The shadows on your face. ×

Twee roze ogen stonden gericht op een man. Het meisje met de roze ogen zat op een container en keek door een raampje naar binnen. Ze leek zo het typische straatmeisje. Ze had een donkerblauw mutsje op haar hoofd en een wit shirt met een rood rokje. Haar shirt en rokje zaten wat in de war en het was een beetje vies geworden, omdat ze even geleden was gevallen.
Oké.. Het was niet helemaal ‘zij’, wie gevallen was. Ze leed aan een Dissociatieve Identiteitsstoornis; simpelweg dat ze meerdere persoonlijkheden had. Dit kwam door het vele gebruiken van haar Transform, welke ze nog niet helemaal onder controle had.
Het alter ego wat gevallen was, gedroeg zich als een klein kind. Het gebeurde dan ook vaak dat ze dit alter ego kreeg wanneer ze in haar jongere ik veranderde. En ergens wilde ze het ook. Lilly, zoals ze zichzelf in dit lichaam noemde, was de naam die haar alter ego droeg. Ergens was het het fijnste om in dat leven te leven; zonder zorgen, gewoon lol hebbend. Voor altijd kind zijn.
Toch bleef ze altijd hunkeren naar haar echte lichaam. Ze wist niet waarom, maar het was ook fijn om de tijd door te brengen als wie ze echt was. Nu was ze echter wel in Lilly’s vorm, want ze had zin in kattenkwaad. Door al dat kind-zijn was haar karakter wat veranderd, even als haar gedachtegang. Ze hield nu van die dingen. En vooral aangezien mensen het nooit achter haar zochten door haar leeftijd.

Op tien meter afstand van haar lag een briefje van vijftig euro. De man waar ze naar keek, keek even om zich heen. Zijn blik bleef op haar hangen en ze keek door het raam. Ze wist wat hij dacht; dat kind deed toch niets. Toen hij weer wegkeek, keek ze hem vanuit haar ooghoeken aan. Net toen hij de vijftig euro op wilde pakken, gebruikte ze haar telekinese en waaide het briefje wat naar voren. Ze hoorde de man vloeken en zag hoe hij erachteraan begon te lopen.
Ze liet het briefje naar zich toe komen. Liet het zo bewegen dat het leek alsof het door de wind kwam. Uiteindelijk landde het in haar handen en met een lieve glimlach keek ze de man aan. ‘Geef mijn geld terug, kreng!’ riep de man. Lilith schudde haar hoofd. “Meneer, dit is mijn vijftig euro,” zei ze toen. ‘Bewijs maar!’ riep hij uit. Ze rolde met haar ogen. “Nergens voor nodig, meneer,” zei ze toen en ze sprong van de container af, om sierlijk op de grond te landen.
De man vloekte wat en liep op haar af om zijn hand de lucht in te houden, alsof hij haar wilde slaan. Ze draaide een rondje en trapte hem tegen zijn kuit. Door deze aanraking kon ze hem de grond op teleporteren. Haar handen gingen over de huid die onder haar rokje verstopt was en voor hij het wist, had ze allemaal naalden in haar handen en teleporteerde ze deze in zijn kleding, waardoor hij vast zat aan de grond. Ze had er nog één vast.
“Volgende keer teleporteer ik hem recht je hart in,” zei ze liefjes, waarna ze zich omdraaide. Toen ze iemand zag staan, keek ze deze even met een geïrriteerd hoofd aan. Fijn. Nog iemand.

Megan liep met een handtas over haar schouder gehangen en een andere plastic tas in haar andere hand. De tas zat vol met kleding die ze net gekocht had. Die had ze wel nodig sinds ze bij Degree was aangekomen. Toen kon je nog niet naar de stad, want er was blijkbaar geen vervoer beschikbaar. Nu hebben ze het zo geregeld dat je makkelijk naar de stad kon. Anders kon je nooit nieuwe kleding kopen of iets in die richting volgens haar. De tas zwaaide langzaam heen en weer door de looppas waarin Megan liep. Met een glimlach op haar gezicht liep ze verder door de winkelstraat. Ze liep dicht langs de winkels, want ze vond het altijd leuk om naar de etalages te kijken. Ze bleef staan bij een etalage, omdat ze leuke schoenen zag staan. Ze keek op zij en zag een man. Hij keek om zich heen alsof hij op de vlucht was voor iets. Ze trok een wenkbrauw op. Ze haalde haar schouders op en keek weer naar de etalage. Ze ging weer recht staan en wou verder lopen. De man was verdwenen. Ze liep een stukje verder en bleef stilstaan toen ze een klein meisje met roze haar zag en de man die hier minuten geleden gestaan had. Ze bleef even nieuwsgierig kijken. Het meisje had vijftig euro in haar hand en de man begon tegen haar te schreeuwen. Had dat kind die vijftig euro gejat, of troggelde die man het geld af van haar. Tot haar grote verbazing had het meisje krachten. Ze schopte de man tegen zijn scheen en toen hij viel teleporteerde het meisje een soort van naalden in de kleding van de man. Ze had nog één naald vast en haar ogen werden groot van de laatste woorden van het meisje. Ze was zeker ook van Degree. Als het goed is had ze gehoord dat je in de stad je krachten niet mocht gebruiken. Haar blik werd weer normaal en het meisje keek haar kant op. Ze keek nogal geïrriteerd. Ze nam haar plastic tas over in haar andere hand. Ze snoof "ben jij van Degree??" en ze keek het meisje vragend aan.

Het persoon wat ze had gezien, scheen een meisje van rond de vijftien á zestien jaar te zijn. Jonger dan zij, dus. Al leek dat niet zo. Op het moment leek zijzelf namelijk veel jonger. Negen jaar, ongeveer. Ze had donker haar - bruin van kleur - en lichte, grijsachtige ogen. Interessant. Herkenbaar.
‘Ben jij van Degree?’ vroeg het meisje. Lilith legde de ijzeren pin tegen haar borst aan en maakte toen een gooibeweging, waardoor de pin op het meisje afvloog. Hij stopte echter niet. Ging niet langzamer. Dit door haar Telekinese, waarmee ze hem bleef verplaatsen. Ze grinnikte zacht.
“Je stoorde me,” zei ze met gesloten ogen, waarna ze ze weer opende en het meisje duivels aankeek. “Lilly is de naam,” stelde ze zich voor. De naam van haar alter ego. De naam van dit lichaam. “En ja.. Ik behoor tot Degree,” zei ze toen. “En ik ken de regels.. Maar het maakt me weinig uit. Die Council komt toch niet,” zei ze liefjes. “Wie mag jij dan wel niet zijn, mevrouwtje?” vroeg ze en ze liep vooruit, tot ze op zo’n twee meter van het meisje af was. De man negeerde ze verder.
Ze zette haar handen in haar zijen en wiebelde met het briefje van vijftig euro. “Hij jatte mijn geld,” zei ze. “En het is genoeg om terug te willen hebben,” zei ze toen. “Bovendien was hij de eerste die aanviel, dus was dit niets meer dan zelfverdediging. En, dat is toegestaan, of niet dan?” vroeg ze liefjes. Ze was benieuwd hoe het meisje zou reageren. Ze teleporteerde het briefje terug in haar portemonnee en glimlachte. Haar woordenschat was veel beter dan die van een achtjarige, maar ze was geïrriteerd.

Ze keek naar het meisje met het roze haar. Megan had de kracht om te weten hoe oud iemand is of lang of allebei door alleen maar naar de persoon te kijken. Haar ogen gleden over het meisje heen en ze sloot ze voor even. Toen ze ze weer open deed kreeg ze grote ogen. Dit meisje was 3 uur oud?? Ze sloot haar ogen weer en keek weer normaal toen ze haar ogen opende. Ze kwam er wel achter waarom ze 3 uur oud was. Ze keek naar het meisje en ze zag wat ze deed. Ze gooide een ijzeren pin. Waarschijnlijk bestuurde ze het ding met haar kracht. Ze wist dat ze hier d'r kracht niet mocht gebruiken, maar ze ging zich niet laten verwonden door een meisje. Ze snoof en keek naar de ijzeren pin. Langzaam begon het ding te vervormen en eindigde het op in een soort van balletje. Net voordat het Megan zou raken schoot het ding de andere kant op de muur in van het gebouw. Haar blik ging weer naar het meisje. Ze stelde zich voor met de naam Lily. Ze is van Degree, maar de regels maakte haar niet uit, want de council zou toch niet komen. Daar had ze misschien wel gelijk in. Toen ze vroeg wie Megan was, fronste ze haar wenkbrauwen even. Ze kwam dichterbij en stond op een gegeven moment twee meter voor haar. Ze kwam over alsof ze zelf al 18 was, maar er stond toch zeker een meisje van rond de negen jaar voor haar, of 3 uur, maar dat was waarschijnlijk iets wat met haar krachten te maken had. Ze zuchtte even. Ze liet het meisje maar uit praten toen ze nog meer te vertellen had. De man had haar geld gejat en de man had haar als eerst "aangevallen". Ze vroeg ook of ze zich mocht verdedigen of niet. "Mijn naam is Megan.." en ze geeuwde even. "waarschijnlijk mag je je verdedigen, maar of dat persé met je krachten moet.." zei ze kalm.

Het meisje stelde zich voor als Megan, een engelse naam, wist Lilith. Ze wist niet uit haar hoofd wat het betekende. Haar eigen naam was afgeleid van de Demon ‘Lilith’, of iets in die zin. In ieder geval was het iets duivels. Lilly daarentegen betekende Lelie.
Het meisje zei dat je je mocht verdedigen, maar vroeg zich af of dat wel met krachten moest. “Wat denk je dan?” vroeg Lilith, duidelijk geïrriteerd. “Hoe oud denk je dat ik ben? Alsof ik een volwassen man aan kan zonder mijn krachten te gebruiken,” snoof ze. Oké, fysiek was ze aardig sterk, maar dat had er niets mee te maken. Zelfs dan kon ze nog geen volwassen man achter zich laten tijdens een achtervolging, laat staan neerhalen.
Ze haalde even diep adem en de pinnen kwamen uit de kleding van de man. Ze hield haar handen beiden met vingers gespreid naast zich, handpalm naar achteren. De pinnen kwamen netjes tussen haar vingers terecht en ze glimlachte. Zonder erover na te denken legde ze haar handen op haar rokje en verdwenen de pinnen eronder. Ze zaten weer in de band die om haar bovenbeen zat. Maar, die was onzichtbaar, zelfs onder haar rokje.
Ergens wilde ze terug naar haar eigen lichaam, maar ze besloot dit maar niet te doen. Stel je voor.. Haar kleren zouden dan weer uitscheuren. Zou er niet bepaald best uitzien. Bovendien wist niemand dat Lilly en Lilith hetzelfde persoon was, hoe voor de hand liggend het ook was. Sukkels dat ze waren.
Achter haar hoorde ze gemompel en ze keek om. “Ik maak dit even af,” zei ze en ze draaide zich om, om voor de man te knielen. Ze teleporteerde één pin haar hand in en schaafde met deze pin langs zijn nek. “Ga. Laat je niet meer zien..” zei ze. De man keek haar met grote ogen aan. Waarschijnlijk was hij in de war door de dingen die ze had gedaan, want hij rende al snel weg. Ze bleef glimlachend zitten, met de pin in haar hand.
Uiteindelijk stond ze op en keek ze even achterom, waar Megan stond. “Zo doe je dat dus,” zei ze. “Al zou hij het doorlullen; niemand die het gelooft.”

Het meisje reageerde weer geïrriteerd. Ze vroeg Megen hoe oud ze dacht dat ze was en ze zei ook dat ze geen oudere man aan kon. Ze rolde even met haar ogen. Megan zag dat ze 3 uur oud was met haar kracht. Ze vroeg zich nog steeds af hoe dat kon. Ze reageerde maar niet op de woorden van Lilly. Ze praatte alsof ze ouder was dan haar. "Hoe kan jij 3 uur oud zijn??" vroeg ze toen opeens. Ze keek het meisje vragend aan, maar wel oplettend. Ze keek naar de ijzeren pinnen die bij de man uit zijn kleren verdwenen. De pinnen verschenen tussen de vingers van Lilly. Ze maakte een snelle beweging en de pinnen waren verdwenen. Waarschijnlijk waren ze onder haar rok verdwenen, tenminste zo had het eruit gezien. Ze hoorde een geluid en keek vervolgens langs Lilly naar de man. Ze hoorde Lilly zeggen dat ze het wel even af zou maken. Ze fronste haar wenkbrauwen. Ze wachtte maar even voordat ze wat zou doen, want misschien bedoelde Lilly heel wat anders dan dat er nu in Megan's hoofd rond ging. Ze keek hoe Lilly met de ijzeren pin een kras in de man zijn nek zette. Lilly zei dat de man zich niet meer moest laten zien. Ze snoof even terwijl ze de man na keek die als een angst haas maakte dat hij weg kwam. Haar paarsgrijze ogen gingen weer naar het meisje. Ze zei dat je dat dus zo deed en dat als hij zou door lullen niemand het toch zou geloven. Ze zuchtte even "ik zal het onthouden" zei ze even droog. Ze zette haar plastic tas met kleding even neer, want het begon pijn te doen dat gewicht aan een kant. Langzaam rekte ze zich uit.

Het meisje zei dat ze het zou onthouden en Lilith zette haar handen in haar zij. “Volgens mij ben jij niet zo slim, of wel?” vroeg ze, overduidelijk geïrriteerd. Ze kon er niet tegen als mensen opmerkingen maakten die vanzelfsprekend waren. Daar had je toch niets aan? Sukkels dat ze waren.
Plotseling kwam die hoofdpijn terug.. En ze wist wat er zou gebeuren. “Niet.. Nu..” hijgde ze en ze viel neer op haar knieën. Met haar handen greep ze naar haar hoofd en het mutsje viel hierdoor er vanaf. De twee witte hoorns op haar hoofd werden zichtbaar en ze greep ernaar, zodat ze niet al te lang gezien konden worden. Maar, ze was bang dat het meisje het al had gezien. Ze voelde hoe ze haar bewustzijn leek te verliezen, maar flauwvallen zou niet gebeuren. Op het moment dat ze haar bewustzijn verloren was, zou haar alter ego het namelijk overnemen. Dat wist ze. Maar ze wilde het niet..

“Gaaaah!” klonk er na een stilte en het meisje rekte zich uit. Ze wreef even in haar ogen en keek omhoog, met een onschuldige blik. Ze pakte het mutsje op en zette het op haar hoofd, om vervolgens liefjes naar het meisje voor haar te kijken. “Lilly!” stelde ze zich voor. Ze kon zich niet herinneren wat er hiervoor was gebeurd, al kon ‘Lilith’ zich wel altijd herinneren wat zij deed. Ze haalde even diep adem, zich duidelijk anders gedragend dan Lilith. Jong, vrolijk, onbezorgd. Ze kende haar verleden niet. Dit was hoe ze had kunnen zijn, zonder haar verleden. “Wie ben jij?” vroeg ze toen geïnteresseerd en ze stond op. Met een fronsje keek ze naar haar kleren. “Vies,” bracht ze dommig uit.

Lilly zei dat ze niet zo slim was, of toch wel. Ze snoof geïrriteerd. Wat had dit brutale kind. Ze deed alsof ze ouder was dan haar, maar zo te zien was dat dus totaal niet. Ze negeerde haar woorden weer en pakte haar plastic tas vervolgens weer op. Opeens begon het meisje moeilijk te doen. Ze zei nu niet. Wat nu niet?? dacht ze. Ze zakte door haar knieën en greep naar haar hoofd. Ze fronste en liep snel naar het meisje toe. Ze ging door haar knieën. "eum... gaat het wel??" mompelde ze. En ze keek vragend naar het meisje.

Toen het meisje opeens geluid maakte en zich uit rekte, keek ze het meisje wat ongelovig aan. Het meisje keek haar met een onschuldige blik aan. Ze fronste even en keek hoe het meisje haar mutsje weer terug op zette. Het meisje keek vervolgens Megan weer heel lief aan. Ze trok een wenkbrauw op toen ze haar eigen naam zowat riep. Ze glimlachte flauw. Stelde ze zich nou opnieuw voor?? Maar ze had zich al voorgesteld dacht Megan weer. Het meisje vroeg vervolgens wie zij was. Oké dit was wel heel raar. Ze stond langzaam op en keek hoe het meisje zelf langzaam op stond. Lilly keek naar haar kleren en zei vies, op een nogal dommige manier. Ze zuchtte even. Ze fronste haar wenkbrauwen en keek weer naar Lilly. "weet je... je had je toenet ook al voorgesteld" zei ze met een glimlach op haar gezicht. Ze deed een pluk met haar achter haar oor en keek Lilly aan. "trouwens, gaat het een beetje, want je zakte ineens in elkaar..??" en ze keek het meisje weer vragend aan. Lilly leek nogal veranderd. Ze leek veel aardiger alsof dit persoon twee persoonlijkheden had. Megan's blik ging even over haar kleding. "wil je misschien schone kleding gaan halen in Degree??" zei ze met een kalme stem.

Het meisje zei dat Lilly zich al had voorgesteld en ze legde haar hand op haar lip. “Uhm..” sprak ze fronsend, duidelijk nadenkend. “Volgens mij niet, hoor!” riep ze toen liefjes uit. Het meisje vroeg of het een beetje ging, met de reden omdat ze net in elkaar was gezakt. “Nee,” antwoordde ze dom. “Het gaat goed!” riep ze toen uit, de woorden ‘gaat het een beetje’ letterlijk nemend. Ze keek naar de lucht en dacht na. Het meisje vroeg of ze schone kleren wilde gaan halen. “Het lukt wel,” zei ze liefjes. “Dit kan wel; ik word toch weer vies,” glimlachte ze. Op haar gezicht stond het typische glimlachje van een kind dat een ondeugend plannetje had.
En toen snapte ze het. “Oooh!” bracht ze dommig uit. “Je hebt Lilith gezien,” concludeerde ze toen. Ze glimlachte, wetend dat dit meisje het niet zou snappen. “Ik kan transformeren. Maar nog niet goed! Ik kan alleen nog van leeftijd wisselen. Hierdoor heb ik een..” Een frons ontstond op haar gezicht. “Disso..” begon ze. Dit was een moeilijk woord. “Dissotie..” ging ze zacht door. “Dissocie..” Het was maar al te duidelijk dat ze het even niet meer wist. Uiteindelijk schoot het haar toch te binnen, gelukkig.
“Dissociatieve identiteitsstoornis!” riep ze toen vrolijk uit. “Ik wist het, ik wist het!” zong ze toen, blij dat ze het woord wist. “Dat is.. Meer mensjes in één lichaam!” legde ze toen vrolijk uit. “Lilith is.. De echte, zeg maar,” zei ze toen fronsend. “Zij was eerst,” glimlachte ze. “Ik ben nieuw!” zei ze toen dommig. “Lilith is slecht, ik ben goed,” legde ze toen dom uit, alsof dat slim over zou komen.
“Maar, hoe heet je nou?” vroeg ze toen droogjes. Het meisje had zich nog niet voorgesteld aan haar.