Just.. thinking?

Haar voetstappen waren snel en haastig. Net nu ze een beetje hersteld was, had ze de twee gezien en kon ze het niet meer aan om voor de rest van de dag op degree te blijven. Ze had hun vanuit het raam van de ziekenzaal gezien, waarna er een walgend gevoel door haar heen was gegaan. Izaya had haar gedumpt. Nog wel voor een enorme sukkel die ze eerst zo interessant leek en die haar uitschold voor bitch, een van de dingen waar ze niet tegen kon. De tranen stroomden over haar gezicht, tranen die ze eigenlijk nooit eerder had gehad. Ze dacht dat hij de ware was, al waren er natuurlijk ook negatieve kanten aan hem. Hij was irritant, kwam vaak nogal raar uit de hoek..
Alice’s passen verlangzaamden toen ze aan de rand van het bos was. Haar lichaam schudde en schokte door het gehuil en ze moest zich aan een boom vasthouden, anders kon ze haar evenwicht niet bewaren. Uiteindelijk ging ze op de grond zitten. Haar ogen werden even groot toen ze zag dat ze niet alleen was. Er was een jongen, ongeveer tien meter van haar vandaan, die op het gras leek te slapen. Ach, wat zou het. Een paar snikken borrelde op en ze verborg haar gezicht in haar handen.

Ze schrok op toen ze een stem hoorde, een zachte stem maar vaste die haar iets meer vertrouwen leek te geven.
"Hey. Gaat het allemaal wel goed?" Haar gezicht vertrok en ze duwde hem weg, stond op en beende weg.
“Ja hallo! Je ziet toch wel dat het niet gaat?!” riep ze boos naar hem toe en ze bleef bij een andere boom staan. De tranen waren weer gaan huilen en haar lichaam trilde. Ze wou niet huilen in het bijzijn van een ander. Dat was gewoon.. zó niet haar. Haar ademhaling ging sneller en ze zakte weer in elkaar. “G-ga weg,” snikte ze. Jongens waren kut. Ze stond een beetje trillend weer op, was bang dat ze anders nauwelijks iets kon doen als de jongen naderde, al zakte ze bijna weer door haar benen. Het laatste wat ze wou hebben was een irritant, betweterig joch.

Alice trilde een beetje toen de jongen dichterbij kwam. Wat moest hij van haar? Hij zag er heel eng en gevaarlijk uit, was ook nog veel groter dan haar – een paar centimeter – en zag er gewoon eng uit. Was hij wel van degree? Moest ze hem slaan?
"Weetje. Ik heb een.." De jongen pauzeerde even, alsof hij na moest denken. "Ik ken iemand die net zo koppig is als jij bent." Dat klonk als een serieuze dreiging, waardoor ze nog banger werd. En uit paniek gooide ze hem tegen een boom aan, tien meter verder. Oké, dat was eigenlijk nergens voor nodig. Ze ging zitten op de grond, snikte even. De jongen had haar even afgeleid, maar altijd afgeleid zijn kon ze niet. Van die boze en negatieve gedachtes gingen door haar hoofd heen. Gedumpt door iemand die nog meer van jongens hield dan van haar. Alice voelde zich misbruikt en kneep haar ogen dicht, terwijl de tranen weer begonnen te lopen. Wat een player.

Jaloezie maakte haar gek, at haar van binnen op. Had ze eindelijk liefde gekregen waar ze altijd naar had verlangt, maar dat dus niet wist. Werd ze gedumpt voor een of andere gestoorde freak! Haar ademhaling ging omhoog en ze dook ineen. Waarom zat alles in haar leven haar tegen? Waarom was er geen enkel hoogtepuntje in haar leven?
"Vertel me nou gewoon wat er loos is." Ze snoof. "Dan ben je van me af." Waarom moest hij zich zo met haar bemoeien?
“Het zijn jouw zaken niet!” Ze moest opeens denken aan wat ze Shizuo had aangedaan. Nu wou Izaya haar vast nooit meer zien. En waarschijnlijk kreeg ze ook snel genoeg wraak. Oh god. Nu durfde ze helemaal niet terug te gaan. Haar ademhaling ging omhoog toen ze in paniek raakte, en ze begon te hyperventileren.

"Best, jouw probleem dan," had de jongen gezegd, maar ze had helemaal niet naar die woorden geluisterd. Ze was te veel bezig met haar eigen gedachtes. Hij was weggelopen, aan de ene kant was ze opgelucht, maar aan de andere kant gaf hij haar een beetje steun en wou ze niet dat hij weg ging. De tranen stroomden weer over haar wangen en ze raakte in paniek. Ze ging dood. Ze ging dood. En ze wou niet hier in het bos blijven, wist dat er hier s’ nachts vaak van die buitenstaanders kwamen en dat er dan ook nog veel gevaarlijke en wilde dieren waren. Ze had heel veel verhalen gehoord, heel veel verschillende. Plotseling werd ze achterover geduwd en snakte ze naar adem. Haar rug raakte de grond en er ging even een trilling door heen, gevolgd door lichte pijn. Waar was hij mee bezig? Ging hij haar aanranden? Ze kneep haar ogen dicht, haar armen werden boven haar hoofd neergelegd, gestrekt. Ze probeerde zich los te trekken.
"Rustig door ademen, niet zo wild doen." Ze kon er niks aan doen, maar ze vertrouwde de stem. Ze hoorde in zijn stem dat alles goed zou komen, maar ze geloofde het niet.
“Z-ze gaan me echt doden als ik... terug naar Degree ga,” snikte ze en haar ademhaling was nog steeds snel. Gelukkig had ze een broek aan, want als ze een rokje aan had, had de jongen er allang onder kunnen kijken. Gatver. Na een poosje verlangzaamde haar ademhaling en trok ze haar armen weg, kwam ze overeind en keek ze weg. “Dankje, ofzo.” Ze zuchtte, vond dat ze het hele verhaal eigenlijk wel moest vertellen. “Nou.. Er was een jongen.. waarvan ik dacht dat hij van me hield. Komt zijn ex me opeens tegen en word hij boos op me omdat ik de jongen per ongeluk pijn had gedaan, waar ik zelf ook niks aan doen. Begint die klootzak met me te vechten, komt opeens die jongen er aan lopen en kiest hij voor zijn Ex in plaats van mij.” Haar stem trilde en bijna raakte ze weer in paniek. “En nu vermoord die Ex, die nu eigenlijk geen ex meer is, me waarschijnlijk als hij hersteld is.. of de jongen doet het dan wel..” Ze raakte weer in paniek en begon weer te huilen, verborg haar gezicht in haar handen. Ze wou niet dood, nog niet.

"Zoals ik al zei, er gaat hier niemand dood. En anders steek ik hem wel in de fik." Zijn woorden klonken alsof het allemaal zo makkelijk was, maar dat was het niet. "Het klink in ieder geval niet makkelijk waar je mee zit.. lastig zelfs. Gelukkig ben je niet de enige. Niet iedereen heeft het makkelijk.." Ze werd boos en haalde haar handen voor haar gezicht vandaan. Hoe durfde hij opeens over zichzelf te beginnen? Zijn moeilijkheden waren kinderspel vergeleken met die van haar. Er stond een leven op het spel! Ze stompte hem zo hard mogelijk in zijn maag, als antwoord dat ze niet met zijn woorden eens was.
“Nee! Nooit! Zelfs al haat ik hem met heel mijn hart, ik wil niet dat hij dood gaat. Hij verdient het niet, ik daar in tegen wel,” snikte ze. Alice kon er niet tegen als iemand opeens over zichzelf begon te praten. Ze hield haar hand voor haar mond en kneep haar ogen dicht, begon te snikken. Ze wou niet snikken, het leek haar zo zwak lijken. En eigenlijk voelde ze zichzelf ook nog zwak.

Opeens werd ze tegen de grond geduwd, met handen op haar schouders. Ze wist dat het geen goede zet was, maar ze moest zich gewoon afreageren.
"Ben je wel helemaal lekker?!" Ze kon niet antwoorden, de plek waar de handen haar aanraakten leek te branden. Haar ademhaling ging sneller en het gesnik werd luider, heviger. Als ze kalmer was geweest, had ze zich vast los kunnen trekken. Maar nu hadden de emoties haar in hun greep en kon ze niks meer dan de pijn aanvoelen.
“Stop het!” piepte ze toen het echt zeer begon te doen. Het leek alsof de handen gewoon door haar schouders brandden. Ze slaakte een kreet en haar ademhaling was weer hyperventilerend. “Alsjeblieft.. alsjeblieft..” fluisterde ze moeizaam. Ze kromp ineen. Waarom hield het niet op? Vond hij het leuk dat ze pijn leidde?
Ze ging dood.
Ze ging dood.
In plaats van Izaya of Shizuo, was het de jongen die ze een moment aardig had gevonden.
Een moment maar..