Staring at the clouds

Noah, ook wel Aki genoemd, liep door het veld. Het groene gras boog mee op de wind. Zachtjes hoorde je de bellen rinkelen die aan zijn riem hingen. Het was een heerlijke zonnige dag, op zulke zwom Noah meestal in het zwembad van Huize Ace. Aangezien dat hier niet het geval was kon Aki zich ook wel vermaken door naar de wolken te staren. Iets dat hij graag deed, vroeger ook al. Het gaf hem een dromerig en vrij gevoel. Een écht vrij gevoel. Vroeger omdat hij verlangde naar een leven zonder pijn die hij elke dag meemaakte. De pijn om zijn geliefte broertje te zien creperen door te weinig eten of door de ziekte die zijn lichaam langzaam opvrat. Lystel was precies op tijd gekomen. Hem gered van zijn sterfbed en Tokiro was niet meer ondervoed. Aki had zoveel aan die man te danken, en nooit kon hij iets terug doen waardoor hij zijn schuld ook maar een beetje af kon betalen. Nu in zijn nieuwe lichaam was het vrij om te gaan en staan waar hij wilde. Hij was geen levende tijdbom meer. Voor het eerst sinds jaren kon hij rustig kijken naar de voorbijgaande wolken zonder belangrijke wegglippende tijd te verspillen.
Onder het wolken kijken gleden zijn oogleden wat naar beneden. Het was rustig, alleen de wind en de bellen die hij werkelijk hoorden. Natuurlijk ook wat gekrijs en gelach van de andere kinderen maar dat bracht juist een kleine glimlack op zijn gezicht. Hij hield van kinderen, maar vooral de wezen hadden zijn hart veroverd. Waarom? Misschien omdat zij wisten hoe hard het leven soms was. Of was het omdat zij wisten wat dankbaarheid was en hoe oprecht ze soms waren. Aki wist het niet. Het lag waarschijnlijk bij zijn moeder dat hij zo'n zachte kant had. Ja.. Zijn moeder. Aki openende zijn ogen weer en keek naar een dikke pak wolken die over zijn hoofd dreef. Waarschijnlijk zou alles anders zijn geweesta ls zijn moeder niet was gestorven. Maar Aki wou nooit dat het anders was gelopen. Zonder Tokiro was hij een leeg omhulsel. Tokiro was meer dan alleen een broertje. Hij zou alles voor die jongen geven, door het vuur gaan voor hem. Zijn hele leven ging om zijn broertje.
Aki duwde met zijn ellebogen zichzelf wat omhoog. Van onder zijn zwarte bos haar keek hij naar de gedaante voor hem. Hij stak zijn hand op en zei: 'Hoi.'

Daar stond ze. Midden in het veld, met haar muntjes op zak. Ze wist niet wat ze moest doen. Haar krachten maakten haar bang, het had haar leven verwoest. Altijd was ze gelukkig geweest in haar eerste tien jaar. Haar ouders waren rijk, ze had veel vrienden op school..
Maar, sinds de elektriciteit door haar lichaam gierde, was alles veranderd. Ze hield haar handen voor zich en liet de punten van haar wijsvingers naar elkaar toe wijzen. De elektriciteit bewoog rustig tussen haar vingertoppen. Onschuldig. Maar voor een ander zou het pijnlijk zijn als ze dit aan zouden raken. Ze glimlachte, maar deze verdween al gauw. Ze had gemerkt wat ze kon met haar elektriciteit.
Ze had gemerkt dat metaal of ijzer kon reageren op haar elektriciteit, maar hoe dit precies werkte wist ze niet. De muntjes die ze bij zich had, welke arcade muntjes waren, waren een bewijs van dit. Wanneer ze een muntje de lucht in gooide en hem op een bepaalde manier op haar hand liet vallen, kon ze hem met haar elektriciteit afschieten en ontstond er een enorme kracht.
Maar het mislukte bijna altijd. Ze was niet sterk genoeg. Of ze had niet genoeg geoefend. Elke keer wanneer ze het probeerde, stonden de tranen uiteindelijk in haar ogen en kon ze niet door. Ze wilde haar elektriciteit niet gebruiken. Het was dat.. Het was die kracht die haar leven compleet verwoest had.
Waarom kon ze zich dan niet inhouden? Waarom was het zo verdomd moeilijk om ervoor te zorgen dat niemand dit zou opmerken? Het enige wat ze moest doen, was uit de buurt blijven van objecten die met elektriciteit werkten - want dan kon er nogal eens wat mis gaan - en ervoor zorgen dat niemand haar aanraakte. Simpel, toch? Waarom kon het dan niet lukken?

‘Hoi.’ Bij het horen van een onbekende stem pakte ze automatisch een muntje beet, hield deze klemvast. Ze zag een jongen met zijn hand omhoog. Hij keek haar aan. Ze fronste naar hem. “Hallo,” sprak ze een beetje gechoqueerd en ze gooide het muntje in de lucht, maar ving hem hierna gewoon. Ze stopte hem weer in haar zak en zette zich neer op de grond, de jongen aankijkend. Hij was best dichtbij. Vreemd dat ze hem niet eerder op had gemerkt. Ze kende hem niet. Hij was ouder dan zij, maar ze wist dat zij ouder leek dan ze was. Zestien, op zijn minst. Ze was pas vijftien, maar bijna niemand kende haar goed genoeg, had gevraagd om haar leeftijd. Ze was al vijf jaar hier, weg van haar ouders. Al vijf jaar lang alleen, zonder vrienden. Ze keek de jongen even aan en zuchtte toen. “Hayashi,” stelde ze zich voor. Ze kwam uit een rijke familie en was gewend om haar achternaam eerst te zeggen. “Mizore Hayashi,” stelde ze zich toen voor, deze keer ook haar voornaam erbij noemend. Ze was benieuwd hoe de jongen zou reageren. Ze voelde de elektriciteit tintelen, maar liet het rusten. Het zou haar lichaam niet verlaten. Zo ver had ze het nog wel onder controle.

Het bruinharige meisje leek jonger dan hem. Niet gek ook, hij verwachtte ook niet dat er veel kinderen waren die ouder waren dan hem. Het meisje stelde zich voor als Hayashi Mizore. Het brein van Aki begon even te spinnen. Japanse zeiden vaak eerst hun achternaam en dan hun voornaam, rijke mensen ook. Het meisje was een van de twee. 'Lohearte,' begon hij rustig, 'Lohearte Aki Noah van Huize Ace.' Hij glimlachte kort, twee namen en twee achternamen zoals hij het noemde. Al was Ace meer een soort familie huis van Lystel, hij was alleen maar de opvolger. Bij de gedachte dat hij ooit een fortuin en een paar villa's in handen kreeg gaf hem alleen maar een koud en naar gevoel. De meeste mensen zouden door het dolle heen zijn. Geld was macht in deze wereld, en met macht kon je alles. Alleen Aki zag het anders. Wanneer hij het beheer van Ace in handen kreeg verloor hij de man die hem een dak boven zijn hoofs had gehouden. Zijn tweede vader sinds de ander hem gedumpt had. Dat kon geld niet opvullen. Maar Lystel kon niet eeuwig nieuwe lichamen voor zichzelf maken. Ooit kwam er een limit aan zijn krachten. Tenminste, Aki geloofde niet dat er zoiets bestond als onsterfelijkheid. Er moesten ergens grenzen liggen.
Met een schuine blik keek hij naar Mizore. 'Je kan me Noah noemen als je dat een leukere naam vind.' Zelf had hij niet echt een voorkeur. Hij wist ook niet waarom hij twee namen had, zover hij wist was hij niet gedoopt en hij was niet gelovig. Zijn blik ging weer naar boven, naar de wolken. Het was grappig, als hij soms goed keek naar een wolk zag hij het gezicht van zijn moeder voor zich. Of Tokiro. Wat fantasie wel allemaal niet kon doen in je hoofd.
'Mizore? Ben je Japans of heb je een rijke achtergrond?' Vroeg hij op dezelfde kalme toon. Aki was niet echt een prater. Meer een luisteraar. Soms praatte hij wel maar meestal was het glimlachen en knikken. Meer was er ook niet van hem verwacht. Hier in Degree echter was hij gedwongen te praten. Informatie winnen om zijn doel te bereiken. Met zwijgen kwam je niet altijd even ver als hij soms hoopte. Gesprekken vielen dood of hij kon geen contact maken. Het meisje wist natuurlijk niet dat hij geen prater was. Hij was hier net twee daagjes bijna niemand kende hem nog. Hier en daar een bekend gezicht die hij toevallig had opgemerkt wanneer hij in de kantine at of die hij zag bij het langslopen. Maar echt contact zoals dit had hij nog niet gemaakt. Aki wist niet of het slim was om vrienden te maken. Misschien ging hij wel binnen een weekje weg. Of hij bleef hier voor onbeperkte tijd. Het was maar net hoe het ging lopen. Ergens hoopte hij nog even te kunnen blijven. Niets was beter voor je dankbaarheid dan het leven met alleen je dierbaren, want de rest deed er niet meer toe.

-Rot post >< -

‘Lohearte,’ sprak de jongen. Ze glimlachte. Dat was dan waarschijnlijk zijn achternaam. ‘Lohearte Aki Noah van Huize Ace,’ sprak hij toen en ze fronste. Veel namen.. Hoe wilde hij aangesproken worden? Lohearte? Aki? Noah? Ace? Ze snoof eventjes zacht en was opgelucht toen hij antwoord gaf op haar ongestelde vraag. ‘Je kan me Noah noemen als je dat een leukere naam vindt,’ zei hij toen. “Het is in ieder geval wat korter,” glimlachte ze.
Ze wist niet precies waar deze jongen vandaan kwam, wat haar een beetje verwarde. Ze had altijd geleerd zich aan de etiquette te houden die bekend was voor de ander. Want, de Japanse etiquette was heel anders dan de Westerse. Ze besloot de standaard begroeting daarom maar achterwege te houden. Hem nu nog een hand geven of buigen was onnozel.
‘Mizore? Ben je Japans of heb je een rijke achtergrond?’ klonk zijn stem plots. Hij was kalm, niet onder de indruk van haar bijzijn. Grappig. Ze had al meegekregen dat de kinderen hier ook anders waren, maar ze wist niet precies hoe anders. “Beiden,” antwoordde ze kalm en ze glimlachte. “Maar dat is al meer dan vijf jaar geleden,” mompelde ze toen droogjes, doelend op haar ouders. Ze was benieuwd hoe lang hij hier al was. En waarom.
Ze hield haar handen voor zich. Ze liet haar twee wijsvingers naar elkaar toewijzen en liet de elektriciteit tussen haar vingers glijden. Blauwe schokjes bewogen zich sierlijk tussen haar twee vingers en ze glimlachte. “En dat is de reden dat ik hier zit,” zei ze toen glimlachend. Ze zei verder niets, wist niet of deze jongen zou begrijpen wat ze bedoelde. Dat haar ouders haar weg hadden gedaan door haar elektriciteit. Omdat ze simpelweg bang waren.. Bang voor haar, maar ook bang dat iemand zou ontdekken dat ze een monster als kind hadden. Grappig, hoe dat de reden kon zijn voor ouders om hun kind te laten stikken. Ze was geen monster, toch? Oké, erg sociaal was ze niet, maar een monster ging wel erg ver. Ze was waarschijnlijk niet sterk genoeg om iemand te vermoorden met haar krachten, al zou verlammen geen enkel probleem kunnen zijn.
Ze schudde haar hoofd zacht heen en weer en staarde naar het gras. Verlammen zou geen enkel probleem kunnen zijn. Sinds wanneer dacht ze er zo over? Ze mocht haar krachten niet gebruiken, wilde ze ooit een normaal leventje leiden. Ze zuchtte een keer diep en snoof zachtjes, wachtend tot de jongen wat zou zeggen.

Geen geweldige post. o:

Noah glimlachte kort. Hij had ergens niet verwacht dat Mizore beiden zo zijn. Het kon natuurlijk wel maar het kwam maar weinig voor. Rijke kinderen werden vaak wel goed ondergebracht bij vrienden of familie. Om het geld of gewoon vanwege de band die ze met haar ouders hadden, dat lag geheel aan het persoon zelf. Noah sloot niet uit dat Mizore hier was gedropt vanwege haar krachten. Veel kinderen maar ook volwassene waren als de dood voor alles wat ongewoon en onnatuurlijk was. Spoken, geesten, weerwolven en vampieren, de dood. Mensen waren er bang voor maar tegelijkertijd vonden ze het spannend. Anders ware thriller en horrorfilms niet zo populair. Het feit dat het nep was maakte het natuurlijk ook leuk. Alleen in de realiteit kon het behoorlijk wrang zijn. Noah keek kort naar Mizore toen ze wat mompelde. De jongen was onder de indruk dat het meisje hier al vijf jaar lang zat. Dat was toch een behoorlijk lange tijd, en aangezien Noah haar maar een paar jaar jonger schatte was ze zeker al in Degree vanaf haar negende of tiende.
Het meisje hield haar vingers vlak bij elkaar en een blauwe knetterende vonken sprongen over van een op de ander. Verbaasd keek hij naar de elektriciteit. Dus dat was haar kracht. Noah kon wel toegeven had het behoorlijk gevaarlijk was wanneer iemand zijn krachten niet onder controle had. Zeker omdat in elk huis wel apparatuur was dat stroom geleiden of iets dergelijks. Dat wou niet zeggen dat de jongen ermee eens was om iemand weg te doen omdat hij anders was. Als ouder of verzorger had je een verantwoordelijkheid en als je die niet kon volbrengen was je gewoon een slechte ouder. Punt klaar en geen smoesjes.
'Een mooie maar gevaarlijke kracht. Kan van pas komen als je later een stroomstoring hebt.' Zei hij droogjes. Het kan als grapje gekund maar aangezien Noah niet echt een grappenmaker was kwam het er droger uit dan hij bedoelde. De jongen tilde zijn hand op, sloot die kort en deed hem weer open. Een kleine blauwe vlinder gemaakt van kristal lag koel op zijn hand. 'Dat is mijn kracht,' Noah glimlachte en liet het vlindertje opvliegen. Hij volgde de beweging met zijn ogen en liet hem daarna uit elkaar spatten. De splinters van het kristal sprankelde in de zon en verdwenen toen.