Is a place on my own to much to ask?

Revelry's haar wapperde door de wind. Het voelde fijn, en ze corrigeerde zichzelf. Revelry was misschien haar officiele naam, ze zou hem niet accepteren. Zij was Ren, nam ze zich voor, terwijl ze tussen de bomen doorliep. Het was niet vreemd dat er wind stond, als zij in de buurt was stond er eigenlijk zelden geen wind. Ze deed de sjaal om haar voorhoofd weer goed en zuchtte. Ze was hier nu al een paar dagen, maar ze had nog geen woord gesproken. Dat was maar beter ook. Ze was hier aangekomen in een met bloed doorweekt, oud overhemd dat net tot over haar knieën reikte, en was van pure uitputting in elkaar gezakt. Ze was wakker geworden in een smetteloos zwarte jurk, in een slaapzaal waar een paar meisjes haar nieuwsgierig aan hadden gekeken. Ren had teruggestaard, maar geen woord gesproken. Daarna was ze de zaal uitgelopen, en was ze in de bibliotheek geweest. Lezen was een van haar hobby's, en ze hadden hier meer boeken dat Ren ooit had kunnen dromen. De enige boeken die zij ooit had kunnen lezen gingen over de mensheid, en over hoe zij daar niet in paste. Het waren verslagen van de wetenschappers geweest, en ze hadden haar ongelukkig gemaakt. Maar tegelijkertijd had ze er troost uit geput. Ze wist dat mensen niet veel macht hadden, en dat zij ver boven hen stond. Met die gedachten was ze haar verschrikkelijke leven doorgekomen. Haar stem weergalmde tussen de bomen, vervloog met de wind, toen ze haar mond opende om te zingen.

'If I die young
Burry me in satin
Lay me down on a bed of roses
Sink me in the river, at dawn
Send me away with the words of a love song.
Ooh ooh ooh ooh

Lord make me a rainbow I'll shine down on my mother

She'll know I'm safe with you and she stands under my colors
Oh and life aint always what you think it ought to be
No it ain't even grey but she burries her baby
The sharp knife of a short life
Well I've had just enough time'

Het was het enige lied dat Ren herkende. Het was het enige lied dat waar was voor haar leven. Ze was een demon, was haar altijd verteld, en ze had niet langer te leven dan twintig jaar. Vijf lange jaren had ze dat geloofd, had ze zich ingehouden. Maar zelfs wetenschappers kunnen niet eeuwig liegen. Misschien was het beter geweest als ze er niet achter was gekomen, dan had haar moeder misschien nog geleefd. Maar zelfs zij kon de tijd niet terugdraaien, dacht ze, terwijl ze het bos weer uitliep. Het was zo vredig, zo stil. Tot er een tak kraakte. Ren draaide zich om, een verdedigende houding aannemend. 'Wie is daar?' vroeg ze met koude stem, rekenend op een peloton soldaten. Ze was nog niet volledig vrij. Er waren nog mensen die ervan verzekerd wilden worden dat ze dood was.

Met grote stappen liep de jongen door het bos, met zijn handen op zijn achterhoofd en zijn kin omhoog. Nu kon hij wel gewoon naar boven kijken zonder verblind te worden. Op die open vlakte zou hij nu allang blind zijn. Sommige lichtstralen wisten dapper door het bladerdek heen te gaan. Hij moest wel zachtjes grinniken om het schouwspel van de natuur. Maar toch was hij niet meer zo blij als eerst. Normaal zou hij zorgeloos zijn, nergens aan denken en gewoon doen wat hij niet kon laten. Maar na zijn gesprek met Megan was dat allemaal veranderd. Zij had hem eindelijk laten inzien wat de waarheid was, zijn ogen geopend. Hij had dus geheugenverlies. En hij zou waarschijnlijk zijn herinneringen ooit terugkrijgen. Maar dat wou hij helemaal niet. Hij wou niet worden zoals al die anderen; die een figuurlijk masker opzette om hun waren gevoelens te verbergen. Die gebroken waren vanbinnen, en geen lol meer konden ervaren in het leven. Hij wou zo niet worden.
Hij liet zijn armen zakken, keek naar de grond. Zijn tempo werd langzamer, en hij slofte maar wat rond. Zijn mondhoeken hingen omlaag, kon de kracht niet meer vinden om ze omhoog te houden. Abrupt bleef hij stilstaan, keek met een ruk op. In een sukkel drafje liep hij naar een boom, verstopte zich erachter. Hij keek erlangs, zag een silhouet. Een meisje, blauwen haren, zwarte jurk. Dat waren de enige dingen die hij zo snel kon zien. Ze zong, dat was duidelijk. Haar stem galmde door het bos heen, en had zijn aandacht getrokken. Als gehypnotiseerd bleef hij met open mond staan staren naar haar. Hij schudde met zijn hoofd, rukte zijn blik van haar los en draaide zich om. Wanneer had hij voor het laatst zoiets gehoord? Het kwam hem bekend voor, maar toch kon hij het niet plaatsen. Er moest vast iemand zijn die vroeger voor hem had gezongen, maar wie?... Vast iemand die hem dierbaar was.
Hij hapte één keer naar adem, het was maar goed als hij nu weg ging. Hij moest haar niet storen, en al helemaal niet bespieden. Hij kende haar niet eens. Hij zette een stap, trapte een takje kapot. Hij verstarde toen hij haar stem weer hoorde. Oké, nu had hij een probleem. Hoe moest hij uitleggen wat hij hier deed?... Stomme zet van zichzelf. Hij kon wegrennen… Nee. Het was beter als hij alles nu gewoon onder ogen kwam; ze zou hem toch inhalen, en dan had hij nog veel grotere problemen. Hij draaide zich om, stapte op zich af en gaf zich bloot voor haar ogen. Aarzelend glimlachte hij, niet wetende hoe hij zichzelf een houding moest geven. ‘Xavier Bezarius,’ beantwoordde hij haar vraag maar. Hij keek eventjes weg, waarna hij haar weer onder ogen kwam. ‘En met wie heb ik het genoegen?’ Nu hij hier toch was, kon hij net zo goed proberen haar te leren kennen. Het was wel gezellig met Megan… Maar hoe meer zielen, hoe meer vreugd, toch? En wie weet kende zij Megan wel, hoewel die kans klein was.

* Ghehe, Xavier is echt dom soms =w=

'Xavier Bezarius.' antwoordde de jongen die tevoorschijn was gekomen, en Ren bekeek hem even vlug. Iets jonger dan zij misschien, maar niet veel. Eerlijk gezicht, blonde haren, groene ogen. Hopelijk niets gevaarlijks. 'En met wie heb ik het genoegen?' vroeg hij, na even weggekeken te hebben. Ren beet op haar lip. Het zou gevaarlijk zijn om nu haar zwijgen te doorbreken, maar als ze niemand leerde kennen zou ze nooit volledig vrij komen. Ze verbrak haar langdurige zwijgen met een langverzwegen naam. 'Revelry Metherlance is mijn naam, maar ik geef de voorkeur aan Ren.' De wind begon harder te waaien, en ze keek hem diep in de ogen. 'Maar of het een genoegen is weet ik nog niet.' Haar stem klonk bot, iets totaal anders dan zonet, tijdens het zingen. Angst was haar voornaamste drijfveer, maar eenzaamheid klonk ook door in haar toon. Er waren gewoon mensen die haar naar haar naam vroegen, in plaats van haar meteen te verdoven. Of te doden. 'Wat doe je precies hier?' Was Ren's volgende vraag. Ze had gemerkt dat er, naarmate het bos dichterbij kwam, steeds minder mensen waren. Ze voelde zich hier ook niet op haar gemak, maar het was beter dan de bibliotheek, waar je werd aangestaard. De jongen die nu voor haar stond was anders dan al die anderen. Zij hadden een pijnlijke straling uitgezonden, maar deze jongen... Ze voelde niets. Geen slechte, maar ook geen goede emoties. Alleen een soort verwarring. Een volgende windvlaag nam Ren's sjaal een beetje mee, waardoor haar voorhoofd zichtbaar werd. Snel deed ze hem weer goed, maar ze wist niet of de jongen het gezien had. Het groene, briljantvormige juweel op haar voorhoofd was iets wat ze liever niet deelde. Dat was privé. Tenminste, dat was het nu. Vroeger was het juweel het grote middelpunt van verschillende belangrijke onderzoeken, en was ze van laboratorium naar laboratorium geplaatst. Mensen leken bang voor haar, een meisje van nauwelijks twaalf, en pas op haar dertiende begreep ze het. Ze was geen menselijk wezen. Dat werd haar verteld, de dag nadat ze dertien was geworden. Als ze dat nou niet hadden gezegd, was ze waarschijnlijk nog in Japan geweest, zonder al deze herrie. Dan was ze gewoon, snel en pijnloos, gestorven in een witte kamer. Maar nu was alles anders, en daar moest Ren mee leren leven. Een harde opgave, vooral voor iemand die niets van sociale omstandigheden wist. Toen viel haar iets anders op. 'Je ruikt menselijk... Ik haat mensen... Ik haat ze echt.' Liegen was niet iets wat Ren graag deed, dus ze kon dat ook meteen even duidelijk maken.

Ze zweeg. De enige reactie die ze gaf was door op haar lip te bijten. Het was al duidelijk dat ze erg verschilde, en de beelden die hij van de mensen die hier waren waar maakte met haar onzekere gedrag. En vooral met haar stem. Toen ze zong was hij helder geweest, en prettig om naar te luisteren. Maar als ze nu zo tegen hem sprak; klonk ze afstandelijk en leek het alsof ze niets met hem te maken wou hebben. Wat misschien ook wel was. Ze had al het recht om hem te haten. Hij kon haar blik niet van haar afwenden, omdat ze haar ogen zowat in de zijne boorde. Haar naam was lang, maar ze gaf een voorkeur aan een andere naam; betekende dat dat hij haar dan ook zo mocht noemen? Ach, hij zou het gewoon doen en dan wel zien. ‘Het is altijd een genoegen om iemand te ontmoeten, Ren. En dan vooral mensen zoals jij; die geen kwade zin hebben. Of ja… Die me niet gelijk een klap geven, zo kan ik het maar beter zeggen.’ Hij wist niet of ze kwade bedoelingen had met hem, of niet. Als hij haar niet had horen zingen, zou hij ervan overtuigd zijn dat ze hem wat aan zou willen doen. En dat enkel omdat hij zo kil was.
Zijn adem stokte in zijn keel bij het horen van haar vraag. Hij had wel kunnen raden dat ze het zou vragen, maar alsnog kwam het onverwachts. ‘Ik ehh… Kwam hier omdat…’ Hij zweeg eventjes dacht na. ‘Nou om eerlijk te zijn liep ik hier gewoon wat rond, want in het gebouw is altijd zo druk dat het een nogal benauwde uitwerking op mij heeft. En ik kwam hier terecht en toen hoorde ik je -’ Hij kapte zijn zin af, wist niet zeker of hij het wel moest zeggen. Maar nu zou hij haar waarschijnlijk alleen maar nog nieuwsgieriger maken; en dadelijk zou ze hem nog wel dwingen om het te vertellen. ‘Toen hoorde ik je zingen, en dat trok dus mijn aandacht. Ik wou net weglopen, toen je me hoorde.’ Oké, hij had het gezegd. Nu kon hij alleen maar hopen dat ze het goed op zou vatten.

Hij fronste op een gegeven moment. ‘Ik weet wel dat je hier aan het zingen was, en ik heb er ook geen commentaar tegen. Het was prettig om naar te luisteren; maar hoe kwam je hier terecht, en waarom koos je juist deze plek om te zingen?’ Hij hield zijn hoofd een tikje schuin, keek haar vragen aan. ‘Je hebt een prachtige stem, niemand zou er bezwaar tegen hebben als ze je zouden horen, misschien zouden ze het zelfs op prijs stellen.’ Een warme glimlach kwam op zijn gelaat. Hij keek haar ietwat plagerig aan. ‘Of ben je gewoon te verlegen om in het openbaar te zingen?’ Oké, verkeerde vraag op het verkeerde moment tegen de verkeerde persoon. Nee… Zelfs tegen Megan was hij verkeerd geweest. Hij had hem gewoon niet mogen stellen. Hij kon zichzelf wel een klap verkopen voor zijn stomme gedrag. Dit kon ze gewoon niet goed opvatten.
Hij knipperde een paar keer met zijn ogen, zag nog net hoe ze nogal gehaast haar sjaal weer goed deed. Het was duidelijk dat ze iets probeerde te verbergen ermee. Ietwat bezorgd keek hij haar aan, maar hij durfde haar niets meer te vragen. Niet na die laatste vraag. Wat als ze zich gestoten had, en ze een of andere nare wond verborg onder die sjaal? Dadelijk zou hij nog gaan ontsteken… Maar zo graag zou ze toch niet een wond willen verstoppen? Nee, het moest iets anders zijn. Nieuwsgierig keek hij naar haar sjaal, trok eindelijk zijn blik eens van haar ogen los. Hij brandde van nieuwsgierigheid om te weten wat daaronder zou zitten, maar hij hield zich in en hield zijn lippen op elkaar. Hij kon niet nog meer verkeerde vragen aan haar stellen. Wat als hij haar zo begon te irriteren dat ze hem wel wat aan zou doen? Dan was het gewoon zijn eigen schuld geweest en had hij het verdiend.

Ren keek weg toen hij over haar zingen begon. 'Ik.. Ik kan niet in het openbaar zingen. Dat zou fout zijn. Vooral tegenover onschuldige mensen. Ik haat ze, dat heb ik al gezegd, maar dat is geen reden om ze allemaal naar de ondergang te leiden.' Ren raakte nu een beetje ongemakkelijk, en ze beet op de binnenkant van haar wang. Waarom was ze eigenlijk gaan zingen? Omdat het haar kalmeerde? Omdat ze dan zeker wist dat ze niet in gevaar was? Of was het gewoon toeval, dat ze even haar mond opende en dan een lied zong? Haar handen balden zich tot vuisten. Ze was naïef geweest, onwetend. Ze had gewoon binnen moeten blijven. Ze stond met zichzelf te ruziën, totdat ze besefte dat Xavier nog een andere vraag had gesteld. Waar kwam ze vandaan? Kon ze hem de waarheid toevertrouwen? Zou ze hem vertellen dat ze gevlucht was? Zou ze zeggen dat ze honderden levende wezens had vermoord, alleen aan zichzelf denkend? Zou dat niet als een leugen klinken? Zoveel vragen, zo weinig antwoorden, en nog steeds stond Ren daar, aan haar haar friemelend. Ze verschoof haar voeten een beetje, en ondanks hun uiterlijk maakten haar zwarte laarzen geen enkel geluid. 'Hoe weet ik of ik je kan vertrouwen met die informatie? Hoe weet ik dat jij niet gewoon een robot bent die ze achter me aan hebben gestuurd?' vroeg ze uiteindelijk, een stuk harder dan al haar eerdere opmerkingen, en ze wees met haar wijsvinger naar hem. Hoewel.. Het was een wijsvinger geweest, maar nu was het overduidelijk dat haar arm een zwaard was. 'Nou? Hoe weet ik dat zeker?' vroeg ze nog eens, op een ietwat vijandige toon.

(Zware inspiloosheid)

Hij fronste, begreep haar niet. Hoezo zou het fout zijn om te zingen met zo’n prachtige stem? Kijk, als hij nou zou zingen zou hij echt duizenden mensen pijn doen, aan hun oren. Maar zij niet, nee. ‘Het is onmogelijk om mensen de ondergang in te leidden met zingen,’ glimlachte hij, ‘Nou… Ik kan het wel waarmaken, maar dat komt omdat ik niet zo zuiver kan zingen. Maar iemand met zo’n stem als de jouwe, die mag van mij part iedere dag zingen. Van zo’n stemmen krijg je nooit genoeg, want ze zijn gewoon zo fijn om naar te luisteren. Geloof me; je leidt niemand de ondergang in met een stem zoals de jouwe.’ Of ze was heel erg verlegen, maar dat zou hem sterk lijken. Iemand kon niet zo verlegen zijn. Maar hij had wel al door dat sommige mensen hier nogal… Anders waren. Ze hadden allemaal zo’n aparte trekjes, alsof ze iets probeerden te verbergen. En soms had hij bepaalde mensen dingen zien doen die wettenschappelijk niet te verklaren waren. Boven natuurlijke krachten? Misschien. Maar zingen had daar toch niets mee te maken? Of toch wel? Maar het zou een schande zijn dat iedere keer als ze zong iemand door zou gaan, want ze kon het zo goed.
‘Robot?’ echode hij haar na. Hij zette een stap naar achter toen ze naar hem wees. ‘Als je het niet prettig vind om -’ Hij kreeg geen woorden meer over zijn lippen toen hij zag hoe haar arm ineens in een zwaard scheen te zijn veranderd. Hij slikte. ‘A-Als je het niet prettig vindt om erover te praten, moet je dat gewoon zeggen hoor… Ik wil je nergens toe dwingen,’ stamelde hij, terwijl hij met een bange blik naar het zwaard keek. Hij vermande zichzelf, keek haar weer aan. ‘Ten eerste; als ik een robot was had ik je stem nooit prachtig kunnen vinden; robots hebben geen gevoelens. Denk ik…’ Langzaam bracht hij de vingertop van zijn wijsvinger naar het zwaard, en drukte ermee tegen het puntje. Doorboorde zijn eigen huid zodat het begon te bloeden. ‘En ten tweede hebben robots geloof ik geen bloed, zo ver ik weet,’ sprak hij, waarna hij zijn vinger in zijn mond stopte om het bloeden tevergeefs te stoppen. ‘Maar Ren,’ hij haalde de vinger weer uit zijn mond, ‘Als je het er liever niet over hebt, moet je dat gewoon zeggen. We kennen elkaar amper, en als het te gevoelig ligt; dan hoef je van mij part er niet eens aan te denken om het mij te vertellen.’ Hij glimlachte een beetje onzeker. ‘Maar kun je nu alsjeblieft dat zwaard weghalen?... Ik twijfel er niet aan of je er mee overweg kan, maar het werkt alsnog op mijn zenuwen.’ Hij stopte de vinger weer in zijn mond toen hij merkte dat hij weer te veel bloedde. Waarom had hij geen andere reden kunnen verzinnen om aan te tonen dat hij geen robot was? Hij was weer eens slim bezig.

Langzaam, haast voorzichtig, liet Ren haar arm zakken. Niemand had ooit vrijwillig haar arm aangeraakt, al helemaal niet om te laten zien dat hij vriendelijk was. Wat was er mis met haar? Waarom begreep ze niets van het gedrag van deze jongen? Had ze hem verwond? Haar hoofd gonsde. Hoe kon het zijn dat hij zo vriendelijk was? Haar arm kreeg langzaam weer een menselijke vorm, en ze greep met beide handen naar haar hoofd. 'Dit is waanzin..' mompelde ze, haar blik verbaasd. Ze staarde naar de grond, bestudeerde de vorm van de bladeren die daar lagen. 'Wat is er mis met me? Hoe kan het zijn dat... Maar als jij geen robot bent.. Wat ben je dan?' De gedachten liepen door elkaar heen, langzaam zakte ze naar de grond, en ze landde met een zacht geluid. Ze zat daar maar, haar handen om haar hoofd, wanhopig naar de grond starend. 'Waarom... Waarom ben je niet bang? Iedereen... Iedereen is altijd als de dood zodra ze me zien. Alles houdt gewoon op met ademen zodra ik langsloop. Waarom jij niet?' snikte ze, maar ze huilde niet. Ze snikte zonder tranen. Haalde adem, maar had het gevoel dat ze stikte. Ze was bang, bang voor zichzelf. Bang voor het feit dat ze iemand had ontmoet die zelf niet bang voor haar was. Ze wist ook wel dat dit overdreven was, maar op de een of andere manier viel er een last van haar af. Ze werd hier niet meteen als monster aangezien. Xavier deed dat in elk geval niet. De wind deed haar haren rond haar gezicht dansen, en speelde met haar jurk. Ze was veilig, maar het deed pijn om dat te beseffen. Na een tijdje hervond ze haar stem. 'Ik kan niet zingen, omdat... Omdat.. Omdat het mensen pijn kan doen. Het manipuleert ze, vervormt ze naar mijn wil. Dat wil ik niet. Ik wil gewoon... Normaal zijn. Gewoon Ren.' Ze schudde haar hoofd. 'Maar dat kan niet. Dat kan niet door hen.. Ik had ook gewoon met rust gelaten kunnen worden, maar dat deden ze niet. Mijn verleden... Mijn verleden is vreselijk.' sprak ze zachtjes, beseffend dat dit de eerste keer was geweest dat ze had toegegeven dat ze bang was.

Hij slaakte een zucht toen haar arm weer een arm was en niet meer een zwaard. Het bedreigde gevoel dat hij had gehad, zakte weg. Hij knipperde met zijn ogen, keek naar Ren. Ze leek verbaasd. Nou, dat was best wel logisch eigenlijk. Hij was best dom geweest, weer zorgeloos zoals altijd. Hij dacht altijd pas na over dingen als hij eenmaal had gehandeld, best een onhandige eigenschap. Zijn ogen werden groter, bij het zien van haar handelingen. Het leek alsof ze gek was geworden, als je het aan hem vroeg. Hij glimlachte zwakjes, maar uit zijn ogen sprak enkel bezorgdheid. ‘Blijkbaar iets wat jij niet kent,’ sprak hij nogal droogjes. Maar hij had al geconcludeerd dat ze niet zo menselijk was als ze eruit zag, maar toch ook weer… Door haar gedrag was ze toch wel weer heel menselijk. Hij vermeed om de term te gebruiken, wou haar niet nog meer in de war brengen.
Hij keek op haar neer. Er miste iets in het plaatje. Tranen. Tranen die haar wangen zouden bevochtigen, die haar een zoutige smaak in haar mond zouden geven. Ze waren er niet. Ze misten. Kon ze niet huilen? Maar dat… Iedereen kon toch wel huilen? Had ze geen tranen meer? Zou ze misschien wel kunnen huilen van vreugde… Misschien. Maar als je er zo naar keek waarschijnlijk niet. Was er iets mis met haar traanbuisjes? Konden de dingen geen overwerk plegen? Wellicht. Hij hapte één keer adem, begon toen te spreken. ‘Waarom zou ik bang zijn? Ik weet dat je me niets zou doen als je daar geen reden toe hebt.’ Rustig zakte hij door zijn benen. Hij kon nu niet weglopen of harteloos toe blijven kijken. Ze was in de war, en het was duidelijk dat er dingen in haar verleden waren gebeurd; die ervoor gezorgd hadden dat ze er nu zo aan toe was, mentaal.
Ze leek verbaasd, en ook bang. Maar niet voor hem. Voor iets anders dat hij niet kon zien. Hij wist niet wie ‘ze’ waren, maar hij kon er wel uit concluderen dat het de mensen waren die haar iets vreselijks hadden aangedaan. ‘Het is al goed Ren. Ik zal je helpen, dat beloof ik. Ooit zal je gewoon kunnen zingen, zonder iemand pijn te doen. Want toen ik je hoorde, heb helemaal geen pijn gevoeld. Enkel de pracht van jouw stem.’ Hij glimlachte. ‘En ze zijn hier niet. Ze zullen hier ook nooit komen. Er zijn hier teveel mensen die deze plek beveiligen, ze zullen hier nooit komen,’ stelde hij haar gerust. Hij wist niets over haar, kende alleen haar naam; en wist dat haar verleden iets was wat je moest vermijden. Maar alsnog moest hij haar troosten, voelde zich ertoe verplicht.
Zonder nog echt na te denken sloeg hij zijn armen om het meisje heen. ‘Het is beter om vreselijke dingen te verzwijgen,’ fluisterde hij zachtjes, ‘Te verzwijgen tot het punt waar het niet meer zo vreselijk is, waar het al voor het grootste deel is weg gesleten. Je hoeft er nu niet over te praten, en van mij betreft hoef je er ook nooit over te praten als je dat liever niet wilt.’ Hij wou niemand ergens toe dwingen. En het lag in zijn aard om mensen gerust te stellen, waarom wist hij niet. Weer iets uit zijn verleden dat hij zich niet kon herinneren. Maar het was beter zo. Wie weet zou hij net zo’n vreselijk verleden hebben als Ren…

De warmte die van Xavier's armen kwam was nieuw voor Ren. Ze had nooit gedacht dat een mens warm kon zijn. Ze wist niet of ze zelf warm was, maar ze wist wel dat Xavier warmer was. Het was een prettig gevoel, een gevoel van warmte en veiligheid. Ze ontspande een heel klein beetje, maar bleef wel overeind zitten. Ze wilde niet dat ze gerustgesteld moest worden. Ze wilde zelfstandig zijn, haar eigen leven leiden. Kennelijk kon ze dat nog niet. Het was een verandering, maar geen onprettige verandering. Even opende ze haar mond, maar ze zei niets. Het leek haar beter nu te zwijgen. Als een porseleinen beeldje zat ze daar, geen idee wat er om haar heen gebeurde, langzaam beseffend dat ze niet bang hoefde te zijn. Niet meer. Haar ademhaling werd langzaam maar zeker weer rustig, en ze zuchtte. Als Xavier nu toch loog, zou ze het niet erg meer vinden. Ze wist dat ze voor een moment lang veilig was geweest, en dat was genoeg. Voorzichtig, zoekend naar de juiste woorden, sprak ze: 'Dank je.' Dat was voor Ren niet goed genoeg, dus besloot ze iets meer te zeggen. Of te zingen. Hij had het fijn gevonden, dus op een zachte toon begon ze weer, niet wetend of Xavier het fijn vond, maar zelf volledig opgaand in de melodie:

'Better off, better off
That's what you get for, that's what you get for
Moving on, moving on
Try and forget you, try and forget like
Every tear you ever cried
Pack them up and say goodbye
Moving on, and that's what you get for...'

Haar stem stierf weg. Ze moest niet te lang doorgaan, dan zou haar stem zijn zuiverheid misschien verliezen. Ze zou het bewaren tot ze het echt nodig had. Voorzichtig ging ze even verzitten, maar ze maakte geen aanstalten om zich los te wurmen. Dit kon nog wel de laatste keer zijn dat ze een gevoel van veiligheid had.

Ze liet hem gewoon zijn gang gaan, en daar was hij dankbaar voor. Een deel van hem had dit verwacht, maar een ander deel van hem had verwacht dat hij weggeduwd zou worden, en dat ze hem alsnog iets had aangedaan met dat zwaard… Arm… Ding. Maar een ding zat hem dwars. Het was waar dat het ietwat vreemd was dat ze lichaamsdelen in wapens kon veranderen, of alleen in zwaarden, het bleef vreemd. En dat ze geen tranen had als ze huilde. Maar voor de rest was ze zo menselijk als maar kon. Ze gedroeg zich menselijk, misschien een beetje kil en afstandelijk, maar wel menselijk. Ze voelde zelfs menselijk aan. En waarom wist ze dan niet wat hij was? Hij was toch gewoon een mens, wel een beetje apart. Wat moest hij anders zijn? Een of andere alien in haar ogen? Hij wist het niet, en het deed er nu ook niet toe. Hij wou haar niet weer van streek maken.
Hij voelde haar gewoon tussen zijn armen ontspannen, ze was dus niet meer bang. Goed. Hij had dus een goed besluit genomen. Soms was het wel fijn, als je eerst pas handelde en daarna pas nadacht erover. Maar hij had ook gewoon veel geluk in zijn leven. Hij hoorde haar de o zo bekende woorden; Dank je, zeggen. Die woorden kende hij maar al te goed, ze werden dagelijks gebruikt. Keer op keer. Maar het was het moment waarop ze soms werden gebruikt, zorgde ervoor dat de betekenis ervan pas echt tot je doordrong. Hij zei niets, zweeg. Hij zou later wel wat zeggen, nu kon hij beter gewoon ze blijven zitten. Dat was het beste.
Zijn greep werd losser bij het horen van haar zangstem, kwam weer lichtjes in die trance. Hij bleef nog een tijdje zitten, zijn ogen halfdicht. Uiteindelijk liet hij haar los, leunde naar achter. ‘Zie je nou wel?’ sprak hij met een stralende glimlach, ‘Ik zit hier nog steeds, geen pijn of zo. Het enige wat er gebeurde was dat ik weer eventjes kon genieten van jouw mooie stem.’ Zijn glimlach verdween ineens, hij krabde in zijn nek. ‘Het spijt me dat ik je ineens aanraakte,’ sprak hij zachtjes. ‘Maar ik wist niet hoe je anders weer rustig kon krijgen.’ Het was waar. Misschien dat als hij beter na had gedacht, hij wel op een ander idee was gekomen. Maar misschien was het beter dat hij dat niet had gedaan.

'Het geeft niet. Ik denk dat het geholpen heeft. Anders zou ik nu nog wanhopig op de grond zitten. Ik zit nu ook nog wel op de grond, maar niet wanhopig.' Ren's woorden waren hun koude ondertoon kwijt, en leken nu een beetje op haar zangstem. Het was prettig om gewoon even te kunnen praten, zonder wantrouwig te zijn, zonder angst. Het zou waarschijnlijk niet lang duren voordat ze weer bang werd, maar ze voelde dat ze het dan onder controle kon houden. 'Sorry dat ik zonet zo uitschoot, dat was niet erg beleefd van me.' Haar wangen waren een beetje rood geworden doordat Xavier had gezegd dat haar stem mooi was, maar ze ging er verder niet op in. Haar stem was iets wat zelfs Ren zelf nog wel eens verbaasde. Er zaten zoveel verschillende kanten aan iets als een stem, en de hare was zelfs na zestien jaar volledig nieuw voor haar. Misschien omdat ze vroeger zo weinig had gesproken, misschien omdat het gewoon een vreemd instrument was, een stem. Geluiden konden een gebouw verwoesten, maar ook een kind in slaap sussen. Het was zo sterk, en tegelijk zo kwetsbaar. Net als zij. Ren zag de overeenkomst tussen geluiden en zichzelf voor het eerst in, maar ze wist meteen waarom. Uiterlijk was ze zo sterk, maar vanbinnen. Er zat een diepe wond, en die was nog niet geheeld. Ze was zo kwetsbaar vanbinnen, waarom was ze dat uiterlijk dan niet? Waarom was ze niet gewoon het omgekeerde? 'Ik zeg niet dat mijn stem mensen pijn doet. Hij is gewoon.. Overheersend, en dat wil ik niet. Ik wil niet dat mensen dingen voor me doen omdat ik ze dat zeg. Gelukkig is het niet heel erg sterk.' gaf Ren eerlijk toe, omdat hij haar stem zo mooi vond. Dan moest hij de waarheid weten, en dit was de waarheid. Ze keek Xavier aan, haar ogen vol met een emotie die ze niet kende. Vertrouwen, veiligheid, geborgenheid. Een lichte glimlach gleed over Ren's gezicht. 'Maar ik denk dat, als ik oefen, ik het wel onder de knie kan krijgen dat dat niet meer gebeurt. En wanneer dat zo is, zing ik zoveel ik kan. Jij bent de eerste die het hoort als ik het kan.' Dat nam Ren zich voor, en ze besloot meteen te beginnen met oefenen, zodra ze er tijd voor had. Niemand kon haar de vastberadenheid die ze nu had afnemen. Ze zou het onder controle krijgen, wat dan ook.

Hij ging eventjes verzitten, vond dat hij niet lekker zat. Hij zat weer eens in kleermakerszit, vond dat gewoon fijn. Met grote ogen keek hij op bij het horen van haar stem. Lag het aan hem of leek ze nu een heel ander persoon te zijn. Het was vreemd… Maar hij vond het fijner als ze zo deed, dan zo kil. ‘Als ik in jouw schoenen had gestaan, had ik waarschijnlijk hetzelfde gedaan hoor,’ sprak hij droogjes. Hij kon niet ontkennen dat hij bang was geweest, ze had het vast aan hem gezien. Dus doen alsof hij het niet eng had gevonden, zou nu toch niet helpen. Hij was ook niet altijd het type geweest dat zich uitsloof, vond dat niet nodig. Hij was wie hij was, en als anderen dat niet leuk vonden; hadden zij pech.
Hij zag haar lichte blos wel door zijn indirecte complimentje, maar zei er niets over. Ze was weldegelijk verlegen, als ze zich gedroeg zoals nu. Dan was ze gewoon een normaal meisje, beetje onzeker, maar voor de rest harstikke normaal. En waarom… Waarom gedroeg ze zich dan zo afstandelijk tegenover vreemden? Als ze zich zou gedragen zoals ze nu deed; zou ze vast geen verdere problemen hebben, daar was hij van overtuigd. En dan zou ze ook over haar verlegen aard heenkomen.
De blonde jongen grinnikte zachtjes. ‘Sterk? Als je gilt of schreeuwt ja. Maar toch niet als je zingt; misschien bij een uithaal… Maar hij kan toch niet zo sterk zijn?’ Zijn stem was gevuld met ongeloof. Hij had wel eens gehoord dat sommige mensen een glas konden breken met hun stem, door een hele hoge noot te zingen. Maar… Een mens ermee pijn doen, door de sterkte ervan? Nee, dat nog nooit. Tot nu toe dan. Het was niet dat hij Ren hierdoor niet wou geloven, hij geloofde haar weldegelijk. Het klonk gewoon zo ongeloofwaardig.
Met een brede glimlach, die ervoor zorgde dat hij zijn typische kuiltjes in zijn wangen kreeg, sierde zijn gelaat. ‘Wat zeg je ervan als ik je help met oefenen? Ik heb toch niets beters te doen hier,’ bood hij aan, met pretlichtjes in zijn ogen, ‘Dan kan ik een soort van coach voor je worden.’ Hij was al zo opgegaan in zijn eigen ideeën dat hij bijna vergat dat hij de toestemming van Ren nog helemaal niet had. Hij dwong zichzelf weer zijn aandacht op haar te richtten. ‘Zou je dat wat lijken?’ Hij had altijd al een natuurlijke drang gehad anderen te helpen, en die kwam met de dag meer van pas. Niet dat hij het vervelend had gevonden, eigenlijk had hij het wel handig gevonden.

De kleine glimlach op Ren's gezicht brak door in een grote grijns toen Xavier voorstelde dat hij haar zou coachen. Dat zou geweldig zijn. Xaviers lach en enthousiasme was aanstekelijk, en daarbij, ze voelde zich nu volledig op haar gemak. 'Zou je dat echt willen doen? Dan moet je wel erg veel geduld hebben. Ik heb veel oefening nodig, dat weet ik nu al. Maar het zou ook helemaal mis kunnen gaan, dat weet je toch? Ik kan niets garanderen.' Ren was niet echt bezorgd, maar wilde toch zeker weten dat hij dit bij zijn volle verstand voorstelde. Als hij dat niet deed, zou hij nog wel eens lelijk in de problemen kunnen komen. Ren wist niet precies wat zo'n coach in zou houden, maar het leek haar wel goed om iemand te helpen die haar ermee zou helpen. Ze wist niet zeker of het wel helemaal rechtvaardig was om hem als een soort proefkonijn te gebruiken, maar als hij het zelf aanbood, wilde ze het dolgraag accepteren. 'Weet je het echt zeker? Ik bedoel, ik zou het geen probleem vinden, maar je moet het aangeven als ik moet stoppen, oke?' Ren's stem was een beetje omhoog geschoten door haar enthousiasme, en klonk nu een als een gewoon jong meisje. Ze liet haar longen vollopen met lucht, en begon weer, dit keer met een opgewekter liedje.

'Senior class president
She must be heaven sent
She was never the last one standing
A backseat debutaunt
Everything that you want
Never to harsh or too demanding
Maybe I'll admit it
I'm a little bitter
Everybody loves her but I just wanna hit her

She is the prom queen I'm in the marching band
She is a cheerleader I'm sitting in the stands
She gets the top bunk I'm sleeping on the floor
She's Miss America and I'm just the girl next door
Oh and I'm just the girl next door'

Het was een liedje dat ze ooit een keer op de radio had gehoord, maar het was haar bijgebleven. Ze wist niet waarom, maar het maakte haar vrolijk. Het ritme, de klanken, de betekenis, het hele geheel. Misschien kon ze met dit soort liedjes echt wel over haar kracht heen komen.

(inspiloos)

Ze grijnsde. Dat was goed toch? Vast wel. ‘Ik weet het. En geduld kan ik ook wel opbouwen. En het gaat nu niet om mij, maar om jou; jij bent hier degene met een probleem, ik niet. Ik ben nu gewoon onbelangrijk,’ sprak hij, terwijl hij naar achter leunde en zijn handen in het gras zette als ondersteuning. Zijn mondhoeken zakten een beetje omlaag, zorgden ervoor dat zijn brede glimlach in een bescheiden veranderde. Hij was blij dat hij haar een soort van had kunnen helpen, realiseerde zich nog niet wat hij zich nou precies op de hals had gehaald. Maar zo erg kon het toch niet zijn? En tot nu toe kon hij de slechte kant er niet van inzien. Zij glimlachte, haar stem was zelfs weer veranderd door haar enthousiasme. En hij? Ach, hoe hij zich voelde deed er niet toe. Niet voor hem. Hij dacht nooit zoveel na over wat voor gevolgen er waren voor zichzelf, maar aan die van de anderen. Dat was misschien wel het nadeel aan zijn drang om anderen altijd te helpen.
Met grote ogen keek hij naar Ren toen ze haar mond weer opende om te gaan zingen. Hij bracht een hand naar zijn hoofd, kneep een oog dicht. Het was weliswaar een leuk liedje, en ze zong het ook vol overtuiging. Maar hij kreeg er hoofdpijn van. Het leek alsof iemand zijn kop insloeg, met een hamer of knuppel. Het deed pijn, maar hij gaf niet aan dat het pijn deed. Dat wou hij niet.

Waarom deed het nu pas pijn? Al die andere keren dat ze had gezongen had het hem geen pijn gedaan. Was het omdat ze te vaak had gezongen in zijn bijzijn? Hij klemde zijn kaken op elkaar toen ze klaar was, probeerde zijn mondhoeken omhoog te krijgen, maar het enige wat ontstond op zijn gelaat was een grimas. ‘Kunnen we niet eerst beginnen met neuriën?’ vroeg hij zachtjes. Hij had zijn hand nog steeds op zijn hoofd liggen, keek haar nogal onzeker aan. ‘Geloof ik heb je iets te vaak gezongen in mijn bijzijn, en begint het nu pas tot mijn lichaam door te dringen dat het pijn hoort te doen.’ Hij zweeg, liet zijn hand weer zakken en graaide in zijn broekzak. Het moest toch ergens zijn? Uiteindelijk haalde hij zijn hand eruit, had een zakhorloge erin.
Na er een paar tellen naar te hebben gestaard keek hij weer op. ‘Doe je mensen ook pijn als je neuriet?’ Wie weet, misschien was het wel echt zo. Ze konden in dat geval het beste laag beginnen, en langzaam die figuurlijke lader opklimmen. Dat was het beste voor haar, en voor hemzelf. Want die hoofdpijn die hij had gevoeld… Nee, dat wou hij liever niet nog een keer ervaren.

* Flut (À)

'Oh nee...' glipte er over Ren's lippen, toen Xavier aangaf dat het pijn deed. 'Ik had dit nooit moeten doen.' Haar stem had een schuldige ondertoon gekregen, alsof ze niet meer zeker wist wat ze had gedaan. Haar hoofd liet ze hangen, haar haren hingen langs haar gezicht. Waarom was ze roekeloos geweest? Wat had ze gedacht? Dat het niet erg zou zijn als ze eventjes ging zingen terwijl Xavier al twee keer achter de rug had? Wat was er gebeurd met haar voornemen om dat nooit meer te doen? Een bezorgde blik gleed over haar gezicht, en ze slikte. Haar ogen gleden bezorgd over zijn gezicht, en ze schudde haar hoofd. 'Het is beter als ik nu totaal niets zeg, denk ik.' Haar stem had een holle ondertoon gekregen, en haar woorden kwamen maar moeilijk. Zie je wel, je bent een monster, dacht ze bij zichzelf. Hij wilde je helpen, en jij doet hem pijn. Wat ben jij nou voor een wezen, zomaar mensen pijn doen? Ze slikte nog eens, probeerde het brok in haar keel weg te werken. 'Gaat het een beetje? Hoeveel pijn deed het?' Ren's stem was een vreemd wapen, maar het was een van de weinige die ze haatte. Ze wendde haar blik af, wilde niet dat Xavier de strijd in haar binnenste zou zien. Dat was niet zijn probleem, maar het hare. Ze schudde haar hoofd, liet haar haren dansen in de wind. Het voelde niet goed, maar het gaf haar wat geruststelling. De strelende wind over haar wangen, langs haar gezicht, door haar mouwen. Ze hoopte dat het een beetje ging met Xavier.

Wild schudde hij zijn hoofd. ‘Nee,’ schreeuwde hij zowat, waarna hij haar ernstig aankeek. ‘Of ja… Ik weet het niet; maar je moet het juist wél doen. Als ik pijn heb, doet dat er niet toe; ik heb toch geen praktisch nut. En dat weet ik zelf ook wel.’ Het was en bleef ironisch dat hij altijd zo’n lage eigendunk had. Anderen zouden dat vast anders zien, en dat was het ironische gedeelte eraan. Hij wist eigenlijk niet waarom hij altijd zo negatief over zichzelf dacht. Maar hij had het weer eens verpest. Waarom moest hij zich ook altijd zo aanstellen? De pijn die hij had gevoeld, niemand anders zou hem hebben gevoeld; dat wist hij zeker. Maar hìj moest weer eens zo nodig meneertje ik-heb-pijn spelen. Soms haatte hij zichzelf gewoon voor zijn eigen gedrag.
Hij hapte één keer naar adem, leunde naar voren en stak zijn handen uit. Dom genoeg was hij het zakhorloge vergeten, dat nu op de grond viel, terwijl hij haar schouder vastpakte. Het ding klapte open door de klap die het had gekregen door op de grond te vallen. Hij keek haar aan, boorde zijn ogen zowat in de hare. Een zwakke grijns kwam op zijn gelaat. ‘Als het iemands schuld is dat iemand nu pijn heeft, dan is het de mijne wel,’ prevelde hij zachtjes. Hij zweeg eventjes door het zachte melodietje dat op de achtergrond speelde, afkomstig van het zakhorloge. Hij kon het nu dicht doen en – Nee, het deed er niet toe. Hij richtte zijn aandacht weer op Ren. ‘Ik doe jou pijn. En niet anders om.’ Hij liet zijn handen zakken, sloeg zijn ogen neer.

Zwijgend pakte hij het zakhorloge en klapte het dicht, om het weer te verstoppen in zijn broekzak. Het was sowieso al een dom idee geweest. Hij kon haar nu niet vragen om een melodietje na de neuriën, had al teveel van haar gevraagd. Hij keek weer op, wist dat hij haar vraag niet goed had beantwoord. ‘Ik ga niet zeggen hoeveel pijn het deed; want ik stelde me aan,’ mompelde hij zachtjes. Waarom had hij zich zo moeten aanstellen? Het was al duidelijk dat Ren mentaal niet de sterkste was. De eerste indrukken die ze bij hem had gewekt, waren dat wel geweest. Maar hoe langer hij naar haar keek; hoe meer ze veranderden. Ze was helemaal niet wie ze leek te zijn.

'Je doet me geen pijn, Xavier. Je bent de eerste die gewoon naar me luistert. Dat doet me geen pijn. Maar dat je luistert, dat doet jou pijn.' Ren slikte even, en haalde toen diep adem. Het was wel haar schuld, dat wist ze zelf ook wel.'Het gebeurt gewoon iedere keer weer. De een kan er beter tegen dan de ander. Jij houdt het langer uit dan alle mensen die het ooit hebben gehoord. Zelfs als je je aanstelde, je had wel pijn. Ik wil niemand pijn doen. Niet als ze mij geen pijn willen doen.' Op de een of andere manier voelde ze dat Xavier zich totaal niet aanstelde. De meeste mensen hadden nu huilend op de grond gelegen, hun handen over hun oren, tenminste, dat was altijd zo geweest. Niemand had ooit überhaupt geluisterd naar de tekst. Het enige waar ze op letten is dat ze ophield. Maar Ren hield nooit op. Ze zou nooit voor eeuwig stoppen met zingen. Ze hield teveel van de muziek om op te houden met het creëren van nieuwe tonen, nieuwe klanken.

Ze richtte haar aandacht op het zakhorloge dat Xavier had laten vallen en daarna weer had weggestopt. Het had een heel mooie melodie afgespeeld. 'Wat was er net met dat horloge? Hoe kan het muziek maken? Is het een soort van muziekdoosje ofzo? Hoe kom je eraan?' Ren vuurde de vragen vlak na elkaar af, om tenminste de aandacht van het voorval met haar stem te vergeten. Hopelijk kwamen ze nu op een vrolijker onderwerp, dacht ze, terwijl ze even haar jurk gladstreek.

Hij keek haar aan, fronste zijn wenkbrauwen. Hij deed haar weldegelijk pijn, mentaal. En net zoals haar wou hij ook niemand pijn doen. Dan kon hij eigenlijk ook niet; niet alleen was hij daar niet toe in staat, maar hij had er de kracht ook niet voer. Het was niet dat hij zo sterk was om iemand te wurgen, nog een flinke klap uit te delen. En hoewel iedereen hier iets speciaals leek te kunnen, kon hij dat niet. Of ja, dat dacht hij dan. Hij kon niets speciaals, zo ver hij wist. Misschien had hij het wel ooit gekund, maar hij zou het zich toch niet meer kunnen herinneren. Dus het was zinloos het ook maar te denken; wie weet was hij wel gewoon zo’n saai persoon waar niets speciaals aan was: normaal.
Hij glimlachte zwakjes, maar toch hartelijk. ‘Maar ik denk niet, dat je altijd zo gefocust erop bent geweest. Want je wist gewoon dat het anderen pijn deed, en dus vermeed je het om in het openbaar te zingen. En als je het bij iemand anders deed, probeerde je er nooit op te letten hoe je het deed. Noch hoe je het kon verhelpen, of hoe je het kon beheersen, toch?’ Hij wist het haast wel zeker, maar besloot toch geen conclusies te trekken. Tot nu toe waren ze allemaal fout geweest. Ren was niet wie ze leek te zijn, wat er wel voor zorgde dat ze zijn interesse wekte.

Met grote ogen keek hij naar het blauwharige meisje wanneer deze hem overlaadde met vragen. Hij schraapte zijn keel, wist niet zo goed waar hij moest beginnen. Ten slotte haalde hij zijn zakhorloge maar weer tevoorschijn. ‘Nou… Ik wou alles eigenlijk een graadje lagen gaan doen; in plaats van zingen neuriën. Het is beiden muzikaal, maar de een is wat milder. Maar ik wist niet of je ook mensen pijn deed als je neuriede,’ legde hij uit. ‘Hoe ik eraan kom weet ik niet meer. Ik heb het zolang als ik me kan herinneren; en dat is niet zo ver terug. Verder maakt hij keer op keer hetzelfde deuntje zodra ik hem open, ben eraan gewend. Maar ik kan begrijpen dat het in de ogen van anderen het nog vrij uniek is.’ Hij keek weer op van het zakhorloge. Hij wist niet wat voor waarde het voor hem zou moeten hebben, maar hij hield het toch maar voor de zekerheid goed bij zich; stel dat het uiteindelijk toch een belangrijke waarde voor hem had. Dan was hij het zelf schuld als hij het kwijt was geraakt.