Foooodddd!!! <3

Megan had Taiki het bos zowat uit gesleurd terug naar Degree. Taiki was op het idee gekomen om eerst wat te gaan eten in de kantine. Megan had het gewoon geaccepteerd en Taiki vervolgens meegesleurd. Ze had eigenlijk best honger en dat Taiki honger had had ze zelfs gehoord. Zijn buik was zelfs aan het knorren. Ze had alleen maar kunnen grinniken hierom. Megan kwam samen met Taiki eindelijk aan bij Degree. Het grote gebouw rees nu op voor hun. Langzaam liet ze Taiki's hand los en keek ze even omhoog naar het gebouw. Ze bleef het vreselijk groot vinden, waarschijnlijk kwam dat, omdat ze vroeger opgepropt in een klein huis zat met haar ouders. Ze geeuwde even en hield haar hand voor haar mond. Haar blik ging even naar Taiki. Met een glimlach keek ze hem aan "ik heb eigenlijk ook best wel trek". Ze grinnikte en liep vervolgens Degree in. Met grote stappen liep ze richting de kantine. Soms keek ze vanuit haar ooghoeken naar Taiki om te kijken of hij nog mee liep. Aangekomen in de kantine keek ze om haar heen. Zoals gewoonlijk was het er weer heel rustig en was er bijna niemand te bekennen. Waarschijnlijk kwam dit, omdat bijna iedereen op een ander tijdstip van de dag at of ze gingen naar de stad om eten te halen. Dat kon nu eindelijk, want er was eindelijk transport gekomen waardoor je naar de stad kon gaan. Langzaam liep ze naar de plek toe waar je je het kon pakken. Ze keek naar de mevrouw die er zat. De vrouw was bijna weer aan het slapen. Ze trok een wenkbrauw op en keek vervolgens met een glimlach naar Taiki. "wat neem jij??" zei ze met een kalme stem. Langzaam ging haar blik naar het eten en begon ze na te denken over wat zij zou kunnen nemen.

Alleen Taiki

Taiki werd zo'n beetje de hele weg naar Degree meegesleurd door Megan. Hij vroeg zich af waarom meisjes zo vaak sleurden. Eerst had hij het vooral bij andere mensen gezien en toen vond hij het niet zo interessant, maar sinds hij in het weeshuis zat, werd ook hij overal heen gesleurd.
Eenmaal bij het gebouw aangekomen, bleef het meisje even stil staan en keek omhoog. Taiki volgde haar blik en keek naar het dak van het grote gebouw. "Ik heb eigenlijk ook best wel trek," deelde Megan ineens mede en grinnikte. Taiki keek haar aan en hij grijnsde. Eigenlijk was dat overbodige informatie geweest, want ze zou hem niet helemaal hierheen hebben gesleurd omdat híj honger had.
Samen liepen ze Degree binnen. Het meisje voorop, gevolgd door de jongen. Ze liepen naar de kantine. Daar was het erg rustig, maar dat zou ook kunnen komen omdat het geen tijd was waarop de meeste mensen aten. De lunch zat er al op en voor avondeten was het nog te vroeg. De vrouw van de kantine lag zelfs te slapen. Maar zodra de twee binnen kwamen werd ze langzaam wakker. Taiki zag hoe Megan een wenkbrauw optrok en daarna tegen hem begon te praten. "Wat neem jij?" vroeg ze. Hij haalde zijn schouders op en keek naar wat er was. Hij zag allemaal broodjes liggen met verschillende dingen erop. Hij snoof even en rook vis en vlees. "Doe mij maar die en die," zei de jongen en hij wees een broodje ham en een broodje met zalm aan. Hij keek naar hoe de vrouw - die nogal chagrijnig was, omdat ze uit haar slaap werd gehaald - zijn broodjes op een bordje legde. "Doe er maar drie van elk," zei hij bedenkelijk toen hij teleurgesteld zag hoe weinig beleg er maar opzat. Hij glimlachte naar de vrouw en kreeg daarvoor een boze blik terug. Maar de jongen was al met andere dingen bezig. "Wat ga jij nemen?" vroeg hij aan Megan.

De vrouw in de kantine was blijkbaar wakker geworden door de twee. Ze keek haar voor even aan en rolde ongezien met haar ogen. Haar blik ging weer naar Taiki. Ze had hem gevraagd wat hij zou nemen, want ze moest zelf namelijk nog even na denken, want het zag er eigenlijk allemaal lekker uit. Taiki haalde zijn schouders op en keek vervolgens naar de broodjes. Hij was er zelf dus ook nog niet uit. Megan negeerde de vrouw totaal die ongeduldig met een chagrijnige blik op haar gezicht zat te wachten tot ze eindelijk is kozen. Uiteindelijk hoorde ze Taiki's stem hij wees twee broodjes aan. Eentje met ham en eentje met zalm. O ja hij was half kat. Ze moest even grinniken. Megan keek weer naar de broodjes. Er waren broodjes met van allerlei soorten salades en beleg erop. Het broodje met zalm zag er eigenlijk ook best wel lekker uit. Toen ze Taiki's stem weer hoorde keek ze hem nieuwsgierig aan. Hij wou van elk broodje er drie?? Ze bleef hem even aan kijken toen hij teleurgesteld naar het beleg keek. Vond hij het te weinig?? Ja Megan at nooit echt veel dus dit vond ze niet bepaald weinig. Ze moest weer even grinniken. Megan's paarsgrijze ogen gingen weer naar de vrouw. Er was een boze blik van af te lezen. Megan keek Taiki weer aan met een glimlach toen ze zijn vraag hoorde. Hij vroeg wat zij dus nam. "hm.. ik neem denk ik ook de ene met zalm.." zei ze kalm. Ze keek de vrouw aan met een glimlach. De vrouw had haar woorden allang gehoord dus deed ze een broodje zalm op een bordje. Megan nam het bordje aan. Ze keek hoe de vrouw vervolgens de portie van Taiki vermeerderde. "krijg je dat wel op...??" zei ze half vragend. "na ja.." mompelde ze droog. Ze pakte Taiki weer bij z'n pols en sleurde hem mee naar een tafel. Ze zette haar bordje op tafel en ging vervolgens zitten.

Megan nam ook een broodje met zalm. Taiki keek met grote ogen naar haar bordje. Terwijl zij verbaasd naar de zijne keek. "Krijg je dat wel op...?" vroeg ze, precies op het moment dat Taiki zei: "Jij eet ook niet veel!" Daarna lachte hij. Het klonk grappig hoe ze alle twee tegelijk iets zeiden en eigenlijk precies het tegenovergestelde dachten over de hoeveelheid eten van de ander.
Vervolgens werd Taiki weer meegesleurd. Dit keer naar een tafel. Hij ging tegenover haar zitten aan de lange, rechthoekige tafel. Rustig legde hij het bord met de broodjes op de tafel. Bijna viel er een vanaf, maar gelukkig kon hij die nog op tijd vangen en hij legde het weer terug bij de rest. Daarna schoof hij de stoel naar achter en ging zitten. In stilte at hij zijn eerste broodje met zalm op. En vervolgens eentje met ham. Dat was erg lekker. Vooral de zalm vond hij smakelijk. Het was zeker een stuk beter dan de restjes van mensen. Al waardeerde je dat eten wel meer door de moeite die je ervoor had gedaan om het te vinden. Veel mensen - merkte hij op - gooide hun eten gewoon weg als het niet lekker genoeg was, of als ze geen trek meer hadden. De jongen hoopte dat hij nooit zo zou worden. Hij had een hekel aan die verwende mensen! Hij zuchtte tevreden en nam nog een hap van een derde broodje. Deze was ook belegd met ham.

Megan had naar het bordje gekeken vol met broodjes. Taiki at volgens mij heel erg veel. Kwam dat doordat hij half kat was. Hij zag er in ieder geval niet dik uit, na ja laten we zeggen dat ie gewoon dun was net zoals Megan dus. Nog voordat ze Taiki mee had gesleurd naar de tafel had hij tegelijkertijd met dat zij vroeg of ie dat wel op kreeg gezegd dat ze nogal weinig at. Daarna had hij gelachen. Zijn gezicht was vreselijk schattig geweest, maar dat ging ze maar niet zeggen. Ze keek hoe Taiki op zijn stoel ging zitten en het bordje met broodjes op tafel zette. Er viel er bijna een af, maar hij zorgde ervoor dat het broodje weer op het bordje kwam. Ze keek naar haar zielige broodje wat op haar bordje lag. Ze keek even naar het broodje. Nieuwsgierig keek ze weer naar Taiki, ze zag dat hij al bijna een heel broodje op had. Ze keek hem voor even ongelovig aan. Vervolgens begon hij aan z'n broodje met ham. Ze bleef hem even aan kijken. Ze zette haar elleboog op de tafel en legde haar hoofd op haar handpalm. Ze bleef met een kalme blik en een glimlach op haar gezicht naar de jongen kijken terwijl hij at. Dit begon meer te lijken op staren, maar als ze iets interessant vond bleef ze er meestal naar kijken en soms zelfs staren. Ze knipperde even met haar ogen en merkte weer wat ze deed. Langzaam pakte ze haar broodje en nam ze er een hap van. Ze bleef naar het broodje kijken. De zalm was echt heel erg lekker. "ik ben blij dat ik dit broodje heb genomen" zei ze met een brede glimlach. Haar blik schoot weer naar zijn bord "is dat echt niet té veel...??" herhaalde ze weer terwijl haar paarsgrijze ogen zich weer op Taiki richtte. "ik neem een broodje, omdat ik niet meer op kan..." zei ze grinnikend.

De jongen begon net aan zijn derde broodje, toen hij merkte dat Megan naar hem keek. Hij keek op met een vragende blik in zijn donker paarse ogen. Een stukje ham hing nog uit zijn mond. Zodra hij dat merkte, werkte hij het snel naar binnen en slikte hij het - iets te gehaast - door. Daardoor kwam het eten in zijn luchtpijp terecht en begon hij te hoesten, omdat hij bijna stikte. Toen de hoestbui eindelijk een beetje bedaarde, kwam hij weer bij zichzelf. Hij keek het meisje aan en werd rood van schaamte. Gauw draaide hij zijn hoofd weg, om dat weer te verbergen. Daarna begon hij maar aan zijn vierde broodje, met zalm dit keer. De honger begon al te verminderen. "Ik ben blij dat ik dit broodje heb genomen," deelde het meisje mede. Taiki glimlachte zonder op te kijken van zijn eten. Hij vond de zalm ook erg lekker. "Is dat echt niet té veel...?" vroeg Megan. "Nee hoor," antwoordde de jongen als vanzelfsprekend. Hij had altijd redelijk veel honger en kon flink veel eten, daarnaast kon hij dan ook een hele tijd zonder eten. Tenminste als hij verzadigd was. Nu kon hij elke dag zoveel eten als hij wilde. Daardoor merkte hij wel dat zijn eetlust met de dag verminderde. "Ik neem een broodje, omdat ik niet meer op kan..." ging het meisje verder. Ze grinnikte. Taiki lachte mee. "Ik neem deze broodjes, omdat ik zoveel op kan," zei hij met een glimlach en hij mompelde er achteraan: "Ik had gewoon honger."
De jongen at zijn laatste twee broodjes op en schoof zijn stoel toen naar achter. Hij stond op en pakte zijn bord. Daarmee liep hij terug naar de vrouw van de kantine. Die was al bijna weer ingedut en keek dit keer nog chagrijniger, toen Taiki haar voor de tweede keer vandaag wakker maakte. Hij stond voor haar, met het bord naar voren gestoken en een grote glimlach op zijn gezicht. "Hier is uw bord terug, bedankt voor het eten. Het was erg lekker!" zei hij vrolijk. Toen zag hij het gezicht van de vrouw. Die keek alsof ze hem elk moment op de gril kon gooien. "S-sorry dat ik uw middagslaapje verstoord heb," verontschuldigde de jongen. De spijt was werkelijk in zijn ogen af te lezen. De vrouw wuifde de verontschuldigingen weg. "Als jouw vriendin ook nog even haar bord hierheen brengt en jullie daarna ophoepelen, maakt het mij verder niet uit, maar schiet wel op," antwoordde ze, nog steeds erg chagrijnig. De jongen glimlachte weer en keek Megan afwachtend aan. "Wat zullen we dan zo gaan doen?" vroeg hij haar. Hij hoopte dat ze nog wel iets met hem wilde doen, want hij vond haar erg aardig.

Toen Megan naar de jongen had gekeken had hij terug gekeken. Hij had haar vragend aan gekeken en er had een stukje ham uit zijn mond gehangen. Daar had ze om gegrinnikt. Blijkbaar had de jongen toen zijn hap té snel door geslikt waardoor hij bijna slikt. De jongen begon te hoesten en Megan schrok eigenlijk wel. Ze wou op staan, maar toen was de hoestbui al weer over. Ze keek hem met grote ogen aan. In haar ogen was bezorgdheid te vinden. De jongen schaamde zich blijkbaar, want hij werd rood en keek snel de andere kant op. Een glimlach verscheen hierdoor op haar gezicht, omdat het gewoon schattig was. De jongen was vervolgens weer verder gegaan met zijn vierde broodje, daarop zat zalm. Megan had haar woorden uitgesproken en de jongen reageerde hierop door te glimlachen en gewoon verder te eten. Vervolgens had ze weer gevraagd of het niet te veel was, maar hij zei nee. Ze moest hierdoor weer glimlachen. Na Megan's woorden vertelde de jongen dat hij die broodjes nam, omdat hij zoveel op kan. Daarna mompelde hij er nog achteraan dat hij gewoon honger had. Ze kon het niet in houden om even te grinniken. Ze wou wat zeggen, maar Taiki was al opgestaan met zijn bord. Hij was naar de vrouw toe gelopen en had bedankt voor het eten en het bord gegeven. De vrouw was weer geïrriteerd, want ze was weer bijna in slaap gevallen. Vervolgens verontschuldigde Taiki zich. Ze bleef naar de vrouw kijken toen ze hoorde wat ze zei. Ze zei dat als Megan, zijn vriendin, ook haar bord zou brengen en dat als ze zouden ophoepelen het niet uit maakte. De woorden "jouw vriendin" lieten haar blozen. Ook al was het waarschijnlijk vriendelijk bedoeld. Langzaam stond ze op en bracht ze het bord naar de vrouw toe. Met een glimlach gaf ze het bord aan de vrouw, maar die keek nog steeds sacherijnig. Haar paarsgrijze ogen keken Taiki weer aan toen hij vroeg wat ze zouden gaan doen. Gelukkig was het rode al van haar gezicht verdwenen. Ze had best zin om naar de stad te gaan of zo iets. Een brede glimlach verscheen op haar gezicht. "zullen we naar de stad gaan??" vroeg ze kalm terwijl ze Taiki aan bleef kijken.

Nadat de vrouw van de kantine onvriendelijk had gezegd dat ook Megan haar bord moest geven en ze daarna moesten opkrassen, stond Megan op. Ze bracht het bord naar de vrouw. Taiki keek naar haar terwijl ze zijn kant op liep. Het was een elegante pas die ze liep, maar niet tuttig of iets in die zin. De jongen vond dat wel leuk. Hij merkte dat hij naar haar zat te staren en keek blozend naar de grond. De marmeren tegels waren niet erg schoon. Er lag ook oude kauwgom op, maar lang niet zoveel als er vaak op straat lag.
Taiki vroeg wat ze nu zouden gaan doen. Megan leek even na te denken, maar antwoordde toen kalm:"zullen we naar de stad gaan?" Een brede glimlach verscheen op haar gezicht. Dit kon de jongen natuurlijk niet weigeren. Die glimlach was zo mooi en zo vol warmte. Hij glimlachte vrolijk terug. "Is goed," antwoordde hij. Hij draaide zich om en liep de kantine uit. Dit deed hij zo snel mogelijk, omdat de vrouw van de kantine steeds ongeduldiger werd en hij steeds meer het gevoel kreeg dat ze het liefst een bord op zijn hoofd wilde kapot slaan, als ze niet snel zouden vertrekken. Maar ook wilde hij het meesleuren voor zijn. Hij had geen idee wat ze daar dan zouden gaan doen. Hij had geen geld om iets te kopen. Misschien Megan wel. Nu hij erover nadacht, leek het hem best interessant om eens een winkel binnen te gaan en iets te kopen. Hij had dat eigenlijk nog nooit gedaan.