden inging, het was al een zinloze discussie om te beginnen. En het leek er niet op dat hij ooit van gedachte, noch standpunt, zou veranderen. Zo zat hij nou eenmaal niet in elkaar, of ja… Nog niet. Misschien had hij ooit wel zo in elkaar gezeten; flexibel voor de mening van elkander. Maar nu was hij te naïef en eigenwijs, een echt klein kind. Niet te vergeten over de ongelofelijke koppigheid die hij in zich had. Als hij eenmaal iets in zijn hoofd had, zou het man en macht kosten om hem van het idee af te brengen… Of om het in hem op te laten komen dat er ook nog anderen manieren waren. Ja, hij was echt een klein kind mentaal.
Hij keek haar met grote ogen aan wanneer ze haar wijsvinger op zijn lippen drukte, hem ervan weerhield iets te zeggen. Hij had allang zijn mond weer open willen trekken en nog meer protest willen leveren, maar die vinger was genoeg om hem te laten zwijgen. Natuurlijk had hij erin kunnen bijten, maar zo kinderachtig was hij nou ook weer niet. Hij zou luisteren. Megan was een aardig persoon, dus hij kon het wel opbrengen om eventjes geduldig naar haar te luisteren. Rustig knikte hij nadat ze haar vinger van zijn mond had afgehaald. Hij wou weer wat zeggen, maar ze was hem voor.

Hij fronste nadat ze haar zegje had gedaan. ‘Hoe bedoel je fout?’ vroeg hij, gemeende interesse. Hij wist niet dat geheugenverlies twee varianten had; de een waar je tijdelijk alles kwijt was, en diegene waar je het voor altijd kwijt was. Verder kon hij nog niet denken. ‘En ik zal het niet vergeten,’ glimlachte hij, ‘Je hebt gelijk. Ik moet plezier hebben, maar ik moet dat als mijn herinneringen zien. En hoe vreselijk die herinneringen ook zullen zijn die ik terug krijg; ze zijn niet meer van mij. Ik ben geloof ik allang niet meer de persoon die ik ooit was geweest… Misschien wel een beetje, maar niet helemaal.’ Hij zweeg eventjes, keek bedenkelijk naar de grond. ‘Ik zal ze simpelweg beschouwen als de herinneringen van iemand anders. Alsof ik iemands dagboek stiekem heb doorgelezen of zo.’ Ja, zo zou hij het gaan doen. Misschien zou hij zelfs zijn naam veranderen, als dat nodig was. Hij wou die herinneringen niet, en als hij ze toch kreeg; zou hij ze simpelweg weg drukken, niet accepteren dat ze van hem waren. Punt. Zo simpel was het, toch? Maar zoals altijd; waren sommige dingen simpeler gezegd dan gedaan, maar dat kon hij zich nu nog niet realiseren. Misschien Megan wel… Maar het viel te betwijfelen of ze hem nu alweer onrustig wou maken door het te vertellen.

Haar vinger die ze op zijn mond had gelegd, zorgde ervoor dat Xavier haar met grote ogen aan keek. Ze had ook gemerkt dat hij allang wat wou gaan zeggen, maar het verbaasde haar ook dat hij het gewoon had toegelaten en dat hij gewoon zweeg. Nadat ze dus haar vinger had weg gehaald van zijn mond had hij alleen maar geknikt op haar woorden. Ze dacht nog even terug aan de opmerkingen die ze had gemaakt. Hij vroeg wat ze met "fout" bedoelde. Ze keek hem even aan en glimlachte lichtjes. Ze begon na te denken, maar voordat ze de kans kreeg om beter na te denken over wat ze kon gaan zeggen, ging hij verder met zijn verhaal. Het was niet echt een verhaal, maar dat maakt niet uit. Hij zei dat hij zijn geheugen niet ging vergeten. Ja haar woorden waren stom geweest. Ze wist donders goed dat je je geheugen op welke manier dan ook terug krijgt. Hij vertelde dat ze gelijk had en hij zei dat hij plezier moest maken en dus ook nieuwe herinneringen moest maken. Xavier vertelde ook dat hoe erg de herinneringen ook konden zijn, ze waren niet meer van hem en hij was allang niet meer de persoon die hij altijd was geweest. Megan bleef gewoon glimlachen. Ze merkte vervolgens dat hij zweeg en bedenkelijk naar de grond keek. Hierdoor wou ze haar mond open trekken, maar blijkbaar was Xavier nog niet klaar met zijn woorden. Hij zei dat hij die herinneringen niet meer zou beschouwen als de zijne en dat hij ze puur uit een dagboek had gelezen, van iemand anders. Ze moest even grinniken "slim idee.." zei ze zacht. Ze wist niet of dat überhaupt zou gaan werken, maar ze geloofde wel in hem. Ze hoopte namelijk niet dat hij van die afschuwelijke herinneringen terug zou krijgen. Zeker omdat Megan wist hoe het was om die te hebben. Net zoals veel andere kinderen hier. Ze zuchtte even tevreden en liet zich vervolgens achterover vallen. Helemaal uitgestrekt lag ze nou op het gras. Ze merkte nu pas dat Xavier tegenover hem zat en ze ging maar weer snel rechtop zitten. Ze draaide zichzelf een kwartslag en liet zich weer achterover vallen. Met haar ogen gericht op de lucht. Dit was beter, zo kon ze nog steeds Xavier zien en was het niet onbehoorlijk of zo iets.

(sorry was naar een verjaardag, dus kon nu pas posten D:)

Hij glimlachte bescheiden en sloeg zijn ogen weifelend op bij het horen van een soort van complimentje. Het was dan niet een echt complimentje, misschien indirect, maar het trok hem wel in verlegenheid. Hij mocht dan wel zijn geheugen verloren zijn, zijn gevoelens bleven. Maar je kon er nog niet uitmaken of hij nou een gevoelig, of ongevoelig persoon was. Dat kon niemand. Maar zoals het nu ging, zou hij vast wel goed terecht komen. Mits hij alleen maar mensen zoals Megan tegen kwam, die goede zin hadden. Want hij kon nog eens in echte problemen raken als hij mensen tegenkwam met slechte zin… Erge problemen. Want hij kon zichzelf niet verweren, had de ervaring niet meer. Niet dat hij dat ook zou kunnen als hij ze wel had; misschien was hij hier dan niet eens. Maar daar kon nu niets meer aan veranderd worden; hij was hier, in deze situatie, zonder herinneringen. En daar viel niets aan te veranderen. En zo dacht hij dus ook iedere keer als hij erover begon te peinzen. En nu hij een soort van oplossing, of plan hoe je het ook maar wou noemen, had bedacht; hoefde hij zich er geen zorgen meer over te maken.
Hij knipperde ietwat verbaasd toen hij zag dat Megan zich zomaar achterover liet vallen. Maar hij vond het niet vreemd; hij had het zelf ook gedaan, dus hoe kon hij nou iets vreemd vinden wat hijzelf ook had gedaan? Niet dus, niet in zijn wereld. Hij grinnikte zachtjes. Ze was hem blijkbaar eventjes vergeten. Hij draaide zichzelf een kwartslag, en volgde toen haar voorbeeld door ook in het gras te gaan liggen. Hij liet zijn handen eerst gewoon rustig op zijn buik liggen. Maar opeens hief hij eentje op, wees naar iets in de lucht. ‘Kijk die wolk eens!’ sprak hij enthousiast met pretlichtjes in zijn ogen, ‘Die lijkt net op een vis, vindt je niet?’ Wolken kijken en er figuurtjes in zoeken… Iets dat in zijn gedachtes nog ietwat vervreemd was, maar voor lichaam handelde automatisch. Lag het aan hem; of was hij alleen mentaal zijn herinneringen kwijt, en wist zijn lichaam wel nog alles?... Nee, dat kon niet. Dat was gewoon te gek voor woorden.

Het gras lag best lekker. Als je er ligt met je hand over heen ging voelde het zelfs een soort van zacht aan. Maar dat had ze bij elk gras wel, waar ze ooit op had gezeten. Ze vond het altijd fijn om in het gras te liggen. Het enige nadeel is dat er soms insecten over je heen kropen of zo iets. Het idee alleen al dat ze in je broekspijp of in je mouw konden kruipen, zorgde ervoor dat ze rillingen over haar rug kreeg. Ze negeerde het nu maar, want ze was veel te ontspannen om nu over dat soort dingen te denken. Ze maakte haar gedachte weer zo snel mogelijk leeg, want dan ging ze tenminste ook niet aan insecten denken. Ze geeuwde terwijl ze haar hand voor haar mond hield. Ze sloot haar ogen voor even en zuchtte een keer tevreden. Ze opende een oog en merkte dat Xavier een keer grinnikte. Dat was zeker door haar actie geweest. Ze hield nu gewoon haar ogen open. Haar paarsgrijze ogen keken naar de wolken die langzaam voorbij dreven in de blauwe lucht. Haar blik schoot naar Xavier toen ze merkte dat hij zichzelf ook een kwartslag draaide en haar voorbeeld dus volgde om achterover in het gras te gaan liggen. Hij ging dus ook liggen en ze bleef hem vanuit haar ooghoeken even aan kijken. De jongen had eerst zijn handen op zijn buik, maar opeens ging zijn arm en hand omhoog. Megan keek nieuwsgierig naar zijn beweging. Hij leek ergens naar te wijzen. Haar blik volgde de richting waar hij naar toe wees toen hij riep dat ze eens naar die wolk moest kijken. Ze kwam uit op een wolk wat leek... en Xavier zei het al. Hij leek op een vis ja, daar had hij zeker gelijk in. Ze keek weer op zij met een glimlach. "ja vind ik ook.." zei ze op een kalme manier. Haar blik ging terug naar de wolken. Deze keer probeerde Megan een wolk te zoeken dat ergens op leek. Haar hand ging langzaam omhoog. Ze wees naar een grote wolk die de vorm had van de bovenkant van een bloem. "dat lijkt net een bloemetje..." zei ze grinnikend met nog steeds een glimlach op haar gezicht. Ze vond het best wel gezellig zo.

Hij had haar instemming eigenlijk niet nodig, wou gewoon zijn nieuwe informatie delen met iemand. Ook al was er niemand, hij had het alsnog gezegd. Het maakte hem niet uit op wie het gericht was, noch of die persoon het met hem eens zou zijn. Het was een nieuwe ontdekking, en die wou hij graag delen. Desnoods met een grassprietje. En hij zou niet van zijn mening afwijken, daar was hij nou eenmaal te koppig voor. En dat zou hij waarschijnlijk ook altijd wel blijven. Langzaam liet hij zijn hand zakken, toen de wolk hem te ver wegdreef in de lucht. Rustig legde hij hem weer op zijn buik, bleef met een grote glimlach – waarmee hij zijn tanden een beetje ontblootte – naar de hemel kijken. Hij had best geluk gehad, dat Megan de eerste persoon was die hem tegen het lijf was gelopen. Het had ook iemand kunnen zijn; die hele andere plannen met hem had gehad. Misschien had hij zich kunnen verweren, maar vast niet. Maar hij moest er niet steeds op terugvallen, het leek wel alsof zijn gedachtes vasthingen. Wolken. Hij moest zich bezighouden met wolken.
Gelukkig was Megan er ook nog, om hem een zetje in de goede richting te geven. Hij volgde haar blik, keek naar de wolk waar ze naar wees. ‘Ja,’ prevelde hij zachtjes, ‘Hij is prachtig.’ Hij vond erg veel dingen mooi; gewoon omdat hij ze nog nooit gezien had. Alles was weer een nieuwe ervaring voor hem, en dat maakte dingen mooi. En altijd erg spannend, niet zo saai. Hij vond het eten dat hij kreeg ook altijd erg leuk; want hij wist nooit wat het was. Anderen zouden het waarschijnlijk niet zo erg waarderen als hem, en niet zo naar kijken als hem. Hij maakte er gewoon een spelletje van; proberen er een patroon in te vinden, maar omdat hij niet zo ver kon denken – nog niet – kon hij het nog niet ontdekken. Hij wees weer naar een wolk. ‘En die lijkt op een -’ Hij fronste eventjes, ‘Een wolk.’ Hij had gewoon naar eentje gewezen, had er niet echt goed naar gekeken. Dom van hem.

Langzaam rekte ze zich uit. Dat ging nu wel een stuk makkelijker aangezien ze gewoon lag. Ze bleef gewoon zo liggen. Haar armen legde ze al weer snel op een goede plek, op haar buik dus. Ze bleef gewoon naar de wolk staren waar ze enkele seconden geleden naar gewezen had. Het bloemetje was bijna te ver weg gedreven om gewoon naar te kijken. Ze deed haar hoofd op zij en keek op deze manier Xavier aan. Hij stemde in met haar en zei dat hij prachtig was. Ze grinnikte en knikte nog een keer. Ze draaide haar hoofd weer zodat ze weer naar de lucht waar de wolken dreven kon kijken. "ja, je hebt gelijk" zei ze zacht. Ze legde haar armen weer naast haar neer en begon met een hand wat aan de grassprietjes te plukken. Op een of andere manier deed ze vaak. Het was best wel leuk, al klonk dat erg stom. Ze zuchtte even en keek naar het gras. Ze keek nieuwsgierig Xavier's kant op toen ze merkte dat hij weer wees naar een wolk. Haar blik ging langzaam naar de wolk in de lucht. De jongen zei dat hij leek op een... wolk. Ja daar had hij gelijk in. Waarschijnlijk had hij ook te snel naar een willekeurige wolk gewezen. Ze kon zich niet in houden en schoot wel even in de lach, want het kwam er wel grappig en best schattig uit bij de jongen. Ze ging rustig rechtop zitten en grinnikte nog wat na. Met een brede glimlach keek ze Xavier aan. "ja, die lijkt zeker op een wolk" zei ze met plezier in haar stem. Ze ondersteunde zichzelf door haar handen achter haar te zetten. Ze liet haar hoofd wat naar achter zakken. Ze tilde een hand op en wees naar de zon. "hmm.. dat lijkt eigenlijk best wel op de zon" zei ze met een glimlach. Een beetje doelend op de vorige actie van Xavier. "sorry, ik ben flauw" zei ze er vervolgens zacht achteraan.

Ze lachte. Maar hij wist niet of hij nu wel moest lachen. Hij schaamde zich voor zijn domme actie. En twijfelde dus over het feit dat ze samen met hem wou lachen erom, of hem nou lag uit te lachen. Een enorme drang om overeind te komen en weg te rennen vormde zich in zijn hele lichaam, prikkelde zijn spieren. Maar hij verroerde zich niet, lachte dus ook niet. Hij wist niet wat voor houding hij zichzelf moest geven. En daarom wou hij wegrennen, ook omdat hij de situatie wou ontvluchten die voor hem onprettig was geworden. Uiteindelijk keek hij aarzelend zijdelings naar Megan. Ze glimlachte naar hem, gewoon een glimlach. Hij was aanstekelijk. Zijn mondhoeken krulden omhoog, plooiden zijn lippen tot een brede glimlach. Nee, ze had hem niet uitgelachen. Hoe had hij dat überhaupt kunnen denken? Megan was aardig, ze zou niet ineens van houding veranderen en hem proberen te kleineren. Dat zou gewoon vreemd zijn, of niet soms? Hij wist niet hoe het meisje in elkaar zat, maar wist wel dat het nog lang zou duren voordat hij echt conclusies zou kunnen trekken.
Langzaam ging hij rechtop zitten, tilde zijn kin omhoog om naar de zon te kijken. Zijn ogen gingen halfdicht, zodat hij niet verblind zou worden door het licht, ondanks dat het zwak was; was het genoeg om hem voorgoed te verblinden. Zachtjes grinnikte hij om haar flauwe opmerking. ‘Héél flauw ja,’ sprak hij op een droge toon. Hij installeerde zijn handen achter zich, leunde ietsjes naar achter; zijn volle gewicht op ze drukkend. Hij keek weer naar de zon. ‘Maar die zon staat al aardig laag,’ merkte hij op. ‘Zouden ze ongerust worden als we pas in de avond terug komen?... Of zouden ze het niet eens merken daar, op Degree. Ik zou graag de sterren weer eens willen zien, en dan niet door een raam. Maar gewoon als ik in het gras lig.’ Zijn woorden waren tegen niemand in het bijzonder gericht, misschien wel een beetje op Megan. Maar hij praatte wel vaker gewoon, deelden zijn gedachtes met de wind. Meer niet. Hij zocht met zijn ogen naar Megan. ‘Wat denk jij, Mègan?’ Hij sprak haar naam nog steeds een beetje vreemd uit, en dat zou ook nog wel een tijdje zo blijven.

Megan had niet opgemerkt dat Xavier zich nogal had geschaamd voor zijn actie. Megan had het grappig gevonden, eigenlijk ook wel schattig, maar ze had hem niet uitgelachen. Tenminste dat was er in Megan's gedachte te vinden. Ze had ook niet gemerkt dat hij haar amper durfde aan te kijken. Toen ze haar handen achter haar gezet zodat ze zichzelf kon onder steunen, had ze even naar Xavier gekeken. Ze zag weer zijn brede glimlach die voor eeuwig op zijn gezicht leek te staan. Megan had alleen nog maar meer moeten glimlachen. Haar blik was naar de blauwe lucht gericht. Ze focuste zich op een stuk waar langzaam opeens een witte wolk in haar gezichtsveld kwam. Ze keek nieuwsgierig vanuit haar ooghoeken naar Xavier toen hij bewoog. Hij ging ook recht op zitten en zette net zoals haar, zijn handen achter zich neer om zich te ondersteunen. Haar ogen gleden even over hem heen waarna ze weer gewoon naar dezelfde plek in de lucht keek waar ze enkele seconden geleden nog naar gekeken had. De witte wolk was nu dus volledig in beeld. Het waaide daar boven waarschijnlijk vreselijk hard. Op Xavier's woorden had ze even moeten grinniken, maar ze was er verder niet op in gegaan. Ze keek op toen hij zei dat de zon al aardig laag stond. Haar blik ging naar de zon. Ze kneep haar ogen half dicht anders zou zijzelf ook verblind raken. Hij had eigenlijk wel gelijk. Al snel kwam de rest van zijn verhaal. Hij vroeg zich blijkbaar af of ze ongerust zouden worden als ze pas in het donker terug kwamen of dat ze het niet eens zouden merken. Hij zou graag de sterren nog een keer willen zien, niet vanachter glas, maar gewoon hier in de buitenlucht. Xavier vroeg wat ze dacht. Haar naam sprak hij nog wat grappig uit, maar dat vond ze niet erg. Ze grinnikte even. "ik denk niet dat ze het merken, er zijn zoveel kinderen op Degree en als ze ons nodig hebben komen die council leden ons wel op zoeken" ze zuchtte even "ik heb ook al een hele tijd de sterrenhemel niet meer gezien.." mompelde ze met een glimlach. Het leunen op haar handen begon zeer te doen. Ze ging nog rechter op zitten en keek vervolgens naar haar handen. Er stonden allemaal afdrukken in van geplet gras om het zo maar te zeggen. Ze zuchtte en ging vervolgens in kleermakerszit zitten. Ze keek Xavier rustig aan "er zijn zoveel kinderen hier die gewoon 's nachts rond dwalen rond Degree".

Hij knikte instemmend op haar woorden. Ze had gelijk, er waren erg veel kinderen op Degree. Hij vroeg zich af hoe ze het daar altijd zo schoon hielden… Orde was iets wat hem nooit was opgevallen, hij kon het onderscheid tussen chaos en orde niet zien. Misschien was het wel zo dat de meeste de discipline mistte die ze eigenlijk behoorden te hebben, maar wat kon je dan ook vragen van zo´n soort kinderen? De meesten waren hier terecht gekomen met vreselijke herinneringen, afgrijselijke geschiedenissen en als je dan nog van ze ging vragen om wat manieren te tonen, was je gewoon harteloos. Het drong nu pas tot hem door wat voor geluk hij had. Hij had geen herinneringen, geen geschiedenis. En nu hij Megan had ontmoet, was het tot hem doorgedrongen dat de meeste kinderen op Degree al gebroken moesten zijn vanbinnen. Waren ze ongewild, of waren hun ouders bang voor ze? Of hadden ze zelf het besluit genomen om weg te gaan, voelden ze zich niet thuis daar? Te veel vragen die niet beantwoord zouden worden, helaas. Het wakkerde zijn nieuwsgierigheid alleen nog maar meer aan.
Hij keek zijdelings naar het meisje. ‘Ik heb hem vroeger dagenlang gezien… Soms achter elkaar, wat best vreemd is. Want nacht gaat toch over in nacht? En toch niet van nacht naar nacht?...’ Hij stopte, begon van zichzelf in de war te raken. Maar het was wel waar. Soms werd hij in de ochtend ergens wakker, maar had geen zin om op te staan. Dan draaide hij zich weer om en werd wakker. Als hij dan zijn ogen weer opende was het weer nacht. Maar hij kon zich niet voorstellen dat hij een hele dag zou kunnen blijven slapen.
Hij knipperde een paar keer met zijn ogen, keek Megan aan. Hij glimlachte weifelend. ‘Maar… Zijn wij nog wel rond Degree?’ Goede woordenschat bleef iets dat met de tijd pas zou komen. Hij deed wel zijn best altijd goede zinnen te maken, maar soms waren ze gewoon vreemd of verwarrend. Net zoals die eerdere vraag die hij had gesteld. Of vragen. Opnieuw verwarring. Waarom had hij ook altijd de nare eigenschap om zelfs zichzelf in verwarring te brengen? Daar moest hij niet over door blijven denken; zou alleen nog maar voor meer verwarring zorgen.