Can't take my eyes of you ~

Onderwerp: Can't take my eyes of you ~ za jun 11, 2011 11:59 pm

Vervolg op:

Al zijn adem leek ontnomen te zijn toen de jongen hem in zijn maag trapte. Het leek alsof hij zich niet meer kon bewegen, al kon hij nog net wel met zijn handen naar zijn neus grijpen, die vreselijk zeer deed. Hij kneep zijn ogen dicht en vloekte nog een keer. Hexis verwachtte nog een trap, totdat hij merkte dat Ciel over hem heen ging staan. Met tranen in zijn ogen keek hij naar ciel, die daar stond.
‘Blijf met jullie gore poten van hem af.’ Ciel zou het nooit tegen de jongens op kunnen nemen! ‘Moeten we nu bang worden? Van iemand zoals jou?’ Hexis sloot zijn ogen en sloot zichzelf af van de buitenwereld, negeerde alle stemmen die er klonken. Een paar keer namen de jongens de kans om hem keihard te trappen in zijn maag, waardoor hij in elkaar dook, maar geen kik gaf. Hij wou niet weten hoe het af zou lopen. Hij had zichzelf niet eens kunnen verdedigen met zijn krachten, vanwege het slaaptekort en de hevige emoties die door hem heen gingen terwijl hij kopzorgen had. En nu moest hij alles aan Ciel overlaten. Hexis voelde zich schuldig, wou eigenlijk dat hij meer had geslapen. Maar dan had hij weer een ander probleem gehad.
Het was akelig stil toen hij terugkeerde naar de werkelijkheid. Zijn ademhaling was gespannen en onregelmatig. Zijn neus deed vreselijk zeer, net zoals zijn buik en been, waar ze ook nog op getrapt hadden. Zijn gedachtes schoten alle kanten op en zijn ogen gingen open, schoten paniekerig in het rond. Hij kalmeerde een beetje toen hij Ciel in het zich kreeg. Het schemerde en hij had zijn handen nog steeds voor zijn neus.
“Het spijt me,” mompelde hij en de tranen liepen al over zijn gezicht. Hij probeerde overeind te komen, zijn hele lichaam trilde en toen hij bijna overeind stond, viel hij bijna weer. Hij kon zich nog net aan Ciel vastgrijpen. Hij wou hier weg. Uiteindelijk stond hij overeind en pakte hij de tas op, die eenzaam en verlaten naast hem had gelegen, aangezien hij hem op de grond had laten vallen. Hij keek er even in en zag dat er alleen maar een deuk in de doos bonbons zat en de tijdschriften een beetje gekreukt waren. Gelukkig maar. Hij snoof geirriteerd en greep weer naar zijn neus toen deze weer zeer begon te doen. Hij wou niet weer naar de ziekenzaal. Of naar een EHBO post. Hij pakte Ciel bij de hand en trok deze zachtjes mee, terwijl zijn passen langzaam en af en toe struikelend waren. Zijn been deed nog steeds zeer en hij wist nu al dat hij vanavond niet meer zou kunnen slapen. Ze zouden weten waar hij was.

Een metaalachtige smaak was het enige wat hij proefde. Maar dat was al genoeg om duidelijk te maken dat hij; of op zijn tong had gebeten, of op zijn wang… Lip… Nou, hij had op iets gebeten toen hij werd geslagen. En de smaak van bloed maakte hem misselijk. Zorgde ervoor dat hij nog bleker was hij normaal al was. Maar hij was half verdoofd, dus de pijn voelde hij niet. Dat was het fijne van een lage pijngrens; de pijn werd zo snel te erg, dat je snel een verdovend effect kreeg. Langzaam stond hij op, klopte wat stof van zijn kleren. Was hij het gewend? Een beetje. Hij had dit soort situaties wel eens eerder meegemaakt. Maar dan een tikje anders; dan was hij alleen geweest. En kwam hij er meestal zonder kleerscheuren vanaf, nou in het begin niet. Met de rug van zijn hand veegde hij zijn mond af, keek naar de rode streep die erop stond. Hij rolde met zijn ogen. Maar natuurlijk, het kon niet anders.
Hij had Hexis niet gehoord. Schrok zich een ongeluk toen hij voelde dat iemand hem een soort van vastpakte. In een reflex draaide hij zich om, klaar om iemand een klap te geven. Maar hij liet al snel zijn hand zakken. Hij liet zich gewillig leiden, maar raakte al snel geïrriteerd door het tempo. Het was te sloom. Hij wist niet hoe lang die gasten zo bleven liggen. En als ze zo sloom gingen; dan zouden ze hun in een mum van tijd weer inhalen. Hij trok zijn hand los. ‘Je loop te sloom,’ sprak hij op een monotone toon. Hij slikte weer eventjes, om ervoor te zorgen dat niet weer bloed uit zijn mond zou stromen, wetende dat hij spoedig zou moeten overgeven hierdoor. Maar goed. Beter iets dan niets.
Hoofdpijn. Maar hij had geen andere keus. De grote witte wolf stond er weer, keek kwispelend naar zijn schepper. ‘Ken je Puru nog?’ Hij wierp een blik op Hexis, dacht toen eventjes na en wendde zijn blik weer af. ‘Nee, natuurlijk niet; je was niet helemaal op deze wereld toen,’ mompelde hij. Hij wees met een vinger omlaag, en het dier ging rustig op zijn buik liggen. Hij stapte er rustig op, stak een hand uit naar beneden; wou Hexis zo erop helpen. ‘Kom, zo gaat het sneller.’ Toen ze eenmaal allebei op de rug waren geïnstalleerd stond Puru op en rende weg.

De wolf stopte, zakte weer door zijn poten. Zonder iets te zeggen liet de jongen zich van zijn rug afglijden. Hij ging zitten, liet zich vervolgens op zijn rug vallen. Hij was moe, door al die inspanning. Hij was ook nog eens misselijk door al dat bloed dat hij had ingeslikt. Het dier verdween, vervaagde. Hij hijgde zachtjes, rolde op zijn zij. ‘Ik ben moe…’ Hij kneep zijn ogen dicht, wist niet wat Hexis nog wou gaan doen. Slaap wilde niet vatten, dus ging hij weer zitten, keek om zich heen. De heuvels?... Waarom was hij nou weer hier naartoe gebracht? Vaag gedoe ook. Hij keek omhoog. Het was donker… Sterren fonkelden in de lucht, weerspiegelden in zijn oog. Hij rukte zijn ooglapje af en gooide het nonchalant weg, zodat hij het beter kon zien. Met zijn ogen zocht hij op een gegeven moment naar Hexis. Waar was die nou weer gebleven?...

Alleen Hexis dus (À)

Onderwerp: Re: Can't take my eyes of you ~ zo jun 12, 2011 3:02 am

Het schoot niet echt op. Hexis kon nauwelijks meer op zijn ene been staan, waardoor het zowat hinkelen werd. Alles duizelde en het was donkerder geworden, waardoor hij slechter kon zien. Hij had niet echt een nachtzicht.
‘Je loop te sloom,’ kwam er als opmerking. Ja dat wist hij en hij kon er zelf ook niks aan doen. De jongen trok zijn hand los en een beetje verslagen bleef hij staan. Zijn gezicht vertrok een beetje. ‘Ken je Puru nog?’ Waar had de jongen het in godsnaam over? Hexis fronste even. ‘Nee, natuurlijk niet; je was niet helemaal op deze wereld toen.’ Hij zou het niet meer weten. Waarschijnlijk was het al lang geleden. Hij zag de vinger van Ciel ergens heen wijzen en hij zag een grote, witte wolf liggen. Ergens kwam het ding wel bekend voor, maar het interesseerde hem niks. Hij zag hoe de jongen er op stapte en bleef er naar kijken. ‘Kom, zo gaat het sneller.’ Zonder iets te zeggen pakte hij de hand van de jongen aan en stapte hij ook op het dier, waarna het wegrende.

Even later stopte het dier en zakte het ding door zijn poten. Hexis kon zijn evenwicht niet bewaren en rolde er van af. Paniek borrelde in zijn lichaam op en hij rolde zich op als in een bal, in het zachte gras. Zijn ademhaling was snel en de tranen stroomden over zijn wangen, terwijl hij stilletjes huilde. Het was zijn schuld. Nu was hij moe, emotioneel in de war en gebroken, en zowat in shock omdat hij nu wist dat Alais hem zo kon opsporen en kon ontvoeren, vermoorden of wat dan ook. Straks dan moest hij weer als hoer werken, of werd er iets met zijn zusje gedaan. Een stem trok hem uit gedachten.
‘Ik ben moe…’ Zijn vingers trilden. Ja, hij was ook moe. Doodmoe, maar slapen wou hij niet. Straks dan.. Dat wou hij vooral niet in de buurt van Ciel! Niet nog een keer! Hij kwam een beetje overeind en kroop op handen en knieën naar de jongen toe, ging naast hem zitten, zette de tas naast hem neer en sloot zijn vingers om zijn middel. Hij legde zijn hoofd op de schouder van de jongen en sloot zijn ogen even.
“Ik ben ook moe, Ciel,” murmelde Hexis zachtjes. De huid van de jongen was zacht en voelde prettig aan, kalmeerde hem ook een beetje. Zijn ademhaling werd wat langzamer en zijn ogen gingen weer open toen hij wat gekalmeerd was. Hij liet de jongen los en plofte achterover in het gras. Zijn ogen staarden naar de talloze sterren. Hij moest wat afleiding hebben, anders viel hij in slaap en kreeg hij nachtmerries of weer van die dromen.. en dat wou hij niet. Nooit.

Onderwerp: Re: Can't take my eyes of you ~ zo jun 12, 2011 3:29 am

Een zwakke glimlach kwam op zijn gezicht toen hij zag dat de blonde jongen naar hem toe kroop. Aan de ene kant was het natuurlijk komisch, maar ook wel schattig. Er ging eventjes een schok door hem heen toen hij Hexis’ vingers bij zijn middel voelde, maar hij werd al snel weer rustig. Hij zei niets, zweeg. Maar hij probeerde iets tegen te houden, dat hij van zichzelf verachtte. Iets dat ervoor zorgde dat hij niet meer wou slapen, maar iets heel anders wou. En het waren enkel die vingers die ervoor hadden gezorgd dat hij het wou. En het horen van de ademhaling van de jongen. Zijn hart hamerde in zijn borstkas, en zijn gedachtes waren niet helemaal bij deze wereld. Hij werd pas weer teruggetrokken naar de realiteit toen Hexis hem losliet, en in het gras ging liggen. Een leegte overviel hem, maakte plaats voor een verlangend gevoel. Hij beet op zijn lip. Nee, dat mocht hij niet doen… Dat zou de jongen nog meer overstuur maken. Maar het zou hem toch ook weer blij maken, omdat hij niet meer zo onzeker deed, toch? Of hij kon het zo proberen te doen dat -
Stop. Waarom dacht hij er nog over na? Dat is toch juist een teken van onzekerheid? Of lag dat nou weer aan hem. Hij moest het gewoon doen, punt. Hij draaide zich om, ging op de plaats zitten waar Hexis zijn heup was, met benen aan weerzijden. Hij legde zijn handen op zijn borst en keek naar hem. ‘Ik wil nog niet slapen,’ zei hij, ‘Dus moet ik jou wakker houden, zodat jij mij wakker kunt houden.’ Hij leunde voorover, drukte zijn lippen op de zijne. Zonder verder nog te twijfelen duwde hij de lippen van de jongen open. Hij zoog de tong van de ander zowat naar binnen, verlangde er zo erg naar. Maar waarom? Waarom nu ineens? Hij had dit toch altijd zo verafschuwd?... Of lag het aan wat hij had gedronken in die bar, dat hij nu in zo’n speelse bui was. Hij leunde weer naar achter. ‘Als je ’t niet prettig vindt, moet je me omduwen… Doen we het andersom,’ grijnsde hij.
Hij leunde weer voorover, maar deze keer niet om hem weer te zoenen. Hij kuste de jongen langs zijn kaaklijn, ging uiteindelijk naar zijn nek en streelde die met zijn tong. Er kwam nog geen reactie, wat hij niet leuk vond. Het moest wel van twee kanten komen. Was hij eens een keer zeker van zijn zaak, werkte Hexis niet mee. Nou, dan niet. Dan maar kwaadschiks. Zijn handen gleden naar onder, baanden zich een weg onder het T-shirt van de jongen. Hij leunde weer eventjes naar achter, en probeerde het uit te trekken. Met een paar harde rukken was het uit en gooide hij het weg. Nu kon hij weer verder.
Hij kuste de jongen weer in zijn nek, legde zijn handen op zijn buik. Zijn ademhaling… Zijn lichaamswarmte… Waarom vond hij het zo prettig die te horen en te voelen? Maar er miste nog iets, en hij wist niet wat. Ach, gewoon doorgaan, dan kom je er vast wel achter, dacht hij droogjes in zichzelf. Opeens stopte hij. Kwam overeind. Hij keek eventjes met grote ogen op de jongen neer, hapte één keer naar adem. Waarom had hij hem nog niet bekeken?... O god… Het beeld van de jongen, hoe die daar lag. Het zorgde ervoor dat hij zich niet meer kon bewegen. En waarom?... Dat wist hij zelf niet eens.

Onderwerp: Re: Can't take my eyes of you ~ zo jun 12, 2011 3:52 am

Zijn ogen staarden naar de verschillende mooie sterren. Je kon zelfs de Melkweg zien, zo helder was het deze avond. Er verscheen een tevreden glimlach op zijn gezicht. Het zag er heel mooi uit. Plotseling voelde hij gewicht rond zijn heupen en toen hij op keek, zag hij dat het Ciel was. Een hand raakte zijn borstkas aan, waar zijn hart een slag over sloeg
‘Ik wil nog niet slapen,’ zei de jongen en hij staarde hem een beetje versuft aan. ‘Dus moet ik jou wakker houden, zodat jij mij wakker kunt houden.’ Hexis snakte een beetje bang naar adem toen de jongen dichterbij kwam. Hij kon niks doen, het feit dat het gewoon zijn zwakte was verbood hem om de jongen zelfs maar weg te duwen. De jongen kuste hem en hij sloot zijn ogen. Er leek een schok door hem heen gaan toen de jongen zijn mond open duwde. Hij kneep zijn ogen dicht en probeerde niet te gaan hyperventileren. Hij moest zich niet zo aanstellen en er gewoon aan wennen! Hij ontspande zich een beetje en zijn geest weigerde om mee te doen. Plotseling leunde de jongen naar achter
‘Als je ’t niet prettig vindt, moet je me omduwen… Doen we het andersom.’ Hij schudde lichtjes zijn hoofd. Nee, alles kon toch niet teruggedraaid worden. De jongen leunde weer naar voren, om deze keer langs zijn kaaklijn te kussen. Zijn ademhaling ging omhoog en alles leek warmer te worden toen de jongen met zijn handen onder het T-shirt van hem ging. De warme handen streelden zijn huid onder het shirt zachtjes en Hexis kneep zijn ogen dicht. De tong in zijn nek lieten de gevoelens nog heftiger worden. Zijn broek zat niet lekker meer.. verdomme! Hij wou dit diep van binnen niet, toch verlangde een ander deel van hem er heel erg naar. De jongen stopte en trok zijn shirt uit. Daarna begon Ciel hem in zijn nek te kussen, voelde hij de handen op zijn buik. Alles leek te draaien en zijn ogen gingen open, staarden naar de lucht. Hexis kwam weer een beetje bij positieven toen de jongen recht ging zitten. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht.
“Stop niet, alsjeblieft,” fluisterde hij en hij kwam overeind, duwde de jongen in het gras neer en begon hem voorzichtig te zoenen, nog steeds een beetje van slag. Ach, hij zou er wel aan wennen.

Onderwerp: Re: Can't take my eyes of you ~ zo jun 12, 2011 4:08 am

Hij had alles gedaan, en nu vond hij wel dat Hexis het over mocht nemen. Hij had het warm, en de jongen was niet de enige die moe was. Een tevreden grijns verscheen op zijn gezicht bij het horen van Hexis zijn woorden. Zo dat hij ook weer goed voorelkaar gekregen. Hij liet zich gewillig in het gras duwen. Rustig sloot hij zijn ogen toen hij werd gezoend, was er al helemaal aan gewend. Waarom deed hij nog zo voorzichtig? Hij kon er nu toch tegen, kokhalsde niet meer. Hij duwde Hexis zachtjes een beetje van zich af. Hij hijgde zachtjes, mede door de warmte en door iets anders dat hij niet kon plaatsen. ‘Ik heb het warm,’ sprak hij in één ademstocht. Hij sloeg zijn armen om de jongen zijn hals, trok hem naar onder om hem weer te zoenen.
Zijn handen gleden over de rug van de jongen, naar zijn broek. Hij stopte. Hij wendde zijn blik af. ‘Ga je me weer wat nieuws leren vandaag?’ vroeg hij, nogal droogjes, doelend op het feit dat hij verder wou. ‘Dit begint saai te worden… Wil weer eens wat nieuws doen.’ Hij hield er totaal geen rekening mee met wat het nieuwe kon zijn, maar het deerde hem niet. Hij wist zo tenminste wel zeker dat de jongen van hem was, en ook van hem zou blijven. Dan zou hij wel met zijn handen van anderen afblijven. Hij zou werkelijk alles doen om de jongen van hem te laten zijn, van hem en van niemand anders. Gierig? Misschien. Maar dat deerde hem niets. Want de meningen van anderen hadden hem altijd koud gelaten. Behalve die van Hexis nu dan. Dat was ook de enige persoon waar hij echt normaal naar zou luisteren. Want als dat ervoor nodig was om hem bij hem te houden, was hij bereid dat te doen.

* Korte post, maar je gaf me niet zoveel te doen ;p

Onderwerp: Re: Can't take my eyes of you ~ zo jun 12, 2011 4:53 am

Het dominante gevoel kwam weer een beetje terug, waardoor hij zich gemakkelijker begon te voelen. Zijn blonde haar plakte een beetje aan zijn voorhoofd en hij leunde op zijn ellebogen, zodat hij de jongen onder zich niet plette. Zijn broek zat ongemakkelijk en het gevoel wat hij erdoor kreeg, zorgde voor een rare nasmaak in zijn mond en dat zijn ademhaling wat sneller ging. Diep van binnen wou hij dit niet. Hij wou niet verder, had hij eigenlijk nog nooit gewild. In zijn dromen misschien, maar verder? De kus stopte en hij voelde hoe warme handen hem wat omhoog duwden. Hij opende zijn ogen en keek de jongen met een kleine maar plezierige grijns aan.
‘Ik heb het warm.’ Hexis had het zelf ook warm, een zweetstraaltje liep over zijn voorhoofd. Niet alleen warm door de warmte, die er nauwelijks was, maar ook door het moment zelf, en enzovoort. Hij voelde hoe Ciel zijn armen om zijn hals sloeg en hem weer naar zich toe trok, zodat hun lippen elkaar weer ontmoetten. Er ging een rilling door hem heen toen de handen over zijn rug gleden, naar zijn broek. Al snel stopte de kus weer.
‘Ga je me weer wat nieuws leren vandaag?’ Hexis keek weg. Had de jongen alcohol gedronken? Hij wist wel dat de jongen nu echt gevaarlijk bezig was. Straks dan kon hij zichzelf niet meer inhouden, en zijn lichaam was al een beetje te ver gegaan. ‘Dit begint saai te worden… Wil weer eens wat nieuws doen.’ Hij zuchtte, een diepe frons verscheen op zijn voorhoofd. Hij duwde zich van Ciel af en ging naast hem zitten.
“Niet nu, verdomme,” mompelde hij en zijn blik ging naar de tas. “Je bent nog te jong.” Hij reikte zijn hand uit, naar het shirt wat een meter verder in het gras lag. Hij liet de stof door zijn vingers gaan en zuchtte opnieuw. “Ik.. ik weet het niet,” zei hij, doelend op het feit dat hij van zichzelf nog niet eens wist of hij het wou of niet. De woorden van Ciel hadden weer gedachtes opgebracht van vroeger, toen hij nog-.. Straks dan.. dan liep alles uit de hand. En dan had hij er later spijt van.

Onderwerp: Re: Can't take my eyes of you ~ zo jun 12, 2011 5:17 am

De lichte blos en de glim in zijn ogen toonden alles aan, de reden voor zijn gedrag. Hij keek toe hoe Hexis weigerde, rolde met zijn ogen. ‘Niet leuk,’ sprak hij als een klein kind, waarna hij rechtop ging zitten. Beledigd keek hij naar de jongen. ‘Ik ben niet de jong, dat ben je zelf!’ Hij stond op. ‘Het is ook altijd hetzelfde,’ mompelde hij. Hij had een licht gevoel in zijn hoofd, slikte hevig om alles binnen te houden. Wat was er met hem aan de hand? Hij hapte naar adem. ‘Ze zeggen altijd -’ hij kwam niet verder, viel weer op zijn knieën. Hij kneep zijn ogen dicht. ‘Ze zeggen altijd hetzelfde; je bent te jong, te klein. Bla bla.’ Hij hijgde zachtjes, sloeg zijn armen om zijn buik heen. ‘Maar ik ben mentaal vele malen volwassener dan ik eruit zie!’ Een schok ging door zijn lichaam, misselijkheid overviel hem. Hij boog voorover, voelde hoe alles langs zijn keel scheurde. Hij keek op. Had hij nou… Hij veegde met de rug van zijn hand zijn mond af, keek ernaar. Dat was vast van het bloed, toch?
Maar doordat het hem nu eindelijk doordrong dat er wel degelijk iets niet goed was in zijn lichaam, werd hij alleen nog maar misselijker. Nog een schok door zijn lichaam, maar koppig begon hij hevig te slikken om alles binnen te houden. Toen alles weer een beetje ging, kwam hij langzaam overeind. Hij kreunde zachtjes toen hij voelde dat zijn gehele lichaam weigerde. ‘Hexis… Ik voel me niet goed,’ prevelde hij zachtjes. Hij liep een willekeurige kant op, wist niet waar hij naartoe moest en ging weer zitten. ‘Alles doet zo’n pijn,’ klaagde hij, alsof hij een baby was. ‘Ik heb het warm en ik wil gewoon naar huis!’ Hij sloeg boos met zijn handen op de grond. ‘En – En… Ik wil jou… Maar jij doet flauw,’ murmelde hij. Hij ging op zijn rug liggen rolde op zijn buik. ‘De hele wereld is flauw…’ Zijn blik was nergens op gefocust. ‘En dan werk ik eens een keer mee, en dan doe je nog steeds flauw.’ Hij was er allang niet meer bij met zijn gedachtes. ‘Ik ben niet te jong,’ snauwde hij boos, maar hij bleef nog steeds op de grond liggen. Hij wou niet meer staan, dan zou hij toch maar weer overgeven.
Hij sloot zijn ogen, slaakte een zucht. ‘Ik heb hoofdpijn,’ zeurde hij uit het niets. ‘Ik wil afleiding.’ Hij zocht met zijn ogen naar de jongen. ‘Leidt me af,’ sprak hij met een zeurderige toon. ‘Dat is het minste wat je kunt doen; nadat je me mijn zin niet geeft.’ Hij rolde weer op zijn rug, keek afwezig naar de hemel die bezaaid was met sterren. Het was zo’n mooie avond… En alsnog werd het weer eens voor hem verpest. ‘Hoe ik het ook wend of keer… Ik krijg ook nooit mijn zin, zelfs niet van jou.’ Hij sloot zijn ogen niet. ‘Stom gedoe ook,’ mompelde hij zachtjes. Hij had hoofdpijn, een grote drang om Hexis op zijn mond te pakken, had het warm en hij kon nergens iets aan doen. Hexis zou weer gaan zeuren, hoofdpijn kon hij niets aan doen… En zijn kleren leken hem momenteel te ingewikkeld om uit te trekken. Waarom werkte alles hem nou tegen?

* En nu slaat mn post nergens meer op c:

Onderwerp: Re: Can't take my eyes of you ~ zo jun 12, 2011 7:19 am

Hij maakte zich zorgen om Ciel. Had de barman hem alcohol gegeven? De jongen was er eigenlijk nog veels te jong voor, straks dan tastte het zijn hersenen aan of zo.
‘Niet leuk,’ hoorde hij hem zeggen. Hexis zuchtte. ‘Ik ben niet de jong, dat ben je zelf!’ Hij begon spontaan te lachen, al was het niet echt een grappige situatie. De jongen sprak gewoon grappig. Hij keek op toen hij de jongen vanuit zijn ooghoeken op zag staan. Ging hij weg? ‘Het is ook altijd hetzelfde.’ Nouja, het was nou eenmaal zo. ‘Ze zeggen altijd -’ Hij schrok zich een hoedje toen de jongen op zijn knieën belandde.
“Ciel?” vroeg hij op een bezorgde toon.
‘Ze zeggen altijd hetzelfde; je bent te jong, te klein. Bla bla.’ De jongen sloeg zijn armen om zichzelf heen, Hexis zag dat de jongen aan het hijgen was.
‘Maar ik ben mentaal vele malen volwassener dan ik eruit zie!’ Hij keek even weg toen de jongen over gaf in het gras. Vast door de alcohol. Even later kwam de jongen overeind en hoorde hij hem kreunen.
‘Hexis… Ik voel me niet goed.’ Hexis zuchtte.
“Dat merk ik. Had je maar geen alcohol moeten drinken,” zei hij en hij stond op toen de jongen opeens een willekeurige kant op liep, volgde hem, waarbij hij de tas ook meenam. Hij bleef met het T-shirt en de tas in zijn handen een paar meter achter de jongen vandaan staan.
‘Alles doet zo’n pijn.’ Zijn gezicht vertrok door de toon waarop Ciel sprak, alsof hij een kleine baby was. Och arme. ‘Ik heb het warm en ik wil gewoon naar huis!’ Hij staarde de jongen hulpeloos aan. Huis was er niet. Alleen maar Degree. ‘En – En… Ik wil jou… Maar jij doet flauw,’ Hexis grinnikte. Hij deed niet flauw, hij was verstandig, al twijfelde hij heel erg aan zichzelf. Hij zag hoe de jongen op zijn buik ging liggen. ‘De hele wereld is flauw…En dan werk ik eens een keer mee, en dan doe je nog steeds flauw. Ik ben niet te jong, De jongen sprak op een toon waarmee je de meeste aangeschoten of dronken mensen mee hoorde praten. Hij wou het zelf. Waarom twijfelde hij dan zo? Hexis zuchtte diep, haalde een blikje alcohol uit zijn tas en nam er een paar slokken van. Hopelijk werd hij hier wat kalmer van en verdwenen de twijfels al snel. Hij nam er een grote teug van, zodat het blikje al tot de helft gevuld was. Zijn blik schoot weer naar de jongen toen deze zuchtte. Hij ging naast de jongen zitten, een meter van hem vandaan. Hij legde het T-shirt in het gras neer, samen met de tas. Het blikje bleef hij stug in zijn hand vasthouden.
‘Ik heb hoofdpijn,’ hoorde hij de jongen klagen. ‘Ik wil afleiding.’ De jongen keek weer naar hem. ‘Leidt me af.’ Hexis zuchtte, nam nog een slot van het blikje. ‘Dat is het minste wat je kunt doen; nadat je me mijn zin niet geeft.’ De jongen ging uiteindelijk weer op zijn rug liggen. ‘Hoe ik het ook wend of keer… Ik krijg ook nooit mijn zin, zelfs niet van jou.’ Hij bleef zelf stil, terwijl hij naar de preek luisterde. Kom op, hij had het zo vaak gedaan! En met iemand van wie hij echt hield was misschien wel anders, maar het was voor de rest gewoon hetzelfde. ‘Stom gedoe ook.’ Hexis zuchtte opnieuw en na een paar minuten denken, trok hij de jongen zachtjes overeind, zodat deze zat. Hij stak zijn blikje uit.
“Spoel je mond.” Gelukkig werkte de jongen mee. “Ik doe het alleen omdat ik het gewoon niet aan kan dat je zo zit te zeuren. Het doet me zeer. Maar dan moet jij beloven niet te kotsen.” Hij wachtte niet op het antwoord, duwde de jongen al in het zachte gras.

HAHA CENSUUR. >D

Zijn ogen schoten verward open, zijn ademhaling was snel. Weer een nachtmerrie. Zweetstraaltjes liepen over zijn voorhoofd en hij wou weer zijn ogen dicht doen om verder te slapen, toen hij iets tegen zijn borstkas aan voelde. Hij keek omlaag en er verscheen een tevreden glimlach op zijn gezicht. Het hoofd van Ciel. Ze lagen op hun zij op het gras, met hun gezichten naar hun toe. De jongen had zich tegen zijn borstkas genesteld. Hij bromde een beetje boos toen hij dacht aan de vorige avond. Waarom in godsnaam..?! Hexis mompelde iets onverstaanbaars en zuchtte. Zijn blik ging even naar hun twee. Ze hadden geen kleren aan. Gelukkig hadden ze het wel veilig gedaan. Zijn blik ging naar het gezicht van de slapende jongen, die er nogal vredig bij lag. Dit was zijn eerste keer, toch? Een brok ontstond in zijn keel. Wat moest hij in godsnaam zeggen? ‘Hallo Ciel, ik heb je geneukt!’ Hij rekte zich een beetje uit, een paar botten kraakten zachtjes. Hij moest eens een keer meer gaan sporten. Hexis schrok zich kapot toen de jongen naast hem zich ook uitrekte. Zijn blik schoot weg van de jongen en zijn hand ging even zachtjes door het zachte haar heen. Ze waren naakt, maar wat maakte het uit? Eigenlijk was het deels Ciel’s schuld, maar waarom schaamde hij zich er dan voor?

[OOC: Omdat Noor het goed vond.. xD]

Onderwerp: Re: Can't take my eyes of you ~ ma jun 13, 2011 5:34 am

Hij werd overeind getrokken, keek beledigd maar toch ook weer afwezig naar de blonde jongen. Hij kon zijn blik nergens op focussen, hij werd er duizelig van. Maar hij hoefde tenminste niet meer over te geven. Dat was al een plus punt. Hij werkte niet tegen en pakte het blikje met beiden handen vast. Hij nam er een grote slok van, wou die vieze smaak uit zijn mond hebben. Dankbaar keek hij op. ‘Dank je,’ mompelde hij met een schorre stem. Zijn keel deed pijn, eigenlijk deed alles pijn. Maar hij was al wat rustiger. Wat was er eigenlijk allemaal aan de hand? Hij kon zich amper herinneren wat hij allemaal zei, hij ging te snel voor zijn eigen gedachtes. Het ging te snel om normaal te kunnen verwerken, wat uiterst irritant was.
Hij hoorde de woorden van Hexis maar vaagjes op de achtergrond, hapte geschrokken één keer naar adem toen hij op de grond werd geduwd. ‘Nu ben ik vies.’ Hij rolde met zijn ogen. Had hij niet kunnen wachten tot hij het blikje neer had gezet of zo? Maar hé; hij kreeg nu wel zijn zin. Dus wat maakte het dan nog uit?

- O MAI ö! -

Hij rilde, lag met wijd open ogen in het niets te staren. Het was donker, en hij kon de slaap niet vatten. Zijn hele lichaam was klam van het zweet. Hij huiverde, niet van de kou. Nee, niet van de kou; hij had het harstikke warm. Hij was duizelig, en had buikpijn. Wat was er nou precies allemaal gebeurd?... Het was allemaal te snel gegaan, en niets ervan was tot hem doorgedrongen. Hij draaide zich om, zag Hexis. Die was al aan het slapen. Een rilling kroop over zijn rug, en hij kneep zijn ogen dicht. Wat had hij zichzelf in godsnaam op de hals gehaald?
Hij kroop dichter naar de jongen toe, hield zijn ogen dicht. Hij moest slapen. Dat was de enige manier waarop hij alles zou kunnen verwerken, plus het tot hem door laten dringen. Want hij wist nog steeds niet wat er nou precies was gebeurd. Op het feit na dat hij geen kleren aan had, en Hexis ook niet. En dat hij een verlammend gevoel had, gepaard met het gevoel alsof hij in een sauna zat. Hij kon nauwelijks ademhalen, het voelde verstikkend. En hij had het veel te warm.

Hij rekte zich uit, kneep zijn ogen verder dicht. Uiteindelijk was hij wel in slaap gevallen. Maar hij had nergens over gedroomd, en toch wou hij niet wakker worden. Hij kreunde zachtjes omdat het uitrekken pijn deed. Normaal had hij nooit spierpijn, maar nu deden zelfs plekken pijn; waarvan hij niet eens wist dat ze pijn konden doen. Langzaam opende hij zijn ogen keek op. Zijn ogen waren nog half dicht, verder open wouden ze niet gaan. Er ging een hand door zijn haar. Het moment daarna overviel een hevige hoofdpijn hem. Hij kneep zijn ogen weer dicht. ‘Wat is er in godsnaam gebeurd?...’ prevelde hij zachtjes, weer opkijkend. Hij moest een paar keer knipperen met zijn ogen om alles weer scherp te kunnen zien. ‘Hexis… Waar zijn m’n kleren?’ Vlak na die zin werden zijn ogen groot. ‘Waar zijn mijn kleren?!’ Met een rood gezicht draaide hij zich om, rolde op tot een balletje. Waarom kon hij zich niets meer herinneren?... Nou hij kon zich wel wat herinneren, maar het was allemaal zo vaagjes.

* En omdat Rebecca maar door bleef zeuren (À)

Onderwerp: Re: Can't take my eyes of you ~ ma jun 13, 2011 7:17 am

Zijn ogen staarden vermoeid naar het gras, wou Ciel niet aankijken. Jammer genoeg was de jongen al helemaal wakker en sliep dus niet door.
‘Wat is er in godsnaam gebeurd?...’ hoorde hij de jongen vragen en hij kneep zijn ogen dicht, vervloekte zichzelf. Verdomme. Nou ja, nu had hij het voordeel dat de jongen niks wist wat er gebeurd was, al kwam het joch met zijn schattigheid en zo er vast wel achter. Had hij de jongen maar geen alcohol laten drinken, al kon hij er niks aan doen dat het in het café wel was gebeurt. ‘Hexis… Waar zijn m’n kleren?’ Hexis reageerde niet, wou weer verder gaan slapen. Hij had alles verpest. En toen flitste een beeld voorbij, wat hem vaak bekend voor kwam. ‘Waar zijn mijn kleren?!’ De jongen draaide om en hij ging zelf overeind zitten, trok de onderbroek aan die boven op een van de stapeltjes lag die achter hem had gelegen. De ene was van hem, de ander van Ciel. Dat hij dat nog had kunnen sorteren naar zo’n belevenis. Al was het niet echt.. speciaal. Misschien later, heel later werd het nog wel leuk. Hij gooide het stapeltje van Ciel boven op de jongen en trok een broek aan, waarna hij overeind kwam. Zijn ogen staarden doelloos voor zich uit, terwijl hij zich probeerde herinneren wat dat beeld nou was.
En toen opeens voelde het alsof iemand hem keihard in zijn maag had getrapt. Kut! Hexis vloekte zachtjes en kon het wel uitschreeuwen. Waarom herinnerde hij nu pas het ‘incident’ tussen hem en die jongen, Yukio? Waarom moest hij nu op zo’n vreselijk moment er aan worden herinnerd, waardoor hij zich nu nog vreselijker voelde. Hij had de belofte aan Ciel verbroken. Hij trok met een handbeweging het shirt aan en ging een paar meter verder in het gras zitten, verborg zijn gezicht in zijn handen. Huilen deed hij niet, hij wou alles gewoon vergeten. Waarschijnlijk was de jongen er nu vast achter gekomen wat er die nacht was gebeurt en rende hij waarschijnlijk huilend weg of werd er tegen hem geschreeuw. Ach, het maakte niks uit. Hij voelde zich toch al emotioneel in elkaar gestort. Alles kon er nog wel bij, zoveel veranderde de situatie dan ook niet.

Onderwerp: Re: Can't take my eyes of you ~ ma jun 13, 2011 8:48 pm

Kon het hem wat schelen dat de jongen nu niet aanspreekbaar was? Eerlijk gezegd niet echt; hij wou antwoorden hebben. En als het kon zo snel mogelijk. Ineens werd alles weer donker, de lichtstralen werden weer tegen gehouden. Hij ging rechtop zitten, staarde naar de kleren in zijn handen. Hoe was Hexis daaraan gekomen. Een gevoel van onbehagen bekroop de jongen. Hij trok zijn onderbroek aan, maar voelde niet de behoefte nog iets anders aan te doen; kostte hem teveel werk. Hij wierp een blik op de blonde jongen. Wat was er nou weer met hem aan de hand? Misschien kon hij weer irritant gaan doen, hem helemaal overladen met vragen; dan kwam hij er vast wel achter. Vooral als hij eventjes schattig deed, hij had er geen bezwaar tegen dat tegen hem te doen.
Hij maakte net aanstalten om naar hem toe te kruipen toen hij verstijfde. Met grote ogen die nergens op gefocust waren staarde hij in het niets. Hij greep met een hand naar zijn hoofd, klemde zijn kaken op elkaar. Het deed pijn… En waarom wou het niet stoppen? Vaagjes begon het tot hem door te dringen. Hij was dom geweest, een ongelofelijke sukkel. Waarom had hij toch niet opgelet, verdomme. Nu kwam alles weer allemaal langzaam tot hem terug; wat er nou precies was gebeurd. Maar het enige wat hij nu wist; was dat hij aangeschoten – nee, eerder op het randje van dronken, was geweest. Logisch dat hij zich niets meer kon herinneren. Maar het deed er nu niet meer toe.

Langzaam kroop hij naar de jongen toe, voelde behoefte om iemand vast te houden. Eenmaal achter de jongen ging hij op z’n knieën zitten, om vervolgens zijn armen om z’n middel te slaan. Hij legde zijn kin op z’n schouder. ‘Hexis,’ hoe kwam het toch dat hij die naam zo vaak zei; vond hij het leuk of zo, ‘Wat is er?’ fluisterde hij zachtjes. Hij wist niet wat er aan de hand was, maar hij zou het ooit wel weten. Het begon langzaam weer allemaal terug te komen. Maar nu zijn gedachtes nog helder waren, kon hij er beter van profiteren; voordat hij dadelijk helemaal gek zou worden door weet niet wat.
Hij probeerde het zelfs tegen te houden. Hij had zijn ogen half dicht, was er maar half bij. Hij wou niet weten wat er de afgelopen avond was gebeurd, wat er zich allemaal had afgespeeld. Was hij er bang voor? Een beetje. Natuurlijk was hij nieuwsgierig, maar bij het zien van Hexis’ reactie erop… Wou hij het liever niet weten. Het was goed zo. De pijn bleef, maar dat zou ooit wel weggaan. Kon komen door het feit dat hij zowat dronken was geweest. Het was best beschamend als hij er zo over nadacht. En waarom had – Nee, dat was zijn probleem niet; hij was te druk bezig geweest met die Alias gast. Hij sloot zijn ogen, opende zijn mond; maar zei niets. Hij wist niet wat hij nog moest zeggen, en het deed er ook niet toe. De enige die nu wat moest zeggen; was Hexis, die moest antwoordden geven, antwoordden waar hijzelf zo naar verlangde.

Onderwerp: Re: Can't take my eyes of you ~ di jun 14, 2011 7:11 am

Waarom in godsnaam had hij het gedaan? Waarom had hij niet gewacht tot een moment waarbij Ciel gewoon nuchter was en hij zelfs nog kon weigeren. Nu was het eigenlijk zijn eigen egoïsme, zijn eigen verlangen die er naar toe had geleidt dat hij had ingestemd. Hij had de verleiding gewoon niet kunnen verstaan, misschien wel als ze allebei wat nuchter waren geweest. Hij zuchtte, wreef in zijn ogen. Stomme nachtmerrie. Hij had ook nog niet zoveel kunnen slapen. Hexis hield zijn handen voor zijn ogen weg en staarde met half dichtgeknepen ogen voor zich uit. Stomme zon. Het was vroeg in de ochtend, vast ongeveer zeven uur of zo. Dat betekende dat hij echt niet veel had geslapen en deels verlangde hij gewoon om weer te gaan slapen.
Hij schrok zich dood toen hij twee handen om zijn middel voelde, maar hij kalmeerde toen hij voelde dat de handen klein waren en voorzichtig. Hexis ademde diep in en uit toen hij het hoofd op zijn schouder voelde leunen. Wat nu? De brok in zijn keel dwong hem om zijn mond er gewoon over te houden, al vond hij dat hij eigenlijk een soort van vreemd was gegaan, al hadden ze niet eens verkering. En nu zakte de moed om de jongen te vragen ook nog in zijn schoenen, terwijl hij de vorige dag er steeds zekerder van was geworden.
‘Hexis.’ Hoe vaak had de jongen zijn naam wel gezegd? ‘Wat is er?’ fluisterde de stem van de jongen zachtjes. Hij stak zijn hand voorzichtig naar het gezicht en streelde de wang. Het verbaasde hem dat de jongen nog niet eens weg was gelopen.
“Nee niks,” mompelde hij zachtjes met een glimlach. “Ik vind het alleen zo jammer dat je je niks van gisteravond kon herinneren. Ik ben bang dat we het ooit opnieuw moeten doen,” hintte hij en er vloog een kleine grijns over zijn gezicht, die al snel weer plaats maakte voor weer een onschuldige glimlach. Zijn ogen staarden voor zich uit - aangezien het gewoon moeilijk was om het gezicht van Ciel aan te kijken aangezien die achter hem zat – en de zorgen maakten hem gewoon gek.

Onderwerp: Re: Can't take my eyes of you ~ wo jun 15, 2011 12:26 am

De jongen grinnikte zachtjes toen hij voelde dat Hexis schrok door zijn aanrakingen. ‘Angsthaas,’ plaagde hij hem uitdagend. Ach, hij wist toch hoe het zou gaan. Hexis zou doen alsof hij beledigd was. En dan eindigde ze weer ergens… Zoenend. Betekende dit dat het saai begon te worden? Eigenlijk wel. Het was weliswaar hartstochtelijk, maar dat was niet genoeg voor hem. Hij zocht altijd naar spanning, uitdaging. Hoewel hij wel altijd weigerde zijn handen vies te maken. Daar had hij Sebastian voor. Maar die kon hij niet gebruiken bij Hexis in de buurt, en aangezien ze elkaar aan leken te trekken… Moest hij er een tijdje vanaf zien. Hij miste het wel, als hij eerlijk was. Maar was hij ervoor terug kreeg; ach, als je het zo bekeek was het het meer dan waard.
Hij sloot zijn ogen, genoot van de streling over zijn wang. Hij opende ze weer langzaam bij het horen van zijn stem. Al zijn spieren spanden zich aan bij het horen van zijn woorden. Wat was er eigenlijk gebeurd?... Hij staarde eventjes naar beneden, zonder wat te zien. Hij zou het zich vast ooit wel herinneren. Maar de manier hoe de blonde jongen erover sprak… Het maakte hem bang. Wou hij het wel weten. Zijn adem stokte in zijn keel toen hij zich realiseerde wat er misschien gebeurd zou kunnen zijn.

Hij trok zijn mondhoeken naar achter. ‘Weet je, je bent soms echt een kreng,’ sprak hij met een felle ondertoon. Waarom vertelde hij het hem niet gewoon? Dan was dat ook voorbij. Beter dan als hij dadelijk ging slapen, en het in een klap weer terug kwam. En hij dan alweer wakker werd midden in de nacht, daar had hij geen zin in. En hij kon er ook niet tegen als mensen vaagjes en mysterieus deden over dingen. Zeg het gewoon. Al dat treuzelende gedoe rondom dingen, vreselijk.
Hij hapte één keer naar adem, om hem vervolgens in te houden. Waarom kwam het terug in kleine fragmentjes? Waarom kon het niet gewoon in zijn geheel terugkomen? Want nu maakte het hem nog banger. Die beelden… Ze leidden allemaal tot een ding, een onacceptabel ding. Iets dat hij nooit goed zou kunnen verwerken, nog niet. Nee, dat kon toch niet? Nee. Dat was gewoon… Of toch… Nee. Einde discussie en gedachtestroom, nee.
Hexis’ middel steviger en beet op zijn lip. ‘Kun je het me niet gewoon vertellen,’ prevelde hij, er zat een smekende ondertoon in. Hij wou verlost worden van die spanning. Hij wou het weten, en zo snel mogelijk. Het maakte hem gek, en bang. En daar kon hij niet tegen. ‘Of zorg dat ik er niet meer aan denk,’ een scheve grijns kwam op zijn gelaat, ‘Leid me af.’ Ineens werden zijn pupillen kleiner, liet hij de jongen los en leunde naar achter. Hij sloeg zijn handen voor zijn mond. Het leek net alsof… Deja vu moment? Wellicht. Hij kon het zich nu nog niet goed herinneren, maar het leek wel zo. En het was angstaanjagend. Hij zei niets, bleef gewoon zo zitten. Het was eng… Doods eng. Wat was er in godsnaam gebeurd die nacht?...

Onderwerp: Re: Can't take my eyes of you ~ wo jun 15, 2011 1:09 am

Hij voelde hoe de spieren van Ciel zich aanspanden. Wat was er nu weer? Wist de jongen opeen waar hij het over had?
‘Weet je, je bent soms echt een kreng,’ zei de jongen en hij kromp een beetje ineen door de felle ondertoon. De glimlach van zijn gezicht verdween.
“Hoezo dat?” vroeg hij onschuldig. Hexis beet even op zijn lip en haalde zijn hand bij het gezicht van Ciel weg, voor het geval er iets ergs mee werd gedaan of zo. Sinds wanneer was hij eigenlijk bang voor de jongen? Kwam het omdat hij had gezien hoe de jongen hem redde van een stuk of 5 anderen, die moordneigingen hadden? Kwam het omdat hij dacht dat de jongen hetzelfde zou doen als hij achter alles kwam? Zijn ogen staarden afwachtend voor zich uit, hij kreeg geen antwoord. Hij hoorde hoe de jongen even naar adem hapte. De hand om zijn middel verstrakte.
‘Kun je het me niet gewoon vertellen,’ prevelde de jongen. Aangezien de jongen met zijn gezicht naast hem zat, kon hij het prima horen. Toch ging er een huivering door hem heen. Maar dan zou de jongen een hartaanval krijgen. Zachtjes schudde Hexis zijn hoofd. ‘Of zorg dat ik er niet meer aan denk.’ Hoe vaak had de jongen zoiets van hem gevraagd? ‘Leid me af.’ De jongen leek zich te beseffen dat hij zijn eigen woorden al eerder had gebruikt, of wist opeens waar Hexis het over had. De handen lieten zijn middel los en toen hij om keek zag hij dat de jongen achteruit leunde, met zijn handen voor zijn mond. Zijn handen pakten de kleine jongen op en zette deze met een simpele beweging op zijn schoot.
“Wat is er, Ciel?” vroeg hij rustig, maar eigenlijk was hij een beetje geschrokken van de actie. Zijn blik onderzocht de jongen en zijn eigen lichaam trilde even heel kort. Hij kon niks zeggen, wist niet eens wat de jongen wel en niet wist.

Onderwerp: Re: Can't take my eyes of you ~ vr jun 17, 2011 4:03 am

Met grote ogen staarde hij naar zijn schoot, zijn beiden nog steeds tegen zijn mond aangedrukt. Het voelde verstikkend. Maar hij was erdoor verstijfd. Hij wist niet wat hij ervan moest denken, maar de drang om erachter te komen wat er die bewuste nacht was gebeurd werd sterker. Hij moest en zou het weten, wat er ook zou zijn gebeurd. Hoe vreselijk het ook zou zijn… Maar Hexis zou hem toch niet over zijn grens hebben geduwd toen hij kwetsbaar was, zo was hij toch niet? Althans, zo kende hij de jongen niet. Het kon heel goed dat zijn beeld van hem nog steeds niet goed was. En dat was de laatste tijd al vaak genoeg bewezen.
Hij kneep zijn ogen dicht, perste zijn lippen op elkaar. Een rilling trok door zijn gehele lichaam. Zachtjes huiverde hij hierdoor. De beelden kwamen vaagjes, soms snel achter elkaar en dan weer langzaam. Het maakte hem bang, zorgde ervoor dat hij de grip op de realiteit aan het verliezen was. Het was beter als hij nu gewoon weer kon gaan slapen, het allemaal kon herbeleven in zijn dromen. Maar dan zou hij toch weer wakker worden; omdat het dan de vorm van een nachtmerrie aannam. Nee, dat zou ook niet werken.
Langzaam opende hij zijn ogen half toen hij voelde dat hij werd opgetild. Hij zat… Op Hexis’ schoot. Hij keek de jongen bezorgd aan. ‘Het komt terug,’ antwoordde hij vaagjes, in de hoop dat hij het wel zou begrijpen. Verlegen wendde hij zijn blik af, een lichte blos op zijn wangen. Het drong nu pas tot hem door dat hij alleen maar zijn onderbroek aanhad. Slim. Waarom moest hij ook altijd zo’n luie donder zijn op momenten zoals deze?

Hij hapte één keer naar adem, keek de blonde jongen ineens met grote ogen aan. ‘Zeg Hexis,’ begon hij, ‘Is het je nooit opgevallen?’ Hij haalde een hand door zijn haar, waardoor zijn ogen beter zichtbaar werden. Misschien was het te danken aan het feit dat zijn haar altijd half voor zijn ogen hing dat het niet te zien was geweest maar… Hexis had zo vaak zijn haar uit zijn gezicht gehaald, ongevraagd. Vragend keek hij de jongen aan. Had hij het niet willen zien, of negeerde hij het. Of sterker; was hij bang geweest hem ermee te kwetsen.
Deze spontane actie was enkel en alleen om te voorkomen dat hij snel al de herinneringen van die gebeurtenis terug zou krijgen. Hij wou het nog niet; wou nog eventjes simpel na kunnen denken. Voordat hij hoofdpijn kreeg, of misschien weer bang zou worden voor de jongen. Daar had hij nu eventjes geen zin meer in. Hij wou rust hebben, ook al was dat maar voor een paar uur. Beter iets dan niets.